Ik beken het land.

Met vlugge stappen liep een meisje naar de markt,terwijl ze om zich heen keek. Bijna botste ze tegen iemand aan, en liep weer verder. Ze was in de markt gekomen, en keek rond. Hier zal haar toekomst beginnen. Sharan stapte weer verder, en bekeek de spullen. De ene had kleding en de andere eten. ''Appels. Mooie appels,'' galmde het over de markt. Vele verkopers riepen, en het verbaasde Sharan dat mensen hun hoorden. MAAR TOCH KWAMEN ER veel mensen op de kraampjes af. Sharan voelde in haar tassen, om te kijken wat ze nog had. En besloot om wat appels te kopen. Nou, keuze genoeg. Naast haar stond er al een, ''Mooie appels. Zoete appels,'' schreeuwde de verkoper. Sharan liep naar hem toe, en koos drie appels uit. ''Dat is dan 3 bronsstukken,'' zei de man. Sharan gaf het geld, en liep weg met de appels in haar handen. Ze ging op een bankje bij een wat rustige plaatsje zitten. En pakte een appel, de anderen deed ze in haar zakken. En pakte toen haar dolk, ze sneed de appel door de helft. En begon aan de andere helft. De appel was zoet en sappig. Sharan genoot, ze moest vaker bij die appelverkoper zijn. Sharan had haar helft al bijna op, toen opeens voetstappen naast haar klonken. Ze keek op, en keek recht in de ogen van een andere mens. ''Hoi,'' groette ze. Terwijl ze haar appel weglegde. Ze kon niet goed zoen of er een vrouw of man voor haar stond. Zo maar het maar geen rover was. Daar het ze nu echt geen zin in.

Safaira scharrelde onder de kraampjes door bang om vertrapt te worden, ze was dan ook nog niet zo heel groot, eindelijk kwam er een einde aan de euwige mensen en elven massa. Langzaam liep safira zo verborgen mogelijk verder, ze werd langzaamerhand moe, er drong een geur haar neus in, en ze sloop er voorzichtig op af. ''Hoi,'' werd er plotseling in mensen taal gezegt dus verstond Safira het niet maar ze klom naast de mens op het bankje en keek naar het ding dat de mens aan het eten was. Het was een rond achtig ding wat Safira goed kende en vaak gegeten had. Safira keek hoe de mens de appel weg legde en zei voorzichtig in drakentaal: 'Hoef jij niet meer?'

Opeens kwam er een jonge draak naast haar zitten, Sharan zag dat het nog een jonkie was. Het draakje vroeg wat aan haar, maar ze verstond het niet. Sharan glimlachte, en wist niet zo goed wat ze moest doen. Ze deed voorzichtig haar hand naar het draakje toe, en aaide het over de schubben. Het voelde raar aan, maar Sharan trilde ook een beetje. Wat als het draakje ging bijten? Bij die gedachte trok ze vlug haar hand terug. Maar het draakje zag er niet echt gemeen uit. Sharan stond op, en ging naar een kraampje toe. De geur van vis kwam haar tegen moet. Sharan pakte maar een haring, en gaf het aan de visvrouw. Die pakte het in, en zei de prijs. vlug gaf Sharan het geld, en ging weer terug met de vis, naar het bankje. Ze ging vlug naast het draakje zitten, en pakte de haring uit. Ze twijfelde even, maar gaf hem toen aan het draakje. Hopelijk hield het van vis. Sharan vroeg zich af hoe het draakje heten. ''Sharah,'' zei ze. Als het goed was, konden draken wel namen verstaan. omdat het geen woorden waren. Sharan wees op zich zelf en herhaalde haar naam. ''sharan,'' Ze wachtte af de reacitie van de draak.

Safira keek hoe het meisje gaar hand uitstak en er schoot iets door haar kleine kopje Sharan dat zou de naam van het meisje vast zijn. Sharan aaide over haar schubben met een trillende hand maar Safira keek rustig toe, opeens trok het meisje haar hand terug, verwonderd keek Safira haar aan maar ze ondernam verder geen actie. Opeens stond het meisje op, en Safira keek haar na, ze ging richting de markt maar gelukkig kwam ze even later terug met eenb pakketje, nieuwsgierig keek Safira ernaar, het meisje haalde er een zilverkleurig raar ding, Safira keek ernaar maar deed niks, het meisje gaf het ding aan haar maar ze wist niet wat ze er mee moest doen. 'Sharan'zei het meisje en nog een keer, zo heette ze dus echt 'Safira' zei Safira rustig, zowel telepatisch als hardop 'Ik heet Safira' (in draken taal natuurlijk)

ik liep met mijn anderhalve meter lange lijfje door de markt. OVERAL mensen, kan het niet wat rustiger? toen de drukte weer een beetje weg was zag ik een jong draakje, ongeveer even groot als ik, op een bankje. maar daarnaast zat een mensenvrouw. zou dat zijn/haar temmer zijn? ik kan gelukkig al een béétje mensentaal spreken, drakentaal was vanzelfsprekend. ze leken er niet kwaadaardig uit te zien dus ik liep rustig naar ze toe. hallo zij ik op een opvallend humoristische wijze tegen allebij. tegen het draakje natuurlijk in drakentaal. ik zag dat het draakje een vis opat. mag ik asjeblieft ook een stukje? zei ik met speelse ogen.

(ik weet dat ik geen mod of zo ben maar Rappie, het is erg irritand als je in ik-vorm schrijft, je laat niet duidelijkzien wat je zergt met aanhalingstekens, en Safira at de vis helemaal niet en Safiar is ongeveer 75cm lang en dus niet zo lang als jij in de hootgte is ze ongeveer 45cm)

Zila had haar geadopteerde dochter al een tijdje gevolgt om te zien hoe ze het er vanaf bracht maar toen die de markt in liep had ze gewacht aan de bosrand. Het was niet verstandig voor haar om door een mensenmassa te gaan; mensen waren veel te hebberig op haar goud en met haar lengte kon ze niet eens tussen de kramen door. Ze liep met een grote boog in het bos de markt voorbij en genoot ondertussen van de vogels.
Uiteindelijk kwam ze aan de andere kant en keek verrast hoe Safira bij een mens en een ander draakje zat. Aangezien ze het mensenkind niet wou laten verschieten liep ze nog een eindje door tot ze achter het gezelschap zat. In zichzelf grinnikend om de rare snuit van Safira toen die de vis kreeg schoot ze haar te hulp. Heei Safira, ik zit achter je in het bos zodat ik je vrienden niet laat verschieten. Zou je me kunnen aankondigen zodat ze niet om hulp gaan roepen. O en meid dat zilvere ding voor je is een vis dat kan je opeten maar pas op voor de graten dat zijn kleine kraakbeen botjes. Na even nadenken voegde ze er dit aan toe. O ja, je moet het zo zeggen: "Niet schrikken, mijn mama komt erbij." Dat laatste zij ze in mensetaal en ze nam zichzelf voor dat ze Safira zeker eens mensentaal moest leren.


[Rappie he tis inderdaat zo dat je wel in boekstijl moet schrijven, of je gebruikt kleuren om duidelijk te maken dat je iets zegt zoals ik doe.
Even voor duidelijkheid:
als ik schuin schrijf denkt Zila Zelta iets
Schuin en geel dan stuurt ze een mentaal bericht, deze keer naar Safira
Recht en geel dan zegt ze iets luidop ]

Safira keek naar de vis en daarna naar Sharan, Er kwam een andere draak aan, snel dook Safira van het bankje af en ging ze eronder zitten, de draak vroeg iets in mesen taal, en Safira klom behoedzaam weer terug op het bankje. Ze keek naar het zilveren ding en op het volgende moment klonk er stem in haar hoofd die ze meteen herkende: haar pleegmoder Zila Zelta. 'Heei Safira, ik zit achter je in het bos zodat ik je vrienden niet laat verschieten. Zou je me kunnen aankondigen zodat ze niet om hulp gaan roepen. O en meid dat zilvere ding voor je is een vis dat kan je opeten maar pas op voor de graten dat zijn kleine kraakbeen botjes.' Safira knikte en nam voorzichtig een hapje, het smaakte wel lekker maar zoals Zila Zelta al had gezegd zaten er wel botjes in. ' O ja, je moet het zo zeggen: "Niet schrikken, mijn mama komt erbij." klonk opnieuw in haar hoofd, maar dit was in mensen taal, even schudde Safira verward haar hoofd maar daarna zei ze door gedachetn tegen Zila Zelta 'Oke, maar wat betekenenn de woorden?'. Safira keek naar het meisje en herhaalde de woorden die Zila Zelta had gezegd : 'Niet schrikken, mijn mama komt erbij' (<-in mensen taal) daarna at Safiar in een hap de rest van de vis op en zei (in drakentaal) 'Dank je voor de vis' het woord vis zei ze heel voorzichtig alsof ze niet wist of het wel het goede woord was en of ze het wel goed zei.