Brul naar Ydnam alleen...

Angel zat aan de oever van het grote meer, een vreemd gevoel bekroop Angel. Een gevoel van leegte en verwaarlozing. OPeens klonk een harde brul door het dal, de brul weergalmde tussen de bergen en bossen. Het geluid was opzoek naar Ydnam. Angel wachtte ongeduldig op Ydnams reacie. Angel wou meer met Ydnam opterkken maar aangezien ze op het punt stondom eieren te gaan leggen had ze niet meer zo veel aandacht gehad voor haar lieve, kleine Ydam. Een gevoel van verwaarlozing bekroop Angel. Nu wou ze iets leuks gaan doen met Ydnam, maar nu moest Angel eerst maar wachten op een reactie of de komst van Ydnam...

(Alleen Ydnam en ik...)

Een nogal grote draak hoorde brullen. Het was van haar moeder. Het was al heel lang geleden. Te lang. Eerst wou ze niet antwoorden maar dan kreeg ze schuldgevoel. Ze zuchtte diep en zette zich recht. Ze begon ook te brullen. Ze stapte rustig naar het geluid dat zich meerdere malen werd geroepen. Ydnam was nog steeds over tijd met haar krachten. Ze voelde zich nutteloos. Ze was al die tijd alleen geweest. Maar ze was ook blij dat haar moeder begon te roepen. Het was duidelijk dat ze niet vergeten is. Ze was nog wel kleiner dan haar moeder. Ze gromde ter begroeting. "Moeder? Je riep me?" Vroeg ze kort en bekeek haar.

'Het spijt me zo dat ik er niet altijd voor je was' zij ze met een ril stem. 'ik zal er vanaf nu altijd voor je zijn' Zei ze... bang dat Ydnam haar niet meer als moeder zou accepteren. 'ik was niet altijd een goede moeder maar dat zal nu allemaal recht getrokken worden' zei ze en greep Ydnam vast. Na een tijdje liet ze Ydnam weer los en keek haar aan 'wat wil je doen?' vroeg ze en keek et glinsterende ogen naar haar dochter. 'je bent al zo groot' zei ze kort, Angel rekte zich uit, keek uit over het meer en edraaide haar kop weer naar Ydnam...

Ze keek heel vreemd op toen haar moeder zich had veronderschuldigt. Ze hoorde hoe haar moeder's stem was en zweeg een tijdje. Ze keek even weg maar heel even. Daarna glimlachte ze. "Het geeft.... niet...." Zei ze daarna. Opeens voelde ze zich tegen haar moeder aangetroken. Verbaast keek ze op en duwde haar kin tegen haar moeder aan. Dat had ze wel gemist. Ze trok zich terug toen haar moeder iets vroeg. "Maakt mij niet veel uit... Ik heb geen idee wat we hier kunnen doen." Zei ze daarna.