Leona; reisgids door DW I

Met al even lome vleugel slagen gleed Leona door het luchtruim. Af en toe keek ze glimlachend achterom naar Atelic, om te zien of hij haar nog volgde. Vervolgens richtte ze haar inktblauwe ogen weer voor zich, en gedeeltelijk op het voorbijglijdende landschap onder haar. 'Dit zijn de glooiende velden. In de lente en de zomer is het bedekt met de meest uiteenrijkende bloemen. Je wordt soms gewoon duizelig van alle geuren,' grijnsde ze ter informatie naar Atelic. Ook nu waren grote stukken van het gebied bedekt met alle kleuren van de regenboog aan bloemen, het was niets voor niets lente. Ze vloog wat langzamer, gaf Atelic de tijd om alles in zich op te nemen. 'Daar, in de verte zie je het meer al,' riep ze vrolijk, waarbij ze naar de grond dook om lager te vliegen. Over de grond scheerde stak ze haar ene poot iets uit, waarbij de kopjes van de bloemen langs haar scherpe klauw gingen. Met een glimlach boog ze weer wat scherp omhoog, kwam hierbij ietsjes hoger te vliegen. Met haar blik op de blauwige schittering van het meer gericht zette ze haar weg voort, gevolgt door Atelic.

Een zacht genurie steeg op uit Leona's keel, terwijl ze met een ontspannen blik op het meer haar doel langzaam naderde. Het vliegen was op hun dooie gemakje gegaan, ze hadden geen haast. Het was wel eens fijn weer een korte vlucht over de verschillende gebieden te maken, gewoon om alles weer in haar kop te prenten en alles te overzien. Het genurie stopte, toen er een brede grijns bij Leona doorbrak en ze haar snelheid vlak over de grond verhoogte. Geen prooidier zou zich nu laten zien, zeker niet op de manier hóe de blauwe draak zich in het gebied begaf. 'Welkom op het Stille Meer,' kondigte ze het water voor Atelic aan, waarna ze met een laatste blik over haar schouder haar verhoogte snelheid vervolgde. In een plotselinge beweging schoot ze richt het luchtruim in, om op een hoge hoogte een snoekduik te maken en met haar kop eerst richting het water te suizen waarbij ze haar vleugels tegen haar lichaam had gedrukt. Ze dook onder, maakte al gauw weer een flauwe bocht omhoog om weer uit het water te stuiven en op het hoogste punt haar machtige vleugels pas weer uit te slaan. Met een kinderlijke grijns lande ze zachtjes op de kant, ving zichzelf met haar poten op en deed een kleine stap op haar evenwicht te hervinden. Het water gleed moeiteloos langs haar schubben van haar af, waardoor ze al gauw weer droog zou zijn en geen gevaar had om kou te vatten. 'Diep genoeg voor een duik,' vervolgde ze droogjes verder, alsof haar acties niet genoeg hadden gezegt. 'En als je geluk hebt goed voor een visvangst. Maar voor een echte vismaaltijd kun je beter naar de zee gaan,' ze maakte het zichzelf wat gemakkelijk, zakte door haar poten en ging rustig liggen. Haar staart lag opgekrult in het water, haar vleugels losjes tegen haar lichaam en deels steunend op de grond. 'En, is DW tot nu toe erg verschillend van je thuisland?' vroeg ze geïntreseerd aan Atelic.

Rake lag met zijn prooi bij het meer, hij vond die gebied verschrikkelijk en de geur was misselijk maken. Maar hier waren de prooien om te jagen en om op te eten. Af en toe at hij ook wel eens een mens. Maar die smaakte niet zo lekker als een hert of andere wild dier. Met grote happen at hij zijn hert tevreden op en met een kille blik hield hij het meer in de gaten. Voor nog meer dieren of voor drakenjagers of andere onnozel mensen die dachten zijn dag te verpesten. Zijn blik gleed langzaam over het meer en zag in de verte twee draken landen. Rake nam nog een hert en slokte hem in een keer op en kauwde langzaam op het sappige en nog warme lichaam. Langzaam ging Rake staan en zwiepte vrolijke met zijn staart, dat waren overduidelijk goedzakjes. Een van de draken had een soorit van lichte mensen geur over zich hangen, er kwam een kwaadaardige grijns op zijn gezicht. ,wie laat zich nu temmen door die slappe mensen, Rake spreiden zijn vleugels en sloeg krachtige af en steeg op, hij kon wel oplopen maar waarom zou je dat doen als je kan vliegen. Razend snel schoot hij over het meer en landen valk voor de twee draken. Zijn staart ging speels op en neer en keek met een kille en valse blik naar de twee draken, Rake snoof nog eens goed. De donkerblauw draak had die misselijke geur van mensen om zich hangen. Rake onblote zijn doorbloeden tanden en liep even naar het meer. Daar nam hij gretige wat slokken water, en draaide zich toen weer om. En ging valk voor de twee draken staan. Eens kijken wat ze van zijn komst vinden, Rake besloot om even nog niks te zeggen hij wou eerste de reactie weten van deze twee. En ze waren ook al een stuk ouder dan hem en een beetje respect moest er toch wel zijn. Ook al verdiende die donkerblauwe draak het niet. 'En, is DW tot nu toe erg verschillend van je thuisland?' Had ze tegen de andere draak gezegd dus Rake ging er van uit dat die nieuw moest zijn hier. Toen de andere draak antwoord gaf snoof Rake even en keek hem even kill aan, Hoe kon je deze geur nou lekker vinden, dacht Rake. En maakt een kokhals beweging, bij zijn woorden. Hij was zeker nieuwe in DW hij droeg de typsiche DW geur nog niet met zich mee die de meeste draken hier hedden. Maar hij was zeker ook een goedzakje. toen hij vroeg wat het plan was kwam er een valse grijns op Rakes gezciht hij zou deze twee draken lekkker kunnen vervelen. Misschien zo erg dat ze wel gingen vechten, maar dan moest hij wel uitkijken ze waren een stuk oudere dan hem. Rake wachten geduldige af en vroeg zich af wie zich het eerste aan hem stoorde of tegen hem begon te snauwen.

(Geeft niet hoor is goed)

De schudde even haar vleugels, waarbij een licht ristelend geluid hoorbaar werd om de kietelende druppels er sneller af te halen. Haar staart krulde zich weer in haar gebruikelijke rust positie over de grond om haar poten heen. Haar inktblauwe ogen gleden even van Atelic af, toen haar blik werd getrokken door een bewegende schaduw. De kleine draak, duidelijk een jong, kwam over het meer aan scheuren. Atelic had hem vast niet gezien, misschien gehoord, aangezien hij met zijn rug ernaar toe stond. Met een emotieloze blik bleef ze het ding aankijken, dat nu schuin achter Atelic stond en haar met een valse blik aankeek. Ongeïntresseerd haalde ze haar blik weer van de vreemde draak af, keek Atelic weer aan die haar antwoord gaf terwijl de vreemde weer weg liep zonder enige actie te ondernemen. Ze vond het best, was niet in het draakje geïntresseerd. Ze snapte ook niet echt de blik waarmee hij haar had aangekeken, maar dacht er verder niet over na. Een brede grijns speelde op haar lippen bij zijn laatste zin. 'Het kan inderdaad heerlijk ruiken,' sprak ze met hem in. 'Je hebt hier ook de koude gebieden, hoewel ik daar zelf nog nooit echt geweest ben. Misschien voel je je daar wat beter thuis,' weer een nieuw doel om heen te gaan. Met een geïrriteerde blik schoten haar ogen weer naar de vreemde, die besloten had zonder enige aanleiding naast Atelic te gaan staan. Doods, waaruit de weinige intresse afstraalde, bleef ze de vreemde draak aanstaren. Moest hij niet terug naar zijn moeder? Ze snoof even, richtte haar blik uiteindelijk weer demonstratief op Atelic waarbij er weer een ontspannen glimlach haar lippen sierde toen hij zijn vraag stelde. 'Laat me even denken..' begon ze op een al even bedachtzame toon waarbij haar blik afdwaalde naar het wolkendek. 'Het is nog niet zo heel laat, dus eten kunnen we later doen. Als je wilt kunnen we zometeen doorgaan naar de zee, de rivieren zijn verder niet zo heel boeiend. Misschien is het handig om te weten waar de drakengrotten zijn, voor het geval je een veilige plek zoek tegen het weer, of als je ziek bent of iets dergelijks. Daar ergens in de buurt moet de toendra ook ergens zijn. Erg koud, en misschien dan wel iets voor jou,' sprak ze langzaam haar plan hardop uit, met een lichte vragende ondertoon waarbij ze als het ware toestemming van Atelic vroeg.

De twee draken ergerde zich nou al aan hem de Donkerblauw draak, Zijn grijns werd nog breder en Rake wachten en luisterde naar de twee draken. De donkere draak keek met een emotieloze blik naar hem en dat vond Rake geweldige ze hadden nou al iets tegen hem. Rake keek met een Emotieloze blik terug en zijn valse grijns werd nog breder. Rake maakte weer een kokhals beweging en geluiden toen ze weer over de geuren praten die volgens hun ook zo lekker roken. Rake werd er niet goed van. Toen Rake weer naast de andere draak stond schoten haar ogen weer geïrriteerd naar hem. En ze snoof een paar keer, ze richte op een demonstratief manier haar blik weer op de andere draak die hem ook had op gemerkt. De andere draak leek op zijn goedkeuring te wachten, wat Rake niet snapte. De andere draak had langzaam zijn kop gedraaid die een vragende indruk had. Rake besloot dat het nou tijd was om zich in het gesprek te mengen met een spottende en sarcastische stem zei Rake. ‘Ja het is hier ook zou geweldige en als je een beter gids wil dan zou ik me graag kandidaat stellen.’ Toen hij de laatste zin van de nieuweling had gehoord, liet Rake even een kwaadaardige lachje horen en keek met gevaarlijke pret oogjes naar hem. ‘Ja leuk het N.W door voel ik me beter thuis maar of je daar welkom ben weet ik nog zo net niet. Ze houden niet zo van indringers daar.’ Zei hij sarcastische en spottend, om de pret nog beter te maken vroeg hij nog of Rake de donkerblauwe draak kende. ‘Nee gelukkige niet ik ga niet met draken om die zich bezig houden met mensen en er door een getemd zijn.’ Zei Rake droogjes, Dit gaat nog leuk worden, dacht rake vals.

Ze trok haar denkbeeldige wenkbrauwen wat omhoog bij de vraag van Atelic, en schudde bijna opgelucht haar hoofd. 'Noop,' antwoorde ze hem vervolgens waarbij de 'p' als ploppend geluid naar buiten kwam. Het kleine draakje werkte behoorlijk op Leona's zenuwen, niet dat daar ergens iets van te merken was. Vooral de zo overdreven geluiden en kokhalsbewegingen waren voor haar niet nodig, als hij niet van de geuren hield moest hij niet hier zitten. Zij hadden niet gevraagt of hij er gezellig bij wilde komen, dus hij moest zich niet zo aanstellen. Met een lievelijke glimlach draaide Leona haar blik naar het kleintje toen het besloot zich in het gesprek te mengen. Vanuit haar ooghoeken had ze de dampen van Atelic vandaan zien komen, maar liet haar brein niet toe er een gehele conclusie achter te vinden. Met een zachte en lievelijke blik bracht ze haar kop dicht bij die van het kleine draakje dat duidelijk ontzettend veel van zichzelf dacht. Haar mondhoeken krulde iets verder bij de woorden van Atelic over het draakje zijn moeder, waarbij ze het diertje rustig aan bleef kijken. 'Pas maar op dat je niet verdwaald raakt tussen het hoge gras, en dat je mama je weer moet komen zoeken. Want ik vraag me eerlijk gezegt echt af of jou vriendjes van de NW ooit uit hun gebiedjes komen, zéker niet alleen,' begon ze zachtjes, waarbij haar neus bijna die van het diertje raakte. Bij zijn laatste woorden werd haar lievelijke glimlach nog breder. 'Zelfs dat mens kan binnen een simpele handeling je lichaam zo koud maken als ijs voor altijd. Dus pas op met wat je zegt, ik weet dat jij ook weet dat je je nu op glad ijs bevind. Bedenk even met wíe je het te maken hebt, voordat je die brutale bek van je weer opentrekt okee kleintje?' haar stem klonk aardig kil onder de lievelijke toon. Met een laatste glimlach trok ze haar kop weer terug en richtte haar aandacht op Atelic waarbij ze haar lichaam weg draaide van het kleine draakje. 'Zullen we doorvliegen naar de zee? Dan kan ik je daarna mee nemen naar de toendra en de drakengrotten,' met een veelzeggende blik, maar nog steeds de uiterst vriendelijke glimlach op haar lippen sprak ze tegen Atalic. Van binnen irriteerde ze zich weer mateloos, voelde de brompot-oma-Leona weer omhoog komen maar gaf zich er niet aan over. Ze wist wel zeker dat Atelic het zelfde voelde aangezien het aan hem te zien was. Haar staart zwierde nog steeds even rustig achter haar heen en weer, waarbij ze een paar passen van het jong afzette om duidelijk te maken dat ze wilde vertrekken aan Atelic.

Rake keek even geamuseerd toe zijn woorden hadden duidelijk het effect gehad waar hij een beetje op had gehoopt. De nieuweling kon duidelijk zijn woede moeilijk in houden, er kwamen zelfs dampen uit zijn bek telkens als hij praten of ademde. Rake keek even onschuldige naar de draak die over zijn moeder begon. Waarop de andere draak op in speelde, Rake besteden weinig aandacht aan de draak zijn woorden. Toen de donkerblauw draak begon te spreken draaide Rake zijn kop en keek richt in de kalme blik van haar. Ze was er duidelijk wat rustiger over dan die andere keek geïrriteerd voor zich uit. Haar hoofd kwam dichterbij en haar neus tikte bijna die van hem, ze had een lievelijke glimlach op haar gezicht . Die opmerking kon hij niet ongestraft laten gaan over de NW, Rake gromde dreigende en zei fel. ‘Ik weet zeker als ze hier voor jou neus staan dat je wel anders piept en praat.’ Rake keek uitdagend in haar ogen en dacht, Als ze eens wisten wie mijn moeder was. Dan piepen ze wel anders. Maar Rake wou haar er buiten laten hij wou zien of hij zelf ook angstige over kan komen. Hij had helaas alleen twee iets te grote uitgezocht om het te testen.
'Zelfs dat mens kan binnen een simpele handeling je lichaam zo koud maken als ijs voor altijd. Dus pas op met wat je zegt, ik weet dat jij ook weet dat je je nu op glad ijs bevind. Bedenk even met wíe je het te maken hebt, voordat je die brutale bek van je weer opentrekt okee kleintje?' Haar stem klonk aardig kil onder de lievelijke toon, maar Rake kon een valse lach niet onderdrukken. Ze tilde haar hoofd weer weg . ‘Mensen zijn zwak die maken geen kans bij me, maar met wie heb ik nou dan te maken of hebben jullie zo haast.’ Zei rake wat droogjes, Rake zwaaide even met zijn staart die een stel grote en scherpe stekels had . Maar een groot deel bestond uit stekels die wel op rotsen leken. Vooral bij zijn rug en over zijn staart. En een deel bij zijn kop, en dan nog te zwegen over het gif die zijn tanden en stekels bevatten. Het was dan niet dodelijk voor draken en mensen maar kon grote gevolgen voor ze hebben. De donkerblauwe draak had haar aandacht weer op die andere gericht en vroeg of hij wou gaan. ‘Natuurlijk wil hij gaan hij lijkt wel op een vulkaan nou die op uitbarsten staat. Ze zetten een paar stappen achter uit en maakte meteen duidelijk dat ze weg wou.

Bij de velle grom uit het kleine beesje krulde Leona's mondhoeken nog ietjes verder omhoog. In haar ogen glansde een geamuseerde twinkeling terwijl ze zijn verdediging aanhoorde. 'Ach, ik denk 't niet. Ook aangezien die NW-vrienden van jou nooit uit hun gebied komen,' antwoorde ze hem simpeltjes en nonchalant. Nee, ze maakte zich alles behalve zorgen. Bij zijn reactie op haar woorden over Laurens richtte ze voor het laatst haar blik op het kleine draakje vanuit haar ooghoeken. 'Je bent een klein mormeltje dat net uit zijn ei is gekropen, je komt amper hoger dan mijn knie dus denk niet dat je groot en machtig bent. Het verbaasd me uiterst dat je bij je moeder en de rest van je nest weg bent,' zelfs zo jong al kwam de te grote ego opspelen. Ze dachten oh zo slecht te zijn, maar in werkelijkheid konden ze je alleen aan als ze met meer waren. Op zijn vraag of Leona en Atelic zich wilde voorstellen reageerde ze niet, waarom zou ze haar naam prijs geven aan zo'n mormel? Ze richtte haar aandacht weer op Atelic die blijkbaar niet blij was met de uitspraken van het ding. Ze kon het wel begrijpen, om als vulkaan uitgescholden te worden terwijl dat duidelijk niet hem was was nogal... frustrerend. Met een krachtige afzet opende ze haar vleugels en schoot achter Atelic aan; keerde hierbij voorgoed haar rug naar het diertje. Op hoge hoogte en op een behoorlijke afstand vloog ze weer naast hem, had haar norse blik strak voor zich uitgericht. 'Wat een kleine... kun je nagaan dat die volwassene daar een nog grotere ego hebben?' bromde ze duidelijk geïrriteerd. Ze zuchte diep, schudde haar kop en maakte een paar krachtige slagen om haar irritatie uit haar lichaam te krijgen. 'Zullen we maar doorvliegen naar de zee?' geforceerd kwam er een klein glimlachje op haar lippen. Als het mormel hun zou volgen kon ze met alle rust dat dingetje onderwater houden. Ruimte zat in zo'n brede zee.

Rake besloot het hier maar bij te laten en liet de opmerking van de twee draken maar over zich heen gaan. En ging er verder ook niet op in, de nieuweling baasde een ijzig koude adem in zijn gezicht en Rake liet een boze grom los. Eigenlijk wou hij uithalen maar dat leek hem niet slim deze twee draken waren groter dan hem. Rake besloot zich rustige te houden maar die opmerking over het ei en zijn moeder maakte hem razend en gromde dreigende naar de donkere blauw draak. Die een geamuseerde blik op haar snuit had. Als Rake nou ouder was en sterker had hij die draak zeker een lesje geleerd. Maar dat was helaas niet zo, Ze wierp nog een laatste blik op hem en toen op die andere draak. Met een krachtige afzet schoot ze achter de andere draak aan die al was vertrokken. Rake Liet een dreigende brul naar de twee gaan en opende zijn vleugels en schoot de lucht in en maakte een draai van 180 graden. Rake was niet van plan ze achterna te gaan, dat zo dom zijn. Hij vloog de andere kant op richting het NW gebied misschien dat er een paar mensen zo dom waren om het gebied van zijn moeder binnen te dringen.

Topice uit.

Ze liet een geërgerde, instemmende zucht horen als antwoord op Atelics woorden. Met nog steeds een nors gezicht staarde ze strak voor zich uit, haar vleugelslagen krachtig onder de irritatie die nog steeds door haar lichaam heen vloeide. Ze draaide haar kop een stukje, keek Atlic hierbij schuin vanuit haar ooghoeken aan toen ze zijn twijfelachtige woorden hoorde. 'Denk het niet. Of hij zal het niet vertellen om zijn eigen ego niet te schenden, en als hij het verteld zie ik het nog niet gebeuren dat die draak d'r gebied uit komt. Over het algemeen denk ik dat er toch niet zo heel veel is om bang voor te zijn. Tuurlijk, ze zullen sterktes en zwaktes houden, maar het blijven ook maar draken. Het is niet dat ze opeens stukken sterker zijn,' antwoorde ze hem langzaam, probeerde hierbij de norse ondertoon weg te laten. Zonder enig protest liet ze zichzelf in de komende stilte vallen, vloog automatisch al richting de zee. Waar ze zich nou zo druk om maakte wist ze niet, het was maar een jong geweest die dacht dat hij veel meer was. Bijna onhoorbaar slaakte ze een zucht, waarna haar gedachtengang werd gestoord door Atelics stem. 'De zeeën komen nu op ons pad. We kunnen daarheen vliegen,' antwoorde ze hem wat kortig. Even schudde ze haar kop, waarna ze haar blik ook op Atelic vestigde en glimlachte, als teken dat de kortigheid van haar woorden niet jegens hem bedoelt waren. 'Als ik eerlijk ben heb ik wel zin in een snack,' grijnsde ze daarna, doelend op de grote scholen vissen in de zee. Het strand en de rosten in het water gaf ook nog de mogelijkheid om uit de nattigheid te blijven. Het leek haar onwaarschijnlijk nog iemand als dat kleine mormel tegen te komen, misschien liepen ze nog wel tegen bekende aan.

[ Zullen we het zeeën stuk maar ook gewoon in dit topic doen... geen zin om een nieuwe aan te maken xD. Doen we voor de bergen wel weer een nieuwe ]

Aandachtig luisterde ze naar Atelics woorden, waarbij hij zijn gedachtenspinsels naar voren bracht en zijn idee uitlegte. 'Ik weet het niet...' antwoorde ze hem twijfelend, waarna ze haar blik weer voor zich uit richte. Haar eentonige vleugelslagen deed haar nog steeds rustig door het luchtruim voort bewegen. In gedachten overwoog ze de verschillende argumenten, gebeurtenissen die zouden kunnen gebeuren en de energie die erin zou moeten worden gestoken om een groep bij elkaar te brengen en te behouden. Bij de groep van White had ze het ook gezien, hoe het uit elkaar was gevallen. 'Ik weet niet of een groep zo'n goed idee is. Ik bedoel, het is een hoop werk. Als je lang van je niets laat horen, geen goed leiderschap toont en noem maar op dan zullen draken al gauw weer vertrekken,' probeerde ze uit te leggen hoe haar gedachtes in elkaar zaten. 'Hoewel het bewust maken van iedereen wel goed klinkt, lijkt het me een beetje overdreven om zo'n angst jegens de NW op te bouwen. Nutteloos angst zaaien doet ook niets goed. Ik bedoel, het is tot nu toe toch ook gewoon goed gedaan. Ieder op hun eigen helft, geen grote problemen en ieder vind het best zo,' besloot ze als laatste. Ver in de verte, aan de horizon werd de vage schittering van de zee al zichtbaar. Grijnsend keek ze om naar Atelic toen zijn lichaam eerder antwoord gaf dan zijn stem. 'Dat zegt genoeg,' sprak ze lachend, waarna ze haar rustige tempo wat verhoogte toen de zilte zeelucht haar neusgaten in dwarrelde.

[ Wat Leona zegt is mijn mening :3 ]