Een sneeuwstorm

Angel was helemaal gelukkig... Ze had een lieve partner, een schat van een kind en natuurlijk Sinder. In prinsiepe hoefde ze niets meer want ze had wat ze hebbe wilde: Een gezin. Angel vloog zonder reden door het grote dal van DW en zag dat het veld waar ze zo graag kwam helemaal wit was. Toen een klein zonnestraaltje door de wolken wist te breken scheen hij op het veldje. Door het licht van de zon ging alles glinsteren. Het zag er peachtig uit hoe het veld glinsterde van alle kliene vlokjes. Angel daalde langzaam en kwam met een raar gekraak op de grond terecht. De sneeuw waar ze in sttond was dik en zacht. Ze liet zich omvallen in de zachte witte poedersneeuw en zuchte terwijl ze naar de nieuwe vallende vloken keek... Na een tijdje werd het kouder en het sneeuwde nu harder. De zon had zich weer verstopt achter de dikke grijze wolken waardoor het nu erg donker was. Na ongeveer een uur was de wind opgestoken en stoormde het nu hard, dikke vlokken vlogen als een speer door de lucht. Angels zicht werd belemmerd door de grote vlokken die in haar gezicht waaide. Ze wilde brullen maar het geluid van de brul werd van haar lippen getrokken. Het was nu te gevaarlijk om te gaan vliegen en aangezien het een groot veld was was het misschien een beter iedee om onder het boompje in het midden van het veld te gaan staan. Angel liep voorover gebukt naar het boompje en ging daar staan. Ze keek om zich heen maar het enige wat er te zien was... was sneeuw!

Razor was bezig met één van zijn favoriete bezigheden: lekker gewoon rondvliegen. Maar plots werd hij verrast door een sneeuwstorm. Hij had wel gemerkt dat het harder ging sneeuwen en waaien ,maar hij had niet gedacht dat het een ernstige storm ging worden Toen hij dat een maal doorhad was het al veel te laat om terug te vliegen naar huis, want het stormde al te hard. Hoe hij ook probeerde de wind duuwde hem alleen maar naar achter. Dus Razor probeerde te landen, maar dat ging zeer onhandig omdat hij de wind onder zijn vleugels niet kreeg gekorigeerd.En zo struikelde hij voorover en rolde tegen iets hards aan, het was een grote rots. Nog een beetje duizelig van de klap tegen zijn hoofd strompelde hij onhandig verblind door de sneeuw verder. Plots voeld hij iets zachts en warms tegen een voorpoot. 'Hè? Is daar iemand?!' riep hij verdwaasd. Hij taste nog wat over het zacht warme ding. Door de sneeuw zach hij een shilouet, maar hij wist niet zeker of het een rots of iets anders was. Razor taste nog een beetje op het grote, warmeen zeer zachte ding tot hij iets puntigs voelde op een smaller stuk. Toen wist hij wat het was, beter gezegd wíé het was. Het was Angel, zijn mooie parnter en de moeder van zijn dochter. Hij riep 'Angel, ben jij dat?'. Het was eigelijk een vraag dieze niet hoefde te beantwoorden maar hij vroeg het toch. Razor wist toch zeker dat het Angel was waarop hij was gestuit, dus ging hij dicht tegen haar aan liggen, lekker warm.