De kamer van Toxic & de jongen.

Toxic merkte Sumu op, even later voegde Misery en Sombra zich bij hem. Blijkbaar kregen ze allemaal honger. Ze zouden de komende tijd veel eten en vooral veel groeien en leren. Ze glimlachte teder bij de aanblik van de drie jongen die om eten smeekten. Nu zou ze ze gewoon geven, later zouden ze er iets voor moeten doen, maar dat zou pas zijn als hun melktandjes gewisseld waren. Ze herhaalde het proces van het opbraken van vlees in een groter gewicht om de maagjes van alledrie te kunnen vullen. Het was belangrijk dat ze hun behoeftes vervulde zolang ze dat nog niet zelf konden. Het zou niet lang duren voor ze vast voedsel konden eten, ook het zelf vangen van kleine prooidieren zou niet lang op zich laten wachten. Meestal hoefde ze alleen het instinkt wat op te wekken door hen af en toe wat levende muizen of andere kleine zoogdieren voor te schotelen. Ze keek trots naar haar nageslacht. Ze zouden snel groot en sterk zijn en een goede aanwinst voor de groep zijn. Daar was ze zeker van. Ze keek naar het nest en hoopte het geluid van een brekende eierschaal en het hulpeloos piepen van een pasgeboren jong te horen maar het bleef stil op het zachte, spookachtige ratelen van de botjes aan de muur na. Zou het dood zijn? Ze had laatst nog antwoord uit het ei gehoord, voordat de andere jongen geboren waren. Als het dood was zou ze het ei opeten om de verloren eiwitten in te halen die ze verloren was tijdens het leggen van het ei, hoe wreed het ook klonk. Dit maakte de kans van overleven voor haar én de nog levende jongen groter.

Rake lag verveeld naar zijn slapende de broertjes en zusjes te kijken. Maar langzaam werden ze een voor een wakker en liepen wat onhandige naar hun moeder en begonnene te piepen om voedsel. ,Waarschijnlijk hebben ze honger, Dacht rake en keek afwachten naar zijn moeder en toen naar zijn broetejs en zusjes die om voedsel vroegen net zoals hij had gedaan toen hij wakker was. De grote lichtgrijze draak braakte weer wat voedsel op, wat nou veel meer was dan bij hem. Rake keek afwachten tot ze klaar zouden zijn met eten. ,Nou kan ik spelen, dacht Rake. Rake liep alvast naar zijn broertjes en zusje en snuffelde voorzichting aan ze een voor een snoof hij de geur binnen. Ze ruikte allemaal naar de lichtgrijze draak en toch ook een beetje anders. Zijn staart zwaaide vrolijk heen en weer en zijn vleugels hingen een beetje slap naar de grond toe. Rake vond het maar raar wat kon hij met die dingen. Rake maakte een ongeduldige piep geluid naar zijn broers en zusje, hij wou spelen en gaf de dichtebij zijnde draakje een speelse duw in haar flank en keek uitdagend, Ik heb nou lang genoeg gewacht, Dacht hijzelf. Benieuwd naar de reacties van zijn broes en zusje keek hij ze aan.

Sombra begon instinktief te eten. Toen het lege, hongerige gevoel weg was likte ze haar lippen. Op dat moment kreeg ze een duuw. Hee!' ze gromde en dook op het rood gekleurde broertje zodat ze samen over de grond zouden rollen. Ze zwiepte met haar staart en zakte was door haar voorpoten voor ze haar volgende sprong maakte en boveno hem terecht kwam. Meteen beet ze in de kammen die aan de zijkant van zijn kop zaten. Ze beet niet hard en het was vriendschappelijk bedoeld. Onwetend leerde ze hoe ze moest vechten en ze zou op deze manier haar eigen vechtstijl ontwikkelen in de loop der tijd. Ze schudde met haar kop en graap zich vast aan zijn flanken zonder hem echt te verwonden. Ze verloor haar evenwicht en viel om waardoor ze hem mee zou trekken. Ze liet los en klauterde over hem heen waarna ze uitdagend een eindje wegrende voor ze zich omdraaide en hem aankeek met een brede grijns en fonkelende oogjes. Daar had hij niet van terug! Ze zwiepte met haar staart en wachtte tot hij haar achterna zou komen terwijl ze klikkende geluidjes maakte. Ze had haar vleugels opgevauwen tegen haar flanken zodat ze niet in de weg zaten.

Hij lachte toen zijn zusje begon te grome maar ze heild het daar niet bij, ze dook op hem af en ze rolde samen over de grond. Toen ze van hem af ging zwaaide hij vrolijk met zijn staart en zijn zusje ook. Ze maakte nog een sprong en Rake liep snel een stukje opzij, maar ze landen boven op hem en hij voelde zachtjes dat hij in zijn kammen werd gebeten. Hij maakte een vrolijk geluid en schudde zijn hoofd heen en weer maar ze liet wel meteen weer los.
Hij wist niet dat hij nou leerde hoe hij moest vechten, en dat hij op deze manier ook zijn zusje leerde hoe ze kunnen vechten en een eigenstijl ontwikkelende. Ze beet nog zachtjes in zijn flank en toen verloor ze haar evenwicht en viel om waardoor Rake mee werdt getrokken. Ze liet los en klauterde over Rake heen wen rende een stukje verder weg daar eek ze hem uitdagend aan. Rake kon duidelijk de brede grijns en fonkelende oogjes zien.
Ze zwiepte met haar staart en wachte Waarschijnlijk tot hij op haar afstormde. terwijl ze wachten maakte ze klikkende geluidjes. Rake grijnsde breed terug stond op en vouwde zijn vlugels netjes tegen zijn flanken een en rende toen op Sombra af en met een grote sprong hij boven op haar en beet zachtjes in haar kam boven haar hoofdje. Snel klauterde hij van haar of en gaf haar een zacht maar hard genoeg duwtje zodat ze op de grond ze moeten vallen. Ze veil met een zachte plofje op de grond en hij zeten zijn pootjes op haar boven buik en heild zijn staart hoog en piepte luid en beet zachtjes in haar flankje.

Azazeal was weer een tijd weggeweest uit DW Omdat hij een paar zaken had in een ander Land. (Ofzoiets) Er was geen minuut voorbij gegaan zonder aan Toxic te denken, die waarschijnlijk nuh de eieren al wel gelegd zou hebben. Droevig liet hij zijn kop hangen en keek hij naar de grond die ver onder hem voorbij gleed. "Wat ben ik voor een echtgenoot en een vader?" Azazeal beet op zijn tanden en was kwaad opzichzelf. Hij beloofde zichzelf dat hij beter voor zijn partner zou zorgen en voor de kleintjes. Hij moest maar meer tijd zien te maken. Hij Vloog eindelijk DW weer binnen en hij keek rond. Er was nog niet echt veel veranderd en terwijl hij de grond afspeurde naar eten vloog hij verder naar de grot.
Na een tijd kwam azazeal aan in de grot. Geruisloos stapte hij naar de kamer van Toxic en keek naar binnen. Toxic had nog niet door dat Azazeal er was. '1...2...3...4... 4 draakjes' zei Azazeal inzichzelf. 'Ze zijn perfect' Hij schudde zijn hoofd. 'Ze verdienen een betere vader dan mij.' Zei hij nog steeds kwaad tegen zichzelf. Hij spreidde zijn vleugels even en daardoor rinkelde de botjes in de grot van Toxic harder. Toxic wist dat er iemand was.
Azazeal stak zijn hoofd naar binnen en kwam dan in de grot opening staan. Hij keek zijn partner aan en keek dan naar de kleine draakjes. "Kijk ze nou... Ze zijn geweldig." Zei hij tegen Toxic, en even draaide Azazeal zich om en nam een os mee de grot in en legde die neer bij Toxic. Azazeal hoopte dat Toxic niet al te boos was op hem, al haate Azazeal zich op dit moment harder. Hij kwam dieper de grot in en zette zich neer voor de ingang.hij legde zijn hoofd op de grond en keek de draakjes aan met een brede glimlach op zijn woeste gezicht.

Ze lag naar de spelende jongen te kijken, haar blik was van de ingang van de grot afgewend waardoor ze Azazeal en zijn zachte passen niet zag of hoorde. Toen ze botjes ratelden keek ze om. Zodra ze hem zag stond ze op en ging ze tussen hem en de jongen staan. "Dat weet ik" antwoordde ze hem met licht venijn in haar stem. Op dat moment had hij zich omgedraait om de os naar binnen te slepn. Hij was te laat, Zu had haar al een tijd geleden te eten gebracht en ze was behoorlijk wat aangekomen door de stier die hij voor aar had meegebracht waardoor ze uit haar vermagerde staat was gekomen. "Je bent laat, te laat" zei ze terwijl ze hem recht aankeek. Azazeal was er niet geweest om met haar het nest te bewaken en tijdens deze lange tijd haar te eten te brangen. Nu kwam hij met eten maar was er te laat mee. Een ander had voedsel voor haar meegebracht. Ze snoof. Ze was beledigd door zijn lange absentie en haar vertrouwen in hem kwijt. "Je zou het vertellen als je weer weg zou gaan, dat heb je niet gedaan. je liet me hier verhongeren. Nu kom je uit het niets met eten aanlopen en je bent te laat Azazeal, Zu heeft mij al te eten gebracht en ik heb niets meer nodig van wat jij meegebracht hebt." ze draaide haar rug naar hem om "ik dacht dat ik je kon vertrouwen, dat je het aankon. Blijkbaar ben je niet voor leiderschap gemaakt. Ik weet niet of je een medeleider óf partner kunt zijn. Ik ben mijn vertrouwen in je kwijt en je stelt me teleur." ze keek hem niet aan toen ze dit zei maar richtte haar blik op Sombra en Rake die aan het spelen waren.Ze moest een brok in haar keel wegslikken en veel moeite doen om haar tranen binnen te houden. Dit had te lang geduurt, hij was er te vaak te lang niet of ze hem nou nodig had of niet.

Doordat hij wat naar achter stond, kon hij niet zo snel bij het voedsel. Maar zodra hij erbij was begon hij het naar binnen te werken. Zijn broer en zus waren al aan het spelen, snel at hij door zodat hij ook kon spelen. Hij begon al aardig vol te raken en keek vanuit zijn ooghoeken naar de spelende soortgenootjes. Nu vond hij het wel genoeg. Even gaapte hij en toen draaide hij zich om, om ook te gaan stoeien. Meteen toen hij was omgedraaid, vergrootte zijn ogen. In de opening van de grot stond een andere grote draak. Misery slikte. Wie was dat? Hij was bezig een ding naar binnen te slepen. Snel draaide hij zich terug naar mama en ging tussen haar voorpoten staan. Mama stelde zich een beetje vijandig op tegen de andere grote draak. Misschien vond ze hem niet aardig. Dan moet ik hem ook niet aardig vinden, dacht hij. Zo stoer mogelijk liet hij zijn tandjes zien, die nog niet al te scherp waren, aangezien het nog melktandjes waren. Hij probeerde weer het spul van daarnet tevoorschijn te krijgen, wat wel lukte, maar het was niet al te indrukwekkend. Vragend keek hij op naar mama. Was het goed wat hij deed? Eventjes flapperde hij met zijn vleugels om het misschien wat dreigender te laten lijken. Hoewel hij zichzelf stoer voordeed, vond hij het toch wel een beetje eng. Daarom was hij blij dat hij veilig tussen zijn mama's poten stond. Eigenlijk wist hij niet zo goed wat hij met deze nieuwe, onbekende draak moest. Ergens voelde hij iets wat op het gevoel dat hij bij mama had leek. Maar als mama hem niet aardig vond, waarom zou het dan zijn papa zijn? Die andere grote was veel aardiger. Nog steeds met grote ogen, keek hij naar de enorme versie van zichzelf. Nog een keer keek hij boven zich naar zijn moeder en hoopte dat ze hem zou zeggen dat het goed was, of iets dergelijks.

Azazeal keek Toxic aan. Bij deze harde woorden verscheen er toch een krop in zijn keel. "Je bent laat, te laat" Zei Toxic. "Wat bedoel je daarmee?" Vroeg Azazeal zijn partner maar hij kreeg alweer antwoord. "Je zou het vertellen als je weer weg zou gaan, dat heb je niet gedaan. je liet me hier verhongeren. Nu kom je uit het niets met eten aanlopen en je bent te laat Azazeal, Zu heeft mij al te eten gebracht en ik heb niets meer nodig van wat jij meegebracht hebt. ik dacht dat ik je kon vertrouwen, dat je het aankon. Blijkbaar ben je niet voor leiderschap gemaakt. Ik weet niet of je een medeleider óf partner kunt zijn. Ik ben mijn vertrouwen in je kwijt en je stelt me teleur." Azazeal keek Toxic aan en zijn snuit veranderde in een droeve blik. Toxic had zich al naar hem omgedraaid en keek hem niet aan. Azazeal wou net wat zeggen, tot Misery bij zijn mama kwam staan. Azazeal zag wat Misery deed en de pijn werd nog groter. "Ik moest gaan door een belangrijke zaak die met mijn broer te maken had. Ik weet dat ik verkeerd was, weeral, maar het spijt me." Hij keek naar de babydraakjes en dan naar de rug van Toxic. "Maar ik heb de hint begrepen... Ik zal me terugtrekken uit de groep en je gerust laten verder als dat is wat je wil... Ik hoop alleen dat de kinderen me nog mogen zien." Zei Azazeal. Aan zijn stem kon je horen dat het hem echt speet en dat zijn hart in stukken lag. Hij bleef nog even staan en hoopte dat Toxic nog iets zou zeggen, maar deze bleef staan. Na een laatste blik op de kleintjes verraade de botjes tegen de muur dat Azazeal Weg gegaan was. Een brul vol verdriet, maar ook met een woede, die hij nu tegen zichzelf koesterde vulde de grot. Hij stapte weg van de grot van Toxic en bleef nog even iets verderop staan om nog even gedag te kunnen zeggen tegen de grot en deze achter zich te laten. Als Toxic wou kon ze hem nog altijd spreken.

Toxic sloot haar ogen, een traan rolde over haar wang en landde sissend op de grond waar hij een kein gaatje in de vloer brandde. Ze zuchtte en bukte zich naar Misery om een beetje troost bij haar te vinden. De duuwde haar snuit tegen Misery aan en nam haar vervolgens mij naar de vachten. Ze ging liggen en slikte de brok in haar keel weg. Dit was heel zwaar voor haar, ze hield écht van Azazeal maar kon hem niet vertrouwen. Continu had hij zaken in 'zijn eigen land' ze vond dat hij moest kiezen; óf zij en de jongen óf 'zijn eigen land' en zijn 'broer' ze richtte haar blik op al haar jongen. Wat moest ze nu? Ze had Azazeal de waarheid verteld, hem gezegd wat ze moest zeggen. Als moeder en leider, maar niet als partner. Het deed haar verdriet maar het luchtte ook ergens op om het eindelijk aan hem te hebben verteld. Ze kon zijn droevige brul niet aanhoren en legde haar kop tussen de vachten. Ze voelde zich vreselijk, waarom wist ze nog niet zo goed. Of eigelijk, ze wist het heel goed maar wou het niet geloven.

(flutpost T.T)

Misery keek verbaasd naar zijn moeder. Ze leek verdrietig. Om haar een beetje te troosten duwde hij zijn neusje tegen haar aan. Mama nam hem mee naar de vachten en ging liggen. Hij snapte het niet. Ze was toch boos? Even bleef hij naar mama staren en stond toen op. Langzaam liep hij naar haar toe en veegde zijn kopje tegen die van haar aan. Daarna keek hij nog even naar haar en rende toen naar zijn spelende broertjes en zusjes en stortte zich op de stoeiende berg van drakenlichaampjes. Hij hapte maar wat om zich heen, zonder te weten wie hij raakte, net zoals hij met zijn staart in de rondte sloeg. Het blad aan het uiteinde was nog niet zo scherp. De stekels op zijn kop waren overeind gaan staan. Na een tijdje wilde hij toch wel wat overzicht en hij wurmde zich uit de bewegende massa. Even nam hij een grote hap lucht en keek hoe ze met zijn allen over de grond rolden. Hij grijnsde en nam een aanloopje om zich daarna weer boven op de rest te laten vallen.

[inspiloos, aangezien er door de anderen niet veel gereageerd wordt, kan ik daar niet goed op reageren..]

Rake keek verbaast op toen er een grote draak de grot in kwam met een stuk vlees. En heild meteenop met spelen, Moeder ging tussen de vreemde draak en de ander broertjes en zusje staan. En kwam eerst driegend en kwaad over, maar ze veranderde al snel van houding en leek verdrieting en gekwets te zijn, Rake ging tussen zijn moeders poten staan. Misery deedt het zelfde en probeerde eng en driegende over te komen naar de onbekende draak, waarna ze vragende naar moeder keek. Rake ging zitten en keek eerst vragend naar de indringeren en toen naar zijn moeder. En liet zijn tandjes even zien aan de draak. Mama en de onbekende draak leken elkaar niet te mogen. Althans mama mocht hem niet, zou rake nou het zelfde moeten doen?. Dacht rake maar deze draak leek een beetje een mama gehecht te zijn en zijn geur leek op die van hem en mama rook ook een beetje naar hem. En de draak probeerde het goed te maken. Er ging even een woordwisselen tussen de twee draken, Rake kon het niet volgen het ging veel te snel. Maar zijn moeder leek teleurgesteld in de onbekende draak.
Maar de draak draaide al snel weer om en brulde luid het klonk erg somber. Mama leek een beetje verdrietige en Rake snapte het niet zo goed. Vragend keek hij naar mama en een beetje sombere. Misery duwde haar neusje tegen moeder aan en werdt opgetild en op de vachten gezet. Rake liep ook naar de vachte en klom op mama en liep behendige naar haar hoofd en staarde vragend naar haar sombere blik en droevige ogen, en likte toen over haar neus. Rake zag in zijn ooghoeken dat zijn zusje en broertjes al weer aan het spelen warem maar hij bleef even bij zijn moeder.

( stond op Sombra te wachte tot zij reageerd)



.

(oh sorry)

Sombra vond het stom dat de andere grote draak binnenkwam want nu stopte Rake met spelen. Dat niet alleen, mama leek somber van zijn aanwezigheid te worden. Ze blaaf vanaf een afstand kijken en wachtte tot de grote draak weg was. Snel liep ze naar haar moeder en ging ze bij haar liggen. Het spelen was haar al vergaan. Ze hoopte haar moeder troost te brengen en kroop dicht tegen haar aan. Ze merkte dat ze wel weer kon slapen en legde haar kopje op haar voorpootjes. Ze sloot haar ogen en hoorde de ademhaling van haar moeder, haar eigen adem en die van haar broertjes. Al snel viel ze opnieuw in slaap. Deze keer was het niet droomloos. Er waren grote bewegingen, allen in verschillende grijstinten tussen wit en zwart. Wel had iedere vorm een andere kleur ogen. Ze liepen langs haar en sommige vlogen over. De droom verdween en ze ging over in de diepe slaap, zonder dromen.

Ze kreeg er een glimlach vanaf toen ze zag hoe alle jongen medeleiden met haar toonden. Op latere leeftijd zou ze hen leren dit gevoel te negeren of zelfs te vergeten. je kon geen medeleiden hebben als je een moordenaar was. Ze duuwde haar neus geruststellend tegen Rake en ging toen even langs Sombra die intussen in slaap was gevallen. Ze zag haar ogen achter haar oogleden bewegen en nam aan dat ze droomde. Toen het stopte moest ze over zijn gegaan in de diepe slaap. Ze keek naar de andere jongen die aan het spelen waren en al snel was Azazeal een verre gedachte geworden, als een herinnering van lang geleden. over niet al te lange tijd zouden ze allemaal hun tantjes gaan wisselen en hun krachten gaan ontwikkelen. Als het zover was zou ze Zu hen hun eerste training laten geven. Al was het maar om hen te leren jagen als een Night Warrior. Voorzichtig om Sombra niet wakker te maken stond ze op. Ze brak het nest op de laatst overgebleven plek open en groef het ei op. Het was lichtblauwig van kleur. Ze maakte klikkende geluidjes en kreeg geen antwoord. Ze besloot dat het dood was en pakte het met haar bek uit het nest. Ze kraakte de schaal met haar tanden en at de inhoud op. Zo kreeg ze de belangrijke eiwitten weer binnen die ze verloren was toen ze het ei legde. De schalen uit alle andere nesten deed ze in een leren zakje na ze verbrijzeld te hebben. Ze hing het zakje aan de rotswand bij de verhoging met huiden. De schaal van het ei dat ze opgegeten had liet ze in de drinkpoel vallen. De stukken zonken en verdwenen in de donkrblauwe gang. Ze liep terug en ging weer bij Sombra en de andere jongen liggen. Nu voorzichtig opdat ze niet op hen ging liggen.

(Scatha is te inactief, ik heb haar van de lijst gehaald. Geen Scatha, dochter van Toxic dus!)

Sumu was in de tussentijd op onderzoek gegaan in ieder gaatje en kiertje dat hij maar kon vinden en op een gegeven moment kwam hij bij een gangetje waar hij net in kon. Door zijn nieuwschierigheid geprikkeld kroop hij er in. Het gangetje kronkelde tientallen meters door de muur. Na lang hebben te gekropen kwam hij bij een breder stukje en plots stond hij weer in de grot maar dan op de verhoging. Sumu stond achter zijn moeder. Hij had niet gemerkt in het gangetje dat zijn vader er was geweest waardoor zijn moeder verdrietig wqs geworden. Omdat hij achter haar stond kon hij dat dus ook niet zien. HIj kroop speels over haar heen tot hij op zijn moeders hoofd lag en slaakte een vriendelijk en speels kraakkreetje(?). Toen merkte hij pas dat Toxic verdrietig leek. HIj keek haar nieuwschierig aan, ging zitten en hield zijn hoofdje schuin. Maar hij was alweer afgeleid voordat hij vijf secondes stil had gezeten en begon zeer gefacineerd achter zijn staart aan te rennen. Sumu draaide rondjes en rondjes tot hij omviel van de duizeligheid. HIj wankelde even en struikelde over zijn zusje dat sliep. Sumu schudde zijn hoofdje en keek verontschuldigend naar zijn zusje dat sliep.

Rake gleed bijna van het hoofd van zijn moeder af toen Sumu erbij wou hij maakte een speels kraakkreetje. Rake klom over hem heen en gleed van zijn moeder af. Met een zachte plof kwam hij op de grond. Even keek Rake omzich heen, en vloog toen op de spelende draakjes af, hij wou nog niet slapen. En mengde zich er ook tussen, en maakte vrolijk geluidjes. En maakte uitdagende geluidjes naar zijn broertjes. Rake wormde zich er tussen uit en rende naar Sumu die bij zijn zusje stond die vredige lag te slapen. Rake rende op hem af en sprong boven op hem, ze rolde samen over de grond. En Rake dacht. Door you veil ik bijna van mamas hoofd af. Rake beetje zachtjes in zijn nekje. en kiet toen snel weer los en hij had zijn staart hoog in de lucht en hefde ook zijn hoofd hoog in de lucht en keek uitdagend naar Sumu. Rake hoorde ineens klik geluidjes van zijn moeder en gekraak, hij keek even op en zag dat mama iets op aan het eten was. Rake haalde zijn schouders op en richting zijn aandacht weer op Sumu. Hij beet nog zachtjes in zijn oor en ging toen van hem af en rende een stukje van hem weg en keek uitdagend naar hem, van pak me dan.

Ze merkte nauwelijks dat haar moeder even weg wag, toen ze terug was merkte ze wel een temperatuurverschil op. Nog steeds werd ze niet wakker. De droom die ze had herhaalde zich voor ze oppeens wakker schrok door Sumu, die over haar heen viel. Ze knipperde met haar oogjes en schudde haar kop om helder te worden. Ze zag Sumu en Rake die aan het stoeien waren en rekte zich uit door haar voorpootjes naar voren te strekken en haar rug hol te maken. Ze gaapte en stond op om zich in de stoeipartij te storten. Ze krulde haar staart en rendje op Rake af. Rake had zijn blik op Sumu gericht en leek haar niet te horen. Ze maakte een sprong en ramde Rake tegen zijn flank waardoor hij hoogstwaarschijnlijk om zou vallen. Sombra vloog door de kracht van de klap zo'n beetje door de lucht en rolde over de grond. Toen ze tot stilstand kwam was ze een beetje duizelig. Ze schudde haar kop en knipperde met haar oogjes tot er geen dubbelgangers meer waren en alles recht stond. Toen het eemaal zover was krulde ze haar staart en hief ze haar kop. Triomfantelijk keek ze naar Rake, ze had een grijns op haar snuit en haar ogen fonkelden: Dit was geweldig!

Sumu ing me in het gestoei va Rake, maar voor hij iets kon terug doen werd rake al wegtackled dor Sombra. Hij maakte mooi gebruik van de verwarde situate die was onstaan en sloop om Somra heen om haar daarna meteen te bespringen en haar hoofjde op de grond te drukken. Dit keer was het zijn beurt om triomfantelijk te gaan staan. Hij hield Sombra nog altijd op de grond en klauterde op haar rug. Ondertussen hield hj Rake scherp in de gaten voor het geval hij iets zou proberen.


(mijn hoofd ---> waar en je inspiratie..ie...ie....ie.)

Sombra was niet van plan zich in te laten palmen door haar broertje. Ze siste, gromde en krabbelde met haar pootjes. Toen dat niets uithaalde sloeg ze hem met een vleugel tegen zijn kop en rolde ze om zodat hij zijn evenwicht zou verliezen. Zodra ze de kans kreeg beet ze in zijn horen en schudde ze met haar kop terwijl ze grip probeerde te krijgen met haar voorpoten op zijn vleugel en borstkas. Haar achterpoten stonden gewoon op de grond. Doordat ze met Sumu bezig was lette ze niet meer op Rake die ze daarnet geramd had. Oppens gleed haar ene voorpoot van Sumu's rug en viel ze over hem heen. Ze had nog steeds zijn horen in haar kaken en was niet van plan los te laten ondanks dat ze nu half over Sumu heen lag. Ze was al opvehouden met schudden maar sloeg in plaats daarvan haar voorpoten rond Sumu's nek. Ze viel achterover en trok hem mee. Nu lag hij op haar terwijl zij op haar rug lag. Nog steeds met zijn horen in haar bek. Ze duuwde met haar achterpoten tegen Sumu's kont om hem weg te krijgen maar zat zichzelf daarmee in de weg omdat ze hem ook zelf tegenhield.

Rake was zo bezige met Sumu en merkte niet dat zijn zusje op hem afkwam gerend, en een verrasings aanval deed. Rake voelde een kop in zijn flank, door de harde klap en veil met een plof op de grond. En rolden een paar meter verder, toen hij tot stil stond kwam schudde hij zijn kop. Daar bleef hij even liggen tot de duizeligheid weg was, snel stond rake weer op. En even keek hij versuft om zich een en zag nog een grijnsje van Sombra.

Maar die was al snel weer aan het stoeien met Sumu. Ze veilen op de grond en rolde over elkaar heen en ze hadde elkaars oren goed vast. Ze probeerde elkaar van elkaar af te duwen maar ze lagen in een hele rare houding. Rake rende op hun af en sprong boven op hen en brulde luid. En duwde ze met zijn poten zijn broer en zus naar beneden, en probeerde wat grip te krijgen door op de vluegels te gaan staan. En zodat ze niet met hun vluegels hem konden slaan. Rake beet zachtjes in een van de spelende draakjes zijn staart en heild die goed vast. Hij wist niet wou hij beet hij zag alleen nog maar pootjes en twee staarten. Hij had weining grip en het kosten wat moeite om niet om te vallen door het gerol en geduw.

Misery geeuwde en keek achter zich waar Sombra zich al weer had neergelegd. Net toen hij van plan was om naast haar te gaan liggen en ook te gaan slapen, toen Sumu ineens over haar heen struikelde en ze zich ook met de stoeipartij ging bemoeien. Hij keek een beetje verwonderd naar zijn broertjes en zusje. Even knipperde hij met zijn oogjes en bedacht toen dat hij het wat ongezellig vond als hij nu ineens ging slapen en besloot om weer mee te doen. Zonder te weten op wie, sprong hij er boven op en hapte maar een beetje in het rond. Hij probeerde een beetje vervaarlijk te grommen, wat nog niet echt ergens op leek. Met zijn kleine klauwtjes sloeg hij wat in het rond, net als met zijn staart. Hij werd tegen zijn borst geduwd, waardoor hij naar achter viel en op zijn rug op de grond terecht kwam. Maar hij gaf niet op en sprong snel weer op de rollende drakenlijfjes. Hierbij spreidde hij zijn vleugeltjes, waardoor de anderen een beetje in zijn greep lagen. Nog een keer probeerde hij een grommetje uit zijn keel te krijgen, maar nog steeds leek het meer op een raar gegorgel. Misery sloeg zijn klauwen uit en probeerde wat houvast te krijgen in de bewegende massa onder hem. Met zijn staart zwaaide hij heen en weer. Hij vond het hartstikke leuk om zo te spelen en was de medelijden om mama alweer vergeten.

Twee van haar jongen, Sumu en Rake klommen over haar heen en allemaal leken ze haar verdriet door te hebben. Ze besloot dit gedoe van zich af te zetten. Al snel werd Sombra gewekt, niet door haar maar door Sumu die over haar heen viel. Ze moest glimlachen bij het uitzicht: Rake en Sumu begonnen te stoeien en Sombra deed een verrassingsaanval op Rake. Sumu viel op zijn beurt weer Sombra aan en Rake sprong vervolgens op allebij. Niet veel later kwam ook Misery erbij waardoor het een grote prop stoeiende draakjes werd doe over en onder elkaar heen rolden. Ze leken al vaardig in de jacht voor ze hen dan ook maar iets had bijgebracht. Ze verplaatste haar kop wat zodat ze hen in de gaten kon houden, daardoor kon ze de ingang van de grot niet meer zien. Ze dacht nu even niet aan indringers. Ze was niet volledig gelukkig maar het gevoel van blijdschap was er wel. Vooral bij het zien van haar jongen. Ze haalde diep adem, ze voelde haar oogleden deden zeer en werden zwaar. Al snel zag ze de jongen niet meer en sliep ze. Bijna te diep om bij onraad wakker te worden. Toch wist ze dat haar moederinstinkt haar zou wekken zodra de jongen dat ook maar één enkel geluid maakte dat blijk kon geven van angst of gevaar. Ook de botsjes aan de muren hielpen daarbij. Een oude droom trof haar weer:

Vleugelslagen klonken, het was overal zwart. Het enige wat te zien was waren twee gifgroene ogen: Haar eigen ogen. Even lichtte alles op maar het enige wat ze zag was de zwarte draak met de gifgroene ogen. Deze draaide zich om, bij de volgende lichtflits zag ze haar weglopen. Hoe kon ze nou weglopen? Ze stond hier? Ze zag zichzelf, ze keek over haar schouder en grijnsde. Het werd weer donker en bij de volgende lichtflits was ze weg. "Toxic... Toxic..." een stem galmde rond, zacht en misterieus. Het klonk als de stem van Azazeal. Toxic siste, de stekels op haar rug gingen omhoog -Niet merkend dat ze weer in haar lichaam zat- de stem klonk opnieuw, nu zachter. De vleugelslagen werden harder en er landde een draak voor haar, ze kon de draak goed zien ondanks het zwart om haar heen. Het was Azazeal, hij zat vast geketend en de kettingen rammelden. Hij verzette zich niet, in zijn ene poot hield hij iets met een donkerrode kleur, het klopte op een bepaalde maat... Azazeal grijnsde en verdween langzaam, het donkerrode ding bleef in de lucht hangen tot hij helemaal weg was. Toen viel het met een doffe *splat* op de grond. Toxic liep naar het ding toe, toen herkende ze het: Het was een hart! Het klopte nog, ze legde haar poot op haar borst en voelde haar hart niet kloppen...

Ze schrok wakker en legde haar poot op haar borst, haar hart klopte gewoon al was het minder rustig dan normaal. Ze zuchtte opgelucht en keek in het rond. Waar waren de jongen?

Op een gegeven moment begon hij toch wel wat moe te worden en hij trok zich geeuwend terug uit het gevecht. Langzaam begaf hij zich naar de plek waar mama intussen ook lag te slapen. Met een veilig gevoel nestelde hij zich naast haar neer. Mama sliep onrustig, maar Misery merkte het niet. Hij dacht dat het normaal was, wist hij veel. Zijn vleugeltjes lagen een beetje slapjes naast hem toen hij indommelde. Zijn kopje legde hij op de grond neer en hij krulde zich helemaal tegen zijn moeder op. De wereld om hem heen werd stil en het enige wat hij nog kon horen was het ritmisch kloppen van zijn hart. Langzaam viel hij in een droom, waarin hij dingen meemaakte die hij ooit in zijn leven mee hoopte te maken. Zijn mondhoeken krulden een beetje omhoog. In de droom was Misery al groot. Hij vocht met een andere draak en natuurlijk won hij. Hij was groot en sterk. Met een glimlach op zijn snuit liep hij weg uit de droom. Langzaam opende hij zijn ogen. Eventjes knipperde hij slaperig. Hoe lang hij geslapen had wist hij niet. Hij geeuwde uitgebreid en keek naast zich, waar mama ook wakker was geworden. Ze keek met grote ogen om zich heen. Ze leek iemand te zoeken. Langzaam stond hij op en liep naar haar voorkant en probeerde te zeggen 'Hier ben ik mama.'
Hij keek naar haar op en piepte eventjes. Zijn pootje duwde hij tegen de hare aan.

Rake begon moei te worden en probeerde zicht te bevrijden uit de vele draken lichaampjes. Misery dacht hetzelfde en die trok zich met een geeuw terug. Rake keek even naar zijn moeder die vredige lag te slapen zonder het door te hebben dat ze eigelijk een nachtmerrie had. Rake kon een geeuw niet onderdrukken en kroop tegen Misery aan en zijn vleugels lagen slapjes naast hem, Rake legde zijn kopje op zijn pootjes en hij dommelde in een diepe slaap. Alles werdt stil en donker. Rake werd ruw wakker gemaakt door zijn broer Misery die hem perongeluk duwde toen hij wakker werdt. Rake luid een luid sis horen en keek toen omzich een en geeuwde. Mama was ook wakker geworden en die keek zoekend om haar heen, Misery had het al lang door en duwde haar kliene pootje tegen de grote poot van mama. Rake stond op en rekte zich uit en geeuwde nog eens luid en kroop tegen zijn moeder een en klinkte met zijn stem om te laten horen dat hij vlak naas haar was.

Sombra liet eindelijk los toen ook Misery zich bij hen voegde. Na een tijdje worstelen wist ze zich uit de kluwe draakjes te wurmen. Ze rolde over de grond. Zodra ze stillag zag ze dat haar broertjes moe waren en gingen slapen, net als hun moeder. Ze gaapte, zich oppeens bewust van haar vermoeidheid. Het vele slapen zou in de komense tijd afnemen maar voor nu was het belangrijk voor hun groei. Ze liep naar de anderen toe en ging bij hen liggen. Ze rolde zichzelf op en vauwde haar vleugeltjes netsjes op haar rug op. Haar staart lag om haar heen gekruld waardoor ze een soort balletje werd. Sombra liet haar oogleden langzaam zakken. Je kon nog net zien hoe er eerst een doorzichtig vlies verticaal, van voor naar achteren over haar oog heen ging voor het dikkere, met schubben bedekte ooglid zich eroverheen liet glijden. Ze viel ze in slaap. Ze kreeg geen dromen en sliep vredig in tegenstelling tot haar moeder. Zonder dat ze het wist had deze een nachtmerrie. Ze werd wakker door de ruwe beweging van haar moeder toen deze wakker schrok. Ze tilde haar kop van haar poten en slaakte een lange kraakende toon uit. Ze zag hoe haar broertjes zich bij Toxic meldde. Ze leek inderdaan naar iets te zoeken. Sombra had niet echt zin om op te staan en maakte daarom het geluid voor een tweede maal om haar moeder te laten weten waar ze was.

Toxic merkte de jongen op, telde neuzen en zuchtte opgelucht. e zou zichzelf nooit vergeven als hen iets overkwam. Ze duuwde haar neus voorzichtig tussen de jongen en snoof hun geur zachtjes op. Ze maakte geruststellende klikgeluidjes voor ze haar kop hief en haar blik op de ingang. Ze hoorde een krakende toon en herkende daarin Sombra. Ze boog haar nek en duuwde haar neus even tegen haar aan waarna ze haar kop opnieuw hief. "Jullie zullen wel honger hebben he?" zei ze tegen hen. Ze glimlachte bij de aanblik van de twee bezorgde jongen voor haar. Ze zou het hen wel een beetje moeten afleren in de loop der tijd. Ze moesten wat harder worden maar nu nog niet. Ze waren er te jong voor, ze kon hen niet gaan corrigeren als ze het nog niet eens konden begrijpen. Even keek ze weer naar de ingang van de grot. Ze stond op, tijd om het nest op te ruimen. Voorzichtig om niet op de jongen te gaan staa liep ze van de verhoging met vachten af. Ze ging minder voorzichtig lopen zodra ze de jongen achter zich had gelaten. Eemaal bij het grote nest haalde ze diep adem. Een gifgroene substantie ging over het nest dat siste onder de aanraking van de bijtende vloeistof. Al gauw was er niets meer over van de hele hoop behalve een smeulend hoopje. Ze veegde het hoopje met haar gevederde staart de grot uit. Toen ze terugliep dacht ze aan Azazeal. Het speet haar zo maar ze kon het gewoon niet; haar liefde was weg. Even stond ze stil aan het einde van de gang. Ze keek haar kamer rond. Al snel zouden de jongen meer ruimte nodig hebben... Ze moest maar eens met Cloud gaan praten. Ze dacht dat Cloud wel een goede Ceratos zou zijn.

(zullen we zo een maandje ofzo doorspoelen? Dan kunnen ze al een beetje praten en verder de grot uit. Ik maak anders wel een topic waarin Toxic samen met de jongen naar de tempel gaat ofzo. Lijkt jullie dat wat?)