Burning down a farm, is still not enough

Met krachtige vleugel slagen vloog Escure over lange velden. Het regende en onweerde. Dat zorgde ervoor dat haar humeur er niet beter op werd. Ze was al geïrriteerd. Maar nu werd het nog erger. Met een kille dode blik vloog ze verder. Ze had zin om iets plat te branden, te vechten of iets of iemand op eten. Maar dat zou haar woede niet kalmeren. Ze hoorde aan de onweer dat de regenbui steeds verder weg ging. Life is hard, but I'm must harder than that. Dacht ze in zichzelf.
Na een tijdje voelde ze nog licht een paar druppels, en uiteindelijk voelde ze niks meer. Maar ze was nat en woedend. In de verte zag ze opeens een huisje. Waarschijnlijk een boerderij een kille grijns kwam op haar gezicht te voorschijn. Ze maakte zich klaar om te landen. Ze landde met een harde klap vlak voor de boerderij. En meteen schoten er mensen naar buiten. Toen ze naar haar keken vertrokken hun gezichten van angst. Met een snelle beweging pakte ze een van de mensen te pakken en hield die tussen haar kaken, die ze langzaam bij elkaar bracht. Ze hoorde de mens die ze had gepakt hard gillen en de mensen voor haar renden gillend weer terug naar binnen. Rustig genoot ze verder van haar prooi die ze had gevangen.
Toen ze die op had bracht ze haar klauw bij haar mond om wat tussen haar tanden weg te halen. Daarna maakte ze zich klaar om haar black fire te gebruiken. Ze opende haar mond en er kwamen grote zwarte vlammen aan. Het huis werd verzwolgen door de vlammen en je kon het gegil van de mensen binnen horen. En na een paar seconde was er niks meer van het huisje over. Het enige wat er lag was as.
Met een kille blik klapte ze met haar vleugels om op te stijgen, terwijl ze dat deed werd de as van het huis weggeblazen. Was ze wat vrolijker? Nee, het had niks geholpen ze zocht nog steeds naar vernietiging en het horen van pijn. Ze was zelfs niet tevreden geweest toen ze haar eigen familie had vermoord. Die waren altijd zo aardig voor mensen. Nou, zij haatte ze. Ze moesten altijd alles doen wat ze vroegen. En op een bepaald moment was ze een keer zo boos geworden en had het hele dorp afgebrand. Haar familie probeerde haar te stoppen. Maar die konden niet tegen haar op. Ze had ze allemaal levend verbrand. Daardoor was haar vuur nu noch zwarter geworden dan die al was. En daar was ze tevreden mee. Zij was niet goed. Zij was slecht. Ze hield er niet van andere te helpen. Nee ze viel ze liever aan. Ze kwam weer een boerderij tegen en deed weer precies het zelfde bij de vorigen. Alleen nu vloog ze niet verder. Nee, ze bleef bij de as zitten. Ze had even geen zin om verder te vliegen. Om zichzelf op haar gemak te maken spoog ze haar black fire op de plek waar ze zat. Nu had ze onder zich een zwarte plek waar ze rustig met een kille grijns was gaan liggen. Ze keek met haar ogen rond om haar, maar legde daarna haar kop op de grond en liet wat rook ontsnappen. Zou iemand komen kijken wat er gebeurd was? Als dat zo was dan had diegene een probleem.

Maylin was rustig aan het wandelen, toen ze opeens geschreeuw hoorde. Snel begaf Maylin zich onder een boom. In de verte zag ze een grote zwarte draak, die wat mensen aan het lastigvallen was. Maylin glimlachte, een beetje actie kon geen kwaad. Maylin kwam achter de boom vandaan, en liep nonchalant naar de draak toe. maar toen die opeens opsteeg en naar haar toe vloog draaide Maylin zich gewoon om, en liep naar de draak toe. Toen ze bijna bij de draak aangekomen was, kuchte ze een paarkeer hard. "Halo" bracht ze droog uit. Zonder angst, of iets anders ging ze voor de draak staan met haar handen in haar zij, een kille blik in haar ogen en haar gezicht op onweer. Maylin zag dat de draak ook niet al te vrolijk was, en besloot haar wapens op een makkelijke manier te plaatsen dat ze het zo kon pakken als het nodig was. Maylin keek naar de draak, en bleef staren. Ze verroerde geen vin, en bleef triomfantelijk staan.

(moet van de comp. af, morgen kom ik weer reageren. (: )

Cloud was ouder geworden, er was veel veranderd in haar leven... Ze kreeg ruzie met haar moeder, werd gevraagd voor de Nightwarriors, ze had het offer geaccepteerd. Ze had een redelijk hoge rang gekregen maar nogsteeds was ze onzeker over vanalles. Ze had haar leidster al een tijdje niet gesproken maar ze durfde nu ook even niet meer naar haar toe te gaan. Ze was bang dat Toxic boos zou worden omdat ze weg was voor een tijdje. Ze kon nergens terecht. Ze had haar moeder nogsteeds niet vergeven ookal had ze gezegd van wel, ze was de aardswijand van de groep van haar moeder (White) en haar vader wist waarschijnlijk nog niet eens dat ze naar de slechte kant van het leven was overgestapt. Gek was dit niet, zeker niet na wat er allemaal was gebeud. Ze had haar vader al een hele lange tijd niet gesproken noch gezien. Ze had de pieptoon lang niet gebruikt dus wist ze zeker dat haar vader boos zou zijn. Beter dat hij boos was dan teleurgesteld, want ze hield nogsteeds zielsveel van haar vader. Ze was van de berg gesprongen om een stuk te vliegen. Even alle nare gedachtes aan de kant zetten en helemaal leeg maken. Ze was nogsteeds boos en had een lust voor gevechten maar ze hield zich in. Ze vloog gedachteloos over het dorp toen ze opeens van de boerderijen gegil hoorde. ze schoot eropaf terwijl ze naar haar ketting greep. Net voordat ze bij het gleuid aan was gekomen stopte het. Het enige wat ze zag was een zwarte walm van een vuurachtige materie. Ze daalde langzaam en geruisloos zodat de draak die in het midden van de ravage lag. Ze kwam met een bijna onhoorbare plof op de grond terecht en sloop stilletjes naar de plek toe. Ze keer rechts van zich en schrok zich kapot, een halfweggekwijnt lichaam lag half tegen een boom aan. Ze deed een paar stappen weg van het lijk, terwijl ze dat deed ging ze met haar poot op een takje staan. Het takje brak en en knakkend geluid werd bedwongen door haar gewicht. Cloud hoopte dat de draak het niet had gehoord en bleef staan.

Escure hoorde iemand kuchen en keek op. Een meisje. 'Hallo.'zei het meisje droog. Geen angst te zien, alleen een kille blik en een gezicht dat op onweer stond. Escure was onder de indruk dat ze niet bang was. Maar of dat nu wel verstandig was. Haar blik stond kil maar voor de rest bewoog ze niks. 'Wat wil je?'zei ze. Er was een kille ondertoon te horen in haar stem. Ze vond het niet nodig om kil te praten. Haar uitdrukking zei genoeg.
Ze bleef het meisje doordringend aankijken. Ze zou toch ergens bang moeten zijn. Maar ze zag niks. Rustig liet ze wat zwarte rook uit haar neusgaten komen terwijl ze uitademde. Dit was de eerste mens die niet meteen gillend weg rende voor haar. Maar waarom was zij niet ban gen de andere wel. Had ze andere draken ontmoet? Waarschijnlijk alleen maar van die lieve draakjes. Bij die gedachten werd ze meteen weer geïrriteerd. Nou als het meisje dacht dat zij ook zo'n goed braaf draakje was dan had ze het mooi mis. Ze was juist het tegenovergestelde. Ze haatte alles wat ook maar iets goeds in de zin had.
Met een snelle beweging bewoog ze haar staart richting het meisje. Zou ze het ontwijken of niet. Zonder haar blik van het meisje af te wenden kwam haar staart steeds dichterbij. Op haar gezicht kwam een gemene grijns. Ze hield er altijd van om iemand te horen gillen of te zien hoe iemand pijn voelde.
Toen ze haar familie doden had ze alleen maar met een grijns toe gekeken hoe ze leden. Voor haar was er niks mooiers dan pijn.
Ze hield haar staart stil net dat voordat het het meisje raakte. Ze keek op. Ze had het niet mis toch. Ze had een takje horen knakken. Ze keek om zich heen en al snel spotte ze iets roods. Ze ademde in en deed haar bek open en liet haar black fire eruit. Precies richting het rode. Met een grijns keek ze toe naar wat er te voorschijn zou komen. Nog meer dingen om mee te spelen dacht ze in zichzelf.

Toen Maylin de staart op zich af had zien komen, had ze besloten om op het laatste moment te ontwijken en haar zwaard te trekken om in de staart te hakken. Maar om een of andere reden sloeg de raak niet naar haar. Nee, hij stopte vlak voor dat het haar raakte. Even laten begreep Maylin het, want ergens in de verte hoorde Maylin een takje horen, ze keek naar die kant op. Een rode gedaante gleed door de bosjes. Ze zag dat Escure 'black fire' afvuurde, dat vond Maylin wel indrukwekkend. Ze glimlachde, en keek naar de verwoesting die het vuur achterliet. "knap hoor" sprak ze kil uit, ze klapte triomfantelijk. Ze wist dat dit een beetje uitlokken was, maar daar moest een draak toch wel de zelfbeheersing voor hebben om daar niet op in te gaan? Maylin had haar aandacht weer van het rode 'ding' afgezonderd, en keek nu weer de draak aan. "zo" zei ze "wat ben je van plan met me te doen?" Maylin wist dat ze nu een risico nam, als die draak al niet goed gehumeurd was, dan had ze de draak nu op ideeën gebracht om haar te roosteren en dat 'black fire' leek haar nou niet zo'n pretje. Het was even stil, Maylin begon zich te vervelen. "Wat voor een draak ben je?" vroeg Maylin uiteindelijk om de stilte te doorbreken.

(iemand reageer pls. O: )

'Knap hoor.'hoorde ze het meisje zeggen. Ze keek naar het meisje die begon te klappen. Ze zag dat ze werd uitgelokt. Ze vond het eigenlijk wel grappig. Dit meisje was dus echt niet bang voor haar. Ze wende haar blik nog een keer op de plek waar het rode ding had gezeten. Als het niet op tijd was weggekomen dan was het nu verschroeid. 'Zo.'zei het meisje. 'Wat ben je nu van plan met me te doen?' Escure dacht er even over na. Ze zou haar ook kunnen eten als een extraatje en dan weer verder gaan. Maar iets in haar zei dat ze meer wilde weten van het meisje. Waarom was ze niet bang voor haar? 'Wat voor een draak ben je?'vroeg het meisje de stilte te verbreken. 'Ik, ik ben een draak die haar eigen familie heeft vermoord en er bij stond te lachen.'zei ze met een brede sluwe grijns.
'Maar laat mij eens wat vragen, waarom ben je niet bang voor me? Ik bedoel ik ben een draak en veel sterker dan jouw. Waarom ben je dan niet zo als alle mensen en ren je gillend weg?'zei ze.

[flutpost]

[nee hoor.]


Maylin dacht na hoe ze zou antwoorden. Toen dacht ze, waarom zou ik eigenlijk? Ze keek de draak strak aan toen zij de woorden 'Ik, ik ben een draak die haar eigen familie heeft vermoord en er bij stond te lachen' hoorde. "zozo, jij bent dus een 'slechte' draak?" zei ze spottend. Ze glimlachte sluw. De draak vroeg nog meer 'Maar laat mij eens wat vragen, waarom ben je niet bang voor me? Ik bedoel ik ben een draak en veel sterker dan jouw. Waarom ben je dan niet zo als alle mensen en ren je gillend weg?' Maylin moest hard lachen. "Haha! waarom zou ik BANG moeten zijn?, ik heb wapens voor als je me aanvalt. En ben sneller, doordat ik kleiner ben. Ik ben niet zo héél erg in het nadeel." Maylin's woorden waren niet uilokkerig bedoelt, maar misschien impreteerde de draak het misschien verkeerd. "En trouwens." begon Maylin weer "Ik ben draken wel gewend, die 'andere mensen' waar jij het over had zijn gewoon watjes." Maylin vond dat ze wel genoeg gesproken had, en keek de draak aan, in de hoop dat de draak meer over zich zelf zou vertellen. Maylin hield namelijk van gruwelijke verhalen, en die draak had zo te horen een gruwelijk verleden. Even, héél even, was ze de rode draak helemaal vergeten.

'Zo zo, jij bent dus een "slechte"draak?'zei het meisje spottend. Toen Escure haar vraag stelde begon het meisje te lachen. 'Haha! Waarom zou ik BANG moeten zijn? Ik heb wapens voor als je me aanvalt. En ben sneller, doordat ik kleiner ben. Ik ben niet zo héél erg in het nadeel.' Met een grijns keek ze naar het meisje. Ze had misschien wel een paar voordelen. Maar dat zou haar toch niet redden. 'En trouwens.'ging het meisje verder. 'Ik ben draken wel gewend, die "andere mensen"waar jij het over had zijn gewoon watjes.' Toen het meisje dat zij was Escure een beetje onder de indruk. Nu ze er over nadacht. Die andere waren wel watjes ja.
Opeens dacht ze weer aan de rode draak die er ook nog was. Als die niet levend verschroeid was. Bij die gedachten kreeg ze weer een sluwe grijns op haar gezicht. Misschien dat ze zo wel even zou kijken of die draak echt dood was. Dan kon ze de restjes nog opeten. Het was een beetje raar dat ze een andere draak zou opeten, maar zij had er weinig problemen mee. Ze was een alles-vlees eter dus ze had geen voorkeuren bij vlees. Zolang het maar lekker was en niet oud en taai.
Ze richtte haar aandacht weer op het meisje. Ze zou haar nog een keer aanvallen of zou ze dat niet doen en kijken of ze het waard was om een vriend te worden. Anders dan zou ze toch gewoon ook een extraatje worden. 'Mijn naam is Escure.'zei ze. Haar blik zei dat ze nu niet meer zo slecht gehumeurd was. Ze was in het begin dat ze het meisje zag pissig en kwaad. Maar nu was ze rustig en kalm. Maar als ze als dit was dan kon ze ook alles volgen. Ze kon zich dan makkelijker op de omgeving concentreren. Voor als ze aangevallen zou worden.

"Hallo Escure" zei Maylin beleefd, ze maakte een buiging. Maylin hield van overdrijven. Een glimlach verscheen op haar hoofd, en keek naar de struikjes en toen weer naar Escure. "Als je wilt kijken of hét nog leeft, ga je gang. Ik heb ook wel honger hûr." Maylin haalde een stukje brood uit haar zak, en ook wat water. "Wil je?" vroeg Maylin, ze zou de draak een béétje geven, niet te veel ze moest ook overhouden. Maar je moest nooit te gemeen doen, dan zou je gevechten uitlokken, maar te lief, dan werd Maylin misselijk. Maylin at het brood en dronk uit de fles. Haar aandacht ging nu naar de struikjes waar de rode gedaante, misschien 'verschroeit' was. Maylin was nu eigenlijk wel nieuwsgierig. Maar ze had geen zin dat als ze ging kijken aangevallen werd, draken worden nu eenmaal agressief als ze aangevallen worden.

Cloud was blij dat ze niet echt opgemerkt was en wilde terug gaan. Ze keek met haar felblauwe ogen nog even rond en wilde verder lopen. Ze zag dat het vol stond met veel kleine plantjes en was dus bang weer gehoord te worden. Ze waagde het er dan maar op en liep verder. De struiken maakten veel geluid dus wist ze zeker dat ze gehoord was. Ze stond met een ruk stil en keek strak naar de draak en toen naar het meisje. Haar pupillen krompen en ze bleef ademloos staan. Cloud bromde zachtjes diep uit haar keel. Ze keek fel vooruit en stond nogsteeds stil. Het begon al donker te worden en de maan verscheen. Deze liet haar sterren over de aarde kijken. Ze deed een stap vooruit en alleen haar ogen waren te zien in de schaduw van de nacht. Langzaam kwam ze tevoorschijn uit de struiken. De maan liet haar vale stralen over haar lange gespierde lichaam glijden. Haar oren stonden schuin naar achteren en Cloud ging zitten. Ze keek strak naar de draak en het meisje wachtend op een reactie.

(flutpost)

'Hallo Escure.'zei het meisje beleefd en maakt een buiging. Bij dat te zien verscheen er een grijns op Escure's gezicht. Het meisje keek ook even naar de struiken. 'Als je wilt kijken of het nog leeft, ga je gang. Ik heb ook wel honger hûr.' Ze zag dat het meisje eten en drinken te voorschijn haalde. 'Wil je?'vroeg ze. 'Nee bedankt.'antwoordde Escure. Ze was eigenlijk eerder nieuwsgierig naar de rode draak. Ze keek even naar het meisje. Zou zij ook nieuwsgierig zijn? 'Ga je mee kijken of die draak nog leeft?'vroeg ze. Het boeide haar niet of ze meeging kijken of niet. Ze stond op en liep naar de struiken toe. Ze bleef goed op haar hoedde. Als de draak haar aan zou vallen dan kon ze zich meteen verdedigen. Het water liep haar een beetje in de mond aan de gedachten aan vlees. Ze wist niet waarom maar als het om vlees ging dan maakte het haar niet uit wat er om haar heen gebeurde. Ze had al een keer eerder draken vlees gegeten. Ze had de restjes van haar eigen familie opgegeten. Ze had zo'n hekel aan hun dat ze ze gewoon had opgegeten. Het gaf haar toch alleen maar meer energie. Dan hadden ze te minste nog iets nuttigs voor haar gedaan. Nu ze erover nadacht. Was het raar om je eigen familie te doden en daarna de resten op te eten?
Ach boeide haar het. Het was niet belangrijk. Toen ze dichterbij de struiken kwam zag ze al iets roods. Ze kreeg een grijns op haar gezicht. Aan de ene kant hoopte ze dat het nog in leven was dan kon ze nog even wat frustratie kwijt. Ook al was die bijna weg. Ze hoorde wat gegrom. En opeens bewoog het rode zich en kwam de draak te voorschijn. Dus het leefde nog. Met een sluwe grijns keek ze naar het jonge kleine draakje voor haar. Het had wel lef om zo voor haar te verschijnen. Ze keek even om naar het meisje. Daarna richtte ze zich weer tot de draak. In haar ogen stond een doodse kilheid.

Ze kon aan de ogen van de draak zien dat ze werd onderschat door haar leeftijd. De draak wist niet wat ze allemaal had aangericht. Ze had ruzie gekregen met haar moeder en had haar bijna vermoord. Ze was woedend geweest op haar moeder en toen werd ze gevraagt voor de Night Warriors. Omdat ze jong was werd ze vaker onderschat maar deze zouden haar toorn voelen. Ze was geen normale roos, deze roos had doorns, venijnige doorns waar je je aan zou kunnen verwonden. Ze bromde harder maar zei niets. Ze was dan wel klein maar haar leidster (Toxic) was ook niet groot, Curse (moordmachine) was ook niet groot maar had al vele VELE draken gedood en ook opgegeten. Ze keek strak in de ogen van de draak. Als blikken konden doden! Ze ging staan en haar oren lagen in haar nek...

Het draakje voor haar zei niks. Het begon naar haar te grommen. Dus het kleine mormel wou vechten. Ze rekte zich rustig uit, waardoor je goed kon zien dat ze een goed gespierd lichaam had. Het draakje voor haar keek haar strak aan. Maar ze was niet erg onder de indruk. Ze liet een beetje rook uit haar neus gaten komen. Haar blik was nog steeds kil. Ze keek even naar het meisje. Ze kende haar niet echt, maar ze leek wel een type die het niet erg vond om een gevecht te zien. Ze keek weer om naar het draakje. Als die zo nodig een gevecht wou dan zou ze die geven.
Zonder ook maar een seconde te wachten brulde ze hard en zwaaide haar staart op de draak af. Ze wist niet of ze hem had geraakt of niet, ze had haar staart met zo'n kracht gebruikt dat ze niks zou merken als ze iets raakte. Ze keek met een doodse en kille blik. Hij had haar niet uit moeten dagen. Dat zou zijn laatste gevecht worden.

[Wees niet bang ik dood niet zonder toestemming]

(Cloud is een meisje gdvr!)
(en nee, ze will ge gevecht, dood en ik ben zeker niet bang)

Cloud zag de staart op zich af komen. Dit had ze niet verwacht. Niet dat ze onder de indruk was van een zwarte draak die dacht dat 'ie slecht was. Ze ontweek de staart gemakkelijk en gromde. "Waar denk je wel niet dat je mee bezig bent?!" riep ze geïrriteerd uit en fronste. "Zomaar een voorbijganger aanvallen!" gromde ze en ontblootte haar tanden even. De vlijmscherpe mesachtige tanden werden zichtbaar. Haar pupillen krompen en ze was nu niet geïnteresseerd in een gevecht. Dit was nu al de zoveelste keer dat ze zomaar werd aangevallen door een of ander draakje. Ze wilde haar de rug toe keren en wegvliegen maar bedacht zich. Cloud keek om en grijnsde vals.

(Ik weet niet of je het weet maar Cloud is een Night Warrior. Maar wees maar niet bang, ik dood niet zonder toestemming >)

Ze hoorde de draak iets roepen maar negeerde het gewoon. Als de draak niet was langs gekomen toen ze in een pest humeur was dan was het misschien niet tot een gevecht uit gelopen. Maar ze had op de een of andere manier een pest humeur en wilde alleen maar vechten. Ze zag een paar klauwen te voorschijn komen. De draak wou weggaan maar bedacht zich. Er werd naar haar met een sluwe grijns gekeken. Ze keek terug met een sluwe grijns. Wat was ze van plan te doen? Het maakte haar niet uit. Nu het toch donker begon te worden zou de draak waarschijnlijk niet zien dat haar klauwen werden omhuld met een steeds duistere gloed. Dat was haar Dark claw. Ze kon dan dieper in de huid van een draak komen om zo dodelijke wonden te maken. Ze was niet makkelijk om tegen te vechten, maar ze zou ook het draakje voor haar niet onderschatten. Het leek er ieder geval op dat die ook een paar trucs wist.

[Weet ik, maar Escure die weet daar nog niet van, en ook al wist ze het wel zo zou zich er niet erg druk over maken. En mijn Excuses voor het zeggen dat jouw draak een jongetje was]

(okee xD oh en zou je misschien ietsje meer respect kunnen tonen? Ik bedoel... het is tenslotte een regel om respect te tonen voor een Nightwarrior lid lol )

Cloud keek naar de poten van de draak en zag er een rare soort rook vanaf komen... Zouden de poten van de draak zo stinken dat ze rookten of was het een kracht? Ze gniffelde even en keek toen weer naar de draak. Cloud eist wat er zou gebeuren en zuchtte verveeld. Waarom moesten zwarte draken altijd vechten?! Was zwart de kleur van hysterie ofzoiets? Ze wist het niet maar bereidde zich alvast voor op een gevecht. Ze had er absoluut geen zin in maar een gevecht weigeren kon niet. Dan zou ze in de minachting van Toxic stijgen. Dat wilde ze niet dus wilde ze dit kort houden. Niet door te vluchten maar gewoon even kort aanvallen, de draak neerhalen en vertrekken, als de draak gedood was zou ze de kop en het hart meenemen als schat voor Toxic. Ze had nu geen zin om te doden dus zou ze de draak gewoon verwonden. Cloud ging zitten en zat een beetje om zich heen te kijken.

Maylin had alles van een afstandje lopen te bekijken, ze had niet in de neiging om zich tussen het gevecht te bemoeien, dat zou echt het stomste zijn geweest wat ze ooit had gedaan. Maylin zuchtte en at haar eten op, het brood smaakte sappig en zoet. Ze bleven er even op kauwen zodat het zoeter werd. Maylin begon er een beetje genoeg van te krijgen, ze keek de draken kil aan. Opeens zag ze dat de rode draak gewoon bleef zitten. Die had dus geen zin om te vechten. Of toch wel.. Maylin wist er niks van, ze was dan ook geen draak. Maylin lachte bij die gedachte, ze stelde zich voor dat zij een draak zou zijn. Maylin vond het ook wel jammer, een gevecht had ze eigenlijk wel willen zien. Niet bemoeien, maar gewoon als toeschouwer kijken. Ze had wel een beetje kick nodig, ze verveelde zich nogal snel. Héél snel.

De draak voor haar ging opeens zitten. Wat was dit nou? Geen zin om te vechten. Ze keek met een afkeurende blik naar de draak. Eerst het gesprek afluisteren. En daarna ook nog niet gaan vechten. Wat was dit voor een laffe draak. Dit zorgde ervoor dat haar humeur er niet beter op werd. Ze had er genoeg van. 'Geen zin om te vechten, maar wel eerst een gesprek afluisteren.'zei ze minachtend. Ze draaide de draak de rug toe. Als die haar in haar rug aanviel was dat behoorlijk laf. Maar je had soms van die draken. Ze liep richting het meisje en bleef daar zitten. Ze gaf de draak nog een minachtende blik en besloot om haar voor de rest te negeren. Ze had geen zin om tegen een laffe draak te vechten. Die was het niet eens waard. Ze had gehoopt dat deze draak niet zo laf was. Maar ja, ze moest er gewoon zo een tegen komen. Met een verveeld en chagrijnige blik keek ze naar het meisje. Zei was waarschijnlijk nu ook wel verveeld.

"Sinds wanneer is zitten verboden?" vroeg ze minachtend. "Wil je zo graag vechten dan? Want als je een gevecht wilt kun je dat krijgen!" zei ze droog. Cloud had deze draak helemaal niet afgeluisterd maar was gewoon langs gekomen, blijkbaar wist deze draak niets van wat er allemaal om haar heen gebeurde. "Ik luister jullie niet eens af!" Zei ze pissig en zuchtte. De draak keerde haar de rug toe. Wat was dit nou weer?! Cloud stond op, ze keek de draak net zo minachtend aan als zij bij haar had gedaan. "Dus je wil vechten?" vroeg ze en snoof. Natuurlijk, ze werd weer onderschat en genegeerd. Kwam dit omdat ze nog jong was of lag het niet aan haar? Ze wist het niet maar in ieder geval wist ze wél dat de draak eerst nog wel wilde vechten.

(Zoek je fitti? xD maar vechten is wel oké hoor, ik ben wel toe aan een gevecht xD tenzij je daar geen zin in hebt natuurlijk )

(flutpost ><)

(vechten! vechten! vechten! dan ga ik toekijken met een bak popcorn. :3)

Maylin zag dit escaleren, ze wilde de draken wel zien vechten. Maar ze wist neit wie er zou winnen, de kleine draak was wel zeker vanzichzelf, en zekerheid, betekende dat de draak niet bang was, dus hele sterke krachten had. En de grote draak, die was groot, sterk en óók niet bang. "Tsss" bracht Maylin uit, en ze borg haar drinken op, het overbodige brood deed ze in een buideltje. Nadat ze dit allemaal had gedaan pakte ze een takje en kraste daarmee op de grond twee namen, 'cloud' en 'escure'. "Oké," Ze keek de beide draken aan. "Als jullie gaan vechten, wil ik wel de score bijhouden. Zo weten we wie de winnaar is, en als je dat niet wilt. dan heb je péch gehad." Maylin legde de nadruk op het woord 'pech'.
Toen Maylin de namen had neergezet, ging ze afwachtend met een stokje in haar handen zitten.

'Dus je wil vechten?'zei de draak. Dat was het meest zinnige wat de draak had gezegd. Met een geamuseerde grijns keek ze de draak aan. Dat moest wel genoeg zijn om duidelijk te maken dat ze daar al de hele tijd op uit was. Ze keek opzij toen ze wat gekras op de grond hoorden. Toen ze keek zag ze dat het meisje haar naam op schreef en de naam van de andere draak. 'Oké,'zei het meisje. 'Als jullie gaan vechten, wil ik wel de score bijhouden. Zo weten we wie de winnaar is, en als je dat niet wilt. Dan heb je pech gehad.' Escure keek met een grijns. 'Ik zal me best doen het een beetje interessant te houden.'zei ze sluw. Ze stond op en ging op een kleine afstand van de draak staan. Ze wist niet wat die draak kon. Maar dat maakte niet uit. Daar zou ze toch snel genoeg achter komen.
Ze liet de draak voor haar de eerste aanval wel maken. Dan zou ze ook een beetje in kunnen schatten of dit een goed gevecht werd. De draak zag er gespierd uit. Maar dat betekende alleen dat die goed getraind was. En zij zelf was ook goed getraind. Maar ze zou de draak niet onderschatten. Op de een of andere manier wist ze dat die draak niet voor niets gespierd was. Maar dat zou haar toch niet tegen houden. Met een sluwe en arrogante grijns keek ze haar aan. 'Kom maar op.'zei ze. Ze maakte zich klaar voor de aanval. Ze was niet van plan te ontwijken. Ze wilde weten hoeveel in pack het had op haar. Haar huid was behoorlijk dik. Dat zat in haar familie. Ze wilde alleen weten hoe het voelde. De pijn zou er ook voorzorgen dat ze haar maximum kracht kon gebruiken. Want ze wist zeker dat de draak ook niet zou inhouden.

Cloud hoorde de woorden die ze wilde horen en toonde haar messcherpe tanden in een gemene grijns aan de draak. Haar lange haak-achtige klauwen werden zichtbaar... "Wie begint?" vroeg ze met een brede grijns, nog bijna voordat ze klaar was met haar zin schoot ze met volle kracht op de draak af en klauwde zich vast aan de dikke huid. Ze had vaak gevochten en ook vaak gewonnen en had dus ook vaak draken meegemaakt die een dikke huid hadden. Dat maakte voor haar niets uit, haar tanden en klauwen waren erop gebouwd om door dikke huid heen te kunnen boren zonder ook maar enige moeite. Haar nagels gleden door de huid van de draak. Cloud rook het bloed en snoof de geur op, de geur van bloed gaf haar kracht. Kracht om een einde te maken aan het leven van wie dan ook. Er ging een rilling door haar heen. Ze beet venijnig in één van de vleugels van de draak. Het gekraak was luid een een geluid alsof er iets scheurend was ook heel duidelijk hoorbaar. Cloud hield voldoende afstand van de kop en andere gevaarlijke plekken zodat de draak haar niet onverwachts kon verwonden...

(sorry... geen inspiratie, vandaar de hoeveelheid aanvallen xD)

Maylin kerfte wat op de grond. "1 punt voor Misery," ze keek nogal vermoeid, als die draken het alleen bij praat-vechten zouden houden dan was Maylin weg. Opeens zag ze dat Cloud Escure aanviel, "ahhhh" en ze keek met fonkelende ogen naar de draken. "Dit is wel... uhmm. 2 punten waard" zei Maylin met een grijns, ze probeerde zich niet te veel te laten meeslepen. Anders zouden die draken stoppen met vechten omdat er dan opeens een gillende en joulende Maylin aan de kant stond. Ze wist nog niet voor wie ze zou zijn, ze had de beide draken ook nog niet 'echt' zien vechten. Stilletjes ging ze zitten, en wat was dat moeilijk! Ze wilde gaan juichen en boe roepen. Ze wilde een echt gevecht met bloed en tranen, oké Maylin wist zelf wel dat draken niet zo snel huilde, maar toch. Dromen mag altijd? Maylin kuchtte en vond dat Escure nu ook wel wat 'moves' mocht laten zien, anders begon Maylin haar toch wel een watje te vinden. Je verliest toch niet van een draak van ongeveer 6 jaar terwijl je zelf een héél stuk ouder bent, je zou dan een beetje meer strategie moeten hebben. En zo te zien zou de kleine Cloud dit gevecht winnen door haar goede training, haar moed en haar slimme strategiën met het verwonden van Escure.

Nadat de draak nog iets had gezegd, waar ze niet naar had geluisterd, schoot die naar voren om haar aan te vallen. Haar huid was dik maar toch gingen de klauwen er doorheen. Het deed niet veel pijn. Het zorgde er alleen maar voor dat ze sterker werd. Ze begon een duivelse lach op haar gezicht te krijgen. Ze voelde een lichte tinteling in haar vleugel maar dat boeide haar niet. Zonder veel inspanning begon ze met haar vleugels te slaan. En binnen een paar seconden was ze in de lucht. Ze bleef stijgen. Toen ze op voldoende hoogte was maakte ze een duik vlucht naar beneden. Ze voelde nog steeds iets in haar vleugel tintelen. Er was een harde klap te horen toen de grond werd aangeraakt. Escure wist niet of de draak onder haar was gekomen of op het laatste moment had losgelaten. Maar dat maakte niet uit. Ze was in haar hoofd rustig en kalm. Maar van buiten leek het wel alsof ze bezeten was. Ze kon alles perfect volgen, maar het leek erop alsof ze gestoord was.
Ze zag was zwartte bloed liggen. Dat was van haar. Haar bloed was niet rood maar zwart. Ze keek naar de draak. Haar klauwen begonnen langzaam duisterder te worden. Ze waren duisterder dan eerst. Ze schoot richting de draak. Ze drukte haar "Dark Claw" in de huid van de draak. Ze voelde iets er overheen druipen en ze wist dat het bloed was. Ze beet met haar bek in de nek van de draak. Met haar bek in de nek van de draak begon ze haar "Black Fire te gebruiken.

"WHOOH" gilde Maylin vol enthousiasme, ze klapte in haar handen. Op de grond kerfte ze weer 1 punt voor Escure. Het stond nu gelijk. Ze wist niet hoever de draken gingen, maar dat maakte haar niet uit. De winnaar kreeg geneesmiddelen, als die dat wilde en de verliezer kon het lekker zelf oplossen. Escure had zijn 'strategie' wel een beetje voor Maylin bewezen, ze vond het ook zo mooi dat ze Cloud in haar mond nam en vuur wilde gaan spuwen. Het nadeel was dat Cloud nu een tegenaanval kon doen dicht bij het hoofd van Escure, tenminste, als Escure zo'n vuur had dat je moest opwekken. Als het snel was zou Maylin niet weten wat Cloud zou kunnen doen, natuurlijk kent ze de kracht van Cloud niet. Ze kent de draken ook maar net. Als een klein kind dat een cadeautje krijgt waarvan ze weet dat het iets is wat ze heel graag wou keek Maylin naar het gevecht, een kinderlijke fonkeling in haar ogen was duidelijk tezien. Maylin genoot hier wel van, het was namelijk altijd spannend wie er zou winnen.