Waarom nu weer ík *dramatisch muziekje*

Als er gedachtelezen zou bestaan zouden deze mensen, draken of andere schepsels zich haastig uit de voeten maken door de gedachtegangen die door Anabelles hoofd heen gingen. Ze kon nog net haar lippen strak op elkaar geperst houden, waardoor ze een dunne streep werden. Haar velblauwe ogen zwaar geïrriteerd voor haar uit gericht. 'Esa maldita, tenaz, los seguidores mortales aburrido del diablo,' sisde haar stem woedend, geheel in zichzelf gekeerd en weer teruggevallen op haar moedertaal. Haar handen verm om de stof van haar lichte hoepelrok geklemd, hield deze hierbij omhoog getild zodat de zoom van de jurk niet zou blijven hangen aan takjes of andere bosachtige dingen. Haar voeten gehult in zwarte hakken, niet echt de beschoening die je zou indenken bij een boswandeling. Niets aan Anabelles uiterlijk was ook maar ergens in deze trant te herkennen. Haar dure jurk, hooghartige blik, perfecte uiterlijk, strakke kapsel en bloedrode roos aan de zijkant van haar hoofd gaf aan dat dit waarschijnlijk niet precies haar plaats was. Een harde, overdreven zucht waarbij haar stem bijna oversloeg galmde tussen de bomen door. Anabelle had haar pas ingehouden, was stil gaan staan en keek bijna met een bestraffende blik om zich heen. Haar begeleiding was er vandoor gegaan, was weggerend door brullende geluiden. Draken, hoe kon je daar nou bang voor zijn. Die snoezige diertjes, niet iets om voor op de hol te slaan. Het ergste was nog wel dat haar spullen in die zelfde wagen zaten, was er zelf bijna uitgegooit en liep nou al bijna uren in het rond. Een duidelijke oriëntatie had ze op dit moment niet, vond elke boom op elkaar lijken. Met een boze kreet stampte haar voet op de grond, strekte ze haar armen ruw langs haar lichaam naar beneden en balde ze haar vuisten. 'MI DIOS,' klonk haar gillende stem van woede, haar ogen bijna witheet van woede. Dit was gewoonweg niet leuk meer. Boos liep ze de paar passen door, draaide zich ferm om en liet zich met een overdreven strakke handeling boven op een omgevallen, dikke boomstam zakken. Haar armen sloegen zich strak over elkaar, duwde haar in een korset gehulde boezem nog wat meer omhoog waarbij haar intimiderende blik strak voor zich uit gericht werd. Als het eerst volgende teken van leven die vervloekte hulpjes waren dan konden ze haar werpmessen naar hun hoofd gesmeten krijgen.

Socky had heel erg honger. En als Socky honger had, dan ging hij op zoek naar eten. Dus was Socky in het bos, vrolijk rondparaderend tussen de hoge struiken. Steentje had hij in de grot waar hij geslapen had laten liggen, maar hij maakte zich er geen erge zorgen om. Steentje kwam vanzelf weer terug. Zoals altijd. Verderop zag hij iets tussen de struiken ritselen. Zijn ogen knepen samen en hij dook ineen. Steeds verder ineen, steeds verder... BOEM! Bovenop de struik. Er was niks! Wat was dat nou? Dat was zeker weer dat... dat... die beweging in de lucht die hij nooit kon verklaren. Andere schepsels leken er een woord voor te hebben, maar hij kon het nooit onthouden. Hij bleef precies zoals hij neergekomen was liggen, poten uitgestrekt, plat op de grond. Zijn mond ietsje getuit, geïrriteerd omdat het niks was. Hij had nog steeds honger. Hij bleef enkele seconden liggen, gewoon omdat hij de fut niet had om op te staan. Maar na een seconde of twintig, hoorde hij een zacht gezoem, vlak boven zijn hoofd. Hij boog zijn hoofd achterover, maar hij hoorde het nog steeds achter zich, kon het niet zien. Hij voelde dat het op zijn hoofd ging zitten. Licht fronsend schudde hij met zijn kop, bah. Hij hoorde weer het gezoem en sprong op, draaide zich om in de sprong. Bij. Honger. BIJ! Zijn ogen werden groot, en hij sprong met jolige sprongen waarbij zijn poten hoger dan nodig de lucht in kwamen achter het beest aan. Een idiote grijns vormde zich op zijn gezicht, zijn ogen nog iets groter. Steeds harder sprong hij erachteraan, tussen de struiken door, een open plekje in. De bij landde en Socky greep zijn kans. Het leek in slowmotion te gaan. Hij zette zijn vier poten bij elkaar, spande zich samen. Hij zette zich af naar het ding waar het bijtje geland was, met een enorme idiote grijns op zijn gezicht. Zijn ogen waren scheel gefixeerd op het bijtje. Hij klemde de nagels van zijn achterpootjes in het landingsobject, en greep met zijn voorpootjes de bij vast. Maar zijn achterpootjes hielden hem niet in evenwicht, dus kieperde hij achterover. 'Plof'. Bovenop iets hards, iets wat onderaan een been zat. Hij keek recht in de ogen van een blonde dame, zijn grote ogen op haar gezicht. Zijn uitdrukking werd even bang, waarna hij breed en onschuldig grijnse [denk Scrat xD] en met een klein piepgeluidje de bij met twee handen naar haar uitstak, om te laten zien waar hij het voor deed. Maar, nee, ze mocht het niet hebben. Oh nee.

Zachtjes neuriede ze een oud melodietje terwijl het scherpe lemmet zich in het hout groef en een nieuwe houtkrul maakte. Het was de laatste tijd heerlijk rustig in DW en er waren niet veel problemen meer geweest. Ze ging door met slijpen tot ze vond dat haar lemmet scherp genoeg was net zoals het twijgje dat nu een scherpe naald was geworden. Achteloos gooide ze het hout met een perfecte worp tegen de boom aan, in de boom lagen er nog een stuk of vijftien van dezelfde naalden vastgepind in de bast. De naalden vormde een oud teken wat ze zich vaag herinnerde van haar jeugd, al wist ze niet meer wat het betekende. Het boeide ook niet, waarschijnlijk kende niemand in Dw dit teken behalve Shade misschien. Ze stond op en borg haar set dolken op om een wandelroute te maken. De vogels floten vrolijk hun melodie terwijl zij van de zon genoot. Het was tijden geleden dat ze zo had kunnen genieten van de rust en stilte. Meteen liet ze zich op een grote kei vallen op even te zonnen. Glimlachend genietend van het heelijke weer en de rust wenste ze dat dit nooit op zou houden. Een harde kreet gevold door een gillende woedende stem van een vrouw deed haar kreunen. ´Nee hé, dag rust.´ Mompelde ze terwijl ze opstond. Ze wist niet of ze het goed gehoord had maar het klonk iets als Midoas ofzo. Ze haalde nuchter haar schouder op en keek wie deze kwetterende schreeuwlelijk was. Niet te geloven, zelfs de vogels waren er stil van. Gelukkig dat er geen breekbare spulletjes waren want die zouden nu kapot zijn door die gil. Nou ja, hoe sneller ze dat meisje of vrouw had weggewerkt hoe sneller ze weer van haar rust kon genieten. Het duurde niet erg lang te ze haar gevonden had, zo iemand die half mopperend in een stil bos zit vind je zo. En dan had ze het nog niet over het grote gedrocht dat ze aanhad. Draken waren nog kleiner dan die dingen. Met een blik alsof ze een varken zag vliegen keek ze naar de jonge vrouw. De vrouw zag er wat ouder uit dan haar maar zeker niet lelijk. Ze was juist mooi, al kon al die poespas wel weg. haar haar en kleur ogen leken op die van haarzelf. Al was de blik totaal anders al kon ze die niet plaatsen. Haar blik gleed verder over de vrouw en een pijnlijke grimas trok om haar mond. Dat ze dat enorme ding meedroeg als kleding, á la. Maar dat ze nog ook is op die opgehoogde laarzen ging lopen in een bos was toch echt over de grens. Het was moeilijk voor haar om geen grijns te onderdrukken. Dit was wel het vreemdste wezen dat ze ooit had rond zien lopen in dit bos. Duidelijk iemand die lette op haar uiterlijk. En dan kwam zij eraan. Een oud tenue van de elven dat ooit glimmend zilver was maar nu gebroken wit. Op haar gezichten zaten vegen en haar haar hing losjes over haar schouders. Je kon bijna zeggen dat het tegenpolen waren, misschien scheelde het niet eens zo heel veel. Later viel haar pas op dat er een klein donkerkleurig draakje voor haar voeten zat, of stond. Het was wel erg klein, was die draak van de vrouw. Verwonderd keek ze weer naar de vrouw. Dat had ze niet verwacht. 'Verdwaald of ben je vrijwillig dit bos in gelopen met die dingen?' Vroeg ze een beetje smalend al wou ze dat niet. Het was duidelijk dat ze de onpraktische kleding bedoelde. Hopelijk kreeg het draakje later geen jurkje aan omdat het mooi stond.
-Spcky was me voor xD-

Langzaam zakte haar rug in, zette ze haar ellebogen op haar knieën en keek sikkeneurig voor zich uit waarbij haar kin op haar handen steunde. Haar lippen tuitte zich iets onder deze deprimerende situatie, deprimerend voor iemand als zij. Ze was een vrouw van adel, een persoon als zij moest hier niet geheel alleen midden in een bos zitten. Verdwaald, hoewel ze dit nooit zou toegeven, behalve als ze dan iemand vond om haar terug te brengen. Haar ogen werden getrokken door ritselende blaadjes op een lage hoogte. Kon nooit haar verdoemde begeleiders zijn, of ze moesten zich al tijgerend voortbewegen tussen de bosjes door. Langzaam strekte ze haar rug, liet haar armen nog in de positie staan waarbij het geritsel steeds harder werd. Het eerste was ze zag was een stukje staart dat zich boven wat kleine bosjes uit sprong, waarna het jolige draakje tevoorschijn was. De debiele uitdrukking op diens gezicht, duidelijk gefixeerd op iets wat ze zo gauw niet kon zien. Even afgeleid schoten haar ogen omhoog, blikte recht in de ogen van een vreemd meisje. Doordat ze haar aandacht van het kleine, zwarte draakje had gehaald had ze niet gezien hoe deze achter de bij was aangegaan, merkte niet eens dat zijn prooi op haar gitzwarte hakken waren komen te zitten. 'Wat denk je zelf,' beantwoorde ze het meisje nors, liet daarbij haar blik even ongegeneerd over haar lichaam gaan waarna de afkeurende blik in haar afgewende ogen zichtbaar was. Meteen schoot haar rug met een ruk recht, slaakte ze een verschrikt gilletje dat nog even tussen de bomen na leek te galmen. Haar blik schoot met een ruk naar haar voet, rukte hierbij tegelijkertijd haar rok omhoog om nog net te zien hoe het kleine draakje zijn kaken van haar schoen afhaalde. 'Que..' klonk het eerst woedend, haar ogen toegeknepen tot een velle blik bij het zien van het slijm op haar voet. Zodra de uitdrukking van het diertje veranderde, de grote ogen en de brede maar onschuldige grijns omhoog kwam zakte de woedende trek rond haar lippen wat. Voornamelijk toen het diertje zijn klauwtjes uitstak en de bij liet zien, blijkbaar zijn prooi, zette ze haar duim en wijsvinger tegen de brug van haar neus. 'Je was schattig,' klonk het geërgerd, waarna ze haar rug rechte en haar houding meteen in een adelijk trekje liet vallen. 'Bosmeisje,' begon ze, vestigde haar blik meteen weer op het meisje dat erbij was gekomen. 'Ik hoop dat jij als..' even wapperde ze met haar hand richting haar, om haar gehele gestalte aan te duiden, '..íets vast wel de de weg terug weet naar de bewóónde wereld,' vervolgde ze haar retorische vraag, als het aan haar lag had het meisje geen keus dan haar weer terug naar die bewoonde wereld te leiden.

Yassia lag lekker op een tak te pitten, toen ze langzaam wakker werd door een zachte stem die afkomstige was van het woud en haar boom waar mee ze in verbinding was. Ze knipperde langzaam met haar ogen en slaakte een diepe zucht. Er was een mens in het woud die verdwaald was. Het was niet alleen haar taak om mensen die onrespectvol voor het bos waren weg te jagen maar ook verdwaalde waren terug uit het woud te leiden. Die te ver in het woud zijn gegaan. En niet meer de weg terug naar hun plek wisten. Yassia wist niet veel van mensen zo vaak kwam ze die wezens niet tegen. En als ze die wezen tegen kwam was het vaak niet echt vriendelijke te noemen, hoewel ze tegen wel nieuwsgierige was naar de mensen. Langzaam stond ze op en rekte zicht uit. Toen ze klaar was knikte ze en zette zicht soepel af tegen de takken. En spong van tak naar tak ze kende alle plekken van het woud en wist ook precies waar het meisje was. toen Yassia de overdreven zucht van haar hoorde wist ze het zeker. Ze was in de buurt van het mens, Yassia sprong behendige van tak naar tak je kon af en toe zachtjes de bladeren horen of wat takjes breken. Het meisje leek boos en erg buiten zinnen toen het in zicht was en stampte flink door. Stilletjes sloop Yassia achter haar aan ze was benieuw geworden naar wat het meisje ging doen. vanuit de bladeren keek Yassia nieuwsgierige toe en er was een kleine glimlach op haar gezicht gekomen deze meisje leek totaal niet op de mensen die ze al eens eerder was tegen gekomen. Yassia wist niet waarom maar de houding en de manier van lopen zei al gewoon dat ze dacht dat ze al beter was dan de rest. Toen ze valkbij op een boomstam ging zitten keek Yassia gretige toe ze was wel benieuw naar dit mensje, het leek haar geen typje die naar het bos ging. Of er in woonde of valkbij ze had rare kleding aan. Kleding die Yassia nog nooit had gezien bij andere mensen. Ze zou nog even wachten met haar helpen. Rustige zat Yassia te kijken naar wat ze ging doen. Yassia bleef rustige en stil op haar tak tussen de bladeren zitten afwachten benieuw naar wat het meisje ging doen. Al snel kwam er een andere draakje bij een zwarte en nog een meisje bij. Een elf om precies te zien die hadden ook veel respect voor het woud. Ze ook was totaal anders gekleed dan het andere meisje. Waarvan Yassia wist dat die wel vaker in het bos kwam Yassia besloot om maar tevoorschijn te komen en liet zich soepel van de tak af glijden en landen op haar poten. Met een vriendelijk stem maar met een strenge ondertoon er in. 'Een verdwaald mens die niet thuis hoort hier in het woud.’ Yassia richten daarna haar aandacht op de elf en maakte een kleine buiging voor de elf en keek daarna even naar de draak. Hij leek nog redelijk jong. ‘En een elf dat zonet een boom heeft beschadigde. Met een teken van haar jeugd.' blijkbaar had deze toch geen respect voor het woud. 'Mijn taak is op het woud te letten en te beschermen tegen andere wezens die het woud geen respect geven.’ Ze maakte zich wat groter wat moeilijke ging wat ze was onzettend kleine voor een draak. De meeste zouden denken dat ze een Leguaan zou zijn maar dan gewoon een stuk groter. Maar als ze op haar twee poten ging staan, wat ze ook deedt. Was ze net iets groter dan een volwassen mens. Met een afwachtende blik keek Yassia naar het draakje en naar de mens en elf.

(Lady was me voor)

Socky keek nog even met die debiele grijns op naar de blonde dame. Toen hij zag dat ze zich op iets anders richtte, rolde hij van haar schoen af en bleef languit in de aarde liggen, de bij nog steeds tussen zijn pootjes geklemd. Hij keek even met grote ogen op naar de andere blonde vrouw, waarbij zijn wenkbrauwen lichtjes samentrokken. Ze zag er avontuurlijk uit... en wat ze bij zich droeg... een beetje angstaanjagend zelfs. Langzaam tijgerde hij achteruit door de modder, langs Annabelle's been, onder haar rok. Uiteindelijk bleef hij erachter zitten, zijn koppie scheef om er toch nog langs te kunnen kijken, hoewel hij alleen het licht door de rok heen zag komen en wat schaduwen die begowen. Hij luisterde naam de stem van de blonde vrouw. Hij begreep eruit dat ze iets vroeg, of de blonde dame verdwaald was. Met zijn lichaampje bijna tegen haar been aan voelde ze de trillingen van de stem van de blonde dame. Waarom praten mensen altijd zo hard? Hij legde zijn voorklauwtjes op haar been, kroop er daarna voorzichtig langs en duwde zijn neus en zijn oogjes onder de rok uit, zodat hij kon kijken. Toen hij een enorme draak, vergeleken met hem dan, zag, werden zijn ogen nog groter en angstiger dan ze eerst waren geweest. Zijn klauwtjes in de rok gehaakt trok deze strak over zijn kopje. Hij keek met grote ogen toe hoe de draak begon te praten. Toen de draak overeind kwam nadat hij uitgesproken was, leek hij echt enorm voor hem. Natuurlijk had Socky ook wel eens grotere draken gezien, véél grotere. Maar niet van zo dichtbij. Hij tijgerde weer achteruit en trok de rok over zijn kop. Hij piepte even zachtjes, waarna hij de rok van Annabelle meenam naar haar been en zichzelf inbouwde tussen de stof en haar been. Daar bleef hij zitten, angstig, trillend, tegen Annabelle's been aan.

Yassia zette haar twee voorpoten weer de grond er klonk een zachte plof en ze keek wat vriendelijk naar het geschrokken jongen draakje. Dat was nou ook weer niet de bedoeling geweest maar het draakjes was nog kleiner dan haar. En zei was al niet bepaald groot te noemen, met een vriendelijk uitdrukking in haar ogen keek ze naar het geschrokken zwarte draakje en maakte wat vertrouwde klik geluidjes. Het zwarte draak was doodsbang en had zich onder het rare kleding van het mens verstopt. Met een geschrokken blik in zijn ogen keek het draakje er onder vandaan. Met een zachte en vriendelijke stem begon ze in haar eigentaal te spreken de taal van de draken. ‘Het spijt me ik wou je niet laten schrikken. Ik ben Yassia en jij?’ Zei ze met een zachte en vriendelijke stem, ze had niet bepaald veel vrienden of contact met anderen draken. Yassia maakte nog wat vertrouwde klik geluidjes naar het kleine draakje en maakte zich het daarna gemakkelijke. Door op de grond te gaan liggen en keek daarna weer naar de mens en de elf.