Nieuw Gebied

Hij richtte zijn blik op haar toen Leona tegenover hem plaats nam. Haar hoofd had zich nog nooit zo dichtbij de zijne bevonden, besefte hij zich opeens, en geboeid nam hij haar nogmaals op. Hij had al toegegeven dat hij haar prachtig vond, maar buiten dat was ze nog veel meer: interessant, ongelofelijk, groot, machtig, alles. Eerbiedig was zijn blik haast toen deze weer in haar ogen keek. Hij kreeg opeens de neiging om zijn handen over haar schubben te laten glijden om de textuur daarvan in zich op te nemen. Aan de éne kant leek ze zo onnatuurlijk, maar anderzijds was ze echt en puur. Vol leven en gevoelens die hij ook nog is op een andere manier waarnam. Ze was wijs als een geleerde, verreikt met kennis van lange jaren hiervoor. Maar buiten dit alles hoefde hij zich niet onderdanig tegenover haar op te stellen, hij wíst dat dit niet hoefde. Of misschien nog beter gezegd: hij voelde het.
Lichtjes trok hij een wenkbrauw op, dit antwoord verraste hem toch enigszins. Maar algauw sprak ze weer verder en geboeid luisterde hij naar haar hele verhaal. Zwijgend nam hij het op zonder haar één keer te onderbreken. Ook al was hij het niet altijd eens met haar woorden. Toen ze uitgesproken was gaf hij een licht knikje. Hij wende zijn blik af en keek peinzend voor zich uit. Een moment lang verroerde hij niks. Hij dacht na over haar woorden, herhaalde sommige weer en trok conclusies.
Hij keek kort op en glimlachte vervolgens toen ze zijn laatste woorden beaamde. Ja, dat had hij ook geweten.
Langzaam kwam hij weer in beweging, hij ging weer verder met zijn eten: nog steeds diep nadenkend over het onderwerp waar ze het zonet over hadden gehad. Enkele kruiden haalde hij uit zijn tas die hij opgeslagen had in verschillende zakjes. Afwezig rook hij aan sommige en wreef uiteindelijk met drie hiervan het vlees in. Na dit gedaan te hebben reeg hij het stuk aan stok die hij eerst schoon gemaakt had met een mes. Zijn bezigheid werd verstoord toen hij opkeek naar Leona. Hij grijnsde. ‘Oh, ja zeker,’ Zei hij alsof hij iets onheilspellend voorspelde. Hij zette het vlees nog even klaar zodat het kon garen en richtte zich vervolgens weer tot Leona.
‘Die.. band.. die er tussen ons is.’ Een licht gevoel van onzekerheid gleed door hem heen. ‘Die komt van onze geesten, dus.. van twee kanten.’ Concludeerde hij. ‘De één zoekt dan wel contact, uiteindelijk komt het dus van twee kanten, bedoel ik.’ Verbeterde hij. ‘Waarom kan jij dan wel alles voelen wat ik voel.. en alles afzoeken enzo,’ Voegde hij er met een lichte huivering aan toe, terugdenkend aan het begin van hun ontmoeting. Hij had zo vreselijk duidelijk gevoeld wat ze aan het doen was, en prettig voelde het zeker niet. ‘En ik niet? Bij jou dan.’ Opnieuw voegde hij er misschien iets aan toe wat overbodig was, maar hij was bang dat hij onduidelijk voor haar was. ‘En wat bedoel je precies met barrière? Welke barrière?’ Rolde er opeens snel uit. Het schoot hem te binnen, vandaar. Het was iets waar ze telkens over sprak, maar het was iets wat hij niet goed begreep. ‘Komt die er dan niet door ons zelf?’ Zocht hij een verklaring. ‘Is het niet iets wat we zélf optrekken om om te beschermen,’ – Hij dacht aan zijn eigen wanhopige poring - ‘om de ander nog buiten te sluiten van álles..’ Alles was niet een goed woord, besefte hij, maar iets anders wist hij niet. ‘Maar later, dat je elkaar dan geheel accepteert en dat je alles bloot geeft aan de ander..’ Dat de barrière dáárom toen pas weg was, na een behoorlijk lange tijd. Zijn blik ging weer over in gepeins nadat hij dit alles had gezegd, pas toen Leona weer sprak richtte hij zijn aandacht op haar.

Ze keek plezierig toe hoe Laurens bezig was met zijn eten. Ze wist niet wat hij aan het doen was, maar dat maakte niet uit. Hij opende, en rook aan verschillende zakjes. Daarna gooide hij van drie de inhoud op zijn vlees. Toch vond ze het een beetje raar. Ze luisterde aandachtig naar zijn conclusies. Ze grinnikte bij zijn reactie op haar vraag over zijn vragen. Even dacht ze na, voordat ze hem antwoorde over de discussie met als onderwerp de band. 'Je hebt gelijk. Die band komt van twee kanten. Hij móet wel van twee kanten komen, anders is het onmogelijk. Voorzover ik alleen heb ervaren is die vorming van die band altijd goed gegaan. Met mijn moeder, en vader. Dat is natuurlijk, ouders sluiten zich niet af van hun jongen,' ze glimlachte even wazig bij haar herinneringen aan vroeger, die nu zo ver weg leken. 'Tja, die barriëre. Ik weet niet precies hoe ik het moet uitleggen. Ik heb er zelf eigenlijk nooit over na gedacht, het was natuurlijk voor mij zoals vliegen of lopen. Die barriëre stel je zelf op ja. Die kan niemand anders bij jou opleggen. Men kan het je alleen leren. Sommige mensen leren het hun zelf ook aan, na vele oefeningen. Om naar beleefdheids regels te kijken, was ons eerste contact een inbreuk op jou privacy,' en ze keek verlegen weg. Ze realiseerde nu pas hoe fout ze had gezeten toen ze zomaar contact met hem zocht. 'Normaal vraag je eerst iemands toestemming. Het spijt me dat ik dat niet bij jou heb gedaan, ik zat fout. Ongelovelijk fout. Maar het was een opwelling op dat moment, niet dat dat mijn gedrach goed praat,' een gevoel van schaamte kroop in haar op. Als haar moeder er nu was geweest had ze zo'n groot probleem gehad. Bewust lied ze een lichte waas van haar schuldgevoel over naar Laurens, niet dat ze met dat over brengen veel moeite had. Het ging steeds gemakkelijker. Hopelijk begreep hij het, en vergaf hij haar. Wat zachter vervolgde ze, 'Als je je helemaal open steld voor de ander, dan kan die barriëre verdwijnen. Dan kan het zijn dat je op momenten één bent. Maar ook dit moet van twee kanten komen. Je moet oppassen dat je jezelf niet te veel blootsteld, vooral niet aan een vreemde. Of iemand die je nog niet zo goed kent,' ze staarde weer naar het vuur, en naar het stuk vlees van Laurens die daar boven hing. Een kruidige vlees geur, omringt door de geur dat het vuur er aan hing drong tot diep in haar neus door. Het was weer een vreemde geur, niet vies. Het viel haar op dat ze op deze - voor haar gevoel - korte middag ontzettend veel nieuwe dingen had beleefd. Geuren, gevoelens, situaties. Ze dacht terug aan die middag, van het moment dat haar rust in haar paradijs werd verstoord tot het moment dat ze nu samen bij het vuur zaten. De middag was totaal niet gegaan zoals ze had verwacht op het moment dat ze het veldje vond. Op dat moment dacht ze dat ze daar waarschijnlijk heel de middag zou hebben gelegen, even jagen om de honger te stillen, en dan weer verder doezelen. Waarschijnlijk zou ze daar ook de nacht hebben doorgebracht, deze keer dan niet in de beschutting van een warme grot. Ze had voor haar gevoel dit half uur al veel te veel gepraat, en ze hief haar kop op om Laurens weer aan te kijken. Vertel me Warhoofd. Waar kom jij vandaag, en wat bracht jou hier in dit gebied. Hoe kwam je eigenlijk op mijn paradijsje?' en ze dacht weer terug aan het moment dat ze hem ontdekte. Ze was nieuwschierig naar hem, waarschijnlijk even nieuwschierig als hij naar haar was.

Hij gaf af en toe, zonder het zelf te beseffen, een licht knikje als instemmen terwijl ze doorsprak. Als teken dat hij het begreep, of dat hij het met haar eens was. Toen ze over haar ouders sprak voelde hij hoe zijn nieuwsgierigheid opeens vreselijk erg verwekt werd. Andere vragen boorde zich in zijn hoofd, bij de tal andere vragen die zich daar al aan het broeden waren. Het was gewoon te veel, hij kón niet alles vragen wat hij wilde vragen in één dag. Hij slaakte een zachte zucht waarbij hij de ingeademde lucht liet ontsnappen via zijn neus. Het irriteerde hem enigszins dat dit laatste niet kon. Aandachtig luisterde hij weer toen ze verder sprak over de 'barrière', iets waarmee hij nog steeds worstelde om het te begrijpen. Buiten dat lag zijn interesse ook in het 'oproepen' van een barrière. Hij vond het niet fijn wat had waargenomen de eerste maal dat het hem overkomen was, zijn afkeur was dan ook wel een beetje te voelen. ‘Mensen?’ Herhaalde hij opeens toen ze hier over sprak, het woord was hem gelijk opgevallen. Hij had niet geweten dat ze vaker mensen had ontmoet, en weer had hij vragen die erbij kwamen. Verder onderbrak hij haar niet meer terwijl ze sprak. Het enige wat ze nog kon waarnemen waren zijn gevoelens.
Langzaam zakte zijn glimlach iets haperend weg. Zijn gezicht werd voor een moment teleurgesteld en vervolgens uitdrukkingloos. Op het moment vergeten dat ze toch kon voelen wat hij voelde. Hij wist niet goed waarom, maar het raakte hem toen ze vertelde wat ze had gedaan. Blijkbaar in haar cultuur, om het zomaar te noemen, overtrad ze daarmee de regels. Maar het had haar niet tegen gehouden om het op een mens toe te passen. Op het moment had ze er geen eens bij nagedacht. Het zat hem dwars, iets waarvan hij zelf niet goed begreep waarom. Maar hoe dan ook, hij was óók nieuwsgierig geweest naar Leona. Als de situatie andersom was geweest, had hij zich dan wel aan de 'regels' gehouden? Toen hij zichzelf deze vraag stelde voelde hij dat er twijfels opkwamen. Hij kon wel ronduit 'nee' zeggen, maar misschien was het gelogen. Hij wist het niet.
Haar gevoelens overspoelde hem opnieuw, iets waardoor zijn ogen op een moment dicht zakten. Hij zuchtte een keer diep en keer haar weer aan. Vervolgens slikte hij een keer om zijn droge keel te smeren. ‘Ik begrijp het,’ Zei hij eerst. ‘Ik zou waarschijnlijk het zelfde gedaan hebben in jou situatie..’ Ook al kon hij zich niet helemaal inleven in deze, ‘maar ik weet dit natuurlijk niet zeker.’ Voegde hij er nog mompelend aan toe. ‘Zit er alsjeblieft niet mee, Leona. Het was niet fijn.. Dat zeg ik wel. Maar.. ik vergeef het je.’Hij glimlachte er weifelend bij, maar hij meende het wel. En hij wist zeker dat zíj dit ook wist.
Voor een moment had hij zich weer gestord op zijn eten. Wat inhield dat hij het spit gedraaid had, meer niet. Hij keek weer op toen Leona hem weer om aandacht vroeg. Nu pas viel hem het op dat hij telkens werd benoemd als 'warhoofd' , iets wat misschien wel een passende bijnaam was maar alsnog beviel het hem niet van harte. Door instinct gedreven wilde hij er tegen in gaan, en zeggen dat zijn naam gewoon 'Laurens' was. Maar uiteindelijk deed hij het toch niet en haar volgende vraag deed hem glimlachen. ‘Het gevoel dat je teveel aan het woord bent geweest?’ Gokte hij plagend, maar ondanks dat kon hij het wel goed begrijpen. ‘Ik ben niet zo'n interessant.’ Gaf hij toe. ‘Ik ben in een gezin geboren van 8 zoons, ben zelf daarvan de 7e.’ Een zachte zucht ontsnapte bij zijn laatste woorden. Hij boog zijn hoofd naar voren, overspoeld door herinneringen. ‘Mijn vader was boer.. mijn moeder hielp hem.. En ik groeide op, op het platteland als een arm gezin.’ Mompelde hij wat verdwaasd. ‘Ik ging niet veel met mensen om,’ De redenen liet hij achterwegen. Ze hoefde niet te weten dat iedereen hem liever meed dan ook maar met hem te spreken. ‘Op mijn vijftiende overleed mijn vader en een half jaar daarna trok ik weg van huis. Zonder doel,’ Het laatste was half gelogen, maar hij had geen zin om het uit te leggen. Zo close waren ze nou ook weer niet. Buiten dat had hij nooit met zijn gevoelens en herinneringen te koop gelopen.
Hij ademde een keer diep in en richtte zich met een half gelukte glimlach weer op haar. ‘Zo kwam ik dus uiteindelijk hier,’ Je kon zien dat zijn houding veranderd was. Vanaf dit gedeelte in zijn leven kon hij makkelijker praten, gewoon omdat alles een stuk fijner was gelopen.‘En hoe ik jou tegen kwam? Ik had geruchten gehoord dat in dit gebied veel draken waren, puur uit nieuwsgierigheid gedreven ben ik hier naar toe gekomen. Zoals ik al heb verteld, het bos is mijn thuis.. En voor dat ik het wist, hoorde ik je..’

Een klein gevoel van opluchting spoelde over haar geweten heen toen hij haar vergaf. 'Ik zal het nooit meer doen. Dat beloof ik.' fluisterde ze. Ze grijnsde terug bij zijn reactie over haar gepraat de afgelopen middag. Ja, ze was veel aan het woord geweest. Ze luisterde geïntereseerd naar zijn zijn verleden. Hoewel hij niet zo heel veel vertelde, kreeg ze een iets beter beeld van hem. Ze was blij, dat haar eerste echte contact met een mens goed was verlopen. Tenminste, vanaf het moment dat hij haar niet meer wantrouwde en zij hem meer als een persoon zag, en niet als een of ander verdwaald ding of speeltje. Ze was verbaast over zijn familie. Hij had echt veel broers en zussen. 'Was het leuk, om zoveel broers te hebben?' vroeg ze gretig met een twinkeling in haar ogen. Draken kregen normaal in hun hele leven niet meer dan 3 of 4 eieren. En daar zaten dan hele lange tijden tussen, want zij leefden hun hele leven niet in zo'n 70 jaar, maar meerder naar de 1000. Voordat een vrouwtje klaar was voor een nieuw ei, moest ze ook mentaal weer klaar zijn om een nieuwe belhamel op te kunnen voeden tot een goed gemanierde draak met de juiste controle. En dat vergde veel energie. Daarom kozen veel vrouwtjes als ze jonkies namen er maar 2. Gelukkig stond het vrouwtje niet alleen voor de opvoeding. Het mannetje had ook een hele grote rol in het leven van de jonkies. Ze dacht terug aan haar jeugd, aan de enkele leeftijdsgenootjes die ze had. En aan Bazel, haar vriend door dik en dun. Een vlaag van verdriet kroop omhoog in haar keel, maar al gauw had ze zichzelf weer bij elkaar en keerde haar aandacht terug naar Laurens. Boer, wat hield dat precies in? Haar onwetendheid was groter dan haar zelfbeheersing om het niet te vragen. 'Wat is precies een... boer?' vroeg ze het woord lastig uitsprekend. Nee, ze was niet vaak bij mensen in de buurt geweest. Op het moment dat hij platteland zei kreeg ze een idee. Maar ze was toch benieuwd naar zijn uitleg. Terwijl hij het over zijn contacten met de andere mensen in zijn omgeving had voelde ze een lichte vlaag van zijn gevoelens door haar geest. Die waren niet vrolijk. De neiging om hem op te vrolijken nam bezit van haar en liefkozend gaf ze een kleine omhelzing in zijn geest. Niet te groot, ze wilde hem niet afschrikken, alleen troosten. Waarom wist ze niet. Ze schok toen hij over zijn vader vertelde. Dood?! Wat moet dat vreselijk zijn geweest. Ze werd zelf ook wat vrolijker toen hij wat opener en een meer ontspannen houding aannam. 'Nou, ik ben uiteindelijk wel blij dat jou reis zonder doel je bij het veldje heeft gebracht. Je hebt me een middag van luiheid bespaard. Maar, misschien was het wat slimmer geweest dat je eerst wat informatie op had gezocht over ons. Want dan was onze ontmoeting wat soepeler gelopen,' zei ze breeduit grijnzend met een kleine lach er in. Terwijl ze daar zo zaten was de schemering ingevallen. Het licht van de zon was bijna achter de bossen aan de overkant van het veld verdwenen en de maan was al bijna te zien. Ze stak haar kop weer in de lucht en keek ernaar. Het zou een rustige nacht worden, dacht ze terwijl ze de wolkloze hemel toe snoof. Ze keek weer terug naar het vuur en naar laurens. Laurens, de nacht begint zo. En ik denk dat we - meergezegt jij - beter niet op een open veld hem kan doorbrengen. En al zeker niet in dit gebied,' zei ze ongerust. Voor haar was het een minder groot gevaar om op deze plek te overnachten. Maar voor een mens als hem, die geen partij zou zijn voor een draak die het verkeerde in zijn hoofd had gehaald, zou hij hem waarschijnlijk niet overleven. 'Ik denk dat het slimmer is als we misschien terug gaan naar het veldje, voordat het duister van de nacht valt,' en ze keek weer vluchtig naar het laatste licht van de zon dat over de boomtoppen heen scheen.

Hij glimlachte lichtjes door haar belofte. Ze bedoelde het goed, wist hij, maar hij vroeg zich af of ze zicht aan die belofte kon houden. Hij dacht er verder niet meer over na en haalde na een tijdje het vlees van de spit, die onder andere nu wel gaar was. Er kwam langzaam een brede glimlach tevoorschijn bij de vraag of zoveel broeders te hebben leuk is. ‘Je hebt met de één meer contact met de ander, en soms kunnen ze knap lastig en irritant zijn.’ Zei hij als aller eerst. ‘Maar ik zou geen van hen kwijt willen.’ Zei hij eerlijk, hij moest er niet aan denken. Al van hen, ieder in het individueel, had een plekje ingenomen in zijn hart. Zodra hij haar volgende vraag hoorde keek hij eerst verbaasd op en vervolgens schoot hij hard in de lach, een lach die zeer aanstekelijk klonk. Zo'n vraag had hij nog nooit gehoord, en hij had hem dan ook zeker niet verwacht van Leona. De eerste draak die hij ontmoet had, een intelligent schepsel die hem zonet een vraag had gesteld die zelfs een kleuter van vier kon beantwoorden. ‘Sorry,’ Zei hij weer nadat hij gekalmeerd was, ook al kon hij de grijns niet van zijn gezicht krijgen. ‘Het spijt me.. maar het is iets waar zo voor zich spreekt, bij ons, dat de vraag haast belachelijk klinkt.’ Nadat hij uitgesproken was besefte hij pas wat hij had gezegd. ‘Sorry,’ Zei hij nogmaals, maar dit keer schuld bewust. ‘Dat had ik niet mogen zeggen,’ Hij schraapte nu iets benauwd zijn keel. ‘Je had het niet kunnen weten.’ Met een moeilijke blik keek hij naar haar op, onbewust vragend om begrip. Voordat hij nog maar stomme dingen zou zeggen legte hij het maar uit. ‘Een boer werkt op het platteland, buiten de stad. De meeste hebben een aardige lap land en verbouwen hierop groentes en behouden hun vee. Het voedsel verkopen we weer en zo komen we aan de kost. Maar ik leefde in een groot gezin, met te weinig land om deze te kunnen onderhouden. Dus.. ’ Zijn stem zakte weg, de conclusie hier uit sprak voor zich.
Hij keek weer op naar haar en glimlachte afwezig, niet bepaald gemeend. Zodra haar gevoelens zijn geest bereikte keek hij iets raar op. Natuurlijk, hij herkende het gelijk. Het deed hem terugdenken aan zijn moeder, toen hij een jaar of 8 was en huilend naar haar toe kwam met een schaafwond. Het liet hem iets ongemakkelijk voelen, puur omdat hij het niet verwacht had van Leona. Maar al snel kroop er een glimlachje te voorschijn, het had wel geholpen. Het gevoel bleef vertrouwd, ook al kwam het van Leona. Langzaam verscheen er een grijns, ‘Misschien heb je daar wel gelijk in,’ Ook al had hij niet geweten waar hij informatie had moeten zoeken. Boeken? Hij kon niet lezen. Aan mensen vragen? Hij fronste lichtjes zijn wenkbrauwen. Het lag in zijn zicht niet erg voor de hand.
In de stilte die tussen hen volgde stortte hij zich op zijn maaltijd en werkte het malse vlees gulzig naar binnen. Hij had trek, iets wat hij langzamerhand was gaan merken nadat de geuren van het vlees sterker werden. ‘Wawom?’ Vroeg hij met een veels volle mond. Na met moeite gekauwd te hebben slikte hij het stuk vlees in één keer door. Ook al, hij sliep liever in het bos. Het gaf een veiliger gevoel. Zonder verder nog op een antwoord te wachten haalde hij zijn schouders, op een toegefelijke manier, op terwijl hij een nieuw stuk in zijn mond perste. ‘Owé.’ Beantwoorde hij haar zonder verder tegen te stribbelen, misschien had ze wel gelijk. ‘Iw eewt eest diwt nog ff ohp’ Zei hij alsnog.Nadat hij opnieuw een hap had doorgeslikt richtte hij zich tot haar. ‘Waar ga jij vannacht heen?’ Hij had het eigenlijk niet willen vragen, hoopte min of meer dat ze deze nacht bij hem bleef, maar het zat er niet in.

Ze keek dromerig voor zich uit toen hij het over zijn broers had. Wat had zij graag broertjes of zusjes gehad. Dan had ze in haar hele jeugd speelkameraadjes gehad. Daarom kon ze niet helemaal inleven bij het deel dat ze lastig onden zijn. Ze keek Laurens verbaasd aan toen hij begon te lachen bij haar vraag. Ze voelde zich een beetje uitgelachen en keek hem een beetje boos aan. Na zijn ge-'sorry' kreeg ze haar gezicht weer in de plooi. Na zijn uitleg begreep ze wat hij bedoelde. Dat soort dingen had ze wel eens gezien. Als ze in de nachten over gebieden vloog. Ze glimlachte naar hem 'Het is al goed, Warhoofd,' zoiets kan iedereen overkomen. Vooral als je elkaars gewoonten en gebruiken niet weet. Dan is het helemaal moeilijk voor te stellen wat de ander normaal vind. Ze was blij dat hij haar geruststelling en troosten goed opvatten en ontspande weer. Ze moest grinniken bij zijn reactie op haar opmerking. 'Nou, uiteindelijk is alles goed gekomen, en ben jij hem niet van angst gestorven,' haar gegrinnik werd iets harder. Het was leuk om hem te plagen, ze wist niet waarom. Ze keek hem een beetje bezcorgt aan toen hij twijfelde aan haar voorstel over zijn slaapplek. Dat was toch duidelijk. 'Heeft je moeder je niet geleerd om je mond eerst leeg te eten meneer?' vroeg ze streng en blies een warme wolk lucht in zijn gezicht als kleine bestraffing waarbij zijn haren naar achter werden geblazen. 'Mijn eerste plan was, voordat jij kwam, op mijn steen te blijven slapen. Ik weet het eigenlijk niet,' en eerlijk gezegt wist ze ook niet wat ze moest doen. Het liefst wilde ze de nacht op haar veldje doorbrengen. En ze voelde een kleine drang om dat kleine wezentje te beschermen. Van haar kant voelde ze dat ze een bepaalde band hadden geschept. 'Misschien ook op het veldje,' gooide ze er maar twijfelend achteraan. Het vuur verloor zijn kracht, en zonder na te denken boog ze haar kop en blies het kleine vlammetje weer leven in met haar eigen vuur. De aanraking van twee verschillende soorten vuur gaf als resultaat een kleine steekvlam van blauw groenig vuur. Ze was zelf verbaast over het effect dat haar adem had. Verbaast keek ze naar het vuur, dat nu gelijdelijk zijn eigen kleur weer terug kreeg. Ze trok haar kop weer terug en ging staan. Ze rechte zich uit waarbij haar vleugels zich tot hun volle omvang spreidde en liep vervolgens naar de laatste gazelle. Ze sloot haar kaken om de nek en sleepte hem achteruit weer terug naar het vuur. Net zoals bij de andere gazelle trok ze de kop en de nek eraf en at die op, deze keer zonder voorkauwen. Toen keek ze er naar, eigenlijk was haar honger minder geworden door de tijd toen ze aan het kampvuur zaten. En ze wilde niet met een volle maag gaan slapen. Maar wat moest ze hier mee doen. Een beetje beteuterd keek ze naar het dode dier.

Hij glimlachte schaapachtig naar Leona toen ze zijn gestuntel vergaf. Het voelde behoorlijk stom, hij wist immers ook niet alles af van draken en vroeg dan ook haar begrip. Waarom moest hij háár dan wel belachelijk maken met haar onwetendheid? Hij zuchtte een keer diep, nu hij er zo over nadacht voelde hij zich nog steeds iets schuldig. Maar ze had hem alweer vergeven, dus hij kon het ook los laten. Hij rolde overdreven met zijn ogen door haar opmerking. ‘Ha-ha’ Zei hij vervolgens sarcastisch, maar ondertussen was er ook een brede grijns verschenen. Ze dreef dan wel de spot met hem, haar humor kon hij waarderen. Opnieuw propte hij een homp vlees in zijn mond zodra hij hier de tijd voor kreeg. Hardnekkig kauwend werkte hij het weer naar binnen. ‘Nenenene’ Hij trok er een kinderachtig gezicht bij. Het 'nenene' was een nabootsing van haar “Heeft je moeder je niet geleerd om je mond eerst leeg te eten meneer” , maar dan op een vervelend en kinderlijk toontje. Hij kneep zijn ogen dicht toen er een warme luchtstroom over hem heen geblazen werd, zijn haren wapperde er speels naar achteren door. Hij opende zijn ogen weer maar grijnsde nu wel, kinderlijk en speels met een ondeugende glimp. Hij is en bleef een jongen die gemakkelijk last had van sprongen naar gedrag van jongetjes die maar 7 jaar waren. Zachtjes grinnikte hij nu, ‘Nou, heb ik ook weer geholpen om van je vetrolletjes af te komen, niet?’ Plaagde hij haar nu terug, ze verdiende 't tenslotte. Hij zuchtte een keer diep en stak het laatste stuk vlees in zijn mond. Verzadigd en vol zette hij zijn handen achter zich en leunde achterover. ‘Met die steen bedoel je?’ Vroeg hij voor de zekerheid.
Terwijl ze hier zaten genoot hij ten volle van het moment. Het warme, knisperende vuurtje en Leona die hem gezelschap hield met haar vriendelijke karakter. Ook al voelde hij op de één of andere manier nog wat meer bij Leona dan vriendschap, het was moeilijk te omschrijven. Misschien kwam het door het feit dat Leona een draak lag. Hij legte zich hier maar bij neer en dacht er verder niet over na. Te lui en te moe waarschijnlijk.
Geïnteresseerd volgde zijn blik Leona toen deze zich hief naar het vuur. Zijn hoofd kantelde iets schuin, zich afvragend wat ze van plan was. Geschrokken en met open gesperde ogen schoof hij zichzelf naar achteren toen er opeens een heldere groenblauwe steekvlam oplaaide. Zodra de schok waarbij was maakte het plaats voor fascinatie en nam het vuur in zich op, ook al duurde het maar kort. Het had een prachtig zicht gegeven. Hij richtte zijn aandacht weer op Leona, met een glimlach. De glimlach werd breder toen hij haar verbaasde blik nog net kon zien. Hij volgde haar bewegingen en zijn gezicht vertrok iets toen ze het leuk meesleepte naar het vuur. Zijn neus trok iets op bij het scheurende geluid dat het karkas produceerde zodra Leona de kop er af rukte. ‘Eetsmakelijk.’

Ze lachte hartelijk bij zijn reactie op haar. Nou, het klonk niet smakelijk als hij met volle mond sprak. Terwijl ze daar zo zat probeerde ze nog steeds te bedenken wat ze met de gazelle zou doen, ze zou het als vlug ontbijt kunnen gebruiken. Vanuit haar ooghoeken keek ze even naar de jongen. Ze begon Laurens steeds meer te koesteren, maar dat hield ze wel voor zich. Stel je voor...
Haar ogen sperde zich wijd open bij zijn opmerking over haar vedrolletjes. 'Pardon!' wist ze eerst alleen maar uit te brengen. Ze wist even niet wat ze moest zeggen en keek hem nog steeds stomverbaasd aan. Toen grijnsde ze 'Jij weet niet wat je zegt, mensenkind! Dit lichaam is een en al spier, geen grammetje vet te veel!' en ze keek quasie hooghartig weg van hem met haar neus in de lucht. 'Jij durft wel he, tegen een draak,' vervolgde ze met een valze grijns en begon te lachen. Na hem nog even hooghartig te hebben aangekeken beantwoode ze zijn vraag. 'De grote steen, op het veldje. Het was mijn eerste gedachte die middag, voordat jij kwam.' het laatste zei ze met een glimlach. Toch kwam de vermoeidheid bij haar op, en voordat ze hem kon onderdrukken opende haar kaken zich in een enorme geeuw. Verdwaasd keek ze weer voor zich uit. De jacht, die meer inspanning had genomen dan ze van plan was geweest, nam zijn tol en haar lichaam toonde langzaam de vermoeienis van een hele dag. Ze keek weer pijnzend van het vuur naar laurens en weer terug. Laurens?' begon ze voorzichtig haar vraag, 'Zou jij het misschien heel erg vinden om deze nacht het veldje te delen als slaapplaats?' ze was verlegen. Ze wilde hem niet bang maken, of iets dergelijks. En al helemaal niet opjutten. Aan de ene kant had ze ook geen flauw idee waar ze zo gauw een andere slaapplaats moest vinden. Ze wilde niet op het open veld blijven liggen. Ze was dan wel een draak, maar vechten was niet haar ding. Ze heeft nooit in een echt gevecht deel genomen, en zelfs in de kleine gevechtjes dat meer meningsverschillen waren was ze niet helemaal heel uitgekomen. Nee, vechten was niet haar sterkste kant. Als ze moest kon ze zich zelf mogelijk wel verdedigen, maar ook niet al te lang. Kijken naar de opzichten van een draak, zou je haar een laffaard kunnen vinden. Ze vloog liever zigzaggend tussen de bomen weg, dan echt een confrontatie aan te gaan. Maar als het moest, en ze zou op het veldje problemen krijgen dan moest het. Toch lag haar voorkeur bij haar kleine open veldje tussen de beschutting van de bomen. De nacht was nu echt gevallen. Het vuur gaf enig ligt, verder was de lucht bezaaid met sterren en de maan scheen in haar volle glorie. Ze zuchte, toch was de nacht een mooi iets. De stilte, de rust die het met zich mee bracht had iets speciaals. Iets wat niets, en niemand anders kon nabootsen. Ze keek voor de zoveelste keer die avond naar de lucht, nu haar blik gevestigt op de maan. Zonder dat ze het merkte deelde ze haar gedachtes met Laurens. 'Vliegen, naar de maan. Wat zou dat prachtig zijn. Iets wonderlijkers bestaat volgens mij niet,' ze bleef naar de lichtgevende witte bol in de lucht staren. Toen kwam ze weer bij haar positieven. 'Ik denk dat het slimmer is als je nu naar het veldje vertrekt. De nacht is prachtig, maar brengt ook zo haar gevaren met zich mee,' ze hoopte vurig dat hij het niet erg zou vinden om de nacht te delen met haar en ze stond op.

Hij schoof iets dichter naar het vuur toe. Nu de nacht viel nam het de aangename temperatuur met zich mee. Warm was het al niet geweest, nu de herfst weer kwam, dus de nachten zouden nog wel erger worden. Hij fronste lichtjes bij deze gedachte, herinnerde hem er weer aan dat hij ook nog aan een deken moest komen. Ook al, de herfst gaf hem nog enigszins de tijd.
Hij keek onschuldig op toen er gelijk een uitbarsting van Leona haar kant kwam, hij probeerde de onschuldige blik vast te houden maar al spoedig verscheen er een brede grijns. ‘Tegen jou wel,’ Antwoordde hij vervolgens met een liefkozend stemmetje op haar “Jij durft wel he, tegen een draak,” Vervolgens lachte hij zachtjes.
Hij zuchtte een keer diep en keek weer in het vuur, langzaam dwaalde zijn gedachten af naar een moddervette Leona. Hoe zou dat er uit zien? Hij fronste ingespannen, probeerde een goed beeld te creëren, maar het leek gewoon haast onmogelijk te zijn. Hij keek pas weer op toen ze antwoord gaf. Lichtjes knikte hij enkel. Hij was te moe voor nog een diepgaand gesprek met Leona, ook al had hij hier eigenlijk wel zin in. Met Leona praten was fijn, ergens misschien zelfs al vertrouwd. ‘Leona?’ Zei hij expres toen ze om zijn aandacht vroeg. Hij keek haar aan met een glimlachje. Zijn glimlach verdween en maakte voor een kort moment plaats voor een verbaasde uitdrukking. ‘Bij jou?’ Al snel krulde zijn mondhoeken alweer omhoog in een glimlach. Wacht. Opnieuw zakte zijn glimlach weg. Had ze zijn gedachten geraden? Een ongemakkelijk gevoel bekroop hem nu, vond het nog steeds niet fijn dat ze op díe manier dingen te weten kwam zonder zijn toestemming. Wat toestemming? Hij kon zelf geen eens beslissen wat hij niet en wel met Leona wilde delen, het was niet haar schuld. Hij schraapte lichtjes zijn keel. Wat maakte het eigenlijk uit, ook al was ze het op die manier geweten te komen. Ze bood het nu anders wel aan.
Opnieuw keek hij Leona aan. Hij slikte de vraag 'hoezo?' in en knikte alleen maar lichtjes naar haar. Hij richtte zijn blik opnieuw in het vuur en genoot van de warmte die de kleine lichtbron hem gunde. Zijn ogen zakte iets dicht en naarmate de tijd geluidloos verder verstreek werd hij doezeliger. De nacht omsloot hem evenals de warmte. Wat verlangde hij nu naar een zacht kussen die hij niet had.
Met een ruk schoten zijn ogen weer open toen de stem van Leona weer door zijn hoofd heen ging. ‘Maan?’ Mompelde hij afwezig. Hij krabte als een holbewoner aan zijn achterhoofd en gaapte er ongegeneerd bij. Zachtjes smakte hij vervolgens tot dat Leona bij hem door drong. ‘Nèhjoh. De maan.. is zo ver en koud. D'r is helemaal geen zuurstof daar.’ Hij richtte zijn blik, nu slaperiger dan voorheen, weer op Leona. ‘Ja.. misschien is dat wel slimmer ja.’ Stemde hij dit keer zonder verder nog moeilijk te doen met haar in. Enkel deed hij vervolgens niks en keek weer naar het vuur. Pas nadat vijf kostbare minuten opgeslokt werden door het niets kwam hij overeind. ‘Ja.. naar 't veldje ja.’ Hij scharrelde zijn spulletjes weer bij elkaar en deed ze in de tas. Voordat hij zand over het vuurtje heen zou strooien deed hij moeite om zijn hoofd weer iets helderder te krijgen. Iets waarmee hij nogal moeite had.

Ze keek nog even quasi boos naar Laurens toen hij lachte om haar uiterlijk. Ze begon wel te grijnzen toen hij reactie gaf op haar opmerking van zijn moed om een draak te beledigen. Het gaf haar wel een fijn gevoel dat hij niet bang was voor haar, en haar zelfs confronteerde met dingen - okee het waren dingen die onwaar waren, maar goed. Dolgelukkig door zijn goedkeuring over de slaapplaats keek ze hem aan. De vermoeidheid straalde bijna van hem af, en ze had het met hem te doen. Zij had veel mee gemaakt deze middag, maar hij ook. Zij samen hadden veel meegemaakt, en ze glimlachte bij haar gedachte. 'Ik wilde je niet wakker maken,' zei ze lichtjes glimlachen toen ze zijn schok zag toen ze haar dromige gedachte onbewust met hem deelde. 'Nou, als jij zelf kon vliegen warhoofd, dan had je wel wat anders gedacht. Vliegen, het is heerlijk. Hoe verder, hoe hoger, hoe gevaarlijker hoe beter,' ze grijnzde met heel haar bek, en hart. Wat ze zie meende ze tot in het puntje van haar 3 meter lange staart. Ze wachte totdat Laurens op was gestaan naar een lange tijd en zijn spullen bij elkaar pakte. Ze keek nog even bedachtzaam naar de halve gazelle die voor haar poten lag. Pas nadat Laurens het vuur uit had gemaakt en over het veld liep terug naar de bosrand pakte ze hem in haar bek en kwam met drie groten passen naast Laurens lopen. Terwijl ze daar zo liepen keek ze even naar Laurens vanuit haar oog hoeken. Het leek net of hij bijna struikelde over zijn eigen benen. Ze had het met hem te doen. Er kwam een idee in haar hoofd, maar ze verdrukte hem gelijk. Nee, dat zou hij nooit doen! Hallo, hij begaf het bijna van angst bij hun ontmoeting, dan denk je dat hij nu al op je rug zou willen? Maar, deze middag is zo goed verlopen. Ze was in tweestrijd met haar eigen gedachtes. Ondertussen waren ze halverwege het veldje. Toch won haar idee het van haar twijfel. 'Laurens,' zei ze zacht, om hem niet te laten schrikken. 'Je valt bijna om van vermoeidheid. En we moeten nog een heel stuk, misschien kun je beter op mijn rug kruipen. Dan doe ik het laatste stuk wel,' ze glimlachte geruststellend naar hem en stond stil. Ze legte de gazelle uit haar bek en keek hem afwachtend aan. Ze glimlachte toen hij knikte en ging liggen, zodat hij onhandig op haar rug kon kruipen. Ze hielp hem met haar neus en legde hem tussen haar vleugels, met zijn benen achter haar voor poten. Ze ging voorzichtig staan, zeker wetend dat hij stabiel bleef en pakte de gazelle weer op. Ze liep de eerste stuk met grote passen en begon toen te rennen, haar lichaam zo stil mogelijk te houden. Ze keek naar de bosrand voor haar en bedacht zich iets. Ze kon zo onmogelijk door de bomen heen komen. 'Gaat alles daar goed?' zei ze zacht voordat ze hem waarschuwde. 'Doordat de bomen zo op elkaar staan kan ik niet veilig met jou op mijn rug ons door het bos begeven. Hou je goed vast, ik moet de lucht in,' toen ze zeker wist dat hij zich goed vast had opende ze rustig haar vleugels en zette zich soepeltjes maar met grote kracht af. Ze wankelde even in de lucht door het extra gewicht, dit was ze niet gewend. Met veel concentratie en moeite bracht ze hun stabiel, en vloog net over de eerste bomen aan de bosrand heen. Met een paar slagen had ze genoeg hoogte en en gleed rustig door de de lucht. Er scherp op lettend dat alles goed ging met Laurens. Ze merkte de bewegingen op haar rug, en glimlachte in haar zelf. Zij vond vliegen heerlijk, en ze wilde weten wat hij er van vond, 'En? Dit is iets heel nieuws he, dan met je benen op de grond te staan.' zei ze gelukzalig tegen hem en vloog door. Al gauw zag ze de opening in het bladerdak dat het veldje aanduide. Ze zette haar landing in en al gauw vloog ze door het bladerdak, zich voorbereidend op de landing. Deze ging lastiger dan ze had gedacht. Ze moest voorzichtig en zagt zien te landen, met het wezentje op haar rug. Ze mikte in de korte tijd naast de grote steen. Eerst kwam ze met haar achter poten op de grond en veerde in, al gauw kwamen ook haar voor poten er bij en ze zette een paar stappen op de klap op te vangen, met haar staart hield ze zich in evenwicht. 'We zijn er,' zei ze een beetje verlegen.

Na het zand op het vuur te hebben gegooid, vervolgd dat het doofde, kwam hij weer overeind en wreef in zijn ogen. Probeerde zijn hoofd weer helder en scherp te krijgen zodat hij niet om zou vallen terwijl ze weer terug liepen, voor hem waarschijnlijk schrompelen, naar het veldje met de reusachtige, dominerende steen. Met een enorme krachtinspanning hees hij zijn rugzak over zijn schouder. Zijn schouders voelde stijf en koud aan, smekend om slaap zodat ze konden rusten. ‘Hmm..’ Zei hij bedachtzaam bij al haar uitspraken. ‘Vliegen he,’ Hij krabde aan zijn hoofd. Achja, natuurlijk had hij er vaak over gedagdroomd. Hoe zal het zijn? Hij richtte zijn blik weer op Leona en onwillekeurig gleed deze naar haar machtige vleugels die ontspannen tegen haar zijdens waren aan gevouwen. Ze gingen pas weer naar Leona haar kop toen de brede drakengrijns verscheen die al haar tanden deed ontbloten. Voor een moment keek hij met ontzag naar de reusachtige tanden, scherp en hard als ijzer. Zijn miezerige kiesjes waren daar niks bij vergeleken, dacht hij armoedig.
Hij ging slaapdronken een keer met zijn hand door zijn haren, terwijl hij zich wegdraaide van Leona om er de pas in te zetten en weer richting het bos te lopen. Door eigen toedoening had hij een welbekend Robert-pattinson-look gecreëerd wat hem eigen erg sexy stond. Gapend strompelde hij verder, sjokkend met de zware last die schreeuwde om neergezet te worden op de grond. Waarschijnlijk droomde hij dit laatste enkel.
‘Hmmmpf..?’ Kon hij enkel uitbrengen als blijk dat hij luisterde naar haar. Hij keel langzaam opzij naar haar. ‘Niet waar,’ Kwam er koppig maar tegelijkertijd ook moe uit. Omvallen? Veels te overdreven, hij stond toch echt! Sprak hij zichzelf toe, tegen beter weten in.
Alsof de vermoeidheid opslag verdwenen was keek hij met een verrassend verbaasde blik naar Leona om. ‘Op je rug?’ Zijn ogen waren zo groot, zijn wenkbrauwen zo ver opgetrokken en zijn opgewektheid nam met mate toe dat het als geheel een komisch plaatje gaf. Zijn mond zakte uiteindelijk open, terwijl hij zocht naar een toepasselijk antwoord. Maar hoe hij ook zijn best deed, woorden schoten tekort waardoor hij uiteindelijk zijn opengezakte mond maar weer sloot en knikte. Nog steeds stomverbaasd keek hij toe hoe Leona zich plat maakte tegen de grond, om hem moeite te besparen. ‘Uh,’ Mompelde hij. Hij bekeek haar massale lichaam en zocht een manier om zonder zichzelf belachelijk te maken op haar rug te komen. Met een ongemakkelijk gevoel schraapte hij zijn keel en stapte naar haar toe. Verschríkkelijk, Leona is, en bleef een vrouw. Zijn maag kromp samen; van opwinding maar ook van gêne. Voor het eerst stond hij zo dicht bij haar, en voor zijn gevoel besefte hij zich dit vééls te goed. Zijn hand lag op haar reusachtige schouder, en hij kon het niet helpen dat hij voor een kort moment gefascineerd was door de schubben dus ruw, maar ook glad aanvoelden onder zijn hand. Buiten dit alles waren ze ook warm, iets wat hij niet had verwacht. Uiteindelijk slikte en vermande hij zichzelf. Hij moest niet zo moeilijk doen. Hij zette zijn voet op haar poot - waarbij hij zich verschrikkelijk schaamde, de reden kon hij zo snel niet bedenken – en klom vreselijk onhandig via haar schouder omhoog.
Naarmate hij verder omhoog klom verloor hij de hoop, het ging hem op deze manier nooit lukken. Net toen hij zich weer terug wilde laten zakken voelde hij opeens de snuit van Leona onder zijn kont die hem net het stukje omhoog veerde die hij op eigen kracht niet kon bereiken. Geschokt was zijn blik, maar blij was hij ook. Zijn ademhaling en hartslag voelde opeens onnatuurlijk aan. Kippenvel liep langs zijn huid en liet een jeukend gevoel achter. ‘Oké,’ Wilde hij zeggen, maar terwijl hij het zei hoorde hij hoe schor en zacht zijn stem klonk. Ja, hij was er klaar voor. Dat had hij willen duidelijk maken. Maar het kwam enkel zenuwachtig over.
Gelijk grepen zijn handen, puur uit reflex, de stekels vast die onderaan leona's hals zaten vast, toen ze uit het niets overeind kwam. Hij voelde hoe de machtig grote spieren van Leona zich onder zijn benen spande en heel haar lichaam in beweging zette. Dit alles kón gewoon niet waar zijn, hij droomde.. was er tenslotte een andere verklaring? De bonzende en dreunende geluid wat Leona haar voeten maakte, laag als een bas, werd een ritmisch geluid wat zich bij elke stap sneller opvoerde. Jazeker, Zonder dat hij het doorhad antwoorde hij in gedachte. Maar ondanks dat was te horen hóe onvast zijn stem had geklonken. Totaal uit evenwicht gebracht leek het wel. Maar hij wás dan ook uit zijn doen, hij leek totaal in de war te zijn. En hoe langer hij hier bij stil stond, hoe gejaagder hij werd. Zijn ogen vergrootte zich, wat.. nee. Vliegen? Wát!?
Zijn maag leek zo erg samen te knijpen dat het dreigde heel zijn vleeshomp naar buiten te persen. Dat past niet! En met een vreselijk vol gevoel steeg hij dan ook op. Zijn benen verkrampte zich van de inspanning toen ze zich hopeloos probeerde vast te klampen aan Leona. Wind deed zijn haar uit model wapperen en verkoelde zijn gezicht. Algauw werden zijn wangen en het puntje van zijn neus vuurrood van de kou. Met tranende ogen van de wind boog hij zich voorover, zijn gezicht verstoppend tussen zijn armen om zo neigingen van kotsen te onderdrukken. Ik moet overgeven..
Het was zó geweldig, maar ook zó ontzettend teveel voor één keer. Het overweldigende hem eiste zijn tol. Nadat hij een kleine vijf minuten had zitten hijgen en doen om zijn misselijkaanval te onderdrukken en hem de grond in te stampen bracht hij het zichzelf op om weer op te kijken. Ditmaal ging het beter, stukken beter. Hij ademde diep in en zoog de frisse, koele en heldere lucht diep zijn longen in. Dat is het zeker,.. Vanzelf deed het hem glimlachen toen hij voelde hoe er een reeks gelukkige gevoelens mee stroomde toen Leona om zijn mening vroeg.
Zijn handen waren zo erg verkleund dat zijn vingers voor altijd leken omgebogen, gedwongen nooit meer los te laten van Leona haar stekels. Maar hij lette er niet op, al zijn zintuigen probeerde zoveel mogelijk van het vliegen zelf waar te nemen. De wind, de vrijheid, de ruimte, de plezier, de spanning.. maar ook, ongewild dat wel, de misselijke aanvallen.
Met een dreun die zijn lichaam deed schokken lande ze op de grond, hij kon zweren dat hij diertjes hoorde wegvluchten. Met moeite trok hij zijn handen terug en vervolgens liet hij zich zonder moeite van Leona haar rug afglijden. ‘Sorry..’ Mompelde hij terwijl hij van haar wegstrompelde. Toen hij het écht niet meer uithield boog hij zich voorover en kokhalsde tot dat zijn vlees, zijn gazelle, opnieuw zichtbaar werd. Met misselijk makende geluiden kotste hij alles uit totdat hij enkel nog gal op rochelde. Hoestend kwam hij weer overeind, zijn gezicht klam. Hij kon níet tegen kotsen, iets waar hij dan ook een grote angst voor koesterde. Langzaam draaide hij zich weer tot Leona.. ‘Dat was geweldig..’ Mompelde hij, maar oprecht en gemeend.

Ze ging weer zo plat mogelijk liggen toen Laurens van haar rug af wilde glijden en opende haar bek om de halve gazelle op de grond te laten vallen. Verbaasd keek ze hem na toen hij zijn verondschuldigingen mompelden en weg liep van haar, naja lopen het was meer alsof hij overal pijn had. Bezorgt zette ze een stap naar hem toe, totdat hij zich voorover boog en zijn avond eten weer terug gaf aan de natuur, via de verkeerde weg. Geschokt bleef ze als versteend staan. Wat had ze gedaan, ze had hem ziek gemaakt! Hoe kon ze dat doen. Er kwam een zacht kermend geluidje uit haar keel toen ze werd overspoeld met schuld gevoel. 'Het spijt me zoo. Wat heb je? Hoe ziek ben je?' piepte ze vol schuld. Ze had haar lichaam laag en haar kop en hals voor zich uit gestrekt, waardoor ze een stukje boven heen zweefden. Ze 'groop' als het waren naar hem toe. Ze kon niet geloven dat ze met het iets wat zij met haar volle hart en liefde deed, hem zo ziek kon maken. Toen hief ze haar kop weer een stukje op, met grote ronde ogen van verbazing. Geweldig? Hoe kon hij het geweldig hebben gevonden als hij net kokhalzend zijn avondeten weer omhoog liet komen. Zij had - net als altijd - wel genoten van het vliegen. En al helemaal met hem op haar rug, ze wilde haar vreugde met hem delen, maar dit had ze totaal niet bedoeld. Ze bleef hem ongegeneerd aanstaren, het was zo onbegrijpelijk. Ze snapte het niet, totaal niet. 'Wat... wat bedoel je? Geweldig?' stamelde ze. 'Je, je bent ziek! Door mij, het is mijn schuld! Ik wilde je mijn levensdoel, mijn grootste iets waar ik van genoot met je delen, en ik maak je ziek,' het laatste fluisterde ze zowat, meer voor zichzelf dan voor hem. Ze liep achteruit van hem weg, schudden met haar hoofd. Ze liep alle feiten, details en dingen die ze wist na. Proberen te zoeken waar het fout was gegaan. Paniekerig schoten alle feiten door haar hoofd, waardoor de barriëre tussen haar en Laurens iets verzwakte. Als een draak over moest geven, zat er behoorlijk iets fout. Vaak een erge vorm van vergiftiging, waar negen van de tien aan stierven. Maar hoe had dat kunnen gebeuren? De gazelles, nee dat kon niet. Anders zou zij hier nu ook zo gelegen hebben, waarschijnlijk met koorts en trillende spieren. De gedachtes schoten door haar hoofd heen. Ze kon op niets komen dat dit zou verklaren, wat hij in de lucht had kunnen oplopen zonder dat zij het had kunnen merken en wat hem zo ziek maakte. Ze keek hem aan, proberen kenmerken te vinden die haar misschien duidelijkheid gaven. Hij was wit, wat haar al verbaasde. Hij was nooit zo wit geweest. Verder zag ze kleine nuances in zijn lichaam die gevolg waren van zijn overgeven; trillerigheid, misschien de witheid, een beetje hangerige schouders. Ook keek hij een beetje gek uit zijn ogen, maar er leek niets ernstigs met hem aan de hand te zijn. Ze snapte er niets van! 'Waarom, waarom ben je zo ziek? Of, tenminste, ziek?' zei ze trillend, nog steeds met hoge schuldgevoelens en bezorgtheid.

Een misselijkmakende huivering trok ongewild door hem heen. Alles voelde bibberig, vermoeid en zwak aan. Het hoesten, wat hij nu soms nog enkele keren deed, leek al zijn overige energie uit te putten. Zijn hoofd draaide ongezond zweverig weg alsof er psychisch iets niet goed met hem ging. Opnieuw deed hij moeite overgeef neigingen te onderdrukken toen er een walm qua geur op hem afspoelde van zijn eigen kots, dit resultaat leverde op dat hij kokhalsde. Iets wat verschrikkelijk veel pijn deed in zijn maag toen hij deze voelde samenknijpen; leeg als hij was. Hij zuchtte een keer bevend en probeerde de zieke aanval van zich af te schuiven.
Hij knikte éénmaals instemmend met Leona toen deze hem herhaalde. Geweldig ja.. Hij bracht de moeite niet meer op om het hardop uit te spreken. Hij probeerde de overgebleven smaak van het gal in zijn mond, in te slikken. Iets wat zijn gezicht deed vertrekken toen de zure, bittere smaak hier nogmaals door benadrukt werd. Hij had water nodig, niet enkel voor de smaak; zijn keel brandde.
Toen Leona haar verbaasdheid uitte over het feit dat híj zo ziek was geworden door de vlucht terwijl het voor haar alles betekende schoot zijn hoofd naar achteren in zijn nek en welde er een lach op uit zijn keel. Hij was in de war, leek zijn gevoelens niet meer onder controle te hebben waardoor hij dingen deed die hij die hij normaal niet zou hebben gedaan. Hij leek wel dronken.
‘Waarom denk je dat wij, mensen, geen vleugels hebben?’ Vroeg hij nu, met een licht glimlachje. Aangekomen bij Leona liet hij zich gewillig door zijn knieën zakken en stortte op deze manier neer op de grond. Opnieuw ontsnapte er een zucht, puur van de inspanning. Hij ademde een nieuwe, diepe teug frisse zuurstof naar binnen en probeerde Leona zo kort mogelijk gerust te stellen. Ze vatte het alles helemaal verkeerd op, maar hij was te vermoeid om nu alles vol details uit te leggen.
‘Het is niet jou schuld Leona,’ Een licht glimlachje welde op, wat hem er enkel krankzinnig uit deed zien. ‘En ik lijdt niet aan één of andere ziekte zoals je denkt.’ Hij haalde, terwijl hij zat, de rugzak van zijn rug en legde deze naast hem neer. ‘Ik ben nog nooit zo hoog geweest...’ En terwijl hij het zei leek het nu pas door te dringen hoe waar die woorden waren. Hij probeerde de vlucht scherp voor zijn geest terug te halen, maar zijn vermoeidheid wierp hier een vaste muur tussen zodat het hem onmogelijk werd gemaakt. Hij wilde aan Leona vertellen hoe hij het had ervaringen, wat hij er van vond en wat voor indruk het had nagelaten. Hij wilde haar met álle details opschepen, alle kleine gevoelentjes die hij had gevoeld sinds hij op haar rug had gezeten. Hij wilde haar zijn complimenten toe reiken, hij wilde met haar práten. Maar hij was in deze positie in geen van alle instaat.
‘Leona?’ Mompelde hij. Hij liet zich achterover zakken en draaide zich vervolgens op zijn zij. Niet zo bezorgd zijn.. morgen gaat het wel weer goed. Automatisch ging hij over op zijn gedachtes. Zijn ogen sloten zich. Een stilte welde op en hij deed geen enkele moeite deze te breken. Opeens leek alles weer fijn en rustig te zijn. Zijn misselijkheid had hij eruit gekotst, nu moest hij enkel nog van zijn vermoeidheid afkomen. Het enige medicijn daar tegen was slaap, en die ontving hem nu met open armen. Warm, veilig, zacht, behaaglijk. Leona? Vroeg hij nogmaals, toen de slaap hem bijna overmeesterde. Ik heb het koud.. Klonk het murmelend als een klein jongetje van acht jaar. Vuur? Of, hij durfde het nauwelijks te vragen maar zijn gedachtes leek hij niet tegen te kunnen houden. Jou? Vlak nadat hij één van deze twee had waargenomen, wetend dat nu álles goed was, zakte hij helemaal weg.

Zijn lachen verbaasde haar totaal. Hoe kon hij lachen als hij zo ziek was! Beschaamd luisterde ze naar zijn verklaring, ja daar zat iets in. Ze keek hem nog steeds een beetje verbaasd aan, toen hij zei dat het niet aan haar lag. Maar ze was ook opgelucht, blij dat het niet haar schuld was. Ze glimlachte toch bij zijn opmerking over de hoogte. 'Dat was nog niets. Ik zou je nog veel meer willen laten zien, en voor doen, en laten voelen. Maar als je je al zo voelt bij zo'n kort vluchtje, dan durf ik dat niet echt,' zei ze een beetje verlegen. Ze was wel weer gerust gesteld, door zijn woorden. Hij zag er nog wel breekbaar en slapjes uit, maar hij zag er minder erg uit dan een paar minuten geleden. Ze bekeek hem terwijl hij wankelend naar haar toe kwam lopen. Ze liep een stap naar hem toe, om zijn wankelende benen wat meer rust te geven. Hij viel half door zijn knieën heen en ze zorgte dat hij niet op de harde grond viel door hem tegen zich aan te laten leunen. Liefkozend draaide ze haar lichaam een beetje zodat tegen haar zij aan lag. 'Ja warhoofd?' zei ze zacht terug. 'Dat zal ik niet meer doen. Ik was alleen bezorgt over je,' en ze snoof zachtjes door zijn haar. Ze keek naar het kleine lichaampje dat opgekruld tegen haar aan lag. Net nog was het een ontzettend wankel gevalletje geweest. Nu lach het rustig - wel met een behoorlijk wit hoofdje - met zijn ogen gesloten dicht bij haar. Ze glimlachte en voelde zich goed. Het was fijn om iemand te hebben, waar je je zorgen over kon maken. Dan gaf het leven toch iets meer diepgang. Ze ging voorzichtig zelf wat meer en confortabeler liggen, zich klaar makend voor de nacht. Ze leunde iets meer naar achter zodat ze tegen de steen aan lag. Ze zuchte diep en ze krulde haar nek zodat haar hoofd aan de bovenkant van die van Laurens aangrensde. Ze opende haar ogen weer toen hij begon te praten. Het verbaasde haar dat hij in gedachte praten, maar ze hoorde zelfs toen de vermoeidheid in zijn geest. Ze glimlachte bij zijn gemompel. 'Stil maar, sluit je ogen maar en geniet van de rust. Slaap lekker,' ze hief haar kop weer op en blies een warme lucht stroom over het kleine, koude lichaampje van Laurens heen. Ze voelde hoe het lichaampje wat rustiger werd en de ademhaling van het kleine lichaampje werd steeds regelmatiger en rustiger. 'Slaap lekker,' fluisterde ze zachtjes en lechte haar vleugel over hem heen, beschermend tegen al het kwaad dat in de buurt durfte te komen. Ze deed nog één keer haar ogen open en keek het donker in. Het was windstil, en er was geen geluidje te horen. Het zou een rustige nacht worden, dacht ze glimlachend en sloot haar ogen. Lachzaam werd ook haar ademhaling rustig, ze voelde voordat ze weg gleed in de wereld van dromenland het bewustzijn van Laurens dat diep was. Ze zach lichte flisten van beelden van zijn droom. Ze moest weer glimlachen, en gleed zelf toen ook weg. Die nacht droomde ze - waarschijnlijk samen met Laurens - over de korte vlucht die ze samen hadden gemaakt. Ook droomde ze over de dingen die ze samen in de lucht konden doen, de snelheid, de acrobatieke manouvres. Zo ging de nacht rustig voorbij.

Hij bewoog nog kort onrustig, wel met gesloten ogen. Geheel nestelde hij zich tegen Leona haar zij aan, puur vanwege de warmte. Slaapdronken besefte hij half niet meer dat het Leona was, op instinct gedreven schoof hij richting het warme en veilige gevoel. Nog één keer speelde de wind wapperend met zijn haren, tot dat de wind opeens ging liggen door een onverklaarbare reden. Niet wetend dat dit door Leona kwam en haar reusachtige vleugel. Naarmate hij dieper en dieper wegzonk, hoe aangenamer het werd. De warmte overviel hem totaal, .. net zoals de duisternis.
Zijn dromen waren onrustig en lieten hem onwillekeurig soms kronkelen en wiebelen in zijn slaap. Beelden aan de dagen hiervoor, maar met name Leona, flitsen aan zijn onderbewustzijn voorbij. Soms ontsnapte er een diepe zucht bij hem gevolgd door zachte, onsamenhangend gemurmel.
Zo verliep de nacht: stil en donker. Enkel het gehuil van een wolf ver weg, of het geschuifel van pootjes. De gebruikelijke nachtgeluiden die geen eens meer opvielen als je er niet op lette. Normaal gesproken was de nacht koud geweest met een stralend heldere hemel, vol van de sterren. Maar nu lag hij in een donker en vreselijk warm hol. Terwijl hij sliep genoot hij van de warmte, maar eenmaal in de vroege ochtenduurtjes lukte het hem niet meer..
Zijn ogen opende zich. Op het moment zelf kon hij zich er niet over verbazen dat er geen fel licht in zijn ogen scheen, slaapdronken kwam hij overeind en wankelde hij zelfs terwijl hij zat. Een zacht ge'hmm' kwam uit zijn mond terwijl hij zijn benen strekte. Hij ademde een keer diep in; warme, dikke lucht. Zijn gezicht vertrok ervan. Langzaam keek hij omlaag naar zijn tuniek die helemaal vochtig aanvoelde van het zweten. Afwezig knipperend keek hij er een tijdje gebiologeerd naar. Hij had het warm, vreselijk warm en snakte dan ook naar frisse, heldere, koele lucht. Geblind door de slaap en het donker voelde hij aan de muur rechts van hem. Terwijl er een lichte frons ontstond, het was nog te vroeg voor een diepe frons, voelde hij aan de muur naast hem die niet als een normale muur voelde. Waar was hij toch? Zijn hoofd draaide weg en opnieuw gaapte hij breed. ‘Mag ik weg?’ Mompelde hij tegen zichzelf. Hij prikte nu met een prielvingertje tegen de muur. ‘Mag ik weg?’ Vroeg hij opnieuw, hopend dat de muur misschien tot leven zou komen.
Opeens, uit het niets, verscheen er een brede, dronken glimlach. Hij droomde, hij wist het zeker. Zachtjes begon hij te grinniken. Want als hij niet droomde, waarom raakte hij dan niet in paniek?
Een kreun ontsnapte terwijl hij zich weer achterover liet zakken. Hij zal wel wachten totdat hij wakker werd..

De dromen waren warrig, en zonder vaste volghoorde. Toch genoot ze ervan. Gewoon, de gedachte bij alles, alle avonturen, alle vluchten. Opeens hoorde ze de vogeltjes fluiten in haar oren, en zag ze licht de zonnenstralen door haar dikke oogleden heen. Verbaasd opende ze sloom haar ogen. Ze knipperde een paar keer en keek om zich heen zonder zich te bewegen. Plots werd ze zich bewust van bewegingen tegen haar aan. Ze voelde iets duns tegen haar buik aan prikken. Ze glimlachte toen ze zich ervan bewust werd dat het Laurens was die waarschijnlijk wakker was. Ze legde haar kop neer en tilde haar vleugel een tikkeltje omhoog zodat ze er onder door kon kijken. Zijn stem had gedempd geklonken toen hij sprak. Ze zag hem tegen haar zij aan leunen en ze glimlachte weer. Blijkbaar had hij niet opgemerkt dat haar vleugel een tikkeltje was opgetild, en ze had zin om hem eens een beetje te plagen. Ze ademde zachtjes in en blies toen door harder door haar neus uit, terwijl er kleine blauwige vlammetjes uit haar neusgaten kwamen. Ze waren niet groot, maar ze verlichte wel de donkere ruimte onder haar vleugel waarin Laurens ineen gedoken had gezeten terwijl hij blijkbaar wachtte. 'Goeie morgen. Lekker geslapen?' zei ze met een vrolijke stem. Ze rook een sterke muffe geur, en ze kwam er achter dat het Laurens zelf was. Ze zag zijn t-shirt sporen vertonen van water. Hij moet zeker veel vocht zijn verloren. 'Je stinkt. Wist je dat? Misschien is het tijd voor een goed bad,' zei ze er vrolijk achteraan. Ze was in een opperste bui. Niets kon haar humeur zo gauw bederven. Ze had heerlijk geslapen, en leuk gedroomt. Met een zacht gehum dat uit diep vanuit haar keel kwam tilde ze haar hele vleugel op en tegelijkertijd ook haar hoofd. Ze hield haar vleugel in de lucht terwijl zich uitstrekte. Ze hief haar voorlichaam iets op en strekte haar voorste poten uit, en daarbij haar klauwen wat een krakend geluid veroorzaakte. Dit was het gevolg van een nacht lang in de zelfde positie te hebben gelegen, dacht ze. Haar staart lag nog steeds gekruld om de plek waar haar vleugel had gelegen, en daarbij het gebied afbakenend waarin Laurens zat. Ze was gaan zitten, maar hield haar staart op de zelfde plek. Ze keek naar hem terwijl ook hij uit de duffe toestand ontwaakte. Ze geeuwde zelf uitgebreid. Ze begon weer te nuriën terwijl ze om zich heen keek. De halve gazelle die ze gister avond daar had laten liggen en voelde haar maag weer knorren. Hmm, heerlijk. Een kant en klaar ontbijt. Ze likte met haar donkere tong langs tanden en stond toen uiteindelijk op, en liet Laurens uit ee kleine - toch best wel charmante ^^ - gevangenis en richte haar aandagt op de gazelle die zo'n 100 meter verderop lag. Ze gromde speels ernaar. De nacht had haar genoeg energie gegeven. Haar blik was gevestigd op de gazelle. Haar kop daalde samen met haar voorlichaam. Ze boog wat door haar voorpoten heen en stak haar staart uit. Ze duwde haar vleugels strak tegen zich aan en zakte nog iets door haar voorpoten. Toen met een reuzachtige sprong, sprong ze boven op het levelozen lichaam. Ze was jong, ze hield van spelletjes en uitdagingen. Maar als het er op aankwam, kon ze wel serieus zijn. Hoewel er nog weinig gevallen in haar leven zijn geweest waar haar serieusheid erg nodig waren. Ze beet in haar prooi en ging liggen. Met haar klauwen - die ze op haar prooi had gelegt - scheurde ze haar prooi vol speelsheid uit elkaar. Ja, ze was in een vrolijke bui.

Zijn ogen had hij weer gesloten en hij probeerde zich geheel weer te ontspannen. Iets wat gemakkelijker ging dan dat hij had verwacht. Langzaam sijpelde hij weer weg de duisternis in, omgeven door de hitte. Het stoorde minder dan dat het gebruikelijk deed.
Hel blauw-witachtig licht drong door zijn oogleden door, als reactie opende hij geschokt zijn ogen; ook al was het misschien iets wat hij beter níet had kunnen doen. Hij keek recht in het licht en sloot nu als reactie weer zijn ogen. Een kermend en kreunend geluidje verliet zijn lippen, dat was níet leuk. Heel zijn lichaam schokte lichtjes toen hij Leona haar stem door zijn hoofd heen hoorde galmen. Ondanks dat hij niet hoefde te wennen aan het 'opengevoel', omdat ze de hele nacht samen hadden geslapen en ongemerkt deze intact hadden gehouden, schrok hij wel van haar stem. Opeens leek hierdoor ook heel zijn verstand weer zijn terug gekeerd. Maar natuurlijk..
Hij kneep zijn ogen dicht en wreef met beide handen over zijn gezicht vervolgens gaapte hij breed en ongegeneerd. ‘Jawel.. jij?’Langzaam ontstond er een frons. ‘Bedankt.’ Merkte hij simpelweg op toen ze hem eraan herrinerde dat hij in het zweet baadde. ‘Jajaja..’ Schoof hij haar woorden weg, net zoals een klein jochie had gedaan bij zijn moeder.
Opnieuw gingen zijn ogen dicht toen Leona eindelijk haar vleugel weghaalde en de zon nu recht in zijn ogen scheen. En weer verliet er een kreunend geluid uit zijn lippen. Als het zo door ging, werd er nog is een goed ochtendhumeur bij hem opgewekt.
Langzaam kwam hij overeind en begon hij, net als Leona, alle delen van zijn lichaam die verkrampt aanvoelde te strekken en te rekken. Soms vertrok zijn gezicht erbij als zich een onaangenaam gevoel meester maakte van de plek die hij spande. Aan het einde van zijn ochtendgymnastiek rolde hij nog met zijn schouders en richtte hij zich weer tot Leona die net uitgebreid gaapte. Het aanzicht deed hem glimlachen. De glimlach werd enkel breder toen hij haar maag weer hoorde opspelen terwijl ze zich richtte tot haar gazelle. Hij lette er geen eens meer op toen hij werd bevrijdt, dankzij Leona. Ook al was zij het ook die hem gevangen had genomen.
Zachtjes begon hij te grinniken door het gegrom naar de dode gazelle. Ze is gek.. De aanblik die Leona gaf deed hem denken aan een puppy. Met een vrolijke blik in zijn glanzende ogen volgde hij haar bewegingen. Langzaam zakte zijn mond open toen hij zag hoe gemakkelijk Leona een afstand overbrugde van honderd meter in één simpele sprong. Wtf! Hij wilde achter Leona aansprinten. Net toen hij 20meter overbrugt had draaide hij zich opeens om en rende weer terug. Bij zijn oude slaapplaats aangekomen hees hij de rugzak over één schouder, net zoals de pijlenkoker en nam zijn boog in de hand. Opnieuw zette hij koers richting Leona. Eenmaal dichterbij bleef hij uiteindelijk op een afstandje van 10 meter staan. Met ontzag, maar ook een kleine angst keek hij toe hoe vermakelijk leona het dier verscheurde. Hij kon er niks aan doen, maar plots beelde hij zich in dat híj daar lag en zíjn arm nu werd afgerukt alsof het een takje was. Hij slikte een misselijkmakende golf weg. En wachtte maar totdat Leona klaar was...

Speels hapte ze in de gazelle totdat hij helemaal op was. Heerlijk zo'n ontbijt waar je weinig voor hoeft te doen. Alleen een beetje weinig, bedacht ze zich nog nagenietend van het dier. Ze likte haar tanden weer af met haar donkere tong totdat al het bloed en kleine botjes er tussen uit waren. Haar ras, de draken, waren grote jagers. Als ze eenmaal hun zinnen op iets hebben gezet, is het bijna onmogelijk om die wil om te keren. Het kon een goeie eigenschap zijn, behalve als jij de prooi was en zij hadden honger. Op de plek waar de gazelle had gelegen was nu alleen een - beetje - rooie vlek te zien op het omgewoelde gras. Ze stond op en schudde haar kop. Ze was in een opperste stemming, en ze wilde actie ondernemen. Ze draaide zich om naar Laurens die haar stond aan te staren met zijn rugzak op zijn rug. Ze glimlachte naar hem en bracht haar hoofd en ogen op zijn ooghoogte. Ze keek hem diep in zijn grijze ogen en knipperde. Wat was hij toch een wonderlijk wezentje, dacht ze en haar hart vulde zich met een gevoel die ze niet kende. Ze bracht haar kop wat terug maar bleef hem aankijken. Ze wilde iets proberen, iets wat hem misschien prettiger deed voelen. Het was in haar op gekomen toen ze zat te eten en haar gedachtes terug gingen naar het moment dat ze die ochtend weer begonnen te praten. Zodra zij tegen hem begon te praten merkte ze dat zijn geest - en lichaam - een stukje inkrimpte, waarschijnlijk omdat het nogal ongemakkelijk was. Ze wilde hem wat terug doen. Ze concentreerde zich op het moment dat hij zijn naam hardop had gezegt en dacht aan de manier waarop hij het had gedaan. Met een brom probeerde ze haar lippen op de manier te vormen hoe hij het had gedaan, en een rare klank kwam uit haar keel. 'Lwauwes,' ze fronste en knipperde weer met haar ogen. Ze bleef hem aankijken, meer omdat ze een punt nodig had voor haar ogen om zich te concentreren. Ze schudde haar kop en sloot haar ogen even. Opnieuw, dacht ze brommend. 'Lwaurrrwns,' zei ze met een lichte brom toen ze de 'r' uitsprak. Haar stem hardop, klonk toch iets anders dan geestelijk. Het bleef de nuances van een vrouwen stem hebben, maar een diepliggende zware bas bleef doordat ze nog nooit op deze manier had gesproken. Ze wilde op z'n minst zijn naam kunnen zeggen, op de manier zoals hij met zijn soort genoten sprak. Haar geest nam contact op met de zijne en ze vroeg 'Kun het hartop zeggen, voor mij? Je naam,' ze wachte totdat hij reactie gaf. En zag tegelijkertijd in zijn geest de handelingen die hij nam. Misschien lukte het nu! 'Lauwrens,' sprak ze met een lichte melodieuze stem. Ze hief haar kop en glimlachte. Dat was al een hele vooruitgang. Nou kon ze hem tenminste roepen zonder dat hij zich doodschok omdat ze zijn geest betrat. 'Lauwrens,' zei ze wat harder en een licht geneurie kwam vanuit haar keel omhoog. Ze fronste weer, bracht haar kop naar beneden en duwde haar neus zachtjes tegen de borst van Laurens. 'Lauwrens,' zei ze weer. Toen ging ze weer rechtop zitten en probeerde iets nieuws. 'lueunaaa,' zei ze lastig. Boos gromde ze, door haar eigen gebrek in kundigheid op dit gebied. Ze moest nodig meer gaan oefenen, wilde ze dit onder de knie krijgen. Ze zuchte diep en strekte haar poten voor zich uit. Ze sloot haar ogen even en legde haar kop op haar klauwen. 'Ik moet nog even oefenen denk ik,' zei ze met een zucht van frustratie. 'Ik zal hard oefenen. Zodat jij ook gemakkelijker met mij kan praten,' ze glimlachte flauwtjes op haar manier naar Laurens. 'Wat zijn je plannen vandaag?' vroeg ze hem toen maar, om van onderwerp te veranderen. Ze had het niet zo graag over haar gebrekken... Het was frustrerend.

Hij had de gehele tijd zwijgend toe staan kijken hoe ze de gazelle verscheurde en naar binnen slokte. Het koste haar geen enkele moeite en de enige uitstraling die ze erbij gaf was opperste genot. Alles leek, in haar ogen, haar toe te lachen. Dit te zien deed hem glimlachen en maakte hem ergens ook vrolijk. Maar het bleef een walgend beeld, ondanks dat hij omnivoor was.
Zijn blik kruiste die van haar en vanzelf bleef hij haar diep in de ogen aankijken. Haar helder, donkergekleurde ogen die hem deden denken aan de nacht. Langzaam verscheen er een glimlachje en hij deed niet de moeite om de stilte of de blik tussen hen te verbreken. Het deed hem geen angst meer toen ze dichterbij hem kwam, hij had immers tegen haar aan geslapen. Nu hij dit besefte maakt het hem enkel gelukkig om zo dicht bij haar te kunnen zijn, en op de manier met haar om te gaan. Maar terwijl hij dit besefte stak hem er toch iets dwars. Hij kon dit alles dan wel mooi vinden, maar hoe was het bij haar? Had zij ook die rare kronkels qua gevoelens in zich op het moment dat zij hém zag? Voor een kort ogenblik was een vlaagje teleurstelling in de vorm van een glimp zichtbaar in zijn ogen. Maar kort hierna maakt ze een vreemd, brommerig geluidje en werd hij uit zijn gepeins getrokken. Hij keek haar weer aan, met een heldere blik weer geheel bij zijn positieve.
Verbaasd knipperde hij met zijn ogen toen het woord 'lwauwens' over haar lippen rolde. Het ging dan aardig stroef, en hij wist niet zeker of hij het goed verstaan had. Maar hij kon haast zweren dat ze zijn naam probeerde te zeggen. Geïnteresseerd boog heel zijn houding iets naar haar toe, nu iets afwachtend. Toen hij de volgende versie van zijn naam horen kon hij het niet tegen houden dat er gegrinnik uit zijn keel opsteeg van plezier. De manier hoe ze het zei klonk zo speels dat hij geneigd was haar na te gaan doen, maar dan met háár naam. Met een brede grijns een glanzende ogen bleef hij haar aankijken, afwachtend.. nog steeds. ‘Laurens,’ Floepte er automatisch uit. ‘Lau – rens.’ Zei hij vervolgens duidelijk articulerend, misschien hielp het iets.
Zijn grijns leek beter te worden toen ze een derde poging deed naar zijn naam. ‘Ja, fantastisch!’ Zei hij lachend, maar hij waardeerde het ook zeker. Ze sprak! Het was de éérste keer dat hij haar iets anders hoorde doen dan brommen, neuriën of brullen. Het klonk vreemd en onnatuurlijk, maar tegelijkertijd fascineerde het hem ook. Hij lachte kort toen ze hem aanwees, op haar manier, en zijn naam herhaalde. Ook al bleef de 'r' erg rollend klinken in zijn naam, en het geheel iets rauw, het wás zijn naam.
Zijn gezicht vertrok iets vragend toen er opeens een vreemde melodie uit haar keel opsteeg. Fronsend bleef hij staan tot dat het doordrong dat ze haar éigen naam probeerde te zeggen. Hij kon nog net voorkomen dat er een raar gegiechel opsteeg en lachte vervolgens hardop. Hij glimlachte vervolgens breed toen ze op de oude manier weer met hem sprak. ‘Ach, Leona.’ Hij glimlachte breed, het geheel klonk misschien iets troostend. Het voor uitzicht dat hij haar misschien kon helpen met het leren spreken verheugde hem. Nu had hij gelukkig iets waar hij beter in was dan haar, .. En ook al klonk het egoïstisch, ergens was hij er blij mee.
‘Mijn plannen?’ Zijn humeur was door de gebeurtenissen van dernet behoorlijk opgekrikt. ‘Nou.. ik denk een bad.’ Hij kon er nu zelf ook om grijnzend. ‘En ik moet aan een nieuwe boog zien te komen,.’ Markt dus,.. ‘En eten,’ Voegde hij aan zijn lijstje toe. Ook al had hij voor nu genoeg. ‘Verder heb ik niet zo veel ideeën.’ bekende hij. ‘En jij?’ Nieuwsgierig hoe de dag van een draak er uit kon zien.


Edit Sky: Goed zo! Jullie schrijven mooie lange berichten, mijn complimenten!

Toch was ze op een bepaald niveau best tevreden met haar prestatie. Voor de eerste keer was het toch wel iets goeds wat ze berijkt had. Nog een beetje in gedachten mompelend probeerde ze de kleine nuances in zijn naam beter te kunnen uitspreken. In haar hoofd ging het zo gemakkelijk. Nog heel zachtjes klonk haar gemompel 'lauuoee - rrreuuns,' bromde ze zachtjes. Haar besluit stond vast, ze zou zo snel mogelijk zo goed mogelijk willen kunnen praten op de manier zoals Laurens sprak. Als was het alleen om met hém te commenuceren op een manier zoals hij het fijn vond. Haar eigen naam kwam later wel, die gebruikte ze niet zo vaak. En ze reageerde ook al automatisch op het hardop uitspreken van haar naam uit Laurens mond, dus zover was het al genoeg. Door haar concentratie had ze Laurens gegiechel om haar proberen niet echt opgemerkt. Ze grijnsde toen ze zijn plannen voor vandaag hoorde. 'Ja een bad. Dat lijkt me een ontzettend slim idee,' en ze snoof geammuseerd. Toch had die wel zo zijn heldere momenten dacht ze vrolijk. Een boog? Naja, ze merkte later wel wat nou precies een boog was. In een vlaag van Laurens zijn gedachtes zag ze een plek met raar soort huisjes - wat eigenlijk totaal niet op mensen huisjes leken - die aan twee kanten open waren en alleen een soort doek achtig iets erover heen gespannen. Ze had veel mensen gezien, heel veel mensen. Ongewild liep er een lichte rilling over haar ruggengraat bij de gedachten van zoveel mensen op één plek. Hoe konden ze dat? Met zoveel van hun eigen soort op één en de zelfde plek. Zij als draak werd al zenuwachtig als er een stuk of zeven draken op de zelfde plek waren. Ze dacht even na. In afscheid nemen had ze nog lang geen zin. 'Ik denk dat ik ook nog even mijn ontbijt afmaak en nog wat ga jachen. Zodat ik wat later in de middag kan jagen voor een soort van avondeten,' legte ze er bij uit, om haar keuze te verklaren. Ze zat nog steeds met de markt - ze had opgevangen dat hij het zo noemde - in haar hoofd. Als ze bij Laurens in de buurt wilde blijven, zou ze ook in de buurt van die markt moeten komen. Ze wist dat het dichtsbijzijnde gebied waar heel veel mensen zich vestigden een behoorlijk stuk hiervandaan was. Ze kwam met een idee in haar hoofd die haar geest niet meer los wilde laten. Ze probeerde het idee weg te drukken, de afgelopen korte vlucht was hij ziek geworden. Denk je dat hij het uithoud om een langer stuk te vliegen? Toch kon ze het niet laten om een bepaalde enthausiasme van haar idee niet te onderdrukken, ze kón het gewoon niet. 'Hoe wil je bij die markt komen?' zei ze zonder er bij na te denken - wat ze zich daarna wel realiseerde - dat hij misschien niet door had gehad dat ze zijn gedachten had opgevangen. 'Sorry, ik ving een gedachte kronkel van je op, het spijt me,' zei ze weer beschamend. Deed ze het wéér. Ze legde haar kop met grote schaamte tussen haar klauwen en keek met droevige ogen omhoog naar Laurens. 'Ik dacht namelijk -' zei ze er zacht achteraan -'dat als je misschien niet té misselijk bent, en natuurlijk als jij het wilt, en als je het wilt na je bad en eten. Of wanneer jij het ook wilt. Ik je naar die plek kon brengen,' ze draaide een beetje om haar voorstel heen, een beetje verlegen om het idee naar voren te brengen. Ze glimlachte hoopvol nadat ze klaar was met praten en keek hem weer aan. 'Ik had vandaag namelijk niet zo veel plannen. Ik leef meer van dag tot dag,' gaf ze als verklaring. Ze lag daar nog steeds met haar kop op tussen haar klauwen en keek met schuine ogen omhoog naar Laurens. Afvragend hoe hij zou reageren. Ze zou het begrijpen als hij het afwees, maar toch hoopte ze met heel haar hart dat hij zou toestemmen. Dan kon ze hem wat meer laten zien dan alleen dat lullige, rustige vluchtje dat ze hadden gehad. Ja, ze begon zonder dat ze het merkte zich steeds meer aan hem te hechten.

Hij grijnsde onwillekeurig breed met glimmende ogen van pret. ‘Ja, dan zal ik dat maar doen.’ Gaf hij enkel nog commentaar & ging verder er niet dieper op in. Ze hoefde de details van zijn bad niet te weten xd da's een beetje.. privé (A) Zwijgend luisterde hij naar háár dag, nieuwsgierig als hij was. Ondanks alles was hij toch een beetje teleurgestled. ‘Jagen en slapen.’ Voegde hij haar leven kort samen in drie krachtige woorden. [Sorry, deed me denken aan cogito ergo sum xD].
Hij zakte door zijn knieën en haalde zijn rugzak en pijlenkoker van zijn rug. Zijn pijlenkoker liet hij met rust terwijl hij in zijn tas begon te graaien. Uiteindelijk vond hij naar het geen waar hij opzoek was. Hij haalde een harde, bruine klont te voorschijn. Aandachtig bestudeerde hij het stuk brood. Het was oud, maar schimmelde nog niet. Voordat hij nog langer begon te twijfelen zette hij zijn tanden in het stuk en scheurde met moeite een stuk eraf. Hij had geen zin in vlees op deze vroege ochtend en als enige vervanger had hij het oude homp brood gehad. Nog kauwend op zijn eerste hap richtte hij zijn blik weer op Leona.
‘Lopend?’ Zei hij simpelweg en iets vragend omdat hij niet begreep waarom ze dat zelf niet had bedacht. Hij schonk haar nog een licht glimlachje voordat hij het droge, taaie spul doorslikte en een nieuw stuk aftrok met zijn tanden. ‘Ohw..’ Zei hij daarna inderdaad beseffend dat Leona helemaal niks van de markt af had kunnen weten. ‘Oh maakt niet uit,’ Zei hij schouder ophalend, hijzelf had het geen eens beseft. Zijn aandacht was weer gevestigd op het brood, hij keek ernaar alsof het een uitdaging was en het derde stuk rukte hij er nu af. Verwoed kauwend op het stukje keek hij weer naar Leona. Toen hij zag hóe ze naar hem keek kon hij er niks aan doen dat hij begon te lachen. ‘Het maakt niet uit Leona,’ Zei hij vervolgens breed grijnzend. Zijn grijns verdween op het moment dat bij hem doordrong wat ze hem voorstelde. Totaal verklutst vergat hij nog verder te kauwen en keek hij haar met schaapachtige, knipperende ogen aan. ‘Eh,..’ Klonk er zachtjes waarna hij zich weer herinnerde dat zijn mond nog vol was. Hij slikte moeizaam en ging vervolgens na een korte stilte verder met zijn antwoord. ‘Ik was eigenlijk van plan..’ Begon hij mompelend. Hij luisterde opnieuw naar hem toen ze hem in de reden viel en hij schonk haar een licht glimlachje toe, nogal hulpeloos. ‘Leona.. Ik was éigenlijk van plan vandaag het bos weer in te trekken en daar ergens een bad te nemen.’ Gaf hij toe, en daar hoefde hij haar níét bij te hebben. Daar hoefde hij níemand bij te hebben. ‘En daarna zelf door te trekken naar de markt. Leona, het zou ook veels te gevaarlijk zijn als je meeging, tot daar helemaal. Ik weet niet hoe de mensen er op zullen reageren,’ Gaf hij toe. Maar hij wist in zijn oude dorp, zijn oude thuis, dat het volk daar doodsangsten koesterden voor draken. ‘Ik waardeer je aanbod, écht waar.’ Hij kwam overeind en liep naar haar toe totdat hij vlak bij haar reusachtige snuit was. Voorzichtig hurkte hij voor haar neer. ‘Een andere keer,’ Zei hij zachtjes. ‘Wil ik samen met je vliegen,’ Hij kon de opwinding die hij daarbij voelde nauwelijks onderdrukken, Het idee alleen al! ‘Heel graag,’ Rolde er ook nog uit en er verscheen een grijns. Voorzichtig stak hij zijn hand uit en legde deze op haar neus, die ongeveer net zo groot was als zijn hand. ‘Ik zou graag nog samen met je ontbijten, waarna ik afscheid van je neem en je hopelijk morgen weer te treffen.’ Hij keek haar aan met een veel betekende blik. Hij wilde het echt, hij wilde niet dat hun samenkomst bij éénmalig bleef. Hij vond het speciaal tussen hen, en op dit moment maakte het hem voor een moment niks uit hoe zij erover dacht. Hij wilde dit niet opgeven.

:']achossie

Ze was nogal teleurgesteld in zijn afweizing, en liet dat iets te veel merken. Natuurlijk wist ze dondersgoed waarom hij haar afwees, en het was een logische verklaring maar koppig als ze was - technisch gezien zat ze nog een beetje in de pupertijd - wilde ze het niet toegeven. Een beetje koppig staarde ze voor zich uit en probeerde te bedenken wat ze die dag maar eens zou gaan doen. Een beetje sip staarde ze hem aan toen hij met de verklaring kwam over hoe andere mensen zouden reageren op haar verschijning. Hij had gelijk, dat wist ze. Niet dat zij wel dicht in de buurt van die kleine, venijdigte wezentjes die af en toe zo vervelend konden zijn als vlooien op een wolf in de buurt zou willen komen. Haar kop lag nog steeds op de grond en ze bleef Laurens met haar ogen volgen toen hij dichterbij kwam. Ze keek hem aan terwijl hij voor haar kop kwam staan en hurkte. Ze probeerde nog steeds zielig te kijken en een klein piepent geluid kwam uit haar keel toen hij zei dat hij wel degelijk nog een keertje met haar wilde vliegen. Okee, ze gedroeg zich een beetje als een - nogal vergrote, en zonder haren - hond. Haar moeder zou zich doodschamen als ze zich zo zag gedragen, alleen om een mens. Ze zou zeggen; 'Leona, waar ben je mee bezig denk je? Gedraag je als een echte jager! Niet als een of ander onnozele wolf. Je bent het meest gevreesde wezen dat er op deze wereld rond loopt. Gedraag je dan ook iets meer in die richting,' een droevig gevoel spoelde voor een moment over haar heen, toen ze aan haar moeders stem terug dacht. Er kwam een lichte liefdevolle glimlach op haar mond toen hij zijn hand op haar snuit legde. Ze hief haar kop en duwde haar snuit zachtjes in zijn hand. Ze nuriede zachtjes. Toen tilde ze rustig haar kop verder omhoog en gleed met de zijkant van haar hoofd langs zijn hand. 'Ik zou jou ook heel graag nog een keertje ontmoeten. Maar de wereld is groot, dus het kan zijn dat het ook over een paar dagen is,' zei ze glimlachend. 'Hoewel ik er wel voor zal zorgen dat het binnen een week blijf. Ik zal naar je zoeken, welke weg je ook neemt,' zei ze langzaam. In deze zin sprak ze eigenlijk al haar genegenheid tegen hem. Ze keek hem diep in zijn ogen, en op dat moment - als iemand buiten hun tweeën naar het moment keek - leek het alsof het machtige ras de draken een bond sloot met de mensen. Leona zat met haar staart naast zich en met haar nek gebogen zodat haar hoofd op rijkhoogde van Laurens bleef. Zijn hand lag nog op haar neus en ze keek hem aan. Het was een wonderlijk plaatje, zoals twee wezens hun vriendschap bevestigde. Twee totaal verschillende wezens, die diepliggent toch overeenkomsten hadden. Ze dacht aan de avonturen die ze samen konden beleven en glimlachte weer licht. Toch deed het haar een beetje pijn, dat het moment was aangebroken dat ze - voor nu - afscheid zouden nemen. Maar wat ze had gezegt, meende ze met haar hele hart. Ze moest het moment verbreken, dat wist ze. En ze trok haar hoofd wat terug en stond op, waarna ze een paar stappen naar achter deed. 'Het is tijd dat we nu allebei onze eigen weg volgen. Tot gauw, heel gauw warhoofd van me,' zei ze rustig. Haar spieren dwongen haar weg te gaan. Ze draaide zich om en sprong, waarbij ze haar vleugels open spreide en krachtig naar beneden sloeg. Een enorme windvlaag vormde zich onder haar, en duwde haar omhoog. Met pijn in haar hart verbrak ze de verbinding, en voelde zich opeens een beetje eenzaam. Met een paar slagen van haar grote vleugels was ze boven de bomen. Voor een laatste keer sloeg ze een krachtige, liefdevolle brul naar beneden en vloog toen weg. De wolken in...
[ Topic gesloten ]