Nog wat vers eten kopen.

Twilight breide de rare luchtbel tot bij haar hoofd uit. "Hier bewaar ik mijn schatten." Ze ging rustig in een kleine zijgrot, het fonkelde en schitterde. Enorme parels lagen in dit klein grotje, wat je klein kunt noemen. Er was niet veel plaats door de parels, maar de draak kon er wel in. "Ik bewaar ze liever hier als boven de grond, hier komt nooit iemand." Ze ging terug uit de schattengrot en deed de steen terug netjes voor de ingang, de bubbel ging terug naar Lex en ze begon razendsnel te zwemmen, recht omhoog. Met veel gespetter kwamen ze terug boven, het water vloog de lucht in. De blauwe draak vertraagde niet en bleef recht omhoog vliegen, met een enorme vaart schoten ze boven de wolken uit. De zon scheen fel en Twilight opende haar vleugels, nu vlogen ze terug goed. "Mooi he?" Ze glimlachte en de hitte nam een beetje af, niet veel omdat de lucht hier koud en ijl was. Maar ze kon tegen de kou maar ze wist niet zeker of Lex dat goed kon.

Zijn ogen gleden naar alle parels. Hij dacht na over deze prachtige dingen. Terwijl luisterde hij naar Twilight. Hij knikte en grijnsde. "Nou dat is erg slim. Misschien dat dan andere draken jou schat dan vinden en stellen." Hij zweeg daarna en luisterde naar het volgende. "Nou ik vind het een eer om jouw schat te zien en ik zal het dan ook geheim houden." Beloofde hij met alle respect. Hij keek toe hoe de draak haar deur weer dicht deed. En daarna is ze weer heel snel. Hij hield zich weer goed vast. Ze ging steeds sneller. Maar hij vond dat best cool. Toen ze eenmaal weer boven waren leek het even of zo in slow- motion waren. Alle druppels die zich op de draak hadden bevind leken net glitters. Daarna ging alles weer heel snel. Ze ging steeds hoger en hoger. Tot ze eenmaal boven de wolken waren. Hier had hij wel moeite met te ademen en probeerde zo veel mogelijk zuurstof te krijgen. Zijn ogen keken ontspannen naar de branden de zon. "Het is prachtig!" Antwoorde hij heel blij.

Twilight glimlachte. Haar vleugels sloegen de waterdruppels eraf en Twilight vloog net boven de wolken. "Natuurlijk is het dat Lex." Ze klonk vriendelijk, ze waren boven alle wolkendekken uit en waren helemaal alleen. "KRijg je nog genoeg adem?" Twilight ademde gemakkelijk, ze had ook niet veel zuurstof nodig, een deel van haar voorouders waren waterdraken geweest. Dat was een stom misverstandje geweest. Ze grinnikte en vloog wat trager. De blauwe schubben fonkelde en glitterde onder de felle zon, de lucht was heel licht en Twilight vloog sneller als normaal maar ze hield zich wat in.

Hij staarde nog een tijdje wat rond. Kleuren versierden de omgeving. "Om eerlijk te ... zeggen... niet genoeg." Drong hij de woorden uit zijn mond. Hij bleef heel rustig en aaide met zijn koude handen op haar prachtige schubben. ZIjn zwarte haren wapperde een beetje door de wind en de bewegingen van Twillight. "Echt waar? Heb je dan een gemixte ras?" Vroeg hij gestresseerd. Zijn ogen waren nu op de nek van de draak gericht.

Twilight grinnikte. "Het zal me blijven verbazen hoeveel lucht jullie soort wezens nodig heeft!" Ze vloog lager, door de wolken, daar was meer zuurstof en door het vuur werd Lex niet nat. "Ja, een gemixt zou ik niet zeggen, mijn ras is eerder een cocktail. We hebben één winddraak gehad, een hele boel vuurdraken, ik denk twee waterdraken en nog meer rassen. Soms worden draken op een ander ras verliefd en daaruit werd de elemant draak geboren. Ik ben een mengeling van vele rassen en toch een apart ras. De element draak heeft veel eigenschappen die we met de tijd meekrijgen, over nog 1000 jaar zal ik het begin van water leren, maar dat duurt nog lang. En dan duurt het nog minstens honderd jaar voordat ik de basis onder de knie krijg. Ijssturen zit er niet in, de ijsdraken woonde veel verder van de gemengde groep af. Wel een bliksem draak en maar weinig nakomelingen kregen die kracht mee, bliksem was mijn eerste kracht, heel irritant. Zo heb ik een paar konijnen per ongeluk vermoordt, soms als ik teveel bliksem binnenheb dan schieten de fonken eruit. Nu heb ik er controle over maar toen ik nog maar 245 jaar was en het stormde moest ik op een open plek even wachten terwijl de andere maakte dat ze weg kwamen." Twilight grinnikte, ze dacht aan die keer dat ze een schicht per ongeluk tegen de oudste element draak geschoten had. Onwillekeurig stuurde ze een beeld van het voorval naar Lex. "Oeps sorry, dat gebeurt weleens vaker en je raakt me nu aan dus dan is het gewoonlijk dat ik je een beeld doorstuur." Ze zwiepte in de lucht een beetje met haar staart, ze waren onzichtbaar in de wolken en de mist was vreselijk dicht maar Twilight had erg goede ogen.

Hij luisterde naar de uitleg over Twillight's afstamming. Ze had een boel te vertellen. Toch verstond hij het meeste. Hij grijnsde breed. "Geeft niet hoor." Antwoorde hij rustig. Zijn ogen gleden naar boven. Wat raar dat je wolken niet kon aanraken. Het leek op wol. Maar de wolken verdwijnen als je er in zit. Zijn blauwe ogen keken even geschokt. Wandwo vertelde vaak wijze dingen dat zelfs Lex niet wist. Waarom moest je nou sterven?

Twilight vloog rustig door. Ze begon een beetje af te dalen, het begon te regenen. De donder rommelde in de wolken en in de verte zag je vele bliksemschichten. "Niet schrikken als de bliksem ongeveer op mijn inslaat." Op het moment dat ze bliksem zei flitste een fel licht in de horens van Twilight. "Houd je ogen dicht." De bliksem sloeg vaak in de en de verblindende lichtflitsen waren heel fel. Alosf het nog niet beter kon zag ze een vijandige draak op haar af vliegen, ze kende dit nestkuiken en brulde uitdagend. De regen kletterde op de glinsterende schubben van Twilight, ze leek nu op een enorme opgepoetste diamant. De zwarte draak brulde terug en versnelde, Twilight deed hetzelfde. "Open je ogen kleintje en houdt je vast!" Een felle klap en een oorverdovend geluid, het leek alsof twee enorme stenen tegen elkaar waren gebotst. De twee draken krabde en beten maar de tanden van de draak geraakte niet door de schubben van Twilight, maar de vlijmscherpe tanden en klauwen van Twilight drongen diep door in het vlees van de draak. De bliksem bleef in de horens van de blauwe draak slaan. Toen een fel licht en de vijandige draak storte levenloos neer.

Zijn ogen keken naar de donkere wolken en had al door dat het nogal heftig kon worden. Twilligit gaf weer een seintje en deed wat ze. vroeg. Zijn ogen waren dicht en hij hoorde nogal flitsende geluiden. Even was het dan stil toen Twillight weer ineens zo serieus iets zei deed hij zijn ogen open en stond er een groot zwarte draak voor zich. Meteen klemde hij zich vast aan Twillight. Toen ze met het gevecht begonnen besloot hij ook ten aanval te gaan. Hij trok zijn zwaard uit van zijn rug en probeerde zijn zwaard naar de draak te steken. Na enkele misse zetjes kreeg hij een kans om de snuit te doorboren. Hij kon beter vechten dan alleen maar met een zwaard te zwaaien maar was het nog niet zo gewoon met Twillight.

Twilight glimlachte. "Stop die ijzeren prikker maar weer weg. Die draak is dood." De bliksem flitsen hielden aan en Twilight begon overladen te geraken. Ze schoot boven de wolken uit maar niet te hoog. "Praat met je gedachtes, dat kost minder adem." En toen een felle flits, haar horens, stekels, tanden en klauwen gloeide en gaven felle schichten af. Om de 2 seconden een hittegolf van een felle flits. "Gaat het kleintje?" Het werdt een gewoonte om Lex kleintje te noemen. Ze bleef net boven de wolken vliegen maar ze gloeide niet meer.

Hij liet snel zijn zwaard op zijn rug binden. Net toen hij dat had gedaan vloog ze weer heel hoog in de lucht. Hij moest zich snel vast grabbelen. Hij knikte toen de draak vertelde dat hij beter met de gedachte kon comuniceren. Hij probeerde rustig naar adem te happen wat nog vrij goed werkte. Toen Twillight vroeg of het gaat antwoorde hij met een glimlacht. "Het gaat zeker Twillight." Zijn zwarte haren woelde over zijn hoofd. Terwijl zijn ogen heel gefokust waren.

Twilight lachte en liet haar vleugels neerdalen. "Fijn om te horen, maar houdt je goed vast aan mijn schubben." Ze vertelde niet was ze zou gaan doen maar het was merkbaar dat ze erg opgewonden was. Desondanks versnelde ze niet en bleef ze hetzelfde rustige tempo aanhouden. Ze begon toch heel langzaam te versnellen, haar vleugels daalde steeds sneller en op den duur scheerde ze over de wolken. Maar het was nog niet gedaan. "Probeer rustig te ademen." Ze begon omhoog te vliegen, recht omhoog...

Hij keek vreemd op omdat hij meteen voelde dat ze vrij opgewonden was. Wat is die nou weer van plan? Hij probeerde zich nog steviger vast te houden. Ook klemde hij met zijn benen. Hij hield zijn hoofd omlaag en luisterde naar de aanwijzingen van de draak. Hij probeerde echt. Heel rustig hapte hij naar lucht. Maar hij kreeg niet genoeg lucht binnen. Hij kon het nog een tijdje vol houden. Hij genoot nog steeds.

Twilight grinnikte en begon te dalen, maar heel raar. Op den duur was ze nog altijd heel hoog in de lucht maar ze wees recht naar beneden. En toen klapte ze haar vleugels dicht. Ze 'vielen'. De blauwe draak lachte en de wind streek snel langs haar schubben. De grond was al bijna in zicht, ze vlogen nu recht door de wolken maar haar vleugels bleven tegen haar lichaam gedrukt.

Hij voelde hoe de snelheid in zijn huid beven door de wind die een druk gaf. Ook zijn ogen begonen te tranen. Niet dat hij de angst er voor had. Hij hield zich nog steeds goed vast maar voelde hij zijn bezwete handen begonen te glijden. Zijn blauwe ogen stonden op spleetjes. Hij zag dat ze haar vleugels tegen haar lichaam gedrukt had. Steets kwamen ze dichter en dichter bij de grond. "Wat ben je van plan?" Riep hij. Omdat je zijn stem niet zo goed kon horen doordat de wind in de oren blies. Hij begon zich wat ongerust te maken.

Twilight grinnikte. "Ik ga heus niet te pletter vallen kleintje." Ze waren nu bijna aan de grond. Net voordat ze zouden neerstorten opende ze haar vleugels en haar poten streken over de grond, ze duwde zich af en vloog weer. "Maak je toch niet zo ongerust, ik zou jou nooit iets laten gebeuren. Vertrouw je me soms niet kleintje?" Ze sloeg nog een keer met haar vleugels en vloog vlak boven de grond. De wind suide niet meer luid in haar 'oren' en het was nu heel rustig.

Hij keek nog strak totdat hij Twillight hoorde lachen. Verbaast keek hij op. "Jaja ik weet dat wel... Het is ook zo lang geleden." Zei hij mompelend. Hij voelde zo'n schok omdat ze ineens weer over de grond zweefde. "Ik vertrouw je... Maar ik ken je ook nog maar een dag." Zei hij toen. Bij hem duurde het lang voordat hij iemand in vertrouwen neemt. Bij draken ging dat meestal sneller dan bij mensen. Hij hield zich nu wat minder vast. Hij keek weer om zich heen en verkende de omgeving.

Twilight grinnikte. "Het lijket veel langer he?" Ze sloeg nog een keer met haar vleugels. "Ben je moe? De zon gaat onder." Twilight vloog naar een meer met daar een rustig klein eilandje. "Of wil je nog even vliegen?" Ze glimlachte. Rustig vertraagde ze een beetje. Ze begon een liedje te zingen, het was heel mooi en rustgevend. Ze beelf rond het eilandje circelen en sloeg rustig met haar vleugels.

Ze vroeg vele dingen. Hij kon moeilijk antwoorden. "Een beetje." Antwoorde hij een beetje? Hij loog eigenlijk. Hij vind het niet zo leuk om de waarheid te vertellen. Twillight vroeg of ze naar het eilandje gaan. "Maakt mij eerder niet uit. Kies jij maar. Ik vind alles goed." Hij knikte tevreden over zijn woorden. Hij grijnsde breed. Zijn ogen gleden over het gebied af terwijl hij afwachtte tot Twillight iets zou kiezen.

Twilight glimlachte. Haar staart draaide naar Lex toe en haalde hem vaan haar rug. Ze streek neer en ging liggen, haar staart was nog steeds hoog opgeheven. Ze opende een vleugel en legde Lex eronder. Het was behaagelijk warm, ze sloot haar vleugel en maakte een soort van tent. "Slaap lekker kleintje. Als je een nare droom hebt por je maar tegen mijn vleugel." Ze legde haar kop neer, maar ze sliep niet. Haar vleugel bleef een warme tent, je kon er niet uit en het was donker vanbinnen. De grond waar ze op was neergestreken was heel zacht en Twilight had met wat vuur alle beestjes gedood.

Hij kon niet echt tegenspartelen. Twillight had in geen mum van tijd al een plekje voor hem gevonden. Ze gebruikte zichzelf als slaapplekje. Hij lag op zijn rug en keek naar de donkere schubben van Twillight. Zijn armen waren onder zijn hoofd gekruist. Het was best lekker knus bij haar. Vaak heeft hij in een koude boom geslapen. Overal hoorde je wel iets. ZIjn donkere blauwe ogen zag je amper. Zijn ogen waren dik door de vaak die hij had.

Twilight merkte dat Lex niet sliep. Ze ging naar zijn gedachtes, vulde ze met mooie beelden en zoete woorden. Het vliegen, de wind die door je oren suisde. "Slaap maar kleintje. Ik hou je nachtmerries wel weg." Ze bleef als een schild dat zachte woorden fluisterde en je slaperig maakte, maar tegelijkertijd je beschermde, bij Lex. Ze glimlachte, haar vleugel hield de meeste geluiden bij Lex weg. Ze merkte dat Lex het wel fijn vond, dat vond ze zelf ook heel leuk.

Hij luisterde nog aandachtig. Hij had wel door dat Twillight hem graag wilde laten slapen. Ze maakte rustgevende dingen waardoor hij zich niet meer kon verzetten tegen de moe. Zonder dat hij het besefte gingen zijn ogen dicht. Ze gingen ook niet meer open. Bij zijn dromen was het onbekend en vreemd. Geen pijn, haat, verdriet, verlies, oorlog enz. Het was er vredig. Zijn draak was er. Het leek alsof hij in de hemel was. Wandwo keek zo fier en zo blij. Hij vloog er even op. En daarna verdween Wandwo weer. Lex bleef nog een tijdje slapen.

Twilight glimlachte. Lex sliep, hij droomde over Wandwo. Ze bleef het schild en de rustgevende toon in zijn slaap en behoede hem tegen zijn eigen fantasie. Ze zong heel zachtjes een prachtig liedje, het was zo mooi. Twilight zelf had weinig slaap nodig, ze kreeg haar slaap voor een deel door veel te rusten. Ze sloot haar ogen nu en sliep. Toch bleef ze in Lex' gedachten en gaf hem de rust die hij nodig had.

Na enkele uren maar echt lange uren. Merkte Lex op dat hij werkelijk geslapen had. Zijn ogen vlogen open en hij zette zich een beetje recht. Hij was verward aangezien dit zijn eerste keer was dat hij zo vredig geslapen had. Zijn haren waren een beetje door de war. Hij keek even rond en besefte weer dat hij bij een mooie grote, blauwe, draak, namens Twillight had geslapen. Hij ging nog steeds in zithouding na denken over wat hij gisteren had gedaan. Nog steeds was het voor hem een miracel.

Twilight werdt samen met Lex wakker. Ze gaapte en glimlachte. Ze hief heel voorzichtig haar vleugel op. "Goedemorgen kleintje, ik ga het ontbijt halen. Hier blijven, niets raars doen en gewoon blijven zitten." Ze sprong op en vloog weg, even later kwam ze terug met een groot hert en een aantal konijntjes. Ze legde het hert een stukje verder neer en nam en zocht een grote, platte steen. Ze had er een, ze legde de, ondertussen gevilde, konijntjes op de steen veranderde de steen in diamant. Donkerblauw vuur schoot naar de konijnen en braade ze. Er lagen ondertussen ook wat kruiden en groenten en een aantal stukken fruit naast. "Eet smakelijk." Zelf liep ze naar het hert toe en begon aan haar ontbijt.