Weer terug van weggeweest.

Maylin sloeg haar haren naar achteren, haar gezicht was rood. Ze voelde zich verschrikkelijk, en tegerlijkertijd goed.
Ze keek om zich heen, en sloeg wat water en bladerstamppot naar achteren. ze voelde zich leeg, ze had al de hele dag niks gegeten. Strompelend kwam ze vooruit. Opeens zag ze een schaduw, die haar heel bekent voorkwam.
Het was het was......

Mudly had nog net de drakenmuggen weten te omzeilen. Maar hij had gehoord dat Darko gevangen was genomen door de NW. En hij wilde het bevestigen. Langzaam sloop hij door het donkere bos. Het was redelijk donker zelfs voor de dag. Met kalme blik eentje die ook geen angst toonde keek hij rond. Hield zijn hand op het gevest van zijn zwaard. Hij rook de lucht, alsof het dorre takken waren stonk het hier op sommige plekken. Zijn ogen waren inmiddels gewend aan de donkerte en hij zag duidelijk wat er bewoog en wat niet. En iets in hem zei dat er iets in zijn omgeving bewoog. Hij stond abrupt stil en keek kalm rond. Ineens zag hij iets bewegen. Hij klom de boom in en sprong van tak naar tak. Ineens zag hij een gedaante. De grijze haren leken hem vaag bekend voor te komen. Hij was niet ver het bos in gegaan. Dus hij kon op tijd wegvluchten indien nodig. Zijn ogen gingen over het gedaante. Hij sprong beheerst uit de boom en landde in de bladeren. Zijn ogen kalm op het gedaante en zijn hand op zijn zwaard. De houding, de haren en de ogen. Alles vertelde hem dat hij haar kende. Maylin? Nee, die is niet in DW, toch? benaderderde hij in zijn gedachten. Zijn ogen gericht op het gedaante. Stil wachtend op wat ze zou doen.

Maylin draaide zich om, haar ogen scande de omgeving. Een donkere gedaante kwam uit de struikjes vandaan, Maylin's ogen werden groter. dat kan niet Maylin keek geschrokken naar Mudly. Haar ogen geschrokken, verward. Veel verschillende gevoelens draaiden in haar buik rond, een traan liep over haar wang. Ze voelde dat de leegte zich een beetje opvulde, ze keek Mudly aan, en voor dat ze het wist omhelsde ze hem. Na een paar tellen, begon ze hem een beetje los te laten. "sorry" bracht Maylin langzaam uit, ze keek Mudly aan, en deed een stap naar achteren. Ze schuifelde met haar voet, ze was nogal verlegen. Het liefst zou ze hem alles vertellen, over wat er met haar was gebeurt. En hoe het nu met Mudly ging.
Maylin wachtte vol verlangen op de reactie van Mudly.

Mudly keek kalm neer op het gedaante dat nu opstond en de omgeving leek te scannen. Hij zag een geschrokken blik in haar ogen. Zijn ogen verbaasd toen hij omhelsd werd. Hij wist niet wat hem over kwam. Hij hoorde een sorry. "Hohoho, dame..." sprak hij. Niet wetend dat hij Maylin voor zich had. "Mij zomaar omhelzen uit het niets..." sprak hij. Hij trok zijn zwaard en hield deze in het licht dat er zwak scheen. Met een reflectie scheen hij op haar gezicht. De rode ogen, het grijze haar. Geschrokken liet Mudly zijn zwaard vallen en zette onwillekeurig een stap achteruit. "Nee...." stamelde hij. Hij greep zijn zwaard en richtte de punt op de schouder van Maylin. "Dit is onmogelijk, kan niet..." sprak hij kalm. "Nee, onmogelijk..." probeerde hij in de hoop dat de hallicunatie verdween. Maar hij hallucineerde niet, Maylin stond er echt. Er liep een traan over zijn wang. Was dit echt Maylin? Niemand anders had die rode ogen, dat haar. Mudly stopte zijn zwaard weg en wilde omdraaien en wegrennen. Uit het bos. Mudly draaide zijn rug naar Maylin en keek even naar de grond. "Je bent het echt of niet?" sprak hij kalm en vragend.

"Ben je verbaasd om mij te zien?" sprak Maylin teleurstellend. Ze keek hem met tranende ogen aan, ze had nog nooit zo getraand. Ze deed een stap naar achteren. "Ik kan het uitleggen" bracht ze na een paar minuten moeilijk uit. "Ik wil het je ook uitleggen. Maar je moet wel luisteren." Ze draaide haar hoofd weg, en trapte tegen een steentje. "Mudly" bracht ze stamelend uit. "Ik moest wel, je zult het begrijpen, of niet." Maylin draaide met een vinger in haar haar. Ze vond dit erg moeilijk. "Mudly, ik begrijp best als je me niet meer wilt zien, of tegen me wilt praten. Maar luister op z'n minst, ik moet/wil je dit echt heel graag vertellen." Er viel een stilte, dit voelde erg ongemakkelijk. Maylin's hersenen draaide op volle toeren, hoe kon ze Mudly overtuigen, zou hij haar slaan? zou hij haar haten? Maylin moest er niet aan denken. Toen kwam er een enorme vreselijke vraag in haar hoofd op. Ze durfde hem bijna niet te vragen... Ze haalde diep adem, en keek tegen zijn achterhoofd aan. "Mudly" begon ze "Herken je me eigenlijk nog?" een enorme traan viel op de grond.

Mudly bleef zo staan maar het was dat hij aan de vloer genageld stond. Zijn ogen prikte van de tranen die hij bedwong. Hoe zou hij vertellen over Aiwendil. Hij wist niet hoe hij het zou kunnen. Hij hoorde de woorden. "Je moest..." sprak hij ineens nietig. Alsof hij boos leek. Hij draaide zich met een ruk om en keek haar strak aan. Hij hoorde haar woorden en zweeg. Hij stapte op haar af en pakte haar bovenarm vast. Hief zijn hand alsof het leek dat hij zou slaan maar daarna legde hij zijn hand rustig op haar hoofd. Hij duwde haar zachtjes tegen zich aan. "Tuurlijk herken ik je..." sprak hij kalm. Hij keek naar de lucht. "Het is gewoon zo, het is allemaal veel veranderd. Er is zoveel gebeurt. En ik heb je gemist, maar..." hij stopte. Zweeg en wilde luisteren naar haar verhaal. "Ik luister, je wilde het uitleggen..." sprak hij kalm en liet haar los wachtend op een mogelijke uitleg.

Toen Mudly op haar afkwam werd Maylin een beetje kalm. Maar toen hij zijn arm omhoog deed, trok ze haar hoofd de andere kant op. Ze wilde de slag accepteren. Toen ze lang wachtte en hij maar niet kwam, keek ze op. Ze keek in de ogen van Mudly. Ze hield nog van hem, maar hij niet meer van haar. Tenminste. dacht dacht ze. "Mudly, ik begrijp dat er veel is veranderd" zei Maylin stammelend. Een traan biggelde over haar wang. "Ik wil je graag álles uitleggen, maar niet hier" Maylin keek hem aan, ze hoopte dat hij het zou begrijpen. Dat hij wíst waar ze naartoe wilde, hij wist namelijk waar zij zich op haar gemak voelde.
Het was even stil. Maylin liet haar hoofd zakken.
"Mudly, ik heb jou ook heel erg gemist." ze keek naar hem op, "Ik wil je een ding zeggen, ik ben niet vrijwillig weggegaan. Ik móést wel" Ze kon het niet meer, ze had geprobeerd de tranen op te houden. Maar het stroomde eruit. Ze kwam naar Mudly toe, en legde haar hoofd in zijn schouder. Haar schouders schokte helemaal, ze legde haar armen om zijn nek. En huilde als nóóit tevoren. Sterker nog, ze had nog nooit gehuild. "Sorry" sniffte Maylin, ze wreef langs haar neus. en keek hem aan. Ze liet hem los. "Ik verloor even mijn... ehm... zelfbeheersing"
Ze schaamde zich, en keek hem aan. Als hij zich al niet ongemakkelijk voelde, dan was het nu nog erger.

Mudly zijn ogen keken naar Maylin maar niet recht in haar ogen. "Zeker veel..." sprak hij kalm. Zijn ogen gingen naar Maylin toen hij hoorde dat ze niet hier wilde uitleggen. "Ik snap wat je bedoelt." sprak hij. Desondanks Maylin zo lang weg was geweest wist hij dat ze zich het gemakkelijkst voelde in zijn boomhuis. Mudly's ogen keken kort in die van haar maar wende zijn blik toen af. "Ik heb je ook gemist, en vandaag ook weer.." sprak hij kalm. "Je moest..." sprak hij vragend. "Ik hoor het verhaal wel thuis..." sprak hij kalm. Ineens sloeg ze haar armen om zijn nek en huilde ze goed hard. Mudly voelde zich moeilijk worden een knoop in zijn maag gelegd. "Dat kan iedere mens overkomen..." sprak hij kalm. "Kom, dan gaan we naar huis..." sprak hij en wenkte haar mee. Maar geen arm over haar schouder of hand die hij vastpakte. Hij floot kort. En er gallopeerde een zwart paard aan. "Klim er op, het ziet er uit alsofj e in geen dagen hebt gegeten..." sprak hij kalm.

Maylin voelde zich ongemakkelijk, ze had zich voor iemand laten gaan. Dit was onnatuurlijk voor haar idee. Niet iets voor haar. Maylin reageerde op zijn fluit, ze keek hem aan. Toen er een mooi zwart paard aankwam bracht Maylin zacht uit "mooi paard heb je." Ze wilde niet opdringerig zijn, tenminste. ze had door dat Mudly iets verborgen hield. Toen ze met hem meeliep viel haar op dat hij haar niet eens probeerde te troosten, hij hield afstand. Hij had wel gelijk, ze was gewoon verdwenen en had niks kunnen zeggen. Maylin dacht na, wat had zij gedaan? Ze schudde de gedachte weg, ze wist wat zij had gedaan. En wat Mudly zou doen. "Wat moet je?" zei ze zacht. Ze wou niet laten merken dat ze al door had wat hij verborgen hield en wie weet dacht ze, misschien is er nog wel meer.
Maylin sprong op het paard, en keek hem aan. "Alsjeblieft, vertel me wat er gebeurt is. Ik zal mijn verhaal zo ook vertellen."

Een voort kronkelende beweging in de lucht schoot voorbij. Zijn snelheid was niet met het oog te meten die hem niet kenden. Een lange draak zonder vleugels schoot door de open hemel met zijn blik op de grond gericht. De groen/blauwe ogen van de long bekeken het terrein van de NW op indringers. Een gefluit trok zijn aandacht en Race keek meteen naar de plek waar twee mensen op een zwart paard zaten. Een simpele draaiende beweging en de groene long schoot naar beneden. Zijn luide brul klonk over de bossen en had een dreigende klank. De meeste mensen zouden rillen van angst, maar er waren natuurlijk ook mensen die draken gewent waren en dus minder snel bibberend op hun benen zouden staan. In zijn duikvlucht draaide Race bij en scheerde vlak over de hoofden van de mensen en haalde laag uit met zijn lange staart. Race draaide en landen voor het paard. Zijn ogen branden van verlangen om deze indringers te verjagen!
'Wegwezen of je verbrand levend!'sneerde Race scherp en hij gromde er gevaarlijk dreigend bij. Ondertussen legde Race zijn staart half rond zijn slachtoffers en er verschenen een lichte mist rond hen heen.

Maylin keek omhoog, naar een grote blauwe draak die voor hun stond. Die draak was net over hun hoofden gesuist. "Wat moet je" bracht Maylin uit, toen ze naar de draak keek. Ze zuchte, rolde haar ogen en wachtte niet eens op een antwoord. "ik snap het al, we zijn op NW gebied, bla bla, en we moeten weg. bla bla. en van wie mag dat dan wel zijn?" Maylin keek naar haar zij, waar een zwaard zat, als de draak zou vuren, zou ze daarmee de vlammen van Mudly en haar kunnen afweren. "Laat maar." zei Maylin chagerijnig. "Ik wil alleen nog een vraag stellen, wie. is. jou. leider." deze woorden bracht Maylin kil uit. Toen keek ze naar Mudly als teken dat ze konden gaan, Maylin had het hier wel gehad.

(ik moet van computer af. :S morgen ben ik er weer.(: ik zie wel hoe ver jullie zijn gekomen. )

Mudly zijn ogen keken naar Maylin. Hij knikte. "Het zit zo..." sprak hij kalm. Ineens klonk er een luide brul. Mudly trok zijn zwaard en keek snel rond. Hij zag een lange gedaante door de bossen schieten en over hun heen gaan. Achter me is de bosrand. Dacht Mudly. Mudly sprong op het paard en duwde Maylin naar zich toe om de staart te ontwijken. Het paard stijgerde. Maar Mudly wist het in bedwang te houden. "We waren net van plan te vertrekken..." sprak Mudly furieus terug. Hij keek naar de staart die half om hun heen kwam en de mist. Mudly keek strak in de richting van de bosrand. "Dus, we zijn er vandoor." Mudly sloeg de teugels en het paard schoot er vandoor. Ondertussen greep Mudly zijn zwaard en rende vooruit. Maylin op de achterkant van het paard met hem er voor. Eenmaal uit het bos en in het heldere zonlicht moest Mudly even wennen aan het licht. Hier hadden ze geen recht meer om hem te pakken. Hem aan te vallen. Mudly rende verder met Maylin op het paard naar het bos, naar zijn huis. "Hun leider is een bekende Maylin. Hun leider is....Toxic..." sprak hij kalm en keek voor zich uit. Hij sloeg nogmaals tegen de teugels om het duistere gebied achter zich te laten.

Maylin liet de woorden even inwerken. "Toxic... toxic..." ze herhaalde de naam een paar keer, alsof dat zou werken om die draak zich te herrineren. Maylin zou daar later wel over denken, nu was er iets anders aan sprake. "Wat wilde je me vertellen Mudly?" Ze keek hem hoopvol aan, wees alsjeblieft iets goed, plsss ze kon momenteel geen slecht nieuws meer verdragen. Ze moest eerst haar nieuws vertellen, en dat zou allemaal bij hem thuis wel komen. Eerst moest ze wat eten, en Mudly alles vertellen. Maylin keek achterom, misschien kon ze de draak nog zien. Maar tevergeefs. Helaas wist Maylin dat ze ooit een gevecht zou hebben met die draak, en dat Toxic ook snel in het plaatje van haar leven zou komen. Die draken die haar.... ze stopte met denken. Er was nu maar een woord waar ze aan kon denken. "wraak" mompelde ze zo zacht dat niemand haar kon horen.

Race zag de vrouw wel naar haar tandenstoker kijken, maar dat deed hem niks, maar de man zei dat ze al op weg waren en daar voelde hij een kleine steek van ergernis, maar dat was niet aan hem te zien. Race liet de mist verdwijnen en keek hen strak na tot ze weg waren en steeg daarna op de lucht in zonder moeite en zweefde even kronkelet in de lucht en keek hen na tot ze weg waren en draaide zich daarna op en ging verder op onderzoek na andere indringers. Zijn dag kon niet meer stuk, maar hij bleef rustif door zoeken.