Ninja Anabelle

In haar hopeloze gewaarwording dat Mao zich wel degelijk ergens in dit uitgestrekte gebied begaf was ze horensdol van huis weer weg gerend en het bos in gehuppeld. Naja, huppelen. Op haar zwarte hakken ging dat niet echt. Nu strompelde ze meer, pijnlijke voeten van het lopen, het vele lopen aangezien ze verdwaald was. Rond haar heen ritselde de struiken en bomen al meerdere keren, iets wat haar wenkbrauwen deed fronsen terwijl ze zwakjes doorliep. Haar handen hielden weer de stof van haar kleding omhoog zodat ze niet erg vies zouden worden van de buitengrond. Ondanks haar vermoeidheid was haar houding kaarsrecht, haar hoofd opgeheven onder het adelijke bloed dat door haar aderen stroomde. 'Hallo daar,' weerklonk een brommende stem, waarbij Anabelle met een ruk haar hoofd omdraaide en in een aantal paar ogen staarde. Wat woest geklede mannen met simpele maar doeltreffende zwaarden kwamen in haar gezichtsveld. De vreugdevolle grijnsen op hun gezichten weerspiegelde niet iets leuks voor haar. 'Ja hoor,' mompelde ze zwaar geïrriteerd toen ze zich bedacht in de handen zijn gevallen van een paar rovers. Ze draaide zich met een ferme ruk om, zette haar handen krachting in haar zij en keek met een scherpe blik in de ogen van de hoofdman. 'Scheer je weg, voordat je er spijt van krijgt,' sneerde ze geërgerd, liet haar blik afkeurend over zijn gelaat gaan. De mannen lachde alleen maar, trokken hun zwaarden en kwamen langzaam dichterbij. 'Je geld of jij zelf,' klonk de zelfde zware stem weer, een commando die de witheetste woede van Anabelle omhoog deed komen. 'MI DIOS. Schorum, bandidos, vuile rotstreken zijn dit,' gilde haar overslaande stem opeens, had het voor vandaag echt hélemaal zitten. Snerend rukte ze de eerste en beste brede en lange tak van de grond. Met haar ogen af en toe dichtgeknepen slingerde ze het ding wild heen en weer waarbij ze verwoed telkens een stap naar voren deed. 'Ga terug naar die vuile nesten waarin jullie walgelijke moeders jullie gebaard hebben, hijo de puta! gilde ze verwoed, begon in te meppen op de hoofdman die in deze plotselinge ommezwaai zijn zwaard had laten vallen en verwoed de slagen probeerde te blokken met zijn arm. De stok nu met twee handen vast, zelfs de andere rovers stonden een beetje sullig naar het spektakel te kijken van hun hoofdman die door een verhitte, over de rooie geslagen adelijke vrouw in elkaar gemept werd, verkrachtigde ze haar slagen. 'DONDER OP,' gilde ze met overslaande stem alsof er daarnet bijna een poging tot sexuele intimidatie was gedaan. Naja, dat was er ook geweest, maar zoals zij reageerde zou het net lijken alsof ze haar al verkracht hadden.

Mudly zat rustig in zijn huis schrijfjes van een wortel te snijden die bij iedere snee recht in een pan vielen. Rustig neuriede hij een liedje van vermaak en geeuwde even. Het was vandaag een saaie dag geweest. Niets boeiends. Zijn oren spitse zich op het moment dat hij wat geschreeuw hoorde. Hij keek naar het raam maar hoorde verder neits meer. He zou vast niets zijn. Ineens hoorde hij weer wat geschreeuw. Hij stond op rende naar beneden en trok zijn cape aan. Rende de deur uit. Floot sprong op het galloperende hengst en verdween het bos in.

Langzaam zag hij een man die geslagen werd door een vrouw. Hij liet de hengst stil staan en klom een boom in om het van een afstand te bekijken. Echter wist de man duidelijk de leider de stok ineens vast te pakken en uit de handen te trekken. Langzaam kwam hij overeind met dreigende blik. Hij knikte en een paar mannen grepen haar armen vast. Mudly keek toe en wachtte het juiste momnet af. De man kwam langzaam dichterbij en ging tegen Aanabel aan staan. Dit was het moment waar Mudly op gewacht had. Hij sprong de boom uit rende op de leider af die nu teveel bezig was met Anabelle om poging te doen om de jurk wat uit te trekken. Balde zijn vuist en sloeg tegen het gezicht waardoor hij weggeslagen werd en even wegrolde. Anabelle's jurk was nog net niet van haar schouders gegleden want Mudly hield het snel tegen. Hij trok deze weer terug en draaide zich naar de andere man die direct op hem af kwam om hem in een poging met zijn zwaard te steken. Mudly reflecteerde de aanval en sloeg met het handvat van zijn zwaard tegen de rug waardoor deze op de grond viel. Ruw duwde de twee rovers die Annabelle vast hadden weg en hierbij viel ze zowat op de grond. Mudly verdedigde zich zo zodat de rovers het opgaven en zich terug trokken. Mudly stak daarna zijn hand uit naar Anabelle die op de grond was gevallen en keek haar met warme vriendelijke blik aan. "Gaat het een beetje, dame..." sprak hij vriendelijk.

Haar ademhaling onder haar eigen panische en woedende uitval versnelt, evenals de energie die het koste met al haar kracht op de mans lichaam in te slaan. Niet dat het veel uithaalde, de gespierde arm van de man liep waarschijnlijk alleen wat blauwe plekken op onder het karige takje dat ze had weten te grijpen. Met een droge krak brak deze bij de volgende slag af, bleef ze in deze houding verstijfd staan met een verbaasde blik op de afgebroken tak in haar handen. 'Ooh,' klonk het stem wat piepend, waarbij de grote man de stok uit haar handen rukte en op haar af kwam. Haar ogen nu groot, haar gedrag weer geheel omgeslagen naar het feit dat ze nu geheel machteloos was. 'Uhm,' klonk het piepend, waarna ze verwijfd een hoge gil slaakte zodra ze haar armen uit gebruik voelde worden genomen en stevig vastgegrepen werd. 'Mantenga sus manos fuera, manténgase alejado de mí. Soy una mujer de la nobleza, salirse con la suya!' haar stem onnodig hoog, nog niet eens zo hard onder haar pogingen die man bij zich weg te houden en zijn handen bij haar jurk werd te houden. Wild probeerde ze met haar voeten te trappelen, verloor hierbij een hak waardoor ze onhandig op een voet bleef staan om maar niet de vieze buitengrond aan te hoeven raken met haar blote voet. Haar adem stokte onwillekeurig in haar keel toen haar jurk op het moment van afglijden was, waardoor het pas later doordrong dat opeens het gestalte van de rovers hoofdman weg was en plaats had gemaakt voor die van een jongere jongen. Verwilderd staarde ze hem met verwijde ogen aan, voelde zijn handen die nog net haar jurk omhoog hielden. 'Vikken thuis schorum,' zag hem aan als een van de andere, haar stem sissend van woeden. Haar hulpeloosheid weer omgeschakeld in een woede die voorlopig niet gekoeld zou worden. Wild schudde ze de andere mannen weg die nu te veel bezig waren met de spelbreker, knoopte alles weer woedend vast waarna haar verwilderde blik - waarbij te zien was dat ze de menselijke grens overschrede had en ze nu te vergelijken was met een over de rode leeuwin - om zich heen schoot. Eindelijk lieten de mannen haar geheel los, waarna ze haar evenwicht zowat verloor en alsnog haar blote voet op de ondergrond moest zetten om niet te vallen. Ze slaakte een gil, hupste nu op haar ene been terwijl ze haar rok wat omhoog hield en bijna spastisch met haar voet wapperde om de viezigheid er vanaf te krijgen. Uiteindelijk door haar eigen gehups viel ze met een ijselijke keel toch boven op haar gat, haar val werd gebroken doordat ze boven op een van de rovers mannen kwam die een kermende kreun slaakte toen ze met haar achterste op zijn buik terrecht kwam. Haar harde blik schoot woedend naar de jongen die vriendelijk zijn hand uitstak. De meeste van de roversmannen vonden dit te veel voor een simpele overval en maakte dat ze stilletjes wegkwamen. Anabelles had gleed ongezien over de grond, omsloot met haar vingers de eerste en beste stevige tak die ze voelde. 'Vuil schorum, achterbakse, vieze, uit de duivels baarmoeder gerukte bandieten,' haar stem was weer overgeslagen, zag de jongen in haar verwilderde toestand aan voor een van de rovers waarna ze onhandig omhoog krabbelde en de stok weer in haar beide handen nam. Dreigend hield ze hem voor zich uit gericht, haar withete blik al even verwilderd als haar gehele houding. Achter haar rolde de laatste rover kreunen weg, krabbelde overeind om langzaam weer weg te strompelen. 'Stuk vuil,' tierde ze als laatste waarna ze wanhopig de stok weer wild in het niets begon te zwaaien ter poging een deel van zijn lichaam te raken.

Mudly keek met kalme blik naar de vrouw en zag dat ze op een rover beland was. Hij slikte echter toen ze opstond met een stok in zijn handen en hem voor vanalles uitmaakte wat maar niet goed was. De rover onder haar krabbelde snel weg. Mudly glimlachte maar deinsde licht onderuit op het moment dat Anabelle met de stok wild om zich heen sloeg. Mudly slikte even. Hij stopte zijn zwaard weg. Volgde de bewegingen van de stok. Sloek met zijn arm richting de stok en spande zijn spier waar het terecht kwam. De stok brak door en Mudly pakte de overgebleven deel vast. Hij trok deze uit de handen van Anabelle en keek haar kalm aan. "Ho ho ho dame...." sprak hij kalm. "Ten eerste, Vuil schorum? Bandiet? Stuk vuil?" sprak hij vragend. "Ik heb je net uit de handen van een stel rovers gehaald en wat ik er voor terug krijg is een woeste pak slaag met een stok..." sprak hij kalm. "Ten eerste was ik niet van plan om je wat aan te doen of te beroven. En ten tweede, ik ga het ook niet doen..." sprak hij kalm. "Daarbij, misschien had je je jurk toch zelf goed moeten doen..." sprak hij kalm. "Ik ben niet van plan om ook maar te gluren of iets in die trand..." voegde hij er aan toe. Hij glimlachte vriendelijk. "Dus kalmeer en desnoods kom mee om jezelf op te frissen en misschien een lekker kop thee te drinken..." sprak hij kalm. "Mijn huis is niet ver hier vandaan." voegde hij er aan toe. Hij pakte een hak die ze verloren was en maakte die wat schoner met zijn cape. Deed hem weer aan de voet van Anabelle. Daarna floot hij en een zwarte hengst kwam aanlopen. "En je hoeft er niet eens voor de lopen." grinnikte hij.

Als een doorgedraaide kip bleef Anabelle om zich heen wapperen met de stok stevig tussen haar handen. Deze grip leek zich langzaam te verzachten aangezien ze merkte dat ze nergens tegen aansloeg, maar bleef toch met dichtgeknepen ogen om zich heen slaan. Geen rover zou haar krijgen, zeker niet midden in het bos. Alweer vertelde de droge krak dat de tak niet precies een opperbest verdedigings middel was. Anabelle's ogen opende zich weer met een ruk, staarde ziedend naar de jongen voor haar die haar tak weer had laten breken. 'Je durft wel,' sisde ze woedend alsof hij haar net voor iets heel ergs had uitgemaakt, in plaats van een simpel takje gebroken had. Een zwak gilletje kwam over haar lippen toen hij de stok uit haar handen trok, zette hierbij gedwongen een stap naar voren wat haar er weer aan herinnerde dat ze een schoen kwijt was. Onhandig hupste ze weer op een been, hield haar rok wat omhoog terwijl ze wanhopig naar haar andere schoen zocht. Ze luisterde niet naar zijn herhaling van haar gescheld, haar aandacht gevestigd op haar zwarte hak die ze nu weer onhandig probeerde aan te doen. Minachtend snuivend schoot haar blik naar de jongen toe waarbij haar hoofd met een ruk omdraaide. 'Gered? Ik had het prima onder controle,' sisde ze hem woedend toe, zag niet in dat ze in een positie had gestaan waarin ze niets had kunnen doen. Wilde het niet toegeven. 'Julie bosmannetjes zijn allemaal het zelfde, praat me niet tegen,' gromde ze boos naar hem, waarbij ze met haar ene hand tegen een boom aan leunde en met de andere haar hak aan haar voet schoof. 'Tss,' klonk het vals bij zijn woorden dat hij niet zou gluren als teken dat hij dat ook echt niet in zijn hoofd moest halen. Ze rechtte statig haar rug, keek minachtend op hem neer waarbij ze haar kin iets optilde. 'Dus een dame van adel is weer niet goed genoeg voor bosschorum als jij en je vriendjes,' ze sprak woedend haar woorden weer tegen, vond het onrechtvaardig aan de ene kant dat hij het niet eens in zijn hoofd haalde om te gluren. Haar woorden duiden vanzelf op de rare kronkels in haar hooghartige hoofd. 'Een huis? Slapen jullie niet onder een bosje?' ze snoof weer minachtend, streek haar rok glad en liet haar hand over haar haar gaan om de bloedrode roos aan de zijkant van haar hoofd weer goed te doen. Even kuchte ze nadrukkelijk, meer om het feit dat ze er nu weer 'acceptabel' uit zag voor zover dat na dat alles mogelijk was. 'Alsof ik me bij jou in de buurt ga úitkleden, lo que no te metas en tu cabeza?' sisde ze weer neidig. In haar oren klonk dit, na dit alles, alleen maar als een verwoede poging van de bosjongen om een vrouw van adel als haar naar zijn slaapkamer te lokken. 'Ik neem je paard wel, dat ben je me op z'n minst verontschuldigd na al die vulgaire woorden. Adíos,' klonk het laatste nadrukkelijk terwijl ze naar de zwarte hengst toe liep en de teugels greep.

Mudly zijn ogen leken haast onbegrijpend te staan toen zijn hulp hardhanding afgewezen werd. "Ja, ik woon gewoon in een huis niet onder een bosje..." zei hij met een lichte geërgerde stem. Hij vond deze vrouw met de minuut irritanter worden. Mudly keek kalm naar haar toen ze begon over een vrouw van adel. "Ah blauwbloedjes. Tuurlijk..." sprak hij. "Verklaart gelijk je reactie op alles en je onwetendheid op het feit dat er ook mensen zijn die in het bos leven die maar wat graag een dame als jou helpen. Niet eens om het feit dat ze je daarna kunnen misbruiken..." sprak hij kalm en zuchtte even. "Ho! Wacht even! Mijn paard?" sprak hij wat luider. Hij legde zijn hand op zijn schouder en trok haar weg bij de teugels. "Als je uberhaupt wat wilt dan moet je dat gewoon zeggen..." sprak hij. "Het paard is niet in de aanbieding." sprak hij kalm. Mudly pakte een kleiner buideltje. Knoopte het los en zilvere kettingen met wat licht gedetailieerde aftekeningen vielen los en bleven hangen. Mudly ging ze af eentje daarvan had de vorm van een roos. "Hmmm..." sprak hij. Haalde die met de roos los en borg de rest op. "Eigenhandig gemaakt en van echt zilver..." sprak hij kalm. "Een roos, een mooie bloem net als een mooie edele dame. Net zo sierlijk en hoogwaardig..." sprak hij. En net zo stekend en toehappend als de doorns er van. dacht hij kalm. "Ik heb liever dat je deze ketting neemt dan het paard. Die heb ik immers nog nodig..." sprak hij kalm en pakte een deel van de teugels vast.

Ze snoof luidruchtig op zijn neerbuigende woorden over het adelijke geslacht. 'Onwetendheid? De waarheid zul je bedoelen,' sneerde ze, niet een klein beetje onder de indruk van zijn woorden. 'Alleen je uiterlijk-' haar hand wapperde voor haar op en neer om zijn gehele lichaam aan te duidde, '-is al genoeg om duidelijk te maken wat voor iemand je bent,' vervolgde ze al even neerbuigend. 'Ja je paard domme trol,' verzuchtte ze overdreven op een vermoeide toon toen hij in een intelligent moment er achter kwam dat ze zijn paard over zou nemen. 'Je bent niet de geniaalste van je soort,' mompelde ze er nog achteraan, waarna haar vingers zich rond de leren teugels wilde sluiten. 'Je praat alsof ik niets heb. Ik ben jou niet,' sprak ze nijdig toen hij haar blijkbaar iets wilde aanbieden. Nors staarde ze hem zonder onderbreking aan toen hij zei dat het paard niet in de aanbieding was. Wie was hij om haar tegen te spreken. Hij moest op zijn knieën haar schoenen kussen om nog een beetje genade te smeken na zijn woorden die hij over zijn lippen had laten komen. Haar blik kreeg een nieuwsgierige tint toen het blinkende spul te voorschijn kwam. Haar woede leek als sneeuw voor de zon te verdwijen zodra hij een hangertje omhoog hielt. Sieraden, het liefst edelstenen, maar dit ging er ook wel mee door. Keurend als een professional bekeek ze het kettinkje, hield het met haar vingers omhoog en bekeek het van alle kanten. Waarschijnlijk waren het zijn woorden geweest, aangezien dit - met wat ze gewend was te dragen - prutswerk was ging ze overstag. 'Dus,' sprak ze onhartelijk terwijl ze het uit zijn handen greep en het tussen haar boezems liet verdwijnen. Even gleed haar blik over de jongen heen, voelde de knellende pijn in haar voeten van het verdwaalde rondjes lopen. Ze snoof minachtend, rechtte haar rug en keerde haar blik van hem af. 'Thee hè,' klonk het als besluit dat ze met hem mee ging, waarna ze naar het paard liep en wat onhandig opsteeg zonder eerst om toestemming te vragen. Met een kaarsrechtte rug en haar blik nu letterlijk neerkijkend op hem bleef ze hem ongeduldig aanstaren. 'Gaan we nog of moet ik je vooruit schoppen?' onhartelijk sprak ze op hem neer, waarna ze haar blik voor zich uit richtte.

Mudly keek met een kort verbaasde blik naar Anabelle. Zei ze nou 'waarheid'? Een lichte woede liet zijn vuisten ballen en zijn tanden zachtjes knarsen. Toen ze nog begon over de vooroordelen trok hij zijn zwaard greep haar bij haar jurk duwde haar tegen de boom en keek haar strak aan terwijl hij zijn zwaard tegen haar keel zette. "Ik zou oppassen op je woorden als ik jou was want ik ben niet gedient van de vooroordelen die je hier trekt. De volgende keer zal ik je het wel zelf op laten lossen. Geheid dat het niet was gelopen zoals je zelf wilde..." siste hij terwijl een van zijn ogen fel rood werd. De ene helft kreeg ook een paar zwarte lokken. Mudly liet haar weer los en legde zijn zwaard weer weg.

De verandering in haar aard na de sieraden deed hem toch even opkijken. En vooral het feit dat ze meeging. Kalm glimlachte hij in de hoop dat ze nu wel wat aardiger zou zijn. Ze klom het paard op en Mudly liep er ook naar toe. Zelf klom hij voor Anabelle en pakte de teugels. Hij trok er aan zodat het paard omdraaide. "Hou je goed vast..." sprak hij waarna hij een snuk gaf en zijn benen in de flanken van het paard duwde. Het paard rende er vandoor richting het huis van Mudly.

Eenmaal aangekomen liep Mudly naar de deur en opende deze. "Je kan je hier in het waterbassin opfrissen als je wilt..." sprak hij waarna hij de trap half opliep. "Geen zorgen ik kom niet kijken. Als je klaar bent kun je het luik boven bij de trap openduwen. Mudly liep de trap op. Deed het luik open en sloot hem weer. Kalm keek hij naar de theepot. Pakte een paar theeblaadjes en liet er wat smaak bij komen door een stel kruiden. Daarna trok hij de thee kalm in heet water en zette deze op een klein vuurjte. Wachtend tot Anabelle besloot naar boven te komen.

Ze slaakte een klein, verschrikt en misschien ietwat overdreven gilletje toen ze plots tegen een dichtstbijzijnde boom - die dingen waren hier werkelijk óveral - werd gedrukt en het glimmende staal van het zwaard in haar ooghoeken zag. 'Je zou me niet aanranden,' piepte ze overdreven, haar ogen groot onder de verbaasde blik. 'Alsof ik het niet onder controle had,' de verschrikte uitdrukking verdween meteen alweer, was duidelijk meer gespeeld dan werkelijkheid geweest, maakte plaats voor een norse terugblik. Haar blik gleed even intrigerend over zijn gelaat, waarna ze hem nog even aan bleef staren toen hij zich weer omdraaide en haar los liet. Verandering van uiterlijk, interessant. Haar mondhoeken krulde zich achter zijn rug om tot een duister glimlachje. Misschien iets om nog eens uit te lokken, te gebruiken voor zichzelf. Al gauw verdween deze uitdrukking, raakte verwarmt door het zien van het sieraad dat ze even later tussen haar boezems in de korset liet verdwijnen. Toch had ze verwacht dat ze in haar eentje op het paard zou hebben gezeten, snoof luidruchtig toen de jongen ook leek op te stijgen en schoof nijdig wat naar achter om hem niet boven op zich te krijgen. 'Torpe tonto,' mompelde ze zachtjes zodat hij het niet kon verstaan. Verschrikt sloeg ze automatisch haar handen om zijn middel om niet achterover van het wegrijdende paard te kukelen toen ze vertrokken. Met een norse uitdrukking en proberend haar statige houding en adellijke bloed nog eer na te doen reden ze tussen de bomen door. Wat houterig, aangezien de plek waar zij had gezeten was toch niet volmaakt om in die gedurende tijd te zitten, stapte Anabelle af. 'Komen we nog helpen of niet, increíble,' verzuchtte ze waarbij ze zijn hand pakte en met 'hoffelijke' hulp van het paard af stapte. Haar ogen gleden even afkeurend over het vertrek á la boomhut in haar ogen toen hij haar wegwijs maakte. Snel liep ze hem achterna, had haar rok weer met haar beide handen statig wat opgetild terwijl ze de trap op liep. Toen hij weer weg liep keek ze nog even naar de primitieve manieren die hier stonden, rolde vermoeid met haar ogen en sloot de deur achter zich. 'Maldita,' mopperde, begon zich de vele lagen kleding uit te trekken om daarna haar voeten onder het warme water - wat verrassend, dus niet alles was nog in de steentijd - te steken en ze te ontspannen. 'Hier heb je bediendes voor,' mompelde ze zachtjes, nukkig onder het feit dat ze zichzelf nu moest wassen. Met duim en wijsvinger tilde ze het handdoekje met een walging op, rilde met een gezicht alsof ze vieze spruitjes in haar mond had toen ze het handdoekje tegen haar lichaam drukte om zich af te drogen. Met veel moeite wist ze alles weer aan te krijgen, stak de bloedrode roos en haar kenmerk weer in haar opgestoken haar en krulde de loshangende plukken nog wat meer met haar vingers. Na ruim een uur kwam ze het vertrek uit, liep onhandig omhoog om wat nors om zich heen te kijken. 'Thee,' beval ze waarna ze zich in een bank liet zakken, haar been over de ander sloeg en haar kin op haar hand liet rusten waarvan de elleboog op de armleuning van de bank steunde. Met een strakke blik volgde ze elke beweging van de jongen. 'Wat is je naam eigenlijk, als je die überhaupt hebt,' vroeg ze zonder schaamte, haar starende blik bijna intimiderend onder haar statige houding.

Muldy keek naar Lady anabelle en hield zijn hand op om haar van het paard te helpen. Hij knoopte de teugels aan een paal en liep daarna voor haar naar binnen. Hij had de thee laten trekken en keek op toen het luik open ging en Lady anabelle binnen kwam. Een warme glimlach schonk hij aan haar. "Komt er aan.." sprak hij kalm. Schonk de thee in een kopje en liep naar het tafeltje voor haar. "Een thee voor de dame.." sprak hij kalm. Zijn blik ging kort nors naar haar toen ze deed alsof hij geen naam had. "Zoals iedereen heb ik ook een naam..." sprak hij. "Mudly..." sprak hij kalm om haar vraag te beantwoorden. Dood, vermoord, snij haar..... jaagde een stem door zijn hoofd. Mudly schudde kort zijn hoofd. "Nee..." mompelde hij zacht en draaide zich weg van Anabelle. Hij hield zijn ogen gesloten en voelde zijn rechteroog lichtjes branden. De verandering was aan het plaatsvinden. Kalmeer! Als je er tegen vecht profiteert hij er van!... sprak een oude kakende stem tegen hem. "Master..." mompelde hij. Mudly liep nog een trap op en verdween. Niet veel later klonk er boven een heldere klank, van een fluit. Mudly zat boven een nummer te spelen op zijn fluit. Hij moest kalmeren en dit was de enige optie die hem nog restte. Niet veel later stierf het geluid uit.

Mudly's fluit!

Anabelle had niet gereageerd op zijn woorden dat de thee eraan kwam, was meer dan normaal voor haar dat hij naar haar pijpen dansde en ervoor zorgde dat ze kreeg wat ze wilde. Ze was rustig gaan zitten, had eerst nog een beetje met walging naar het bankstel gekeken voordat ze was gaan zitten. Met haar kin steunend op haar hand keek ze naar de jongen. Met haar ene hand omhoog pakte ze het drinken aan, ging weer wat recht zitten en roerde erin. Vanonder een laag van haar kleding haalde ze een kleine flacon waaraan je al kon zien dat het sterke drank was en goot wat druppeltjes erbij. Tevreden deed ze de flacon weer terug en nam een slokje. 'Hmm,' was haar antwoord uiteindelijk ongeïntresseerd toen hij zijn naam was. Een simpele naam voor een uiterst simpel persoon als hij. Misschien paste het hierdoor wel bij hem, maar verder deed het Anabelle niet veel. Haar blik schoot naar hem toe over het kopje heen toen ze weer een slok nam bij het horen van zijn zachte stem. Ze oogte dan wel vaak afwezig in haar duidelijk maken dat ze het alles behalve interessant vond, maar daarbij had ze geleerd alles in de gaten te houden zonder te kijken. Een truukje van haar vader, die deze man bij meerdere dingen gebruikte. Langzaam zakte het kopje toen Mudly zich omgedraaid had, bleef naar zijn rug kijken onder haar emotieloze gezicht. Haar dunne wenkbrauwen kropen iets samen toen hij weg liep, bleef even zitten in de doodse stilte die hij had achter gelaten. 'Wat een onbeschofte flerk,' mompelde ze, opmerkend dat hij haar daar gewoon alleen had laten zitten. Een hoog bezoek als hij, hij zou zich vereerd moeten voelen dat iemand van adel zijn huis - als je het zo kon noemen - bezocht. Of het nou was om bij te komen of een toevallige ontmoeting. Met strakke bewegingen stond ze op, greep met haar ene hand haar rok weer vast en liep met kaarsrechte rug achter hem aan. De zachte geluiden van de fluit vulde haar oren, deed haar stoppen met haar hand op de deurknop. Haar wenkbrauwen kropen samen, hoe durfte hij zomaar weg te gaan en zijn eigen hobbietjes te vervullen terwijl zíj daar op de bank zat. Haar knokkels werden wit onder de overdreven kracht waarmee ze de deur open smeet, waarna ze de weg naar Mudly zocht. Met een ijzige kilte in haar ogen keek ze naar hem, liet haar blik even naar de fluit afglijden om haar felblauwe ogen daarna weer in die van hem te boren. 'Lúkt het?' sneerde ze zachtjes, duidelijk makend dat ze hier totaal niet blij mee was. Ze snoof afkeurend, sloeg haar armen over elkaar waarbij ze haar boezem nog eens omhoog drukte. Met haar kin opgeheven en een afkeurende blik in haar ogen keek ze hem aan. 'Als je speelt doe het dan op z'n minst goed als je hoog bezoek hebt,' sprak ze weer, hield haar harde blik recht op Mudly gericht.

Mudly's haren waren tijdens de vlucht naar zijn kamer half zwart geworden. En zijn rechteroog was weer felrood. Mudly hoorde iemand de trap op stormen. Hij negeerde het. Hij moest nu kalmeren. Zijn fluit ging ongestoord verder en langzaam versnelde het tempo op het moment dat de deur openvloog. Hij negeerde haar vraag. Geen antwoord gevend. Hij floot rustig een ander deuntje. Sneller en energieker ditmaal. Het zwarte haar was naar Anabelle gericht en leek alsof het water was langzaam weer overmengt worden met rood. Mudly floot verder. Zelfs haar woorden deden hem niet stoppen. Zijn ogen schoten ineens open en een felrood oog keek naar Anabelle. Er was duidelijk haat en nijd in te zien, en zelfs een tikeltje bloeddorstigheid. Mudly's andere oog bleef echter gesloten. Je zag het duidelijke contrast tussen het kalme spelen van de linkerkant en het gespannen spelen van de rechterkant. Mudly probeerde zo de slechte kant te verdrijven. Zijn rechteroog hield Anabelle strak in de gaten. Alsof het probeerde te zeggen dat ze de fluit weg moest trekken zodat hij vrij baan kreeg.

next song ^^

Midden in de deuropening bleef Anabelle staan, haar armen weer eens ferm over elkaar geslagen waarbij ze haar boezem nog wat omhoog duwde. Haar ogen vernauwde zich, haar blik werd vuriger toen ze merkte dat ze werd genegeerd. Zíj, Lady Anabelle voor de volksmond, werd genegeerd door een boomkruiper als hém. Weer gleden haar geniepige en woedende ogen over zijn uiterlijk, zagen de veranderingen waarbij haar hersenen als een wilde draaimolen begonnen te draaien. Conclusies te leggen, verbanden te maken waarbij er een verzadigd gevoel omhoog kroop. Een kant van hem kon ze niet uitstaan, de andere leek haar blijkbaar al even woedend aan te staren toen Mudly zijn oog opende. Het gehele contras deed Anabelles ogen ontspannen. Die ontspannen kant deed haar niets, irriteerde haar bijna. Maar daar in tegen had de andere kant iets aantrekkelijks in haar ogen. Haar woede leek als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen, een van haar emotiesprongen waar ze vaker last van had. Ondanks dit bleven haar armen strak over elkaar, kon ze het nog steeds niet geheel uit haar hoofd zetten dat ze genegéérd werd. Langzaam liep ze de kamer in, staarde al even strak terug in het rode oog wat haar aankeek. Het deed haar denken aan Mao, iets wat al automatisch haar hart sneller deed kloppen. Alleen dat al was iets waarbij Anabelle verschillende mogelijkheden zag. Met die andere kant kon ze niets, maar deze was uiterst handig. Maar ze wist verder nog niet wat ze ermee kon. De rustige-mudly was handig voor de klusjes zoals thee halen, maar de Mao-Mudly was meer wat ze wilde zien. Uiteindelijk stond ze voor hem, merkte nog amper de muziek van de fluit, draaide haar lichaam naar hem toe en zette haar handen op haar knieën waarbij ze voorover boog. Zo bracht ze haar gezicht dichtbij, leek de Rustige-Mudly geheel te negeren. Alsof de jongen geen fluit speelde bleef ze hem aanstaren, duidelijk een onderzoekende en geïntresseerde blik in haar ogen alsof ze als kunstkenner een nieuw schilderij bekeek. Haar wijsvinger strekte zich, legde het puntje onder tegen zijn kin en duwde zijn hoofd wat omhoog om het gezicht vanuit een andere hoek te bekijken. 'Waar was jij daarnet?' vroeg ze zachtjes, haar stem haast als een fluistering, serieus onder haar strakke blik die weer was terug gekomen. 'Je verdwijnt wel heel gemakkelijk weer, vind je niet?' vervolgde ze, haar stem warmer waarbij haar blik ook zacht werd. Een spottende grijns kwam op haar lippen waarna ze haar rug weer rechtte en haar handen in haar zij zette.

Mudly zijn linkeroog hield zich gewoon gesloten. Maar hij had door wat Anabelle deed. Ze kwam dichter bij. Zijn linkeroog bleef hoe dan ook gesloten. Wat de ene Mudly zag zag de andere Mudly net zo goed. Het oog keek strak in de ogen van Anabelle. Alsof ze iets bezat dat hij wilde hebben. En Mudly wist maar wat graag wat hij wilde. Haar doden als het kon. Mudly zijn linker oog schoot echter open toen een vinger op zijn kin gelegd werd en zijn hoofd licht opgetild werd. In een verwoede poging probeerde Mudly zijn fluit meebewegen maar de andere kant was slimmer. Hij hield zijn hand op de zelfde plek waardoor het blaasstuk op een lager niveau kwam dan Mudly's mond. De muziek stierf weg en een gemene grijns maakte plaats op Mudly's gezicht. "Dus...." sprak een kille stem die lager klonk dan die van de gewone Mudly. In een flits vloog de fluit naar achteren. Greep Mudly een dolk en greep de schouder van Anabelle vast. Mudly zette zich af en duwde Anabelle mee naar achteren. Mudly's linkeroog werd vuurrood, zijn haren volzwart en zijn grijns nog breder. Met een wat onvoorzichtige duw kwam Anabelles rug ruw tegen de muur en duwde Mudly de mes tegen haar keel. "Zo dametje..." sprak hij kalm. "Je wilde dat ik tevoorschijn kwam?" sprak hij grinnikend en kil. "Waar ik was? Mudly onderdrukte...hmmm jah Mudly..." sprak hij kalm en grinnikte even over zijn woorden. "Maar goed, waar zal ik mee beginnen..." sprak hij kalm. "Rustig een paar sneetjes in je adelijke huid, daarna langzaam iets dieper tot ik bij het huis van de liefde aankom..." sprak hij kalm en kiltjes. "Je hart.." sprak hij er grinnikend achter aan. "Je had die kin nooit op moeten tillen, je zult het namelijk niet na kunnen vertellen.

Ze had niets door van haar blijkbare fout toen ze zijn kin optilde, was alleen maar geïntresseerd in het rare waanbeeld van Mao-Mudly. Van haar uiterst goed gemodelleerde wenkbrauwen kroop er eentje omhoog in een sceptische blik bij het zien van de onhartelijke grijns op het gezicht van Mudly. Haar kaken klemde zich op elkaar, haar ogen vernauwde zich waarna ze plots naar achter werd geduwd. Haar blik schoot naar beneden om haar evenwicht niet te verliezen, waarna haar kin weer omhoog kwam bij het voele van de onzachte bonk van haar rug tegen de muur. Met een toegeknepen blik bleef ze in het aantrekkelijke oog van de Mao-Mudly kijken. Even schoten haar ogen naar beneden, zagen het blinkende lemet van het mes. Een vermoeide zucht rolde over haar lippen, waarna ze haar blik weer ongeïntresseerd op Mao-Mudly richtte. 'Meen je dit nou?' bracht ze al even nors uit, duidelijk vermoeid door zijn in haar ogen slappe optreden. 'En het is alsnog Lády voor jou,' bromde ze er achterna, alsof haar titel belangrijker was dan dit punt dat ze makkelijk van het leven kon worden beroofd. Na dat andere voorval van daarnet had ze dat geloof wat verloren, bleef met haar hoofd alleen maar bij haar eigen doeleinde. 'Waarom laat je je ingodsnaam onderdrukken door zo'n schemiel als die ándere Mudly,' ze rolde ongelovig met haar ogen, zette haar handen rustig in haar zij alsof er niets aan de hand was. Bij zijn volgende woorden en zijn laatste zin blonken de pretlichtjes in haar ogen op. Haar mondhoeken krulde tot een psychopatische glimlach waarna ze in een kakelende lach uitbarste en ze haar kin omhoog bracht. 'Heerlijk,' kirde ze al even van de wereld af, nog na lachend waarbij ze haar felblauwe ogen weer op Mao-Mudly richtte. In haar ogen een synistere duisternis, haar lippen omgekruld tot een grijnsende lach. 'Je bent zoveel meer waard zoals je nu bent. Maar die naam Mudly past niet bij je,' in het niets was ze omgeschakeld van teder naar een nadenkende blik. 'Misschien moet je toch maar een andere naam verzinnen, ik ga je niet met Mudly aanspreken,' wat griezelend rilde ze overdreven toen ze de naam hardop sprak. Haar hand kwam omhoog, legde haar wijsvinger tegen zijn hand die het mes vasthield en duwde deze zachtjes weg. 'Als ik dood ben zal je daar geen profeit van hebben,' sprak ze daarna doodkalm, richtte haar glimlachende blik weer op naar hem.

Mudly zijn ogen keken strak naar haar met lichte verbazing. Ze toonde geen angst. Iets waar hij licht nerveus van raakte. "Onderdrukken? Pfuh ik kom naar buiten wanneer ik wil..." sprak hij duidelijk geërgerd door het feit dan Anabelles woorden hem aan het denken zetten. "Lady, hmm..." sprak hij kalm. "Het is allemaal één pot nat al past Lady je beter.." sprak hij inneens. Het feit dat Mudly in deze staat zoiets zei was een wonder. Hij liet het mes wegduwen en greep een rechthoekige steen en begon hem te slijpen. "Op de heerlijke gevoel die ik er van krijg en het genot na dn. Nee, dan profiteert er niemand er van. Daarbij, ik mis het genot van iemands leven ontnemen. En helaas kan niets het vervangen. Niet dat ik weet tenminste." sprak hij kalm. Liefde stond echter niet in zijn woorden boek. "Maar goed" sprak hij kalm terwijl hij het mes aan de steen slijpte. "Hoe wil je me dan noemen?" vroeg hij nieuwschierig.

Een ongelovige grinnik, haar ogen nog steeds iets van psychische onstabiliteit bij zijn geërgerde woorden. 'Tuurlijk, daarom had hij je in de dwang en duwde hij je weer weg,' kakelde ze weer lachend, duidelijk makend dat hij zelf ook wel moest weten dat hij onzin sprak. Door haar gaotische hoofd merkte ze niets van zijn geërgerde houding. Anabelle bleef rustig tegen de muur aan leunen, sloeg haar armen over elkaar waarbij ze haar boezem weer omhoog duwde toen de Mao-Mudly weer besloot afstand te nemen en zijn mes te slijpen. Alsof ze niet wist welke emotie nou het beste was was ze in een oogopslag weer ontspannen en rustig bij zijn volgende woorden. 'Ach, als je naar mij blijft luisteren zullen er meer kansen voordoen om mensen te doden dan je nu krijgt. En als je me nu van het leven ontneemt zal je altijd onderdrukt worden door dat onderkruipseltje,' kwam het laatste er wat snuivend uit, haar felblauwe ogen nog steeds op Mao-Mudly gericht. 'Misschien zijn er nog wel andere dingen waarmee mijn hof je kan voorzien, maar dat zie je dan wel. Geduld is een schone zaak,' vervolgde ze, keek geïntrigeerd naar haar nagels terwijl ze sprak. Haar blik ging weer langzaam terug naar de jongen bij het horen van zijn vraag. Haar arm kwam weer naar beneden, legde haar hand weer in de elleboogholte waarbij er een glimlachje op haar lippen ontstond. 'Voordat ik me daarin ga verdiepen zal ik eerst wat dingen moeten weten,' glimlachte ze rustig. Ze kwam los van de muur, ging weer voor Mao-Mudly staan en liet haar blik uiterst langzaam en keurend over hem heen gaan. De gehele tijd zei ze niets, tikte nadenkend met haar wijsvinger tegen haar lippen en nam duidelijk de tijd. 'Wat zijn je capaciteiten?' vroeg ze uiteindelijk zachtjes, liet haar blik weer naar die van hem schieten terwijl ze haar rug weer rechtte. 'Ik heb genoeg goede mannen onder mijn bevel staan die in hun eentje een draak kunnen vellen. Waarom zou ik jou de kans geven om onder mijn hoede te nemen waardoor jij de kans krijgt jou grootste lusten werkelijkheid te maken, meer dan dat dat nu wordt gedaan,' formuleerde ze de vraag uiteindelijk uitgebreider onder het mum dat hij met zijn simpele hersentjes het anders toch niet zou begrijpen.

Mudly keek naar haar en rolde kort met zijn ogen. Het leek een aantrekkelijk aanbod maar hij zweeg. Hij liet zich bekijken, en controleerde net alsof er niets was het mes of het scherp genoeg was. "Hmm...mijn capaciteiten..." sprak hij nadenkend. Hij hoorde haar formulering. "Ho dame, denk je echt dat ik voor jou draakjes ga doden. Nee, ik werk voor mezelf, niet voor een of andere vrouw die denkt dat ze beter is..." sprak hij en stond op en liep naar het raam. "Hoe zeer ik je aanbod op prijs stel, weiger ik het. Ik heb niet de behoefte om tussen jou en je lakeien te bevinden terwijl ik liever hier in het bos blijf.." sprak hij kalm en glimlachte. "Nee, doe mij maar het zachte zand, in plaats van een koude en harde marmere vloer..." sprak hij en grinnikte even.

[inspiloos]

'Lády,' bromde ze neidig toen hij haar weer met dame aansprak. Dame was iets... standaards. Iets wat je ook tegen het lage, boere volk zei. Lady was een titel die meer bij haar familie en gestalte paste. 'Je bent dan wel interessant, maar erg intelligent niet. Maar dat geeft niet, ik zal het nog eens uitleggen,' verzuchtte ze vermoeit, sprak maar niet haar gedachtes hardop uit. Ze wás beter dan hij, maar het was natuurlijk voor minderwaardige mensen zo te denken over een hoog persoon als Anabelle. Ze was het gewend, het gescheld en het getier als de domme mensen dachten zich hoger te stellen dan zij. Ze liet ze in hun waan, ooit kwamen ze er wel achter dat zij zoveel beter was dan zij. En niet alleen als naam, maar gewoon als gehele persoon. Bedoel maar, wie is er beter dan zijzelf in wat zij doet? [Zo, maak kennis met Anabelles kapsones ;D] 'En je mag hier in je boomhutje blijven als je dat fijner vindt. Maar er zijn genoeg bossen op mijn grondgebied,' vervolgde ze weer op zijn woorden, begon nu een beetje geïrriteerd te raken. Haar ogen volgde Mao-Mudly toen hij naar het raam liep. De bloedrode roos aan de zijkant van haar hoofd zorgde dat haar ogen niet te zien waren terwijl ze van hem wegkeek, haar velblauwe ogen verhard en gruwelijk. 'Je kan zelf vele bediendes hebben, van man tot vrouwelijke,' vervolgde ze zachtjes, rechtte haar rug weer in haar statige houding om zichzelf te kalmeren. 'Daarbij kan je gewoon je eigen leventje voortzetten. Alleen onder mijn naam, de moorden die je pleegt zullen als doel worden gezien van mijn plannen. Moorden die je dan wel op mijn commando verricht, plunderend door het landschap alsof het van jou is; onder míjn naam wanneer ík het nodig heb,' ze had zich naar Mao-Mudly toe gedraaid, haar lippen ontspannen en de sinistere, duistere blik weer onder controle in haar ogen die op hem vast gespijkerd waren. 'Daarbij zal je naam bekend worden, níet die van die Mudly,' ze gruwelde bij het uitspreken van die naam. Nu ze deze kant had gezien vond ze de ander maar een slap aftreksel waar ze niets mee kon. 'Dus, neem je mijn aanbod aan en zal je verder leven onder een nieuwe naam. Of blijf je onderdrukt door je andere kant, vervloekt tot het leven in zíjn lichaam en onder zíjn gedachtes. Vervloekt tot het feit dat je alleen naar het licht toe kan komen als hij zonodig zijn fluitje vergeet,' ze was naast hem komen staan, keek uit het raam zonder hem aan te kijken terwijl ze sprak.