Let's bring some life in this miserabel place

Dwalen, ze voelde zich als een spook. Zoekend, maar naar wat? Als ze het zelf is wist. De jonge vrouw liep langs vele bomen die haar vergezelde de laatste uren. Alles hier, geritsel, pootafdrukken, krassen op de bomen. Het zat hier vol met wild. Gezien de dieren die boven onder en om haar heen wegsprongen of haar nieuwsgierig aankeken, dit gebied was niet door mensen bezocht of zacht gezegd gewoon verlaten. Vreemd, dit was een plek waar gemakkelijk een klein dorp kon wonen. Gezien het potentiële vlees en het vele groen. Erg klein was het nou ook weer niet. Heel vreemd..

Een paar uur geleden had ze haar herberg verlaten, tijd om verder te trekken. Zo leefde ze nu al bijna twee jaar. Het was moeilijk te geloven, de dag dat ze haar thuis verliet leek maar een dag of wat geleden. Tijd gaat veel te snel. Toch ging iedereen door met leven, niet altijd omdat ze het wilden. Gewoon omdat het moet, stilstaan was een doodvonnis. Een levend lijk in haar gevoel. Daarom bleef ze niet stilstaan maar was het goed zo? Hoe lang ging ze blijven dwalen tot ze eindelijk rust kon vinden. Ze was geen persoon om kluizenaar te worden, de gedachten om voor eeuwig eenzaam op een berg te zitten en de seizoenen voorbij te zien gaan.. God, ze werd nu al gek van het idee!
Er moest iets zijn! Iets wat ze kon doen. Misschien moest ze meer risico gaan nemen, maar Yoshé wist van haarzelf, dat ging ze niet doen. Niet als er geen resultaat uitkwam. De vrouw balde haar handen tot vuisten, reizend van dorp naar dorp. Wetend dat ze niet gewaardeerd zou worden zodra haar geheim aan het licht kwam. Risico nemen was misschien nodig, maar ze was geen dwaas. Ze gaf waarde aan haar leven maar zo voelde het niet. Ze had niks fout gedaan, toch ging ze op de vlucht als een seriemoordenaar.
Het gedreun van wild op de vlucht, geklap van vogels die hun toevlucht zochten in de blauwe lucht. Meteen op haar hoede stopte ze. Ze zakte wat door haar knieën, klaar om weg te rennen of te vechten, dat lag aan de situatie. Het geluid zakte weg en even voelde ze een gespannen stilte in de lucht hangen. Haar hart klopte in haar keel, wat had de dieren zo opgeschikt dat ze zouden wegrennen? Toen ze het bos in kwam liepen ze wel weg maar niet in angst of met haast zoals nu. Yoshé spitste haar oren, probeerde het minste geringste geluid te horen. Was het een mens? Zachte tonen verbraken de stilte. Warm en zacht als zijde golfde de tonen in harmonie door de wind. Verbouwereerd ging ze weer normaal staan. Ze hoorde iemand neuriën, het was mooi. Goddelijk haast, als een engel maar toch weer anders. Lichtjes fronste ze, het was moeilijk te beschrijven. Het geluid was aantrekkelijk, letterlijk want haar benen bewogen richting de bron van het geluid. Een geluid dat niet menselijk leek.

Het duurde voordat ze het geluid haarscherp kon horen. De bomen verwijderde zich van elkaar en er was meer plek om te lopen. Klimmend en springend over omgevallen boomstammen, de krakende takken op de bosgrond. Yoshé maakte zo weinig mogelijk geluid maar het was duidelijk te horen dat ze niet gewend was aan bosgrond. Eerder aan de versleten straatstenen in Tyril. Tussen de groene bladeren door zag ze iets cirkelen. Ze rook het ook, de grijze dampen waren eerst nauwelijks te zien maar nu waren er meer openingen en ze zag duidelijk rook. Was er iets in de brand gestoken? Het was nou niet bepaald heet genoeg voor een spontane bosrand. Hoe meer ze dichterbij de bron kwam hoe meer argwaan ze kreeg. Misschien was het een heks of een wicka. Nee, dat kon niet, dat waren ook normale menselijke wezens. Het geneurie was overduidelijk niet door mensen. Het geluid had anders nooit zo ver kunnen reiken. Yoshé sloeg een tak weg en een gloed van blauw verblinde haar ogen. Automatisch hurkte ze naar beneden, haar handen voor haar ogen om schade te voorkomen. Wat was dat!
Grote vlekken dwarrelde voor haar ogen terwijl ze fel knipperde om ze te laten verdwijnen. Voor haar was een meer, of het zou een meer moeten zijn want het stond in lichtelaaie. Het was dat ze nu gewend was aan haar eigen hekszijnde. Het feit dat ze mensen vuur had zien doen oplaaien met een vingerknip. In haar naïeve happy-go-lucky oude zelf zou haar mond nu op haar tenen zijn gevallen. However, nog nooit had ze een heks, wicka of wat het dan ook was zo'n vuur zien maken. Als een trommel roffelde haar hart in haar borstkas. Angst, spanning? Misschien van allebei een beetje. Tussen de dansende vlammen door zag ze iets glinsteren, het stond in het midden van het meer. Een brul uit het niets, zo hard en krachtig. De grond trilde onder haar voeten, takken en bladeren werden weggeslagen en de bomen zwenkte onder de hevige wind. Yoshé liet zich op de grond vallen, schuilend voor de takken en bladeren die tegen haar aan sloegen. Zo snel als het gekomen was, was het weer weg. Achter haar hoorde ze alles weer op de grond vallen, weggeslingerd meters verderop. Haar hand had zich verkrampt om een wortel, voor alle zekerheid. Ze had geen zin om te vliegen om vervolgens tegen een tak te vliegen. Misschien was ze gestoord, een normaal mens zou nu wegrennen, misschien was dit de risico waar ze aan had gedacht dat ze niet wilde nemen. Maar iets, iets in haar riep dat ze uit haar schuilplaats moest komen.
Yoshé krabbelde op, klopte het zand en stof van haar af. Adem in, adem uit. Met een kalme uitdrukking maar het gevoel dat er niet nog meer geks moest komen omdat haar arme hart en dan niet aan kon liep ze weg van de bomen. Het liefste zou ze veilig zich verschuilen tussen de bomen maar haar hoofd, koppig als het was stuurde haar naar het meer. De jonge vrouw stapte in het zicht.
Haar longen hapte naar lucht. Een adembenemend mooi schepsel, gevaarlijk, woest, wild maar schoner dan welk wezen dan ze ooit had gezien. Liggend in meer duidelijk genietend van het koele water. Blauw, blauw dat ze nog niet had gezien op deze aarde. Iets wat ze dacht alleen gezien te hebben in sprookjesboeken en verhalen van een wilde dronkaard. Een draak.

Iemand had haar blik vastgeplakt met 1-2-3 lijm want haar ogen wilde zich niet van de blauwe schoonheid afwenden. De blauwe draak was prachtig, eigenlijk was dat niet het juiste woord voor haar. Alleen had het meisje het gevoel dat geen enkel woord in haar woordenschat goed genoeg zou zijn om zo'n pracht te kunnen beschrijven. Het was niet als knap of mooi zoals ze dat zou zeggen bij een meisje of jongen die er goed uitzag. Het gevoel was gewoon anders.
Geschrokken stapte Yoshé naar achteren. Ze voelde iets, haar hand raakte licht haar hoofd aan. Was ze misschien in shock? Het voelde licht en zweverig als een veer die zacht door de wind werd voortgeduwd. Warm maar ergens ook overweldigend. Wat was dit? Dit had ze nog nooit gevoeld, nee natuurlijk niet! Dit was de draak. Alert keek ze naar de draak, wat probeerde ze te doen? De meeste mensen zouden allang hun wapen hebben getrokken zodra de blauwe draak was gaan bewegen. Ze moest zelf zeggen dat het ook een beetje eng was. Zodra ze was gaan bewegen had de vrouw opgemerkt dat haar hele lichaam onder spanning stond. Klaar stond om te doen wat nodig was mocht de situatie in de slechte richting lopen. Was het zo gek, elke stap die de draak maakte leek op een mini aardbeving, elke keer dat ze uitademende leek het wel een bries die door de lucht ging. Dit wezen, het was gemaakt om te imponeren en te je het gevoel te geven dat je niks was. Niet meer dan een miezerig insect dat zo plat getrapt kon worden onder het kolossale gewicht van de draak. Yoshé moest even slikken, het was een vreselijk gevoel om haarzelf zo nietig te zien vergeleken met de draak. Ondanks dat ze nu wel ongeveer op ooghoogte lag, zo ver dat mogelijk was dan.

Ah, de draak wist haar naam. Waarschijnlijk had ze in haar hoofd gesnuffeld of iets dergelijks. Had elke draak zo'n eigenschap? Draken zagen er in het echt nog beter uit dan in de boeken. Erg geïnteresseerd in mythologie en legendes was ze nooit geweest, al had ze wel een paar verhalen gelezen en gehoord met daarin draken. Gruwelijke wezens die hele dorpen in helse vlammen doopte, wezens bloeddorstig en gruwelijk. Opperwezens die zich een plek boven aan de voedselketen eiste. Deze draak, hoe gevaarlijk de stekels er ook uit zagen, hoe groot ze ook was, hoe dik de schubben ook leken, het was geen gevaarlijk monster dat haar zou oppeuzelen in luttele seconde. Nee deze draak, Twilight voelde niet zo. Ze had geen moordlustige blik in haar ogen of gaf ze de uitstraling af dat ze haar wilde opeten.
'Hello Twilight, well you know who I am so it seems.' Yoshé grijnsde moedig. Dit land leek een andere taal te beheersen, maar het was niet zo moeilijk om te begrijpen wat de draak had gezegd, al kon Yoshé niet terugpraten in dezelfde taal. Dat was een van de dingen die ze van plan was te leren, de taal. Het kon ook nog goed zijn dat de draak praatte in haar eigen taal, niet de mensentaal. Ze had geen idee het kon makkelijk beide zijn. De stem klonk zacht en vriendelijk dat zei genoeg. Eventjes fronste de vrouw, Gaat het, was dat hetzelfde als How are you? Misschien, misschien niet maar met haar weinige taalkennis, tja..
De jonge vrouw trilde op haar benen, zo geweldig. Ze had nooit een draak gezien of gewenst maar nu stond er een voor haar eigen ogen. Welke wezens zouden er nog meer leven waarvan men vanuit ging dat ze slechts bestonden uit inkt en perkament?