Knutselen ~

De dromen waren niet te volgen, en aan de andere kant zo duidelijk als het maar zijn kon. Wat ze zelfs gek vond, terwijl ze droomde, was dat ook haar vader langs kwam. Ze murmelde iets in haar slaap, terwijl ze lichtjes ontwaakte door een beweging naast haar op de werkelijke wereld. Na een tijdje gleed ook haar geest terug naar deze wereld, terwijl haar ogen langzaam opende. Een lichte, koude rilling ging door haar heen terwijl ze zich meer in de deken wikkelde. Ze keek naar het restand van het vuurtje, terwijl het besef weer terug kwam. Ze tilde haar hoofd op en keek om zich heen, zoekend naar Laurens. Ze had de fut niet om op haar rug te rollen en achter zich te kijken, en besefte ook niet dat hij misschien daar zou kunnen zijn. Ze kwam nu ook met haar lichaam omhoog en steunde op haar elleboog terwijl ze haar haar uit haar gezicht haalde. Pas toen zag ze de bloem naast haar, met een beetje vervaagde tekening. Met de blik van iemand die stoned was keek ze naar de tekingen, toen naar de bloem en weer terug naar het krabbeltje in het zand. Twee lijntjes? Een domme glimlach kwam op haar gezicht toen de boodschap tot haar door drong, en vrolijk pakte ze de bloem op. Ze ging zitten en draaide haar lichaam om naar het meer te kunnen kijken. Daar zag ze nog net Laurens, en achter hem het grote gestalte van Leona die blijkbaar ook net wakker was. Ze glimlachte, en besloot dat ze zich maar hier wat ging opfrissen. Ze stond op, en griste de deken mee die ze uitklopte en opvouwde. Ze legde hem zorgvuldig naast de rugzak van Laurens waarna ze haar eigen pakte en zich opfriste met het water uit haar vles. Ze dronk er wat uit, en spoelde haar mond om de slaap eruit weg te halen. Ze waste haar gezicht en droogte het af voordat ze wat vlees zocht. Ze was rustig bezig met het ontbijt, en besloot maar naar de bosjes een stukje verderop te lopen om ook wat bessen er aan toe te voegen. Ze zocht - met gevaar voor eigen leven (naja, huid) door de doornen - naar bessen en andere lekkere dingen voordat ze sloom terug slofte. Daar legde ze alles op een platte steen en stak het vuur aan. Uiteindelijk kreeg ze hem met veel gepuf en energie aan, en wachte totdat er een goed vuur brande. Af en toe wierp ze een blik over haar schouder, om te kijken of Leona of Laurens al had besloten om terug te komen. Toch, telkens als ze haar hoofd weer terug draaide bij de conclusie dat geen van beide die gedachte had, kwam er een licht, drukkend gevoel in haar buik. Het sloeg nergens op, Laurens hoefde niet 24/7 bij haar te zijn, hoe fijn het haar ook leek. Ze gunde hem ook wat tijd voor zichzelf, hoewel dat nu waarschijnlijk met Leona zou zijn. Ze zuchte en begon het vlees klaar te maken. Met een paar kruiden uit haar tas probeerde ze er nog een beetje smaak aan te geven, waarna ze het insmeerde met wat sap van de bessen en ze boven het vuur hing. Ze ging zitten en trok haar knieën op, sloeg haar armen er om heen en liet haar kin erop rusten. Haar blik bleef starend naar het vuur en het vlees, terwijl ze wachte totdat het goed en klaar was om op te eten.

Onder het lopen vouwde hij zijn tuniek uit en haalde deze weer over zijn hoofd heen. Zonder moeite wurmde hij zijn hoofd en armen door het juiste gat heen. Het ding ging nu een heel stuk gemakkerlijk aan dan dat het gister uit ging. Enkel had hij nu liever toch een doorweekt tshirt dat hij met moeite uitkreeg, had hij tenminste een reden om naar Roos toe te hobbelen. Vaagjes glimlachend dacht hij terug aan gister avond. Leona die hen ongegeneerd had gestoord. Ja, nu kon hij er om lachen. Toen niet. Zijn blik trok richting Leona die nog steeds dobberend in het meer dreef. Een gigantische zwaan, enkel dan tien keer zo mooi. Gelijk verscheen er een glimlach. Het was overduidelijk aan hem dat hij in een opper best humeur was, laten we nou is raden waardoor dat komt. ‘Goedemorgen,’ Beantwoorde hij haar begroeting, zelfs dit met een vrolijke ondertoon. Laat hij nou niet irritant vrolijk gaan worden, hij wist hoe vervelend dit kon zijn. Had die ervaringen maar als te vaak gehad met zijn broers, uiteindelijk was hij er zelf strontchagerijnig van geworden terwijl de andere lachend de kamer uit waren gelopen. Hij maakte een wijds gebaar richting hun kampje waar Roos nog lag te pitte. ‘Slapen, daar.’ Gaf hij er als beschrijving bij, iets wat zeer inteligent geklonken had. Enkel al bij deze woorden kwam gister nacht weer terug in kleurrijke beelden en gevoelens. Iets waar hij zelf van genoot, maar misschien minder prettig was voor Leona. ‘Uiteraard.’ Klonk het vrolijk als antwoord op haar vraag, gelijk schoot zijn eigen hoofd ook richting het vliegen. ‘Ik heb al gezegd dat ik het ook zonder zadel zou willen.. Jij was degene die moeilijk deed. Dus natuurlijk ben ik er klaar voor,’ Was zijn omslachtige antwoord. Bij zijn commentaar over Leona had hij overdreven met zijn ogen gerold alsof ze echt véels te moeilijk had gedaan. Maar nu grijnsde hij weer plagend naar haar. ‘Maar.. Ik ga me zelf even opfrissen.’ Hij schonk haar nog een lichte glimlach en wiebelde nog iets vaag met zijn hand wat een zwaai moest voorstellen. ‘Totzo,’ Hij stapte langs het water tot over de branding die bezaaid was met kieselstenen. Was dan ook blij dat de kieselstenen uiteindelijk overgingen in gras, liep toch een stuk aangenamer. Bosjes en struiken rezen omhoog, evenals bomen tot dat het van branding overging in een bos. Het was een klein stuk langs het meer wat bezaaid was met een stukje bos, precies het stukje waar hij nu in verdween. Hij stapte over brandnetels heen, wurmde zich door struiken en klom over omgevallen boomstronken. Een glimlachje verscheen toen hij na een kort tijdje lopen bij een open plek(je) kwam, langs het water. De bomen en het geplante leken hier precies te weten dat ze moesten stoppen met groeien.. Of het kwam gewoon door de dieren die hier vaak kwamen drinken. Het stukje land beschreef een halve cirkel, met als muur de bomen en bosjes. Het water zelf beschreef de andere helft van de cirkel, deze hadden een muur van omhoog reisend riet. Alleen waren de twee halve cirkels totaal niet in evenwicht met elkaar. De halve cirkel van het land was twee keer zo klein als dat van het water. Meer een mislukt ei, besloot hij uiteindelijk. Hij stapte door naar een boom, die zich ook aardig dicht bij het water bevond, en hield hier voor halt. Terwijl zijn gedachtes geheel ergens anders waren (Roos.. vliegen, roos, zadel.. Roos, Roos.. Gister nacht.. Roos.) kleedde hij zich uit en drappeerde zijn kledingstukken over een aardig laaghangende tak. Toen hij eenmaal klaar was draaide hij zich en stapte richting het water. Een lichtte rilling kroop omhoog bij het voelen van de kilte van het water, maar hij probeerde dit te negeren en liep door. Eenmaal toen hij tot zijn heupen in het water stond zakte hij door zijn knieën en waste zijn gezicht en vervolgens de rest van zijn lichaam. Dompelde nog een keer onder en veegde al zijn haren naar achter. Eenmaal weer boven had zijn haar gelijk de spastische neiging weer terug te buigen. Hij stond op, zodat het water weer reikte tot zijn heupen. Hij hield van water, de tijd vergat hij en liep dan ook sneller dan hij verwachte.

Licht zuchtend stond ze op, en draaide zich om om naar het meer te kunnen kijken. Ze zette haar hand boven haar ogen en tuurde naar het blauwe, grote gestalte dat Leona voorstelde. Haar ogen zochten naar een klein, in vergelijking met Leona klein, gestalte dat Laurens was. Hoe hard ze ook zocht ze kon het beeld dat ze zo vurig zocht niet vinden. Verslagen liet ze haar arm naar beneden vallen, en wierp een blik op het vlees. Dat zou nog wel eventjes duren, het kon vast geen kwaad om een kijkje te gaan nemen. Ze draaide zich om, rekte zich uit en liep toen met snelle passen naar het meer. Daar aangekomen bleef ze aarzelend staan bij het aanblik van alleen een Leona. De inktblauwe ogen van de enorme draak waren weer op haar gericht, en sneden zowat door haar heen. Zenuwachtig keek ze naar het grind aan de oever voordat ze de moed vond om iets te zeggen. 'Uuhm. Ik zocht Laurens... Het ontbijt, het is bijna klaar. Dat wilde ik eventjes melden,' zei ze, zachtjes en onzeker. Het was behoorlijk moeilijk om een goed excuus te verzinnen om iemand te zoeken, als dat persoon een bodygard had met enorme afmetingen, scherpe tanden en klauwen en nog vuur kon spuwen ook. En al helemaal vervelend als je zwaar de indruk had dat die lijfwacht je niet mocht, probeer dan nog maar eens normaal te functioneren. Ze keek de draak twijfelend aan, die haar alleen maar naar haar terug staarde en af en toe knipperde. 'Weet je waar hij is?' vereenvoudigde ze haar bedoelingen, hopend dat Leona haar kon helpen. Ze kon toch zweren dat ze de ogen van de draak lichtjes in haar oogkassen zag rollen voordat ze met een licht knikje naar de bosrand en haar toen weer aankeek. Lach er nou een vermaakte glimlach op haar lippen, of verbeelde ze zich het maar. Ze keek even inspannend naar de kop van Leona, en liep toen met langzame passen het stukje weg die Laurens blijkbaar ook had genomen af. Met langzame passen, af en toe achterom kijken om vervolgens in de inktblauwe ogen terug te kijken die haar naulettend met een licht glimlachje in de gaten hielden - ook al wist ze niet waarom - liep ze de struiken in. Al gauw zag ze tussen de bomen het open stukje en hoorde ze zacht gespetter. Met lichte moeite werkte ze zich door de bosjes heen, en liep tussen de al afgebroken takken door Laurens door om het haarzelf makkelijker te maken. Met een geluidsloze zucht kwam ze tussen de bosjes vandaan. Ze zag hem net tot zijn middel in het water lopen, terwijl ze spastisch om zich heen keek. Ze voelde zich net een spion, aangezien Laurens haar niet had opgemerkt. Een beetje schaapachtig stond ze van het stukje meer weg te kijken, totdat ze zeker wist dat haar aanwezigheid niet was opgemerkt en draaide langzaam haar hoofd terug. Ze bekeek observerend zijn handelingen, en moest lichtjes terug denken aan het andere moment dat hij zich waste. Gister, bij het meer, toen ze hem hielp met zijn haren. Het zag er zo natuurlijk uit, en aan de andere kant kon ze haar ogen er niet vanaf halen. Een lichte glimlach kwam op haar gezicht toen hij geheel onder water verdween, en geen moment later weer omhoog kwam. Haar ogen gleden over zijn lichaam heen terwijl hij zijn half lange haar uit zijn gezicht naar achtere veegde. Even hield ze haar adem in en haar ogen schoten weg van zijn lichaam toen ze merkte dat hij weer overeind kwam. Ze zag zijn spullen, en een duister glimlachje kwam op haar gezicht. Met muisstille pasjes liep ze er naar toe, vanuit haar ooghoeken Laurens in de gaten houdend. Ze pakte zijn spullen op, en keek eventjes om zich heen. Daar, een stukje in het bos lag een omgevallen boomstam. Snel keek ze over haar schouder en keek nog steeds naar de rug van Laurens. Stilletjes liep ze het bos in en verstopte zijn kleding, liet alleen een klein stukje stof achter. Rustig en stil liep ze terug met een doodkalm gezicht alsof er niets gebeurd was. Midden op de opening bleef ze staan, bedenkend wat ze nu eens zou doen. Ze bedacht maar dat dit misschien wel eventjes zou duren en boog door haar knieën. Terwijl ze ging zitten verried ze haar eigen aanwezigheid. 'Ik wilde even komen melde dat het ontbijt bijna klaar was,' zei ze met een vrolijke stem, niet veradend van wat ze net gedaan had. Ze veegde een pluk haar uit haar gezicht en stopte het achter haar oor, terwijl ze met een vrolijke glimlach in de grijze ogen van Laurens keek.

De onaangename kilte had zich omgekeert tot een prettige koelte die het water nu met zich meebracht. Hij had er even aan moeten wennen, maar nu was het fijn. Opnieuw liet hij zich door zijn knieën zakken en zonk onderwater. Eenmaal hier ging hij met zijn handen door zijn haren die loom meebewogen met de beweging. Toen zijn lucht neigde te ontsnappen kwam hij weer overeind en schudde met zijn hoofd zodat kristalheldere druppels speels rondvlogen. Hij veegde het opnieuw naar achteren en wreef vervolgens met zijn handen over zijn armen om het water gedeeltelijk eraf te krijgen. Ging ook over zijn bovenlichaam en wapperde toen nogal debiel met zijn handen. Met een ruk verstijfde hij toen een stem die hij maar al te goed herkende klonk over het water. Een stem die hij een half uur niets liever dan continu had willen horen, maar nu totaal, in deze situatie, níét. Warmte trok omhoog en liet zijn wangen branden onder de zonet nog koele huid. Het was zo warm dat het zelfs door trok naar zijn oren die ook rood werden en tintelig begonnen aan te voelen. Voor een moment sloot hij zijn ogen en ademde een keer diep, bereidde zich mentaal voor. Iets wat hij hard nodig leek te hebben. Trachtend zijn ademhaling op een normaal niveau te houden keek hij langzaam om en was hierbij noodgedwongen ook om te draaien. Veels te snel verscheen Roos in zijn bliksveld. Dacht dat het niet erger had kunnen worden, maar zijn wangen leken nog warmer te worden bij deze aanblik. In paniek schoot zijn blik richting de boom waar zijn kleren hingen en weer terug naar Roos. Hij was hier net beland tot dat zijn ogen zich opensperde en opnieuw keek hij met een ruk naar de boom. Waar waren zijn kleren? Het had haast een halve minuut nodig voordat hij eindelijk begreep dat zijn kleren er niet meer waren, op zijn kleine handdoekje na. Met een blik vol afgrijzen zocht hij de grond onder de boom af en probeerde zelfs bovenin te zoeken. Wie weet waren ze opgewaaid, ook al leek dat hem erg sterk. Hij slikte een keer en zijn blik schoot weer terug naar Roos. Precies op dit moment leek er een kwartje te vallen en werd zijn blik onherroepelijk beschuldigent. ‘Waar zijn mijn kleren?’ Zijn ogen speurde nu ook willekeurige plekken af. Andere bomen, over de grond, tussen struiken en bosjes. Maar niks leek hem een hint te willen geven. Met een hopeloze zucht gaf hij het weer op. Hij slikte een keer en opnieuw gingen zijn ogen naar zijn handdoekje. Dat was zijn enige redding, het priele stukje stof. Maar hoe moest hij er komen? Hij had geen andere keuze, moest het stuk zo maar oversteken. Als Roos werkelijk zijn kleren had gestolen ging ze hem waarschijnlijk ook niet helpen. Zijn kaken klemde zich enkele keren op elkaar en als je dicht bij genoeg had gestaan, had je dit kunnen zien bij zijn slapen. Treuselend bleef hij staan, tot dat hij besefte dat dit hem ook niet ging helpen. Hij wende zijn blik demonstratief af van Roos en richtte deze geconcentreerd op het stukje stof wat nog aan de laaghangende tak in: dat was zijn doel. Zijn hoofd leek nog roder te worden terwijl hij nu enkele stappen naar voren zette en terwijl hij het water uit liep hield hij zijn handen ervoor. Gehaast liep hij door. Kippenvel die normaal gesproken verschenen was zora hij het water uit was gelopen, werd nu tegengehouden door de vreselijke, onaangename warmte die door hem heengunste. Het had geleken alsof het niet kon, maar zijn hoofd was toch echt nog een tikkeltje roder geworden. Hij liet niet over zich heenlopen, zelfs al deed Roos nog zo flauw. Dan kon ze het krijgen ook. Hij voelde zich vreselijk, maar dan ook vréselijk onhandig terwijl hij klunsig de handdoek met een ruk van de tak afhaalde en deze rond zijn middel trok. Hij ergerde zich dood aan zichzelf; zijn klunsige bewegingen en zijn rode hoofd. Maar, godzijdank, het vreselijke gevoel had zich iets afgenomen nu hij zijn handdoekje weer had. Zonder aandacht te besteden aan Roos liep hij om de boom heen, zocht in de buurt en liep de openplek weer op. Liep gelijk door naar een andere plek en ging hier speurend te werk. Probeerde te doen alsof Roos er niet was en dwong zichzelf zijn oren weer zijn normale kleur aan te laten nemen. Hij kon zichzelf wel voor zijn kopslaan, waarom had hij niet gewoon een bad genomen zoals hij gister had gedaan? Had heel wat problemen voorkomen.

Ze zat rustig, ontspannen in het korte gras, en speelde met een los draadje van haar kleding. Ze keek met een schijnheilige blik keek ze op toen ze merkte dat hij zich omdraaide. Ze moest haar lach inhouden toen ze zijn rood aangelopen gezicht zag, en er kwam een soort proestend geluid uit haar keel. Ze keek hem even vermaakt aan, en verharde haar gezicht toen zodat ze zichzelf in de hand kon houden. Haar mondhoeken trilde licht toen ze zijn verschrikte blik zag naar de boom, maar bleef hem normaal aankijken. Ze haalde een vragende blik naar boven terwijl ze hem zag zoeken, terwijl hij op de zelfde plek bleeft staan. Ze vergrote beledigt en verbaasd haar ogen toen ze zijn beschuldigende blik zag, en keek hem verbaasd aan toen ze zijn woorden hoorde. 'Kleren? Hoe moet ik dat nou weten. Ik kom net aanlopen. Ik heb geen kleren gezien,' zei ze schouder ophalend terwijl ze overdreven met haar hoofd om zich heen keek. Ze stond op en draaide zich 'al zoekend' om omdat ze voelde dat ze haar gezicht niet meer in de hand had. Toen ze zich omdraaide zag ze dat hij in beweging was gekomen en haar ogen werden nu ongespeeld groot van verbazing. Ze stond schaapachtig verwoed naar zijn gezicht te staren die van haar af gedraaid was, proberend niet naar zijn handen te kijken. Niet omdat het zo intresant was, gewoon omdat het zo'n komisch gezicht was. Toch was het moment sterker dan haar eigen beheersing en haar ogen schoten naar zijn heupen. Ze voelde de lachbui omhoog komen toen ze zijn verwoede pogingen zag, en hield het niet meer. Ze barste in een slappe lach uit, haar heldere lach vulde het kleine open plekje, en Leona zou haar waarschijnlijk duidelijk kunneh horen. Ze sloeg haar beide handen voor haar mond, maar het wilde niet helpen. Haar buik begon te verkrampen, terwijl ze haar armen erom heen wikkelde en dubbelsloeg van het lachen. Zijn klunsige handelingen hielpen haar niet echt, terwijl ze zich van hem af draaide en zich vast hield aan een boomtak om niet op de grond te vallen. Na een paar keer na te hikken, na te grinniken en haar ogen van de tranen te ontdoen haalde ze diep adem en rechte haar rug. Ze haalde een paar keer diep adem voordat ze langzaam en behoed haar hoofd draaide en naar Laurens keek die nu verwoed naar zijn kleding aan het zoeken was. Ze leunde nu nongelant tegen de boom aan, terwijl ze hem even zijn gang liet gaan. Toen liep ze met springende passen naar hem toe en legde haar handen in zijn zij. Haar vingers prikte liefkozend in zijn zij terwijl ze haar kin op zijn schouder legde. 'Vogeltjes fluisterde tegen me dat je meer op de grond moet zoeken,' fluisterde ze plagend in zijn linker oor terwijl ze hem een klein zetje gaf in de goeie richting. Ze draaide haar gezicht naar hem toe, en gaf en een licht kusje net onder zijn kaak in zijn nek terwijl haar rechter hand naar de rand van de deken die hij omgeslagen had gleed. Haar vingers sloten zich eromheen, terwijl ze er een klein rukje aan gaf. Een lichte grijns kwam op haar gezicht terwijl ze de deken lichtjes mee voelde gaan, hij had hem blijkbaar niet goed vast gehad. 'Succes met zoeken,' zei ze zachtjes met een schijnheilig vleugje erin terwijl ze hem los liet en rustig naar de boom toe liep. Ze zette haar handen op de onderste takken, en sprong soepeljes terwijl ze zich afzette. Na een paar vermoeiende, maar soepele handelingen zat ze in de boom, en ging gemakkelijk op de dikke tak zitten. Ze leunde tegen de stam aan, en hield met haar hand een tak schuin boven haar vast. Met een lieve glimlach keek ze naar Laurens, en hield hem vrolijk in de gaten. Ze vroeg zich af of hij boompje kon klimmen. Als hij zijn kleding gauw vond kon hij er misschien gezellig bij komen zitten.

Eén ding stond vast. Roos kon alles behalve liegen. Haar totaal níét overtuigende ´hoe moet ik dat nou weten´ klonken zo nep dat hij moeite moest doen om niet met een vreselijk doods gezicht om te kijken en haar een geëgerde blik toe te werpen. Maar zijn knalrode tomatenhoofd hield hem op de één of andere manier tegen. Speurend en snel keek hij rond, stapte weer enkele passen door en trok nieuwe takken omhoog. Hoelanger hij er over deed en niks leek te vinden, hoe ongemakkelijker hij zich begon te voelen. Terwijl hij bezig was met zijn levenstaak had hij opeens een schijthekel aan Roos haar lach. Normaal vond hij het heerlijk om te aan te horen, zag niks liever dan dat ze lachte. Maar nu.. Nee, hij wilde dat ze ophield. Haar lach liet hem enkel roder en roder worden. Hij haalde het uiterste uitzichzelf door haar proberen te negeren, maar heb bleef moeilijk. Hij kwam net weer overeind, hield met één hand zijn handdoek vast en de ander had hij net gebruikt om takken weg te halen. Zoals altijd reageerde hij iets spastisch toen hij Roos haar vingers in zijn zij voelde prikken. Hij hoorde haar heerlijke stem vlakbij zijn oor, wilde niets liever dan dat ze zo dichtbij was. Tegelijkertijd wensend dat ze hier op dit moment toch niet was. Zodra hij haar lippen in zijn hals voelde raakte hij automatisch weer gelijk geheel afgeleid. ‘Ik haat je,’ Kwam er klagend & mompelend uit. Zijn oren leken weer op te vlammen toen hij voelde hoe er aan zijn handdoek getrokken werd en met een ruk bracht hij het ding weer terug. Kort en vluchtig keek hij een keer om toen hij Roos haar voetstappen hoorde, terwijl hij zijn handdoek frommelend beter en strakker rond zich heen probeerde te trekken. Zuchtend begaf hij zich nu toch in de richting die Roos door had laten schemeren. Hij keek nog één keer om en verdween toen tussen de struiken door. Bleef eerst nog in de buurt meer week toen steeds verder af zodat hij Roos geen eens meer kon zien. Vijf à tien minuten streken voorbij voordat hij weer opdook aan geheel de andere kant van de openplek. Het duurde even voordat hij doorhad waar Roos zat, maar vervolgens keek hij met een chagerijnig gezicht omhoog naar Roos die in een boom zat. Hij richtte zijn aandacht meer op het niveau van zichzelf en speurde de bodem weer af. Zijn kleren, hij wilde verdomme zijn eigen kleren terug. Zijn wangen hadden nog steeds een rode blos, maar gelukkig was zijn hoofd niet meer een namaaksel van een vergrote biet. Hij stak de openplek weer over en verdween opnieuw tussen de struiken. En zo ging het een tijdje door, opnieuw, zoekend en speurend. Af en toe, voor de afwisseling, wierp hij een chagerijnige blik op Roos &zocht weer verder. Uiteindelijk, na wat voor hem dik een half uur had geleken, kwam hij bij een boom waar een struik tegen aangeplakt stond. En daarachter, haast er ondergefrommeld, zag hij een veels te bekende beigekleurige hoop. ‘Eindelijk!’ Stootte hij uit, hij hurkte neer en raapte en votje op. Zag toen dat hij al die tijd zeer dichtbij had gelegen en sloot zijn ogen vermoeid. Zijn ogen vlogen open en zijn blik schoot met een ruk naar Roos die nog steeds met een ergelijke glimlach, heel relaxed in de boom zat. Terwijl hij haar strak aanbleef kijken met een doorborende blik zette hij stappen achteruit en verdween vervolgens achter een stel bomen. Vliegens vlug verkleedde hij zichzelf hier en hees zichzelf met een gelukzalig gevoel weer in zijn broek. Met het handdoekje in zijn handen kwam hij weer terugstappen. Toen hij eenmaal in het midden van het veldje stond richtte hij zich opnieuw tot Roos. Zijn blik sprak boekdelen: Roos had een probleem. Alsof het ingestudeerd was vernauwde zijn ogen opeens íets, precies genoeg. ‘Ik geef je twee mogelijkheden.’ Hij haalde een keer diep adem en sprak toen in één ademteug. ‘Of, je komt nu uit die boom.. En ondergaat je straf zonder tegengesputter... Óf.’ Zijn stem klonk opeens een stuk bedreigender. ‘Martelingen.. weken lange martelingen.. ’ Sprak hij langzaam en nadrukkelijk uit. ‘Niets vergeleken bij de straf die je nú hebt. Áls je meewerkt.’ Hij haalde geamuseerd een scheve, duistere glimlach tevoorschijn en bleef haar aankijken. Geduldig bleef hij staan, wachtend op haar reactie.. Hij trok loom een wenkbrauw op en liet zijn glimlach verdwijnen. ‘Eigen keus.’ Klonk het kortaf. De handdoek viel uit zijn handen terwijl hij zich opeens afzette en richting de boom afstormde. Verend zakte hij door zijn knieën en strekte zijn armen uit waarna hij als een aap de boom in sprong. Het leek alsof hij moeiteloos zichzelf ophees en klom soepeltjes de tak op. ‘De problemen die je zou hebben gehad, als je gelúisterd had, lijken nu knusse onderonsjes te zijn.’ Moet je nagaan wat haar nu te wachten staat :'D. Hij verplaatste zichzelf als een panter, van tak naar tak, naar haar toe.

Ze zat rustig, onderuitgezakt in de boom, en leunde met haar rug tegen de dikke stam van de boom. Haar ogen volgde vermaakt te stuntelige handelingen van Laurens terwijl hij verwoed zijn kleding zocht. Ze knipperde even met haar ogen en keek weg van het leuke gezicht, en keek door de bomen heen naar de grote, blauwachtige vlek die Leona voorstelde. Ze draaide haar hoofd om en zocht Laurens weer. Verbaasd zochten haar ogen het kleine stukje af. Ze zette haar handen op een paar takken en leunde naar voren. Ze ging weer rustig zitten toen hij na een paar minuten aan de andere kant van het veldje weer de bosjes uit kwam, nog steeds met zijn handoekje om. Na een tijdje naar zijn zoek, en niet-vind-actie te hebben gekeken (en hem een lieve glimlacht toe geworpen te hebben als hij haar chaggo aan keek) was ze blij toen ze zijn kreet uit de bostjes hoorde. Ze grijnsde breed naar hem toen ze zijn blik zag, en moest lachen toen hij ontzettend charmant - *uche* - naar achtere stapte en uit haar gezichtsveld verdween. Ze lachte liefkozend naar hem toen hij, aangekleed en wel, weer terug kwam in haar gezichtsveld. Ze ging wat ontspannender zitten toen ze merkte dat hij zijn aandacht op haar richte en keek hem vrolijk aan. Kom op, het was voor haar heel grappig geweest. Pas toen ze zijn gezicht zag kon ze haar gegiechel niet inhouden, nee ze werd er niet echt bang van. Ze keek hem quasi onschuldig en bang aan toen ze zijn ogen zag vernauwen. Ze boog wat voorover toen hij begon te spreken, benieuwd naar wat hij te zeggen had. 'Nou zeg, wat een gemene mogelijkheden,' sprak ze uiterst verbaasd terwijl ze haar voeten op de tak zette waar zce nog net op had gezeten. Ze grijnste naar hem, toen ze zijn uitbreidende bedreigingen hoorde en rechte haar benen. Een lachend gillentje kwam uit haar keel toen hij plotseling in beweging kwam en naar de boom waar ze inzat kwam sprinten. Ze strekte haar armen naar boven uit en greep een tak vast. Ze keek naar beneden, en een verbaasde blik kwam in haar ogen. Hij kwam sneller in de buurt dan ze had verwacht, en toch, terwijl ze niet bang was voor zijn dreigementen kreeg ze het lichtjes benauwd. 'Nee toch,' wist ze alleen maar speels uit te brengen nadat ze zichzelf had hersteld en trok zich met verenigde kracht omhoog. Snel zette ze haar voeten neer op twee takken die schuin onder haar groeide. Ze hing schuin, haar voeten voor zich terwijl haar zwaartepunt bij haar heupen lag (okee, billetjes ;D). Haar armen gingen langs haar hoofd naar boven terwijl ze eraan hing, haar hoofd in haar nek terwijl ze naar boven keek om haar volgende handelingen te bedenken. Ze draaide haar hoofd, en zag het hoofd van Laurens niet meer dan een kleine meter onder zich. Automatisch kwam de speelse spanning in haar lichaam omhoog, en ze begon weer te giechelen. Ze liet haar benen los, zodat ze alleen nog aan haar armen hing en liet zich los, sterk mikkend op de zelfde tak waar Laurens nu op stond. Wonder boven wonde - en na een paar angstige hartslagen van haarzelf - kwam ze neer, en greep meteen een tak vast om niet te vallen. Ze keek hem met een speelse grijns aan, terwijl ze soepeltjes als een panter naar hem toe liep, haar voet voor de andere zettend alsof ze een modeshow liep. Haar handen gleden over de takken terwijl ze naar hem toe liep. Voor hem pakte ze de tak naast hem, legde haar ene hand op zijn borst en gaf hem een klein zetje terwijl ze zich afzette. Ze sprong lichtjes omhoog en hing nu boven hem, met een speelse grijns. 'Dus, wat waren die martelingen?' zei ze zachtjes, terwijl ze bijna horizontaal boven hem hing.

Hij zat op zijn hurken, zijn handen zochten evenwicht en houvast bij de zelfde tak als waar hij op stond. Katachtig zat hij erbij en keek hij omhoog naar Roos die al een stuk dichterbij kwam. Een duivelse, maar toch ook charmante grijns kwam te voorschijn toen hun blikken eenmaal kruisten. Eenmaal evenwicht te hebben gevonden liet hij de tak los en drukte zichzelf net geheel overeind, precies op het zelfde moment dat Roos een gedurfde zwaai maakte, voor enkele secondes door de lucht heen zweefde en met een elegante lichte doorhurking op haar voeten lande. Deelde nu dezelfde tak als hem. Zijn blik had haar handelingen gevolgd en blikte nu recht in de hare. Misschien was het niet te verwachten van hem, vooral niet na een dag als gister: vol klunsige handelingen (neem zijn meesterlijke vlecht nou als voorbeeld), maar zijn evenwichtsgevoel was uitstekend. Hij kon het niet helpen dat in zijn ogen verwondering lag, stilletjes was hij toch onder de indruk geweest van Roos haar actie. De geamuseerde, vermakende blik verdween niet uit zijn ogen. In tegendeel juist. Ze leken juist geïnteresseerder te worden, afwachtend, begerend, wensend om meer toen Roos haar handelingen vervolgde. Automatisch zette hij een stap mee naar achteren toen haar hand tegen zijn borst drukte, dwingend naar haar te luisteren. Zijn lippen wreven een keer over elkaar en onwillekeurig ging zijn blik een keer vluchtig over het hele totaal plaatje van Roos. Genietend. Zijn ogen schoten gelijk terug omhoog naar Roos haar gezicht toen zce hem herrinerde aan zijn dreigementen. Hij rekte zich uit tot zijn gehele lengte en stapte, haast onzichtbaar, dichterbij. Bracht hierdoor zijn gezicht ook een stuk dichterbij. ‘Hm, ja.. martelingen.’ Kwam er nu iets overpeinsend uit. Zonder haar blik los te laten boog hij nog een stuk naar haar toe, zijn wenkbrouwen trokken gespeeld iets samen. ‘Zoveel keuzes om te martelen..’ Mompelde hij. Hij bracht zijn hand omhoog en veegde hiermee een pluk haar weg die langs haar schouders omlaag viel. ‘Pijn..’ Mompelde hij. Hij bracht zijn gezicht nog dichter bij. ‘Negeren..’ Zijn stem was zo zacht dat het alleen nog te horen was voor haar. Zijn gezicht gleed langs die van haar en hij draaide zijn hoofd iets. Hij negeerde zcijn bonsende hart die zcoals gewoonlijk weer opspeelde. Zachtjes drukte hij zijn lippen in haar hals en haalde ze vervolgens omhoog om ze tegen haar oor te leggen. ‘Nog een voorkeur?.. ’ Zijn lippen gleden langs haar huid, haar wang, terwijl hij zijn gezicht weer terug trok. ‘Of,’ Zijn lippen lagen nog net niet tegen die van haar aan. ‘Wil je je straf uitstellen?’ Zijn vingers gleden haar haren in en volgde ze vervolgens. Hij sloeg zijn ogen op en keek haar weer aan. Zonder op een antwoord van haar te wachten, of ook maar een reactie. Liet hij zijn ogen weer neerzakken en sloot ze vervolgens helemaal. Tegelijkertijd kantelde hij zijn hoofd íets en drukte zo zacht mogelijk zijn lippen tegen die van haar. Hij negeerde de duizellinwekkende gevoelens die vanzelf alweer opspeelde, dwong zichzelf. Het duurde nog geen secondes of hij trok zichzelf al weer terug. Na haar nog een keer aan gekeken te hebben, haalde hij ook zijn hand terug en nam nog meer afstand. Langzaam verscheen er een glimlach, zijn ogen stonden geamuseerd. Hij stapte achteruit, zakte door zijn knieën en zakte door naar een lagere tak. Zijn blik liet haar niet los, stond haast uitdagend. Misschien zag ze nog een manier om het goed te maken?

Ze keek hem lichtelijk uitdagend aan terwijl ze boven hem hing. Een pluk haar was over haar schouder gevallen en haar armen begonnen een beetje te verkrampen door de horizontale houding die ze had aangenomen. Ze ging wat naar achtere toen hij zijn rug rechte maar bleef zijn blik vasthouden. Er kwam een lichte glimlach op haar lippen die ze niet kon onderdrukken toen ze zijn gemompel hoorde. Ze bleef hem quasi vragend aan, terwijl hij door bleef mompelen. Haar ogen lieten even zijn blik los toen hij een pluk haar weg veegde, maar richte daarna gelijk weer haar ogen op die van hem. Hij kwam steeds dichterbij, en ze voelde hoe haar hart haar aderen deed pulseren, haar wangen langzaam iets roder deed kleuren en haar ademhaling sneller deed gaan. Ze sloot automatisch even haar ogen toen ze zijn adem in haar nek voelde, waarna zijn lippen haar zenuwen streelde. Ze kon niets zeggen, kon geen reactie geven op zijn gespeelde waarschuwing. Ze opende pas weer haar ogen toen ze hem niet voelde. De rest ging meer in een waas, zijn handelingen deed haar geest vertroebelen terwijl ze hem alleen maar aan kon kijken. Haar ogen sloten op het moment dat hij dichterbij kwam, en de aanraking van zijn lippen was niet te beschrijven. Zo zacht, zo teder dat haar hele aandacht er naar uit ging. Haar hoofd duizelde, zijn lippen streelde die van haar terwijl het net leek alsof de zintuigen in haar lichaam een feestje vierde onder zijn aanraking. Het moment leek langer, veel en veel langer dan het in werkelijkheid duurde. Toen ze langzaam haar ogen weer opende zag ze de geamuseerde grijns op zijn gezicht, en er kwam een verlegen glimlach op die van haar. Langzaam zag ze hem afstand nemen, terwijl ze haar lichaam weer dwong om te reageren. Ze veegte de verlegen glimlach van haar gezicht en er zette er een gemaakte, verbaasde uitdrukking voor in de plaats. 'Ik heb wel ergere martelingen mee gemaakt,' zei ze quasi verbaasd terwijl ze zijn handelingen weerspiegelde. Langzaam zette ze haar voeten op een andere tak, verplaatste ook haar handen en ging hem langzaam achterna. 'Je moet minder toelaten, als je martelt,' zei ze speels, terwijl ze hem nu met een geamuseerde blik aan keek. Ze hing, technisch gezien, nog steeds boven hem. Zelfs nu ze hem achterna ging. Ze dreef zijn rug tegen een tak, zodat hij geen kant meer uit kon en kwam dichterbij. Ze bleef op een tak hoger staan, zodat haar gezich iets boven die van hem hing. Ze zorgte ervoor dat ze stevig op haar benen stond, zodat ze een arm vrij had. Haar hoofd hing op een paar centimeter boven hem. Haar hand gleed naar zijn nek, streelde hem zachtjes voordat ze hem over zijn kaak liet glijden. Ze trok hem lichtjes terug, en vlocht toen haar vingers aan de zijkant van zijn hoofd in zijn haar. Langzaam, teder, terwijl haar vingers door zijn haar gleden, kantelde ze zijn hoofd wat naar achtere terwijl ze hem bleef aankijken. Ze bracht haar hoofd dichterbij, haar lippen op een milimeter afstand van die van hem. 'Je moet jezelf niet gauw gewonnen geven als je iemand wilt 'martelen',' sprak ze zachtjes, fluisterend terwijl haar lippen nèt boven die van hem zweefte. Als ze haar hoofd minder dan een milimeter dichterbij liet komen zou ze net zijn lippen raken, maar ze hield zich in. Zijn adem streelde over haar gezicht, terwijl ze zo eventjes bleef hangen. Plagend, verlangend, maar haar zelf inhoudend, hem blijven plagen. Ze keek hem diep aan, voordat ze een oogverblindende glimlach te voorschijn haalde en toen in een beweging langs hem heen ging en de boom uit sprong. Ze draaide licht grijnzend haar hoofd en keek hem speels aan, voordat ze met soepele, kleine stappen het veldje op liep.

Hij trok gespeeld geïnteresseerd een wenkbrauw op, deed mee met het spelletje, toen zij vertelde dat ze erger meegemaakt had. Een 'niet te geloven' uitdrukking lag overdreven op zijn gezicht. Maar deze werd al snel weer weggeveegd door een glimlach die kwam opspelen toen hij zag dat zij ook een tak lager zakte. Scherp hield hij haar in de gaten terwijl ze steeds dichterbij kwam. Iets wat zijn hart heviger liet bonken, maar deze bijgevolgen probeerde hij zoveel mogelijk te negeren. Hij wilde genieten, niet zich bezig houden met irritante zenuwen die zijn buik lieten kriebelen of zijn hoofd in vuur en vlam zette. Hij wilde naar haar kunnen kijken, zonder last te hebben van het bonkende, hamerende orgaan binnenin. Zijn voeten stonden stevig op een tak, zijn gewicht leunend tegen zijn rug en steunend op een hand die een willekeurige, sterke tak omklemde. Zonder haar blik los te laten liet hij toe hoe ze nu naar hem toe kwam. Zondra haar vingers zachtjes over de huid in hals heen gleden trok er kippevel over zijn ruggengraat met een onaangename rilling. Maar hij deed niks om het te voorkomen, het gevoel was tegelijkertijd heerlijk. Zo stil mogelijk bleef hij staan terwijl hij genoot van haar vingers die nu op een heerlijke manier door zijn haren gingen. Vanzelf ging hij mee in haar beweging, kantelde zijn hoofd iets omhoog en bleef haar aankijken. Vastgehouden in haar heerlijk blik die hem waarschijnlijk kon dwingen tot de meest rare dingen. Ondanks dat hij het, zo goed en kwaad als het ging, probeerde te negeren ergerde hij zich dood aan zijn borstkas die heviger op en neer leek te gaan dan gewoonlijk. Zenuwachtig slikte hij een keer om zijn droge keel te smeren toen hij Roos haar adem zo dicht op zijn huid voelde. Kietelend, strelend. Hij moest alles op alles zetten om zichzelf in te houden, iets wat toch niet lukte. Hij wilde zich net gewonnen laten geven en naar haar toe buigen om zijn lippen op die van haar te drukken, kon zich niet meer in houden, snakkend naar het gevoel van Roos haar heerlijke lippen en de duizelinwekkende, hevige andere emoties. Maar precies op het moment dat hij naar voren kwam boog zij zich terug en nam afstand. Versufd liet ze hem achter, wetend dat het geen afwijzing was. Het duurde enkele tellen voordat hij zichzelf weer bij elkaar geraapt had en meteen hierna kwam hij in beweging. Soepel gleed hij van de één naar de andere tak, klom met handen en voeten en bewoog zich voort als een panter hoog in de boom. Zonder angst sprong hij van de laatste tak en zweefde enkele secondes voordat hij met doorzakkende knieën op de grond te recht kwam. Netjes veerde hij gelijk overeind en stond weer recht. Zijn blik schoot naar Roos die hem enkele stappen voor was en een scheve, uitdagende glimlach kwam tevoorschijn. Zonder nog te wachten stapte hij vooruit, met enige snelheid om haar in te halen en greep naar haar hand. Toen hij deze eenmaal had stopte hij abrupt en dwong haar zo om ook te stoppen en om te draaien. In de tijd dat zíj omdraaide zette hij nog een stap naar voren en haalde zijn hand in diezelfde beweging vloeiend omhoog. Schoof deze, alsof de cheografie geoefend was, onder haar haren, haar hals in en boog naar haar toe. Hij hield haar blik vast, dwong haar om hem aan te kijken en haalde opnieuw een glimlach omhoog terwijl zijn gezicht vlak bij die van haar was. Zijn gezicht iets naar beneden gekanteld omdat ze íets kleiner was, alsof hij zijn voorhoofd tegen die van haar aan wilde leggen. Voor een paar secondes bleef hij zo staan, genietend van het moment met Roos zo dicht bij. Haar warme hand in de zijne, haar gezicht vlak bij. ‘Minder toegefelijk of gewoon doen wat ík wil?’ Vroeg hij haar nog mompelend, plagend. Zijn hand gleed naar haar kaak, zijn duim volgde de lijn van haar onderlip. Vlak hierna kwam hij nog iets dichterbij en liet zijn neus langs die van haar glijden. Hij nam nog even de tijd, genietend van de spanning voordat hij licht haar lippen kuste. Vragend, uitdagend en verlangend.

Ze keek nog een keer om, met glinsterende ogen en een duister glimlachje. Ze zag hem in beweging komen, maar versnelde haar pas niet. Ze vond dit spelletje leuk genoeg, en wilde het nog wel even volhouden. Met een zenuwachtige grijns op haar gezicht liep ze door zonder naar hem te kijken, benieuwd wat hij van plan was om te gaan doen. Ze haalde even diep adem en keerde haar kin iets meer omhoog, om haar onverschilligheid beter over te laten komen, hoewel als je haar gezicht zou zien je niets van haar houding zou geloven. Ze was niet zo'n goeie leugenaar, zeker niet bij iemand die haar gevoelens zo makkelijk open kon leggen. Zodra Laurens maar in haar gezichtsveld kwam was ze niets meer dan een dagboek met een kapot slot, dat in de handen was van het vervelende broertje met zijn grijpgrage vingers en nieuwschierigheid. Net op het moment dat ze haar hoofd weer wilde draaien en te kijken waar hij bleef, en wat hij aan het doen was voelde ze zijn vingers om haar hand. Meteen stopte haar hart voor een slag met pompen, en begon toen als een gek de verloren slag in te halen alsof het er honderd waren geweest. Maar veel van dit merkte ze niet, aangezien ze een moment na zijn vingers te hebben gevoeld ze een ruk aan haar arm voelde, waarbij ze automatisch stil stond en met een zwaai omkeerde. Ze draaide met een zwierige beweging rond, haar haar volgde wild haar beweging terwijl haar ogen na een fractie Laurens opmerkte. Haar vrije arm zwaaide lichtjes omhoog, waardoor deze met zijn snelheid om de middel van Laurens kwam te liggen. Ze keek hem voor een moment verbaasd aan, niet helemaal elk moment geregistreerd van wat er net gebeurd was, en probeerde even het hele moment in haar hoofd te krijgen. Ze zag zijn gezicht - naja, eerder zijn ogen die haar blik opzoog - en voelde zijn hand in haar hals. Haar lippen waren van elkaar, haar ogen werden vastgehouden door zijn blik die ze gretig beantwoorde. Ze kon niet antwoorden op zijn glimlach, hoe graag ze ook wilde. Elke zenuw stond weer wagenwijd open, en registreerde weer alles wat er gebeurde. Elke kleine aanraking, elke vinger van hem die een milimeter verschoof voelde op haar huid alsof het een verschil van een meter was. Ze keek hem aan, en nu ze zich lichtelijk ontspande door een lichte bekendheid van het moment kwam er er een kleine krul in haar mondhoeken. Uiteindelijk sierde op haar gezicht een verlegen glimlachje, terwijl ze hem bleef aankijken. Haar glimlach werd iets groter door zijn woorden, maar ze wist zo gauw niets te zeggen. Waarschijnlijk als ze haar mond nu open zou doen zou er alleen een spastisch gebrabbel uitkomen, en dat wilde ze dolgraag voorkomen. Ze sloeg even haar ogen neer, hield ze half dicht toen zijn hand bewoog en langzaam verplaatste. Ze keek voor een moment op, om haar ogen daarna gelijk weer te sluiten toen zijn hoofd dichterbij kwam, zijn neus langs haar gezicht bewoog. Je kon dit moment vergelijken met een wraak actie van wat zij bij hem had gedaan, dacht ze lichtelijk vrolijk waarna haar gedachtes gelijk weer onderdrukt werden en haar hoofd leeg werd. Zijn lippen voelde onzeker, maar daarna werden ze meer aanwezig. Ze was zich voor een moment niet meer bewust van de rest van haar lichaam, alleen maar van het gevoel dat ze voelde in en op haar lippen. Haar arm gleed strakker rond zijn middel, haar hand lag nu van onder af net onder zijn schouderbladen en ze trok hem lichtjes dichter tegen haar aan. De hand die hij vast had trok ze met zich mee achter haar rug, hem dwingend dichterbij te komen. Net zoals de andere keren was de buitenwereld iets wat net zo goed ter plekke had kunnen vergaan door een overstroming of een vulkaanuitbarstig, het zou haar helemaal niets uitmaken. Ze zou het waarschijnlijk niet eens mèrken als er iets gebeurde. Leona zou op dit moment net zo goed kunnen komen aanhollen en hun omver beuken, zolang ze zo dicht bij Laurens mocht zijn vond ze alles best. Zelfs als was het samen verpletterd op te grond door een Leona die hun vertrapt had, zolangs ze maar op of naast hem verpletterd werd was zij gelukkig. Ze wist niet hoe lang ze zo stonden, ze wilde dat het nog langer duurde. Toch dwong ze zichzelf lichtelijk en langzaam afstand van hem te nemen, en trooste haarzelf met de gedachte dat ze hem nog heel vaak zou kunnen omhelzen, plagen, knuffelen, zoenen en naar hem kon kijken. Hij was voorlopig niet van haar af, dat wist ze zeker. Teder liet maakte ze haar lippen los van die van hem en opende haar ogen waarna ze de blik van Laurens zocht. 'Die martelingen van jou gaan niet helemaal de goeie kant op, niet waar,' zei ze plagend, zachtjes doordat ze nog steeds met de rest van haar geest in het moment zat. Ze keek hem aan met een gelukkig gevoel die vanuit haar tenen kwam en haar hele lichaam verwarmde. Ze voelde zijn hart slaan, samen met die van haar doordat hun borstkassen tegen elkaar lagen. Ze voelde haar eigen hand die op haar rug lag samen met die van hem. Er kwam weer een zoveelste, speelse grijns op haar gezicht. Ze verplaatste haar handen naar zijn borst en haakte haar been achter die van hem. Met een liefkozende duw wierp ze hem tegen de grond en ging lachend boven op hem zitten. Ze hing meer boven zijn boven benen en keek hem onschuldig aan terwijl ze haar handen weer terug op zijn borst plaatste. Langzaam liet ze zich zakken en ging op zijn boven benen zitten terwijl haar handen zich schuivend van zijn borstkas naar zijn buik verplaatste. Zijn lichaam voelde warm, de geur die om hem heen hing sprak één bepaald woord uit; Laurens. De geur die ze altijd zou herkennen, al was het maar een lichte vlaag in de wind. Een geur die haar gedachtes meteen terug naar hem zouden leiden. Haar gehoor focuste zich toen ze opeens een onnatuurlijke verplaatsing van lucht hoorde. Haar hoofd schoot om en ze keek de lucht in. Niet veel daarna zag ze het enorme gestalte van Leona achter de bomen te voorschijn komen. Het machtige dier leek zo soepel en makkelijk door de lucht te gleiden dat het haar bijna deed duizelen.

Ze keek Laurens lachend na toen hij weg liep om een plekje te vinden om te gaan baden. Ze snapte niet waarom hij helemaal daarheen liep, terwijl er hier ook gewoon genoeg water was. Ze vroeg zich af of hij iets te verbergen had, misschien iets aan zijn lichaam. Ze dobberde weer rustig in het water terwijl haar ogen Laurens nakeken tussen de bosjes. Haar scherpe blik kon elk detail in de gaten houden, zag elk vliegje dat langs zijn hoofd zoemde en elk klein takje dat langs zijn huid kraste terwijl de tweebeen zich door de bosjes een weg baande. Uiteindelijk trok ze haar blik van hem af en keek weer in het niets, alleen met haar gedachtes. Tenminste, hoever ze alleen kon zijn met een verbinding tussen geesten. Door de enige tijd met Laurens was ze er gewend aan geraakt, en kon ze op ten duur precies onderscheiden welke emoties en ander geestkronkels van Laurens waren en welke van haar. Hoewel het vaak in elkaar gewikkeld zaten zonder dat zij, en waarschijnlijk ook Laurens, acht op sloegen. Niets daarvan vond ze erg, ze vond het heerlijk om in contact te zijn met Laurens, zelfs al dat ze hem niet kon zien of als ze allebij met andere dingen bezig waren. Er kwam een lichte frons op haar gezicht. Naja, niet elk moment was fijn. Het was behoorlijk irritant als Laurens zijn emoties weer groter werden dan die van haar en het overnamen, vooral als ze totaal níet snapte wat hij aan het doen was en wat er allemaal gebeurde. Haar kop schoot lichtelijk omhoog toen ze voetstappen hoorde, en een - voor haar, aangezien zij veel sneller liep - tijd daarna kwam Vrouwmens in het zicht. Haar blik werd weer neutraal, doorgrond terwijl ze het aankeek (jaa, 'het' is Roos). Ze merkte de zenuwen van haar en ze moest een valse glimlach onderdrukken. Ze snoof ongeduldig toen ze begon te brabbelen. Ze hoorde de woorden, en ging zich rustig bedenken of ze wel in een aardig genoege bui was om te antwoorden. Ze irriteerde zich nu aan haar eigen goeie bui, en haar ogen rolde lichtjes in haar oogkassen toen ze de simpele woorden van het mens hoorde. Ze was niet dom, als dat ding dat soms dacht. Ze knikte richting de weg waar Laurens was verdwenen, bedenkend dat dit nog wel eens leuk kon worden als hij haar niet verwachte. Ze keek lichtelijk vermaakt Vrouwmens na, waarna ze zich weer lui in het water liet dobberen. Haar gedachte gang ging weer terug naar het moment dat Laurens weg liep. Iets verbergen, daar was ze mee bezig. Zou hij soms een staart hebben? Een grijns kwam op haar gezicht bij het plaatje dat ze in haar hoofd kreeg door die gedachte. Een staart, en Laurens, dat zou toch wel hilarisch zijn. Na een tijdje aan niets te hebben gedacht, en af en toe de geest van Laurens te hebben gevolgd vond ze het wel weer genoeg. Ze had weer verschillende dingen van Laurens meegemaakt en irriteerde zich hier weer aan. Ze bewoog haar benen om het slaperige gevoel er uit te krijgen en opende haar vleugels. Met een krachtige neerwaardse slag van de twee reuzachtige vleugels tilde ze zichzelf uit het water en gleed naar het kampvuur. Daar aangekomen keek ze lichtelijk verbaasd naar de zwarte rook. Ze rolde met haar ogen van ontzetting toen ze merkte dat het ontbijt voor de twee mensen verband was. Had je er ook maar bij moeten blijven. Ze liet het vuur met rust en keerde haar kop naar de plek van de spullen. Met haar tanden tilde ze de deken op en legde ze op de tassen. Even bedachte ze zich, bedenkend dat het wel heel leuk zou zijn om Laurens' spullen wel mee te nemen en die van Vrouwmens niet. Nèh, waarschijnlijk kreeg ze dan weer een boze blik en gedachte gang van haar tweebeen. In haar bek tilde ze de spullen van Laurens op, zorgend dat ze niets kapot maakte, en in een van haar voorpoten pakte ze ruw de spullen van 'haar'. Het meest voorzichtigste was ze met het zadel, waar ze met een tedere blik naar keek. Met een simpele afzetting op haar achterpoten schoot ze de lucht in en vloog via het water naar de twee mensen. Met soepele bewegingen sloeg ze haar vleugels op en neer en draaide om het kleine bos heen. Al gauw zag ze de twee mensen, en er kwam een verbaasde blik in haar ogen toen ze de positie zag. Ze keek geïrriteerd weg toen ze merkte dat ze weer eens òp elkaar zaten en lande met een soepele landing op het kleine stukje. 'Doen jullie ook wel eens iets anders dan òp elkaar zitten,' sprak ze haar irritatie uit en liet haar blik naar de ogen van Laurens glijden, een beetje bestraffend. 'Jullie eten is aangebrand, en ik heb jullie spullen maar mee genomen,' sprak ze terwijl ze langzaam het zadel teder op de grond legde, met daarnaast de spullen van Laurens. Het tasje van Vrouwmens gooide ze met een licht zwierig gebaar ergens heen, ongeveer op de zelfde plek. Haar kop draaide weer terug en ging van Vrouwmens naar Laurens. 'Laurens,' sprak ze voorzichtig als een klein meisje. 'Ik wil vliegen,' zei ze er langzaam achterna, de gedachte die in haar hoofd had gegalmd uitsprekend. Met droevige oogjes zond ze beelden naar Laurens van hun met het zadel door de lucht schietend, hier en daar een salto of een schroef recht naar de aardbodem. Ze keek hem hoopvol aan, totaal niet denken aan Vrouwmens. Ach, het werd tijd dat zij ook weer eens op r... ik bedoel haar eigen weg insloeg.

De druk die de handpalm op zijn rug veroorzaakte was een heerlijk gevoel, en gewillig drukte hij zich ook dichter haar aan. Terwijl hij meegesleept werd in hun kus, gleden zijn vingers haar haren in alsof hij haar dichterbij wilde houden. Alsof er niks anders bestond dan dit, Roos in zijn armen en haar lippen op de zijne. Alles schakelde uit, leek er niet meer toe te doen zodra zijn volle concentratie zich kon richten op één ding. Het geen wat hij vasthield, wat hij liefkoosde en niet kwijt wilde. Bonkende en juichend vlogen de spastische zenuwen weer door hem heen, terwijl zijn zintuigen overuren draaiden om alle waarnemingen in zich op te nemen. Het leek haast ommogelijk wat Roos met zijn hoofd kon doen, door een simpele aanraking of een enkele blik. Hij wist niet hoe snel het kwam, maar een teleurstellend gevoel overspoelde hem toen Roos haar lippen geleidelijk aan de zijne weer los lieten. Hij haalde een keer diep adem om zijn hersens wat zuurstof te gunnen, zodat deze ook in alle rust hun werk konden doen, en opende hierna pas zijn ogen. Alsof de teleurstelling nooit bestaan had blikte hij recht in Roos haar ogen en automatisch verscheen er een licht glimlachje, nauwelijks zichtbaar. ‘Hm,’ Mompelde hij mijmerend terwijl zijn glimlach nu toch meer vorm begon te krijgen. ‘Volgens mij gaan ze behoorlijk goed,’ Hij veegde haar haren nutteloos weg terwijl zijn hart geslaagde pogingen deed heel zijn lichaam te verwarmen zodat hij uit ijs kon smelten. Was dit laatste nou geheel overbodig, waardoor hij het aardig heet kreeg. Gevangen in Roos haar ogen bleef hij haar aankijken, terwijl langzaam de momenten van net weer betekenis kregen. Roos kon hem afleiden, en niet zo'n klein beetje ook, maar wel nu gaandeweg begonnen de gebeurtenissen van net weer door te dringen. Hij interpreteerde haar grijns, die nu uit het niets langzaam tevoorschijn kwam, verkeerd. Langzaam verscheen er ook een grijns bij hem, maar deze was verlegen & zijn wangen kleurde lichtjes rood. Zijn blik trok zich los uit die van haar en keek weg. Op het moment dat hij weer opkeek vlochten haar vingers zich los uit die van hem en lagen haar handen voordat hij het wist op zijn borstkas. Hij kon zich er niet op voorbereiden en al zijn handelingen waren dan ook pure reflexen. Met een paar spastische stappen flikkerde hij achteruit en greep hij graaiend in de richting van Roos, pogingen omzichzelf nog ergens aan op te trekken. Met een plof lande hij op zijn kont en veerde hij door de kracht gelijk door, gedwongen op zijn rug te gaan liggen. Zijn ogen knipperde dwaas terwijl hij pogingen deed het moment van net te begrijpen. Toen de schrik eenmaal verdwenen was keek hij omhoog richting Roos en nu gespeeld trok hij langzaam een wenkbrauw op. ‘Erg orgineel.’ Was zijn commentaar. En nu ook verscheen de grijns. Proberend Roos haar handen te negeren die over zijn borstkas heengleden naar zijn buik, zodat niet heel zijn hoofd Afgeleid omdat Roos de andere kant opkeek, keek hij ook weg en al gauw merkte hij Leona op. Automatisch veranderde zijn vragende blik in een brede glimlach en veerde hij overeind, zodat Roos nu bij hem op schoot zat. ‘Je moet is weten hoe leuk dat is,’ Hij grijnsde breedt onder zijn plagende antwoord. ‘Ohw.. Dankje,’ Mompelde hij nu iets schuldig, zijn blik schoot richting hun spullen & hierna naar Roos. Eenmaal hier te kijken drong het weer door dat voor het gesprek maar van één kant kwam. ‘Het eten is aangebrand,’ Deelde hij ook met haar, nogal droogjes. Op het moment dat hij zijn aandacht weer bij Roos gevestigd had leek hij totaal afgeleid. Met een licht, afwezig glimlachje bleef hij haar aankijken, wilde hij net zijn hand weer optillen. ‘Ja?’ Vroeg hij terwijl hij afwezig weer wegkeek van Roos. Een licht glimlachje kroop omhoog toen hij haar woorden hoorde. Maar het kleine, simpele gebaar was niks bij het enthousiasme dat opkolkte van binnen. Iets wat enkel maar erger en erger werd door Leona. Heftiger, aanstekelijker. ‘Hou op,’ Kreunde hij uiteindelijk gespeeld, alsof het teveel voor hem werd. Hij maakte een gespeeld, geërgerd geluidje, ‘Nou, oké dan.’ Klonk het toegefelijk. ‘Het moet toch eens gebeuren.’ Op het moment dat hij op wilde staan drong weer door dat Roos bij hem zat en hij richtte zich tot haar. Hij legde zijn handen op haar heupen en met een lichte duw leidde hij haar van zijn schoot. Toen hij eenmaal vrij was boog hij zich naar haar toe en kuste haar wang. Van plan om dit als enige te doen, als gebaar dat hij haar niet afwees. Maar zodra zijn lippen haar wang geraakt hadden verscheen er een grijns, drukte nogmaals zijn lippen op haar wang en boog zich verder naar haar toe. Kussend verdween hij in haar hals. Uiteindelijk trok hij zich weer terug en keek haar met een vrolijke blik aan, nu pas stond hij op & draaide zich naar Leona. Heel zijn houding straalde maar één ding uit terwijl hij naar haar toe liep: vrolijkheid. Roos galmde nog na in zijn hoofd en liet hem zich heerlijk warm voelen. Maar tegelijkertijd was het hyperheidsgevoel van Leona er, wat alles te maken had met het geen wat ze gingen doen. Hij liep niet naar het zadel, maar eerst naar Leona. Op een afstand dat zij zich nog naar hem toe kon buigen, zonder haar hals dubbel te hoeven klappen, bleef hij staan en keek iets omhoog. ‘Nu?’ Denk je dat 't wel een goed moment is? .. Ik wil Roos niet alleen laten. Voegde hij er zonder schaamte aan toe, wetend dat 't Leona geen ene moer interesseerde. Je moet me trouwens wel helpen met het zadel, Vaagjes kwam er weer een grijnsje omhoog.

Haar droevige ogen hield ze even vol, totdat ze ook het enthousiasme bij Laurens voelde. Er kwam een grijns op haar gezicht die eerder op een gevaarlijke blootlegging van haar tanden leek terwijl haar staart over de grond zwiepte. Ze had lang genoeg niets gedaan en geluierd in het water, het werd tijd voor de actie van die dag. Haar oogleden zakte bijna tot de helft van haar ogen om vervolgens lichtjes in haar oogkassen te rollen toen ze de handelingen van Laurens zag. Daarna zocht ze geërgerd zijn blik en wachte tot hij klaar was met zijn ding, dat verdacht veel leek als een moeder die haar jong likte. Ze snapte mensen af en toe niet, en hun dingen om hun gevoelens te tonen. Ze zond om hem af te lijden een paar wake-up-prikkels naar hem toe om hem te laten opschieten. Pas toen hij eindelijk overeind kwam deed ze vrolijk een stap dichterbij, zonder er echt over na te denken. Haar geërgerde blik werd vervangen door een glimlach terwijl ze hem aankeek. Ze bleef hem aankijken totdat hij voor haar stond en boog haar hals om haar hoofd op gelijke hoogte als die van hem te brengen. Ze was wel blij dat Laurens steeds meer een gevoel van afstand begon te krijgen, anders zou ze nog eens last krijgen van haar nekwervels als ze telkens een halve slang na moest doen om haar hoofd dichterbij te brengen. Ze keek hem met fonkelende, inkblauwe ogen aan en knipperde even voordat ze antwoord gaf op zijn vraag. Even dacht ze na, en haar ogen schoten ongemerkt naar Vrouwmens die hun alleen stond aan te gapen. Kon ze dan niets normaals doen? Ze onderdrukte de lichte ergenis die ze van Laurens woorden kreeg en keek hem weer doordringend aan. Haar kop stond iets scheef, waardoor haar nadenkende blik een licht humoristisch tintje kreeg. Ze zuchte diep en sloot haar ogen even voordat ze haar kop iets terug trok. 'Geef mij maar de schuld. Zeg maar dat ik wil vliegen, ver weg wil vliegen. En ik neem háár niet mee,' sprak ze zuchtend. Ach, ze moest hem af en toe ook tegemoed komen. En als dat Vrouwmensdinges boos werd kon ze een haar woede die ze bij de eerste ontmoeting had gevoeld nog steeds op haar afvuren. Wat wilde ze doen tegen een draak, dacht ze vrolijk terwijl ze haar kop weer iets liet zakken. Ze knipoogde naar hem voordat ze haar neus zachtjes tegen zijn borst duwde. Ze bleef het een aangenaam gevoel vinden, om door de immens dunne huid van de jongen zijn hart te voelen en te horen. Haar neus was de meest gevoeligste plek van haar lichaam, misschien nog gevoeliger dan haar buik. Even sloot ze haar ogen bij de aanraking van haar schubben en zijn dunne huid. Zijn bokkende hart die verdomd snel ging klopte tegen haar zintuigen. Ze opende haar ogen weer en keek omhoog, in de ogen van Laurens. 'Dat zadel zullen we samen opdoen. Wij samen, ons moment,' sprak ze duidelijk en dubbelzinnig. Het maken het zadel sámen met hem was haar al afgenomen, en dit wilde ze houden. De eerste keer, dat moment werd voor hun. De eerste keer klunsen met het zadel, de eerste blunders en de eerste, door adrenaline gevulde vlucht werd hun moment. Een moment die ze niet wilde laten afpakken door een simpele tweevoeter waar ze al een afkeer tegen had. Ze grinnikte eventjes voordat ze weer sprak. 'Waar wil je heen vliegen?' zei ze vrolijk terwijl ze haar neus van zijn borst af haalde en hem op een paar centimeter van zijn gezicht liet hangen. Ze keek hem glunderend aan, vol nieuwe vreugde voor het komende moment. 'Jij zegt het, ik breng je er heen,' sprak ze met een koninklijke stem en grijnsde naar hem. Ze liep wat passen naar achter waardoor haar nek zich strekte tot het uiterste voordat ze haar kop helemaal terug trok. Ze wist zijn gevoelens jegens Vrouwmens, en hoewel zij haar niet mocht kon ze hem niet dwingen er een snel einde aan te maken. Hoe graag ze het ook wilde. Ze glimlachte vol betekenis naar hem terwijl ze naar de andere kant van het veldje liep, iets wat haar ongeveer twee passen koste. Misschien iets meer, en zakte door haar poten. Rustig ging ze liggen en sloeg haar staart om zich heen. Ze schikte haar vleugels en staarde naar het water, wetend dat ze niet perse recht naar het tafreel hoefte te kijken om het te volgen. Ze had Laurens nog als link, en haar ogen waren goed genoeg om het vanuit haar ooghoeken te volgen. Ze snoof lichtjes, terwijl ze afwachte totdat Laurens gedach zij. Hoewel hij best wel tempo mocht maken als het aan haar lag.

Hij hield zijn adem in terwijl Leona haar geweldig grote hoofd liet zakken en deze op hoogte van hem hield. Met schitterende, onvoorspelbare ogen keek ze hem aan, zwijgend. En hij keek terug, gretig en gulzig. Langzaam keerde heel zijn hoofd om naar maar één ding: het vliegen. Hyper reageerde heel zijn lichaam erop, snakkend naar de adrenaline, de snelheid en het gevaar. Nog maar een klein gedeelte van zijn bewustzijn hield zich bezig met Roos. Wetend dat dit kleine gedeelte er altijd zou zijn, waarmee hij ook bezig was. Of zijn leven er van af hing, hij bezig was met eten of slapen. Continu zou dit kleine vonkje brandend of smeulend er zijn. En gretig laaide het op alsof hij zich er toe richtte. Met likkende vlammen wakkerde het aan, zoog al zijn aandacht naar zich toe. Zonder moeite kwam hij dan waarschijnlijk stilzittend een uur, 2 uur of langer door. Maar nu was het weggepropt, verdoezeld met talloze andere beelden, gedachtes en gevoelens. Een glimlach, die al een tijdje klaar leek te liggen, speelde op toen Leona haar neus tegen zijn borstkas drukte. Hij hield van Leona, op een manier zoals hij van niemand zou kunnen houden. Zonder erbij na te denken tilde hij zijn hand op en legde deze boven Leona haar neus. De textuur van de schubben herkende hij, maar al te goed. Het voelde vertrouwd, veilig. Langzaam krulde zijn mondhoeken verder om in een nog brede glimlach bij de nadruk die Leona legde op hun moment. ‘Natuurlijk,’ Antwoorde hij, met een toon alsof het voorzich sprak. Zachtjes gleden zijn vingertoppen over de vreemde, maar o zo bekende textuur van haar huid, haar schubben. Die hard, en warm tegelijktijd voelde. Ook al moest hij bekennen dat ze hier, op haar neus dunner voelde dan ergens anders. Hij blikte weer recht in haar ogen. Diep en blauw. Onpeilbaar. ‘Geen idee,’ Was zijn eerste en beste antwoord. Hij glimlachte om haar volgende woorden. ‘Pas op, of ik ga je nog commanderen.’ Waarschuwde hij haar. Vervolgens werd zijn blik wazig, dacht hij na over Leona haar voorstel. Hij had niet één bepaalde wens waar hij heen wilde, ook al kon Leona hem overal heen brengen. Toen hij haar neus onder zijn handen vandaan voelde glijden keek hij pas weer op. Begreep gelijk de situatie en schonk haar een onhandige glimlach. Terwijl Leona halverwege haar eerste stappen was draaide hij zich om naar Roos en vestigde zijn aandacht op haar. Voor een moment stond hij er onbewegelijk bij, keek alleen naar haar. Wist ergens dat zij al voelde aankomen wat er komen ging, alsnog bracht hij niks uit. Hij bleef kijken, naar haar gezicht met haar heerlijke ogen. Haar fijne rondingen en de zwarte stijlen haar die glansend over haar schouders vielen. Gewoon om haar te zien was al iets waarvan hij kon genieten en langzaam verscheen er een wazig glimlachje, enkel door deze gedachte. Hij dwong zichzelf in beweging te komen en stapte naar haar toe, hield enkele ruimte tussen hun terwijl hij tegen over haar stond. ‘Leona en ik willen het zadel uit proberen,’ Waren zijn woorden. Hij keek op en richtte zijn blik recht in haar ogen. De stilte die voortduurde verbrak hij niet, hij bleef haar simpelweg aankijken. Opnieuw kwam het gevoel omhoog dat hij haar niet alleen wilde laten. Wie was ze nou? Een stadskindje, dochter van een goede handelaar. En nu hier, in de vrije natuur? Een beklemmend gevoel kwam omhoog. Maar hij kon niet altijd bij haar blijven, en gauw genoeg zal hij haar weer zien. Dat hield hij zichzelf voor. ‘Bomen zijn de veiligste plekken als je op de vlucht bent.’ Vertelde hij haar opeens. Hij keek haar aan, aan heel zijn blik was te zien wat hij zonder woorden probeerde te zeggen. Hij zal gaan vliegen met Leona.. alleen hij en leona. ‘In meer noordelijke richting is het bos rustiger.’ Ergens hopend dat ze daar heen zou gaan. Hij strekte zijn handen uit en hield beide van haar vast. ‘Kijk alsjeblieft uit,’ drukte hij haar op het hart, een iets kwellende uitdrukking schemerde nu toch door. Hij haalde één van haar handen omhoog en drukte hierop haar lippen terwijl haar aanbleef kijken. Hij strak richtte hij zijn blik in haar ogen, keek haar haast dwingend aan en liet hierna pas haar handen los. Wende zijn blik af en sloeg zijn ogen naar waarna hij zich tot Leona keerde. Zee, Flakkerde er opeens zachtjes door hem heen. Hij stapte verder zwijgend op Leona af en rommelde al zijn spullen bij. Nadat hij een harde koek uit zijn rugzakje had gefrommeld hees hij deze op zijn rug, gevolgd door zijn pijlenkoker en de boog die hij ook omhing. Knabbelend op de koek richtte hij zich tot Leona, dwingend niet teveel aan Roos te denken. ‘Hier, nu, waar?’ Vroeg hij iets onsamenhangend, maar wetend dat leona het begreep. Wilde ze het zadel hier op doen, nu op doen of ergens anders?

Ze verdraaide haar rug bijna in de wokkel houding waarin ze zat om Leona te kunnen volgen. Ze bleef mooi, Leona, hoe ze daar zo statig door de lucht gleed. Hoewel haar enorme gestalte je automatisch kippenvel gaf met de gedachte erbij dat jij vergeleken met haar totaal niets was, dat ze je zou kunnen verpletteren als een mug door je alleen maar een krachtige zwiep te geven met haar staart. Toch was ze gracieus, op haar manier. Op een manier die alleen draken konden hebben. Ze had iets magisch, ze wàs iets magisch. Ze kon nog net haar evenwicht behouden toen Laurens in beweging kwam en keek hem even met een vragende blik aan. Toen ze zijn grijns zag, en zijn ogen gefocust op Leona wist ze al waar ze mee bezig waren. Toch was het wel lichtelijk irritant, dat 'gepraat' van hun. Hiervoor beschuldigde ze Leona, aangezien ze wist dat zij gewoon hardop zou kunnen praten, aangezien ze haar dat heeft horen doen. Haar ogen gleden vragend over hem heen toen ze hem hoorde praten, doodnieuwschierig naar wat Leona zei. Haar ogen schoten van de draak naar de jongen waarbij ze op schoot zat en schudde daarna geërgerd haar hoofd. Wat moest ze hier toch mee? Een jongen die in gedachte met een draak sprak, hoe moest ze dit ooit aan haar vader uitleggen als ze hem weer tegen kwam? Ze rolde ligt met haar ogen toen het door ging, en keek verveeld over zijn schouder naar de bomen. Haar ogen schoten gelukzalig terug naar Laurens toen toen ze merkte dat hij waarempel tegen háár sprak. Ze keek hem verbaasd aan, en sloeg zich toen zelf bijna voor haar hoofd. 'Natuurlijk, helemaal vergeten,' sprak ze verontschuldigend en keek hem beschamend aan. Ze glimlachte terug naar hem, haar gedachte nauwelijks meer bij het aangebrande eten wat haar schuld was. Ook haar ogen schoten weer naar de voor haar stille Leona toen ze hem zijn hoofd zag draaien. Ze ging geen moeite meer doen om ze te begrijpen, het was nutteloos om die twee te volgen. Ze wachte totdat Laurens weer uitleg zou geven of zijn aandacht op haar zou vestigen. Toen dat eindelijk gebeurde was ze een beetje teleurgesteld in wat hij precies deed. Een beetje beteuterd keek ze hem aan toen hij haar langzaam van zich af duwde en ging lichtelijk tegenwerkend met zijn handelingen mee. Haar teleurstelling werd toch lichtelijk vervaagd toen hij naar haar toe bewoog en een lievelijk kusje op haar wang gaf. Er kwam automatisch weer een glimlach op haar gezicht terwijl ze zijn blik zocht. Er kwam een lichtelijke verbaasde uitdrukking op haar gezicht toen hij niet terug kwam maar zijn hoofd daar hield. Ze giechelde ligt en legde haar handen weer op zijn zij. Ze lachte verlegen naar hem toen hij zich uiteindelijk wel weer terug trok en sloeg haar ogen neer. Ze ging wat gemakkelijker zitten en keek naar het tweetal. Toch lag er een flauwe glimlach op haar gezicht terwijl ze de twee zo zag, duidelijk in gesprek als je wist hoe ze spraken. Ze wachte geduldig af tot ze klaar waren met hun gesprek, hoewel ze zich lichtelijk buitengesloten voelde. Ze keek op toen ze de zware voetstappen van Leona hoorde en voelde en keek recht in het gezicht van Laurens. Ze glimlachte naar hem, hoewel zijn gezicht nog steeds lichtelijk afwezig leek. Haar glimlach verdween lichtelijk toen hij bleef staan, en voelde een gevoel omhoog kruipen tesamen met een gedachte. Haar ogen schoten naar Leona die naar het water staarde en weer terug naar Laurens. Langzaam stond ze op en liep tegelijk met hem naar elkaar toe. Ze keek hem lichtelijk dwingend aan, aangezien ze misschien al wist wat er ging komen. Ze knipperde alleen maar een keer als reactie op zijn eerste zinnen. De knoop in haar maag werd groter, maar ze dwong hem daar te blijven. Toch kwamen zijn woorden aan als een klap in haar gezicht, en ze verbrak voor een moment het oogcontact door haar ogen naar beneden te keren. Ze had geweten wat er ging komen, toch voelde ze dat ze dit niet wilde. Maar omdat ze hem niet kwijt wilde, of wilde afwijzen keek ze bijna het zelfde moment weer terug. Terug in een paar grijze ogen die boekdelen spraken. Ze knikte langzaam toen hij door ging, hoewel haar gezicht steeds droeviger werd. Ze glimlachte geruststellend naar hem toen ze zijn vraag hoorde en knikte alleen maar. Ze glimlachte lichtelijk bedroeft toen hij haar vingers kuste en keek hem liefdevol aan. 'Tot gauw,' sprak ze nog net zachtjes voordat ze naar haar tas liep en hem op haar rug hees. Ze keek naar Laurens en Leona, die alweer bij elkaar stonden. Ze zou hem gauw genoeg zien, dat wist ze zeker. Waar ze nu heen ging? Dat was een raadsel waar ze zelf nog geen antwoord op had.

[ Topic Gesloten ]