Knutselen ~

Verveeld legde Leona haar kop op haar poten en staarde tussen het gras zo ver mogelijk voor zich uit. Haar staart zwiepte over de grond heen en weer en ze lag erbij als een hond die net op zijn fouten was gewezen. Haar vleugels lagen half open langs haar lichaam over het gras en haar lange nek was uitgerekt tot het het uiterste. Uit verveling schoot ze kleine vlammetjes tussen haar tanden door, gemikt op een specifiek grasstengeltje en verkoolde hem tot net een stukje boven de grond. Als dat gelukt was, ging ze door naar de andere. Ze zocht steeds meer 'uitdaging' voor haarzelf en begon nu haar eigen vuur om bepaalde grassprietjes te sturen op de meest ingewikkelde patronen. Het was toch wel handig dat ze haar eigen vuur kon manipuleren, vooral als je je verveelde. Toen haar ogen pijn begonnen te doen door het concentreren op het gras knipperde ze een paar keer en tilde haar kop op. Met zoekende blik keek ze het heuvellandschap door op een teken van leven. Na het laatste afscheid met Laurens hadden ze afgesproken elkaar na een paar dagen weer op de zelfde plek te ontmoeten. Hij zou materiaal gaan zoeken voor het zadel - ze had erop gestaan dat hij er eentje zou maken. Anders zou ze geen looping en schroef in de lucht met hem maken - maar een vast getal aan dagen was niet afgesproken. Aangezien hij met zijn korte mensenbeentjes zoiezo langzamer zou reizen had zij uitgebreid de tijd genomen om de gebieden te verkennen. Ze dacht vrolijk terug aan de tijden met Rainbow, Kami en de lange vluchten over het landschap van DW. Haar staart zwaaide weer geïrriteerd heen en weer, en ze schakelde over van zicht. In de verte zag ze tussen de bomen wat kleine warmtebronnen, maar niet groot genoeg voor een mens. Haar ogen keerde weer terug naar hun oorspronkelijke inktblauw en ze staarde weer voor zich uit. Ze was hier nu al heel de dag, aangezien ze geen zin meer had in vliegen zònder Laurens was ze maar naar de plek van hun ontmoeting gegaan. De zon was al een klein tijdje over zijn hoogste punt heen. De wind deed het grasland op en neer deinen, en de late lentebloemen die nog flauwtjes bloeide gingen keurig op het ritme mee. Even geboeid door de beweging van het landschap op de heuvels staarde ze naar de verscheining. Maar ook dit verloor weer haar aandacht en haar gedachtes gingen weer terug naar haar mens. Waar zou hij blijven? Opeens had ze een idee, iets wat ze eigenlijk nog nooit eerder had geprobeerd. Ze tilde haar kop op opende haar bek en sprak in de taal van Laurens. 'Laurrenss, waar ben jij?' riep ze op een lichte melodieuze toon mee, haar stem meegenomen door de wind. Toen sloot ze haar ogen en concentreerde zich op een mogelijke vorm van bewustzijn waar zij zo wanhopig naar opzoek was. Toen, plots ergens tussen de bomen voelde ze een licht sprankje bekendheid, dat naar het veld toe kwam. Haar hart sloeg over en met haar volle bewustzijn omhelsde ze dat van Laurens. Automatisch stuurde ze hierbij haar gevoelens mee, warme moederlijke gevoelens die ze voor hem had ontwikkeld. 'Daar is de grote Warhoofd,' stuurde ze naar hem en ze glimlachte in het niets, haar ogen nog steeds gesloten en concentrerend op het licht puntje dat ze alles behalve kwijt wilde raken. Niet nu, niet na zo'n lange tijd.

Only Laurens en Leona ~ (en Roos)

Een grom rommelde in zijn keel, gevolgd door schuur gehijg. Hij bukte, legde zijn voorraden op de grond en rechtte zijn schouders weer. Vermoeid wreven zijn handen over zijn gezicht die heet aanvoelde. Gister was hij het zat geworden, hij had al zijn spullen tot diep in het bos gesjouwd en had een klein kampje opgeslagen. Vervolgens had hij, nadat het 's nachts toch écht gehoorlijk koud werd, de harde leren stukken en zachte lappen over zich heen geschoven en meer richting het vuur gekropen. Na een hoop gebibber was hij toch in slaap gevallen en vroeg in de ochtendmorgen was hij weer verder gegaan. Maar het was zwaar, de bepakking die hij bij zich droeg was te veel voor één man. En continu hoopte hij dan dat hij Leona tegen kwam. Die kon waarschijnlijk gemákkelijk drie keer zo veel van deze last dragen. Maar hier, in het bos, hadden ze niet afgesproken. Dus hij moest doorgaan.. Met een zucht bukte hij zich weer en laadde zijn armen vol. Een kleiner gedeelte van de lading hing nog op zijn rug, wat óók zwaar was. Strompelend en sjokkend ging hij weer verder als een pakezel. Warm, bezweet en knorrig. Een kwartier verstreek. Gevuld met de gewoonlijke bosgeluiden, zijn gehijg en voetstappen. Verbaasd bleef hij staan, zijn hoofd schoot met een ruk om in een willekeurige richting. Een griezelig, angstaanjagend en diep rommelend geluid werd hoorbaar. Langzaam gleden zijn ogen naar zijn ooghoeken terwijl het brommende, monotone geluid aanhield. Toen het abrupt stopte richtte hij zich weer voor zich uit. Een frons onstond toen er opeens bubbelende geluiden klonken. Enkel niet helder, zoals bij water. Maar zwaar, en slijmerig. Met grote ogen vloog zijn blik naar beneden naar zijn eigen buik. Met een raar gezicht staarde hij naar het stoffige, oude stof waaronder zijn buik zich bevond. En opnieuw sprak het orgaan daar onder zijn mening uit, dmv een knorrend geluidje. Kort en schattig dit keer. Hij zuchtte een keer diep en geïrriteerd. Doorlopen! Eten mocht hij pas als hij de velden had bereikt. En áls hij doorliep, haalde hij dit binnen anderhalf uur. Zwijgend liep hij door. Soms bleef hij kort enkele tellen staan om op adem te komen, of nam hij wat meer tijd om over een omgevallen boom heen te klimmen of juist om er onder door te kruipen. Maar éindelijk, na dik negentig minuten te hebben gelopen, kon hij merken dat het bos zich uitdunde. Een vermoeide glimlach werd zichtbaar. Maar deze verdween weer, voor een angstig moment bedacht hij zich dat Leona er misschien helemaal niet was. Uiteraard hadden ze afgesproken, maar welke dag? ‘Aargh!’ Kreunde hij, dit bedacht hij zich nu natuurlijk. Hij zuchtte nog een keer diep, geërgerd, geïrriteerd en moe. En natuurlijk moest het hém dalijk weer overkomen dat hij dalijk in zijn eentje zat te wachten. Als hij ergens géén zin in had.. Hij stapte nu chagerijnig door, haast stampend zodat het meer marcheren leek. Plotseling, en het voelde alsof een warme windvlaag langs hem streek, vulde een heel nieuw gevoel hem. Een gevoel dat hij maar áls te goed herkende. Een gevoel wat al zijn irritatie, ergenis en wanhoop liet varen. Hij reageerde net zo enthousiast als dat het gevoel hem bereikt had, misschien zelfs wel enthousiaster. LEONA! Hij kon het niet helpen, op het moment had hij geen eens door hoe hij genoemd werd. Het maakte hem niet uit. Met de zware lasten op zijn schouders en in zijn armen dwong hij zijn benen in beweging te komen. Het rennen leek geen eens op het rennen dat hij normaal deed in een sloom tempootje. Het kwam geen eens in de buurt. Wankelend, onhandig en wiebelig. Soms stopte hij weer, deed enkele stappen terug en grabbelde iets van de grond waarna het langs zijn armen mee vladderde terwijl hij verder rende. Hij grijnsde breed, wetend dat zij het waarschijnlijk al kon zien. Kriebelige zweerdruppels gleden langs zijn nek naar beneden, zijn shirt plakte op een vieze manier. Gelijk begon hij aan een uitgebreid verslag - in zijn hoofd nu nog, de afstand was te ver - voor Leona; dat het hem gelukt was, hoe het hem gelukt was en wat hij allemaal bij zich had. Terwijl hij net wilde beginnen over zijn beste vangst verdween hij opeens uit het zicht van Leona. Hij struikelde over een steen en viel plat op zijn bek tussen het hoge gras. Enkele secondes gingen geluidloos voorbij. Toon schoot zijn hoofd opeens weer omhoog tussen de bloemen en strompelde hij weer verder. Het verhaal in zijn hoofd ging ook door, alsof het nooit onderbroken was.

Ze opende met grote vreugde haar ogen en zocht de bosrand af, waarbij ze bijna automatisch van zich wisselde. Ze zag zijn warmte die van binnenuit kwam tussen de bomen bewegen alsof hij dronken was. Haar blik vernauwde iets en zoemde in op zijn lichaam, en ze keek verbaasd naar de last die hij bij zich had, die duidelijk niet leven waren. Ze wisselde van blik en zag hem nu scherp tussen de bomen door... tja hoe kon je het noemen. Zijn lichaam wiebelde, af en toe zijn boven en onder lichaam in afzonderlijke richtingen alsof ze een eigen leven leiden en een gegrinnik kwam bij haar op. Ze stond soepeltjes en snel op en liep hem rustig tegemoed. Zijn woordenstroom die haar geest opving volgde ze geïntreseerd terwijl hij naar haar toe wiebelde. Ze volgde zijn verhaal maar stelde geen vragen over onbekende mensen dingen, dat zou later wel komen. Een hapering in zijn verhaal verscheen en verbaasd verminderde haar pas even. Pas toen ze zijn eigen lichaam niet meer zag, en alleen maar een hoopje stof - en wat er nog meer bij mocht zitten - als een schild over hem heen gedrapeerd tussen het wat hogere gras bij de bosrand. Met een paar grote passen rende ze naar hem toe, terwijl hij alweer overeind krabbelde. Een heldere lach verliet haar lippen toen ze opeens zijn hoofd eerst met een verdwaasde uitdrukking omhoog kwam en de laatste meters overbruchte ze met een zwevende sprong. In een reflex opende ze haar vleugels en zweefde met gestrekte nek naar hem toe. Nog net niet òp hem kwam ze weer op de grond en deed haar best haar evenwicht in haar vreugde niet te verliezen, en boven op hem te vallen. Haar vleugels kwamen even naar voren door de abrupte wisseling van snelheid maar ze trok ze al snel weer terug en vouwde ze tegen haar lichaam. Haar hoofd stoote tegen zijn borst en ze kon nog net met haar tanden zijn verfromvraaide (Coowl woord he, maar okee) t-shirt en hoorde het een protesterend scheurend geluid maken. Met een klein rukje voorkwam ze dat haar mens achterover viel en pakte toen snel zijn bepaking. Voorzichtig tilde ze het op, legde het naast hun neer en grijnsde toen haar tanden bloot naar Laurens. 'Laurrenzz,' riep ze bijna vrolijk uit en gaf hem een speelse duw met haar kop, nu expres. Ze wreef met haar kop langs zijn t-shirt en daarna langs zijn gezicht. Zijn huid was warm, warmer dan de warmte die door haar schubben kwam en het deed haar lichtjes zuchten. De warme lucht van haar zucht deed zijn warrige haar wapperen en ze legde haar kop op zijn schouder. Haar grote lichaam verplaatste zich langzaam dicher bij de grond totdat ze helemaal lag, haar hoofd hield ze stil op zijn schouder. Ze sloot gelukzalig haar ogen en snoof zijn geur op. 'Nu voelt mijn geest weer compleet,' zei ze zachtjes en haar staart wikkelde zich om haar heen. Na haar uitbundige verwelkoming trok ze langzaam haar kop terug en bleef op een klein afstandje van zijn gezicht in zijn ogen staren. Toen trok ze haar nek langzaam helemaal terug, tilde haar voorlichaam op en ging zitten. Haar vleugels toonde een beetje geopend, haar staart lag rond haar voorpoten en haar nek was gekruld terwijl ze hem bleef aankijken. 'Het is je gelukt,' merkte ze trots op, niet bedenkend dat hij misschien niet àlles had kunnen vinden. Maar wat ze zo had zien liggen verwachte ze dat ze een heel eind zouden kunnen opschieten met het zadel. Een glimlach brak door toen ze bedacht wat ze allemaal konden doen als het eenmaal af was. Ze zag hun vluchten al voor zich, zij met z'n tweeën. De meest ingewikkelde manouvres kwamen in haar op, de langste vluchten, de gevaarlijkste gevaren die ze zouden kunnen doorbreken. Ze bleef zitten, naar hem kijken alsof ze hem in geen eeuwigheid had gezien.

Hij was nog maar net overeind, had nog geen twee nieuwe stappen kunnen zetten of Leona lande met een gedempte, trillende dreun voor hem. Lachend keek hij omhoog en knepen zijn ogen samen tegen het felle licht van de hemel. Het werd haast irritant toen hij geen eens kon stoppen met lachen terwijl bijna achterover sloeg, maar nog dankzij Leona overeind bleef. Ook al was zijn shirt daar duidelijk minder blij mee. Bij het zien van haar brede grijns en bij het horen van zijn náam grijnsde hij ook zijn kleine, miniscule witte tandjes bloot. Zijn armen voelde opeens verdomd licht aan toen Leona zijn last afnam. ‘Wóhw!’ Pufte hij uit bij de duw op zijn borst die de lucht uit zijn longen drukte. Om in evenwicht te blijven zette hij een stap naar achteren. In tegenstelling tot net was Leona niet behulpzaam maar wreef haar kop uitbundig tegen zijn borstkas. Zijn gezicht draaide weg bij het voelen van haar huid tegen de zijne. Hij lachte opnieuw en kneep zijn ogen dicht bij de luchtstroom die volgde, hij raakte er al gewend aan. Toen het gewicht van haar hoofd, nogal onverwachts, op zijn schouders drukte bleef hij een moment klungelig staan. Maar het duurde kort, hij bedacht zich niet en tilde zijn handen op om deze beide op haar reusachtige wangen te leggen, zo ver als het ging. Proberend haar te omhelzen waar hij vééls te klein voor was. Hij glimlachte bij haar woorden, ‘Ik begrijp wat je bedoelt.’ Antwoorde hij haar, waarheidsgetrouw door persoonlijke ervaring. Zijn handen gleden zonder eigen wil weer terug toen Leona zich terug trok. Hij gaf een licht knikje als antwoord op haar commentaar en keek haar vervolgens weer aan. Pas toen de glimlach bij Leona opspeelde, brak deze ook bij hem door. Ook al had hem bij hem waarschijnlijk andere achterliggende redenen. Met behoorlijk wat gemurmel en gedoe kreeg hij ook de bepakking van zijn rug, het rugzakje die er bekneld en benauwd onder had gezeten gooide hij er naast op de grond. Zijn shirt plakte geheel aan zijn rug, en met een onaangenaam gezicht trok hij deze los. Hij schraapte lichtjes zijn keel, ‘Als je het niet erg vind.. ga ik eerst wat eten?’ Het klonk íets vragend, alsof hij haar goedkeuring wilde hebben. Zonder op antwoord te wachten zakte hij op de grond bij zijn rugzak en begon hier in te grabbelen. Zijn waterzak en een gedroogd koekachtig iets haalde hij eruit. Hongerig viel hij er op aan en werkte het ding naar binnen. Verwoed kauwend op het taaie spul wat toch goed smaakte. ‘Iw hew dwrie rolleh’ Vertelde hij haar ondertussen. Hij slikte zodat zijn mond weer leeg was. ‘Van echt goed spul, denk ik.’ Zoveel wist hij er eigenlijk niet van. ‘Tenminste.. ze voelen stevig.’ Verbeterde hij zich. Hij nam een nieuwe hap. Kauwde en verschoof het naar zijn wang om verder te spreken. ‘Voor de rest ook wat zooi, .. kunnen we het versieren.’ In gedachte grijnsde hij bij het idee. ‘En.. ’ Hij slikte weer. ‘Ik heb geen fláuw idee hoe en waar ik nu moet beginnen.’ Gaf hij ook maar toe. Hij zuchtte een keer en keer omhoog naar Leona. Hopend, of zij misschien enig idee had.

Zijn woorden maakte haar gelukkig, ze was blij dat hij het zelfde voelde. Het was toch fijn dat haar moederlijke liefde voor het kleine wezentje voor haar beantwoord werden. Ze grijnsde weer naar hem en knikte na zijn woorden. 'Ga je gang. Ik heb al gegeten,' zei ze tactvol en haalde haar staart weg die om haar voorpoten lag. Langzaam liet ze zich door haar voorpoten zakken terwijl ze haar vleugels naar zich toe trok en tegen haar lichaam aan hield. Langzaam ging ze liggen en liet daarna haar vleugels op de grond rusten, ze waren nogal zwaar om de hele tijd omhoog te houden. Het was het zelfde als je eigen armen voor je uitstrekken en dan zo houden, alleen dan een tikkeltje zwaarder dan twee scharmiele armpjes. Toen ze lag keek ze gebiogeerd naar de handelingen van Laurens die in zijn tasje rommelde. Ze keek met toegeknepen ogen naar het 'voedsel' wat hij eruit haalde en keek toe hoe hij het opat. Ze had geen zin om te vragen wàt hij at, het zou wel goed zitten als hij besloten had dat hij het kon opeten. Hoewel zij toch liever voorkeur gaf aan een net gevangen prooi, nog sappig en vol. Een stuk beter dan dat droog achtig iets, concludeerde ze een beetje afzichtig en bleef kijken hoe Laurens zijn lunch naar binnen werkte. Ze trok haar blik van het 'voedsel' toen ze hem hoorde praten en haar ogen schoten naar het hoopje bagage dat hij de hele weg had meegesleept. Ze knikte in gedachten terwijl hij sprak en begon automatisch te denken hoe ze van start konden gaan. Een lichte lach kwam uit haar keel toen ze over zijn overige spulletjes hoorde. 'Zolang het zijn werk doet, namelijk jou op z'n plek houden in een duikvlucht, salto of schroef, dan doe ik met al je ideeën mee,' zei ze vrolijk en haar blik keerde weer terug naar het hoopje. Ze knikte weer als antwoord na zijn laatste zin en een frons kwam op haar gezicht. Ze rekte haar hals uit, pakte voorzichtig de individuele dingen op en legde ze uit elkaar zodat het wat overzichtiger werd. 'Het sterkste materiaal moet op de plek komen waar het mijn schubben raakt aangezien het daar het snelste zal slijten,' zei ze hardopdenken terwijl ze naar de verschillende stukken materiaal bleef staren. haar ogen schoten van het ene stukje naar het andere, en probeerde een vast beeld in haar hoofd te creëren wat niet helemaal lukte. Ze had nog nooit van haar leven een zadel voor een draak gezien, en als ze zo aan het idee dacht was het ook best een beetje komisch. Haar frons werd dieper, niet door de materialen maar door haar gedachtegang. Al gauw duwde ze ze weg, zij was niet te vergelijken met een paard. Wat zij en Laurens hadden, en hun ideeën waren veel beter dan wat ooit met elk paard was gedaan of was verzonnen of welke band er met tussen paard en mens was geweest. Ze snoof lichtjes, tevreden met haar eigen argumenten en concentreerde zich weer op de stoffen. 'Natuurlijk moet er iets zijn waardoor jij vàst zit,' zei ze wat scherper en keek hem even aan. Dat was prioriteit één van het zadel, hem veilig houden. 'Misschien iets waar je je voeten in kan zetten, of mee vast kan zetten,' zei ze als vervolg. Ze keek even met een trotse vleem op haar gezicht naar Laurens, ze kon wel fantasievol zijn als ze wilde.

Hij knikte goedkeurend bij haar eerst woorden - ze zal wel gelijk hebben. Tenslotte ging hij er al van het begins af aan van uit dat Leona tien maal zo slim was als hem, vandaar dat het hem ook goed deed dat híj haar kon helpen met haar 'praten'. Maar daar ging het nu helemaal niet om. Hij stopte het laatste stukje van zijn eten in zijn mond. En terwijl hij verwoed kauwde dacht hij ook na. Dan eerste hadden ze maten nodig en vormen. Ze moesten weten wat ze waar voor gingen gebruiken. HIj grijnsde lichtjes, ‘En er moet natuurlijk iets zijn waardoor het vast zit aan jou,’ Voegde hij er droogjes aan toe. Anders hadden ze er, ook al was de gedachte mooi, toch niet zo veel aan. Hij negeerde haar blik en grijnsde naar haar. ‘Misschien een riem of een touw..’ Deed hij haar weer na, maar dan 'zijn versie'. Nog steeds had hij die speelse blik in zijn ogen. Hij grijnsde weer naar haar. ‘Maar het zijn inderdaad goede ideeën.’ Voegde hij er, natuurlijk gemeend, waarderend aan toe. Na nog iets te hebben gedronken borg hij zijn tas weer op en gooide deze aan de kant. ‘Laten we dan maar beginnen.’ Concludeerde hij. Hij liep naar zijn spullen toe en begon eerst het geen uit te rollen met wat hij bedoelde als 'het sterke spul'. Dit moest de onderste laag gaan voorstellen. Twee lappen zoden genoeg hiervoor zijn. De ander kon hij misschien in stroken snijden zodat het als riem kon gelden. Terwijl hij nu begon sprak hij al zijn gedachtes hardop om te horen of Leona het er ook mee eens was, ook al kon ze het waarschijnlijk ook horen in zijn hoofd als hij het niet hardop melde. Ze waren nu ondertussen al een tijdje bezig, hij zat op Leona haar rug met het vel wat hij netjes uitsneed met zijn kleine, nog zonet gescherpte dolkje. In de vorm zodat het paste rond haar stekels en mooi mee liep met de rondingen van haar lichaam. Hij had expres de twee stekels onderaan haar nek dóór het zadel heen laten komen. Zodat het hierdoor ook vast zat aan haar rug. Zuchtend gleed hij weer van haar rug af en haalde een hand langs zijn voorhoofd en vervolgens door zijn haren. Hij liep door naar het derde vel en begon hier gelijke repen van te snijden. Op een gegeven moment, bij de derde reep stopte hij zelfs en trok zijn shirt over zijn hoofd. Met een achteloos gebaar gooide hij deze aan de kant en ging weer door met zijn werk. Terwijl hij weer verder ging begon hij Leona nu te vertellen over zijn avonturen die hij had beleefd terwijl hij op de markt was. ‘En ik heb een nieuw meisje ontmoet, naja.. ’ Hij fronsde nu lastig. ‘Vrouw,’ Verbeterde hij zich. Hij keek op naar Leona en liet zijn werk even rusten. ‘Rosemarijn. Ze was knáp.. Ik denk dat ze.. 18 is?’ De laatste woorden sprak hij bedachtzaam. ‘Erg aardig.. ’ Zijn blik werd kort wazig terwijl hij aan haar terug dacht. Hij boog zich weer over zijn werk en sprak verder, zelf had hij nauwelijks door dat hij Roos uitvoeriger beschreef dan dat de bedoeling was. Natuurlijk kwam Jade ook veel aan bod, tenslotte had hij de middag van zijn leven met haar gehad. Maar ondanks de grootse dag met Jade, kon je merken dat Roos óok wel indruk op hem had gemaakt. Met een lichte huivering herrinerde hij haar zachte handen, en zonder het zelf te beseffen voelde hij aan zijn achterhoofd. De pijn was aardig weggezakt, maar nu hij het zo aanraakte ging er een steek door zijn achterhoofd. Zijn gezicht vertrok van pijn.
Hij stond overeind, met een lap in zijn gespreide handen en hield het omhoog. Scheef, net zoals zijn hoofd. Hij keek er met een moeilijke blik naar. Vervolgens keek hij naar Leona, die zich achter het stuk leer bevond. Lastig. Hij wist wat hij wilde, alleen hoe zette hij het in elkaar?

Ohyeah, uhu, aha *danssmiley*
100ste bericht ;D!!

Als ze haar tong had kunnen uitsteken zoals een mens had ze dat naar Laurens gedaan toen hij sprak. Klein verveeltje was het af en toe, dacht ze droog en knikte later instemmend bij zijn idee. 'Ja dat is een hele goeie,' gaf ze als reactie op zijn idee om het zadel ook aan haar vast te maken. Het moest natuurlijk ook nog los kunnen, maar dat zou hij zelf ook wel kunnen bedenken gleed het door haar hoofd. Ze keek naar zijn handelingen terwijl hij de verschillende rollen uitpakte er er op ten duur ééntje tussenuit haalde. Ze hielp hem op haar rug, hem sterk in de gaten houden met het mes dat hij in de gaten had. Het zou misschien niet zo makkelijk door haar schubben op haar rug snijden, maar haar pijn doen kon het zeker. Ze vertrouwede hem wel, maar als hij zijn evenwicht verloor had zij een snee, en dat was iets wat ze liever niet had. Ze probeerde zo stil mogelijk te zitten terwijl hij bezig was, maar op ten duur draaide ze haar nek voorzichtig zodat ze hem kon zien. Aandachtig keek ze hoe hij met het mesje de stof bewerkte, en de vormen van haar rug er uit sneed. Ze was verbaasd over het kleine, scherpe mesje waarmee Laurens bezig was. Haar klauwen vond ze toch iets effectiever, maar voor het werk waar preciesie voor nodig was moest ze toegeven dat dat mesje een stuk handiger was. Ze keek even verbaasd toen hij zijn t-shirt uittrok, keek naar het vodje dat nu na een gooi van zijn arm op de grond lag en keerde haar blik weer geïntreseerd terug naar zijn werk. Ze keek op toen hij begon te vertellen over een ànder vrouwelijk wezen. Haar ogen vernauwde iets terwijl hij wazig door sprak. 'Je komt wel veel vrouwelijke mensen tegen, niet?' zei ze lichtelijk scherp. Ze kon er niets aan doen, haar gevoelens werden automatisch beschermend. [i]'Krijg ik haar een keertje te zien?' vroeg ze nu nieuwschieriger. Ze wilde wel eens weten wat voor wezens zo'n uitwerking op hem hadden aangezien hij een bepaalde blik in zijn ogen kreeg als hij over die Jade, of nu die Roos sprak. Ze moest lachen toen ze zijn verhaal hoorde, hij was af en toe ook best onhandig. 'Moet je ook maar uitkijken waar je looppt,' zei ze plagend en bewoog even maar haar poot om wat beter te gaan zitten. Ze probeerde haar rug zo gelijk mogelijk te houden om het Laurens makkelijker te maken. Ze zag hoe zijn blik verschoot toen hij zij nachterhoofd aanraakte en keek hem bezorgt aan. 'Alles oke?' vroeg ze en kwam met haar kop iets dichterbij. Ze keek verrast op toen hij de verschillende onderdelen omhoog hield. Ze had geen flauw idee wat hij had gedaan. Ze kee verbaasd naar het stuk stof en toen weer naar Laurens die bedachtzaam stond te kijken. 'En nu...?' vroeg ze maar, niet wetend wat zijn volgende zet was.

Hij keek op naar Leona, over het stof heen en kon een veels te brede grijns met spijt niet onderdrukken. ‘Twee maar,’ Herstelde hij Leona. Twee was niet zoveel, en buiten dat was hij niet zoals sommige mannen die hij kende.. Zijn hoofd kantelde geamuseerd iets schuin. Hoorde hij het goed, klonk Leona nou streng? Zijn mondhoeken trokken automatisch weer op in een veels te brede glimlach, en zijn ogen fonkelde koppig. Zijn hoofd draaide langzaam de andere kant op. ‘Is een beschrijving niet genoeg?’ Vroeg hij speels, wetend dat hij er zelf helemaal niet tegen zou kunnen. ‘Jade hopelijk wel.’ Was hij haar voor. ‘Roos, geen idee.. Ik heb haar één keer ontmoet, wie zeg dat ik haar weder zie?’ Terwijl hij zijn gedachte hardop uitsprak vroeg hij het zichzelf ook af. Hij wílde het wel, moest hij toegeven als hij eerlijk tegen zichzelf was. ‘Leona..’ Zei hij opeens. ‘Misschien moet je hardop proberen te praten, als oefening?’ Hij keek haar kort aan met een licht opgetrokken wenkbrauw. Als ze het wilde leren moest ze 't wel oefenen. Zijn blik ging langzaam en bedachtzaam weer naar het soepele stuk leer in zijn handen. Het was sterk, dik en lenig spul. Maar hoe moest hij het stevig en wel aan elkaar krijgen? Gelukkig goeide Leona niet meer, dat was voor korte tijd ook door zijn hoofd heen gespookt. Ze zou misschien nog iets groeien, had hij uit hun volgende gesprek begrepen, maar sowieso wilde hij dat het ding te verstellen was. Dat het strakker en losser kon. Maar hoe? Hoe moest hij iets máken. Dat was het probleem. Hij had nie talle benodigdheden, en creatief genoeg was hij ook niet. ‘Hm..’ Gaf hij antwoord op Leona's vraag. Hij liet de reep op de grond vallen bij de andere repen en verplaatste zich naar de hoop overige stof. Met een gezicht dat van concentratie vertrokken was begon hij er in te graven. Hij hield stukken omhoog, liet ze weer vallen. Hield andere omhoog. Trok er aan. Trok sommige zelfs perongelijk kapot en liet ze dan al helemaal gelijk weer vallen. Uiteindelijk raapte hij een stuk op dat hij al een keer had op gepakt. Zette zijn tanden er in en probeerde het te scheuren. Hij trok, beet, kauwde haast. Verbaasd keek hij op toen hij het ding opeens doormiddel scheurde en hij beide handen appart gevuld had. Zijn blik werd eerst teleurgesteld waarna hij het stuk weer weggooide. ‘Koord.’ mompelde hij in zichzelf. Zijn blik schoot naar zijn tasje, waar ook zijn boog en pijlenkoker lagen. Hij fronste inzichzelf genomen en begon heen en weer te ijsberen. ‘Touw,.. sterk. Vlechten?’ Mijmerend en mompelend liep hij heen en weer. Soms zo erg murmelend dat het nauwelijks te verstaan was. Af en toe bleef hij opeens staan met een blik die boekdelen sprak: je kon zijn hersens eronder horen kraken. Hierna marcheerde hij meestal weer voort. Een de woorden die hij zo af en toe nu uitkraamde had je weinig, maar zijn gedachtengangen, die Leona gemakkelijk kon volgen, waren helder en uitgebreid daar binnen. Ze hadden een koord nodig, of te wel een stuk touw. Het moest stevig zijn, niet slijten.. Buiten dat moest hij ook een knoop bedenken die niet zomaar los zou gaan, hij had meerdere verschillende knopen nodig. Geïrriteerd dacht hij terug aan vroeger, de vissersman uit 't dorp met zijn geweldige knoop technieken. Vaak genoeg had hij er als kleine jongen rondgehangen. De andere kinderen van het dorp hadden de 'gratis knooplessen' altijd vol plezier gevolgd. Hij was, buiten dat hij nooit welkom was geweest, nooit geïnteresseert geweest. Maar door de aandacht die de knopen kregen door de andere kinderen, had hij het uiteraard, nieuwsgierig als hij was, het thuis ook uitgeprobeerd. Veschrikkelijk. Harstikke irritant. Zijn vingers hadden nog nooit zo onhandig aangevoeld. Hij had het bij de simpele knopen gehouden die hij van zijn vader geleerd had. Met name de platte knoop. Hij zuchtte een keer diep.. Help?

Ze bleef hem aankijken met toegeknepen ogen, ze wilde die vrouwmensen wel ontmoeten. Ze gaf het maar even op voor het moment, en concentreerde zich weer op het zadel-in-maak. Ze keek fronsend op toen ze zijn opmerking hoorde, en bromde even opstandig. Hij had gelijk, maar daar had ze eigenlijk helemaal geen zin in. Waarom anders leren praten als het ook zo ging, zo konden ze elkaar toch veel beter verstaan, en begrijpen? Met hardop spreken konden er nog wel eens fouten worden gemaakt bij het opvatten, dacht ze opstandig en keek even weg van Laurens. Ze hàd het hem beloofd, en op zich was het ook wel leuk om zijn gleunderende gezicht te zien telkens als ze zijn naam hardop zei. 'Hmpf,' snoof ze nu hardop en keek hem even fronsend en een beetje beledigt aan. 'Waalaum,' probeerde ze normaal uit te spreken en schudde opstandig met haar kop. 'Zo is wel makkelijker,' zei ze weer op haar handige manier en grijnsde even scheinheilig naar hem. 'Ikk zzal prro...,' ze fronste even toen ze de bepaalde letter niet kon uistpreken. 'Proberen,' zei ze in gedachten tegen hem, proberend met een subtiele hind uit hem te krijgen hoe je het precies zei. Zinnen kon ze waarschijnlijk wel gewoon maken, misschien een beetje door elkaar gehusseld, maar het uitspreken zou nog het grootste probleem woorden. Ze gaf het even op voor het moment en ging met een gulzige blik weer door op het zadel. Alles op z'n tijd, dacht ze gerust en concentreerde zich op Laurens gedachtengang. Een koord? Ze zocht haar gedachtes af of zij iets wist, maar ze kon niets bruikbaars vinden. 'Misssgggìjn,' probeerde ze hem tegemoed te komen, en ging toen toch maar over op de gemakkelijke manier. 'Misschien kunnen we nu iets tijdelijks doen, en dan later een goed 'koord' vinden?' stelde ze voor. Ze keek een beetje verbrouwereerd naar zijn handelingen, niet wetend wàt hij aan het doen was. Ze schudde met haar hoofd, als teken dat zij het ook niet echt wist. Ze keek om zich heen, hopend het antwoord in de natuur te vinden en zag aan de bosrand - die niet zo heel ver weg was - lange grashalmen staan. Haar ogen verwijde zich toen een idee in haar op schoot. Ze keek snel naar Laurens en haar inktblauwe ogen twinkelde opgelaten toen ze daarna met snelle, dreunende pas weg liep. Toen ze bij de bosrand was aangekomen stopte ze even, keek bedachtzaam naar de stengels en opende toen haar bek. Haar hoofd draaide een kwartslag, en ze probeerde met haar tanden een bos af te snijden. Grommend toen het niet helemaal lukte begon ze te trekken. Ik ben niets voor niets een jachdier, en geen graseter dacht ze boos toen ze later met een paar halmen in haar bek terug liep naar Laurens. Voor hem liet ze haar kop zakken en opende haar bek. Met een wat spastische beweging schudde ze meer de halmen uit haar mond en smakte een paar keer om de bittere smaak weg te krijgen. 'Doe mij maar vlees,' weerspiegelde ze haar gedachtes geïrriteerd en keek toen naar de halmen. Ze was automatisch weer terug gegaan naar gedachtenpraten, zoals ze het maar even gauw had genoemd en fronste weer lichtjes toen ze de juiste handelingen van haar mond en tong probeerde te vinden. 'Gan jij vwleggen,' probeerde ze duidelijk te maken. 'Kan je vlechten?' herhaalde ze maar even licht schouderophalend via haar gedachtes, om het iets duidelijker te maken. Ze vond het toch aardig goed, wat ze tot nu toe had gepresteerd, aangezien ze alleen maar zijn naam bijna smetteloos kon uitspreken. En haar naam ging een beetje, te veel klinkers achter elkaar. Ze keek hem vrolijk aan, omdat ze wist dat ze hem niet kon helpen met dit werkje en daar nogal blij mee was. Het leek haar nogal saai.

Hij glimlachte afwezig, niet opkijkend van zijn werk, bij het horen van Leona haar kritiek. Ook al zei ze het dan niet in zo veel woorden. ‘Proberen.’ Herhaalde hij duidelijk articulerend terwijl hij net met zijn mes door een stuk stof heen sjorde. Hij liet zijn werk kort rusten en keek op naar Leona. ‘Leona.. Je vertelde eerst dat je wel gewoon hardop sprak met je soort genoten.’ Wat hij zei klonk íets onzeker, alsof hij niet helemaal meer zeker wist of hij gelijk had. ‘Kun je iets in die taal zeggen?’ Hij kon er namelijk helemaal geen beeld bij krijgen, misschien bestond het enkel uit gegrom en gegrauw. Bij het idee kwam een licht grijnsje omhoog. Of misschien klonk ze juist als die rare man die vroeger een keer langs zijn dorp was gekomen. Verdwaald leek het wel, geheel de weg kwijt. Hij had gedacht dat de man geestelijk niet in orde was omhet klonk alsof hij alleen maar onzin uitkraamde. Later had zijn vader uitgelegd dat die man een andere taal had gesproken. "Frans" had hij de taal van de man genoemd. Een mooie taal, volgens zijn vader. Hij vond het maar raar, waarom moesten mensen ver weg nou andere talen spreken? Het leek hem harstikke onhandig. Zijn aandacht werd weer getrokken bij haar misvormde versie van het woord 'misschien'. ‘Misschien.’ Herhaalde hij haar kalm. Het was niet pesterig bedoeld, puur dat ze hoorde hoe ze het moest uitspreken. ‘Hm, ja.. Maar wat?’ Vroeg hij zich hardop af. Toen hij de plotselinge bui verandering van Leona opmerkte trok hij lichtelijk en vragend een wenkbrauw op. Wat was die nou weer van plan? Zijn tweede wenkbrauw gleed ook omhoog toen Leona hem opeens peerde. Haar passen waren soepel en lichtelijk qua beweging, maar de snelheid die ze had leek er totaal niet bij te passen. Hij kwam iets overeind, in een poging te zien wat Leona in godsnaam aan het doen was. Leona?.. Zijn gezicht werd helemaal verbouwereerd toen hij haar houding zat, ook al stond ze in de verte. Hij kon het niet goed zien, maar zelfs vanaf hier kon hij zien hoe absurd het eruit zag. Een zachte grinnik steeg op uit zijn keel. Oké.. Zijn blik volgde Leona vragend op haar terugweg. ‘Bedankt.’ Klonk het droogjes toen aarde en gehele, lange graspollen voor hem neervielen. Hij klopte zijn broek af die onder de zwarte spikkels zat. De frons op zijn voorhoofd werd dieper. Stom verbaasd keek hij omhoog naar Leona. Haar woorden.. Wilde ze dat hij dat op ging eten? ‘Eh,’ De vragende, verwarrende blik in zijn ogen werd nog erger bij haar woorden. ‘Vwleggeh?’ Sprak hij haar spastische woord na. ‘Oooooooóh!’ Zijn gezicht ontspande voor een tel en vervolgens schoot hij in de lach. ‘Ik, ja.. ik denk het.’ Klonk het vrolijk, lachend. ‘Hm..’ Hij drukte zich overeind en begaf zich naar de hoop sprieten en stengels. ‘Ik vraag me alleen af of het stevig genoeg is.. Maar, we kunnen het proberen.’ Zijn ogen waren opgelicht, het feit dat er nu misschien een oplossing was voor het probleem vrolijkte hem wel degelijk op. Ook al was het duidelijk een tijdelijke oplossing - hij vond het best. Hij zicht drie stengels uit, die niet geknikt, geknakt of gaten hadden en liep hiermee weer terug. Met een vertrokken gezicht van concentratie begon hij aan het ingewikkelde werkje. Vlechten had er altijd gemakkelijk uitgezien bij andere mensen, laat hem er nou net niet handig in zijn.. Hij had een knoop boven in gelegd en begon nu, met fouten en al, de stengels in elkaar te wikkelen. Trots heef hij ding op naar Leona toen het klaar was. Hij was verblind door zijn eigen kunst werk, zo trots was hij. Hij zag er niet in dat het ding schots en scheef stond, het knopen had op plekken waar ze niet moesten zitten en hij bedacht zich totaal niet dat een gewone vlecht recht moest lopen; geheel in harmonie met elkaar en synchroon. ‘Klaar!’ Hij kwam overeind, met het ding wat kronkelend liep als een slang in zijn handen. Een brede grijns deed zijn ogen oplichten. ‘Geweldig!’ Hij hield het ding omhoog en huppelde bijna, ‘Ik had opzich wel gedacht aan vlechten.. Maar om nou die dingen te gebruiken.’ Nogal overdreven en met een wijds gebaar vloog zijn hand in de richting van het hoge gras.

Met snelle passen liep de jonge vrouw door het ruime bos. Haar handen hadden een pluk haar vast en haar vingers plukte er takjes en bladeren uit. Het kleine tasje op haar rug was gevuld met spulletjes die voor haar zo normaal als ademen was maar voor andere misschien nogal onbegrijpbaar. Er zaten kleine mesjes in, koorden, kleine touwtjes, knopen, en nog wat klein gereedschap voor het nodige bewerk werk van stoffen. Ze had in haar opwelling van vreugde haar tasje ingepakt met die spulltjes en totaal niet gedacht aan praktische dingen die je nodig zou hebben als je op reis ging. Ze had haar vader zo ver gekregen - nadat Laurens en Jade weg waren - dat zij ook haar eigen pat op mocht, als ze maar wel zou beloven dat ze af en toe eens langs kwam. Ze had haar vader bijna van zijn stoel af geduwd toen ze hem om zijn nek vloog en was huppelend naar haar eigen kleine vertrekje gelopen om zich klaar te maken om de volgende dag te vertrekken. Ze was nu een paar dagen op weg, en had geen flauw idee waar ze was, maar het maakte haar totaal niet uit. Ze vond het geweldig, dit gevoel van vrijheid, van niets te hoeven en alleen maar verantwoordlijk voor jezelf. Natuurlijk miste ze haar vader, en ook zijn nieuwe vriendin een beetje maar ze had hier al zo lang over gedroomd. Een pijnlijke zucht kwam over haar lippen toen ze met een ruk het takje uit haar lange zwarte haar trok. Ze was net in een bepaald soort plant gelopen die vol zat met plakdingetjes - ze had geen flauw idee wat voor - en was bezig haar haar weer schoon te krijgen. Uiteindelijk had ze het laatste takje uit haar haar gekregen en liet vermoeid haar handen zakken. Automatisch gleden haar handen langs de riem om haar heupen waar haar werpmessen veilig binnen handberijk bungelde en de andere zakjes met kleine benodigtheden zoals kruiden, medicijnen, aantekenboekje met houtskool - altijd handig voor aantekeningen - en in haar rugzakje zat de overige benodigtheden om het vak dat ze van jongs af aan geleerd had te kunnen uitwerken. Toch was het wel zo handig dat ze dat had mee genomen, mocht ze geld nodig hebben kon ze haar talenten gebruiken om spullen te verkopen. Haar krakkemikkige boog had ze onder aan haar tasje gebonden en een paar sullige pijlen staken uit haar tas. Nee, ze was geen ervaren reizigster, maar dat zou nog komen hoopte ze. Ze keek even om zich heen nu ze met haar vervelende klusje klaar was en zag dat het bos nu steeds ruimer werd. Haar blik keerde vluchtig omhoog en zocht de zon tussen het bladerdak, het was al na het middaguur dacht ze verbaasd en versnelde haar pas. Haar ogen bleven op de omgeving gericht, en de herfst kleuren die het bos had aangenomen bracht een natuurlijke vrolijkheid in haar omhoog. Een paar vogels vlogen voorbij terwijl ze hun lied zongen en met een lichte glimlach keek ze ze na. Zonder er zelf echt over na te denken vormde haar lippen een kleine 'o' en blies ze de lucht naar buiten, het lied van de vogel na producerend. Na een paar eigen vleugjes er in te hebben gebracht floot ze vrolijk het melodietje, terwijl ze door de bomen een glooiend gras landschap zag. Ze veranderde van richting en begon paralel aan de bosrand te lopen, tussen de bomen. Ze wist dat ze niet dicht bij een stad was, en dat ze in de buitenlucht moest overnachten. Ze had een moment geleden besloten dat ze maar vroeg met haar slaapplaats moest beginnen, wilde ze het goed doen. Het was haar eerste nacht buiten, en enthausiasme was groot door het aanzicht van de nacht. Ze besloot, uit gewone nieuwschierigheid even tussen de bomen vandaan te lopen en liep voorzichtig tussen laaghangende takken naar de bosrand. Plots hoorde ze geluid, en hield haar pas even in. Haar ogen schoten tussen de takken door over het veld. Voorzichtig, lichtelijk ineengedoken tilde ze de laatste tak op en stak haar hoofd eronder door. Haar hand had de tak nog vast, maar ze stond nu overeind, verbaasd met grote ogen naar het tafreel op het veld kijkend. Een grote blauwe draak zat rustig op het veld, en ze zag ongelijkheden in het gras als teken dat er allerlei dingen lagen. De wind stak op, en blies vanuit het bos in haar rug, tilde speels haar haar op en blies het over haar schouder. De wind bleef lichtelijk waaien en speelde met haar haar. Een paar eigenwijze plukken gleden aan de andere kant van haar gezicht langs haar heen en wreven langs haar jukbeenderen en hals. Haar verbazing werd groter toen ze een mens zag, die tegenover de draak zat. Het was een jongen, eerder een man met zwart warrig haar... zwart warrig haar, kleding die aan het einde van hun latein waren en hij stond met wapperende armen te zwaaien. Laurens schoot het vol verbazing, en met meer vreugde door haar heen. Na de wappering van zijn armen zag ze de draak in beweging komen en haar kop naar hem toe steken, naar zijn borst. Met angstige ogen zag ze het tafreel aan, haar andere hand schoot naar haar werpmessen en trok er eentje uit. De zond weerkaatste haar licht op haar mes die nu losjes in haar hand lag, klaar om te gooien. De draak werd in haar beweging afgekapt en haar kop schoot in haar richting. Haar adem stokte in haar keel, haar hand verstijfde toen de ogen in de verte zichtbaar in die van haar boorde. De bek opende zich en een grote, gevaarlijke brul kwam eruit.

Ze keek hem lichtelijk verbaasd aan toen hij begon over het spreken tussen draken. Ze keek hem vermaakt aan, toen hij een voorbeeld wilde en dacht aan een leuke zin om te zeggen. Ze opende statisch haar ben een een wisselende toon tussen hoog en laag gebrom, en lichtelijke gegrom kwam uit haar bek. 'Dit is de manier hoe ons soort spreekt, omdat wij eigenlijk geen invloeden van mensen hebben hebben wij nooit leren praten op jullie manier,' gaf ze als uitleg en keek vermaakt in zijn grote grijze ogen. Ze zei nog iets, een langere zin deze keer met meer hogere tonen erin. 'Wat ik zei was; Ik ben Leona, dochter van Madelgha en Grogwan, leider van de zuidelijke stam. Ik groet u en heet u welkom,' zei ze nu op formele toon en keek even naar het de grond voor haar poten. 'Dit is een formele begroeting,' gaf ze als lichte uitleg erbij en staarde even gedachteloos naar de stukken stof waar Laurens in aan het snijden was. Zijn hulp bij het uitspreken van zijn woorden hielp haar wel, en zachtjes in zichzelf herhaalde ze de woorden die hij zei, en die zij had gezegt terwijl Laurens bezig was met vlechten. De stopte af en toe in haar werk en bekeek zijn handelingen die het gras bewerkte. Er kwam een terugkerend patroon - met kleine oneffenheden die er blijkbaar inhoorde - hoe langer hij bezig was. Haar ogen vergrote zich iets toen ze de verstrengeling van de koortachtige planten van dichtbij zag. Mensen waren toch wel fantasievol als het kwam op nieuwe dingen bedenken. Haar aandacht keerde zich weer bij zichzelf en begon weer te oefenen. Ze had nogal moeite met de 'r' merkte ze, en een paar andere letters. Vooral veel verschillende medeklinkers waren irritant, omdat het steeds een klein verschil was in de houding van je mond om ze uit te spreken. Ze probeerde de letters één voor één duidelijk uit te spreken, besefte toen dat het ongelovelijk stom eruit zag en klonk en hield toen gauw haar mond weer. Haar blik weerspiegelde de eigen vreugde van Laurens toen hij de vlecht omhoog hield. Haar ogen gleden langs het kunstwerk en op haar mond bewoog zich in een vreugde volle grijns. 'Ggemeldigg,' riep ze vrolijk uit, fronste toen haar gezicht toen ze haarzelf hoorde praten, dacht even na en begon toen opnieuw. 'Ggeweldigg,' zei ze met een bredere grijns, nu vervuld met haar eigen trots. Ze vond het geweldig dat haar idee tot een oplossing had geleid, met behulp van de meesterlijke handen van Laurens. 'Eel ggoed,' zei ze weer en haar ogen fonkelde. Ze zag zijn handen omhoog vliegen en volgde zijn gebaar met haar ogen. Plots werd haar blik even vertroebeld door een velle lichtflits die afkomstig was van de bosrand. Haar kop vloog om, haar lichaam kwam omhoog en stond nu op haar poten. Haar ogen schoten bliksemsnel zoekend langs de bosrand en zag een vrouwelijke tweebeen staan. Haar nek draaide mee, en haar blik zoemde in op de mens. In een van haar handen zag ze een opgeheven mes, en automatisch werd haar instinct ingezet bij dreigend gevaar. Ze opende haar bek en liet een luide, waarschuwende brul horen. Haar vleugels hingen opgeheven en ze stond half tussen Laurens en de andere tweebeen in, niet inziend dat de afstand waarschijnlijk te groot was om enig gevaar van de tweebeen te verwachten. Maar ze had iets anders geïnterpreteerd en dacht maar één ding, Laurens weghouden en beschermen van dat mogelijke gevaar. Haar vleugel verlaagde zich iets en met haar rechter schouder duwde ze tegen Laurens aan, zodat hij gedeeltelijk onder haar vleugel kwam te staan. Ze voelde geen weerstand en nam aan dat hij of was gaan zitten, of achteruit was gelopen onder haar vleugel. Haar staart zwiepte agressief heen en weer en ze opende haar bek weer om een brul te geven, waarbij haar tanden zichbaar werden. Ze deed een stap naar voren, haar voorpoten overdreven schoppend neerzettend om de tweebeen angst aan te jagen en een licht gegrom bleef vanuit haar keel tussen haar tanden door voortkomen. Haar ogen hadden zich vernauwd en hielden de vrouw die haar nu met grote ogen bleef aankijken in de gaten houden. Ze had automatisch een stevige blokkade om haar geest heen getrokken, en ze voelde onbewust nog lichtjes het bewustzijn van Laurens. Maar daar letten ze niet op, ze wat totaal neit op hem gefocust, en had sloeg geen acht op de dingen die in zijn geest gebeurde, of naar haar toe werden gezonden. Haar lippen trilde onder haar gegrom en ze schudde met haar kop waarna voor een moment een luidere grom werd geproduceerd. Iets hield haar tegen om naar de vrouw toe te rennen en haar hoofd van haar romp te scheiden, maar wat de vrouw ook zou doen, ze zou voor alles klaar zijn. Geen mes zou sneller zijn dan haar vuurzweep, dacht ze tevreden grommend.

Met een schuin hoofd had hij naar Leona gestaard, plus een diepe frons die zijn voorhoofd deed rimpelen. ‘Aha,’ Klonk het zachtjes bij haar uitleg. Toen er nog een stroom gesnuif, gegrom, geknor en nog meer van dit soort rare geluiden volgde trok hij toch een wenkbrauw op. Verbaasd knipperde hij met zijn ogen toen er een hele zin door zijn hoofd heen galmde van Leona. Het geen wat ze precies had gezegd drong nog geen eens tot hem door, zijn hoofd zat nog bij het gegrauw en gedoe. Hij opende nu zijn eigen mond, trok automatsch zijn bovenlip iets op - wat een vréeeselijk angstaanjagend beeld gaf ö - en probeerde haar grauwende en grommende dingen (woorden waren het niet echt) na te doen. Een behoorlijkje prestatie vond hij, van zichzelf. Ook al was het bij lange na niet zo indrukwekkend als dat van Leona. ‘Wat zei ik?’ Vroeg hij toen hij uitgegromd was. Hij had toch werkelijk geprobeerd sommige brommetjes en geluidjes na te doen van Leona, maar had ook zijn eigen fantasie laten lopen toen hij eenmaal bezig was. ‘Hóoh, wacht!’ Zijn blik werd opeens stomverbaasd en voor een moment staarde hij verwilderd voor zich uit. ‘Dochter van de leider van de Zuidelijke stam?!’ Herhaalde hij haar woorden, die opeens weer opdoken leek het wel. ‘Dochter van de léider?’ Herhaalde hij nogmaals. ‘Dan ben je een.. ’ Hij knipperde ongelovig. ‘Prinses?’ Zodra het woord eruit was kon hij een lach niet onderdrukken. Leona en prinses, het was nou niet bepaald een goede vergelijking.. Als híj aan een prinses dacht zag hij een schone, jonge vrouw voor zich. Lange, blonde haren. Grote, blauwe ogen. Lang, statig, maar ook zacht en aardig voor haar volk. Niet wetend of hij eigenlijk te veel hoop op sprookjes had gevestigd of niet. Maar Leona.. Ja, hij kon niet anders zeggen. Hij vónd haar prachtig, heel haar vertoon was buitengewoon indrukwekkend. Maar een prinses? Nee, niet echt. Opeens, uit het niets, lachte hij opnieuw. Enkel omdat hij zichzelf belachelijk vond. Waarom vergeleek hij in godsnaam een menselijke prinses met die van een draak? Geamuseerd nu keek hij omhoog naar Leona. Hij schrok nogal door haar plostelinge, snelle reactie die uit het niks kwam. Spontaan deinsde hij een kleine stap achteruit en draaide zijn hoofd vervolgens met een ruk in de richting die Leona uitkeek. Verward keek hij ernaar, kon niks ontdekken wat er aan de hand zou moeten zijn? Hij had gedacht door de reactie van Leona dat er vuur moest zijn, of iets, maar rook kon hij niet ontdekken. Zijn nieuwsgierigheid die al snel omhoog kwam kruipen krijste om meer informatie. Hopeloos draaide hij zijn hoofd in de ándere richting. Misschien had Leona had wel goed geroken, maar had ze het verkeerd ingeschat. Zodra dit idee hem te binnen schoot wist hij al dat hij zichzelf vierkant uit moest lachen. Dat sloeg nergens op. En opnieuw richtte hij zijn blik weer op de Oostelijke kant, de kant waar Leona haar blik nog steeds op gericht had. Precies op het moment dat hij weer omkeek deed Leona opeens de lucht trillen met haar angstaanjagende brul. Verschrikt bleef hij staan. Hij was dan niet bang voor Leona, eng kon ze nog steeds zijn. Zijn blik vloog naar haar waaraan hij vastgeplakt bleef zitten. Wat was er toch aan de hand? ‘Leona?’ Vroeg hij dan ook. ‘Leona!?’ Dit keer dwingender en gebiedender. Hij stapte weg toen haar vleugels zich opeens voor hem plaatste, maar hij was te laat hem het ding geheel te ontwijken. Vloekend kwam hij neer op de grond, en al snel krabbelde hij dan ook weer overeind. Hij wilde zíen wat er verdomme aan de hand was! Hij greep de vleugel van Leona van boven vast en probeerde er overheen te kijken, vervloekte het feit vervolgens dat hij zo klein was. ‘Haal die muur weg!’ Brulde hij, maar zijn woede was maar een zwakke afspiegeling van dat van Leona. ‘Aargh!’ Zijn handen vlogen omhoog, machteloos. ‘Verdomme, Leona! Wat is er aan de hand?’ Hij wist dat het toch geen nut had om nu tegen haar te praten, of te schreeuwen, luisteren deed ze toch niet. Maar níks doen kon hij ook niet. Hij moest toch ergens zijn frustratie inleggen? De brandende nieuwsgierigheid was nu nog wel het ergst, angst leek hij helemaal nog niet bedacht te hebben. Toen hij zich bedacht, tijdens een geniale ingeving, dat hij net zo goed óm haar vleugel heen kon lopen zette hij er dan ook gelijk de pas in. Maar na zijn eerste twee stapte merkte hij dat ze mee bewoog. Woest grommend gaf hij het dan ook gelijk op, en in een spontane opwelling liet hij zich op de grond vallen. Onder de vleugel door, die toch dik 90cm boven de grond hing keek hij in de richting waar Leona woest naar brulde. Een schittering en een verstijfd silhoutte kwamen uiteindelijk in zijn blikveld. Gelijk ging ál zijn aandacht daarheen. Zwarte haren golfde in de wind, een exotisch tapijtachti gewaad rond het lichaam gewikkeld. Ook hiermee speelde de wind ‘Oh, hé Roos! HEY!’ Hij probeerde onder de vleugel door te komen. Gelijk vergeten dat Leona sadistisch naast hem stond en begon vrolijk naar Roos te zwaaien. Hopend dat ze hem kon zien. Toen de vleugels zich naar beneden begaf kroop hij eronder vandaan. Vlug stond hij op en hees zich half over de vleugel heen. ‘ROOS!’ Hij zwaaide nu óver de vleugel heen. Zodra deze zich weer zich naar boven verplaatste bukte hij zich weer en deed een poging onder door te zwaaien. En zo ging 't twee keer door. Totdat hij een turbo move maakte en zich neer storte op de grond, zich op zijn zij wierp en als een superheld onder Leona haar vleugel door rolde. ‘Leona, Koest! Het is Roos!’ Hij probeerde zo snel als hij kon overeind te krabbelen zodat hij naar Roos kon.

Haar ogen boorde als messen in de donkere ogen van de vrouw. Haar woede was niet gestild, en al helemaal niet omdat de vrouw haar mes niet had weg geborgen. Ze zette nog een paar stappen naar voren, en net voordat ze eindelijk had besloten dat ze naar de tweebeen heen zou rennen/vliegen/zweven wat dan ook hoorde ze opeens de stem van Laurens boven haar gegrom uit komen. Met een kleine snauw naar hem probeerde ze hem tot zwijgen te brengen, wat - dàcht ze - lukte. Toen ze haar lichaam weer een tikkeltje terug draaide en haar spieren spande werden haar bewegingen weer afgekapt door zijn stem die nu commanderend klonk. Met een geïrriteerde ruk draaide ze haar kop om en keek hem boos aan. Waar was hij mee bezig? Wilde hij zichzelf dood hebben ofzo? Zo'n mes kon behoorlijk wat schade aanbrengen aan dat tere huidje van hem. Ze had vanuit haar ooghoeken - realiseerde ze nu - hem verwoede pogingen zien doen om voor haar te komen. Met een verbaasde blik, en een lichte schok door haar lichaam zag ze de bewegingen van Laurens aan die onder haar beschermende vleugel heen rolde. Ze wilde hem net een snauw verkopen en vragen waar hij mee bezig was toen ze eindelijk zijn woorden registreerde en er betekenis aan gaf. 'Roos?' zei ze een tikkelde verbaasd, maar nog steeds met een vleem woede die nog steeds in haar lichaam zat. Ze wilde een stap naar voren doen om hem tegen te houden. Ze wilde hem niet dichtbij de vrouw hebben met het opgeheven mes. Haar ogen schoten naar de vrouw die nog steeds niet had bewogen, alhoewel, ze kon zweren dat ze haar hand langzaam zag zakken maar haar oog schoot als een magneet weer terug naar Laurens. Haar mond zakte nu iets open, maar meer van verbazing toen ze het comando van hem hoorde. Een lichte, afgunstige grom kwam even over haar lippen. 'Ik ben geen.. hond,' zei ze scherp en haar lichaam ontspande iets. De naam... hij kwam haar bekend voor. Als een bezetene doorzocht ze haar eigen geheugen en vond het gesprek terug die een tijdje geleden was geweest tussen haar en Laurens. Naja, hij was aan het woord geweest en zij had af en toe geknikt. Roos! De vrouwelijke tweebeen die hij op de verzamelplaats van de mensen had ontmoet, op de markt. Ze keek nu rustiger, en met een verbaasde blik naar de vrouw aan de bosrand wiens arm nu langs haar lichaam hing. Toen vestigde ze haar aandacht vast op Laurens, keek hem met toegeknepen ogen aan en wilde een verklaring voor zijn belachelijke gedrach. 'Je had jezelf wel de dood in kunnen jagen, wie weet was het die Roos van jou wel helemaal niet,' zei ze boos, verweitend gooide ze de woorden naar zijn hoofd. Haar boosheid nam iets af, en werd ingewisseld voor bezorgdheid en andere gevoelens. 'Laurenss,' zei ze wat zachter, op een wat droevige toon om de spanning wat weg te werken. Ze had hem willen beschermen, dat was het enige wat ze in haar hoofd had gehad. Haar vleugels zakte langzaam naar de grond, en ze liet haar hoofd wat hangen. Haar ogen keken hem nog steeds ietswat streng aan, maar met een zachtere toon erin. Het kleine wezentje die haar nu streng stond aan te kijken had haar hart verovert op een manier die verder ging dan liefde. Hij was een deel van haar, een deel van haar hart en een deel van haar geest. Als hem iets overkwam zou ze van binnen sterven, en alleen als omhulsel verder leven. Ze zakte wat door haar voorpoten en bracht haar kop dicher bij het hoofd van Laurens. 'Kom ik toch nog een van die vrouwen tegen, hoewel ze bijna haar hoofd was kwijt geraakt,' probeerde ze luchtig te zeggen, en een lichte grijns prikte door haar strenge schild heen. Haar geest was weer opgeklaard, en omhelste verontschuldigend die van Laurens alsof het op zijn eigen manier 'sorry' wilde zeggen.

Hij krabbelde weer overeind. Een korte, registrerende blik ging over Leona heen. Kort peilend hoe ze er nu bij stond. Zodra hij zag dat dit verbijsterd was, en ze waarschijnlijk niet gelijk hem in een gevangenis stopte gemaakt van vleugels, nam hij kort de tijd om zijn broek af te kloppen die onder het aarde zat. ‘Ja, Roos. Zo heet ze.. Ik had je toch verteld over haar?’ Zijn hand ging door zijn warrige haren en wreef het daarna iets plat. Zijn stem had geïrriteerd geklonken. Nu hij door had dat hij waarschijnlijk niet gekidnapt zou worden door Leona, wilde hij nu toch eerst even de tijd nemen om met haar te praten. ‘Weet ik,’ Klonk het nu iets geërgerd. Natuurlijk was Leona geen hond, hoe kwam ze daar nou weer bij? Zodra hij haar blik zag veranderen kneep hij, net als haar, zijn ogen iets samen. Als zij zo ging doen.. híj kon er ook aardig wat van. Hij rolde overdreven met zijn ogen bij haar woorden. ‘Jíj liet me niet zien wat er aan de hand was. En als ik niks had gedaan, was zíj-’ Een wijdsgebaar volgde richting Roos. ‘Straks dóód geweest.’ Kaatste hij terug. Met een ploppend geluidje door zijn lippen slaakte hij een diepe zucht. ‘Sowieso had je kunnen weten dat je mij niet moet verblinden,’ Klonk het nu weer iets rustiger. ‘Ik wil weten wat er aan de hand is. Ik ben geen klein kind meer, kom óp. Ik ben 17!’ Zijn blik ging geïrriteerd omhoog, maar plots veranderde deze in een nogal warrige blik. ‘.. 17 is niet zoveel voor jou hè?’ Mompelde hij na een korte stilte. En zodra dit tot hem doordrong klonk er een galmende, warme lach door de lucht. Automatisch legde hij één hand op zijn buik en knepen zijn ogen iets samen. Uiteindelijk hikte hij een keer zachtjes en keek haar weer grijnzend aan. Zijn aandacht was er gelijk weer bij toen hij zijn eigen naam hoorde - hard op. Hij wilde haar complimenteren, zijn naam eindigde voor het eerst niet meer op een 'z'. Maar bedacht zich, zo'n geschikt moment was het nu waarschijnlijk niet. HIj zuchte een keer zachtjes, een iets trieste blik kwam ook in zijn ogen. ‘Niet doen,’ Kreunde hij toen hij haar houding zag veranderen. Zijn ogen knepen opnieuw iets samen. ‘Ik weet het, ik weet het,’ begon hij opnieuw, enkel reagerend op haar lichaamstaal ‘Maar ik kéék ook uit,’ Deed hij alsnog een ontkennende poging. ‘Denkje dat ik erop af gerend was als een andere draak er stond?’ Hij deed een homoachtig gebaar met een wuivend handje en liet zijn ogen bitcherig wegrollen. 'Ben je mal!' De woorden lagen op zijn lippen, maar hij sprak ze nog net niet uit. Wat had hij opeens? ‘Roos reageerde op jou Leona.’ Hij had zijn serieuze houding weer te pakken. ‘Ze zag mij waarschijnlijk geen eens.. En normale mensen,’ Hij kuchte een keer zachtjes, zijn blik gleed even opvallend weg. ‘Die reageren meestal zo.’ Hij keek haar weer aan, met een schaapachtige blik in zijn ogen. ‘Als je een draak tegen komt ren je d'r niet juichend op af. De meeste onder ons proberen zich gelijk al te beschermen omdat de kans er is dat je in dat zelfde uur je laatste hartslag slaat.’ De woorden rolden over zijn lippen. Weer dwaalde zijn blik af. ‘Kijk, nou.. ik.’ Zijn voet wiebelde. ‘Ik tjah, OKÉ!’ Brulde hij opeens uit. ‘Ik scheet in me broek toen ik je zag! Het kwam geen eens in me op om te vechten. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik binnen de korste keren dood zou gaan. De meeste mensen bedenken zich op zulke momenten dat ze twee mogelijkheden hebben: Vluchten of vechten. Nou aangezien vluchten bij een draak niet echt gaat.. ’ De rest sprak voor zich. Hij keek Leona niet aan maar tuurde richting de bosrand. Zijn reactie was.. tjah, zacht gezegd, behoorlijk genant geweest bij hun 'eerste ontmoeting'. Denken had hij niet gekund, zijn lichaam had alle verantwoordelijkheid op zich genomen.

Haar hand verstijfde om het handvat van het mes toen de brul elke zenuw in haar lichaam deed huiveren. Haar andere hand zat vastgelijmd aan de tak, ze kon haar vingers niet bewegen. Niet alleen haar vingers waren verstijfd, haar hele lichaam leek net een plank. Het enige wat ze kon doen was staren in de ogen van de draak, donkere ogen die één en al woede schreeuwde. Haar geest werkte niet meer, en kon haar lichaam ook niet in beweging krijgen. De houding van de blauwe draak veranderde langzaam terwijl de ogen haar in hun greep hielden. Je zag dat de houding van de draak gewoon verstarren toen haar vleugels langzaam in een aanvallende houding werden gebracht. Ze had genoeg boeken gelezen en plaatjes ingezien achter in het donkerste hoekje van de tent van haar vader om een beetje een betekenis uit de houding van de draak te vinden. Een oorverdovende brul die alleen maar angst bij elk wezen in kon boezeme dreunde over de vlakte en even kneep ze haar ogen dicht van schrik. Haar opgeheven hand met het mes erin geklemd trilde, huiverde onder de enorme kracht van de brul en haar vingers verslapte. Heel het lichaam van de draak was nu in beweging, haar staart zwiepte agressief heen en weer en haar kop schudde woest heen en weer. Een laag gegrom die zelfs bij haar duidelijk te horen was bleef komen, en het verbaasde haar even over de lengte van de grom, waaruit ze concludeerde dat de draak een hele grote long inhoud moest hebben, wat natuurlijk logisch was aangezien de draak uit zichzelf al gigantisch was. Haar voorpoten - betergezegd klauwen - stapte agressief en met haar paar passen was al een groot gedeelte van de afstand tussen hun gedicht. De draak was één en al woede, en langzaam voelde ze haar spieren verslappen. Tenminste, ze kwamen uit hun bevroren staat, maar of dat nou zo handig was betwijfelde ze. Ze voelde haar arm trillen, en even moest ze moeite doen om haar arm omhoog te houden. Ze probeerde haarzelf weer bij elkaar te rapen, en de grote angst in haar hart weg te drukken toen de draak opeens met een ruk haar kop omgooide en naar haar vleugel keek. Ze knipperde even met haar ogen en voelde haar spieren slap worden. Haar opgeheven arm viel bijna naar beneden en ze kon nog net voorkomen dat ze haar mes in haar eigen been boorde. Haar benen werden slap, en ze was blij dat haar andere hand rond de boomtak was gewikkeld, anders hadden haar benen haar gewicht niet kunnen dragen. Met een geoefende beweging duwde ze gauw het mes terug op zet plek en greep met haar andere hand de boomtak vast. Haar hoofd liet ze op haar armen liggen en haalde een paar keer diep adem. De draak was afgeleid, en ze nam gebruik van die afleiding om even op adem te komen. Ze was nog nooit zó bang geweest, ze dacht serieus dat haar laatste minuut was geslagen. Het had eruit gezien alsof de draak elk moment op haar af kon stormen om haar tot stukjes te scheuren. Ze tilde - nog steeds diep ademhalend - haar hoofd op en keek naar de draak. Deze keer kon ze haar ogen niet geloven, zag ze dat nou goed. Ze zag de jongen - die nu duidelijk de trekjes van Laurens had - tegen de draak stond te vitten. Het verbaasde haar nog meer dat de draak er bijna húlpeloos uit zag, alsof ze gestrafd werd. De kop hing laag en de aandacht van de draak was gericht op Laurens die nu haar richting op zwaaide. Nu kwamen haar benen in beweging, en liep ze langzaam richting het tweetal. Ontelbare vragen kwamen in haar hoofd, en er antwoord op. Hoe, wist ze niet, maar ze zou er antwoord op krijgen. Terwijl ze dichterbij kwam - ze was even stil blijven staan omdat de draak een vluchtige blik op haar had gegooid en haar hart was weer bijna van schrik gestopt - hoorde ze Laurens tegen de draak praten. Soms was het stil, en toen begon hij weer. Alsof hij antwoord op iets gaf. Ze bleef op een klein afstandje staan terwijl ze het tafreel gade slaagde, proberend er zelf een verklaring voor te vinden. Ze hield angstvallig haar mond en haar blik gleed over Laurens. Het zelfde gevoel dat ze had gehad toen ze elkaar op de markt hadden ontmoet gleed door haar heen, een fijn gevoel.

Haar hoofd hing een beetje, van slag geraakt door Laurens zijn woorden. Haar ogen werden groter toen ze zijn uitbarsting hoorde vervuld met een waterval van woorden. Langzaam knepen haar ogen dicht en probeerde ze haarmondhoeken in bedwang te houden. Na een paar seconden kon ze het niet houden en barste ze in een harde lach uit. Ze keek naar zijn beschaamde gezicht die alleen maar een nieuwe lachstuip veroorzaakte. Ze kon het gewoon niet laten, het was gewoon hilarisch. 'Ik wist dat je bang was geweest, maar zo...,' hikte ze, zelfs in haar geest. Als ze een mens was geweest had ze nu rollend over de grond gelegen met haar armen om haar buik heen geslagen om de buikpijn in bedwang te houden. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat de vrouw dichterbij was gekomen. Ze probeerde haar lach weer in bedwang te houden, keerde daarom haar blik over Laurens heen om niet de neiging weer te krijgen in lachen uit te barsten. Ze staarde even diep ademhalden in de verte, en pas toen ze zeker wist dat ze zichzelf weer in bedwang had keerde ze haar blik terug naar Laurens. 'Sorry, dat was niet mijn bedoeling. Maar je had jezelf even moeten zien,' zei ze schuldbewust, en keek hem lief aan. Haar blik keerde nu weer naar ernstig, 'Ik snap je wel. Maar, ze stond met een mes,' probeerde ze haar handelingen te verdedigen. In haar ogen had ze totaal juist gehandeld, en waarschijnlijk zou Laurens haar niet van haar standpunt af kunnen krijgen. Ze keek hem vastbesloten aan en toen trokken haar ogen naar Roos die hun zenuwachtig stond aan te kijken. Haar blik gleed onderzoekend over haar heen, en nam haar beeld in haar geest op. Automatisch legde ze een verband met het begrip 'knap' uit Laurens zijn beschijvingen en het uiterlijk van de jonge vrouw. 'Volgens mij moet je aan iemand even je aandacht gaan besteden, voordat haar knieën het begeven van angst,' zei ze tegen Laurens terwijl ze weg keek van de vrouw. Ze had haar angst duidelijk geroken, en was aan de ene kant ook best tevreden ermee. Had ze haar mes maar niet moeten trekken, en ze snoof lichtjes waarbij ze wat rook uit haar neusgaten liet komen. Toen krulde ze haar nek iets en ging rustig zitten. Ze sloeg haar staart om haar voorpoten en legte rustig haar vleugels tegen haar lijf. Ze keek naar Laurens toen hij naar Roos toe liep en toen keerde haar blik doordringend naar Roos. Ze zou haar in de gaten houden, of ze dat nou fijn vond of niet.


[ Djeeez, veel te kort.... Schaamtelijk ]

Hij keek Leona aan en toen het eenmaal tot hem doordrong wat er allemaal bij hem uitgevlogen was. Toen haar réactie er ook nog is bij kwam sloeg hij beschaamd zijn ogen neer. Zijn kaken kleurde zich lichtjes rood, dat Leona hem zo erg uitlachte deed haast pijn. Heel zijn houding ging van driftig naar teneergeslagen, wat voor goed te zien was aan zijn schouders en zijn blik. Zijn kaken verstrakte en klemde zich op elkaar toen Leona maar door blééf gaan. Was het dan zo erg geweest? Ja, natuurlijk was het zo erg geweest. Maar hij hoefde het niet op deze manier te horen van Leona. Kort voerde zich een tweestrijd in zijn hoofd; Leona haar lach was aanstekelijk - voor zover je het lach kon noemen - maar zijn irritatie was te groot. Hij bleef hardnekkig naar de grond staren terwijl Leona weer wat bij bedaren kwam en hij haar woorden vervolgens hoorde. Dus? Riep een stem opeens opstandig in zijn hoofd, toen Leona met een zwak argument kwam dat Roos een mes had gehad. Van zo'n 200 meter afstand was dat inderdaad lévens gevaarlijk! Oh god, stel je voor dat ze hem geworpen had! Dan was hij zo'n 180 meter voor hun gelands, lévensgevaarlijk. De irritatie borrelde op, en de overdreven sarcastische stem blerde door zijn hoofd. Hij snoof, ‘Báh!’ Grauwde hij. Hij had hier helemaal geen zin meer in. Natuurlijk kwam Leona er met enkele luchtige woorden vanaf, maar haar reactie had hem ergens toch beledigt. Zonder nog een zinnig woord te zeggen draaide hij zich stampend om en marcheerde in de richting van Roos. Ergens gaf het toch een komisch effect, hij was nog nooit boos geweest bij Leona. En zijn woede was eigenlijk niet zo heel erg om onder de indruk van te zijn. Zijn handen verkrampte zich tot vuisten en ontspande daarna weer. Hij zuchtte een keer diep in; Roos hoefde zijn irritatie niet te delen. Ze verdiende het niet, en buiten dat was hij blíj haar weer te zien. Het lukte Roos zelfs, door enkel daar te staan, een licht glimlachje bij hem omhoog te krijgen. Pas toen hij dichtbij genoeg was om haar goed te kunnen zien, en dit was toch pas na 2 volle minuten lopen geweest, haalde hij een glimlach voor haar tevoorschijn als begroeting. ‘Hé Roos,’ De woorden kwamen er gemakkelijker uit dan hij had gedacht. Hij kon het niet voorkomen dat zijn blik overhaar heen getrokken werd. Ze had, net zoals tijdens hun eerste ontmoeting, weer iets vreemde kleren aan. Maar dat had hij juist interessant gevonden. Haar zwarte haren vielen stijl langs haar schouders naar beneden, enkel dit keer zaten ze iets warriger door waarschijnlijk het trekken door het bos. Hij persoonlijk vond het aantrekkelijker. Hij blikte weer in haar helder groenachtige ogen. ‘Let maar niet op haar,’ Hij was niet blind, hij kon haar angst nog duidelijk af lezen - ondanks dat deze aardig weggestopt, of misschien gezakt was. ‘Ze doet niks, ze schrok enkel een beetje van je mes.’ Waarbij hij met een luchtig gebaar zijn hand richting haar mes zwierde om het nog een keer extra te benadrukken. Maar terwijl hij het had gezegd kon hij het niet voorkomen dat zíjn mondhoeken nu iets omhoog kropen. Eng hè? Zo'n klein mesje. Klonk het automatisch plagend door zijn hoofd. Voor Leona bedoeld natuurlijk. Wraak >:3 Met een nonchalant gebaar, alsof hij zich geheel op zijn gemak voelde, trok hij zijn broek iets op. Opeens kantelde zijn hoofd iets schuin en kreeg zijn blik iets vragend. ‘Jou vader werkt toch met stoffen?’ Het kwam er belachelijk kinderachtig uit, maar de dure woorden kende hij er niet voor. Zijn ogen verhelderde. ‘Help jij je vader wel eens?’ Zonder dat hij het zelf door had was een onderdrukt enthousiasme hoorbaar in zijn stem. Zijn ogen waren iets opgelicht en heel zijn houding kreeg een lichte spanning. Het leek alsof hij er helemaal klaar voor was, alles was aangespannen, alsof hij op het punt stond op zijn tenen te gaan staan.

Ze keek verbaasd naar de draak die nu een luid geluid uitsloeg. Nog even en ze zou denken dat de draak een lachbui had. Ze keek de twee omstebeurd aan, hoewel hun aandacht op elkaar was gericht en schudde even haar hoofd. Dit was te veel voor één keer, ze probeerde even alles in zich op te vangen - niet dat dat lukte - en keek weer naar de twee. Je zag duidelijk de uitdrukkingen van Laurens veranderen toen de draak de 'lachbui' had, als wist ze niet waarom. Ze stond te ver weg om te horen wat hij tegen de draak zei, maar het zag er nogal spastisch uit hoe hij net stond te praten. Te schrok op toen zijn blik naar haar werd gericht en keek hem vanuit de verte aan. Met krachtige passen liep hij nu naar haar toe, en ze schikte haar houding iets. Zenuwen stegen in haar buik omhoog en ze keek even weg. Haar neurotische drang om haar haar achter haar oor te stoppen werd haar weer meester en ze moest haar hand in bedwang houden om het te voorkomen. Ze keek op en zag dat hij al een heel stuk dichterbij was gekomen. Een kleine glimlach lag op zijn mond en ze kon het niet laten haar eigen mondhoeken omhoog te krullen. Zenuwachtig probeerde ze ongezien haar eigen kleding te schikken en haar haar te fatsoeneren. Toen ze vanuit haar ooghoeken zag dat hij nog steeds naar haar keek terwijl hij steeds dichterbij kwam stopte ze hier met een ruk mee, toch schoot haar hand naar haar haar en stopte een losgeraakte pluk soepeltjes achter haar oren. Voordat ze opkeek haalde ze voorzichtig diep adem en sloeg toen haar ogen op. Ze kon niets verzinnen om te zeggen toen ze hem een verontschuldiging hoorde zeggen over het gedrag van de draak. Het was een haar, hij zei dat ze niets van háár gedracht moest aantrekken. Haar ogen schoten naar de draak en zocht enige vrouwelijke trekken erin. Nu ze wist dat het een zij was kon ze een beter plaatje maken, maar alsnog, het bleef een grote woeste draak voor haar. Ze begreep niet waarom hij zo rustig bleef. Toch werd ze wat rustiger toen hij bij haar stond, hij was niets voor niets niet bang voor háár. Haar ogen vergrote zich nog meer toen hij sprak over haar mes. Zíj schrok van haar?! Ze opende haar mond om iets te zeggen. 'Zij... zij schrok?' probeerde ze duidelijk te maken en haar ogen schoten weer naar de draak. Ze kon het niet geloven, en een licht hysterisch gegrinnik kwam omhoog. Ze zag hem glimlachen, niet wetend waarom en besloot er verder geen aandacht op te richten. Zijn vraag kwam haar totaal onverwachts, en ze keek hem vragend aan. 'Uuh, ja,' kon ze nog net uitbrengen. Haar stem trilde nog zachtjes na van de grote angst waar ze zich net in had begeven. Ze had antwoord gegeven zonder er bij na te denken wat ze zei, en nu pas registreerde ze echt zijn vraag. Waarom zou hij haar op dit moment, op zo'n moment vragen of zij wel eens haar vader hielp. Haar eerste gedachte was dat hij bedoelde met het gewone leven, bedacht zich toen dat hij misschien deze vraag specifiek had gesteld een haar scherpe zwarte wenkbrauwen fronste lichtelijk op haar voorhoofd. 'Bedoel je met zijn werk? Met de stoffen,' zei ze met nog steeds een lichte frons op haar gezicht. Ze zag een bepaalde vreugde in zijn houding, en probeerde te bedenken waar hij op doelde. 'Hoezo?' stelde ze haar gedachte in één woord. Ze kon het niet laten dat haar ogen nog een paar keer naar de 'vrouwelijke' draak vlogen. Ze bleef zenuwachtig onder de scherpe blik die in haar ogen lag. Ze had wel degelijk door dat er op haar werd gelet, en ze vond het alles behalve geruststellend dat een enorm jachtdier haar in de gaten hield.

Zijn blik had iets vragends toen hij Roos haar gezichtsuitdrukkingen las, maar ook geamuseerd. Hij vond het haast leuk om haar blik naar de draak te zien verschieten, haar ogen te zien vergroten en haar wenkbrauwen verbaasd te zien fronsen. Toen ze haar gedachten hardop sprak kon hij een lach niet onderdrukken. ‘Ja,’ Klonk het vrolijk lachend, nu Roos het zo zei was het opeens vreselijk komisch. ‘Ze schrok van jou, ja.’ Zijn mondhoeken trilden omdat hij zijn lach wilde onderdrukken. Nu hij het zo vanuit Roos' oogpunt hoorde.. Toen hij Roos' haar lach hoorde kon hij een brede grijns niet onderdrukken. De brede grijns bleef, hij wist niet hoe Roos' het deed, maar ze had gemakkelijk zijn bui omgegooid. Hij kon het niet voorkomen dat zijn grijns nóg breder werd toen hij haar wenkbrauwen zag samentrekken, vragend en achterdochtig leek het. Hij onderdrukte een té enthousiast antwoord en liet het enkel bij een licht knikje als antwoord. ‘Kom,’ Hij kon zich niet meer inhouden bij haar 'hoezo' vraag, voor hem kwam alles over als een 'ja'. Hij zette een stap vooruit, stak zijn hand uit en greep de hare vast. Hij had geen eens door hoe deze handeling op Roos over zou kunnen komen, hij voelde zich veels te veel op zijn gemak bij haar. Totaal anders dan bij Jade. Onwillekeurig had hij de vergelijking gemaakt. Zonder het zelf te beseffen gleed Jade gemakkelijk weer uit zijn hoofd, die normaal gesproken nog wel een kwartier rond bleef spoken als hij enkel aan haar naam dacht. Hij had zich omgedraaid en vervolgens Roos met een lichte drang mee getrokken, ‘Klaar voor een ontmoeting met de grote, boze draak?’ De woorden waren er plagend uit gerold, nog voordat hij ze überhaupt bedacht had leek het wel. Zijn schouders waren licht verbrand door het gebogen werk in de zon, maar nog niet op een pijnlijke manier. Zijn wangen waren rood, maar dat kwam enkel door het plezier, het werken, het genante moment met Leona en Roos die opeens verschenen was. Zijn lopen was net een tikkeltje hoger qua snelheid dan een gewone pas, waardoor hij telkens toch nog Roos iets meetrok. ‘Kijk, leona en ik waren bezig.’ Legde hij ondertussen uit. ‘Met een zadel, maar het is nogal moeilijk. Máár, het lukt al aardig. Alleen nu moet alles nog aan elkaar enzo.’ De woorden ratelde er achter elkaar uit, soms een korte bedenkpauze naar woorden maar meer niet. Hij vertelde Roos wat hij allemaal mee gesleurd had (liet hierbij vaag in doorschemeren dat de reis met al het gesjouw veels te zwaar was geweest) en wat hij nu allemaal had. ‘Dus,’ Ze waren nu vlakbij. ‘Jij weet veel van stoffen, en ik niet.’ Voegde hij er achteloos aan toe. ‘En ik heb een persoon nodig die d'r handig mee is,’ Hij draaide zich om, nogal plotseling. ‘En jij bent zo persoon,’ Hij haalde een glimlach voor haar omhoog. ‘Wel meer dan dat.’ De woorden rolde eruit, te complimentieus en ook alsof hij er veel meer mee bedoelde. Hij sloot zijn mond weer, voordat er nog meer dingen uitkwamen die niet zijn bedoeling waren. Uiteindelijk was er weer een brede grijns zichtbaar, hij liet haar hand los en draaide zich weer om. ‘Leona, Roos. Roos, Leona.’ Zijn hand wapperde onverschillig heen en weer terwijl hij doorliep naar de hoop 'klaar-voor-gebruik'spullen. Hij raapte zijn fantastische vlecht op en draaide zich, al overeind komend, om naar Roos. ‘Kijk,’ Klonk het trots. ‘Dat was Leona's idee,’ Het kronkelende ding zat in zijn gebalde vuist, stak een stuk omhoog en liep, spastisch en wel, slap omlaag in een boogje.

Haar ogen waren nog steeds groot van verbazing toen Laurens haar bizarre gedachte vaststelde. De draak, de gigantische blauwe draak had haar bijna vermoord omdat ze was geschròkken van haar. Van een mens, een iellig klein mensje. Toen ze dit verbijsterd realisteerde deed de lach van Laurens haar eigen mondhoeken verbrouwereerd omhoog duwen. Een licht, hysterisch gegrinnik kwam weer omhoog, het was gewoon een beetje te gek om te geloven. Ze schudde haar hoofd, en zette het moment van zich af, hopend weer normaal te kunnen denken. Met een spontane ruk aan haar arm zette ze een paar stappen naar voren. Nu pas merkte ze de warme hand van Laurens die zich om die van haar had gewikkeld. Haar wangen werden warm, en ze hoopte verwoed dat het niet te zien was. Snel, om hem niet kwijt te raken in zijn snelle pas in de richting waar hij vandaan was gekomen, sloot ze haar eigen hand nu om de zijne. Ze kon een vrolijke gedachte nog net onderdrukken en liet alleen een lichte glimlach door. Laurens sleepte haar nu zowat met zich mee en haar ogen gleden langs zijn rug. Hij had zijn t-shirt uit gedaan, en ze zag zijn rug nu in de volle zon. De verschillende kleuren nuances van zijn schouders totaan zijn heupen gaven een gezonde aanblik, een lichaam van een reiziger. Hij was redelijk gespierd, gespierd genoeg voor de leefstijl die hij had. Terwijl hij zich voortbewoog - en zij liep met soepele snelle passen achter hem aan, niet realiserend dat ze steeds dichter bij het grote monster kwamen - zag ze lichtjes de spieren onder zijn huid bewegen, en het beeld hield haar ogen vast. Pas toen ze zijn woorden hoorde die hij zei zonder haar aan te kijken trok ze haar ogen beschaamd van zijn rug weg. Haar ogen schoten door naar de draak, die haar nu nog steeds erg goed in de gaten hield. 'Maar... uh... Laurens,' stamelde ze terwijl ze realiseerde dat ze wel heel dicht bij de draak waren. Automatisch begon ze wat tegenwerkender te lopen, en haar passen werden wat minder soepel. Ze luisterde verbrouwereerd naar zijn woorden, terwijl haar ogen op de draak gericht waren. Haar inkblauwe ogen boorde in de hare, en ze slikte haar droge, pijnlijke keel om het gevoel in haar buik weg te krijgen. Snel wende ze haar blik af, en keek naar het warrige zwarte haar van Laurens dat op zijn achterhoofd hing. 'Zadel... Leona?' kon ze nog net uitbrengen. Ze luisterde naar zijn waterwoordenval, probeerde een beeld te creëren van zijn woorden en schudde haar hoofd. Plots draaide hij zich om en knalde ze weer bijna op zijn borstkast. Nog net kon ze haar voeten in de grond boren en keek hem met grote ogen aan. Hij liet haar hand los, er lag een verlegen glimlach op haar mond door zijn compliment, en ze volgde zijn gebaar. Ze keek bang naar de draak, die blijkbaar Leona heette, en wist niet wat ze moest zeggen. 'Ha...hallo,' kwam het er met een vragende toon uit, wat moest je tegen een gigantische draak zeggen als begroeting? Ze draaide zich naar Laurens, keek hem fronsend aan en hief haar handen op. 'Ho, okee. Laat me even kijken of ik het snap. Deze... draak, Leona, jij rijdt op haar? Jullie zijn een zádel aan het maken?! En jullie hebben mijn hulp nodig?' haar groengrijze ogen stonden nu leeg, ze snapte het niet. 'Jij kàn op haar rijden? Dat laat ze toe?' ze keek verbaast naar de draak niet wetend waarom de draak dat toe zou laten. 'Wacht, en net... jullie stonden te praten, niet?' vroeg ze, en haar blik veranderde weer in ongeloof. 'Maar... alleen jij... ik hoorde... jij sprak,' stamelde ze. Haar ogen schoten van Laurens, die haar nog steeds grijnzend stond aan te kijken, naar de blauwe Leona die ook haar ogen op haar gericht had. Ze kon zweren dat ze een twinkeling van vermaak zag. Ze schudde ongelovig haar hoofd toen Laurens zich omdraaide en terug kwam met verschillende lappen leer. Ze zag nu allerlei verschillende stukken leer, die duidelijk in vorm waren gesneden, op de grond liggen. Verschillende soorten leer, zag ze meteen. Haar geoefende ogen gleden over de patronen die erin te zien waren, en probeerde toen de lappen op de rug van de draak voor te stellen. Ze keek op toen Laurens haar aandacht vroeg en keek naar zijn vuist. Ongelovig keek ze ernaar, niet wetend wat het moest voorstellen. Ze negeerde het gedeelte dat hij zei dat het de draak haar idee was - zoveel kon ze op één moment niet aan, om te realiseren dat de draak iets had bedacht om te maken... - en keek naar het gedraaide grasachtige touw met knopen op verschillende plaatsen. 'Wat... wat is dat?' vroeg ze voorzichtig. Als ze moest helpen, moest ze toch eerst weten wat voor gereedschap hij gebruikte.

Ze keek een beetje spijtig naar Laurens die nu met stevige passen naar de vrouw liep. Ze had niet zo moeten reageren, dat wist ze. Maar hoe hij er bij had gestaan was gewoon te grappig geweest, en toen het beeld van hun eerste ontmoeting erbij kwam en dan samen met zijn uitleg over zijn gevoelens op dat moment waren te veel geweest voor haar. Ze keek nu geamuseerd naar de twee mensen die tegenover elkaar stonden, en ze luisterde gespannen naar hun gesprek. Ze was blij dat ze zo'n goed gehoor had, ze had namelijk geen zin om met hem mee te lopen aangezien hij nogal chaggo was tegenover haar. Via de geest van Laurens volgde ze de handelingen in het spreken terwijl hij de woorden uitsprak en probeerde ongezien zelf de vormen met haar mond en tong te maken. Wat ze alweer merkte was dat sommige letters makkelijk waren, maar in combinatie met andere weer heel moeilijk. Ze hield op en hield de vrouw nu scherp in de gaten terwijl ze werd mee gesleurd door Laurens. Ze hoorde de verwoede poging van Laurens om haar uit te leggen wat ze aan het doen waren. Een lichte frons kwam over haar gezicht toen ze hem hoorde spreken over haar, dat ze hun zou kunnen helpen. Een opstandig gevoel kwam in haar op, ze wilde helemaal niet dat ze zou helpen. Dit was iets van haar en Laurens, en dat tweebeengeval hadden ze helemaal niet nodig. Ookal was ze dus blijkbaar gespecialiseerd in stoffen, het kon haar niet schelen. Haar ogen schoten even met een boze blik naar Laurens, maar die zag het niet. Ze snoof geïrriteerd naar de vrouwmens die samen met Laurens nu bij haar stonden. Toch kon ze het niet laten een kleine geamuseerde glimlach op haar lippen te krijgen toen ze het gestamel en het geprotesteer van haar hoorde. Mooi, ze was bang voor haar, dat zou het veel gemakkelijker worden haar weer weg te krijgen. Ze ging wat meer rechtop zitten - ja ze wilde zichzelf nog groter maken - en keek met een geamuseerde blik naar de vrouw. 'Ik wist toch niet dat ze niet zo ver kon gooien,' beet ze Laurens een beetje toe, als reactie op zijn plagende gedachte van de afstand waarop de vrouw eerst had gestaan. 'We hebben haar heust niet nodig hoor, we kunnen het best zelf,' zei ze daarna opstandig en keek een beetje boos in de grijze ogen van haar geliefde tweebeen. Ze keek naar de vrouw terwijl ze aan elkaar werden voorgesteld en snoof lichtelijk. 'Moet ik nu hardop hallo zeggen of zo?' zei ze weer met een eigenwijze toon in haar stem. Ze had helemaal geen zin in contact met die vrouw, ze hàdden haar niet nodig! Ze keerde haar blik van de twee af en tilde haar kin iets meer in de lucht. Toch kon ze het niet laten de twee in haar ooghoeken in de gaten te houden, ze vertrouwde de vrouw nog steeds niet. Ze vond het ook niet waard om haar bij haar naam te noemen, vrouwmens was goed genoeg voor iemand die hun net met een mes had bedreigd, hoe ver ze ook had gestaan. Een boze grom kwam over haar lippen en ze draaide haar kop naar de twee. 'Dat is een touw, stomwicht,' zei ze boos, vergetend dat alleen Laurens dit hoorde. 'Jij zei dat ze verstand had van dit soort dingen, nou ik zie het. Ze lijkt wel een nestkuiken,' schold ze haar lichtelijk uit en hief met een lichte grom over haar lippen haar kop weer op. Ze bleef de vrouwmens boosachtig aanstaren, die haar nu met grote, bange ogen aankeek. Ze snoof hard en trok haar blik weg. Ze was zelfs haar blik niet waard, als ze zo begon te doen.

Zijn aandacht richtte zich op Leona die tegen hem sprak, een grijns kwam te voorschijn. ‘Wat denk jij dan? Dat wij met onze kleine lichaampje een afstand kunnen bereiken van 550 voet? Wij hebben geen drakenkracht.. Doe maar niet, ik denk dat ze dan helemaal een hartverzakking krijgt.’ Zijn handen frutselde gedachteloos aan het gevlochten gras. ‘Ze weet er mee van af dan ons samen,’ Antwoorde hij koppig toen Leona Roos' hulp weigerde. ‘Waarom wil je haar hulp niet?’ Slaat nérgens op. Zijn blik ging weer naar Roos, die er stotterend en haperend bij stond. Een frons deed zijn voorhoofd rimpelen. ‘Nou, Rijden.’ Zei hij nu bedachtzaam. ‘Het is meer.. Nee, ik kan haar niet berijden. Ik zit gewoon op haar en zij doet wat ze wilt, je moet 't niet met een paard vergelijken.’ Daar is ze veels te goed voor. Vervolgde er automatisch in zijn hoofd. ‘Denk je dat ze dat überhaupt zou toe laten?’ Hij grinnikte zachtjes bij het idee. Zag het al voor zich hoe hij probeerde Leona te commanderen terwijl zij er met een stoned hoofd bij zat, zich afvragend waar hij in godsnaam mee bezig was. Hij glimlachte in zichzelf genomen, terwijl het beeld maar door bleef gaan. ‘Uh, ja..’ Gaf hij antwoord op haar praatvraag, hij had even moeten nadenken voordat hij zich herrinerde wat Roos bedoelde. Hij bleef haar met een droog gezicht aankijken, nogal emotieloos en gaf haar verder geen antwoord. Toen hij haar het hoofd zag schudden kon hij het toch niet laten te glimlachen, het bleef grappig. Hij volgde haar blik die nu op hun spullen rustte en bekeek het zelf ook voor een verveeld moment. Zijn aandacht ging pas weer naar Roos toen deze aan hem vroeg wat hij in zijn hand had. Hij gaf niet gelijk antwoord, kreeg hier geen eens de kans voor. Leona's stem schalde door zijn hoofd, waaronder hij iets samenkromp. Niet van angst, maar omdat het zo verschrikkelijk hilarisch was. Zijn wenkbrauwen trokken samen, zijn hoofd werd rood en hij perste zijn lippen op elkaar om niet in lachen uit te barsten. (In het geheel zag het eruit alsof hij een verwoede poging deed zijn diaree binnen te houden) Toen hij een zacht piepend geluidje perongelijk maakte liet hij de lucht ontsnappen en bulderde het uit. Omdat hij zijn adem had in gehouden waren er tranen in zijn ogen ontstaan. Hij had Leona nog nooit zo mee gemaakt. Ze was knorrig en geïrriteerd, en had duidelijk een afkeer tegen Roos. Hij had werkelijk geen idee waarom. Hij mocht Roos juist wel. Ze was leuk om om je heen te hebben, ze had een gezond verstand en voor de rest mocht ze er.. In gedachte schraapte hij zijn keel, hij moest niet te ver afdwalen. Leona was het er duidelijk niet mee eens en hij had dus géen idee waarom. Maar hij kon zich kostelijk amuseren om Leona op dit moment. ‘Ho, sorry,’ Kwam er met moeite uit. Hij grinnikte alweer. ‘Doe niet zo onaardig,’ Zei hij opeens, maar door zijn heel zijn houding en zijn gelach klonk het totaal níet gemeend. Hij probeerde een paar keer diep adem te halen, om zijn slappe lach onder controle te krijgen. ‘Ik- het is..’ Klonk het verwarrend. ‘Het is een vlecht.. zodat we die kunnen gebruiken.’ Hij probeerde zijn lach te smoren terwijl hij het probeerde uit te leggen aan Roos. ‘En.. en.’ Zijn gezicht vertrok opnieuw. Verdomme! Hij draaide zich weg terwijl een pijnlijke lachsteek door zijn buik ging. ‘Aah, verdomme.’ Hij sloeg zijn arm om zijn buik terwijl het weer door ging. Zijn lach was aanstekelijk, en galmde warm door delucht. ‘Ik, sorry’ Klonk het nu huilerig. In gedachte smeekte hij dat het ophield. Met behoorlijk wat moeite probeerde hij zich te herstellen, ‘Dan kunnen we de stukken aan elkaar maken en dan ja je weet wel, want we wisten niet hoe we verder moesten en we zochten naar een oplossing en toen kwam Leona met het gras en toen had ik het gevlochten om het sterker te maken en dan kunnen we het dus aan elkaar knopen.’ De laatste woorden klonken haast giechelend, maar er was toch verbetering in gekomen. Hij lachte nu niet meer, soms nog met een kort schokje hoog uit. Zijn wangen waren knalrood en er droop een traan over zijn wang. ‘Oh, god!’ Klonk het klagend en wanhopig.

Ze keek Laurens niet begrijpend aan toen hij sprak, over een afstand en over de kracht van mensen. Toen kwam er een opklaring op haar gezicht, gevolgd door een uitdrukking van ongeloof. Ze keek van Laurens naar de blauwe Leona, en van de draak weer terug naar Laurens. Ze had duidelijk gezien dat de aandacht van Leona op Laurens was gericht, en ze had hem veelbetekenend aangekeken. Ze keek naar Laurens, en realiseerde dat hij niet tegen háár sprak, maar tegen Leona. Ze kon toch zweren dat ze de draak niets had horen zeggen, en haar mond hing een stukje open door de ontdekking die ze zonet had gedaan. Ze keek hem vragend aan toen ze zijn opmerking over een hartverzakking hoorde, en bedacht dat hij het nu wel óver haar had. Hij zag haar blik niet, zijn ogen waren gevestigd op de 'vlecht' in zijn handen en ze hoorde dat hij over haar kennis sprak. Ze concludeerde voor zichzelf dat ze het over het zadel en de stoffen hadden, en vroeg zich af wat de draak precies had gezegt. Ze hoorde de vraag van Laurens die hij aan Leona stelde en keek een beetje verbrouwereerd naar de draak. Ze wist dat haar houding tegenovaar haarzelf niet zo heel goed was, maar dat ze niet gewenst was deed haar toch wel pijn. Haar gezicht kreeg gelijk een beetje boze, vragende uitdrukking terwijl ze naar de draak keek. Ze wilde graag een verklaring voor de gedachtegang van de draak. Toen Laurens weer sprak, realiseerde ze dat hij het nu wel tegen haar had en keek hem weer aan. Ze knikte bedachtzaam, en een grijns kwam op haar gezicht toen hij grinnikte om zijn eigen woorden. 'Ja ik snap je. Het lijkt me niet dat je zo'n draak... ik bedoel, dat je Leona moeilijk kan besturen. Aangezien haar grote enzo,' stamelde ze met een bangige blik naar de draak die haar nu weer aardig boos aankeek. 'Niet dat ik bedoel dat ze groot qua bostuur is, qua omvang. Gewoon, vergeleken met ons,' haar vrouwelijke gedachtes hadden gelijk geconcludeerd dat haar opmerking over haar lichaam misschien richting dikgaan was opgevat, en ze wilde de draak niet nog bozer maken. Ze keek hem gek aan, nadat ze haar vraag over zijn gereedschap had gesteld. Zijn gezicht veranderde langzaam en kromp bijna ineen. Zijn hele gezicht stond gespannen, elk spiertje stond op zijn hoogste werking en ze keek vragend van hem naar de draak die haar boos aanstaarde. Ze slikte weer en gooide haar blik gauw weer terug naar het verwrongen gezicht van Laurens. Alsof een elastiekje knapte ontspande zijn gezicht en opend zijn bond in een bulderende lach als gevolg van een piepend geluid. Ze keen naar zijn roodaanlopende gezicht en automatisch gingen haar eigen mondhoeken omhoog. Een gechiegel kwam over haar lippen, toen zijn lach haar eigen lachspieren in werking zette. Ze hoorde bijna niet eens wat hij zei, en besloot weer dat het niet voor haar was bedoeld. Aangezien zij niet gemeen aan het doen was, en ze keek even schuin naar de draak die nu een nogal verbrouwereerde blik op haar gezicht had. Dat aanzicht hielp niet en haar lach weerklonk nu helder samen met die van Laurens. Ze wist niet waarom ze lachte, maar het was wel grappig. Haar lach was lang niet zo uitgelaten als die van Laurens, ze wist nou eenmaal niet wáarom ze lachte, maar zijn lach was zo aanstekelijk dat ze het niet kon helpen. Ze keek geamuseerd naar de jongen voor haar die nu met grote pogingen zichzelf weer bij elkaar probeerde te rapen. Ze luisterde naar zijn uitleg over de mislukte vlecht en knikte al lachen. 'Ik denk dat je dan beter mijn touw kunt gebruiken,' zei ze nog na grinnikend. 'Ik wil best wel helpen, als Leona het toelaat,' ze sprak haar naam uit alsof ze heilig was, en keek even vluchtig naar de draak terwijl ze onder haar weer boze blik haar lach probeerde in te houden. Ze liep naar Laurens toe, legde haar handen op zijn blote schouders en trok hem omhoog. 'Ga even rechtop staan, en haal een paar keer diep adem,' zei ze met een vermaakte glimlach. Ze bleef naar hem glimlachen terwijl ze hem hielp. Toen ze bijna zeker wist dat hij het er weer zelf vanaf kon liet ze haar handen langzaam van zijn schouders afgleiden. Haar vingertoppen gleden nog net over zijn bovenarm voordat ze ze helemaal terug trok en liep met sierlijke passen langs hem heen - met een grote boog langs de draak - naar de spullen in het gras. Ze hurkte neer en legde haar handen op verschillende lappen leer. Haar ogen gleden bedachtzaam over de verschillende stukken stof en haar scherpe wenkbrauwen trokken weer lichtelijk samen. Toen grepen haar handen bijna in een reflex een paar lappen, ging weer staan en hield ze omhoog. 'Ten eerste moet je er kleine gaatjes in maken, om ze aan elkaar te maken,' zei ze bedachtzaam. Ze legde de lappen weer voorzichtig terug en deed haar rugzakje af. Ze ging in kleermakerszit voor de stoffen zitten en opende de rugzak. Even zoekte ze erin en pakte toen sterk, dun touw dat in een bol was gewonden eruit. Ze pakte haar mes uit haar gordel, zag vanuit haar ooghoeken een scherpe beweging van de draak en vervolgde toen haar handeling langzaam, duidelijk makend dat ze niet erop uit was het mes naar iemand te gooien. 'Wat heb je als onderlaag?' vroeg ze richting Laurens en keek op in zijn grijze ogen.

De handen van Roos kwamen nogal onverwacht, maar wekte hem gelijk geheel qua geest. Zijn ogen flitste naar Roos. Zijn gezicht was dan nog steeds rood en iets vertrokken van het lachen, vergeet de tranen niet, ondanks dat was hij zich ook zéér bewust van Roos. Haar warme handen ruste lichtjes op zijn schouders, zo alsof het dood normaal was. Hij volgde haar raad op en ademde enkele keer diep in via zijn neus en rechtte hierbij zijn schouders. ‘Hèhè,’ Pufte hij uiteindelijk toen zijn ademhaling weer normaal en regelmatig ging, in plaats van horten en stoten. Hij grijnsde lichtjes naar haar. Hij kon het niet verhelpen dat hij automatisch zijn spieren iets aanspande toen haar vingers op een lichte, kietalachtige manier langs zijn armen gleden. Als hij ergens níet tegen kon was het kietelen. Van zelf draaide hij met haar mee toen ze langs hem liep. Eenmaal toen ze haar rug naar hem toe gericht had kon hij het niet helpen dat zijn oeroude mannelijke intincten het over namen. Met een íets schuin hoofd gleed zijn blik naar beneden, waarbij zijn ogen automatisch iets neersloegen. Hij dacht er niet meer bij na dat Leona al die tijd naast hem stond en hun gade sloeg. Haar postuur was mooi, goed gebouwd en haar handelingen waren soepel en vanzelfspreken. Zijn blik gleed zonder enige moeite langzaam weer omhoog en opnieuw naar beneden. Simpel zakte ze door haar hurken en gebiologeerd keek hij toe hoe ze sommige stukken aanraakte en van naderbij bestudeerde. Hij had geen flauw idee waarmee ze bezig was, maar op het moment vond hij haar er heel inteligent uitzien. Al gauw ging zijn aandacht weer naar Roos, en niet naar haar werk. Zijn blik bleef starend hangen op haar zwarte haren die glanzend langs haar schouders en rug hingen. Soms opwaaiend door de wind, spelend. Het zou waarschijnlijk niet verbazinwekkend zijn als zijn mond had opgengehangen op dit moment. De tijd leek opeens behoorlijk snel te gaan, ook al voelde het voor hem alsof het stil stond. Opeens, uit het niets, klonk Roos' stem weer door de openlucht en kwam hij weer bij uit zijn trance. Zijn ogen waren tijdens zijn trance op Roos' haar glanzende haren gericht geweest. Eigenlijk glimde ze heel mooi, had hij zich loom bedacht. ‘Hè?’ Klonk het inteligent uit zijn mond, hij had haar duidelijk niet verstaan. Vanzelf zette hij zijn voeten in beweging en liep hij naar haar toe, misschien had het aan de afstand gelegen. Zonder zich iets van Leona aan te trekken, want die merkte hij duidelijk, liep hij doodkalm door. ‘Dat daar,’ Hij wees aan de zijkant van de plek die beladen was met lappen en doeken. Aan de meest rechterkant, meer in de buurt van Leona, lagen die sterke, ledere lappen. Al in vorm gesneden. ‘Die zijn wel goed, toch?’ De vlecht, zíjn vlecht, gooide hij bij de rest van de spullen en uiteindelijk keerde hij zich tot Leona. Rustig liep hij naar haar toe. Hij bleef vlak voor haar staan, op een afstand dat ze haar kop nog omlaag kon brengen tot zijn hoogte. Niet dat ze haar nek daar geheel voor dubbel hoefte klappen dus. Ik snap niet dat je haar niet mag, Hij ging doelbewust over op gedachtepraten (mooie naam hè? :'D), aangezien Roos dit gesprek niet persé hoefde te horen. Ze wilt ons helpen, waarom waardeer je haar hulp niet? Waarom zo'n afkeer? .. Hij viel stil. Misschien was het haar natuurlijke reactie tegenover de mens? Langzaam zakte zijn blik omlaag en bleef deze hangen op Leona haar schouders. Roos doet niks. Ze was alleen bang, Hij keek weer op, recht in haar nachtblauwe ogen. Terwijl hij haar aankeek werd hij zich opeens weer sterk bewust van hun band, hun samen zijn. Een zachte zucht ontsnapte. Heb je al geprobeerd te spreken met Roos? Hij wist eigenlijk het antwoord al op deze vraag, natuurlijk had Leona dit niet gedaan. Anders had hij het al geweten. Maar hij doelde er meer op of Leona dit nog van plan was, zou ze nog toenadering zoeken bij Roos? Hij kon het niet helpen, een jaloers gevoel bij het idee alleen al kwam omhoog. Hij probeerde zich iets terug te trekken van Leona, geestelijk. Leona hoefde zijn debiele gedrag niet te weten, maar hij kon het niet helpen. Gefrustreerd omdat hij hier niks van snapte - hij niet wist hoe hij zich af moest sluiten - probeerde hij het tevergeefs. Niet doorhebbend dat hij alsnog blokkades rond zichzelf omhoog trok tegenover haar.