Mama... waarom ben je weggegaan?

Het regende hard en de donderslagen waren oorverdovend. Cloud was boos... heel erg boos. Haar moeder had haar verlaten en moederliefde heb je hard nodig als je nog klein bent zoals zij. Een hoge peletrante pieptoon was te horen. "Mam!!!" brulde ze boos en ging op een hoge bertop zitten. Wachtend op haar moeder, boos en ovoorspelbaar als de wind. Ze wilde met haar moeder praten, over waarom White haar vader achter had gelaten. Nu was hij zo gesloten als een kleuizenaar en de enige vriend die hij had was Razor. Nu was het afgelopen met dat gedoe! Cloud wilde niet langer dat het zo door ging, niet zo met haar vader, en niet zo zonder haar moeder! Alweer brulde Cloud en de brul sloeg over naar de hoge toon...

Een luide brul werd geleid naar White. White brulde luid terug en merkte een klein beetje van wie de brul kwam. "Cloud", zei ze zachtjes en zette haar neus de lucht in en snoof diep in. Ze klapwiekte met haar vleugels en steeg op. Toen ze in de verte een wit-rode draak zag staan keek ze raar op. Het was Cloud dan nog ook. "Cloud?", vroeg ze emotieloos, bijna kil. Ze had geen zin om Cloud te zien, integendeel. Ze had genoeg van kleine draken. En zeker bij de gedachte aan Sinder, haar voormalige partner. "Wat moet je?", zei ze nog steeds op die kille en emotieloze toon. White brulde nog eens luid en wilde antwoord. Ze had niet veel tijd. "Wat wil je zeggen Cloud?", zei ze nu iets rustiger maar bleef serieus staan. Zonder glimlach.

De kille woorden van White sneden door haar gedachten... Clouud luisterde niet naar de andere woorden. Voor haar was alleen de emotieloze zichtbaar. De lucht trok divht en het begon te regenen. "Waarom heb je me achtergelaten? Waarom heb je Sinder achtergelaten?!" riep ze boos en haar ogen kleurden rood. "Nu je mij in de steek hebt gelaten... ga ik je daar vor laten boeten!" schreeuwde ze en vuurde en lichtstraal op haar af, daarna schoot ze naar White toe en beet in haar nek. Cloud ging weer op de grond staan in de aanvalshouding. Cloud hijgde en het begon te omweren. "Ik heb er genoeg van dat je je eigen kind zó hebt laten gaan!" Brulde Cloud "Ik heb er genoeg van dat je doet alsof ik niet besta! Ookal ben je slecht, dat hoeft dan nog niet te betekenen dat je mij achtelaat!" Schreeuwde ze en een stroom tranen ging over haar wangen. Het was zo moielijk om verdriet en boosheid te verwerken na het verlies van haar moeder. "Mamma... waarom heb je me achtergelaten? Ik miste je zo!" snikte ze en kromp in elkaar.

White keek naar Cloud die opeens helemaal kwaad begon te doen en vuur op haar af te spuwen. "Alsjeblieft, spaar je kleine krachten. Het maakt toch niets uit", snauwde ze naar haar dochter. Toen ze een beet in haar nek voelde rolde ze met haar ogen maar voelde toch een kleine pijn door haar nek gaan. "Ik hoef nergens voor boeten, ik hield niet meer van hem!", zei ze kwaad en trok Cloud van haar af waarna ze haar weg smeet tegen een steen. "Ik hoef je niet meer, laat me met rust!", schreeuwde ze daarna kil naar Cloud haar gezicht. "Je bent al even dom als je vader! Loop naar hem, zoals ik zal zei, ik hoef je niet!", zei ze emotieloos tegen Cloud en hoorde dat ze begon te wenen en te snikken. "En dat helpt ook niet, je bent mijn dochter niet meer!", zei ze kwaad tegen haar en snoof.

Cloud voelde een helse pijn door haar lichaam schieten toen ze tegen de steen aan werd gesmeten, even lag ze op de grond maar toen vloeide de pijn weg uit haar lichaam en werd vervangen door een eenorme woede. Het begon te bliksemen en te waaien. "HOE KON JE ME DIT AAN DOEN? IK BEN JE DOCHTER EN DAT ZAL IK OOK ALTIJD BLIJVEN!" brulde ze terwijl haar ogen rood kleurde en ze zich opstelde voor haar sterkste en meest effectieve aanval. Cloud rilde en huilde van woede. Een brede lichtstraal schoot van boven uit de donkere wolken op White af. Cloud hoopte dat dit haar deed beseffen dat een klein draakje zoals zij moederliefde nodig had "IK... BEN... NIET... DOM!!!!!!!" gilde ze en schoot op White af. Zo snel als hel licht beet ze op alle plekken waar ze de kans kreeg om te bijten. Bij de meest draken was de zwakke plek net onder de kaaklijn dus nagelde Cloud zich vast in de nek van white en wroette haar nagels erin vast net zoals zo'n kleine vervelende teek. Zo hard als ze kon beet ze in White's nek, op zoek naar de definitieve plek: de slagader...

White keek naar Cloud die begon te schreeuwen. White antwoordde er gewoon niet op. Ze vond het nutteloos terug te moeten schreeuwen als ze daarna toch weer een groot geschreeuw terug moest krijgen. "Ik hoop dat je beseft dat het niet uitmaakt of je nu kwaad of blij bent. Ik hoef je niet meer en wil je ook niet meer", zei ze kalm en vals tegen Cloud. Dat was de grote waarheid die ze zei. Toen ze plots een helse pijn door haar nek voelde en Cloud haar slagader wou te pakken krijgen. Brulde ze op haar luidst. De pijnen gleden overal door haar lichaam. "Ga van me af, of ik verplicht mezelf nog je te doden!", snauwde ze als een waarschuwing tegen Cloud. Ze duwde haar van zich af en drukte haar scherp tegen de grond. Haar nek bloedde maar White verzette zich stevig tegen de pijn door Cloud een grote beet in haar nek te geven. "Ik hoop voor jou dat je beseft dat je niet sterker dan mij bent!", zei ze kil tegen haar en bleef haar stijf op de grond drukken. Ondertussen hielt ze Cloud goed onder haar en beet haar stevig in de nek. Het zou nu onmogelijk zijn voor Cloud om onder haar nagels door te komen. "Ga", zei ze scherp tegen haar en liet Cloud los.

Cloud verzette zich tegen de pijn en schoot de lucht in toen ze los werd gelaten. Een ondraglijke piep klonk uit de keel van Cloud. "PAPA!!!" brulde ze. Cloud was zó woedend, ze liep met een emotieloze blik op White af en ging voor haar zitten. Met vuur in haar ogen trok Cloud haar lippen open verschenen er witte blinkenede en vlijmscherpe tanden. "Ik vraag het je nog één keer..." zei Cloud kalm maar ergens in haar stem was venijn te horen. "Leg me nu eens góed uit waarom je mij en Sinder zo hebt kunnen laten stikken" Zei Cloud kil. "Ontloop deze vraag niet want anders blijf ik je mijn leven lang achtervolgen, vragen stellen, en proberen je te vermoorden en denk niet dat je sterke bent want onze krachten zijn gelijk. Ik heb het killer instinkt van een schaduw draak dus wees eerlijk anders zal het je bezuren." zei Cloud kil en keek White strak aan. "Geef me eerlijk antwoord, ik heb alle tijd van de wereld, en ik hoop dat jij dat ook hebt White..." zei Cloud veneinig en wachtten

(moet ff iets eten ik heb honger )

White hoorde wat Cloud zei en rolde met haar ogen. "Mij achtervolgen? Laat me niet lachen. Zie je me nu trillen van angst of zo? Cloud, hier maak je je alleen maar belachelijk mee. En trouwens, ik heb een clan en ik ben al verlieft. Niet op je vader, maar op iemand die tenminste me bijstaat!", zei ze en snoof verontwaardigd in Cloud haar gezicht. "En jij hebt de krachten niet van een shadow. Je hebt er net genoeg om een poedel te zijn", snauwde ze vals naar haar en grijnsde. "En als je me achtervolgt, weet dat het niets uithaalt! Ik hoef Sinder en jou niet meer. Sinder is gewoon een slappeling", zei ze kil en spuuwde de naam Sinder uit. "Ik haat hem", zei ze kil.

"Ik zei geef antwoord!" snauwde Cloud, "Onderscat mijn krachrten niet white!" zei ze kil. "Ik vraag je niet of je in een clan zite, verliefd bent of mijn vader haat maar ik vraag je om een antwoord op het raadsel van het achterlaten, een antwoord op de vraag die ik je net heb gesteld..." zeo cloud en fronste. "Ik hoef je gedachten, gevoelens en je leven boeit me nu niet, het gaat nu over het verlaten" zeo cloud "vergeet je woede en je woorden voor even en vertel me de waarheid" zei Cloud zacht en keek White doordringend aan. Cloud zuchtte en dacht aan haar vader, als hij erachter zou komen wat White met haar had gedaan dan was hij wel gekomen. Cloud hoopte dat haar vader zou komen, op zijn minst om haar te begeleiden...

De woede had zaich van hem meester gemaakt toen hij zag hoe White haar eigen dochter tegen een steen smeet alsof ze een irritante vlieg was. De touwen hielden hem niet langer tegen hoe pijnlijk de striemen die ze veroorzaakten ook waren hij kon Cloud niet achterlaten! Zwart vuur daalde neer op de mannen die schreeuwend het tauw los lieten en probeerde het vreemde zwarte vuur te doven. Sinder schudde de touwen van zijn nek en spreidde zijn vleugels. Touwen vielen op de grond terwijl Sinder vaart maakte. Het weer kon niets tegen hem beginnen, hij moest naar Cloud! Hij hoorde White's woorden, het boeide hem niet. Het ging hem niet aan of ze hem haatte of niet. Hij had nooit liefde gevoeld voor een draak in dit leven, alleen voor Cloud. Wat hij voor White had gevoeld was niet echt geweest! Op volle vaart beukte hij tegen het hoofd van White dat klein was in verhouding met haar vreemde lichaam dat zo veranderd was sinds ze elkaar hadden leren kennen. Sinder landde tussen Cloud en White "Het kan me geen blok schelen wat je van me vind White! Ik heb jou hart nooit gehad en al zou ik het krijgen met een strikje erom dan zou ik erop spugen! Je bent nooi goed geweest maar je kan gewoon niet slecht zijn, zelfs een Night Warrior zou eigen kroost nog niet zo bruut verstoten!" hij had zijn vleugels gespreid en hij zwiepte met zijn staart "White, jij hebt geen liefde. Je bent kil van binnen, kil en leeg. Gewoon een omhulsel en ik had nooit naar je toe moeten gaan!" zijn woorden waren van boos naar ijskoud gegaan. Het ging hem tot boven zijn maat dat White zo deed.

White keek Cloud vol afschuw aan en zag opeens dat Sinder naar haar toe kwam. White ontwijkte hem nog net en keek hem met gefronste wenkbrauwen aan. Met al zijn woorden, het deed haar niets. Wat wilde hij nu? Dat ze plots door haar poten ging gaan? Voor hem onderdanig zijn? Nooit White had haar eer als leider van een clan, dan zou ze ook nooit neerdalen. Nu ook niet, en zeker niet voor die vuile Sinder draak. White wilde hier weg, ze kreeg het ervan. "Ahn Sinder, wat leuk je weer eens te zien", zei ze met haar valse zoete stem. Haar blik bleef ze op Sinder zetten. "Wat kan me die night warriors schelen? Dat ze hun plan trekken! En Sinder, als jij zegt dat ik Clolud heb verstoten, wat ben jij dan? Je bent even in de fout, je hebt ook niet naar haar omgekeken!", zei ze kil naar hem. "En ik zou me nooit meer aan jou gegeven, die liefde was nooit echt geweest! Zoek je eigen leven en bemoei je niet met dat van mij", zei ze weer kil tegen hem en was op het punt weer weg te vliegen. Ze vouwde haar vleugels op en zette af.

{Nog niet het topic uit, en Sinder. Je kan niet bepalen of je mij eraf beukt, ik kan je ontwijken }

(je schreef ook dat je mij tegen een rots beukte!)

Cloud brulde, "Mij vader is de fout niet in gegaan! Maar jij! Jij verdient nog niet eens de eer van een strontvlieg! Je bent en ijskonongin White! EEN IJsKONINGIN!!!" brulde Cloud white na en vuurde onbeheerst lichtstarlen op White af. Op haar vleugels gerich zodat ze zou neerstorten richtte Cloud een licht straal op White. "Je hebt dan wel een groep en een nieuwe liefde maar dat betekent nog niet dat je zo uit de hoogte hoeft te doen, dat betekent nog niet dat je je kind hoet te verstoten en het betekent niet dat je zo ooit in je leven ook maar een spraankje eer zult hebben!" schreeuwde Cloud en plofte op de grond. Dikke tranen rolde over haar wangen en van de woede warel haar ogen rood gekleurd, het haar op haar rug zwart en de krullen op haar lichaam ook zwart. Alle duisternis trok weg uit cloud en ze kreeg langzaam haar normale kleuren weer terug...

{Je kon die beuken even goed ook ontwijken }

White voelde een kleine lichtstraal op haar vleugels. Ze werd naar beneden gezet. "Ach hou toch op. Wat wil je hiermee bereiken? Dat ik je lief heb? Nooit!", zei ze en zag vele lichtstralen naast haar lichaam vliegen. "En, om het duidelijk te maken. Ik hou niet meer van jou, dus laat me met rust! En als ik een strontvlieg ben, wat ben jij dan wel niet? En ik doe niet uit de hoge, ik zeg de waarheid. En nu ben ik hier klaar", zei ze kil en vloog op. Zonder nog reacties te moeten aan horen. Wat kon die Cloud haar nou schelen. "En dan ben ik een ijskoningin, ik heb draken die van mij houden en ik hou van hun. Ik heb mijn clan, dat zijn goeie vrienden", spuugde ze nog achter zich en steeg op waarna ze weg vloog. 'Wat denken ze wel niet' dacht ze en vloog verder.

{Je kunt haar nog tegen houden}

(ik beukte tegen je hoofd aan, ik zei niet dat je je van de rots af smeet lees toch wat beter)

Sinder snoof, evenals zijn woorden White niet raakte raakte haar woorden hem niet. 'ze vindt zichzelf heel wat' zijn blik viel op Cloud, ze was blind van woede. "Als jou 'clan' erachter komt wat je ons en vooral Cloud aandeed zullen ze je nooit liefhebben. Moge de hemel je straffen voor de pijn die je hebt aangericht in het hart van je eigen nageslacht." met die woorden brak de bliksem de hemel open en een rollende donder volgde. Hij had geen zin in een verdere confrontatie met White, hij zweerde bij zichzelf iedereen die haar kende te vertellen over wat zij hen aangedaan had. Hij zou alles doen om haar leven te doen vallen. Hij liep naar Cloud "Cloud, oh... wat heeft ze je aangedaan?"

(blijf maar lekker weg hoor!)

De ruzie was nog ver over de bergen te horen, dat zij net in de bergen buiten haar eigen gebied was en meerdere keren een naam hoorde die haar haat op liet wellen was misschien geen toeval. Ze veranderde van koers. Haar huid, bedekt met donkere veren viel niet op in de duisternis van de regen die alles grijs kleurde. Haar herkenbare gifgroene ogen, de ongebruikelijke bouw van haar lichaam en haar dominate houding: Toxic was niet moeilijk van andere draken te ondeschijden. Ze had de drie ruziënde draken bekeken en herkende de vurie die een Night Warrior nodig had in de ogen van Cloud. Ze leek evenals zij haat aan White te hebben, nog mooier was dat White de moeder van die 'Cloud' was. Hun namen hadden vaak genoeg geklonken om haar te laten weten wie wie was. Ze kwam uit haar schuilplaats en vloog naar de twee overige draken. "White, nog steeds een verrader" haar blik stond kil maar veranderde bij haar volgende woorden "Cloud is het niet?" ze grijnsde maar niet drijgend "Je kracht en vurie bevallen me, misschien weet je nu niet wie ik ben maar White heeft het over mijn groep gehad, de groep die ze verrade"

Een grom klonk diep uit haar keel toen Toxic aan was komen vliegen. De woorden van d draak lieten haar sidderen en toch ook de woede opspelen. Opeens veranderde haar kille woorden in complimenten. "Ik weet wie je bent en het bevalt me niets" zei Cloud met haar kaken ztijf op elkaar gedrukt. Cloud had vaak vreselijke verhalen gehoord over de zo gevreesde groep de NW. De trotse eigenaar van het schaduw rijk en als leidster de zo gevreesde Toxic, dat was de draak die nu voor haar stond. Cloud was gekalmeert en leuisterde aandachtig naar de koude woorden die Toxic uit had gespproken. Toch beviel het haar wel hoe Toxic over haar praatte want dat had niemand ooit gedaan...

Toxic grijnsde breed "Waar heb ik dat vaker gehoord?" het klonk sarkastish. Ze wierp een blik op Sinder "Ik mag je haat wegens White, helaas ben je minder geschikt als je dochter" ze keek naar Cloud "Je hebt tijd nodig neem ik aan" zeliep naar de rand van het plateau en keek achterom naar de twee draken: Dochter en vader. "Denk erover na Cloud, leden respecteren elkaar. Zeker als het vrouwtjes zijn" ze grijnsde opnieuw, spreidde haar vleugels en dook van de rand om tussen de rotsen te verdwijnen.

(inspiloos)