In geen velden of wegen...

De sluwe blauwe ogen schoten schichtig heen en weer. Hun blik vloog het landschap over terwijl de sneeuwwitte draak, aan wie ze toebehoorden, met krachtige slagen zich vooruit bewoog. De goudkleurige tekens op de uiteinden van haar vleugels schitterden in de zon. Als je van bovenaf zou kijken, zou je haar amper zien. Zo ging ze op in het witte landschap onder haar. Alleen de tekens, die het licht reflecteerden, kon je zien. Aan haar linkerkant lag een meer. Een aantal andere draken zaten aan de rand om wat te drinken, anderen stonden wat dieper erin om zich bijvoorbeeld te wassen. Maar geen bekenden. Waar was ze? Hoe kon ze hem in hemelsnaam kwijtgeraakt zijn? Ze snapte het niet. Nooit, maar dan ook nooit eerder was ze hem kwijt geweest. En nooit eerder had ze haar bewustzijn verloren. In ruim 478 jaar was dat haar nog nooit overkomen. Waarom nu dan ineens wel? Waarom zij? Waarom hij? Allemaal vragen waar ze geen antwoord op wist. Een zucht viel over haar lippen. Haar keel was droog. Toch maar landen? Of doorvliegen? Ze moest hem vinden.. Als ze langer door zou vliegen, zou ze vanzelf een keer neerstorten. Nee, ze kon beter landen. Met een paar cirkels boven een paar andere draken, landde ze er een aantal meters vandaan. De klauwen aan de uiteinden van haar vleugels zette ze op de grond en ze boog zich naar voren. Met grote slokken dronk ze wat van het ijskoude water. Ze rilde. De ijskou drong van binnenuit haar maag haar hele lichaam door. Meteen kwam ze weer omhoog en sloeg haar vleugels om zich heen. Haar staart in haar nek leggend, keek ze het wijd uitgestrekte meer over. Nog een zucht ontsnapte haar. Hoopvol speurde ze nog eens de randen van het meer af. Daarna sloot ze haar ogen en dacht terug aan de tijd die ze samen gehad hadden.

Rustig stond hij in het water. Zijn gouden schubben waren vuil van al het zand en het jeukte hem gewoon te veel. Boven dat wilde hij er gewoon verzorgd uitzien. Eenmaal aan de kant schudde hij zich uit, ging liggen en begon zichzelf schoon te maken. Één voor één poetste hij zijn schubben op totdat ze glansden in het zonlicht. Aan de overkant van het meer lagen andere draken maar hij had om het moment niet zo veel behoefte aan te veel gezelschap. Bid'Daum keek toen ook raar op toen opeens een sneeuw-witte draak niet ver van hem vandaan landde. Met zijn goudkleurige ogen volgde hij scherp elke beweging die de draak maakte. Nu hij beter keek zag hij de goudkleurige tekens op haar lichaam. Zo te zien leek ze een beetje verward. Waarschijnlijk was ze nieuw hier. Hijzelf had er ook een beetje raar van opgekeken dat hier meer draken leefden maar hij vond het wel prettig hier. De draak dronk met grote slokken van het ijskoude water van het meer. Zocht ze iemand? Want ze keek zo zoekend over het meer en leek de randen ervan af te speuren. Had ze hem dan nog niet opgemerkt? Bid'Daum sprak met een zware, kalme stem. "Zoek je iemand?" vroeg hij. Zijn blik bleef op de draak rusten. Waarschijnlijk was het geen slechte draak maar dat wist je natuurlijk nooit zeker. Nog steeds bleef hij rustig liggen maar wendde zijn blik niet van de draak af. Toch had hij geen vijandige houding, integendeel.

Na een tijdje opende ze haar ogen weer. Waar was ze, in hemelsnaam? Ze kende hier niets. Nog een keer gleed haar blik tevergeefs het meer over. Hij was er niet. Haar ogen zakten weer dicht. Ze liet haar hoofd hangen. Niet veel daarna werd ze opgeschrikt door een stem. Naast haar. 'Zoek je iemand?' vroeg de stem. Haar ogen bleven dicht en ze knikte langzaam. Ze betwijfelde of ze het zou vertellen. Langzaam opende ze haar ogen en keek ze in de richting van de stem. Een grote goudkleurige draak keek haar nieuwsgierig aan. Hij leek voorzichtig. Divya had altijd een beetje een sluw uiterlijk gehad. Dat kwam door haar ogen. Die waren meer een soort strepen. Daardoor vertrouwde niet iedereen haar meteen. Het kon haar niet zo veel schelen. Als het nodig was, dan kwamen ze er vanzelf achter dat ze niet zo sluw was als ze leek. Hoewel ze aardig venijnig uit de hoek kon komen. Ze was, zeg maar, een lieve draak met een scherp randje. In haar gedachten verzonken keek ze het meer weer over. Haar moeder noemde haar ook wel eens Hansa, wat zwaan betekende. De mensentaal waar zij vandaan kwam, was totaal anders dan hier. Het was dus wel zeker dat ze ergens anders was dan waar ze hoorde te zijn. Ze voelde zich totaal gedesorienteerd. En ze haatte dat gevoel. Ineens realiseerde ze zich dat de draak naast haar een vraag had gesteld, waar ze zo goed als nog geen antwoord op had gegeven. 'Mijn vriend.' zij ze toen, 'Ik ben hem kwijt.' voegde ze er zacht aan toe. Of hij dat gehoord had, betwijfelde ze. Voorzichtig keek ze hem weer aan.

Bid'Daum zag dat de witte draak knikte. Ze leek totaal in gedachten verzonken terwijl ze nogmaals het meer over keek. Hij volgde haar blik en wachtte geduldig. Als ze wilde antwoorden deed ze dat. Wilde ze dat niet dan accepteerde hij dat ook. Ze kwam aardig gedesorienteerd over dus was zo te zien niet van hier. Daarom sloot hij zijn ogen en verzonk even in zijn eigen gedachten. Een jong goudkleurig drakenjong dat uit het ei komt, ouders die gedood worden, mensen die andere draken bestoken en dooden, ijselijke doodskreten van draken.. Meteen opende hij zijn ogen weer. Telkens als hij zijn ogen sloot en probeerde te gaan slapen kreeg hij die nachtmerrie's weer. Voor zijn ogen had hij zijn familie zien vermoord worden. Door mensen met getemde draken die alles op hun commando deden. Zo ook hun soortgenoten doden. Ooit zou hij die draken vinden, dat beloofde hij vanaf nu. Hij keek op toen hij de stem van de draak naast hem hoorde. "Mijn vriend" zei ze en niet lang daarna voegde ze daar aan toe "Ik ben hem kwijt.". Dat laatste was er zacht uitgekomen maar toch had hij het opgevangen. Langzaam knikte hij. Na een lange stilte vroeg hij met een kalme stem aan haar "wat is er gebeurd?". Misschien leek ze sluw door haar ogen iedereen had een eerste kans. En zo te zien voor zo ver hij dat kón zien was dit geen gemene, slechte draak. Een langzaam krulden zijn mondhoeken lichtjes omhoog terwijl hij zijn ogen weer sloot.

Ze zag hoe hij haar nieuwsgierig aankeek. De draak was groot en had een prachtige kleur. Goud, haar tekens waren goud. Ze straalden altijd. Elke dag, wanneer de zon zich weer liet zien. Behalve nu, je kon eraan zien hoe ze zich voelde, het licht was zwakker. De draak knikte nadat zij hem zijn antwoord had gegeven. Een lange stilte bleef tussen hen in hangen. Het enige geluid was afkomstig van het water en de vogels, die vrolijk hun lied floten. Divya kon alleen nog maar een zucht laten horen, de zoveelste deze dag. Haar ogen zakten langzaam weer dicht. Met de klauwen aan de uiteinden van haar vleugels tekende ze figuurtjes in het zand, langzaam werden sommige karakters zichtbaar. 'Wat is er gebeurt?' hoorde ze ineens vragen, snel veegde ze de tekens weer weg met haar voorpoten. Ze keek hem aan, wist ze dat maar. 'Tsja..' begon ze, 'Weetje, waar ik vandaan kom was het al een tijd onrustig. Ik had het kunnen weten..' ze viel stil. Haar ogen sloten zich weer en haar hoofd zakte naar beneden. Verdorie, Divya! Ineens keek ze weer op. 'Er was oorlog..' begon ze weer, verder kwam ze niet.

[Sorry voor de korte post, moet eten..]