Azazeal... ik weet hoe je je voelt

Ze zat bovenop een grote rots, verdriet bekroop haar weer nadat ze het verhaal had gehoord over wat er tussen Toxic en Azazeal was gebeurd. Cloud wist zeker dat Azazeal een verselijk leeg gevoeld had. Cloud wist hoe het voelde om verlaten te worden. Een grom kwam diep uit haar keel en brak door het gedonder van de waterval. Het was een dreigend maar ook verdrietig geluid. Het geluid werd vervolg door een luide brul, naar Azazeal gericht. Cloud keek met ene lege blik vooruit en een traan rolde over haar wang. De woede bekroop haar en ze fronste. Even trok ze haar lippen op, haar vlijmscherpe tanden waren te zien. Een zacht gebrom kwam van diep uit haar keel. Ongeduldig liep ze heen en weer over de grote rots. Ookal was Cloud nog jong, ze had toch veel levenservaring voor zo'n jonge draak. Dat kwam door het ongeval tussen White en Sinder waardoor zij werd buitengesloten. Cloud dacht dat ze Azazeal misschien kon helpen. En dat ze misschien naar Toxic kon gaan om ook met haar te praten. Om naar Toxic te gaan was misschien niet slim aangezien ze nu boos was en waarscheinlijk niets meer van hem wilde weten... Voor de zekerheid brulde Cloud nog eens, het geluid galmde door tussen de rotsen maar al snel vervaagde het geluid en verdween het in de fluitende, koude wind en het donderende geluid van de waterval...

Het geluid van een brul klonk, hij herkende het geluid: Cloud. De brul was niet voor hem bestemd en toch waagde hij het erop. Hij moest haar gewoon vertellen hoe gevaarlijk mensen konden zijn. Zij was de enige die hij nog had om van te houden naast Razor maar Razor was een vriend, geen familie. Hij haalde diep adem en maakte een scherpe bocht richting de watervallen. Hij vloog over de rivier en hoorde de ruis van de waterval dichterbij komen. Hij sloeg krachtig met zijn vleugels en vauwde ze toen. Even leek hij stil te hangen voor hij verticaal langs de waterval naar beneden dook. Het water spatte op zijn geschubde kop. Precies op tijd spreidde hij zijn vleugels en scheerde hij vlak over de grond. Hij maakte een U-bocht vlak over de grond. Hij remde af en strekte zijn poten voor zich uit. Met een zachte plof landde hij een eind van Cloud vandaan. Hij moest nog een paar stappen zetten om niet te vallen. Hij vauwde zijn vleugels "Cloud" zei hij met een krachtige stem om boven de ruis van de waterval uit te komen. Hij liep nog enkele stappen naar haar toe en stopte toen. Hij was tenslotte niet degene naar wie ze gebruld had. Hij was oppeens behoorlijk onder de indruk van haar brul, het was een krachtig geluid geweest. Sinder nam zijn dochter eens goed in zich op en merkte dat ze er gezond uit zag. De Night Warriors behandelde haar goed en daar was hij blij mee. Ze was dus in goede handen. Nou ja; goed... Hij vroeg zich af of ze hem wel mocht zien van... hoe heette ze ookalweer? Toxic.

Cloud hoorde een plof en keek met een ruk om... Het was... Sinder! Zijn stem maakte haar altijd rustig. "Pap? wat is er?" vroeg ze een beetje zenuwachtig. "Wat doe je hier?" Zei Cloud zacht en bekeek haar vader nog eens goed. Nog atijd was het bijzonder aanzicht. Gespierd en zelfverzekerd stond hij daar. Cloud had hem gemist.... zei wilde op haar vader af lopen maar bedacht zich aangezien Azazeal elk moment kon verschijnen. Voor haar was het misschien geen probleem maar Sinder was anders, Sinder zat niet bij de Night Warriors dus wist ze niet zeker -ookal had Toxic gezegd dat het niet erg was- of het wel goed was dat ze haar vader zag. "Je moet gaan! Azazeal kan elk moment komen!" zei ze bezorgd en fronste. Zenuwachtig liep ze op haar vader af en greep hem vast. "het spijt me..." zei ze zacht en keek hem aan "vind je het erg?" vroeg ze zacht en keek naar de grond.

(geen inspiratie)

Cloud zag hem zodra hij was geland en ze vroeg wat er was. "Ik moet je wat vertellen" zei hij. Cloud leek te twijfelen, was ze bezorgd? Voor wie was die brul geweest? Oppeens kreeg hij antwoord, ze greep hem vast en waarschuwde hm voor Azazeal. Azazazea, Azazeal... Wie was dat ookalweer? Wat had hij nou laatst gehoord: Azazeal, de partner van Toxic! Hij beet zijn tanden op elkaar zodra hij het zich realiseerde "Dit is belangrijk en ik heb niemand gezien toen ik hierheen vloog. Ik moet je dit vertellen Cloud" zei hij zonder op haar andere woorden te reageren. "Ik red me wel Cloud" hij wist er een waterige glimlach vanaf te brengen. Hij liep een eindje van de waterval weg en ging zitten. Hij keek haar aan en vroeg haar met zijn blik bij hem te komen. "Ik spreek te taal van de mensen niet om een reden, ik vind dat je moet weten wat mij in mijn jeugt gebeurt is. Wie je opa en oma waren en hoe ze gestorven zijn" zei hij tegen haar "Als je nu niet wilt praten dan zal ik wachten op je brul, ik zal in de buurt blijven" hij stond op en spreidde zijn vleugels. Met een enkele slag van zijn vleugels steeg hij op en ontstond er een stevige bries. "ik wacht op je" zei hij voor hij over de bomen heen wegvloog.

Cloud schrok een beetje van wat Sinder wilde. Voor dat ze ook maar iets kon zeggen was hij al weg. "PAP WACHT! ZEG HET ME!" brulde ze hem wanhopig na. Ze ploft ner en keek levenloos naar het water wat maar door bleef stormen. De zalmen en forellen zwommen voorbij en vielen naar beneden. De koude wind blies over de stenen. Aan de waterkant zat al wat ijs vast en een dun laagje smolt weg onder haar poten. Nu maakte ze zich echt zorgen over wat Sinder nu wilde zeggen. Ze zuchtte en probeerde weer helder na te denken. Maar alleen vreselijke bedenkzels en gedachten spoelde haar hoofd binnen. "Pap zeg het me gewoon als Azazeal komt zal ik een goed woordje doen..." zei ze in het niets en de eerste sneeuwvlokken vielen....

'Pap, wacht! Zeg het me!' klonk het achter hem. Hij glimlachte. Dit had hij voorzien. Hij maakte een U-bocht en vloog terug. Hij maakte een rustige landing bij Cloud "Gelukkig" zei hij. Hij ging bij haar zitten en keek naar de lucht die langzaam haar sneeuwvlokken uit de zware wolken op hen neer liet dalen. "Ik heb een reden om mensen niet te vertrouwen, dat heeft met mijn ouders, broers en zus te maken" begon hij. "Luister Cloud, dit is een ervaring die mijn leven heeft veranderd maar ik heb ervan geleerd." Hij haalde diep adem

"Ik was acht jaar oud, ik zag er toen nog niet uit zoals ik er nu uit zie; Ik was een Wyvern, een draak gebouwd om te vliegen, zonder voorpoten. Ik leefde in de buurt van een mensendorp met mijn ouders, broers en zusje. Ik kwam in contact met een meisje van de mensen. Ze was erg aardig voor me en vertelde me veel over haar leven. Soms bracht ze zelfs iets te eten mee. Er kwam een dag dat ze met me meeging om de grot van mijn ouders te zien. Daarna heb ik haar dagen niet gezien. Ik was naar haar op zoek toen ik gebrul hoorde uit de richting van onze grot. Ik ging terug en ze waren dood. Allemaal"

Hij moest even slikken om zijn stem niet over te laten slaan.

"Het meisje had de ligging van onze grot verraden aan het dorp, het dorp zag draken als wezens uit de onderwereld. Mijn familie was gedoodt door mensnen. In één klap had ik helemaal niemand meer. Ik heb toen iets gedaan wat ik nooit had moeten doen: Ik verwoestte het dorp, helemaal. Alles brandde af, er waren geen overlevenden."

Hij zuchtte.

"Sindsdien heb ik geen mensen meer vertrouwd en tot nu toe heeft me dat goed gedaan. Ik ben hun taal kwijt geraakt in de loop der jaren. Ik kan hen nu niet meer verstaan, misschien is het maar beter ook"