A piece of rest.

[Opeens heeft Kliennie heel vel haar ]

Aiwendil liep achter Kliennie aan de tempel binnen. Haar eerste stap over de drempel deed haar rillen. Er was iets met deze plek, iets wat hier niet hoorde. Kliennie liep behoorlijk door, hij riep Rainbow en zijn stem galmde door de lege gangen. Hij was vast erg bezorgd om zijn draak die ergens was. Zeker omdat het hier niet bepaald veilig voelde. Aiwendil zelf kreeg een steeds benauwder gevoel. De tempel was precies zoals je een tempel bedacht. Groot, witte pilaren, een altaar, witte muren. Alles was precies zoals je dacht dat het moest zijn. Er was een ding, al leek Kliennie dit detail over het hoofd te zien, die was drukker bezig met het zoeken van Rainbow. Niet dat zij niet bezorgd was, maar dit detail kon ze niet laten ontglippen. In het plafond zag ze draken gegraveerd. Draken die leken op het soort van Rainbow. Haar voetstappen stopte en ze bleef kijken. De afbeeldingen gaven een verhaal weer, maar het verhaal was onduidelijk voor de gene die het niet kende. De afstand tussen haar en Kliennie vergrootte terwijl zij bleef staan. Ze keek om zich heen maar zag nog niks, op een drafje haalde ze de afstand in maar bleef meteen weer staan. Bij het altaar zaten vreemde letters. Met haar hand veegde ze wat stof weg en zag toen wat het was. Latijn, de dodentaal noemde ze het ook wel, een taal die maar weinige spraken. Voor de elven was dit een tweede taal om elkaar in aan te spreken, ook zij kende dit. Al was het zo lang geleden ze had het van een oude monik geleerd. Toch had ze na haar reis terug in Dragon World de taal altijd onderhouden. Met geluk van dien. Het vertelde een verhaal over een draak. De draak was een wees en geadopteerd door de draken van Rainbows soort. Na een tijdje verdween hij van de aardbodem. Toen hij terug was is de draak al getransformeerd en viel mens en draak aan. In poging om de tiranie te stoppen stopte ze hem in een standbeeld. Ze bouwde er een tempel om heen en stelde wachters aan.
Het geschreeuw van Kliennie deed haar opschrikken. Ze rende naar hem toe en schudde hem heen en weer. 'Wat is er?' Vroeg ze bezorgd. Zijn hand greep naar zijn hoofd. Wat was er aan de hand. Toen Rainbow kwam aangestormd en zei dat ze hier weg moesten wist ze dat het over de draak ging. Kliennie die overmand was door de pijn in zijn hoofd moest ze helpen om op de draak de komen. Ze duwde hem op de rug van Rainbow en zette hem vast tussen twee uitstekende schubben. Ze sprong soepel achter hem. 'We moeten gaan, nu meteen.' Sprak ze. De tekst had een waarschuwing gegeven, alleen was de helft van de waarschuwing eraf gescheurd. Ze wou daar liever neit achter komen.

Rainbow hoorde de stem van de draak nog in haar kop zowel tegen haar spreken als tegen Kliennie. "Rainbow en Kliennie! Jullie zijn niet zo veel anders dan ik en de draken die ik ooit geleid heb en ik ben niet zo verschillend als jullie twee. Onthoud mijn naam Rainbow Ik heet Krilling draak der chaos." zei de draken stem en Rainbow schudden haar kop en steeg hoog op boven de boom toppen zonder Kliennie of Aiwendil te waarschuwen en ze vloog richting het gewone bos waar ze de weg weldegelijk kenden. Daar landen Rainbow vermoeit door haar poten bij de landing en gleed met haar kop languit een heel eind door. Ze bleef zo nog enige tijd liggen. De pijn die door Kliennie ging voelde Rainbow ook, maar de pijn was al een heel eind minder nu ze ver van de tempel vandaan waren. De veronruste stem klonk in haar oren, maar ze tilde vermoeit haar kop op en keek de persoon aan, maar ze herkende eerst het gezicht niet, want ze zag zo troebel. haar geest was vergiftigd door de draak die versteend was en Rainbow hoopte dat ze niet haar zicht verloor. te zwak liet ze haar kop weer zakken, maar ze voelde dat ze op iets zachts neer kwam en sloot haar ogen weer en viel in slaap.

De stem klonk nog in zijn hoofd en vertelde dat hij niet zo veel anders was dan hem. Kliennie schudde zijn kop, om de stem uit zijn hoofd te krijgen. De stem vertelde dat hij Krilling draak der chaos hete. Kliennie merkte weinig van de vlucht en de reis die rainbow maakte. Hij had barste van de hoofdpijn door de stem die langzaam verdween. Toen Rainbow landen gleed Kliennie vermoeide van haar af en kroop tegen haar aan. Soms leek het wel of Rainbow zijn pijn voelde dat wou Kliennie niet hij wou niet zwak op zijn draak overkomen. Rainbow verdiend een sterke temmer geen zwakkeling. Kliennie keek met doffe ogen naar Rainbow maar kon geen vorm of kleuren onderscheiden of waarnemen. Vermoeide sloot hij zijn ogen en veil in slaap, Kliennie kroop nog wat dichter tegen Rainbow aan. De woorden de die stem had gesproken galmde door zijn hoofd als of het een soort vergif was. KLiennie sliep er onrustige. Hij droomde dat hij Rainbow verloor en zelf ook gedoodt werd maar zijn droom vertelde niet door wie of. KLiennie had kon alleen een vage schim zien die kil en kwaadaardige lachten en met een kille stem had gezegd. ‘Als je mij niet help gaan jullie er allebei aan. Kliennie kon alleen hulpeloze toe kijken hoe Rainbow werd afgeslacht door de schim, en toen de schim zich op hem richten om hem af te maken. Schrok Kliennie uit zijn nachtmerrie en keek verwilder en doodsbang en benauwd om zich heen. Zijn zicht was nog steeds hetzelfde en Kliennie tasten voorzichtige om zich heen en voelde rainbow nog achter zich. Kliennie hoorde haar ademhaling. Kliennie haalde gerust adem en sloot zijn ogen weer, maar was te bang om weer te gaan slapen.

Tijdens de vliegreis leken draak en temmer vermoeid en uitgeput. Aiwendil zelf kreeg niks mee van de telepathie van de stenendraak maar ze zag wel hoe moe Kliennie en Ranbow waren en de hoofdpijn Kliennie nog steeds beheerste. De reis verliep stil en vlekkeloos. De landing ging zoals normaal, gelukkig leed Rainbow niet onder de vermoeidheid. Soepeltjes gleed ze van haar rug af en liet Kliennie bij rainbow achter nadat ze had gezien dat de twee in een vredige slaap leek verzonken. Ze liet een dolk bij Kliennie achter mochten ze aangevallen worden maar dat leek haar stug. Toen nam ze de benen het bos in.
Je kon de tempel niet meer zien maar je voelde nog steeds dat hij er was. Tussen de bomen voelde het wat behaaglijker en op haar dooie gemak begon ze naar de kruiden te zoeken die ze zocht. Het was een typische boom die hier hoorde te groeien. Ginkgo heette de boom, de naam stond voor Tempelboom. Erg toepasselijk voor de plaats waar hij groeide. Als een deskundige bestudeerde ze de bladeren van bomen tot ze de juiste boom vond. Een groepje Ginkgo bomen vlakbij elkaar gegroeid. Tevreden pakte ze een klapmesje uit haar zak en klapte hem uit. Ze sneed de juiste delen van de bladeren af en stopte ze in een doekje. In haar terugreis vulde ze meteen haar waterflacon en keerde terug naar temmer en draak. Beide leken nog diep in slaap. Ze legde wat dunne twijgjes neer die ze verzamelt had en begon toen een vuurtje te maken. Kleine vonkjes sprongen in het rond door het gekets van vuursteen op vuursteen. Aiwendil had geluk, een van de vonkjes sprong op de twijgjes n brand. Ze zetten een stevige piramide vorm neer van dikke takken en legde er een ijzer pannetje in dat ze vulde met water. Ze stopten een brok zout in en wat vlees en begon soep te koken. Ondertussen gooide ze al roerend een paar kruiden door en stampte de bladeren van de Tempelboom fijn tot een papje die was gemaakt van het bladersap. Ze gooide het papje in de pan en roerde het mee. De soep begon goed te ruiken naar kruiden en vlees. Het groene papje zag je al niet meer, opgelost in het water. Uit haar reistas haalde ze twee kommen en bedacht dat ze eerst voor Kliennie en haar zou opscheppen en dan kon Rainbow uit de pan drinken. Soep was mensenvoedsel maar dit zou zelfs lekker zijn voor draken. Rustig roerend wachtte ze af tot iemand wakker zou worden.

Rainbow leek niet wakker te worden en Kliennie had nog steeds zijn ogen gesloten maar was klaar wakker. Kliennie streelde Rainbow over haar neus en kliennie hoorde haar zachtjes adem halen en haar buk ging zachtjes op en neer. Dat stelde Kliennie geruste en hij zelf kwam ook langzaam tot een rust. Langzaam drong er een geur zijn neusgaten binnen, Langzaam opende Kliennie zijn ogen en moest toen even wennen aan het fele zonlicht , Kliennie bleef nog even zitten tot zij ogen aan het licht gewend was en hij weer kleuren en vormen kon onderscheiden. Kliennie keek met een glimlach naar Aiwendil die soep aan het maken was. Ze was bezig met het fijn maken van kruiden en bladeren. Dus dat rook ik, dacht Kliennie, Rainbow leek vredige te slapen en had geen last van nachtmerries.
Kliennie pakte de dolk van de grond en bekeek het even, het had een mooi lemmet en de handvat was hand gemaakt de telkens die er op stonden kenden hij niet ze leken wel elves en de handvat leek ook niet door mensen gemaakt. Maar eerder door elven die altijd een soort merk op hen wapens en dolken zetten. Het handvat had de vorm van een draak maar lag stevige en lekker in je hand. Maar Aiwendil leek zelf ook meer op een elf dan op een mens, mischien dat ze een afstammeling van de elven was.
Kliennie stond op en ging naast het vuur zitten bij Aiwendil en hield even zijn handen voor het vuur en warmde zich er aan. En keek even naar Rainbow die kom er wel boven op en hij ook. ‘Ruikt lekker die soep.’ Kliennie was vergeten hoe hongerde hij had door al dat gedoe en kon wel een lekker soep gebruiken om weer aan te sterken en Rainbow ook maar die kon wel uit de pan drinken. Kliennie wou eigenlijk een gesprekje beginnen maar wist niet wat hij moest zeggen. En wierp daarom maar af en toe zijn blik naar Rainbow. Je kon duidelijk merken dat hij veel van die draak hield en erg trots er op was dat hij haar temmer was. Hij had het Aiwendil nog niet verteld maar ze was slim genoeg om het vanzelf door te krijgen. Kliennie wou het wel vertellen maar hij had er nog niet echt de kans voor gehad. Vooral de afgelopen dagen of uren niet. Toen Aiwendil twee kommen en de soep in schonk keek Kliennie met een hongerige blik naar de soep en naar Aiwendil.

De afgelopen uren gingen als een waas aan haar voorbij. Het leek wel of Rainbow op een andere wereld terecht was gekomen en ze zag dingen die zijzelf nog nooit had meegemaakt. [/i]DW zag zwart van de strijd, overal waren schroeiplekken te vinden en er lagen overal lijken van zowel draken als mensen. Rainbow voelde de dood om haar heen en rilde licht, daarna spreiden ze haar vleugels en steeg op tot hoog boven de grond en ontdekte een strijd van groep draken die een grote witte draak wilde neer halen, maar de grote witte draak versloeg de groep draken en versteende hen voor straf. 'Niemand zal DW ooit nog schade berokken of die het wagen zullen ook in steen veranderd worden!' klonk de waarschuwing dreigend over geheel DW. Rainbow rilde nog heviger door die stem en ze voelde hoe veel respect ze voor deze draak had.[/i] Langzaam verdween het beeld en Rainbow voelde zich weer terug keren in haar eigen lichaam met de geluiden van de wereld die zij zo goed kende. Een heerlijke geur drong haar neusgaten binnen en Rainbow kreunde zacht. Het vreemde aan haar was dat Rainbow zowel vlees at als groente en fruit. Zij was een van de weinige draken die echt omnivoor was en dus kon ze zonder problemen ook mensen voedsel eten. Traag opende Rainbow haar ogen, maar ze bleef nog liggen en voelde hoe zwaar haar lichaam was geworden door het contakt met de verstenende draak. 'Hoe is het met jullie?' vroeg Rainbow zwakjes en weigerde op te staan.

Kliennie leek wakker te worden en kwam bij het vuur zitten. Vriendelijk glimlachte ze naar hem en haalde de lepel uit de pan. Rustig schonk ze de kommen vol met soep en schoof er een naar Kliennie. De kruiden die ze erbij hadden gegooid zouden voor een kalm en ontspannend effect geven. Ze geloofde dat Kliennie en Rainbow dat wel konden gebruiken. Ze zagen er beroerd uit, door het weinige slaap en die vreemde draak voelde ze zich vast niet op hun best. Ze liet haar kom staan in het zand terwijl ze het vuur dimde tot een laag vlammend vuur. Met een schuine blik hield ze Kliennie in de gaten of hij wel genoeg had gekregen. Zo ver ze zich kon herinneren hadden ze de vorige ochtend pas echt gegeten. Tenminste, haar vorige ochtend. Sinds ze in shock was geraakt door de aanval van de drakenjagers wist ze niet hoeveel tijd er tussen toen en nu zat. De kans om het te vragen had ze niet gehad. Toen ze wakker werd was ze bijna meteen in een kristallenkooitje gestopt en daarna kwamen ze aan bij de tempel. De juiste gelegenheid was nog niet gekomen maar ze zag er geen ernst in. Mensen kon redelijk lang zonder eten en drinken kon je overal wel vinden. Hoe lang draken zonder voedsel konden wist ze niet, ze nam aan redelijk lang maar ze zullen vast niet snel honger lijden aangezien ze overal naar toe konden vliegen voor prooi.
Rainbow leek te ontwaken uit haar slaap maar zelfs Aiwendil kon zien dat het nog niet al te best met haar ging. De draak bewoog niet alleen haar ogen waren open. Bezorgd keek ze naar Kliennie. Rainbow moest wat eten, anders zou het aansterken slechts langzamer gaan. Ze haalde de pan van de wig af en schoof hem met lepel en al naar Kliennie. Hij was haar temmer en ze vond het onbeleefd als zij de draak soep ging voeren aangezien het er niet naar uit leek dat ze zelf erbij kwam zitten. Ze knikte Kliennie gemoedelijk toe en begon toen zelf rustig te eten van haar afgekoelde soep.

Kliennie keek vriendelijk naar Aiwendill die vriendelijk naar hem glimlachte. Ze haalde de lepel uit de pan en ze schonk rustig de soep in de twee kommen. Dankbaar nam kliennie de soep aan en begon rustige te eten de soep was lekker warm en erg lekker. Even slikte kliennie snel door en hapte naar adem en greep naar zijn veldfles. En nam haastige een slok met de soep kom in een hand. De soep was nog heet, maar hij had ook zo honger. Hij had al een paar dagen niet fatsoenlijke kunnen eten, maar hoelang of welke dag het nou was wist hij niet meer. Kliennie knikte even goedkeurend en zei met een tevreden stem. Hij had zijn tong een beetje verbrand aan de hete soep. ‘Bedankt Aiwendil je bent een echte vriendin voor me.’ Hij meende dat echt ze hadden samen al wat mee gemaakt. Aiwendil dimde het vuur wat, en met een schuine blik hield ze kliennie in de gaten. Maar dat vond Kliennie even niet erg, integen deel hij fond het nou wel fijn. Dat er iemand op hem lette. Toen Kliennie Rainbows stem hoorde die zwak en moei klonk legde hij zijn kom neer en keek even met een bezorgde blik naar Rainbow. Kliennie stond op en zag de Aiwendil de pan met soep zijn kant op schoof. Kliennie knikte begrepen en zag de gemoeidelijk knik van Aiwendil. Die daarna begon te eten van haar soep. Kliennie pakte de pan voorzichtige op en liep naar Rainbow toe en zette de pan valk voor haar neer. ‘Hier eet maar lekker op Rainbow.’ Zei klienne, hij probeerd zijn stem gemoedelijk over te laten komen. En rustige streelde kliennie haar langs haar lange hals. ‘Met ons gaat het wel, hoe is het met jou.’ Vroeg Kliennie bezorgd en keek even naar Aiwendil.

Rainbow hoorde hun stemmen vaag haar kant op komen, maar ze bleef liggen tot Kliennie met de pan haar kant op kwam. Even keek ze hem droevig aan, maar ze besefte zelf ook wel dat ze de pan op eigen kracht leeg zou moeten maken. Met moeite kreeg Rainbow haar kop op getilt en ze boog haar hals om met haar snuit in de pan te komen. Rainbow voelde al snel dat ze tegen de soep aankwam en begon te drinken. De pan was al snel leeg en Rainbow trok haar snuit weer uit de pan. De warme soep gleed via haar bek door haar slokdarm en verwarmde haar gehele lichaam toen de soep in haar maag terecht kwam. Ze legde haar kop tegen de voeten van Kliennie en haar kristallen begonnen zacht te gloeien, Net zoals een kaars deed als die aan gestoken werd. De woorden van Kliennie waren goed bedoelt, maar ze voelde aan dat hij ook nog niet helemaal de oude was net als Aiwendil, maar met die leek het wat beter te gaan? 'Lief van je maar jij hebt ook nog rust nodig.' zei Rainbow en sloot haar ogen weer om tot rust te komen.

Kliennie keek tevreden toe hoe Rainbow uit de pan dronk ze had met veel moeite haar kop op getild. Kliennie streeld haar nog even voorzichtige langs haar nek, en Kliennie keek rustige toe hoe ze da pan leeg dronk en met een tevreden en trotse stem zei Kliennie. 'Doe maar rustige aan Rainbow we zijn nou veillige.' Kliennie ging op de grond zitten en kroop dicht tegen Rainbow aan. Toen rainbow klaar was zei ze, 'Lief van je maar jij hebt ook nog rust nodig.' er kwam een glimlachje op zij gezicht. Even keek Kliennie naar Rainbows ogen die ze al weer sloot om verder te rust te komen. Ze had wel gelijk, haar kristallen begonnen te gloeien en straalde en soort rust uit. Kliennie sloot zijn ogen weer en veil al snel weer in slaap. en had een rustige droom.

De warme soep gleed als een hete golf warm water door haal lichaam heen en verwarmde haar. Het was prettig om het weer wat warmer te hebben. Aiwendil legde haar kom naast zich neer en keek hoe hoe Rainbow de pan leeg dronk en haar kop weer neerlegde om weer te rusten. De kruiden leken goede effecten te geven want al snel lagen beide met gesloten ogen tegen elkaar aan. Aiwendil glimlachte en pakte de eetkommen en de pan en liep naar een klein plasje. Met wat fijn zand en de pan half gevuld met water begon ze het schoon te maken en boende de pan tot hij glom. Hetzelfde deed ze met de kommen en de opscheplepel. Ze wou niet dat als ze later nog een keer ging koken er nog effecten van de kruiden erbij zouden zitten. Daarom hield ze altijd alles goed schoon. Zachtjes neuriede ze in zichzelf terwijl ze haar spullen weer opborg en naar de zon staarde. Het zou niet lang meer duren of alles werd oranje en rood door de schemering van de zon. Ze vroeg zich af of ze hier zouden blijven overnachten of rond de avond weg zouden trekken omdat het hier niet prettig slapen was. Voor haar maakte het niet zo veel uit, de vreemde draak van de tempel was niet iets wat op haar doelde. Niet op haar maar op haar vrienden. Ze zuchtten en propte haar cape tot een bol en gebruikte het als kussen. Om vervolgens naar de wolken te staren.

De nacht ging rustig voorbij en rainbow opende haar ogen. Voorzichtig tilde ze haar kop op en verwachten een stekende pijn, maar die bleef gelukkig uit. Na haar vrienden te kijken kon ze zien dat ze geen stap verder waren gekomen dan bij hun eerste landing vanuit de tempel. Het gevoel van onrust bleef haar nog na plagen, maar ze bleef rustig liggen, want kliennie lag tegen haar te slapen. Of Aiwendil sliep kon ze niet goed zien, maar ze bleef rustig liggen en zag de zon over de boomtoppen omhoog kruipen. Luid geeuwen gaapte Rainbow en ze richten haar kop lang uit naar de hemel die hoog genoeg was om je te kunnen bevriezen als je te hoog ging vliegen, vooral als je mensen met je meenam. Rainbow bleef zo rustig rond kijken tot een van de twee wakker zou worden?

Kliennie kroop in zijn slaap nog dichter tegen Rainbow aan die lekker warm was. Kliennie mompelde wat in zijn slaap. Kliennie voelde wat lichte trillening van Rainbow die wakker was geworden en haar kop op tilden en rustige rond keek. En zich afvroeg waar Aiwendil was en of ze ook al sliep, Kliennie sliep rustige verder. Hij hoorde wat vage geluiden die van heel ver leken te komen, Langzaam werd Kliennie wakker en wreef de slaap uit zijn ogen en gaapte even luid, maar bleef verder tegen Rainbow aan liggen. Kliennie keek rond en zag de zon die over de boomtoppen schijnen. Aiwendil lag op haar cape maar of ze sliep kon hij niet zien, Kliennie kroop bij Rainbow van daan en stond langzaam op. Daarna rekte hij zich goed uit en keek even naar Rainbow. Er zat nog een beetje een onprettige en onrustige gevoeld bij hem in zijn lichaam. ‘Morgen, Rainbow. Slaap Aiwendill nog?’ Kliennie keek vragend van Rainbow naar Aiwendill.

Na een tijdje waren de wolken voorbij gewaaid en nam het duister het over van het licht. De nacht viel en nog steeds staarde Aiwendil naar de nu donkere heldere hemel. Ze wachtte tot de sterren weer zouden twinkelen en de maan zou schijnen. Vanuit haar ooghoeken zag ze de nachtdieren ontwaken en ondertussen hield ze Rainbow en Kliennie goed in de gaten. Wat er was gebeurd bij de tempel leek haar geheel onnatuurlijk en ze hoopte dat beide snel hersteld waren. Haar aandacht ging terug naar de sterrenhemel en begon de hemellichamen die erin afgebeeld stonden te ontdekken en kijken welke er waren. In het dorp vond je soms waarzegsters met glazen bollen en handlezers en zogenaamde sterrenkundige. Allemaal brabbelde ze over de perfect gedroomde minnaar, of de dood die spoedig zal komen. De sterrenkundige voorspelde doemscenario´s door hemellichamen te gebruiken en planeten. Allemaal totale onzin waarvan ze walgde maar ook erg komisch vond. Als dames met chique jurken met pofmouwtjes naar het plein liepen met hun gezelschap en hun hand lieten lezen, en altijd kwamen ze giebelend terug met extra rode wangen.
Een geschuifel deed haar omkijken en ze zag Kliennie zich verplaatsen en wat murmelen in zijn slaap. Lichtjes glimlachte ze en stond toen op. Ze had vaak de rust om uren in bomen te zitten als ze op herten joeg of een ander prooi. Deze keer wou ze gewoon wat te doen hebben. Op een redelijk eindje van de andere vandaan begon ze haar kling weer scherp te slijpen. Ze had haar kling al vanaf haar tiende en het kleine ding was nauwelijks meer bruikbaar voor haar. Haar hand was gegroeid waardoor haar palm zich in de knop moest planten om goed grip te houden. Binnenkort zal ze een nieuw wapen beoefenen. Wat wist ze nog niet, dat kwam later.
De maan en de sterren waren al weer verstopt in het duister. Op de tast vond ze haar weg terug naar hun ´´kamp´´. Aan de ademhaling te horen sliepen beide nog ongedeerd door. Gerustgesteld liep ze terug naar haar plaatsje en liet zich neerstrijken. Ze sloot haar ogen en liet een grote rust over haar heen vallen. Al sliep ze niet, ze rustte en luisterde naar de geluiden van de nacht.

Een lichte vroege zonnenstraal verdreef het zwart dat voor haar ogen lag en maakte het rood. Ze deed haar ogen lichtjes open en staarde naar de rode brandende zon. Haar oren spitste zich en ze hoorde de tred van een vos die op pad was. Rustig sloot ze haar ogen weer. Rusten was handig als je waakzaam moest blijven, het probleem bij de meeste waren dat ze gespannen bleven en dat koste veel energie. Nieuwe geluiden, dit keer van Rainbow kwamen omhoog. Niet snel daarna volgde Kliennie en ze hoorde zijn vraag. ´Nee hoor ik ben nog steeds wakker.´ Zei ze zachtjes om in haar rust te blijven.

Rainbow voelde Kliennie van haar weg kruipen en keek hem meteen aan. Zijn vraag over Aiwendil werdt meteen beantwoord door haarzelf. Rainbow glimlachte zacht en stond op. Al haar speieren deden pijn van de ruwe vlucht uit de tempel. Maar koppig strekte zij zich toch uit hoewel je goed kon zien dat ze het eigenlijk niet wilde doen vanwegen de pijn. Daarna ging ze zitten en geeuwde nog eens luid. haar glimmende scherpe tanden werden opnieuw zichtbaar voor ze haar bek weer sloot. 'Goed dan jullie wakker zijn, zal ik even wat gaan jagen?' vroeg rainbow en spreiden alvast haar vleugels.