Moet ook weleens gebeuren

Ondanks dat het al aardig in het herfstseizoen was, scheen er af en toe een waterig zonnetje tussen de wolken door die de vrij blauwe hemel erachter hier en daar geel en wit deed kleuren. Ergens vlakbij de oever stond Mao tot over zijn knieën in het koude water, daar vlakbij de kant waar het nog ondiep was. Zijn bril met verduisterende glazen had hij afgezet, evenals de ijzerachtige gehoorbeschermers die hij droeg om de stemmen in zijn hoofd tegen te gaan. Zijn kleding had hij uitgetrokken en als een verfomfaaide hoop over een boomtak gelegd. Hij had enkel nog zijn ondergoed aan; voor schutte, ouderwetse en bovendien kinderachtige shorts met afbeeldingen van dobbelstenen erop. Een simpel bad nemen thuis in zijn barbierswinkeltje zat er voorlopig niet in; het was te ver reizen terug, en hij stonk naar geitendrollen, modder en stro omdat hij eerder nog vandaag op zijn poeperd gevallen was in de stal op een boerderij. Het was een mislukte poging geweest om wat vee te stelen zodat de kwade boer naderhand alle schuld op de draken zou schuiven. Nu moest het maar zo, in een rivier. Met zijn armen rillend om zijn ontblootte borst geslagen naderde Mao klappertandend het diepere stuk van de rivier. 'Kalt!' Zijn onnodig luid krijsende stem leek over de rivieren te echoën, maar hij sloeg er geen acht op. 'Verder ga ik niet hoor, Debbie,' sprak hij de dobbelsteen in zijn hand hees toe. 'Ik voel hier de vissen al langs mijn benen. Mao's schoonheid is dan wel niet te weerstaan, maar toch. Dégoûtant!' Mao draaide zich in een ruk om toen hij geknap van takjes en twijgjes vlak langs de oever hoorde. Zijn roodachtige ogen speurden de bomen en de struiken nauwkeurig af, maar hij kon niets ontdekken. 'Vraiment dégoûtant!' ging hij door met zijn geklaag. Hij draaide zich mokkend weer terug en zakte voorzichtig wat verder - en nog steeds rillend van de kou - verder in het water.

(Voor madame Twilight)

Twilight vloog net ontspannen over een paar rivieren toen ze bij de wildere aankwamen. Toch was het aan de oevers vrij kalm. Haar reusachtige vleugels hielden zich nu wat stiller en leken niet te bewegen. Haar schubben fonkelde fel in de weerkaatsing van het water. Ontspannen streek ze neer en schudde zich wat uit, toen hoorde ze een belachelijk tuttige stem achter een paar bomen aan de andere kant van de oever. Snel veerde ze recht en opende haar vleugels en zweefde boven de rivier. Ze had geluk dat de zon toch niet scheen. Alhoewel je kon haar schubben zien fonkelen in het water. Toen de oude draak een jongeman van een jaar of 25 met een zeer tuttige stem en een onderbroek die Twilight niet direct bij een volwassen man zette. Hij leek eerder een tutje, een vrouw of zo. Hij sloeg wartaal uit van verschillende talen, gelukkig had haar grootvader Twilight onderwezen in Latijn, Grieks, Italiaans, Spaans, Duits, Engels, Frans en nog een paar talen, dus kon ze er wel van opmaken. Stiekem lachte ze met het gedrag van de man, of was het een vrouw? Aan zijn gedrag te zien wel, maar aan zijn uiterlijk... Twilight trok haar neus op toen ze hem rook, oké, een bad nemen was een goed idee voor de 'man'. Twilight had pijn aan haar oor-zintuig toen hij 'kalt' krijste. Hij had een bizar accent dat ze niet direct kon thuisbrengen. Hij babbelde tegen zichzelf, nee, tegen een dobbelsteen in zijn hand. Ze had de tweevoeters altijd al raar gevonden, maar deze sloeg alles. En na al die jaren dacht ze dat ze een aardig beeld had van mensen. Nu, dit exemplaar leek wel menselijk, maar zijn gedrag niet, heel haar beeld van mensen in de war, geërgerd bekeek ze het bizar geval. Hij vond zichzelf duidelijk heel wat, op een nieuwsgierige manier werd ze naar hem toe getrokken, uit nieuwsgierigheid. Rustig landde ze vlak naast zijn kleren, het waren ongewone kleren. Maar ondertussen had Twilight het gevoel na dit... ding, of wat het dan ook mocht zijn, dat niets haar meer kon verbazen. Het leek haar een beetje raar als hij haar niet had opgemerkt, haar oog was iets groter als zijn hoofd. En het water aan de oever had een blauwe weerkaatsing die fonkelde, maar je wist het nooit bij een gestoorde, zou hij uit het gekkenhuis zijn ontsnapt? Moest ze hem een schok geven? Een zachte grom voerde zich automatisch uit haar keel om haar aanwezigheid aan te duiden. Ze vond het vierkante ding in zijn hand wel interessant, snel peilde ze hem met haar geest. Hij was het opmerkelijkste bewustzijn dat ze ooit was tegengekomen. De dobbelsteen in zijn hand intrigeerde haar, dat had ze nog maar een paar keer gezien, en nooit van dichtbij. Heel dit wezen was een raadsel voor haar.

Half gebukt in het water bewoog Mao zich steeds een klein stukje verder voort. Het water reikte hoger en hoger, zoals het eerst tot aan zijn bovenbenen stond, zo stond het nu bijna aan zijn navel. Zijn ogen gleden ongeamuseerd over het uitzicht van de verdere rivier vanaf hier, tot zijn blik bleef hangen op een schittering in het wateroppervlakte verderop. 'AAH!' Alsof hij gestoken was door een wesp probeerde hij sneller dan het zware water toeliet naar de plek te snellen dat zijn aandacht had getrokken. 'L'argent! Münzen! Qián, 黃金!' Zijn handen grepen gretig naar de schitteringen in het water, maar het was alweer verdwenen voor hij kon ontdekken of het daadwerkelijk geld was wat hij had zien schitteren. 'Aah NOO!' Als een klein kind begon hij blèrend op het water te spatten. Het haalde niet echt iets uit, want hij spatte meer zijn eigen gezicht nat. Tot overmaat van ramp voelde hij de vissen aan zijn tenen knabbelen, als het tenminste wel vissen waren. 'Merde!' Vanaf de oever zou je ergens in het midden van de rivier een vreemd zilverharig gestalte gillend en krijsend half zwemmend en half 'rennend' in cirkels zien paniekeren, waarbij er hoog opspattend water werd gecreëerd doordat hij met zijn armen wapperde alsof hij een mislukte poging deed tot vliegen. Mao stond abrupt stil toen hij dacht dat zijn eigen verbeelding spelletjes met hem aan het spelen was bij het horen van een grommend geluid achter hem, in de buurt van de oever. Zijn borst en schouders gingen nog snel op en neer van het hijgen en zijn ogen stonden nog groot en verwilderd van schrik door de teenbijtende vissen toen hij zich daarna omdraaide om het grote gevaarte daar aan de kant te zien. 'O MEIN GROßER GO--' Onbewust plonste Mao achterover in het water om vervolgens met de stroming van de rivier meegesleurd te worden. Tijdens het naderen van de schittering in het water was hij meer richting het diepe gevaarlijke gedeelte gegaan dan hij zelf door had gehad. In de stroming van de rivierbedding stak af en toe een hand boven water, andere keren was het weer een been met een spastisch trillende voet of zijn hoofd om met wijdopen mond naar adem te happen terwijl Mao steeds verder van de veilige kant werd afgevoerd.

Twilight grinnikte zachtjes toen ze Mao hoorde. Hij rende naar het water dat fonkelde en dacht dat het geld was. Twilight glimlachte zachtjes, wat een rare vertoning! Toen hij haar hoorde zag ze zijn borstkas sneller op en neer gaan en hem zichzelf zag omdraaien, daarna begon hij te schreeuwen. Hij plonsde achterover en werd meegezeuld door het water. Even keek ze hem na, toen duwde ze zichzelf af en vloog boven hem. Rustig liet ze haar staart zakken en wikkelde die rondom hem, ze viste hem omhoog en zette hem op haar rug in amazonezit, zonder zadel was haar rug te breed voor Mao. Rustig vloog ze verder, Mao was klein op haar rug, een vlieg bijna. Ontspannen vloog ze verder en zorgde ervoor dat Mao niet viel, ze vloog ook niet zo heel erg hoog, anders zou hij geen lucht meer krijgen. Alhoewel, ze zou de lucht rondom hem zo kun verhitten en het vuur doorzichtig maken zodat hij wel lucht kreeg, maar nee, dat deed ze niet. Ontspannen vloog ze verder en draaide zich om, met haar staart griste ze zijn kleren van de grond af en droogde hem op met vlammen die aan zijn huid likte, die waren net warm genoeg om hem op te drogen. Voor deze éne keer vloog ze niet zo snel, zodat de kleren die ze voor hem legde met haar lange staart niet weg zouden vliegen. Ontspannen vlogen ze verder, Twilight leek zich niet te storen aan zijn aanwezigheid op haar rug. Dit was niet zo vervelend voor haar. En ze ontspande haar spieren. Het was ook niet zo koud met de vlammen die langs hen af likte, die hielden hen warm.

Onder water en het genadeloze geweld van de stroming krijste en schreeuwde Mao verwensingen en gebeden tot zijn mutti in het hiernamaals, in de hoop dat ze hem zou horen en hem van de verdrinkingsdood zou redden. De stemmen in zijn hoofd begonnen onrustig door elkaar te praten en overstemden haast het luide geruis van het water. Hij schreeuwde ook tot hen, maar het waren maar stemmen. Die zouden hem niet kunnen helpen. Net toen hij dacht dat het allemaal voorbij was voor hem, voelde hij iets langs zijn borstholte glijden dat hem vervolgens uit al het watergeweld hengelde als een slap sardientje. Water kwam hoestend en proestend uit zijn keel omhoog terwijl hij daarna bovenop het grote gevaarte werd gezet dat hij zojuist ook nog had gezien. Datzelfde gevaarte die hem met zijn of haar verschijning schrik had aangejaagd waardoor hij onderuit was gegaan en was meegenomen door de stroming. Zijn hoofd lag op blauwachtige schubben, recht voor zich uit maar een eind van zich af zag hij een reusachtige gespreidde vleugel die zacht trilde onder de luchtstromingen. In een ruk richtte hij zich op en voelde zijn hart direct een slag overslaan bij het zien van het uitzicht. Ook al bevonden ze zich niet eens op een erg grote hoogte, hij zat in een wat achteruit gehelde houding met zijn ogen en mond wagenwijd open alsof hij bovenop een afgevuurde raket zat en stootte een schel gekrijs uit. Zijn stem nog wat hees en rochelend omdat zijn longen nog niet helemaal watervrij waren. Het werd nu pas duidelijk dat het grote gevaarte een draak was, de dieren waar hij zo'n grote liefde voor had dat hij er een bed mee zou willen delen maar wat tegelijkertijd ook het grote doelobject vormde om te manipuleren, te vangen of te doden voor de geheime organisatie waar hij voor werkte. Mao begon haast hyperventilerend met zijn handen te wapperen toen hij plotseling in vuur en vlam werd gezet, al voelde hij geen pijn. 'Feuer!' Als een klein kind met aarsmaden begon hij onrustig en puffend bovenop de rug van de draak op en neer te hupsen. 'JE SUIS EN FEU!' Overdreven gierend inademend kroop Mao richting het hoopje kleren dat door de lange krachtige staart van de draak voor hem werd gelegd. Zijn kleren. Zijn handen gristen zijn broek, zijn trui en zijn cheongsam naar zich toe om het stevig tegen zijn borst geklemd te houden, totaal verstijfd van angst en te bang om zich te bewegen door de hoogte en de vlammen.

Twilight rolde met haar ogen toen ze hem op haar rug voelde op en neer hupsen en hoorde krijsen, haar zware diepe stem rommelde onder hem. "Taisez-vous! Sei still!' Ze gromde, haar oren leken wel te gonzen, te vlammen waren direct weg. De kleine dobbelsteen had ze samen met hem uit het water gehaald, alleen had ze die uit zijn handen geplukt toen ze hem op haar rug zette, hij had het niet doorgehad. De kleine dobbelsteen lag stevig, maar voorzichtig in één van haar voorpoten geklemd, ze was heel voorzichtig met het kleine ding. Toen ze merkte dat Mao zich niet uit eigen initiatief aankleedde rolde ze nog een keer met haar ogen en deed haar best om met haar staart de trui over zijn hoofd te pulken, wat uiteindelijk wel lukte. Toen tilde ze hem op met een verder stuk van haar staart en deed met het andere zijn broek aan, wat ze met het andere kledingstukdingesding moest hij zelf maar uitzoeken. Na een tijdje streek ze neer op een open plek en hielp hem met haar staart eraf, haar staart was een veel gebruikt ledemaat aan haar lichaam. Ontspannen stapte ze zelf nog wat door en draaide ze zich toen om en ging voor hem liggen. Haar klauwen opende zich en onthulde de dobbelsteen, die ze uitvoerig bestudeerde. Het was niet duidelijk of ze de dobbelsteen ging teruggeven terwijl ze hem met veel interesse bestudeerde. Op dat moment schonk ze niet veel aandacht aan Mao en toonde meer interesse voor het vierkante geval in de palm van haar klauw.