Sneeuwstorm

De wind guurdde door de bergen heen, de havikken lieten zich meevoeren door de warme luchtstromen. Het was voor het eerst, dat ze zo hoog durfdden te vliegen. Eén van hen dompeldde geruisloos naar beneden. Recht op een sneeuwhaas af. Zijn ijzerscherpe klauwen verscheurden het dier levend, en zijn ijzeren snavel beet nog maals door in de haas zijn nek, totdat die begon dood te bloeden. De berg werd bijna geheel omhuld door duisternis aan de achterkant ervan. Sporen van dieren verdwenen, wat het moeilijker maaktte om te jagen. En om zelf gevonden te worden. Toch droeg de wind bekende geuren met zich mee, naar nieuwe verderre oorden. Moon zou snel beschutting moeten vinden, de trillingen i.d. aarde voorspeldde niets goeds. In de verte lag er een goede beschutting, maar als ze de tocht niet zou afmaken, zou ze het morgen moeten verder zetten, en daar had ze helemaal geen zin in. Moon staptte goed door, zodat ze sneller boven was. Haar hart sprak haar moed in, waardoor ze zeker niet zou bezwijken voor een sneeuwstorm. Beneden lag een dal, met een ondiepe, veraderlijke rivier, waar je zeker niet in wou vallen. Nog eventjes doorstappen, en ze bereiktte de top. Kaido begon luid te krijsen. Niet goed, hij krijstte drie keer snel achter elkaar. De sneeuwstorm was nog maar drie Mijl van Moon zelf verwijdert. Moon hield haar kop schuin naar Kaido, en brulde twee keer kort naar hem, als teken hoe ver het nog was, voordat ze op de top was. Kaido krijstte zes keer achter elkaar. Nog zes mijl. Moon zette een kort sprintje in, zodat ze sneller op de top was. Opeens woede de sneeuwstorm over haar heen, Moon ging zich plat gaan leggen op de grond, en kon zich nog net op tijd vast grijpen aan een steen. Net toen ze zich wilde vastklemmen rond de steen, gleed ze los van de vochtige steen, en viel het ravijn in. De bergwand raasde voor haar voorbij. Onder haar, lag een dodelijke, stromende rivier. Als ze niet snel iets zou ondernemen, zou ze de diepte invallen. Zo snel en lenig mogelijk draaide ze zich als een kat om, zodanig dat ze niet meer met haar kop naar beneden lag. Moon gebruikte haar poten, waardoor de luchtdruk onder haar een soort van waveboard maakte. Waar ze zo kon mee windsurfen. Ze liet zich zachtjes naar beneden, naar de velden glijden, en sprong 10m van de grond van het 'luchtbord' af. Het gras onder haar poten kriebelde wat aan haar poten. Ze bries wat adem uit via haar neus op het gras, dat mee waaide met de wind. Slapeloos viel ze bijna door haar poten. Ze zou snel beschutting moeten zoeken, voor ze helemaal van haar stokje viel. Ze stak haar snuit de lucht in, en rook. In het noordoosten lag een klein oud hol verborgen onder enkele wortels van een boom. Moon rende er heen, en ging gaan liggen. Uitgeput, en slapeloos viel ze op de zachte bodem bedekt met bladeren, en sloot haar ogen.

Het was uitzonderlijk stil in de bergen. Af en toe werd de maagdelijke stilte verbroken door geroffel van vallend sneeuw of gekrijs van de havikken in de lucht. De stilte vond hij maar niks en subtiel verhoogde hij het tempo van zijn lenige stappen. Naast hem hoorde hij een van de mannen kreunen. Direct was zijn bezorgdheid voor zijn volk geprikkeld en hij keek opzij om te zien wie er last had.
Videtur was samen met een groepje mensen vertrokken vanuit het human-district om de Wyvern-tempel te bezoeken. Omdat de tocht gevaarlijk was hadden ze hem gevraagd om hun te begeleiden. Hij was al een tijd beschermer van het mensendorp, na lang angst te hebben gezaaid zonder dat hij het wou (of wist waarom) hadden de mensen hem geaccepteerd. Zeker na het gevecht met Race. Desondanks waren er een paar mannen die nog maar net in het dorp verbleven nog steets niet van onvertuigd dat hij goedaardig was. Dus nu liep hij hier, in zijn menselijke vorm om de nieuwelingen niet te veel angst aan te jagen.
De man die had gekreund wasw z'n nieuweling. Met een droevige zucht draaide Videtur zijn hoofd terug naar voren. Die nieuweling zou zijn hulp toch niet aanvaarden. Ze vonden het zelf maar niks dat er een vrouw mee was. "Nu ja," Dacht hij met gefronsde wenkbrauwen. "Ik kan er toch niks aan doen dat mijn menselijke vorm nu net die van een vrouw is."
Opnieuw hoorde hij de nieuweling kreunen en even later hoorde hij hem vragen aan de leider van de groep of ze nu eens gingen halt houden. De man stemde in en rond hem hoorde hij opgelucht gezucht van de andere 7 man.
'Hey, Videtur, weet jij hier een goede plek.' Vroeg de leider aan hem.
Hij knikte en deed zijn rugzak af. 'Wacht hier even ik ga controleren of hij leeg is.' Voor de andere, de nieuwelingen dus, konden reageren liep hij verder naar het noordweste. Aangekomen bij de schuilplaats bleef hij stokstijf staan en veranderde met een zacht scheurend geluid terug naar zijn echte vorm. Een draak.
De reden voor zijn aprupte terug verandering lag recht voor hem in het hol. De draak in kwestie leek niet gevaarlijk maar zinds zijn ervaringen met de NW pakte hij geen risico.
Met een zachte grom maakte hij zijn aanwezigheid bekend.

De blauw-groene drakin werd gewekt door wat gebrul. Moon opende geïriteerd haar ogen, en stapte naar de ingang van de grot, waar de draak, die net brulde zou moeten zitten. Moon knipperde enkele keren buiten met haar ogen tegen het felle licht. Toen pas merkte ze de draak op. Het was een gemideld grote draak vol kleuren. Ze wees wat op haar hoede, ookal leek de draak niet gevaarlijk. Moon richte haar nu ook naar de draak, en begroete hem." Goeieavond" Geeuwde ze wat." Ik ben Moon, en jij bent?" Ze nam het zekere voor het onzekere, en stelde haar onmiddellijk aan hem voor. Moon bekeek de draak nog eens goed. Vooraleer ze conclusie's trok. Ze wilde nu nog niets zeggen, ze wachte geduldig op antwoord van hem. Zo zou ze wel weten of hij gevaarlijke bedoelingen had. Moon ging zitten op haar achterpoten en wachte ondertussen op antwoord.

[flut]

De draakin voor hem was iets groter dan hem? Beleeft vroeg ze zijn naam en meteen wist hij dat deze draak niet vanzelf zou aanvallen. Daarom ontspande hij zich wat en sloeg zijn gevederde staart om zijn poten om ze te beschermen tegen de kille lucht die sneeuwstormen altijd meebracht.
'Ik ben Videtur en zoek een schuilplaats voor mij en mijn metgezellen,' zei hij met een zachte stem.
Hij hoopte dat deze draak niks tegen mensen had anders zou hij haar moeten wegjagen. Hij wist dat het gemeen was om haar schuilplaats te pikken, zeker omdat ze er zo uitgeput uit zag, maar de welzijn van zijn mensen ging boven alles.
Zijn gele ogen keken haar onderzoekend aan. Ze zag er wel erg uitgeput uit. 'Is alles wel goed met je?' vroeg hij ligt bezorgd. Het was niet omdat hij de beschermer was van mensen dat hij niet om andere wezens gaf, hij liet het gewoon niet zo vaak merken.

[dan doen we samen even flut;p]

' Ik ben Videtur en zoek een schuilplaats voor mij en mijn metgezellen,' Zei de draak die blijkbaar Videtur heette.' Is alles wel goed met je?' Moon knikte op zijn vraag. Ze was alleen een beetje uitgeput, meer niet." Ik ben enkel een beetje uitgeput. Meer niet." Gaf ze hem eerlijk toe." Maar weet je wat, het is ok, je mag je metgezellen wel brengen. Zolang het maar geen Night Warriors zijn is het ok." Zei ze viendelijk met een lachje. Ze wist niet dat het mensen waren die de draak begeleidde, dus dacht ze dat het draken waren. Moon keek naar buiten, naar de sneeuw die met bakken uit de lucht vielen. Dit was haar element. Ijs. Moon ging wat verder de grot in liggen, en wachte geduldig op de draak en zijn metgezellen. Ondertussen rolde ze zih op, en begon wat te rusten Ze zou hun voetstappen wel kunnen horen.

[flut]

Hij knikte haar toe en draaide zich om terwijl hij terug richting zijn gezelschap liep. Iedereen verschoot toen hij toekwam. Sommige pakte zelf zwaarden op tot ze zagen dat hij het was en ze grommelend de wapens weer wegstopte. Al zag hij dat de nieuwelingen de schedes nog niet weglegde.
'Het is veilig maar we moeten de schuilplaats wel delen met een andere draak,' zei hij. Direct begon het gediscussiër. Videtur rolde even met zijn ogen en gaf een korte maar luide brul. 'We gaan gewoon naar ginter en als ze het niet eens is jaag ik haar wel weg.' Dat zorgde dat ze zwegen maar ze keken nog steets wantrouwig. Videtur draaide zich om en maande ze aan hem te volgen. Nog steets met boze blikken van de nieuwe pakte ze hun rugzakken op en volgde hem ploeterend door de eeuwige sneeuw.
Net toen ze in de buurt kwam liet hij ze halt houden. 'Ik ga voorop en roep jullie als het goed is.' De andere knikte en bleven Videtur aankijken toen hij naar de grot liep. Hij stak zijn kop binnen en keek Moon aan. Lichtjes drijgend vroeg hij: 'Ik hoop dat je niks tegen mensne hebt, hmu?' Vervolgens maakte hij een scherp geluidje naar de mensen en kwamen ze op hun hoede aan gelopen.

Een schim passeerde haar blik. Moon keek op naar de uitgang van de grot, en zag de kleurige draak terug binnen komen. De draak vroeg haar of ze wat tegen mensen had. Moon antwoorde niet direct terug. Na even nadenken bracht ze haar antwoord ter wereld." Neen, ik heb er niets op tegen." Zei ze vriendelijk. De draak maakte een gebaar naar zijn metgezellen en angstig kwamen de eerste mannen binnen. Moon knikte vriendelijk naar de mannen, en ging terug liggen om hen geen angst aan te jagen wegens haar grote. Ze mocht dan nog niet zo heel groot zijn, voor mensen is en bleef ze toch groot. Moon sloot haar ogen terug om zich te concentreren. Ze snoof één keer diep in en uit, en blies wat hete adem door haar neus naar buiten waardoor de kille lucht van de grot langzaam wegtrok. Moon legde haar kop terug op haar poten, sloot haar ogen, en ruste wat uit. Ondertussen luisterde ze nog wat naar de gesprekken, maar veel verstond ze er niet van.

[flut]

[dat is echt flut, moest al mijn fantasie bovenhalen om er iets van te maken. ]

Met een waakzaam oog keek Videtur hoe ze zich allemaal zetelde en een kamp maakte voor de nacht. Hij merkte op dat er altijd 1 of 2 mensen niets deden en de andere draak in het oog hielden, alsof ze de wacht hielde. Waarschuwend grommelde hij iets naar de twee mannen en snel gingen ze verder met het opzetten van hun vuurtje. Het vuurtje was niet bepaald om warmte maar wel om hun maaltijd op te bereiden. Warmte hadden ze niet nodig, de andere draak had warme lucht geblazen en daarvoor had Videtur dankbaar geknikt.
Videtur hoopte vuurig dat deze draak geen mensentaal kon want wat de mensen nu allemaal fluisterde was niet zo vriendelijk. Het werd zelf zo erg dat hij een waarschuwende fluittoon uit zijn keel liet komen, waarna ze allemaal wat kalmer deden.
De avond vorderde en normaal zou Videtur zijn menselijk lichaam hebben aangenomen zodat hij kon mee-eten aan de maaltijd die ze hadden bereid. Maar nu bleef hij voor veiligheid in zijn echte vorm. Het was niet zo dat hij de draak wantrouwde maar als er iets zou gebeuren zou hij klaar staan. Door de aangename warmte en het het zachtige knappen van het vuur doezelde Videtur wat in.

Hij werd gewekt door een schaduw dat langs hem streek. Hij opende een oog en zag het smeulend vuurtje in de voor de rest donkere grot. De mensen lagen allemaal te slapen maar hij zag dat één bed leeg was. Hij hief zijn hoofd op en zag de jongste nieuweling naast Moon knielen. Hij hield een mes vast en peuterde aan de schubben.
'Wat ben je aan het doen!' fluisterde hij dreigend. Geschrokken deinsde de man achteruit.
'Ik wou ... ik wou gewoon wat schubben hebben...' Brabbelde hij. Ondertussen waren alle anderen wakker geworden door het tumult.

[Maakt niets uit]

Moon bleef argwanend naar de mannen kijken. Ze had helemaal niets tegen mensen, die een afstandje van haar afbleven, maar toch vertrouwde ze er één niet helemaal van. Moon staarde maar wat naar het vuurtje dat de mannen maakten voor hun eten. Het was niet bepaald een kampvuurtje, maar eerder een braadvuurtje. om hun eten te braden. Moon keek geïntereseerd naar de opspattende vonkjes. Ze liet haar ogen er zodanig op in smelten dat ze voor ze het besefte al in slaap lag. Iedereen zou nu vast ook al liggen te slapen. Moon lag in een diepe slaap, dat ze het niet merkte dat de jongeling geknield bij haar neerzat, en enkele schubben van haar probeerde af te schrapen. Pas toen ze de stem van de andere draak tegen de man hoorde schrok ze wakker. Ze zag nog steeds de jongeling met een mes bij haar geknield zitten, en van schrikt pakte ze hem op, en wilde hem buiten in de regen zetten, maar herinerde zich de andere mannen. In plaats daarvan pakte Moon hem op, pakte zijn mes van hem af, verbrande het, en zette hem terug bij het gedoofde vuurtje van gisteren terwijl ze de man waarschuwend en nauwlettend aankeek.

Hij was zeer tereurgesteld maar aangezien hij hun beschermer was kende hij al hun zwakte en sterkte. Drakenschubben waren zeer kostbaar en verdiende veel geld. Mensen hadden een zwak voor geld. Door zijn taak kon Videtur de ander niet laten doen toen die de nieuwe oppakte voor hem te straffen en waarschuwend gromde hij waarna ze hem alleen het mes afpakte en hem terug zette bij het vuur.
Zijn kameraden begonnen hem direct te vervloeken, voor het domme gedrag of voor het mislukken wist hij niet. Verondschuldigend knikte hij naar Moon en draaide zich terug om naar de mensen.
'Als je ook maar één keer weer zoiets doms doet ben ik geneigt om af te stappen van mijn taak en je te straffen. Dus doe dat nooit meer, oké!' zei hij kalm. De dommerik knikte en ging snel zijn bed op ruimen. Videtur knikte naar de andere dat ze ook hun bed moesten opruimen want, zo zag hij, het werd al licht buiten.
Hij wende zich tot Moon. 'Het spijt me van het voorval, maar we moeten nu gaan. En ik dank u voor het delen van de grot.' Hoffelijk boog hij het hoofd voor haar.

Moon keek argwanend de mannen aan. Eén van de mannen strafte de jongeling, maar de draak brulde terug naar hen. Alle mannen begonnen hun bedden op te maken. Moon keek nog steeds argwanend, en vol afschuw naar de jongeling. Deze man had echt wel haar vertrouwen geschonden. Nooit zal ze nog bevriend zijn met mannen. De draak kwam naar Moon toe, en veronschuldigde zich voor het voorval van deze ochtend. Moon knikte. Ze vond het niet fijn dat haar dit overkomen was, maar het kon iedereen nu overkomen." Het maakt niets uit, ik ben er al wat over. Nog een goede reis verder, en zorg goed voor elkaar" Zei ze hem nog na. Moon zag enkele mannen de grot al uitwandelen. Toen iedereen volledig uit haar zicht verdwenen was ging Moon naar buiten, de sneeuw in, strekte haar poten, haar vleugels, en vloog ook op. Onder haar raasde de aarde onder haar door. Moon lande niet ver van de grot, op een plaats waar er normaal wat geiten zouden moeten zitten. Moon wandelde rustig naar de andere kant van de berg, en inderdaad. Er zaten wat geiten. Moon zogt zorgvuldig het zwaktste dier uit, vloog bovn de vluchtende dieren uit, en pikte een klein lammetje zo uit de kudde. Het beestje begon te blaten achter zijn ouders, maar Moon was al te hoog en te ver weg. Ze ging weer richting de grot, en at het ondertussen al gedode diertje op. Toen ze klaar was duwde ze het karkas aan de kanten, en ruste wat voor de ingang van het hol.