looking

met haar hoofd naar beneden liep ze door de te smalle straatjes heen om afleiding te zoeken. ze wilde nooit maar een draak zien nooit meer. door die enorme paarse draak blijft ze liever bij de mensen. het geroep en gepraat van vele mensen bonkte in haar hoofd. ze wilde naar een rustig plekje gaan maar hoe? alle mensen om haar heen lieten haar geen kant op gaan. ze probeerde vele mensen aan de kant te duwen. maar vele duwde weer even had terug. zonder dat ze het merkte was ze bij het dorps plein gekomen. hier was het rustiger. medira liep naar het midden van het plein en ging op de rand van de Fontein zitten. het geruis van het water dee haar goed. even keek ze of er iemand naar haar keek. snel nam ze een slok uit de fontein. even genoot ze van de zon maar stond ook al weer snel op. in haar gedachte verzonken liep ze over het plein. 'die draak die enorme draak. waarom mag een mens niet gewoon door een bos lopen?' een luide mannen stem haalde haar uit haar gedachte "hé, kijk een uit waar je loopt!'' ''sorry meneer. ik zag u niet.'' zei medira zacht. ze keek voor zich uit. ze was bij een klein winkeltje beland. 'madams wikel' medira zag dat er een grote stof vlek in de vorm van een N tussen de letters stond. rustig liep ze naar binnen. de geur van allerlei bloemen drong haar neus binnen. rare en vage spulletjes stonden door de hele winkel gestald. ze keek haar ogen uit. een groot schilderij hing aan de muur. aandachtig keek ze naar het kind dat op de schoot van de moeder zat. het heeft wit haar, rode ogen en een bleek gezicht. het kind leek veel op haar. maar dan met luxe kleren aan. haar ogen vielen op het amulet dat het kind om had. medira keek naar haar borst en weer naar het schilderij. ''dat, dat kind, dat ben ik.'' kreeg ze er nog net uit. ze keek naar de andere mensen op het schilderij.ze hoorde een stem uit de deur opening. snel keek ze om. door de schemering uit de winkel zag ze niet wie het was

Met stormdende paarden hoeven kwamen Shade een zijn mannen op het dorp af gereden. Ze hadden een oudere draak in de val gelokt en gedood, waarna ze de hoorns en klauwen van de draak af hadden gezaagd. Die hadden ze nu op hun zadels liggen en de poort wachters deden geen moeite hen tegen te houden. De mensen stoven opzij toen ze het luide gekletter van de hoeven hoorden aankomen. Bij de fontijn stopte Shade zijn paard ruw en stapte af. "Lenny jij blijft bij de paarden en Michel, misschien komt er nog iemand voor een draak te slachten!' beval Shade en nam de zak vol draken hoorns en klauwen. Samen met twee andere liepen ze naar de winkel van Madams wikel en liepen naar binnen. 'Hey stuurmans heb je nog ruimte voor iets moois?' riep Shade en zwaaide vrolijk en liep naar de balie waar stuurmans achter stond. Shade legde de zak neer met een hoop gerommel en de man keek Shade even scheef aan. 'Ligt eraan wat je mooi vind Shade?' vroeg Stuurmans.

"heb je nog ruimte voor iets moois?" galmde door de winkel. Van af Onder haar capuchon keek ze naar de gedaante. "licht er aan wat je mooi vind shade?" hoorde ze van de man anchter de balie. 'hij was hier Vast vaker geweest.' dacht ze. Weer tuurde ze naar het enorme schilderij voor haar. Een klein papiertje met een touwtje hing aan de lijst van het schilderij. Medira pakte het op en bekeek de prijs op het kaartje. 250 goud stukken. Medira besloot om geen aandacht meer aan het schilderij te besteden. Even liep ze rond. Maar haar gedachtes vielen al snel op iets anders. Een prachtig kleed met een kleine verschroeide plek. Het kleed lijk veel als het kleed.dat ze vroeger op haar kamer had liggen. Even dacht ze weer aan vroeger. Toen alles nog goed was. Een enorme brand verwoeste alles wat ze lief had. Rustig liep ze naar de balie om naar de prijs te vragen. Rustig wachtte ze op haar beurt. Medira trok haar capuchon wat verder Over haar hoofd en luisterde naar de twee voor haar.

'Even zien dat is honder goud stukken voor de klauwen en twee honderd voor de hoorns.' zei Stuurmans en Shade knikte daarbij voor hij twee geld buidels vol munten aannam. 'Die komen goed van pas.' zei Shade en gaf een van de geldbuidels aan Frank die achter hem stond. Shade merkte het meisje achter hem op en hij keek even over zijn schouder en glimlachte naar haar. Daarna liep Shade samen met de andere weer naar buiten. 'Shade we hebben nieuwe pijlen nodig we zijn er bijna doorheen.' zei Frank en kwam naast Shade te lopen. Shade knikte en maakte een gebaar dat ze nieuwe pijlen konden gaan halen. 'Wees over een uur terug bij de fontijn!' riep Shade ze nog na voor dat Frank en neagel weg liepen. Zelf liep Shade de deur door en liep richting de markt om voedsel in te slaan.

"even zien. Dat is hindert goudstukken voor de klauwen en tweehonderd voor de hoorns." zei de man achter de balie. De jonge voorhaar pakte het buideltje met goed dat op de balie lag. 'heeft hij een draak voor de hoorns gedood?' dacht medira. De jonge had haarip bemerkten gli lachte naar haar toe. Medira glimlachte terug. De man achter de balie vroeg of hij haar kon helpen. "eh. Ja hoeveel kost het kleed dat daaraan de muur hangt?" vroeg ze en wees naar het kleed met de schroei plek. Even keek ze nog naar de jonge die zonet nog voor haar stond. Hij was verdwenen in de deur openng samen met nog een paar anderen. "dat kleeed? Hmmmmmmm die kost volgens mij 140 goudstukken." zei de man achter de balie. "Oké bedankt." zei medira en met rustige passen liep ze de winkel uit. Bij de vontijn stonden een stuk of vijf paarden aan een paal. Zouden die van hun zijn? "wees over een uur terug bij de fontein!" zei de jonge naar zijn vrienden. Het was eigenlijk lijk wel duidelijk dat het zij vrienden waren. Rustig bleef medira staan. Maar ze merkte dat mensen naar haar begonnen te kijken. Medira besloot om maar wat dom over het plein te lopen. Met haar ogen bleef ze de jongenvolgen.

'Wat ben je van plan een hele reis door DW te maken of zo?' vroeg de slager waar Shade veel vlees bij mee nam. 'Nee, maar we hebben zin in een feestje.' zei Shade nog voor hij weg liep. Het vlees was best zwaar, maar hij was wel wat gewent te dragen en liep even terug naar de fontijn waar de andere hem snel kwamen helpen wat van de berg vlees over te nemen. 'Paul ga jij even wat brood halen, Timo haalt wat te drinken. We gaan buiten de muren een feetsje houden.' zei Shade en gaf de mannen genoeg geld om meer dan nodig was te gaan halen. Shade keek even rond en ging daarna op de rand van de fontijn zitten met zijn rug naar het water. Ongevraagd hoorde hij iets dat normaal niet zonder zijn toestemming gebeurde. Het gouden amulet om zijn hals begon te werken, normaal gebruikte Shade deze om te kunnen voorzien wat de draken gingen doen zodat Shade zijn mannen veilig kon houden. Het meisje uit de winkel was hem aan het volgen en Shade vroeg zich af waarom en verdween tussen de mensen nadat hij op gestaan was. Na even gelopen te hebben kwam Shade achter het meisje te staan en keek haar vriendelijk aan. 'Mag ik weten waarom je zo geintresserd in me bent?' vroeg Shade en wachten op haar reactie.

Medira zag tussen de mensen door dat de jonge zijn de mannen bij hem op pad stuurde. Zelf had hij een groot stuk vlees gekocht. Even topte medira achter een kar gevuld met graan en haver. De jonge gin op de rand van de fontein zitten. Het viel haar nu pas op dat hij van die grote oren had. Medira zag iets glimmen op zijn borst. De jongen keek om zig heen. Hij stond op en liep naar haar toe. Medira wilde weg rennen maar de jongen had haar al gezien. Rustig bleef ze staan. "mag ik vragen weten waarom jij zo geïnteresseerd in me bent?" vroeg hij aan haar. Even dacht medira na en antwoordde "hoe kom jij aan zoveel geld? En al die mannen?" medira wilde nog meer vragen maar dat moest de maar wachten. Even keek ze naar zijn kleren Hij had veel wapens bij zich 'waar zouden die voor zijn?' dacht medira.

Het meisje leek even te bedenken dat ze weg wilde rennen, maar ze bleef de aarzeling was duidelijk te zien in haar grote rode ogen. Haar vraag over het geld en de mannen die hij leiden deed een breede grijns op zijn gezicht verschijnen. 'Dat geld komt van de drakenhoorns en klauwen die we van onze gevangen prooien halen, vandaan dat we met zoveel man zijn.' zei Shade en krapte zich even achter zijn hoofd voor hij weer zijn normale houding aan nam. Lenny stoten Michel aan en wees naar Shade en het meisje. 'Ik denk dat de baas shans heeft?' fluisterde Lenny half vragend en michel keek even verbaasd hun kant op, waarna er een brede glimlach op zijn gezicht verscheen. 'Misschien, maar het kan ook een gewoon gesprek zijn.' fluisterde Michel terug naar Lenny. Shade begreep niet wat er met het amulet loos was en wreef er even over, waarna hij zijn blik naar de twee mannen liet gaan. Die duidelijk schrokken en net deden of ze ergens anders mee bezig waren. Een flauwe glimlacht verscheen op zijn lippen en Shade keek weer naar het meisje.

Een grijs verscheen op het gezicht van de jongen. "dat geld komt van de draken hoorns en klauwen die van onze prooien halen, vandaar dat we met zoveel man zijn." zei hij. Even krabde hij op zijn hoofd. En wreef over het amulet dat om zijn nek hing. Stil bleef medira naar de jonge kijken. Hij keek naar ongeveer het midden van het plein waar 2mannen stonden te smoezen. Ze hadden in de gaten dat de jongen voor haar naar hun zat te kijken en deden of ze er niks mee te maken hadden. De jongen kreeg een glimlach op zijn gezicht en keek haar weer aan. "wie zijn dat?" vroeg memira. Even keek ze naar de mannen die vlakbij de fontein stonden met grote hoeveel heden eten te smoezen stonden. 'wat geen ze met al dat eten doen?' dacht ze. Weer keek ze naar de jongen. Ze keek naar zijn kledij. 'wat heeft wij veel wapens bij zich.' vragend keek ze de jongen aan.

Shade zag haar kijken en het meisje keek ook even naar de fontijn. "Ah ze zijn terug." dacht Shade en keek weer naar het meisje die naar zijn kleding keek. 'Als je wilt mag je wel meegaan hoor?' vroeg Shade aan het meisje en hij gebaarde naar de fontijn. Of ze wilde komen was haar eigen keuze, maar Shade draaide zich om en liep naar de fontijn. 'Als je honger hebt kom dan buiten de muren daar is het feestje!' riep Shade nog over zijn schouder naar het meisje, maar er waren altijd weer mensen die het hoorden. Zelfs die het niet gemakkelijk hadden. Bij de fontijn nam Shade ook wat mee en ze liepen het dorp uit en maakten een groot vuur waar de mensen hun voedsel op konden garen.

"als je wilt mag je wel mee gaan hoor." zei de jonge vriendelijk. 'mee gaan? Waar naar toe?' dacht ze maar die vraag werd al snel beantwoord. "als je honger hebt kom buiten de muren daar is een feestje." zei hij en liep weg. Even keek medira naar haar maag. Ze had wel honger ja. Even keek ze op. Vele mensen hadden de uitnodiging ook gehoord. Sommige kwamen op haar af lopen. "welk feest?" "zijn wij ook uitgenodicht?" en nog meer vragen werden door elkaar gesteld. Medira werd al die vragen wel zat en duwde iedereen op zij die in de richting van de fontein stonden. Rustig begon het avond te worden. Metrustig passen liep ze naar de poort deur. Ze trok haar capuchon wat verder over haar hoof. 'hoeveel man zouden er op dat feest zijn?' dacht ze. Ze hoopte dat hen niet een heel leger zou zijn. Op haar weg naar de buiten zijdes van de muur bedacht ze verschillende redenen waarom hij zoveel wapens bij zich had. Uiteindelijk kwam ze bij het feest aan.een groot vuur stond in het midden. Zakken met eten lach er naast en sommige mannen zaten hun vleet te braden bij het vuur. Medira zocht naar de jongen waar ze ook mee gepraat heeft. Rustig liep ze naar het vuur toe hij zou daar vast wel staan.

Langzaam vloog de jonge rode draak over DW. Rustige vleugelslagen waren hoorbaar. Ze vloog over het mensen gebied. Ze hoopte dat niemand haar zag. Ze ging tussen de wolken vliegen,als camouflage. Beneden zag ze een rood stipje. Vuur...? Was er brand? Ze ging iets verder naar beneden. Oh nee... Draken jagers. Zo snel als ze kon ging ze omhoog. Maar wat moest dat meisje daar? Zij leek niet op een jager. Ze wilde haar helpen. Maar had ze wel hulp nodig? Nagada durfde niet naar beneden. Strax vingen ze haar nog. Jagers hadden haar al een keer te pakken gehad. Ze wilde het niet nog eens meemaken. Opgesloten zitten in een kooi,bijna geen eten krijgen... Ze was bijna dood... Tot Rainbow kwam...zij had Nagada gered... Langzaam vloog ze wat rondjes. Met zo zacht mogelijke vleugelslagen. Hopend dat niemand haar zag. Ze wilde brullen,maar als ze dat deed werd ze zeker gehoord. Ze probeerde via gedachten contact te maken met Rainbow. Voor als er gevaar dreigde... Ze bleef het meisje in de gaten houden.

Het feestje kwam al snel op gang verschillende mensen die hem gehoord hadden kwamen de poort door en ook het meisje dat hij zelf had gevraagd te komen was er. 'Mogen we ook eten pakken of moeten we daarvoor betalen?' vroeg een arme vrouw die haar kroost dicht tegen zich aan trok. Shade draaide zich naar de vrouw toe en keek haar vriendelijk aan. 'Natuurlijk mogen jullie ook eten pakken er is genoeg!' zei Shade en gaf het vaderloze gezin genoeg in hun handen en ze liepen gelijk naar het vuur om hun eigen voedsel klaar te maken. "Het doet me goed dat de arme er ook zijn hoewel mijn mannen het niet zo leuk vinden, maar ze weten dat ik er achter sta en vele van hen hadden nog niet zo lang geleden zelf ook niks te eten." dacht Shade en keek even naar de hemel om de sterren te zien, maar zijn blik werdt getrokken door een donkere schim aan de hemel. "Draken, maar nu zullen we er nog niet achter heen gaan!" dacht Shade en grimaste even voor hij zijn gezicht weer in de plooi trok en zag het meisje langs het vuur lopen dat hij eerder ook in de winkel had gezien. Twee grote hompen vlees nam Shade van de stapel en stak die aan een lange stevige stok en liep naar het meisje toe. 'Hier geniet.' zei Shade en reikte haar de stok met het rauwe vlees aan toen hij vlak voor haar stil stond en wachten even tot ze het vlees aannam, daarna draaide hij zich naar het vuur toe en hielt zijn eigen stok met vlees in de vlammen. 'Mag ik vragen hoe je heet? Ik ben Shade.' zei Shade nadat hij haar om de naam van het meisje gevraagd had en wachten rustig af tot het vlees goed door bakken was en Shade blies voor hij een hap nam.

Medira liep wat rond rond het vuur. Ze had die jonge nog niet gezien. Ze besloot om naar de stads poort te gaan. Rustig liep ze er naartoe. Ze zach een kleine vamillie lopen. Een moeder en twee kinderen. 'waar is hun vader? Of is die?' dacht ze. Ze besloot om ze te volgen. De famillies kwam bij een jonge aan. Ze kneep haar ogen tot spleetjes of te zien wie het was. Het was de jongen waar ze mee gepraat heeft. Hij liep met de kleine famillies naar het vuur en gaf ze te eten. Met snelle passen liep medira naar de andere kant van het vuur. De jongen had haar gezien en liep naar haar toe met twee grote stukken vlees. "hier Geniet." zei hij en gaf haar een lange stok met een stuk vlees eraan. De jonge ging op een boomstronk zitten en hield zijn stuk vlees bij het vuur. "mag ik vragen hoe je heet? Ik ben shade." vroeg hij vriendelijk. 'shade' dacht ze. "ik ben medira." zei ze tegen shade. Medira zette haar stok bij het vuur en vroeg aan shade: "waarom houden jullie zo'n groot feest?" vroeg ze. Ze pakte de stok met haar stuk vlees er aan blies even en nam een hap het smaakte wel wat apart. Maar toch lekker. Medira had al een tijd geen vlees gegeten. Rustig nam ze nog wat happen. Vele mannen zaten ook om het vuur. De meeste waren arm en verlieten het feest waneer hun buik gevuld was.

'Merida, een mooie naam voor een mooie jonge dame.' zei Shade wat vlijend en keek haar even aan. De vraag van Merida gaf hem iets om over na te denken en na een tijdje vond hij de reden die hij haar kon vertellen. 'De koning geef niets om zijn arme onderdanen en wij verdienen goed geld met het verkopen van drakenhoorns en klauwen. Zodra we de draak verdooft hebben zagen we de hoorns en klauwen van die beesten en laten we ze daarna gaan, maar als de draken zich niet laten verdoven kunnen we niet anders dan ze te doden. Alle draken die niet zwart zijn laten we gaan, maar die wel zwart zijn doden we meteen.' legde Shade aan haar uit en hielt zijn maaltijd weer in het vuur om het verder te laten garen.

"Medira, een mooie naam voor een mooie jonge dame." zij shade. Even blooste medira. Shade bleef even stil om over haar vraag na te denken. Dat gaf medira de tijd om wat van haar vlees te eten. "de koning geeft niets om zijn arme onderdanen. Wij verdienen goed geld met het verkopen van draken hoorns en klauwen. Zodra we de draak verdoofd hebben zagen we de hoorns en klauwen van die beesten en laten we ze daarna gaan. Maar als de draken zich niet laten verdoven kunnen we niets anders doen dan ze doden. Alle draken die niet zwart zijn laten we gaan,maar die wel zwart zijn doden we meteen." lechde shade aan haar uit. "jij bend dus een soort draken jager?" vroeg medira. Ze keek om haar heen. Het was al aardig nacht geworden. Sterren kwamen lngzaam tevoor schijn. 'Dionysos' dacht ze. 'dankjewel wel voor dit enorme feest.' medira kende veel goden. Veel dacht ze er niet aan. Maar nu wilde ze hen wel even bedanken. Wee keek ze naar shade die van zijn stuk vlees zat te genieten.

Merida's woorden vielen bij hem in goede aarde, maar zijn verleden zou nooit echt rust kennen niet zolang hij de draak niet gevonden had die zijn dorp had vernielt. 'Misschien kennen jullie een draak die de zwarte dood word genoemt?' vroeg Shade na lang in het vuur gestaart te hebben. Zijn ogen stonden net zo in vuur en vlam als het hout dat op het kookvuur gegooit werd. Er bleven mensen het dorp uit komen die heel slecht zaten. Verschillende kwamen met of zonder een geschenk aan lopen, maar Shade sloeg die geschenken vriendelijk af. Meestal ging het om een erfstuk en Shade zei dan dat ze het zelf veel meer nodig hadden dan hij. Met een gelukkige blik in de ogen van deze mensen genoten ze van het eten dat ze hier zo voor niets konden krijgen. Frank kwam naar Shade toe en fluisterde iets in zijn oor. Een grimas verscheen op zijn lippen en Shade stond op. 'Het spijt me, maar we moeten het feest laten voor wat het is de plicht roept.' zei Shade zo neutraal mogelijk tegen Merida en gaf haar nog een knipoog en liep met Frank mee naar een man die in het donkerste hoekje van het feestgedruis stond. De man had een lange zwarte mantel om en zijn kap tot ver over zijn ogen getrokken om niet herkent te worden. 'Wat is de opdracht?' vroeg Shade op lichte dreigende toon en zijn ogen boorde in die van zijn werkgever. 'Er is een blauwe draak gesinaleerd en die willen we gedood hebben!' siste de man venijnig onder zijn kap vandaan en Shade glimlachte flauwtjes. 'Je kent mijn prijs om het doden van een draak, maar we doen het zorg dat je het geld klaar hebt liggen zodra we terug zijn!' zei Shade en liet de man alleen achter. Frank liep achter hem aan naar de paarden en Shade riep de mannen bijeen. Zonder te mopperen stegen ze op hun paarden en vertrokken meteen. Shade zag nog in een flits Merida voor hij zijn gezicht naar voren richten. "We zullen elkaar vast nog wel zien Merida!' deze gedachten naar het meisje dat hij net had leren kennen richtend. Of ze het zou horen via de werking van zijn amulet wist hij nooit echt of het werkten, maar hij wist dat hij er drakengedachtes mee kon horen wanneer hij dat wilde. De ruiters verdwenen in het donker en reden naar de plek waar de draak was gezien.

lang bleef het stil. ''Misschien kennen jullie een draak die de zwarte dood word genoemd?'' vroeg shade aan haar. veel draken had medira niet gezien. er was maar een draak die altijd in haar gedachtes bleef. een enorme draak. die had alles verwoest wat ze lief had. alleen de huis hulp was samen met haar uit het brandende huis ontsnapt. de gedachtes van toen dwaalde door haar hoofd.

rustig zat medira in haar kamer. de huis hulp Willem kwam binnen Willem was ook nog niet oud. iets tussen de 14 en de 17. rustig zat medira met haar paardjes te spelen. Willem was bezig om haar kleren in haar lades te leggen. haar ouders hadden daar nooit tijd voor. die waren altijd in hun winkel. medira stond op om naar de w.c. te gaan. een rare brand lucht steeg op in het trappen huis. de geur werd steeds sterker. medira vond het toch wel eng worden en liep haar kamer in naar Willem. ''Willem waarom ruikt het huis zo raar?'' vroeg ze. Willem stak zijn neus in de lucht en liep naar de overloop.grote geel rode vlammen kwamen uit het trappen huis. snel rende hij medira's kamer in. greep medira opende het raam en sprong recht in de struiken die er onder zaten. Willem hield medira's hand stevig vast en liep in de richting van de markt. medira keek nog een keer achter uit. een grote grijze draak was druk bezig met het verbranden van het huis. tranen verschenen in de ogen van medira. haar ouders zaten beneden in de woonkamer in kopen te doen. zacht begon ze te snikken. ze had alleen Willem nog maar.

een traan rolde over medira's wang. ze keek naar de blik van shade. die alsmaar in het vuur zat te kijken. een kwade blik rustte op zijn gezicht. een man kwam naar shade toe en fluisterde iets in zijn oor. 'Het spijt me, maar we moeten het feest laten voor wat het is de plicht roept.' zei Shade.hij stond op en liep met de man mee. medira bleef de twee met haar blik volgen. hij liep naar een donker stuk van het feest. hij bleef er niet lang. even later liep hij naar een groep paarden die rustig van het gras stonden te genieten. hij steeg op met nog een paar andere mannen. met zen allen verdwenen ze in de richting van het bos. medira bleef naar de richting kijken waar ze naartoe reden. wanneer de groep verdwenen was dacht ze: 'ik hoof dat ik je nog eens zie shade.' met die gedachtes in haarachter hoofd stond ze op en liep ze rustig in de richting van de stads poort.

voor de manses die medira willen vogen waar ze naartoe gaan klik hier!