Hut maken hoog in de bomen

Hij kwam net terug van het kasteel. Hij had afscheid genomen van Geisha. Ze was een goede vriendin en hij hoopte dat ze niet verdwijnt. Hij heeft nu eten waar hij wel enkele dagen mee kan leven. Hij drong het grote bos binnen met enorme bomen. Hij moest nu een woonplaats maken. En dat was niet op een dagje klaar. Het zou wel heel lang kunnen duren. Hij heeft gelukkig veel touw, een bijl enzzzz. Zijn hengst begon stil aan moe te worden. Lex mag het niet riskeren om Protect nog verder te laten gaan. De hengst heeft snel last van zijn benen. Lex sprong van zijn paard af en bekeek de omgeving. Hij klopte op de hals en deed alles er af. Daarna liet hij Protect los. Maar de hengst bleef in de buurt. Lex bekeek de bomen goed om te zien waar zijn hut te komen te staan. Na lang te hebben gezocht heeft hij de perfecte plek gevonden. Nu moest hij houd hebben. Hij nam zijn bijl al mee. Hij vond enkele bomen die omgevallen waren en niet rot waren. Hij hakte er stukken af en begon er planken van te make. Het was er moeilijk en het koste heel wat tijd. Het zou wel wat dagen duren voordat hij de juiste hoeveelheid heeft van planken voor een grote hut. Hij heeft momenteel nu ongeveer 20 plakken kunnen maken. Het werd stil aan donker. Hij maakte een kampvuur van hout dat niet gebruikt kon worden.

Met een rustige pas liep ze door het bos. Hier en daar wat plantjes weg slaant omdat ze in de weg groeide, in de weg op haar pat dat ze wilde lopen. Er lag - zoals in elk woud of bos - overal kreupelhout van omgevallen bomen, gevallen takken door een storm en omgewoelde bomen door waarschijnlijk andere draken. Nu de herfst over het landschap van DW was gevallen lag de grond ook bezaait met rode, gele en groene bladeren. Ze hield haar pas in en hief haar kop naar de toppen van de bomen, waar sommige bladeren nog niet hadden besloten om te vallen. De begin van de herfst vond ze altijd het mooist van de sombere seizoenen. De natuur had dan iets magisch. Moeder natuur was klaar met het verleden, en maakte plaats voor vernieuwing. Toch was lente haar favoriete seizoen, maar van wie niet? Ze werd uit haar gedachtes gerukt toen ze een raar geluid hoorde. Een beetje brommend bracht ze het geluid in haar gedachtes terug naar de oorsprong. Dit geluid was hout dat uit elkaar werd gehaald, en het klonk verdacht veel op het werk van een mens. Ze hield zich al een tijdje stil, en verzette geen stap geconcentreerd op het geluid. Besluitend van welke kant het kwam. De nacht begon al te vallen en ze begon de geur van vuur te ruiken. Geïrriteerd toen ze merkte dat haar nieuwschierigheid het weer aan het winnen was begon ze weer te lopen. Met behoorlijk wat gekraak - door het gebrek aan ruimte voor haar postuur - bewoog ze zich voort naar het licht dat werd veroorzaakt door het vuur. Toen zag ze een kleine gestalte - dat met zijn rug naar haar toe zat - naast een enorme hoop hout zitten. Een beetje versuft bleef ze staan, ze was nog steeds niet gewent aan het idee dat je hier gewoon overal van die tweebenige wezens tegen kon komen, hoewel ze zeker wist dat hij de oorzaak van het geluid was geweest. Toch een beetje behoedzaam hield ze het wezentje in de gaten. Haar staart zwiepte zachtjes en brak hierbij een oude boomstam dat op de grond lag. Het deerde haar niet, en hield haar blik op de jongen gevestigt.

de geur van verbrand hout vulde de lucht in de schemrige avond, de nacht zou snel komen en een rode draak vloog met rustige slagen vlak boven de boomtoppen. hoe verder hij vloog het sterker de geur werdt. na een tijdje zag de draak een rood oganje lichtje tussen de herstbladeren verschijnen en weer verdwijnen. een grijns vulde het gezicht van de draak en hij daalde tot onder de boomtoppen. het lichtje werd stil aan groter en Darko landen net buiten het licht van het vuur. zijn ogen zochten naar die van de jongen die hij eerder had gezien in het moeras. de grijns zakte weg en Darko keek naar lex die zich zijn vuur verzorgde. Darko wilde hem niet laten schrikken, maar de jongen zou hem toch niet hebben verwacht, zeker niet nadat hij Lex had willen verbranden. Darko ging expres op een van de oude omgevallen bomen staan zodat die luid kraakte onder zijn poot. daarna keek Darko naar hoe Lex zou gaan reageren. Darko had nu niet de behoefte om te vechten, anders had hij het vuur wel naar Lex laten grijpen. 'een mooie nacht is het niet Temmer!' zei Darko buuks en hij maakte zich klaar voor het geval Lex hem zou aanvallen.

Hij was nog wat houd aan het stappelen. Ineens hoorde hij vreemde wezem. Hij draaide zic rustig om en bukte zich. Hij zag een blauwe draak. Die leek nog geen contact met mensen te hebben gehad. Maar ineens draaide hij zich weer snel om toen hij nog harder gekraak hoorde. Zijn ogen werden klein toen hij de pestkop weer zag. Zijn ogen stonden verveeld. "Het is inderdaad een mooie nacht... " Zei hij cool. Hij voelde zich een beetje ongemakelijk toen hij merkte dat er nu twee draken in de buurt waren. Hij besloot stil te staan en te wachten wat er nu zou gebeuren. Zijn blonde oge plakten voor zijn ogen. Zijn hoofd gleed af en toe naar de een en de ander draak.

Ze probeerde half te glimlachen toen de jongen zich omdraaide. Automatisch ging ze hem met Laurens vergelijken, maar ze kon niet veel vinden. Ze moest zich toch eens gaan inprenten dat ook in het ras van de mens iedereen een individu is, zei ze streng tegen zichzelf en bleef de jongen aankijken. Toen, tegelijkertijd met de jongen die zich omdraaide, schoot haar blik naar de andere kant van het kleine open stukje tussen de bomen. Een rode draak kwam te voorschijn en zei iets tegen de jongen. Het meeste wat haar verbaasde was de toon waarom de draak het zei. Een toon die haar totaal niet aanstond. Automatisch zette ze al haar zintuigen op scherp en liep dichter naar de jongen toe. Het leek wel alsof de draak elk moment een gevecht wilde starten. Verbaasd bekeek ze hem. Waarom zou hij ingodsnaam een gevecht aan willen gaan met een mens. Ten eerste was het verpeelde moeite, je hoefte er maar op te gaan liggen en ze waren plat. En ten tweede had het toch helemaal geen zin. De jongen had nog steeds een neutrale houding, wat ze wel op prijs stelde. 'Je kan ook op een aardigere manier iemand begroeten,' haar heldere stem klonk scherp en ze keek strak naar de rode draak. 'Niemand stoorde je toch? Als ik het goed heb, kom jij hier als laatste binnenzetten. Dan zou ik toch iets aardiger doen, misschien had je wel iets heel belangrijks verstoord,' ze bleef hem aankijken. Draken met een ego die groter was dan zijzelf inhielden mocht ze niet. Hij moest maar eens nadenken over zijn gedrag, voordat hij andere mensen beoordeelde. Haar blik keerde zich terug naar de jongen, en zocht iets om tegen hem te zeggen. 'Ik hoop niet, dat ik je stoorde in iets,' zei ze toen een beetje twijfelend. Wie weet had zij net hetzelfde gedaan als, waarvoor ze de rode draak had gewaarschuwd.

Darko hielt zijn blik op Lex gericht toen hij merkte dat de jongen geen gevecht zou starten nam hij zijn normale houding aan. toen de blauwe draak die Darko eerder tussen de bomen had zien staan dichterbij kwam en hem een soort van waarschuwing gaf hielt hij zijn kop even scheef en luisterde naar haar, maar de woorden hadden geen betekenis voor hem. 'dan zal ik me hier neer leggen!' zei Darko naar Lex en hij ging liggen, zijn blik nogsteeds op Lex gericht. 'en wat jouw betreft juffie zou ik maar even kalm blijven, want ik was er niet op uit om te gaan vechten! als ik dat had gewilt dan was ik wel heel anders binnen komen vallen dacht je ook niet?! vroeg hij op sarcastisch toon aan de blauwe draak die duidelijk zich aan hem stoorde. Darko keek even beide personen aan die een eindje van hem af stonden. een vreselijke jeuk aan de rechterkant van zijn kaak begon hem te ergeren en hij begon uit gebreid te krabben met zijn achterpoot en schudden zijn kop toen hij klaar was, daarna keek hij weer naar Lex en Leona.

Hij keek op toen de blauwe draak zich naar hem beweegde. Hij glimlachte vriendelijk naar haar maar zweeg. Het leek dat ze voor hem opkwam. Hij luisterde mee. Na een lange gesprek grijnsde hij fel. Hij vond het waardevolle woorden. Maar hij wist dat het vaak geen nut gaf op koppige slechte draken. Hij zag al hoe de draak reageerde. Het vate de woorden van het vrouwlijke wezem slecht op en misbruikte het. De draak ging voor hem liggen. Hij keek de draak droog aan. "Waar ben je mee bezig? Ik heb nog nooit gezien hoe een draak zijn trots misbruikt." Hij dacht dat deze draak slimmer was. Maar het was duidelijk een soort domme ras dat graag andere lastig viel. Hij schudde zijn hoofd. Toen de draak zijn laatste woorden uitsprak. "Ik zag je anders wel in een vechthouding staan hoor!" Zei hij met een duidelijke stem. Hij bleef rustig. Hij was niet iemand die draken dode. Dat was meer het werk van een drakenjager. En temmer paste nou ook niet echt bij hem. Aangezien hij nooit een draak temt dat hij zelfs niet kent. Hij was een soort iemand dat graag contact hield met de wezems. Zijn blonde haren waren door de wind uit zijn ogen weg geblazen. Zijn droge lippen krulden.

Een beetje geïrriteerd keek ze naar het rode wezen die ging liggen. Terwijl ze hem hoorde spreken begon ze te grinniken. Hij sprak zichzelf zo erg tegen als je zijn woorden met zijn gedracht vergeleek. Ze begon harder te grinniken toen ze de jongen hoorde praten, en hij eigenlijk haar gedachtes zei. 'Ik ben het met de mens eens. Je was duidelijk op een gevecht uit, hoe je hier kwam binnen stormen,' en ze keek het rode geval strak aan. 'Ik zou maar even een toontje lager zingen,' zei ze als afsluiting van het gesprek. Ze had niet heel veel zin om met hem te praten. En eerlijk gezegt, was ze veel nieuwschieriger naar de mens dan de rode draak met een te grote ego. Hoewel haar aangeleerde afkeer tegen mensen een nogal hele grote deuk had gekregen door Laurens - wat ze alles behalve erg vond - was ze nog wel een beetje voorzichtig naar andere tweebenen. Langzaam ging ze naast de boomstam staan waar de jongen op zat en keek hem aan, niet wetend wat ze precies moest zeggen. Ze baalde ervan dat de rode draak was binnen komen zetten, ze had dit rustig willen doen. Op haar tempo, zonder rare onderbrekingen. Een eerste indruk bepaalde eigenlijk alles, vond ze altijd. En de rode had zijn eerste indruk behoorlijk verpest, dacht ze geïrriteerd. 'Wat is je naam, tweebeen?' vroeg ze toen op normale toon alsof er net niets gebeurd was. Haar blik werd even getrokken naar de verschillende balen hout die verspreid lagen. 'Waar was je mee bezig, als ik vragen mag?' klonk haar heldere stem erachter aan. Natuurlijk nam haar nieuwschierigheid het weer eens van haar angs over en ze liet haar kop iets meer hangen, om de jongen beter te kunnen zien. Met een schuin oog hield ze de rode draak in de gaten, elke beweging zou ze zien.

'waar ik mee bezig ben is deze nacht hier rusten en morgen weer verder trekken. en van misbruik hoeft een mens niets te zeggen, vele van jouw soort maken van alles misbruik.' sneerde Darko en hij keek Lex scherp aan de jongen had hem dan wel niks gedaan, maar mensen daar had hij al van af dat Darko uit zijn ei gekropen was een bloedhekel aan. 'en die gevecht's houding was alleen maar voor de zekerheid van laatst, het was iets wat ik niet had moeten doen.' voegde Darko er buuks aan toe, maar op een manier die met zo rauw was als hij het anders meende. je kon duidelijk horen dat hij niet vaak zijn verontschuldiging aan iemand maakte. zijn blik gleed naar de blauwe draak en een duidelijke ergernis was van zijn gezicht te lezen. het vuur dat Lex had aangelegt schoot ineens omhoog en met een snelle beweging bleef het vuur met een gezicht van een roofdier vlakvoor haar kop hangen, maar het bleef met het hout verbonden waar het vuur oorspronelijk vandaan kwam. het vuurwezen bleef even voor de blauwe draak hangen en snelde daarna terug naar het hout waar het erder rustig had liggen knappen en de sintels sprongen weer vrolijk van het ene blokhout naar het andere. zijn ogen waren nu op Leona gericht en zijn blik was doordringend. 'als ik kwaad in de zin had dan was dit mens al verbrand geweest nog voor hij me gezien had!' zei Darko spottend en hij sloeg verveeld met zijn staart om duidelijk te maken dat ze het niet te ver moest gaan. Darko was niet snel op zijn tenen getrapt, maar als ze door bleven gaan dan maakten ze hem kwaad. tegen over Lex bleef hij rustig, maar als Leona zodoor ging had ze dadelijk een paar brandwonden. zijn blik gleed weer naar Lex. 'et is niet dat alle mensen hetzelfde zijn, maar jullie werken bijna op dezelfde manier.' zei Darko op rustigere toon en het leek een stem van een vreemde voor Darko zo rustig sprak hij alleen als hij het meende.

Hij keek van de een naar de ander. Hij hied er niet zo van om te strijden. Hij wilde op een vraag stellen. Maar blijkbaar dacht Drako dat die voor hem bedoelt was. Hij negeerde de slechte dingen die uit de draak zijn bek kwam. Je kon er helaas niet mee laten stopen. Hij zal door blijven gaan. Hij keek naar de blauwe draak die indertussen bij hem kwam zitten. Hij keek op toen ze een vraag aan hem stelde. Tweebeen? Is dat een naam voor mensen? hij glimlachte in zich. Maar daarna bleef hij weer serrieus. "Ik ben Lex, 20 jaar jong." Hij vond dat hij niet oud was. Hij was wel volwassen. Soms dan. Want hij hield er nog van om lol te maken. Hij keek even weg naar zijn stapels hout. Maar daarna keek hij weer naar de blauwe. "En wat is jouw naam." Hij besloot maar niets tegen de rode iets te zeggen. Aangezien die toch zo op zijn tenen is getrapt.


(tijdelijk inspiratieloos)

Ze hief geïrriteerd haar blik weer terug op de rode draak toen hij weer sprak. Een beetje spottend keek ze hem aan terwijl hij zijn verklaring gaf. 'Je zag mij toch ook niet in aanvals houding aankomen? Wat wil je verwachten was één mens tegen jou kan doen?' zei ze een beetje met een minachtende toon in haar stem. Ze hoopte niet dat de jongen - die blijkbaar Lex heette - het verkeerd en tè persoonlijk opvatte. Maar ze probeerde een punt te maken. 'En je houd je maar een beetje in tegen deze tweebeen. Als je een slaapplaats zoekt, en je die híer wilt hebben, moet je je toch even aanpassen,' zei ze als laatste en keerde zich weer naar Lex. Een schok kwam door haar heen toen het vuur opeens begon te vervormen en naar haar toe kwam. Verbaast keek ze naar het vuur dat nu een gedaante aan nam. Haar ogen schoten naar de rode draak en zag zijn geconcentreerde blik. Meteen snapte ze dat hij het was, en keek een beetje droog naar hem. Waarschijnlijk probeerde hij haar òf bang te maken, òf te laten schrikken. Oke, ze was wel even geschrokken, maar wat hij kon, kon zij gedeeltelijk ook. Niet dat ze zin had om met haar krachten te koop te lopen. Ze keerde haar blik weer terug naar Lex en liet haar kop iets hangen, zodat ze hem recht kon aankijken. 'Hallo tweebeen. Mijn naam is Leona,' glimlachte ze ligt. Nou, deze kennismaking met een nieuw mens ging best soepel, dacht ze vrolijk. Ze moest grinniken toen hij zijn leeftijd zei. 'Nou Lex, ik ben 427 jaar jong,' grijnsde ze vrolijk naar hem. Ze vond het wel grappig, en moest gelijk terug denken aan de reactie van Laurens toen hij achter haar leeftijd kwam. Voor haar ras was het een best jonge leeftijd, maar voor tweebenen best oud, was ze achter gekomen. 'Waar was je eigenlijk mee bezig, met dat hout?' herhaalde ze haar vraag nieuwschierig.

Darko slikte een repliek in die te beledigend zou zijn zelf voor draken. hij gromde kort om zich op de een of andere manier af te reageren. en ging verliggen. zijn blik was hard, maar toen hij hoorde dat Leona jonger dan hij was grininkte hij zacht, maar duidelijk hoorbaar. Darko hielt zijn blik af gewent van Lex en Leona, en was even in gedachten verzonken tot hij een verdacht geluid hoorden. het moetsen tweebeners zijn, maar wel met panser's. en een ruk stond Darko op het ging zo snel dat het leek of hij zowel Lex of Leona aan zou vallen, maar zijn kop stond niet hun kant op. zijn houding was niet meteen gevecht's klaar, maar eerder zoals een boze kat zou gaan staan als iets niet goed was. een laag sissend geluid kwam uit zijn bek en de vogels in de buurt die sliepen schrokken op en vlogen luid krijsend weg. Darko bleef staan zoals hij stond en soms verstapte hij voor een beter zicht tussen de bomen. alleen de draken konden de schimmige figueren tussen de bomen zien sluipen. wie het ook waren ze hadden geen goed in hun zin.

Hij keek nog even naar Drako toen Leona haar punt maakte. Het kwam er wel beledigend over bij hem. Maar hij zweeg. Toen het gesprek tussen de twee gestopt was was ze weer tegen hem bezig. Hij knikte. " Hm vrij jong inderdaad. Ik ken een oeroude draak. Ze is 1000den jaren oud. Ze kan nog langer mee." Hij grijnsde. Hij hield er van om bijzondere draken te vinden. Toe hij nog een vraag hoorde grijnsde hij. "Ik ben een huis aan het bouwen. Aangezien ik nergens meer veilig ben moet ik een woonplaats vinden. En dat komt hoog in de bomen terecht. Zo vinden de soldaten me minder." Hij keek even weg. Zijn leven was werkelijk niet makelijk meer nu ze op hem joegen. Hij keek op toen de rode draak ineens raar deed. Het leek eerst dat ie hem wilde aanvallen. Hij sprong van de boom af en wou naar zijn zwaart springen. Maar toen veranderde het van koers. Hij keek raar toe naar de draak.

Ze grinnikte ligt toen Lex over de leeftijd van een andere draak sprak. 'Ja, ik ben eigenlijk helemaal niet zo oud. Ik ben zelfs nog niet eens volwassen voor mijn soort,' zei ze een beetje gepikeerd, en negeerde het gegrinnik van de rode draak, hoewel ze het niet kon laten hem boos aan te kijken. Haar blik ging van plezierig naar ston verbaasd toen hij uitlegde wat hij aan het doen was. 'In... in de boom?' stamelde ze perplex en haar blik gleed automatisch naar de boomtoppen boven hun. 'Hoe wil je dat voor elkaar krijgen? Mensen wonen toch niet in bómen,' zei ze, meer voor zichzelf dan voor de buitenwereld. Ze sprak wel vaker uit wat ze dàcht, dan wat ze werkelijk wilde zeggen. Met verbaasde ogen keek ze de jongen weer aan. Was hij krankjorum, of gewoon misschien een beetje slim - op een heel merkwaardige manier - omdat hij dit idee in zijn hoofd had gekregen. 'Waarom zitten ze je dan achterna? En wie zij ze?' de vragen rolde uit haar mond. Het was ook zo verwarrend, die mensen. Ze vergat telkens dat ze niet zoals andere waren, elk mense was een eigen individu. Met een eigen karakter, gewoontes en geschiedenis. Ze moest eens ophouden ze te vergelijken met andere dieren. Uit haar ooghoeken zag ze de rode draak opeens met een ruk in beweging komen en ze reageerde automatisch daar op. Haar lippen kwamen omhoog een een harde grom kwam uit haar bek. Haar nek was gestrekt, horizontaal en haar vleugels opgeheven, maar niet uitgeklapt. Toen ze merkte dat hij niet zijn woede op hun gemikt had, ontspande ze iets. Ze volgde een beetje verbrouwereerd zijn blik en tuurde tussen de bomen. Ze opende haar neusvleugels om een misschien onbekende geur te ontdekken. In eerste instantie rook ze de jongen - Lex - en toen de geur van de rode draak. Ze concentreerde zich meer op de geuren die zich verder in het bos bevonden en rook een andere geur. Een standaard geur - die elke tweebeen met zich mee droeg - en een individuele geur die bij elk persoon anders was. Haar ogen versmalde zich en ze schakelde haar zicht over naar warmte bronnen - waardoor haar ogen zich diepzwart kleurden - en tuurde tussen de bomen. Daar zag ze een paar wazige stipjes rennen, en ze gromde zacht. Op de een of andere manier vertrouwde ze het niet.

wat voor mensen zich tussen de bomen op hielden wist Darko nog niet, maar hij, Lex en Leona zouden het snel weten. Darko sloeg boos met zijn staart tegen een rotsblok die in grint uit elkaar viel. Darko waarschuwde diegene die zachtejes in het donker aan het rennen waren, want als ze een uitval zouden doen. dan zouden ze spijt krijgen! Darko's lange scherpe tanden glommen in het schemerige maanlicht van de halve maan en hij opende zijn tweede ooglid die elke draak bezat. bijna gelijk zag hij dat de gedaantes dichterbij waren dan Darko eerder gedacht had. het gesis werdt luider en voor mensen ondragelijk, behalve als ze dotten gras in hun oren hadden gestopt. dikke touwen met grote anker-vormige-weerhaken schoten de licht kring binnen. de plotselinge aanval deed Darko steigeren en sommige haken bleven achter zijn poten hangen. Darko brulde luid en greep naar een van de dikke touwen en beet het na twee keer door. vanuit zijn ooghoek kon Darko zien dat er nog meer haken naar het vuur gegooit werd, maar daar bleef het niet bij verschillende soldaten bestormde de lichtkring en kwamen met getrokken zwaarden aan rennen. de eerste de beste soldaat die zich te dichtbij Darko waande werdt gedood door eensnelle beweging van zijn voorpoot en hij trok de man half open. een andere greep hij met zijn bek en beet de andere soldaat dood. luidkeels kwamen er meer en Darko grijnsde vals zijn woedende brul was oorverdovend en hij zou nog vele doden die te dicht bij hem zouden komen of Darko zouden aanvallen!

Hij deed een oog dicht een grijnsde. Hij knikte bij de eerste antwoord die ze aan hem gaf. Hij keek op toen hij de vraag hoorde van de boom. "Naar mijn weten zou het best mogelijk zijn om een hut te kunnen bouwen hoog in de bomen. Er bestaan zelfs stammen die in bomen leven." Hij viel stil toen de draak nog meer vragen stelde. Hij grijnsde nog breder. "Ach das echt een lang lang verhaal waar ik je niet mee wil laten vervelen." Hij keek op toen hij Drako niet meer zag. Hij hoorde wel luid gebrom en mensen. Meteen sprong hij recht en greep naar zijn waardevolle zwaard. Daarna zocht hij de rode draak. Maar het was niet moeilijk om die te vinden. Hij keek verbaast op toen hij soldaten zag. Hij keek enkele aan. Hij zag dat ze beseften dat ze hem moesten hebben. "O, geweldig." Begon hij te mompelen en hield zijn zwaard klaar voor de strijd. Meteen sprong hij op een af en stak die neer. Bloed gieten was natuurlijk nooit zo goed. Maar hij moest zich eenmaal verdedigen.

Darko was niet ver van het kamp waar Lex zijn vuur had gemaakt. zijn blik ging uit naar de soldaten die steeds maar kwamen aan stormen. hij consentreerde zich op het vuur en beval het tussende bomen naar hem toe te komen. met een grauwend gebaar kwam het vuur van het hout en liet die smeulend achter. met snelle tred kwam het vuurwezen tussen de bomen door naar de rode draak. de soldaten verstompte even toen ze het schepsel zagen aan komen, maar Darko grijnsde breed en beval het vuurwezen de soldaten aan te vallen. het wezen stormde naar voren en zetten de soldaten die het aanraakten in licht te laaien. Darko hoorde ijzer op ijzer en keek even naar Lex die was gaan vechten met de soldaten die langs de draak heen waren gerend. toen pas zag Darko dat Lex geen tegenstander was die hij in het mens dacht gezien te hebben, maar eerder een zielsverwante tegen het menselijke-ras dat zich alles maar toe eigende of verwoeste. Darko's blik ging weer naar voren en hij vocht verder tegen de tweebeners in blik.

Met een grauw naar de tweebeners die nu van alle kanten leken te komen hief Leona zich op haar achterbenen. De schrik was groter dan haar moed, en sloeg naar een tweebeen die te dicht bij kwam. Vechten was niet haar ding, absoluut niet! Toen ze een steek voelde in haar zij, en zag dat een van de tweebenen - die trouwens in een raar soort kleding waren gestoken wat haar best wel onhadig leek, omdat het onbuigbaar was - haar met zijn zwaard in haar zij had gestoken. Toen nam haar woede haar hele hard in beslag en zwiepte met een krachtige slag van haar staart de irritante tweebeen-in-blik weg, terwijl ze weer op vier poten kwam te staan. Met een brul draaide ze een kwartslag en opende haar bek. Een straal van oranje/rood vuur schoot uit haar bek en sloeg als een muur tegen de aankomende soldaten. Ze hoorde ze gillen, en in haar hart voelde ze een steek van pijn. Ze wilde niemand doden, niemand pijn doen. Uit haar ooghoeken zag ze dat de tweebenen-in-blik de jongen Lex nu ook aanvielen. Een waas viel voor haar ogen toen ze een blijk van herkenning zag. Voor een moment zag ze Laurens, vechtend met een zwaard in zijn handen tegen de rare tweebenen-in-blik. Binnen in haar knapte iets. Wie aan Laurens kwam, kwam met haar woede te maken. Met een sprong wierp ze zich voor hem en sloeg de blikjes weg. Ze grauwde, pakte er eentje in haar bek en haar tanden gleden met een luide knal door het blik-dat-blijkbaar-kleding-was van de tweebeen heen. Ze gooide hem weg, en keerde haar blik naar rechts. Ze zag ook Drako vechten, en een moment wilde ze dat ze hier nooit was gekomen. Waarom was ze niet meteen omgekeerd toen ze de jongen had zien zitten, en vervloekte haar nieuwschierigheid.

Hij hoorde achter zich een soldaat maar kon niet snel genoeg omdraaien. Maar gelukkig hielp leona hem. Hij staarde nog heel even naar de soldaat die veroerloos zat. Hij keek daarna weer op zei toen 2 mannen tegelijk op hem af kwam. Lenig nam hij een salto en lande tussen de twee. Hij stak recht in de buik van een nogal brede man. Hij voelde ineens dat hij werd neergeklapt met de vuist. Hij belande op de grond. Hij voelde het bloed van zijn gezicht aflopen. De man wilde Lex vast nemen. Lex begon zich los te vriengen. Hij nam een kleine mes uit zijn zak en sneed de slok darm open. Duizelig keek hij om zich heen. Hij zag dat de soldaten op de vlucht stonden. Hij zuchtte opgelucht en plofte vermoeit op de grond.

overal vluchten de soldaten nu en Darko brulde luid, om er zeker van te zijn dat ze angst met zich mee namen. daarna draaide hij zich om en trok de overige haken van zijn poten die achter zijn schubben waren blijven hangen. Leona was ook komen vechten en Darko knikte goed keurend naar haar en liep naar Lex die niet veel groter dan een draken jong van een jaar was. zijn kop naar de jongen toe buigend keek hij Lex rustig aan. zijn stem was hard, maar niet respectloos. 'ik geef toe dat ik me in je vergist heb, mens!' zei Darko en hij wikkelde zijn staart rond Lex middel en nam hem weer mee naar het kampvuur en zetten hem nettjes op de grond bij de boomstam waar Lex eerder op gezeten had. het vuurwezen sprong weer terug op het smeulende hout en begon weer vrolijk te knetteren. Darko draaide zich lichterlijk om en ging goed liggen. zijn blik was nu op Leona gericht die net ver bij hem vandaan stond. 'en jij nestkuiken bent ook niet slecht in een gevecht!' gaf Darko haar een compliment. zijn vleugels vouwde hij opnieuw en keek van Leona weer naar Lex. wiens gezicht behoorlijk bloeden.

Met een laatste klap van haar staart sloeg ze twee tweebenen-in-blik het bos in. Ze grauwde met een woest gebrul de twee na en keek snel om zich heen. In een oogwenk zag ze Lex op de grond zitten, besmeurt onder het bloed. Haar blik schoot terug naar de omgeving en zag Darko, die nu ook bevrijd was van de tweebenen-in-blik. Haar hele lichaam stond te trillen op haar poten, en ze keek een beetje wild om zich heen. Dit korte gevecht had haar hoofd helemaal door elkaar geschud. Ze was nooit een vechter geweest, en het verwilderde was nogal in haar opgekomen. Haar blik schoot heen en weer van het punt waar de tweebenen-in-blik-die-hun-pijn-hadden-gedaan naar de rode draak die er nogal rustig onder bleek en naar Lex, die nog steeds bloedend op de grond zat. Haar blik bleef op het laatste rusten en keek hem onderzoeken aan. Langzaam werd ze rustiger, en het trillen in haar lichaam hield op. Haar zintuigen waren nog steeds tot het uiterste gespannen en ze liep langzaam en behoedzaam op de jongen af. Onderweg greep ze wat van de lijken en smeet ze het bos met een grote zwaai in. Ze wist dat de rode draak wel goed zou komen, maar ze was wat minder zeker over de jongen. Haar kop hing laag en ze zocht zijn blik met haar inktblauwe ogen. 'Lex?' zei ze zachtjes, haar eigen stem nog niet vertrouwend. 'Alles goed?' zei ze er maar achteraan, niet wetend wat te zeggen. Ze keek naar het bloed dat nog steeds langzaam over zijn gezicht droop en haar hart kromp ineen. Ze kon niet tegen pijn, en al helemaal niet tegen die van een ander. Ze ging naast hem liggen en keek naar zijn wond. 'Die moet je laten verzorgen,' zei ze schaapachtig. Haar blik schoot naar de rode draak toen hij sprak. Een zacht gegrom kwam uit haar keel en ze keek hem woest aan. 'Wat wilde je daarmee zeggen, rooie?' zei ze beledigt. Nestkuiken, dat is wel heel erg.

Darko begon te grijnzen en hij keek Leona aan. zijn blik gleed van haar naar Lex en zijn hals uit rekkend kwam Darko met zijn kop bij Lex. zijn lange tong schoot uit zijn bek en hij likte over de wond aan Lex's hoofd. zijn tong was niet ruw, maar ook niet zacht. de wond was schoon van bloed, maar zijn speeksel hielt het bloeden tegen. nadat Darko dit had gedaan trok hij zijn kop weer terug en keek naar Lex die nog versuft op de boomstronk zat. Leona mocht dan wel een goede vechter zijn, maar ze bleef een nestkuiken voor darko. 'als ik zeg dat je een Nestkuiken bent dan ben je ook een Nestkuiken!' zei Darko streng en bij die woorden keek Darko Leona weer aan. zijn blik bleef even streng op haar rusten, maar als snel keek hij weer naar Lex die nog geen woord gesproken had. 'alles verder goed met je Lex?' vroeg Darko een beetje bezorgd.

Hij knikte een beetje. Erg zou het nou ook weer niet zijn. Misschien een lichte hersenschuding. Hij glimlachte lichtjes. "Het gaat best. Alleen een diepe wond. Gaat het met jullie?" ZIjn ogen bekeken de draken die in zijn ogen in prima staat zijn. Hij voelde ineens een glibberige tong die op zijn wond prikte. Het was Drako. Dat verwachte ik niet van jou." Hij grijnsde


(Kort kort kort zat op school en moest er af

Ze glimlachte naar Lex toen hij antwoord gaf. 'Met ons is alles goed. We kunnen wel tegen een stootje,' zei ze vriendelijk. Toen keerde ze langzaam haar blik naar de roode draak, toen hij zijn woorden uitsprak. Ze sisde woedend en keek hem aan. 'Pardon?' zei ze zachtjes en draaide een kwartslag naar hem. Haar vleugels richte ze automatisch een beetje op en ze strekte haar nek een stukje. Met vernietigende ogen keek ze hem aan - als blikken konden doden, mooi gezegte - en opende haar bek. 'Dus omdat jíj zegt dat ìk een nestkuiken ben, ben ik dat. Meneer heeft zeker te lang in de zon gelegen, of met zijn vuur gespeeld,' sisde ze woedend. 'Misschien moet jij je mond maar eens gaan houden. Niemand heeft jou aanwezigheid hier op prijs gesteld. Ga naar je mama, het is etenstijd,' grauwde ze en keek hem vernietegend aan. Ze was geen agresief typ, vechten was niets voor haar. Maar je moest haar niet zomaar gaan beledigen. Ze liep een paar passen naar Lex, de roode in de gaten houdend en keerde haar woorden naar hem. 'Ik denk dat meneer en zijn ego hier te veel plek in gebruik nemen. En ik moet maar eens weg, ik moet Laurens nog zoeken,' ze knikte licht naar Lex. 'Gaat het goedkomen met jou?' vroeg haar stem zachtjes. Ze richte zich weer op en liep wat naar achter om ruimte te krijgen.

Darko keek de blauwe draak boos aan en ging staan op zijn machtige poten. 'elke draak die jonger dan ik ben is een NESTKUIKEN!' gromde Darko dreigend en zijn vleugels opende zich dreigend. hij was geen tegenspraak van een jongere draak gewent, omdat hij lange tijd alleen had gereisd en hij kromde zijn nek zo dat zijn kop bijna tegen zijn borst aankwam. wat een indruk zou wekken dat hij breeder dan normaal was. 'ik heb geen moeder nooit gekent dus waar die leeft moet zij weten en als ik honger krijg ga ik voor mijn eigen eten zorgen!' zei Darko met dezelfde dreiging in zijn stem en zijn ogen bleven op die van Leona gericht. zijn ego had Darko nog nooit over nagedacht, maar die had hij zover hij wist niet het was altijd zichzelf en wie er dan in zijn buurt was. Darko zag dat Leona een paar passen naar achter deed, maar hij bleef waar hij stond en keek toe naar wat de draak nog meer zou doen of zeggen. Lex was gewond en hij had zich in Lex vergist, maar dat zou hij bij dit mens nooit meer doen, want Lex had zich in zijn ogen bewezen waardig te zijn. Darko bleef opletten of Leona geen onverwachte dingen zou gaan doen buiten wegvliegen.