Finally rest

Met een vermoeide blik in zijn ogen zweefde de wit blauwe draak door te lucht. Hij was op, langs zijn lichaam zag je nog spatten bloed van zijn vorige slachtoffers. Sinds zijn vertrek had hij maar twee keer halt gehouden. Een keer om te eten en te drinken, de andere keer omdat hij zo moe was dat hij niet verder meer kon. De transformatie vergde nog steeds veel energie van hem, de pijn was altijd ondragelijk gebleven. Hoog in de lucht voelde het koud en droog aan, zelfs voor in de zomer. Zijn roze tong likte zijn droge lippen nat. Onder hem verdween het groene landschap onder de witte wolken. Misschien moest hij wat dalen om te zoeken voor een rust plek. Het liefst met zo min mogelijk mensen of andere wezens in de buurt. Hij had al te veel mensen vermoord dan zijn geweten aankon, nog meer zou hij niet kunnen verdragen. Toch voelde hij een diep verlangen om nog meer bloed te verspillen, te drinken en dan nog meer te moorden. Geergerd beet hij flink zijn kiezen op elkaar om zijn aandacht erbij te houden. Wat zou een goed plekje zijn. Vlak voor hem zag hij een vorm van een kerktoren, mensen. Zijn staart gaf een flinke zwiep richting het dorp. Zijn ogen werden groot en hongerig, de gedachten op vers vlees en bloed stond hem wel aan. Wild schudde hij met zijn kop. Stop! Hij kon niet gaan, hij wou rusten, geen chaos. In tweestrijd bleef hij zweven in de lucht. Waarom zou hij niet gaan, een hapje kon er altijd wel even in en het was niet zoveel moeite. Maar nee dat kon niet. Hij had al te veel gegeten, te veel vermoord. Zijn schubben waren nog niet eens schoon van hun vorige aanval. Hij moest wachten, zichzelf gereed maken, later kon hij nog wel eten. In zichzelf knikte hij, ja later beloofde hij zichzelf en zweefde van het dorp af.
Zijn oog viel op een meer. Als een kronkelende pijl ging hij naar beneden. Met een klein plonsje werd hij een met het water. Hij hoefde niet adem te halen dus kon hij eeuwig blijven zwemmen. Tot zijn genoegen was het meer veel groter dan het eruit had gezien, hij kon vrij zwemmen, baantjes trekken en cirkelen. Hij hapte naar vissen zonder ze echt te eten. Totaal ontspannen wreef hij het bloed en vuil van zich af tot zijn schubben weer mooi wit glansden. Tevreden dreef hij naar har oppervlak waar hij wat baantjes trok. Niet lettend op het wezen dat naar hem gluurde.

Met een snelle beweging zette hij zijn poot op het jong "Nu heb ik je klein mormel!" hij grijnsde breed terwijl het jong wild onder zijn klauwen spartelde. Het was een soort Chinese Long maar met vleugels en schubben. Voor de rest was het jonge draakje kaal: Geen horens, slierten, stekels, klauwen of bijzondere tekeningen op de huid. Het was gewoon blauw en glibberig. Een van zijn klauwen prikte in de vleugel van het jong waardoor het niet wegkon. De groepsbijeenkomst was vreselijk geweest: Iedereen at van de walvis en stilde zijn of haar honger, behalve hij. Zijn maag moest zonodig alleen drakenvlees en eieren kunnen verteren! Hij likte zijn lippen en stond op het punt om zijn kaken rond de tere schedel van het draakje te zetten toen er een druppel op zijn neuw viel. Hij hief zijn kop weer en keek scheel om te kunnen zien wat er tusssen zijn neusgaten was belandt. De druppel was donkerrood van kleur en rook naar drakenbloed. Het water liep hem onmiddelijk in de mond en hij ging meteen met zijn ogen langs de wolken in de hoop een gewonde draak te zien. Hij zag niets maar hoorde wel een plons. Het jong dacht ondertussen dat hij geredt was en probeerde zo stil mogelijk te blijven liggen, hopend dat Curse hem vergeten was. Het tegendeel was gebeurt: Curse had nu nog meer honger en zijn drang naar vlees was in zijn gele ogen te lezen evenals de angst in de ogen van het jonge draakje. Het diertje was enorm snel geweest maar nu kon hij toch echt geen kant op. Curse trok in één keer de kop van het draakje eraf en werkte het naar binnen terwijl het lichaampje nog naschokte. De rest van het jonge draakje nam hij tussen zijn kaken. Hij liep richting het meer, hij had tenslotte een plons gehoord en misschien was die gewonde draak nu wel aan het doodbloeden. Hij werdt teleurgesteld: de draak die de plons gemaakt had zwom baantjes in het meer dat sterk naar bloed rook. Hij Had de rest van de babydraak in twee happen verwerkt en nam nu de draak in het meer goed in zich op.

De rust in zijn kop leek niet lang te duren. Het gevoel bekeken te worden deed hem kriebelen. Een rotgevoel, zijn staart zwiepte wat naar links. Ergerend door de gene die zijn rust en kalmte verstoorde. Zulke momentjes waren maar schaars en die wou hij dan ook verdedigen. Waarschijnlijk een mens die hem mooi vond en klaar om een dierenvel te worden. Of een stom draakje die dacht dat ze vriendjes konden worden nadat ze samen hadden opgetrokken. Hij snoof geërgerd, dat konden ze proberen maar het was op eigen risico. Haku wist eigenlijk nu al dat hij diegene meteen zou vermoorden, of hij probeerde diegene te vermoorden. Als het niet lukte kwam hij tot zwaar gewond of dood bloeden. Alsnog bleef de witte draak rondjes zwemmen, ondertussen gingen zijn ogen van links naar rechts. Zijn scherpe blik zocht naar een teken van leven, twee starende ogen waren ook goed. Na twee rondjes niets gezien te hebben dook hij het diepe water in. Hij bleef zwemmen tot zijn poten de harde ondergrond voelde, het was gewoon steen. Met een laag mos en modder, maar stevig genoeg voor hem. Uit zijn neusgaten verdwenen de laatste luchtbelletjes die in zijn longen vast hadden gezeten. Zijn ogen sloten zich, hij begon zich te focussen op zichzelf. Een hoop gebubbel doemde naast hem op. Een brede grijns ontstond op zijn gezicht. Je kon zo zien dat het scherpe tanden waren, al zal niemand dat zien zo onderwater. Naast hem stond nu precies dezelfde draak. Zelf ging hij liggen op de steen en de Clone schoot omhoog.
Met een hoop gespetter sloeg hij uit het water. Uit zijn bek hoorde je een harde sis terwijl zijn poten op het water stonden. Dat leek zo, eigenlijk vloog hij net boven het water maar daarvoor zou je hele goede ogen nodig hebben. Nu werd het tijd dat zijn rust weer terugkeerde en dat hij de indringers verjoeg. 'Wat wil je, rot op ik heb een rustdag. Kom morgen maar terug als je vermoord wilt worden.' Zei hij kil en harteloos. Hij snoof en liet stoom uit zijn neus komen. Hopelijk was dit geen angsthaas die netjes op zijn plek bleef zitten. Dan moest hij verstoppertje gaan spelen. En hij haatte dat spel.

Curse keek eventjes toe. De draak leek door te hebben dat hij bekeken werdt want hij keek zoekend in het rond. Curse ging zitten en bleef geamuseerd toekijken. Zijn grijs tot groene schubben waren een perfectje camouflage tussen het groene gewas. De draak was een Long maar geen Chinese: Deze had een vacht en een spitse snuit - Chinese Longs hadden een stompere snuit en schubben - wel had de draak van die rare bekdraden. Had Race die ook? Vroeg hij zichzelf in gedachte. De Long verdween onderwater er het wateroppervlak leek een hoop weerstand de bieden, uit het gebubbel en gebruis kwam de long weer tevoorschijn. In de ogen van de draak was nu woede te zien in plaats van de zoekende blik. Curse vond deze snelle verandering van emotie in combinatie met de bellen verdacht. Hij besloot te blijven zitten en af te wachten. Hij was benieuwd naar hoe boos deze draak kon worden. Curse was absoluut niet bang. Hij was naast de mens een natuurlijke vijand van de draak: De eierkraker, een drakensoort die eieren van andere draken steelt en opeet. Daarnaast at hij ook drakenvlees, zowel van babydraakjes als van volwasse draken. Als hij deze draak kon doden had hij genoeg te eten voor een heel seizoen! Zijn mondhoeken krulde om in een grijns bij het iedee van een gevulde maag. Zijn staart had hij naast zijnlichaam liggen, aan het uiteinde zat een stekelige knots waar veel bacterieën op en in huisden. Dit was niet te zien maar zeker te voelen als hij een rake klap gaf. De wond kon dan wel bijna meteen gaan ontsteken. Zijn lichaam was bedekt met veel littekens van vele soorten en maten. Het litteken dat hem het meest had belast was dat over zijn oog. Zijn oog had nu wat langzamere reflexen waardoor hij langzamer dan normaal wende aan duisternis of aan licht. Intussen riep de Long - als het de echte versie was - wat bedreigingen. De woorden maakte totaal geen indruk op de Night Warrior. Wat dacht die draak wel niet? Waarscheinlijk verwachtte deze niet dat er een cannibaal van een draak naar hem zat te kijken.

Een tijdje bleef Haku boven het water zweven. Zijn ogen flitste van links naar rechts, opzoek naar een aanwijzing waar het wezen zich kon verstoppen. Hij wist zeker dat er iemand was, hij voelde het. Het prikkende kriebelige gevoel wanneer een draak je aanstaarde. Hij kende dat gevoel te goed, de starende ogen. Vol haat en pure minachting terwijl ze hem niet eens kende. Maar hij snapte het maar al te goed, hij haatte zichzelf ook. Walgde van zichzelf, maar als iemand hem was geweest zou hij zeker hetzelfde gedaan hebben. Dit was niet het geval, maar eeuwig zoeken wou hij niet doen. Hij kon de mogelijke vijand beter meteen onschadelijk maken. Zijn snorharen die bijna net zo lang waren als hijzelf die rustig bewogen langs zijn lichaam verstijfde midden in hun kronkel. Er kwam een lichte blauwe gloed eromheen en in een rap tempo doemde er mist op. De mist begon met een nevel, steeds dikker werd het en je kon het vocht op je huid voelen die de mist met zich meebracht. Een geslepen lachje gleed over zijn gezicht. Dit zou het wezen leren hem te bespiedden, de mist was een kwelling voor elk wezen. Iedereen had ooit wel ergens spijt van, een zwak punt of gewoon een zwarte plek in zijn herinneringen die hij liever niet ophaalde. De hallucinaties over je zwakke plek waren levensecht en bleven aanhouden tot je buiten westen was of de mistbank uit was. Nog mooier was dat de mist naeffecten had, hij hoefde nu alleen nog te wachten tot hij het meer weer voor hem alleen had.
Ondertussen glimlachte de witte draak in zijn trance. Zijn snorharen bewogen vredig langs zijn lichaam onder het diepe water.

Curse had wel verwacht dat de draak weinig gedult zou hebben. Deze ging dan ook over op de aanval: Een vreemde mist omsloot met meer en een stuk bos rondom het meer. Er gebeurde even niets. En toen ploteseling... gebeurde er weer niets. Was dat het? Een beetje mist? dacht hij grinnikend. Er klonk een zacht gesis, zoals dat van Toxic. Dat kon niet, Toxic was hier niet anders had hij haar scherpe leidersgeur wel geroken. Toch doemde ze voor hem uit de mist (...) Toxic. Ze keek woedend. Hij vroeg zich een kort moment af waarom voordat het tot hem doordrong: Als Toxic hier niet kon zijn en hij hara niet rook, dan was dit Toxic niet! Hij was altijd onder de indruk geweest van Toxic omdat zij niet zo groot was en toch een van de meest gevreesde draken in DW! Het laatste wat hij wilde was dat ze boos op hem zou worden. In plaats van dat hij deed wat van hem verwacht werd ging hij juist recht op Toxic af. Met een nieuwschierige blik keek hij naar haar. Plots haalde hij uit met zijn stekelige knots. Deze ging dwars door Toxic heen en ze verdween in het niets. Curse grijnsde breed, net wat hij dacht: Deze mist had iets met verbeelding en angst te maken! Deze mist kon hij mooi gebruiken. Zo stil als het mogelijk was steeg hij op en vloog hij recht vooruit. Hij vloog laag over de grond zodat hij kon zien waar het meer zou beginnen. Plots was er water onder hem. Hij durfde te wedden dat dat mormel weer onderwater zat! Tegen zijn vermoedens in vloog hij plots tegen de long aan. Meteen maakte hij hoogte en vuurde hij een stevige straal vuur af op het water onder de long. Het water siste eerst en begon daarna te borrelen, nee... Het begon te koken! Als die draak nu onderwater zat zou hij levend gekookt worden! Het water liep hem in de mond bij het iedee van gekookte draak en hij verdubbelde de kracht van zijn vuurtraal. Alle geluiden die Toxic mogelijk kon maken negeerde hij waardoor ze na een tijdje stopte. De mist liet hem niets meer zien, had hij nu geen angsten meer? Misschien liet het je angsten wel niet zien maar iets anders...



(Ik kon geen spijtige dingen verzinnen: Curse is een cannibaal, een kindereter. Wat voor angst kan zoiemand hebben?)

Van een afstandje keek de Clone toe hoe de mist zijn slachtoffer zou maken. Maar hij werd verrast. Hij hoorde geen angstkreten of brullen. Was zijn tegenstander dan zo koud en harteloos dat hij geen zwakke punten had of pijnlijke herinneringen?! Meteen schudde hij die gedachten weg, iedereen had een zwakke plek, een zere plek. En niemand was harteloos, al zouden sommige dat zo graag willen. Je kon gevoel wegstoppen maar nooit laten verdwijnen, als zoiets gebeurde was je niet meer een van de levende. Het moest iets anders zijn, iets wat hij niet zou verwachten. Hij knarstande en dacht diep na wat dat gene wat hij over het hoofd zou kunnen zien.
Meestal kreeg hij zijn tegenstander wel plat met deze aanval, of hij vloog gewoon weg omdat hij geen zin had in een tijdverspillende vechtpartij. De tegenstanders waren dan aan het vechten tegen hun angst of zwakke punt terwijl hij rustig een voorsprong nam en wegvloog. Pas uren later of je moest jezelf pijn doen om uit de hallucinatie te komen, zou de mist pas wegtrekken. Maar waarom ging het nu niet volgens plan.. Was er een kans, een kleine kans dat zijn mist een zwak punt had in zijn aanval. Hij kwam er niet uit, hij besloot maar te hopen dat een van de bijwerkingen de tegenstander af zou zwakken. Dan maakte hij hem zelf wel af. Daar was hij niet te beroerd voor, al was het wel minder leuk. De bijwerkingen waren eerder storend en lastig dan echt gevaarlijk, jammer genoeg.
Een warm gevoel deed hem uit zijn gedachten opdoemen. Zijn neus sperde zich wat open en zijn pupillen werden groot. Rook, vuur.
In een flits gingen zijn ogen open. Onderwater zag hij boven zich een rode gloed. Kwaad door zijn onwetendheid en onoplettendheid gaf hij een luide krijs. Het water begon te koken en te stomen, het deed zeer en elk vezel in zijn lijf schreeuwde om geblust te worden. Maar hij was niet voor niks een rivierdraak. Hij was water gewend op vele punten, maar dit werd hem net iets te heet. Hij zwom naar de andere kant van het meer en liet ondertussen een nieuwe clone ontstaan. Hij had er nu twee, drie tegen een met hem erbij gerekend. . Zijn oude Clone die nog bij het meer zweefde ging nu op de draak af. Het vuur gaf hem genoeg aanwijzingen waar de draak zich bevond. Brullend stortte hij zich op de draak door zijn snorharen zich om de bek van de draak te wikkelen om het vuur af te kappen. Ondertussen vloog zijn staart richting de draak. Zou hij raken.

Hij zag het wateroppervlak bewegen. De draak was dus in het water. Zonder dat hij enig geluid hoorde van een uit het water komende draak werd hij aangevallen door de long - als het de echte wel was - hij bedacht dat het misschien een tweeling ofzoiets was. Er wikkelde zich snoeren rond zijn enorm krachtige kaken. Hij moest wel wat moeite doen om zijn bek open te houden maar dat had wel resultaat: Zijn kiezen klapten niet op elkaar. Met een ruk draaide hij zijn kop richting zijn aanvaller zonder te stoppen met vuren. De straal vuur ging eerst over het water en maakte daarna brandplekken op een aantal bomen voor hij zijn kop op het lichaam gericht had en daarmee ook de vuurstraal. Zijn vuur stond niet in contact met zijn ademhaling waardoor hij geen last had van grenzen: Hij kon doorgaan zolang hij wilde maar de staart die op hem af kwam deed hem stoppen en zijn eigen staart heffen. Deze was misschien niet zo lang maar zeker wel gevaarlijker: Er zat een met bacteriën doordrenkte, stekelige knots aan. Hij sloeg de staart af mijn zijn eigen gespierde staart waarna hij met een snelle beweging zijn kop draaide en de beksnoeren tussen zijn scherpe tanden nam. Ondanks dat hij niet zo groot was had hij veel kracht in zijn lichaam. Hij had de sterke kaken nodig om de harde schalen van eieren en de botten van draken te kunnen breken als hij at. Curse schudde wild met zijn kop en probeerde zich te bevrijden van de beksnoeren. De honger maakte dat hij een stuk serieuzer werdt: Hij draaide de rest van zijn lichaam om en zette al zijn nagels in de witte Long waarna hij zich lostrok en zijn aanvaller wegsmeet.