Long time, no see my dear

Met gefronsde wenkbrauwen keek LAisve om zich heen, de wolken waaide uiteen bij de windvlaagjes die hij uitblies zodat hij beter kon kijken. Niks, helemaal niks. Tot einde raad voelde hij met zijn bewustzijn in het rond, het enige wat hij tegenkwam was de koude rotsen van de bergen die hem aanspoorde weg te gaan. Maar dat was alles, niks dode, niks Twilight besefte hij. Het kon niet anders, ze was tegen een bergpunt aangevlogen, zoiets kon fataal zijn in een stormwind. Een hysterisch gevoel kwam over zijn verborgen geest. Het jammerde en tierde om het verlies van Twilight. Onbewust vloog hij rond, zijn ogen rusteloos zoekend over de bergen. Het kon niet, hoe kon Twilight nu zomaar verdwenen zijn? Voor zijn geest kon ze niet wegvluchten, toch? Het kon niet anders of ze was dood.
Zijn sterkere geest jubbelde het uit van trots, hij had de missie succesvol afgerond. Zijn andere geest, die dat Twilight had bewerkt, jankte het uit van het verlies. Hij begreep het nog steets niet, hoe kon zo'n sterke geest als Twilight opeens maar verdwijnen?
Met gemengde gevoelens begon hij naar het NW territoria te vliegen, toen opeens iets vluchtig langs zijn geest vloog, een emotie, angst. Iets wat hij goed kende. Hij bloog trager en proefde de emotie nog na. Duidelijk van Twilight maar al een tijdje geleden. Het kon haar laatste emotie zijn geweest, hij vond het niet zo'n leuk gedacht dat Twilight in angst was gestorven.
Stilletjes vloog hij verder de Grote bergen uit.


[Laisve uit ]