koeienjacht 2

Fable vloog weg van de soldaten. Saffya vloog naast haar. Fable had in de verte een enorme kudde koeien gezien, dus daar gingen ze naar toe. De zwartbonte koeien lagen nietsvermoedend te kauwen of te herkauwen. Dat zou niet lang meer duren. Fable's rode ogen zochten naar de stier van de kudde. 'Ik neem de stier.' zei ze tegen Saffya toen ze hem had gevonden. Saffya zou het vast niet erg vinden. Er waren ook veel hele grote koeien. Ze waren allemaal dik van het gras. De kalfjes waren niet echt klein meer, maar toch een makkelijke hap. Fable stortte zich op de stier. Hij stierf meteen voor hij kon loeien. Dus de koeien die het verst weg waren hadden het niet eens gemerkt, tot ze de paarse draak op zijn lichaam zaten zitten. Fable maaide met haar staart. Haar stekels waren natuurlijk weer verhit. Er steeg een geur van bloed en gebraden rundvlees op. Fable schoot een paar moeders van kalfjes dood. Schooot wat webben af, en begon toen te eten. Omdat de kudde zo groot was, hadden ze ook een enorme wei. Alle koeien loeiden nu door elkaar, maar ze waren ergens achterin de wei en de boer was te ver weg om hen te horen. Nu konden Fable en Saffya tenminste ongestoord eten. Het vlees van de stier was heerlijk en er zaten dikke vetranden aan. Het was het goede seizoen voor de jacht. Niet alleen de koeien, alle dieren waren nu dikker dan in de winter, al was dat verschil bij wilde dieren veel groter. Fable keek even hoe het Saffya verging.

(dit is waarschijnlijk mijn laatste post voor de komende vier weken.)

Toen Saffya en Fable de deels vernielde stad enkele kilometers achter zich hadden gelaten, doemde een enorm weiland met honderden koeien voor hen op. Saffya grijnsde. Ze had honger, alweer, wat niet zo vreemd was voor een drakenjong. 'Ik neem de stier.' Zei Fable. Saffya knikte. Ze dook gelijk op een grote kalf af, die ergens in het midden van de kudde stond te grazen. Hun schaduwen gleden over de koeien, die uitzinnig loeiden toen ze hen opmerkten. Saffya had in de verte een boerderij zien staan, maar ze waren te ver weg om gehoord of gezien te worden, tenzij iemand hen waarschuwde die hen hierheen had zien gaan, waarvan Saffya dacht dat dat niet het geval zou zijn. Saffya landde op de kalf, die onder luid geloei door diens poten zakte. Saffya plantte haar tanden van een wijsvingerlengte in de kalf zijn nek, en maakte met een scherpe draai een eind aan diens luilekkerland leventje. Saffya keek op, en zag dat Fable de stier al te pakken had. Hier en daar lagen dode koeien, die op speldenkussens leken door Fable haar stekels. Een aantal koeien leefden nog, die gevangen zaten in Fable haar sterke netten.
Saffya begon te eten. De andere koeien, op de dode en de gevangen na, stoven als een veld van zwart-wit bij hen vandaan. Toen Saffya de kalf op had, en ze nog maar half vol was, begon ze aan een van de dooie koeien. Toen ze die voor 3 kwart op had, was ze tonnetje rond. Verzadigd en tevreden ging Saffya bij de rand van het weiland liggen, en genoot van de warme zon die op haar scheen.

(Okay, heel veel plezier in Amerika! =D
Anderen zijn natuurlijk ook welkom om hier te posten )

(Ik ben er weer!)

Fable at tot ze helemaal vol zat. Toen liep ze naar Saffya, die ook al klaar was met eten. Eerst had ze genoeg gehad aan een paar door Fable gevangen konijnen, nu ving ze zelf haar koeien en at er bijna twee hele op. Fable ging bij haar liggen en liet zich opwarmen door de zon. Tegelijk hield ze de omgeving nauwlettend in de gaten. Ze had nog steeds een beetje het gevoel dat ze Saffya moest beschermen, ze was 'officieel' immers nog een drakenjong, al kon ze intussen ook al goed genoeg voor zichzelf zorgen. Het was toch vreemd. Gewoonlijk zou ze een drakenjong zonder aarzelen gedood hebben, maar om de een of andere reden had ze Saffya laten leven toen die als net uit het ei gekomen draakje tegen haar op was gelopen. Dat was nog maar drie weken geleden. Draken groeien snel.
Fable hield dus de wacht bij de soezende Saffya, maar dit keer kwam er geen leger aan om de koeiendoders te vangen. De bange koeien werden niet gehoord door hun boeren. Waarschijnlijk zou die pas 's avonds merken dat de helft van zijn kudde dood was, en de draken die dit op hun geweten hadden vervloeken, als hij de koeien weer naar hun stal zou brengen. Dat hij zijn stier kwijt was zou hij ook niet leuk vinden. Hij zou een nieuwe moeten kopen op de veemarkt en goede stieren waren duur. Fable grinnikte. Waarschijnlijk zou ze die nieuwe stier ook meteen gaan vermoorden zodra hij die had. Misschien zou ze hem niet eens opeten, maar hem daar laten liggen en kijken naar de reactie van de boer. Ze zat zich net af te vragen of ze de boer ook zou doden of hem eerst nog een nieuwe stier zou laten kopen die ze ook weer kon doden, toen ze een geluid hoorde. Ze deed alsof ze niks gemerkt had, maar keek onopvallend even om terwijl ze gaapte. Ze zag echter niks. Geen boze boer die uit de boerderij op hen af kwam rennen, schreeuwend en met een nutteloze hooivork in zijn hand. Geen draak of ander dier bij de bosrand. Ze hoorde het geluid weer en keek even naar Saffya om te kijken of zij het ook gehoord had. Fable wist niet wat het geluid precies was, ze zag in de lucht ook geen vogels of draken. Ze besloot maar te wachten tot het of wegging, of dichterbij kwam, zodat ze het kon plaatsen.

( Yaay, Ik ben blij dat je er weer bent.. =D Ook omdat het hier zo ontzettend rustig is.. Was het leuk? [stuur maar in PM, of wat je het beste lijkt.. ^^])

Saffya had zich opgekruld, voorzover het kon met haar dikke buik. Ze voelde de grond iets trillen toen Fable naar haar toe kwam lopen en ook ging liggen. De koeien stonden alweer te grazen, maar bleven op een flinke afstand van de 2 moordzuchtige draken. De boer zou absoluut niet blij zijn met het verlies. Ze wist alleen niet waarom Fable de stier wou pakken, aangezien Saffya nog niet wist dat hij met de koeien voor kalven kon zorgen. Ze trok wat met haar linkervoorpoot, die irietant jeukte door groeipijn. Net toen ze in een wakend dutje wegzakte, hoorde ze wat naast het weiland. Saffya haar kraag op haar nek kwam iets omhoog, ten teken van alertheid. Ze keek naar Fable, die het geluid ook al leek te hebben opgemerkt. Saffya keek naar de lucht, maar zag niks. Toen kwam het geluid weer, uit het bos naast het weiland. Ze bleef toch maar liggen, en wachtte af wat er tevoorschijn zou komen. Ze kreeg een idee, en knipperde snel met haar ogen. Haar omgeving werd, wat alleen Saffya kon zien, donker, en van haar ogen en amulet-vormige teken kwam fel licht. Fable gloeide op als een reusachtige oranje/gele vlek. De koeien waren rode stipjes in de verte. 'Handig, die hittezoekende blik.. Al werkt het natuurlijk nog niet zo goed en het is ook vrij warm, en kan ik hem niet lang ge..' Zei ze, maar brak haar zin af toen ze een rode vlek russen de bomen zag. 'Daar zit iets' Siste ze. Hoe groot het was kon ze niet zien, maar het was geen wild dier; Die waren al weggevlucht bij de draken hun komst. De nachtblik ging alweer als een flikkerende zaklamp uit, en Saffya stopte met gloeien en zag alles weer normaal.

Fable zag aan Saffya's iets opgezette kraag dat zij het ook gehoord had. Toen begonnen haar ogen en het amuletvormige teken op haar voorhoofd te gloeien. 'Handig, die hittezoekende blik.. Al werkt het natuurlijk nog niet zo goed en het is ook vrij warm, en kan ik hem niet lang ge..' zei ze, maar onderbrak haar zin. 'Daar zit iets.' siste ze. Fable keek in dezelfde richting als Saffya toen diens ogen en teken weer stopten met licht uitstralen. Zelf zag ze niks, waarschijnlijk zat het tussen de struiken verstopt en had Saffya het gezien met haar soort van warmte kijker kracht.
'Laten we gaan kijken.' zei Fable. 'Ik weet niet of het, wat het ook moge zijn, al doorheeft dat wij het gezien hebben, maar zo meteen heeft hij dat in ieder geval wel.' Ze stond op en liep in de richting van het verstopte iets. Ze hadden de wind in hun rug, dus Fable rook de verstopte niet. Ze keek niet alleen naar de plek waar het moest zitten, maar ook een beetje naar de omgeving, je wist maar nooit, misschien waren er wel meer en had Saffya die gewoon gemist met haar nachtblik. Het was immers warm, zoals ze zelf al had gezegd, misschien vielen die anderen daarom niet zo op. Ze keek even om naar Saffya. MIsschien had zij nog iets gezien?

( Ik ben ook een tijdje erg vaak afwezig geweest, maar ik wou ook even kijken of er iemand anders zou reageren Sorry voor het lange wachten )

'Laten we gaan kijken.' zei Fable. 'Ik weet niet of het, wat het ook moge zijn, al doorheeft dat wij het gezien hebben, maar zo meteen heeft hij dat in ieder geval wel.' Ze stond op en liep in de richting van het verstopte iets. Saffya stond op en hobbelde achter Fable aan. Ze glipte haar voorbij, voortgedreven door haar nieuwschierigheid. Ze glipte door de bosjes heen waar de hitte vandaan was gekomen, en stond plots naast een mens die achter een boom stond verstopt. Hij had een kort zwart baardje en een aparte hoedje op. Hij probeerde weg te rennen, maar Saffya liet hem de grond van dichtbij kijken door hem met een nagel onderuit te tikken. Hij liet een wit ding vallen, en Saffya bekeek het aandachtig terwijl ze de man tegen de grond gedrukt hield, die allerlei verwensingen slaakte en onder haar klauw probeerde uit te wurmen. Ze zag dat de man haar en Fable had nagetekend. Ze vond het wel mooi, met de achtergrond en al er bij. Ze pakte het tekenblok voorzichtig in haar andere klauw, en liep zo, met de man en het tekenblok, terug naar Fable, zei het wat onhandig. 'Kijk Fable, hij heeft ons getekend' Zei ze 'Zou het een soort 'gezocht' poster worden of vind hij het gewoon leuk om draken te tekenen? Ik weet niet of je hun taal spreekt, maar ik vind het verdacht..' Ze hield de man weer tegen de grond gedrukt, en keek even om zich heen of hij alleen was..

Het geluid bleek afkomstig te zijn geweest van een man. Toen Saffya hem tegen de grond drukte liet hij iets wits en flapperends vallen. Fable liep ernaartoe en hield met een nagel de blaadjes op elkaar. Het was een tekening van haar en Saffya.
Saffya paakte de man en het tekenblok en liep een beetje onhandig naar Fable. De man zag doodsbleek en waagde een nutteloze poging uit haar greep te komen. 'Kijk Fable, hij heeft ons getekend' Zei Saffya 'Zou het een soort 'gezocht' poster worden of vind hij het gewoon leuk om draken te tekenen? Ik weet niet of je hun taal spreekt, maar ik vind het verdacht..' Ze hield de man weer tegen de grond gedrukt, en keek even om zich heen of hij alleen was. Ook Fable keek even, maar de man was alleen.
'Ik zie het. Niet eens zo slecht al kloppen de schaduwen niet helemaal en ben je iets te klein in vergelijking met mij. Het zal vast geen 'gezocht' poster zijn. Dan zou hij ons wel van voren geprobeerd te tekenen hebben en niet met het landschap erbij. Het lijkt wel alsof hij gewoon voor de lol twee gevaarlijke draken zat te tekenen. Alsof hij dacht dat hij niet bang hoefde te zijn. Nou dat moet hij zeker wel!' Ze prikte met een vlijmscherpe nagel zachtjes in zijn rug. De man reageerde niet. Zijn rare hoofddeksel was van zijn hoofd afgevallen op de plaats waar Saffya hem had opgepakt.
'Wat doen we met hem? Ik vind dat hij dat draken besluipen en tekenen alsof hij denkt dat hij onkwetsbaar is af moet leren. We laten hem merken dat hij wel degelijk wat van ons te vrezen heeft.' Ze kraste met haar nagel over zijn rug, maar doodde hem nog niet. Ze wachtte eerst maar af wat Saffya zou vinden

Saffya dacht even over de woorden van Fable. De man was inderdaad roekeloos te werk gegaan. Fable drukte haar nagel op zijn rug, waarna ze hem er langzaam mee open haalde. De man schreeuwde het uit. Niemand kon hem gelukkig horen. De stad een klein eindje verderop was voor een deel verwoest, en de mensen in omringde omgeving zouden zeker op de hoogte zijn gebracht om uit te kijken naar 2 draken. Ze zouden hier dan ook niet al de lang kunnen blijven en plezier blijven houden met het martelen van de man. 'Dood hem maar, het maakt me niets uit.. De man zou waarschijnlijk naar de boerderij gaan, als hij dan al zou kunnen lopen, en de boer zou dan naar de stad waar we vandaan kwamen gaan. Ik vraag me af of er ook draken voor de mensen werken, zo ja, kunnen we hier misschien niet al te lang blijven plakken. Maar zoiezo hebben ze onze beschrijving al, want er zijn genoeg mensen die ons hebben gezien.. Saffya bewoog even onrustig. Er leefden zoveel draken hier, dus zouden er ook wel een aantal van horen en Saffya en Fable willen straffen voor hun daden. Saffya was niet bang, maar ze was nog veel ste onervaren om tegen oudere en grotere draken te vechten, en Fable was ook nog behoorlijk jong voor een draak, al is ze een goede vechter.

'Dood hem maar, het maakt me niets uit.. De man zou waarschijnlijk naar de boerderij gaan, als hij dan al zou kunnen lopen, en de boer zou dan naar de stad waar we vandaan kwamen gaan. Ik vraag me af of er ook draken voor de mensen werken, zo ja, kunnen we hier misschien niet al te lang blijven plakken. Maar sowieso hebben ze onze beschrijving al, want er zijn genoeg mensen die ons hebben gezien..' zei Saffya. Fable gaf de man een harde klap waardoor hij een eind verder op de grond terechtkwam. Hij was dood. Fable had een koude blik in haar ogen, zoals altijd als ze moordde.
'We verbergen hem.' zei Fable, en haar ogen werden weer normaal. Ze pakte de man op aan zijn arm en droeg hem naar de struiken. Hij hing als een lappenpop aan haar klauw. Ze gooide hem tussen de dichte varens en schoof wat aarde over het bloed op de grond heen.
'Kom, we gaan, we moeten niet al te lang op één plek blijven.' zei ze. Ze liep naar het veld en vloog op. Door de windvlaag vloog het papiertje met de tekening op en landde met de tekening naar boven op het gras. Fable schoot hem met één stekel aan de grond. 'Iedereen zal weten dat we hier zijn geweest, maar niemand zal ons te pakken krijgen.' zei ze. Ze keek even om naar Saffya. 'Kom.' zei ze. Toen steeg ze op en vloog weg.