The Return

Azazeal cirkelde boven de markt en keek naar al die leventjes van die mensen, die hij zo maar met een klap kon vernietigen. Azazeal was heel lange tijd weg geweest maar dit was zijn terugkeer(definitief lol). Hij zou nu nooit meer weggaan. Hij had alles opgegeven dat buiten DW lag en was ook terug gekomen omwille van zijn kinderen die hij hier had en zijn ex Toxic. Toxic had waarschijnlijk al een andere vader voor de kids, maar Azazeal bleef van haar houden, hij zou haar zelfs niet kunnen vergeten al wou hij dat nog zo erg. Azazeal besloot dat hij genoeg had gercikeld nu en vloog naar beneden. Door de mist hadden de mensen hem nog niet gezien. Hij lande me een luide knal op de grond en brulde luid. Een brul die over heel DW te horen was. Hij was terug! Sterker en groter dan ooit te voren en hij genoot er van. Hij spuwde vuur en elke kraampje dat hij in brand wou steken, stak hij ook in brand. Hij zag een kraampje met drakeneieren en hij brulde woedend. Hij vloog erop af en vernietigde het kraampje nadat hij de eieren had weggebracht. De temmers die hem probeerden tegen te houden, stierven tragisch en uiteindelijk staakte ze hun pogingen en gingen ze gewoon lopen.
Azaeal klopte met zijn staart op de grond en spreide toen zijn vleugels. Hij vloog recht naar boven en op een bepaalde hoogte keek hij naar beneden, en keek hij trots toe naar de vernieling die hij had aangebracht.

'Desapareciendo pedazo de bichos,' sneerde haar hoge stem naar een klein straat schoffie dat zich haastig op zijn blote voeten en smerige vodden uit de voeten maakte. Anabelles hakken tikte in regelmaat op haar passen tegen de stenen van de markt. Haar duur ogende uiterlijk deed iedereen automatisch uiteen wijken. De meeste bogen eerbiedig hun hoofd, iets wat Anabelle maar al te veel plezier gaf. Alleen dat vond ze goed opgevoede mensen, de andere waren een stuk uitschot dat zich tot het laagste deel van de mensheid mocht rekenen. Als je je meerdere niet erkende kon je net zo goed als hond doorgaan, zelfs die konden meer respect tonen. Met opgeheven kin, haar felblauwe ogen strak voor zich uit gericht waarbij haar statige houding meteen iets intimiderends kreeg. Haar handen hielde de stof van haar jurk wat omhoog, liet de bolling die door de vele stoffen van deze kleding wat bol liep nog eens benadrukken. Al lopend wiegde ze met haar bovenlichaam, waardoor haar opgedrukte boezem in het korset nog eens om wat extra aandacht vroeg. Ze werd uit haar strakke ritme gehaald toen een hevig kabaal hoorbaar was, gevolgd door een brul. Haar wenkbrauwen trokken zich samen toen de meeste mensen zich snel verwijderde van de oorsprong van het geluid. De meeste rennend, sommige schreeuwend onder de angst die hun ingeboezemd was. Anabelle bleef staan, hield haar blik recht voor zich uit en toonde geen enkele aandacht voor de mensen die langs haar heen weg rende. Haar gedrag liet haar uitstaan, haar strakke blik op het gedaante dat met kop en schouders boven menig mens uit stak. Een kleine glimlach ontstond op haar strakke lippen, waarbij haar ogen niet mee lagde. Een sinistere houding, geen sprankje angst op haar dure uiterlijk. Ze snoof minachtend toen er iemand bijna tegen haar op liep, een van de weinige die zich nog in deze brede straat bevond. De draak steeg op, had een vernieling achter gelaten waar zij zich verder niet druk om maakte. Het was haar zorg niet, dus waarom zou ze er aandacht aan geven. Met haar hand boven haar ogen om de zon af te schermen volgde ze de draak die opgestegen was, bleef als enige op de plek staan zonder zich verder te bewegen. Haar blik op de hemel gericht naar de draak die zichtbaar genoot van zijn eigen ravage.