Fresh water and some company?

Traag klapwiekte hij zijn vleugels. De zon schitterde op zijn gouden schubben terwijl hij boven het meer cirkelde. Luid snoof hij waarbij hij rook uit zijn neusgaten blies. Gefrustreerd was hij. Had hij net een hert gedood was er een groep drakenjagers op hem neergestreden. Meer dan de helft had hij levend verbrand. De rest had hij weggeslagen met zijn staart of vertrapt. Maar zijn prooi was hij wel mooi kwijt. Kwaad brulde hij eens en spuwde een felrood vuur uit. Doordat hij nu al weer tijden in de zon vloog begon hij het wel warmer te krijgen en al het stof en bloed dat op zijn schubben zat vond hij afzichtelijk. Nog een grom kon hij niet inhouden. Zijn scherpe, goudkleurige ogen zochten naar een geschikte plek in het meer. Juist daarzo. Waarna hij zijn vleugels langs zijn grote lichaam vouwde en zo naar beneden schoot. Zoals een pijl uit een boog werd geschoten. Diep kwam hij onder water maar na een paar slagen met zijn vleugels en het trappen van zijn poten was hij al snel weer boven. Verheerlijkt zuchte hij eens diep. Dit was wat hij nodig had gehad. Na zo even gebadderd te hebben klom hij op de kant. Waar hij de druppels van zijn lijf schudde en het zich tenslotte makkelijk maakte in de zon. Zorgvuldig maakte hij zijn schubben schoon. Terwijl hij bezig was hoorde hij plots een brul die hem deed opkijken. Meteen waren alle spieren aangespannen onder de gouden schubben van de mannelijke draak. Bid'Daum had de andere draak nog niet geroken of gehoord maar zijn ogen schoten meteen naar het midden van het meer. Vanwaar het geluid weerklonken had. Daar, in de verte schitterden schubben in het zonlicht. Toch bleef de enorme gouden draak liggen. En vervolgde rustig weer zijn werkje. Mocht de draak gezelschap willen dan moest ze maar komen. Zo niet, dan ging hij gewoon rustig verder met het schoonmaken van zijn schubben en als hij daar mee klaar was kon hij zijn klauwen ook wel eens weer een keer gaan doen. Nog een keer schoot zijn blik naar de vreemde draak, glimlachte zijn tanden eens bloot en begon toen weer zijn schubben te poetsen.

Eenmaal tevreden stopte hij met zijn werk en keek weer op. Zijn nieuwsgierigheid wat soms een goede maar ook vaak een van zijn slechte eigenschappen was won het weer. Hij zag de witte draak zijn kant op komen, of verbeelde hij dat nou? Een lange tijd staarde hij in de richting van de draak en zag toch echt de beweging zijn kant op komen. Eigenlijk moest hij het niet van één kant laten komen. Als hij een echte heer was zou hij de dame tegemoet komen. Met een zucht stond hij op, soepel. Ondanks zijn grootte. Zijn vleugels sloeg hij uit en klapperde ze een keer uit. Waarna hij ze weer makkelijk langs zijn lichaam vouwde. Rustig wandelde hij naar het water. Bekeek zichzelf in het rimpelige wateroppervlak en zette toen zijn poten in het frisse water. Toen eenmaal alle vier zijn poten in het water stonden begon hij met zijn poten te trappelen en zo zichzelf door het water voorwaarts te stuwen. Langzaam aan begon de vrouwelijke draak steeds meer vorm te krijgen. Het was een grote draak, net als hem. Hoefde hij zich eindelijk niet telkens de reus te voelen. Nee, veel deed ze niet voor hem onder. Wit, een kleur die je niet veel zag onder de draken. Bid'Daum keek omhoog, naar de hemel waar vogels kwetterend boven hen schreerden. Op gepaste afstand hield de enorme, gouden draak afstand. Zijn ogen die dezelfde kleur hadden als zijn schubben gleden onderzoekend over de andere draak. Zijn houding was niet vijandig maar ook niet ontspannen. Toch had de draak hem allang aan kunnen vallen mocht ze dat gewild hebben. Twee goudkleurige ogen richten zich op de violetkleurige ogen van de draak. "Gegroet vrouwe." zei hij beleefd met zijn rustige maar kalmerende stem. Haar blik liet hij niet los. "Mag ik U vragen of U nieuw bent in dit gebied. Want zo'n bijzondere draak als U ben ik nog niet eerder tegen gekomken.". Menig ander draak had hem nu midden in zijn gezicht uitgelachen. Maar het was geen grap van Bid'Daum. Hij sprak nou eenmaal beleefd en hoffelijk. Dat waren nog eens mooie tijden, maar dat schudde hij weer van zich af. Het verleden was gebeurd. Hij moest nu hier, in de toekomst erbij blijven. En niet blijven dromen over vroeger. Hoe vriendelijk hij ook leek, ook Bid'Daum had zo zijn slechte kant. Stond hem iets niet aan of mocht hij je niet dan kon je beter niet in zijn buurt komen. Iedereen kreeg een eerlijke eerste kans. Verpestte je die, dan kon je beter voor geen honderd jaar meer in zijn buurt komen. De glimlach die zijn lippen krulden was uiterst beleefd en charmant en zijn stem had de gehele tijd nog vriendelijk geklonken. De witte draak had lichte interesse in hem gewekt. Rustig dobberde hij daar, in afwachting op een reactie van de ander.

[hehe, I know. Was echt een flutpost. Hoop dat je dan ook met deze meer kan ;D]