Bored :"]

Met één oog dichtgeknepen, en met haar boog tussen haar handen geklemd, besoop ze een nietsvermoedende grazende hinde. Het liep kreupel, en zou hoogstwaarschijnlijk sowieso niet lang meer te leven hebben. De wind stond gunstig, dus zou het dier haar als het goed was niet kunnen ruiken. Geruisloos legde ze behendig en snel een van de pijlen uit haar koker, op de boog, spande hem en liet hem weer los. De pijl boorde zich een weg achter het voorbeen, door de borst. Het was een perfect schot. Voordat Jade opstond uit haar gehurkte positie om haar vangst binnen te halen, hoorde ze nog net hoe de hinde haar laatste adem uitblies. Met een half triomfantelijke lach, en tegelijk een meelevende blik, trok ze de nu bebloede pijl uit het dode dier, en sleepte het met één hand mee naar het meer. Wat niet veel verder was dan een paar honderd meter. Ze waste haar pijl schoon, stopte het terug in de koker, borg haar boog op, en sneed het dier aan stukken tot een aantal lappen vlees.
Een korte tijd later zat Jade naast het kleine ruisende vuurtje tevreden haar honger te bevredigen, terwijl ze nadacht over de route die ze af zou leggen. Het werd langzaamaan alweer donker, dus verdergaan was misschien een slecht idee.
Een lichte zucht ontsnapte uit keel toen deze het vertikte nog één hap in te slikken. Ze legde het resterende vlees weg en droogde de rest om het vervolgens als een pakketje in haar tas te doen. Zo was het voorlopig niet nodig honger te lijden, dacht ze met een verbeten glimlach op haar gezicht.

Dar vloog door de lucht. Zijn vleugels gingen regelmatig, geluidloos op en neer. Hij hield een rustig tempo aan, het had geen zin om te haasten. Zijn ogen gleden langs het landschap wat onder hem voorbij ging. Meestal was het bos, af en toe zag hij een blauw beekje tussen het groen doorkomen of een paar rennende herten, alsof ze ergens voor weg vluchte. Dar vloog rustig door, de lucht werd donkerder en langzamerhand kon je de sterren aan de horizon tellen. Opeens stopte Dar; hij bleef stil in de lucht hangen. Zijn vleugels met krachtige slagen hem rechtop houden. Hij keek om zich heen. Hij rook de geur van bloed, en vrij recent. Dar hield zijn vleugels even stil en boog voorover. Met een ruk zette hij de daling in. Met zijn vleugels tegen zijn lijf gevouwen zoefde hij naar beneden. Met een behoorlijke snelheid raasde hij op de grond af. En precies voor dat hij tepletter viel, sloeg hij met zijn vleugels. En met drie krachtige slagen belande hij op de grond.
Dar's klauw pakte het beetje aarde voor hem op. Tussen de korretjes aarde zat opgedroogd bloed. Dar keek naar rechts. Zo te zien had iemand een prooi ergens naartoe gesleept. Met sierlijke stappen, volgde Dar het spoor. Benieuwd waar hij uit zou komen.

Diep in gedachten pakte ze haar spullen bij elkaar. Niet om vervolgens weer op pad te gaan, maar juist om het dichtbij te hebben wanneer er gevaar dreigde. Jade had een keer eerder gehad dat ze in hachelijke situaties terecht gekomen was, mede dankzij ze haar dolk niet binnen een handomdraai te pakken had. Nu wist ze wel beter.
Zorgvuldig controleerde ze de gespen van haar riem voordat ze met haar rug teken de bast van een dikke eik ging zitten. Vanaf het punt dat ze zat had ze een prachtig uitzicht op het meer. Vreemd genoeg leek het een soort rustgevend effect te hebben op de spieren, want niet veel later zakten haar oogleden vermoeid over haar ogen.
Ze schrok wakker door het gekraak van takken en het geritsel van bladeren. Als vanzelf gleed haar hand naar de dolk om haar middel, en trok ze hem uit zijn schede. 'Oké...' mompelde ze onverstaanbaar zacht terwijl haar saffierblauwe ogen nauwlettend van links naar rechts bewogen. Volledig op haar hoede stond ze op terwijl ze haar dolk nog altijd voor zich uit hield. Wat het ook was, het idee dat het wezen honger kon hebben, leek niet uit haar gedachten te kunnen ontsnappen. Voorzichtig deed ze nog een aantal passen naar voren. Haar greep verstrakte zich om het rijkversierde handvat van het scherpe wapen. Het was weer stil in het bos. Geen enkel gekrijs van vogels of ook maar het ruizen van de wind was hoorbaar. Het was té stil. Een stilte voor de storm. 'Heu,' lichtjes beschaamd omdat het vreemd klonk om tegen het niets te praten, schudde ze met haar hoofd. 'Is er iemand?' Het was nogal standaard, maar in de meest verwonderlijke verhalen begonnen gevaarlijke gebeurtenissen altijd op zo'n soort manier, en dat stelde haar niet bepaald gerust. Nogmaals herhaalde ze de zin, dit keer met een hardere, en zelfverzekerdere toon. 'Als er iemand een hapje mee wil eten,heu... ik heb nog wat.' Ze grijnsde flauwtjes om haar domme geraaskalk, al was er niemand die het zou kunnen zien.

Dar volgde het spoor. Het natte gras voelde koud aan. Het mocht dan wel lente zijn, maar dat zegt nog niet dat het 's avonds warm is. Langzaam liep Dar veder. Hij hoorde iemand wat zeggen. Daar liep het spoor dus op uit. Dar twijfelde. Als hij door zou lopen, zou hij misschien iemand tegen kunnen komen. En aangezien mensen meestal niet vrolijk op zijn verschijning reageren. Zou het beter zijn om nu om te draaien, en snel weg te gaan. Dar grijnsde even. Maar wat als diegene gewond was, en hulp nodig had? Na een korte pauze hoorde Dar weer gepraat. Iemand die hem uit zou nodigen voor een hapje eten, zal niet echt bijzonder gevaarlijk zijn. Dacht hij, en stapte door de dichte bebossing heen. 'Een hapje mee eten heh' zei Dar zachtjes met een glimlach op zijn gezicht. Hij keek naar Jade en maakte een sierlijke buiging. 'Goede avond' zei hij, en keek op.

Jade schrok op door een plotselinge stem die de ijzige stilte verbrak. Door de schrik was haar dolk uit haar hand gegleden. Snel bukte ze zich om het wapen op te rapen. Toen ze haar rug weer rechtte, zag ze tot haar grote verbazing een massaal wezen uit de bosjes verschijnen. Ze had veel verwacht, een wolf, beer of ander gevaarlijk wezen - al hadden geen van deze dieren kunnen praten. Maar een draak? Nee. Het zou niet eens in haar op gekomen zijn. Zoals altijd wist ze niet goed hoe ze met deze wezens om moest gaan. Ze waren groot, en de meeste ervan ook nog eens heel afwisselend qua karakter. Meer wist ze ook niet van draken. Ze moest dringend eens langs de markt gaan en een encyclopedie aanschaffen, bedacht ze zomaar ter plekken.
Jade haalde diep adem zodat de schrik weg zou ebben, en glimlachte beleefd naar de draak. 'Van hetzelfde.' Ze maakte een korte buiging en bedacht dat de draak misschien wel gemeend had wat hij zei. 'Wil je misschien wat eten?' Haar mondhoeken krulde zich lichtjes op tot een grijns.