Just thinking

Adira tastte met haar handen op de grond en vond een geschikte platte steen. Ze gooide hem op een bepaalde manier - in de richting van waar het geluid van de rivier vandaan kwam - en het kwam op het water te recht. Ze hoorde hoe het steentje stuiterde op het water. Twee, drie, vier keer. Daarna klonk er een plons en werd het steentje naar de bodem van de rivier gesleurd.
Adira zat op de grond, vlak aan de oever van de rivier. Ze had zojuist met haar handen gevoeld of het erg diep was maar de bodem liep vanaf de oever al steil naar beneden, daarom kon Adira geen pootje baden. Ze was ook niet van plan haar voeten in het water te leggen omdat ze midden in de natuur zat. Adira was niet bang maar ze wist dat ze op har hoede moest zijn. Ze wist heel goed dat er genoeg draken rond liepen, zowel aggresieve draken als liefaardige draken. Maar beide liep ze niet erg graag tegen het lijf. Ten eerste omdat Adira blind was en vrijwel weerloos zou zijn. Ze kon heel goed haar omgeving inschatten maar niet iemand's vechttactieken of raakpunten. Dat kon ze gewoon niet zien en dat accepteerde ze. Maar ondanks de gevaren was Adira hier toch. Omdat ze zich even af wilde scheiden van de buiten wereld. Ze kon al het gepraat en geklets van de mensen om haar heen niet meer aan, ze wilde rust en stilte. Ze wilden even zitten en niet na te hoeven denken, even uitrusten en even niet constant te hoeven letten op de impulsen die haar hersenen binnen drongen en haar een beeld gaven van haar omgeving. Even niets. Hiervoor durfde ze het risico te nemen een vreemde tegen het lijf te lopen. Het werd haar allemaal een beetje te veel.
Na een lange tijd stond Adira op. Ze tastte naar de grond en vond haar stok. Het was een stuk langwerpig plat hout dat haar hielp bij het vinden van haar weg. Adira had het niet heel erg nodig maar het was handig. Ze botste minder snel ergens tegen aan en ook zou ze het kunnen gebruiken bij als afweermethode. Ze zag niets maar als het moest zou ze iets raken. En hard ook.
Plotseling merkte Adira de aanwezigheid van iets of iemand op toen ze zich richtte op haar omgeving. Het stond nu stil en daardoor kon Adira niet voelen of het groot of klein was. Oftewel: of het gevaarlijk of ongevaarlijk was. De haartjes op haar armen gingen overeind staan en haar spieren verstijfden. Ze kon geen stap meer verzetten, alleen maar hopen dat het dier haar niet opgemerkt had.

[Wat een lulverhaal zeg xD Had maar weinig inspiratie ]

Met slome passen liep een jonge groene draak naar de diepe rivieren om haar dorst te lessen. Het was een lange weg maar Piosen had nu even geen zin om haar vleugels te gebruiken en liep naar de rivier. Wat ze niet wist was dat er een mens bij de rivier aanwezig zou zijn, maar de geur van het mens drong al snel door in haar sneusgaten en ze boog zich voorover. Ze zoog het water naar binnen en merkte dat het mens niet meer van zijn plek af was gekomen. Piosen trok haar kop terug van het water en keek het mens recht aan. Aan de kleding van de persoon kon piosen zien dat het een meisje was. Door haar ervaring tussen de mensen in haar menselijke vorm had ze verschillende kledingdracht ontdekt en ze in haar geheugen bewaard. Piosen leip naar het meisje toe, maar ze kwam niet veel hoger dan haar schouders. Piosen was geen grote draak en ze bleef klein tegen over de meeste drakenrassen. Piosen had iets was van een raptor, maar dan had ze alleen vleugels daarbij gekregen met hoorns. piosen's spitste snuit snuffelde vlakbij het gezicht van het meisje. gek genoeg leek ze geen angst voor haar te hebben of er was iets anders met haar. Piosen duwde net aanrakend tegen de wang van het mens en wachten af wat er zou gebeuren?

Het bleef een tijdje stil, heel erg stil. Maar daarna begon de grond ineens te dreunen. De trillingen werden doorgegeven door de grond en opgevangen door Adira's scherpe gehoor- en gevoelszintuigen. Adira verstijfde en veroerde zich niet. Ze wist niet goed of ze beschut was door struiken of door bomen, zo kon het natuurlijk niet zien want ze was blind. Als ze even zou fluiten zouden de terugkaatsingen haar vertellen wat er om haar heen was, behalve een eindeloos diep meer. Maar dat was natuurlijk geen optie. Het zou haar onmiddelijk verraden, het vreemde geluid zou de draak - het was duidelijk dat het een draak was, er was niets anders dat zou groot was - nieuwsgierig maken en naar Adira toelokken.
Plotseling voelde Adira een heette vochtige adem tegen haar gezicht. Haar gezicht bleef in de plooi, bleef in de norse maar vriendelijke gezichtsuitdrukking die ze normaal gesproken op haar gezicht had. Het had geen zin om haar wenkbrauwen te fronsen, haar neus op te trekken of haar mond open doen van schrik. Het had geen zin om zichzelf uit te drukken want de enige die er wat van zou merken was de draak en ze zou waarschijnlijk alleen maar meer lol opweken bij de draak. Waarschijnlijk zou hij of zij het leuk vinden om angst te zien bij weerloze mensen zoals Adira. Alhoewel, Adira was kwetsbaar, niet weerloos. Al was ze een makkelijker doelwit door haar blindheid, vooral vanuit de lucht.
Plotseling voelde Adira een aanraking tegen haar wang, ze voelde het lichte reliëf van de schubben op de huid van de draak. En ze voelde de haartjes in haar nek overeind schieten en adrenaline door haar bewegingloze lichaam vloeien.
Adira deed verschrikt een stap achteruit en kwam toen in actie. Haar handen klemden zich steviger om de houten stok in haar handen, trokken het naar achter en zwaaiden toen met een grote kracht in een horizontale beweging voor haar langs. Adira hoopte haar doel te treffen, niet omdat ze ruzie zocht maar om duidelijk te maken dat niet iedereen zomaar aan haar kon zitten. Ze hoopte de lichaamstaal van bepaalde draken hiermee een beetje na te kunnen bootsen, draken die een tik gaven aan een andere draak om te laten zien dat ze deze actie niet duldden. Om te laten zien dat ze wel wat rustiger van stapel mochten lopen.

De geschrokken reactie van het mens deed Piosen haar kop op trekken en zo ontweek ze de aanval het het mens. 'Rustig aan ik wilde je niet laten schrikken!' riep Piosen en deed een paar passen achteruit. Het mens was kennelijk al eens eerder met een of meerdere draken in aanraking geweest en Piosen bleef rustig naar het meisje kijken. 'Sorry als je schrok, maar ik ben erg nieuwschierig en kan me soms niet bedwingen en dan ga ik eerder op onderzoek uit voor ik me voorstel.' zei Piosen en ging zitten. 'Mijn naam is Piosen en hoe heet jij?' vroeg Piosen neiuwschierig en ze keek het mens rustig aan.

Adira's stok vloog door de lucht maar trof geen doel. Hij kwam met een doffe klap op de grond en het stevige hout ving de kracht op. Adira's stok was nog heel en ze had de draak niet geraakt. Maar ze behoedde zich nog steeds. Zou de draak boos zijn, haar aanvallen? Adira zou weerloos zijn... Ze dook een beetje in elkaar en verwachtte een klap. Maar er kwam geen klap, er klonk alleen een duidelijke stem, niet menselijk maar wel goed verstaanbaar en zonder accent. De stem verontschuldigde zich en verklaarde waarom zij Adira had aangeraakt voordat zij zich voorstelde. Daarna voelde Adira de grond weer trillen, bladeren knisperden toen de draak ging zitten.
'Mijn naam is Piosen en hoe heet jij?' De zin was standaard maar vriendelijk, nieuwsgierig. Er klonk niets dat kwaad doorschemerde en Adira voelde zich opgelucht. De draak wilde zelfs kennismaken.
'Piosen?' Adira trok haar wenkbrauwen op, ze verwachtte dat bepaalde draken wel de lichaamstaal van een mens konden herkennen en dat ze het waarschijnlijk op prijs zouden stellen. Meestal vonden mensen het niet prettig wanneer Adira haar emoties in een wezenloze blik verborg.
'Bijzondere naam,' vond Adira. 'Heeft het nog een betekenis? Mijn naam is Adira.' Ze stelde zich ook voor en toonde ook geen enkele tekenen van onvriendelijkheid. Stiekem voelde ze zich opgelucht, opgelucht dat de draak niet kwaadaardig was geweesd en haar geen pijn had gedaan. Maar wat had ze ook verwacht? Er waren genoeg draken in dit gebied, Dragon World genaamd.

Het meisje noemde zich Adira en vroeg of de naam van piosen een betekenis had. Zelf dacht ze even na, maar kon niet meteen bedenken wat voor betekenis haar naam had. 'Aan genaam Adira en je vraag kan ik helaas niet beantwoorden ik weet het zelf namelijk niet.' zei Piosen en schudden haar kop even. Piosen vond het fijn weer eens iemand te zien en ze vouwde haar vleugels opnieuw op tegen haar lichaam. het weer zat eens mee en ze begon zacht te neurien. De vogels zongen hun liederen en iedereen leek vandaag goed gemuts.

( flut post.)

Na Adira's vraag bleef het even stil maar ze wist dat de draak na dacht. De grond trilde niet van een beweging, de draak stond doodstil. Maar haar zware ademhaling was duidelijk te horen en Adira was niet bang dat Piosen iets ging doen. Het leek een erg vriendelijke draak en het zou raar zijn als ze zomaar aan zou vallen.
Uiteindelijk klonk Piosen's stem die vertelde dat ze de betekenis van haar naam niet wist. En dat was ook niet raar, want de meeste mensen wisten niet wat hun naam betekenden. Even een correctie, de meeste personen. Piosen was natuurlijk een draak, geen mens. Van aart klonk Piosen echter wel erg menselijk maar misschien was dit bij alle draken het geval? Adira wist het niet. Ze wist wel dat het akelig stil was geworden nu het gesprek dood viel. Er hing een onprettige stilte in de lucht en Adira hield niet zo veel van stilte. Natuurlijk hield ze wel van rust maar het leek alsof er geen éen geluidje in de lucht was en dat bracht Adira in de war. Haar omgeving leek te vervagen, ze was zich sowieso al niet echt bewust van haar omgeving maar nu was het erger dan net. Alleen net had Adira geen keus gehad, nu had ze de optie wel.
Adira floot éen toon, nog geen twee seconden lang. Het kaatste op sommige plaatsen terug en vertelde niet barveel over de omgeving maar wel dat er langs de rivier bomen waren. Niet heel veel, geen dicht begroeid gebied maar wel een bos.
Om geen aandacht te trekken over het fluiten - Adira was bereid om te antwoorden maar voelde zich er niet altijd prettig bij - en begon opnieuw aan een gesprek. Misschien kon ze vriendschap sluiten met de draak en had ze alvast éen bondgenoot aan haar zijde.
'Ben je al lang in Dragon World?' Adira wist dat het gebied hier Dragon World heette en dat was waarschijnlijk omdat er zo veel draken waren. Op de rest van de wereld die zij kende waren er ook draken maar ze was er nog nooit een tegengekomen. Nu was ze nog maar kort in Dragon World en had ze haar eerste vriendschappen al gesloten en draken ontmoet. Het was een prettige ervaring maar Adira moest wel even slikken bij het feit dat er ook aggesieve draken rondliepen en een mens was een makkelijk doelwit voor zulk soort draken.