koeienjacht

Fable vloog met Saffya achter zich aan naar de boerderijen. Ze was er eerder geweest, maar dit keer ging ze niet naar de schapenwei. In de verte had ze koeien gezien, en die waren veel minder harig. Ze vlogen hoog, zodat de koeien hen niet zouden ruiken. Toen ze boven de koeien zweefde, liet ze zich op een jong kalf vallen. De moeder denderde woest op Fable af, maar ze liep zichzelf dood in Fable's stekels. Andere koeien vluchtten, maar Fable schoot ze aan de grond met prikkeldraadwebben. De koeien loeiden hard. Dunne streepjes bloed liepen langs hun poten. Ze probeerden uit de netten te komen, maar dat lukte niet. Een paar koeien die nog vrij waren stonden angstig in de hoek van de wei. Fable vloog op ze af en dreef ze uiteen. Er zaten twee kalfjes bij. 'Neem maar zo'n kleine, die kan je makkelijk vangen.' zei Fable tegen Saffya. Fable liep op een van de in een web gevangen koeien af. Bij haar aanblik begon hij meteen weer probeerde uit het web te komen. Het prikkeldaad zat vast rond zijn poten. Het gras kleurde rood. Fable doodde de koe met één beet. De rest van de koeien liet ze in hun webben zitten.
Fable draaide zich om toen ze geschreeuw hoorde boven het angstige geloei uit. Snel keek ze even waar Saffya was en keek toen naar de boer, want hij was het die schreeuwde. Hij was vast gealarmeerd door het luide geloei van zijn koeien. Hij zwaaide met een fakkel (waar hij die zo snel vandaan haalde wist Fable niet, misschien had hij ergens een voorraadje) en een hooivork. Pff, opschepperij, dacht Fable, hij doet alsof hij iets tegen een van ons kan beginnen. Ik zou hem doden met één afgevuurde stekel. 'Jij mag hem hebben!' riep ze naar Saffya met een knikje naar de boer. Hij deinsde achteruit, voor hem klonk die roep alleen als een harde brul. Fable grijnsde, dit werd leuk.

In het donker, met een hoge snelheid achter Fable aanvliegend, kwamen ze uiteindelijk aan bij een groot groen grasveld aan de rand van een stad, vol met grote koeien, waar enkele jongen tussen liepen.
De nacht was helder, en de maan bijna vol.
Onder angstig geloei renden ze weg voor hen, maar waren geen partij voor Fable haar dodelijke stekels en webben.
Fable riep haar toe een kleine te vangen, en Saffya dook gelijk op de in een hoek gedreven kudde.
Met al haar gewicht lande ze op een kalf, die onder haar behoorlijke gewicht door zijn poten zakte.
De andere koeien renden weg.
Ze beet hard in het kalf zijn nek, waarop de kalf uitzinnig loeide van angst en pijn.
Met een snelle beweging van Saffya haar kop brak ze de nek.
Opeens hoorde ze boos geschreeuw, en zag een mens met een stok met vuur erbovenop aan komen rennen.
Bij al hun lawaai waren de lichten in de stad ook aan gegaan.
De dode kalf achterlatend, vloog Saffya op, en knipperde een aantal keer nieuwschierig met haar ogen.
Opeens begonnen haar goudkleurige ogen en amulet-vormige teken op te gloeien, en ze zag alles ineens veel duidelijker.
Grijnzend door haar nieuwe ontdekte krachten, cirkelde ze boven de boer.
'Is dit nou een mens? Wat ziet hij er raar uit!
En kijk, allemaal lichtjes uit die rare huizen verderop..'
De boer keek geschrokken op, en hield zijn fakkel wat hoger.
Saffya's donkere silhouet tekende zich af tegen de donkere lucht, en de boer hief zonder na te denken zijn hooivork en gooide die naar Saffya.
De hooivork raakte haar in haar achterbeen, die zich diep door haar nog dunne schubben begroef.
Saffya krijste hard en hoog van pijn en woede, zo hard dat de koeien er even stil van werden en de boer zakte op de grond, bloed uit zijn oren stromend.
Saffya pakte de uit haar achterbeen stekende hooivork, en trok hem er grommend uit.
Als een twijgje beet ze hem doormidden, terwijl bloed langs haar poot omlaag druppelde.
'Wat zijn ze gemeen, en ze steken ook nog..!' Jammerde Saffya.
Ze lande naast het weiland, en rekte haar nek om haar wond te likken.

Fable schrok even toen Saffya geraakt werd door de hooivork van de boer en krijste. Toen keek ze razend naar de ineen gezakte boer. 'Dat had je niet moeten doen, mens.' Het 'mens' sprak ze met veel afschuw uit. 'Hier zul je voor boeten.' zei ze kil. Ze liep rustig maar dodelijk op de boer af en zette haar poot op zijn borst waardoor hij nouwelijks kon ademen. De man sloeg met de fakkel tegen haar aan en het gras vloog in brand, maar de pijn maakte Fable alleen nog woedender. Hij had Saffya pijn gedaan. Hij had haar pijn gedaan. Zij zou hem pijn doen.Ze schoot zijn armen en benen vol stekels, wat veel pijn deed, maar niet dodelijk was. De man gilde. Toen blies ze een zwarte wolk van angst om zijn hoofd. De boer had niet genoeg lucht om te schreeuwen. Wat hij ook zag in de wolk, het was angstaanjagend en hij begon nog meer te spartelen. Het vuur verspreidde zich. Fable moest opvliegen om niet levend te verbranden. Toen ze van de boer af was, brobeerde hij op te staan, maar Fable schoot een web over hem heen. Hij gilde nog een laatste keer voor de vlammen hem omhelsden.
'Je hebt gezien en gevoeld waar mensen toe in staat zijn, en hij heeft zijn straf verdiend. Kom, we moeten gaan. In het bos kun je je wonden verzorgen.' zei Fable tegen Saffya. Ze vloog op en keek of Saffya volgde. Bij de bosrand landde ze en keek hoe de vlammen langzaam begonnen te doven. Het enige dat overbleef was zwarte, dorre grond en de door de hitte vervormde tanden van de hooivork.
Fable keek naar Saffya's wond. De wond was diep, maar leek verder mee te vallen, maar misschien was er van binnen meer kapot dan je van buiten kon zien.

Saffya zag hoe Fable de boer afmaakte.
'Je hebt gezien en gevoeld waar mensen toe in staat zijn, en hij heeft zijn straf verdiend. Kom, we moeten gaan. In het bos kun je je wonden verzorgen.' zei Fable
En ze vloog op, regelmatig achterom kijkend.
Saffya vloog zacht grommend op, een bloedplas achterlatend.
Onderweg veel bloed verliezend kwam ze uiteindelijk bij Fable aan de bosrand aan, waar ze haar wond gelijk weer begon te likken.
'Ik bloed zo dood, hij is recht door een ader gegaan..
Het zal geen blijvende schade achterlaten denk ik, misschien zelfs geen litteken, maar het moet dicht, want ik begin me al niet zo lekker te voelen..'
Saffya ging liggen, nog altijd haar achterpoot likkend.
Ze hoorde ineens allemaal stemmen, en geblaf van bloedhonden, en ze zag in de verte boeren, en zelfs Soldaten, aan komen rennen, gewapend met netten, hellebaarden, zwaarden en kruisbogen.
'Oooooh, wat zijn het er veel!' zei Saffya met een grijns, maar haar stem verried dat ze toch wel een beetje bang werd.
'Oh.. wat stom, ze moeten mijn bloedspoor zijn gevolgd..'
Saffya liet haar kraag op haar nek hangen, en drukte zich tegen de grond, alsof het haar lukte met haar grote van een flinke paard zich te verbergen.

Fable keek nog eens naar de wond. 'Mijn moeder bleef altijd maar doorzeuren over allerlei geneeskrachtige kruiden.' zei ze 'maar ik heb geen idee meer hoe die eruit zien.' Ze keek even rond en zag toen een plantje dat haar bekend voorkwam. Ze plukte het en liep naar Saffya. 'Mijn moeder heeft me dit kruid eerder laten zien, maar ik weet niet meer of het goed of slecht was.' Toen hoorde zij ook de aankomende mensen. Ze liet het kruid vallen. 'Snel, kruip achter die grote struiken daar.' zei ze tegen Saffya. Ze veegde het bloedspoor zo goed als het kon uit met haar staart en vloog op. Ze brulde om de aandacht op zich te vestigen, zodat Saffya de tijd kreeg om zich te verstoppen. Fable verhitte haar stekels en maaide met haar staart bosjes mensen omver, waar weer anderen over struikelden. Het viel Fable op dat ze met zoveel waren. Het leek wel alsof iedereen uit de dichtstbijzijnde stad hierheen was gekomen. Fable schoot stekels en webben, maar de gaten werden steeds opgevuld. Een paar boogschutters schoten pijlen naar haar. Één boorde zich in haar zij, een andere schampte haar kop vlak boven haar oog. Fable brulde woest. Ze vormde een enorme zwarte wolk om de mensen heen. Ze begonnen te gillen en enkelen renden weg, maar tot Fable's verbazing leken anderen er geen last van te hebben. Ze waren getraind in dit soort situaties. Dit waren echte drakendoders.
Ze droegen grote schilden, die waarschijnlijk tegen drakenvuur waren, maar ook bescherming boden tegen Fable's afgevuurde stekels en zwiepende staart. Toen ze met haar staart naar hen uithaalde en daarvoor dus iets lager ging vliegen. gooiden ze een touw om haar poot. Één van de drakendoders hakte met zijn zwaard in haar staart, maar had niet gerekend op de hitte. Met een kreet liet hij zijn zwaard vallen. Dit was voor Fable de kans om ze onderuit te halen. Één viel en een andere liet zijn schild zakken om weg te springen, waardoor Fable hem kon doorboren. Opeens trok een van de twee overgeblevenen hard aan het touw om haar poot en ze viel. Ze gooiden een groot net over haar heen, maar Fable liet ze niet dichterbij komen. Ze zwiepte met haar staart en grauwde naar ze. Toen pas merkten ze op dat Fable alleen twee wonden had van de pijlen. Het kon dus niet háár bloedspoor zijn dat ze hadden gevolgd. Ze keken in de richting van het bos. Fable gebruikte dit moment van onoplettendheid om er één te doden. De ander besteedde geen aandacht aan zijn dode collega en ging Saffya's kant op.

Saffya bekeek de kruiden en prentte ze in haar geheugen.
Toen merkte ze dat de mensen dichterbij kwamen.
Fable liet het kruid vallen. 'Snel, kruip achter die grote struiken daar.' zei Fable tegen Saffya. Fable veegde het bloedspoor zo goed als het kon uit met haar staart en vloog op. Ze brulde om de aandacht op zich te vestigen, zodat Saffya de tijd kreeg om zich te verstoppen.
'Het zijn zoveel.. En jij dan?'
Maar Fable hoorde haar niet en Saffya dook hinkend het kleine bos in, niet de kostbare tijd nemend het bloedspoor uit te vegen.
Ze vloog op, maar het bos was zo dicht dat ze niet ver kwam, en teruggaan kon niet want ze was bang weer neergestoken of geschoten te worden.
Ze hoorde gegrom en geblaf van honden achter zich, en ze haaste zich een boom in, gehinderd door haar poot kwam ze niet verder dan een tak die nog geen 4 meter van de grond hing.
Haar gewonde poot naar beneden laten hangend, dook ze in elkaar, gebrul en geschreeuw in de verte horend.
Zich schuldig voelend Fable niet te kunnen helpen, zag ze een groep fakkels in de verte.
Toen de mensen, met grote hellebaarden, enkele kruisbogen met aparte peilen en netten aan kwamen lopen, bloedhonden stevig aan de riem houdend, schoot het angst haar naar de keel.
Snel keek ze om zich heen, om te kijken of ze een betere schuilplaats kon vinden.
Die was er niet, of onbereikbaar met haar zere poot.
Stil keek ze toe hoe ze dichterbij kwamen.
De mensen merkten haar pas op toen de bloedhonden bij de boom stopten, en harder begonnen te blaffen.
Ze keken op, en Saffya siste kwaad.
Ze zwiepte met haar staart, maar omdat ze bijna dubbel zag door haar bloedverlies miste ze hen.
1 hief een kruisboog, met een hele dunne, scherpe peil eraan, waar een vreemde geur vanaf kwam.
Hij mikte op haar hals, en trof doel.
Saffya gromde zacht, en zag alles wazig worden en de grond kwam met een hoge snelheid op haar af.
Alles werd zwart, maar ze voelde nog wel wat en hoorde alles nog luid en duidelijk.
Met een plof lande ze voor de mannen hun voeten, en ze bonden haar vast en sleepten haar mee over een bospaadje.
Saffya probeerde tegen te sputteren, ze wou hen doden, verscheuren!
Maar haar lichaam deed het niet.
Ze kwamen bij de anderen aan.
'Ze had een jong bij zich, en het is gewond..
Wat moeten we er mee doen, heer?' vroeg 1 van de drakenjagers, terwijl hij de verdovingspeil uit Saffya haar nek trok.
Een man op een paard in strijduitrusting keek peinzend, over zijn gekrulde snor strijkend.
'Hmm' bromde de man 'Neem haar maar mee, en verzorg die wond zo snel mogelijk, want ze kan van pas komen.
Die grote is wat lastiger, maar we zijn met genoeg man..
Maar goed dat we er zo sn..'
De rest van de woorden stierven weg toen het middel zijn werk begon te doen, en Saffya werd slaperig en viel in een diepe slaap.

Fable zat nog steeds in het net en moest toekijken hoe een nieuwe groep het bos in liep. De honden zouden Saffya zo vinden. Fable schoot stekels op ze af, maar ze waren al te ver weg. Fable verhitte haar stekels nog meer en begon het net kapot te maken. Het gat was bijna groot genoeg toen de mensen terug kwamen. Ze waren slim geweest en hadden allemaal zo'n groot schil. Toen pas zag ze wat ze meesleepten. 'Saffya!' brulde ze. Met hernieuwde kracht scheurde ze het net open en sprong eruit. Toen merkte ze pas dat ze met één oog wazig rood zag. Daarboven zat de ondiepe wond van de pijl, maar hoofdwonden bloeden altijd erg. De pijl in haar zij voelde ze nauwelijks. Ze brulde en stormde op de zijkant van de groep af. Ze durfde niet op het midden te mikken, daar was Saffya. Want als ze zoveel moeite deden haar mee te slepen, dan moest ze dus nog leven. Een schutter hief zijn kruisboog. Er zat een dunne pijl aan. Fable besteedde er weinig aandacht aan. Het was maar een pijltje, dat deed haar niks. Ze haalde om zich heen uit met haar staart, klauwen en tanden en doodde een groot deel van de groep. Toen voelde ze een prikje in haar hals. Ze zag de triomfantelijke boogschutter. Was dat die pijl? dacht ze duizelig. Ze haalde nog één keer uit en viel toen op de grond. Ze werd veel sterker vastgebonden dan Saffya. Ze hadden er eigenlijk al niet op gerekend dat ze uit dat net zou komen. 'Wat doen we nou met die twee? Die kleine is niet moeilijk tentoon te stellen, die houd zich wel koest, maar die grote...' 'Als die ontsnapt gaat de hele stad eraan, het is niet veilig haar mee te nemen.' 'Wacht eens even, ik heb draken nodig voor mijn show en die grote heeft pit. Die kleine draakjes is het publiek allang zat.' 'Hm, ik weet niet...' toen begon de verdoving verder te werken en Fable viel in slaap.

(mogen we zo lekker een spectaculaire ontsnapping schrijven)

( Joepie .. )
Toen Saffya bijkwam, was alles donker.
''Ben ik blind?!'' dacht Saffya gejaagd.
Toen bedacht ze iets, en knipperde met haar ogen.
Haar ogen gloeiden samen met het amuletvormige teken op, en ze zag alles beter.
Ze merkte dat er schoon, wit verband om haar achterpoot zat.
Ze inspecteerde de ruimte om zich heen, opstaand uit een dikke laag stro.
Ze zat in een stevige, ijzeren kooi met een dikke deken eroverheen
In de hoek stond een waterton, en ernaast lagen een aantal biefstukjes.
Ze merkte dat de biefstukjes vreemd roken, en ze zag dat er een soort zwarte peper overheen was gestrooid.
Ze nam een hapje.
''Hé, dit smaakt lang niet gek'' dacht ze, tegen haar wil in.
Waar was ze?
Ze at de biefstukjes op, en verzadigd nam ze een paar slokken uit de waterton.
Daar kwam ook al een vreemde geur vanaf.
Ze werd bijna gek van bezorgdheid toen ze aan Fable dacht.
Zacht piepend beet ze op de tralies, maar eenmaal merkend er geen beweging in te kunnen krijgen, plofte ze in het stro, haar verbonden been gestrekt.
Ze werd een beetje loom en slaperig, merkte ze.
''Ze hebben het water en eten bedwelmd!'' dacht ze vol afschuw.
Net toen ze een beetje weg begon te dommelen, werd de deken van haar kooi getrokken.
Ineenkrimpend tegen het plotselinge felle licht, schakelde ze haar nachtblik uit.
Ze keek loom met haar ogen knipperend op, en merkte dat er een aantal mannen om de kooi heen stonden.
2 hadden kleurrijke kleren aan, en allebei een lange blauwe cape dragend.
Een groep anderen hadden wapenrusting aan, en een aantal herkende ze.
Saffya begon zacht te grommen.
'Kijk eens aan, Doornroosje is wakker' zegt 1 van de mannen met de cape grijnzend
'Wilt u haar vandaag al met de tentoonstelling mee laten doen, meneer?' vraagt 1 van de mannen in wapenrusting.
'Nee' zegt de eerste man weer 'Laat haar nog maar even herstellen, en die grote is nog wel even onder zeil'
Saffya ademde diep in, maar begon toen hard te hoesten toen ze de Divine Wind op hen los wou laten.
Het nogmaals proberend, begon ze weer te hoesten.
''Ooooh'' dacht Saffya ''Wat is dat voor troep..''
De mannen liepen weg, op 2 na, die de wacht bij haar kooi hielden.
''Waar zou Fable zijn, zou het goed zijn met haar?'' Dacht Saffya wanhopig.
Saffya sloeg haar staart om zich heen, en ze bleef stilletjes liggen zonder in slaap te kunnen komen.
Ze schrok de volgende morgen ineens wakker, ze was dus zonder het te weten weggedommeld.
Ze inspecteerde de ruimte om zich heen dit keer beter, en ze zag dat de muren buiten haar kooi van hout waren.
Er hing alleen een lantaarn aan de muur, die niet brandde.
Door wat spleetjes in een dichtgemaakte ramen kwam wat zonlicht naar binnen gesijpeld.
Voor de rest was alles doodstil, op soms wat menselijke stemmen na, die de ruimte waar ze zat passeerden.
Toen merkte ze dat er weer een aantal biefstukjes lagen, die ook weer vreemd roken, dit keer zelfs sterker.
Ze kreeg een idee.
Ze pakte de biefstukjes, en verstopte die onder de dikke laag stro.
Ze ging liggen, en deed alsof ze loom en sloom was.
Na ruim een kwartier ging de deur open, en 4 gewapende mannen met ieder een aparte stok met een lus van stevig touw eraan kwamen binnen, vergezeld door een man in een net zwart pak, zwarte leren laarzen, witte handschoenen, een hoge zwarte hoed en in diens hand een gelakte, houten stok met een grote edelsteen erbovenop.
'Dus dit is het nieuwe draakje, en zo te zien heeft ze het eten al op.. mooi' mompelde hij, terwijl hij op zijn hoede bij de kooi neerhurkte om Saffya wat beter te bekijken.
'Mooi schepseltje, jong, maar een groot ras' zei hij, alsof hij o zo veel verstand van draken had.
De man stond op.
'Verzorg de wond maar, maar wees altijd op je hoede' Zegt hij tegen de wachters, die knikten.
1 van hen pakte een sleutelbos, en deed de kooi open terwijl de man in pak fluitend weg liep.
Ze schoven alle 4 tegelijk de aan hun stokken zittende lussen om Saffya haar nek, die gelijk opstond.
Ze liep de kooi uit, net doend of ze sjokte.
Aan elke kant van haar liepen 2 wachters.
Zonlicht kwam op haar, en ze keek om zich heen.
Tot haar afschuw zag ze overal mensen, wagentjes van hout [waar ze zelf ook in zat] en een grote, geelrode tent.
''Ik moet hier weg, en Fable vinden'' dacht ze paniekerig zonder iets te laten merken.
Ze sjokte met de wachters mee.
'Nog even, en we moeten haar mee slepen' lachte 1 van hen.
Tenslotte kwamen ze bij een grote houten kar, waar ze haar mee naar binnen namen.
Zonder de moeite te doen de deur dicht te doen, tilden ze Saffya met veel krachtinspanning op een grote, brede tafel.
Ze bleef roerloos liggen, alsof ze helemaal van de wereld was.
Er kwamen nog 2 mannen aanlopen, in witte gewaden en met groenachtige rubberen handschoentjes aan.
Saffya vond ze maar eng.
Zonder iets te zeggen knipten ze het verband om Saffya's bovenbeen los.
1 van de dokters bromde zacht iets, en de 2de dokter pakte een doekje met bruingele spul er op.
Hij depte het doekje op haar wond, en ze voelde het prikkelen.
Ze verroerde zich niet.
Vervolgens pakte 1 van hen een soort doekje, en legde die eroverheen.
Hij verbond het met nieuw witte verband.
'We moeten haar ook maar een vitamineprik geven, want het geneest niet snel genoeg'
Waarop de ander een grote spuit pakte.
''Nee!'' dacht Saffya ''Dit meen je niet!''
Ze verroerde zich niet, aan Fable en de ontsnapping denkend.
Toen voelde ze een harde prik in haar nek.
Saffya sprong hoog krijsend overeind, de 4 wachters en dokters omver kegelend.
Saffya schoot van de tafel, diepe krassen in het hout makend, en sprinte de kar uit.
1 van de wachters wist 1 van de langs haar bungelende stokken vast te grijpen, en trok er grommend aan.
Zelf nog harder grommend, vloog Saffya op.
De wachter bungelde onder haar mee, en wist een been om haar nek te slaan.
Angstig keek de wachter naar beneden, wit wegtrekkend.
Saffya grijnsde als een wolf.
Ze vloog met de wachter aan haar nek bungelend naar de grote tent, en vloog naar binnen, een groot gat achterlatend.
De wachter hield haar vastberaden vast.
Binnen applaudisseerden mensen, denkend dat dit een onderdeel van de show was.
Met een snelle draai gooide Saffya de wachter naar beneden, en de mensen hielden geschrokken hun adem in.
De wachter lande met een plof op de grond.
Niet dood helaas.
Saffya vloog grommend op een paal die de tent overijnd hield af, en maakte die kapot, zelf snel naar buiten vliegend.
Achter zich hoorde ze luid geschreeuw.
Vrij! Nu op zoek naar Fable.

( Zooo, nu mag jij..
Kan wel een boek beginnen )

(dat is inderdaad een hele lap tekst )

Toen Fable wakker werd zat ze in een kooi. De grond was hard, er lag geen stro op. Er hing een donkere lap over de kooi heen. Om haar hals voelde ze een zware band. Ze had die eerder gezien, bij gevangen draken in haar oude gebied. De mensen gaven de grote draken zo'n halsband met een ring eraan om ze makkelijker te pakken.
Waar was Saffya? Ze was niet bij haar. Waar hadden ze haar heen gebracht? Leefde ze nog?
De lap werd weggetrokken. Fable knipperde met haar ogen tegen het felle licht. Er stonden mensen om haar kooi heen. Fable wilde ze allemaal neerschieten met stekels, maar het werkte niet. Ze was dan wel weer wakker, het verdovende spul werkte nog door. In plaats daarvan gromde ze naar ze en keek de kwaad aan met haar roodgloeiende ogen. 'Weet je zeker dat je haar al wilt laten zien? Misschien kun je beter...' begon een man met een witte jas, maar een andere man met een grote snor en een vest met rode glimdingen eraan onderbrak hem 'De klanten willen een draak en die krijgen ze. Met de juiste voorzorgsmaatregelen gaat er echt niks fout.' De man met de witte jas zuchtte 'Oké dan, maar geef mij niet de schuld als ze een ravage aanricht.' De deur van de kooi werd opengedaan door de man met de witte jas aan. Fable wilde de kooi uit springen, maar haar poten waren sloom en razendsnel deed een andere man een ketting aan de ring van haar halsband. Ze werd de kooi uit getrokken en door zo'n tien mensen tegen de grond gedrukt. Het kostte ze nog best veel moeite de stekels te ontwijken, maar tegen zoveel mensen kon Fable niet op terwijl ze nog zo doezelig was. De man met de witte jas bond een touw om haar snuit zodat ze niet kon bijten. Daarna maakte hij ook nog kettingen vast aan haar poten. Ze kreeg een soort kap over haar hoofd waardoor ze niks kon zien en werd daarna ruw meegetrokken. Ze voelde dat ze naar buiten gesleept werd en in een andere kooi gestopt.
De kap werd weggetrokken en ze zag mensen. Veel mensen. Ze keken naar haar. Fable gromde. 'Ziehier,' begon de man met het rode glimvest met luide stem 'een echte draak! Een duivelse draak uit de duistere wouden! Met ware heldenmoed heb ik haar weten te vangen en blablablabla, zo sterk blablabla, weerstond haar verlammende ogen, blablabla, maar ik versloeg haar blablabla...' zo zeurde hij nog wat door over zijn zogenaamde moed om haar te vangen. Fable zuchtte geërgerd. Dit was een mens van het ergste soort. Een opschepperige klomp vet die alles op liet lossen door zijn kruiperige hulpjes.
Fable begon zich wee sterker te voelen. Het middel begon uit te werken. Ze verhitte razendsnel haar stekels smolt de goedkope slechte-kwaliteit-spijlen en vloog op. Maar de kettingen aan haar poten en nek waren van betere kwaliteit. Ze zaten vast aan de kooi en remden Fable af. De opschepperige klomp vet riep om zijn bewakers. Ze kwamen aanrennen en probeerden Fable omlaag te trekken. Fable klapperde uit alle macht met haar vleugels en sloeg met haar staart. Steeds meer mensen hielpen om Fable omlaag te trekken en langzaam maar zeker werd ze naar beneden gesleept. Ze wilde brullen maar het touw om haar snuit verhinderde het haar.
Opeens viel haar een grote tent op die achterin op het plein stond. Maar vooral viel haar de vorm op die er ineens uit kwam vliegen. Saffya! Fable wilde haar roepen, maar kon alleen murmelende geluiden maken terwijl de mensen wonnen en ze op de grond viel.

Diep grinnikkend van haar behaalde succes met de tent, vloog Saffya verder.
Hoog in de lucht vliegend cirkelde ze boven de chaos die ze veroorzaakt heeft, en zag Fable, in een grote kooi opgesloten.
Haar de sleutelbos herinnerend dook Saffya onopgemerkt omlaag, en lande achter een houten kar, waar ze vervolgens met enige moeite onder kroop, ondanks haar slanke bouw.
2 mannen, de 1 de man in pak, vermoedelijk de directeur, en de ander 1 van de wachters, liepen gehaast voorbij.
'Dat kleine monster heeft weten te ontsnappen en heeft vervolgens de hele tent in laten storten!' Bulderde de directeur boos.
Wat hij verder mopperde ging verloren toen Saffya onder de kar vandaan glipte, en de 2 mensen beetgreep, die het uitschreeuwden van schrik.
Zonder er op te letten tilde ze hen, heftig met haar vleugels slaand, op.
Ze vloog richting Fable, in iedere voorpoot een mens houdend.
Ze zag dat er een behoorlijke menigte om haar heen had verzameld.
Waarschuwend brullend, lande ze met de 2 mensen voor Fable haar kooi, waarna ze de 2 tegen de koude tralies aandrukte.
'Cadeautje!' zei Saffya grijnzend.
Mensen stoven uiteen.
Drijgend haar scherpe nagels bij de 2 mannen hun keel houdend, gebaarde Saffya met haar kop naar de touwen die de mannen vasthielden om Fable naar beneden te trekken.
Toen de directeur doorkreeg wat ze bedoelde, werd hij bleek.
'Schiet haar neer ve..' begon de directeur, maar Saffya legde hem het zwijgen op door een nagel diep in zijn nek te drukken.
Met haar lange, lenige staart haalde ze de sleutelbos van de wachter zijn riem, en hield die zacht grommend voor zijn neus.
De wachter pakte hem aarzelend van haar staart, waarna hij naar de tientalle toeschouwers keek, en slikte.
Gespannen zocht de wachter de sleutel van de kooi uit.
Toen de directeur tegen wou sputteren, waarschuwde Saffya hem door dreigend te sissen.
De wachter maakte de grote deur van Fable haar kooi open, en de grote groep wachters om Fable heen lieten de touwen los.
De directeur en de wachter achteruit trekkend, wachte Saffya tot Fable uit de kooi kwam.

Saffya kwam aanvliegen met twee mensen in haar poten. Even later was Fable vrij. Ze sloeg met haar vleugels en vloog meteen hoog de lucht in, nadat ze nog even met haar staart gezwaaid had. Daar frunnikte ze aan het touw rond haar snuit tot het op de grond viel. 'Dat heb je goed gedaan, Saffya!' zei ze. 'Kom nu, de mensen geven het niet zomaar op.' Ze vloog richting de bossen, nadat ze nog , waar ze zich konden verstoppen. Ze ging naast Saffya vliegen en vroeg: 'Dank je van daarnet. Is je poot al een beetje genezen?' Ze keek even naar Saffya's poot. Er zat een wit verband omheen.
Toen ze bij het bos waren landde Fable en klapte haar vleugels in. 'Hm, ik heb honger, ik heb niks gegeten sinds we gevangen waren. Hoelang hebben we eigenlijk geslapen door dat verdovingsspul?' Fable zuchtte 'Ik heb geen tijd gehad om de koe op te eten en we kunnen daar nu niet naar terug. We zullen het weer met konijnen moeten doen, hoewel...' ze had ineens een heerlijke geur opgesnoven. De geur van herten. De wind stond in hun gezicht, dus de herten zouden hen niet kunnen ruiken als ze nu dichterbij kwamen. Fable gebaarde naar Saffya om stil te zijn 'Hopelijk krijg je zo je eerste hert.' fluisterde ze. Ze sloop door de struiken, opvliegen zou nu te veel lawaai maken. Toen zag ze de herten bij een smal beekje staan. Ze keek even om naar Saffya. Een takje kraakte en de herten keken geschrokken op, maar zagen Fable en Saffya niet. Opeens schoot er een web uit de struiken en één van de herten werd gevangen. 'Nu!' riep Fable en ze sprong uit de stuiken. 'Neem jij die daar.' ze knikte naar een groot hertenvrouwtje. Zelf besprong ze het grootste mannetje. Hij richtte zijn gewei naar Fable, maar het brak gewoon doormidden toen Fable erop landde. Ze drukte de kop van het hert tegen de grond en kraste een beetje in zijn huid met haar nagel. Toen begon ze, zonder hem eerst te doden, van hem te eten. Na een paar happen stierf hij. Fable haalde haar bebloede snuit even uit het hert om te zien wat Saffya had weten te vangen. Ze vertrouwde er wel op dat ze een groot hert had weten te vangen, ze had gezien dat Saffya dan wel jong mocht zijn, maar ze was zeker niet weerloos, verre van dat.

Toen Fable de kooi uit kwam sloeg ze meteen met haar vleugels en vloog op.
De 2 mannen opzij gooiend, vloog Saffya ook op, zich snel onthaastend toen ze een groep boogschutters een kar uit zag rennen.
Maar ze vlogen al te hoog om geraakt te kunnen worden.
Saffya, die Fable intussen was gepasseerd, kwam weer naast haar vliegen, en vroeg hoe het met haar poot ging.
'Redelijk, het jeukt en prikt wat.. Die mensen wouden me een grote prik geven, die erg veel pijn deed' Zei ze verontwaardigd.
De chaos die ze veroorzaakt hadden achter hen latend, vlogen ze naar een groot bos.
Saffya begon zich te irriteren aan de touwen die met stokken aan haar nek bungelde.
Met veel gezwieper en gedraai slaagde Saffya er in ze van haar hals te ontdoen.
'Hm, ik heb honger, ik heb niks gegeten sinds we gevangen waren. Hoelang hebben we eigenlijk geslapen door dat verdovingsspul?' zei Fable met een zucht nedat ze waren geland bij het bos.
'Wees blij' Zei Saffya zacht grommend, zich herinnerend wat ze haar flikten 'Ze hadden er bedwelmende middelen in gestopt, maar uiteindelijk kon ik ze door ze te verstoppen, en te doen alsof ik loom en suf was, ontsnappen.
Ik denk dat we zo'n 2 nachten hebben vastgezeten'
Ze rook een doordringende geur.
'Hopelijk krijg je zo je eerste hert.' Fluisterde Fable, de lucht ook opsnuivend.
Achter Fable aansluipend, kwamen ze bij een smal beekje waar een groep herten ruste.
Saffya kromp licht inelkaar toen Fable op een tak ging staan.
Vlak erna vuurde Fable een net op een groot Hertenbok af.
'Nu!' riep Fable.
Of dat een startsein was, vloog Saffya razendsnel op.
Ze zag een grote Hinde wegsprinten.
Saffya vloog erachteraan.
Ze lande bovenop de hinde, die door haar poten zak en haar nek brak onder een luide knak.
Ze was opslag dood.
Saffya greep de hinde, en vloog op.
Ze lande naast Fable, die even opkeek van haar prooi terwijl het bloed van haar snuit drupte.
Tevreden op het hert knagend, luisterde Saffya naar het ruisen van het beekje en het fluiten van vogels.

Saffya had inderdaad een flinke hinde te pakken gekregen. 'En, lekker?' vroeg Fable. Ze had het hert helemaal opgegeten. Er lagen nog wat botten met een klein beetje vlees eraan.
Fable liep naar het beekje. Het water ruiste. Een miniwatervalletje kwam van een paar stenen af die in het water lagen. Fable dronk. Het water was fris. Nadat ze had gedronken ging ze bij een grote boom liggen. Er zat een nest in en de vogels die er woonden vlogen luid kwetterend om Fable heen in een poging haar weg te jagen bij hun kuikens. Ze bleven rondjes om haar kop vliegen en Fable schoot ze geïrriteerd uit de lucht. De jonge vogeltjes in het nest piepten, want ze wilden eten, maar dat zouden ze niet meer krijgen van hun ouders.
Het was een prachtige dag met geen wolkje aan de hemel. Fable sloot haar ogen in de warme lentezon, maar ze was een grote draak en ze had aan één hert eigenlijk niet genoeg. Dus stond ze op. 'Ik ga er nog een halen, ga je mee?' vroeg ze aan Saffya. Ze vloog op om vanuit de lucht de kudde te zoeken. Af en toe zag ze tussen de bladeren kleine groepjes herten een beetje onzeker rondlopen. De groep was elkaar kwijtgeraakt en wist niet precies waar ze heen moesten nu ze hun leider kwijt waren aan Fable. De meeste herten waren vrouwtjes, in sommige groepjes waren niet eens mannetjes.
Fable liet haar oog vallen op een jong mannetje die de leiding had genomen over één van de groepjes en probeerde hen bij elkaar te houden. Fable schoot hem van boven vast met een stekelweb. De andere herten stoven alle kanten op. Fable maakte een zwarte angstwolk om het gevangenm hert heen. Hij probeerde uit het web te komen, maar doodde zichzelf door recht in één van de stekels te springen. Fable landde naast hem en begon weer te eten. Ze keek ook even of Saffya ook nog een hert gevangen had, maar misschien had ze wel genoeg aan één hert.

'En, lekker?' vroeg Fable.
Saffya knikte heftig terwijl ze kouwde om vervolgens nog een hap te nemen.
Toen Fable bij de boom ging liggen nadat ze wat had gedronken, kwamen vogels boos om haar heen vliegen.
Fable schoot ze uit de lucht.
Even later toen Saffya nogmaar halverwege haar hert was, stond Fable op.
'Ik ga er nog een halen, ga je mee?' vroeg Fable aan Saffya.
Saffya schudde haar hoofd.
'Nee, ik denk dat ik hier voorlopig wel genoeg aan heb, anders vang ik nog wel een konijn'
Ze keek toe hoe Fable opvloog en een klein eindje verderop boven de bomen ging vliegen.
Saffya keek naar de boom waar de jonge vogeltjes zaten.
Saffya wist wel dat Fable geen lieverdje was, maar Saffya voelde medeleven met de kleine vogels omdat ze zelf ook nog jong was.
Haar hert latent voor wat het was vloog ze op, en lande in de boom bij het nestje.
Ze pakte het nestje vogels in haar bek, en vloog de boom uit in de richting waar ze enkele uurtjes geleden nog van gekomen waren.
Ze speurde met het nestje met vogels in haar bek de grond af.
Ze zag een grote boom met tientallen vogels, en lande daar in zonder op de protesten van de vogels te letten.
Ze legde het nestje met vogels bij een ander nest, in de hoop dat de moeder daarvan de jonge vogeltjes zou adopteren.
Met een tevreden gevoel vloog ze de boom uit, de vogels blij dat ze [dachten] haar hebben verjaagd.
Ineens hoorde ze gebries onder zich, en Saffya bleef op 1 plek in de lucht hangen.
Nieuwschierig keek ze naar beneden, en zag een groep van 12 gewapende mannen op een veldje zitten, met de paarden aan een boom vastgebonden.
2 die lagen te zonnen zagen haar en schreeuwden iets, waarop de anderen ook geschrokken op keken en haar zagen.
Onmiddelijk grepen ze naar hun kruisbogen met verdovingspeilen.
Saffya, die voor 1 van haar eerste keren haar gezonde verstand gebruikte, was al op weg naar Fable.
'Fableee, Fableee!' riep ze hijgend toen ze bij Fable neerstreek 'Er zaten daar een groep gewapende mannen toen ik.. eh.. even een ommetje ging maken en mij zagen..'
'Vallen we ze aan..?' Vroeg Saffya met een grijns
Toen dacht ze na.
'Alhoewel, ze hadden kruisbogen met weer van die rare slaappeilen er in, 1x raak en we zijn weer neer'
Ze zwiepte onrustig met haar staart, diepe groeven in de grond makend.

Fable deed de tweede jacht in haar eentje. Van een afstand hoorde ze ineens weer heel veel vogelgekwetter, er zat vast een marter ofzo. Even later hoorde ze Saffya roepen. Hijgend vertelde ze van de mannen. 'Het lijkt me inderdaad niet slim om ze aan te vallen. Maar we kunnen ze wel wegjagen. Kom, zachtjes.' Ze sloop in de richting van de mannen. Ze bleef verstopt in de struiken. De mannen hoorden even geristsel, hoe kon je ook doodstil door bosjes sluipen als je een grote draak was, en eentje ging staan. Hij liep in de richting van het geluid, maar hoorde niks meer en liep weer terug naar het groepje. Toen blies Fable een zwarte wolk om hen heen. De mannen gilden als kleie kinderen terwijl ze maakten dat ze wegkwamen. Fable grinnikte. Haar angstwolk deed zijn werk goed.

(sorry dat hij zo kort is, ik moet huiswerk maken )

( Is goed, school gaat natuurlijk voor.. :) )

Toen Saffya was uitgepraat, zei Fable: 'Het lijkt me inderdaad niet slim om ze aan te vallen. Maar we kunnen ze wel wegjagen.
Kom, zachtjes.'
Saffya knikte, en grijnzend liep ze achter Fable aan.
Blijkbaar rook ze hen, want ze liep de goede kant op.
Fable kroop achter de bosjes, met Saffya diep inelkaargedoken achter zich.
Ze siste zachtjes toen 1 van de mannen ging staan toen Fable wat onvoorzichtig was, waarbij ze geritsel hoorde.
Opeens blies ze een nachtmerriewolk om de mannen heen, die uitzinnig gilden.
Luid lachend keek Saffya de mannen na die er als een haas vandoor gingen.
'Wauw, wat een giller!
Die heb je even lekker te grazen genomen' Zei Saffya hikkend van het lachen.
Toen begon haar wond aan haar bovenbeen weer te jeuken.
Geïrriteerd trok Saffya aan het verband om haar bovenbeen.
'Oooh, het is om gek van te worden' Bromde ze.
Ze knabbelde aan het verband, in een poging het los te maken..
Tevergeefs.
'Oooh, wat zijn die mensen een rotzakken, ze hebben het er zo op vast gemaakt dat ik het er niet af kan halen..
Weet jij iets?' Zei ze zacht piepend, met haar been tegen een boom aanschurend.

( En ik moet helaas vroeg op bed omdat ik morgen Proeven van Bekwaamheid heb, meh.. )

Fable lachte. Ze had eerst zo weinig gelachen, nu Saffya bij haar was deed ze het veel vaker. Ze had veel vaker gegrijnsd, maar eerder omdat ze genoegen beleefde aan het martelen van hulpeloze dieren, dan dat ze echt vrolijk was.
Saffya kreeg het verband niet af. 'Wacht, laat mij maar.' zei Fable. Ze verhitte haar stekels en begon met één nagel voorzichtig het verband door te zagen. Ze probeerde Saffya niet te raken terwijl ze haar werk deed, maar dat was best lastig. Ze wilde Saffya geen pijn doen met haar gloeiendhete nagels.
Na een tijdje was het verband er eindelijk af. Het viel op het gras. Fable keek naar de wond en fronste. De wond was nog steeds open. Intussen zou hij toch wel ongeveer genezen moeten zijn? Hopelijk was het minder erg dan het eruit zag. 'Hm, je wond ziet er niet heel goed uit. Doet het pijn?' vroeg Fable.
Opeens hoorde ze iets en draaide zich om. Achter haar stond een grote wolf. En voor haar ook. En naast haar ook. Ze waren vast afgekomen op de geur van hert die om Saffya en Fable heen hing. Er stonden heel wat wolven, maar het konden er nooit genoeg zijn om de twee draken te verslaan. Fable brulde en de wolven deinsden even achteruit. Fable grijnsde. 'Zin in een gevechtje, Saffya?' vroeg ze aan de draak naast haar. Met haar gloeiende rode ogen keek ze naar de wolven. Hier was ze goed in, moorden. Ze zou niemand sparen. Ze haalde uit met haar staart en schoot stekelwebben naar ze. Een wolf die op haar af sprong kreeg een kop vol afgevuurde stekels. Jankend viel hij op de grond en stierf. De andere wolven begonnen dor te krijgen dat met deze draken niet te spotten viel en probeerden te vluchten. Fable schoot stekels door hun poten en nagelde ze aan de grond vast. Ze lette niet op wat achter haar was, daar kon Saffya de andere helft van het roedel wel aan. De wolven met stekels door hun poten jankten. Fable drukte ze met haar gloeiendhete poot tegen de grond. Haar nagels brandden in hun nek terwijl ze stikten. Maar Fable was in een 'aardige' bui, en liet een paar wolven vluchten. De anderen vonden de dood in Fable's stekels. Fable draaide zich om om te kijken hoe het Saffya verging.

'Wacht, laat mij maar.' zei Fable.
Saffya zag rook van haar stekels komen, en ze sneed met 1 van haar gloeiendhete nagels over het verband.
Saffya voelde de hitte wel, maar het deed geen pijn.
Na een tijdje viel het verband er af.
Ze zag Fable fronsend kijken, en bezorgd keek Saffya ook naar haar been.
Ze zag dat het nog helemaal open was, alhoewel er aan de zijkant al wel korstjes kwamen wat waarschijnlijk de oorzaak van de jeuk was.
'Hm, je wond ziet er niet heel goed uit. Doet het pijn?' vroeg Fable.
'Nee, het prikt alleen, en de jeuk komt misschien doordat er korstjes overheen komen..'
Saffya fronste nu ook.
'Misschien had ik die vitamineprik toch maar moeten laten geven, als hij echt zou helpen..' mokte ze.
'Ooooh.. Misschien komt het wel nooit weer goed en moet mijn been geamputeerd worden' Piepte ze, ineenkrimpend bij de gedachte.
Toen hoorde ze gegrom achter zich, en Fable en Saffya draaiden zich met een ruk om.
Ze zag een grote wolf, en nadat hij gromde kwamen er nogmeer wolven uit de bosjes gekropen die hen omsingelden.
'Zin in een gevechtje, Saffya?' Vroeg Fable.
'Met plezier, voorzover mijn been me niet hindert' Grijnsde Saffya
Gelijk sprong Saffya op een wolf die het dichtst bij haar stond.
Net toen Saffya haar tanden in de nek van de wolf plantte, sprong er een andere wolf op haar af.
Saffya slingerde naar hem met haar staart, hoorde een luide krak, en de wolf werd meters door de lucht geslagen.
Hij kwam tegen een boom, waar hij onderuit zakte met gebroken ribben en 3 diepe wonden in zijn zij.
De wolf onder Saffya stierf, en toen Saffya even keek hoe het met Fable verging kwam er een wolf rechts van haar.
Saffya draaide zich naar hem om, en de wolf sprong met zo'n kracht tegen haar aan dat ze achterover tuimelde.
De wolf beet naar haar onbeschermde nek.
Net toen hij zijn tanden om haar nek wou sluiten gromde Saffya boos, en krabde zijn buik open met haar nog goede achterpoot.
Ingewanden stroomde over haar heen, en de wolf stief.
'Ooooh, gatver!' riep Saffya uit terwijl ze de wolf van zich afschopte.
Ze schudde zich verontwaardigd uit, en levertjes en niertjes vlogen in het rond.
De andere wolven sloegen op de vlucht.
1 die nog voorbij haar glipte sloeg Saffya net zo door de lucht met haar staart als de eerdere wolf.
Diep grommend keek ze de vluchtende wolven na.

'Nee, het prikt alleen, en de jeuk komt misschien doordat er korstjes overheen komen..'
zei Saffya en fronste nu ook.
'Misschien had ik die vitamineprik toch maar moeten laten geven, als hij echt zou helpen..' mokte ze.
'Ooooh.. Misschien komt het wel nooit weer goed en moet mijn been geamputeerd worden' Piepte ze, ineenkrimpend bij de gedachte.
'Rustig nou maar, Saffya. Als een wond niet meteen verdwijnt betekent dat nog niet dat je je poot kwijtraakt.'zei Fable. 'Blijkbaar geneest het gewoon wat langzamer. Als er verder niks mee is, gebeurt er niks.'
Na het gevecht lagen overal dode wolven, ingewanden en bloed. Het deed Fable niks, al zag ze Saffya wel vies kijken. Fable vond de geur van bloed juist lekker.
Ze wierp nog even een blik op Saffya's wond, maar die leek niet erger te zijn geworden door het gevecht

(weinig inspi)

'Rustig nou maar, Saffya. Als een wond niet meteen verdwijnt betekent dat nog niet dat je je poot kwijtraakt.'zei Fable. 'Blijkbaar geneest het gewoon wat langzamer. Als er verder niks mee is, gebeurt er niks.'
De schubbetjes op Saffya's wangen werden een tintje roder.
'Oh, ik draafde wat door..' Ze grinnikte.
'Ik zou eigenlijk wel willen weten wie mijn ouders zijn..' Bromde Saffya prompt.
'Al begin ik jou wel als een soort stiefmoeder te beschouwen, maar jij zei toen je die kruiden liet zien waarvan je dacht dat dat ze mijn wond geneesden, die je van je moeder had geleerd en dat die er alsmaar over door bleef zeuren.
Was was ze voor iemand? en werkt dat kruid echt?'
Saffya maakte het zich gemakkelijk op een bult van mos, niks meer van de wolven-lijken aantrekkend.

(Bij mij duurde het ook even iets te bedenken )

'Ik zou eigenlijk wel willen weten wie mijn ouders zijn..' Bromde Saffya prompt.
'Al begin ik jou wel als een soort stiefmoeder te beschouwen, maar jij zei toen je die kruiden liet zien waarvan je dacht dat dat ze mijn wond geneesden, die je van je moeder had geleerd en dat die er alsmaar over door bleef zeuren.
Was was ze voor iemand? en werkt dat kruid echt?' Fable zweeg even. Ze had eigenlijk niet echt zin om over die moeder van haar te praten. 'Mijn moeder was een verraadster van de draken. Ze ging gevechten altijd uit de weg en ze beschouwde mensen als gelijken, maar je hebt gezien wat ze doen. Ze was zwak en laf, en daar heeft ze voor moeten boeten.' ze besloot Saffya nog maar even niet te vertellen van haar moord op haar eigen moeder. 'Of dat kruid werkt weet ik niet. Het is of heel goed, of heel giftig, want ze ging er steeds over door.' Fable had vroeger nooit zo opgelet bij haar moeders biologielessen. Ze keek liever naar vliegen die vastzaten in het web van een spin, of konijnen die vastzaten in één van Fable's eigen webben. 'Het lijkt me moeilijk erachter te komen wie je ouders zijn, je hebt ze immers nooit gezien, maar ik denk ook niet dat et heel erg belangrijk is. Ik heb ook niet veel aan mijn moeder gehad, misschien een beetje toen ik heel klein was en nog niet kon jagen, maar verder zeurde ze alleen maar over goed zijn en anderen helpen, ook mensen, blablabla. Ménsen helpen, hoe kwam ze erop? De mensen helpen ons ook niet, integendeel!' Fable zweeg weer om Saffya ook de kans te geven iets te zeggen

'Oh..' Zei Saffya na die woorden van Fable, in gedachten verzonken over wat ze zojuist vertelde.
'Misschien dat ik wel 1 van mijn ouders zou herkennen als ik hem of haar zie..' Mompelde Saffya.
'Maar, mensen helpen? Wat is dat voor een raar idee! Ze sluiten je op en doen je pijn, en als ze je verwond hebben willen ze ook nog eens scherpe dingen in je prikken waarvan ze zeggen dat dat 'geneest'' Bromde ze boos.
'En eigenlijk heb ik wel zin om naar die verzameling huizen terug te gaan, en de boel aan puin leggen nadat ze me dit hebben geflikt'
Saffya vond het niet genoeg na die tent in te hebben laten storten, want ze had zelf maar 1 iemand verwond, en dat was hem van grote hoogte te laten vallen dat hij overleefde.
Ze wou mensen laten leiden zoals zij nu pijn had, al begon het kloppen in haar achterpoot minder te worden.

( Ik heb de teksten waar Saffya wat zeg grijs gemarkeerd, is wat duidelijker.. Maar als je het vervelend vind pas ik het aan Vind je het ook vervelend dat ik na elke zin op enter druk? )

(die grijze tekst is juist handig)

'Oh..' Zei Saffya na die woorden van Fable, in gedachten verzonken over wat ze zojuist vertelde.
'Misschien dat ik wel 1 van mijn ouders zou herkennen als ik hem of haar zie..' Mompelde Saffya.
'Maar, mensen helpen? Wat is dat voor een raar idee! Ze sluiten je op en doen je pijn, en als ze je verwond hebben willen ze ook nog eens scherpe dingen in je prikken waarvan ze zeggen dat dat 'geneest'' Bromde ze boos.
'En eigenlijk heb ik wel zin om naar die verzameling huizen terug te gaan, en de boel aan puin leggen nadat ze me dit hebben geflikt'
'Lijkt me een goed idee.' zei Fable 'We gaan ze duidelijk maken dat ze dat niet hadden moeten doen.' Ze grijnsde, ze gingen moorden, en in dit geval was het nog rechtvaardig ook. Ze sloeg haar vleugels uit en vloog de lucht in. Ze brulde hard, als om de mensen te laten weten dat ze moesten oppassen, maar de stad was best ver weg. Waarschijnlijk hoorde niemand het. Ze vloog in de richting van de stad. 'Kom Saffya, we gaan ze een lesje leren!'

'Lijkt me een goed idee.' zei Fable 'We gaan ze duidelijk maken dat ze dat niet hadden moeten doen.' en Fable grijnsde.
Saffya grijnsde ook toen Fable opvloog en hard brulde.
Ze wou hen te grazen nemen, maar zou wel alert zijn op boogschutters die er ongetwijfeld waren.
'Kom Saffya, we gaan ze een lesje leren!'
Saffya knikte, en vloog ook op, snel klapwiekend met haar vleugels waarna ze als snel naast Fable vloog.
Samen vlogen ze, de wolven-lijken achterlatend, naar de plek waar ze nog niet zo lang geleden waren ontsnapt.

(Ik maak nu wel een Topic )