MAMA ! waarom ?

Door de lege botten van het kerkhof vloog een klein draakje. Haar witte schubben waren heel opvallend en haar kleine lichaam maakte haar zeer kwetsbaar. Maar een boek moet je nooit op zijn kaft beoordelen en dat gold zeker voor Natas. Met korte slagen vloog ze door een skelet heen. Ze was het wel gewend op dit kerkhof. Ze was hier geboren en zeker wel de helft van haar leven was ze hier. Zo als altijd ging ze weer naar haar doodde moeder heen. Natas wist niet wat de dood betekende daar was ze simpel gezegd te jong voor. Daarom ging ze elke dag bijna terug naar haar moeder en vertelde haar alles. Alles wat ze die dag had beleefd. Alles wat ze ontdekt had. Natuurlijk zei haar moeder nooit iets terug maar Natas had altijd het gevoel dat als ze wakker zou worden dan zou ze een dikke compliment krijgen. Ook al kende Natas haar moeder stem niet. Ze zal altijd terug komen hier tot de dag dat haar moeder eindelijk weer op stond. Eindelijk zou ze haar dingen van draken leren. Eindelijk zou ze haar knuffelen en eindelijk zou ze die dikke compliment krijgen. Met die gedachten ging Natas altijd naar het kerkhof. Elke keer ging ze weer triest weg. Maar helaas zou het deze keer anders worden.
Natas sloeg blij de hoek om. Ze wist dat achter die hoek haar moeder zou zitten. Een immens grote witte draak met zwarte ogen. Maar Natas haar glimlach verdween al snel weer. Voor haar lag alleen een uitgekauwd skelet. Niet haar moeder dacht Natas. Snel bedacht Natas dat de dag eindelijk was gekomen dat haar moeder weer terug zou zijn. ´´Mam , mam´´ schreeuwde Natas samen met een paar brullen die haar moeder zou moeten horen. Ze vloog weer helemaal over het kerkhof terwijl ze dit deed. Niks kwam er. Natas deed het maar nog een keer en nog een keer. Tot uiteindelijk ze zo moe was na een uur dat ze weer bij het skelet ging zitten. Waarom kwam haar moeder niet ? Ze keek om naar het skelet dat achter haar zat. Ze begon een beetje te lachen. Waarom laat iemand zich zo uit eten. Of je moet wel heel zwak zijn. Natas brak bijna in een lachbui uit tot ze iets glimends om de nek van de draak zag. Snel vloog ze erheen en bekeek het goed. Het was het amulet van haar moeder. Boos keek ze naar het skelet. Had die haar moeder ook nog eens beroofd. Natas vloog boos een eind verder. Ze wou niet bij een doodde dief staan. Maar toen ze ver genoeg stond zag ze dat het dier precies het zelfde lag als haar moeder. Zou het haar moeder zijn ? Zou het kunnen dat ze verslonden is ? Er stroomde zwarte tranen over Natas haar wangen. Haar moeder was nu echt weg en zou niet meer terug komen besefte Natas. Snel verdween het verdriet en kwam er woede. Wie had dit gedaan ? Ze zal diegene wel eens wat leren. Haar ogen werden zwart net als haar moeder. Niet zswart van de dood maar zwart van woede. Natas brulde uit woede zo hard dat heel dw het kon horen. Je zou zo´n brul nooit van zo klein draakje verwachten maar toch kwam het eruit. Natas was boos en dat zag je ook goed. Ze zal diegene vinden die het gedaan had en zal er alles aan doen om diegene het zelfde aan te doen.