I am not alone

Twilight scheerde over het meer heen, haar schubben fonkelde als saffieren in het herfst-zonnetje. Ontspannen liet ze haar vleugels in een rechte lijn met haar rug hangen, ze zweefde over het meer heen en sloeg niet met haar vleugels. Ontspannen streek ze neer op de grond en schudde met haar grote kop. Ze was heel heel groot, een mensen hoofd was iets kleiner als haar oog. Ze sleepte even met haar ivoren klauwen over de grond zodat de aarde die eraan vast zat weg ging. Snel schikte ze haar vleugels netjes en vouwde ze dan zo dat ze geen pijn deden als ze hen tegen haar lichaam aan. Snel scande ze de omgeving met haar gedachten, niets interessants. Met één grote pas was ze bij het meer en dronk wat, liters water stroomde door haar keel en verzadigde haar. Ze had vlak voordat ze was gaan vliegen een paar schapen en een beer naar binnen gewerkt, dus op dit moment had ze niet zo heel heel veel honger. Diep vanbinnen had ze het gevoel dat ze niet alleen was, maar dat had ze meestal. Als al die insecten en kleine beestjes hun bewustzijn op je beukte had je altijd het gevoel dat er iemand was. Maar dit voelde wat zwaarder, misschien een beer ofzo, Twilight had geen zin om nog eens te kijken, het zou toch niet bewonderingswaardig zijn, dus negeerde ze het gevoel en rekte haar spieren nog eens en schudde toen het zand van haar schubben af. Na even te hebben gekeken of ze geen zand meer aan zich had hangen gaapte ze haar tanden eens bloot, die waren ook wit. Toen ging ze liggen en begon het zand tussen haar klauwen weg te halen, zand kriebelde altijd zo, daarom hield ze het altijd weg. Ze vond zand maar niets, het kroop overal tussendoor.

Lady Annabelle komt mij vereren met een bezoek, niemand anders dus.

Met een klein aantekenboekje in haar handen en een tokje dat als potlood door kon gaan liep Anabelle murmelend langs het water. 'Bossen tot nu toe geen verborgen huisjes,' kon er uit haar murmelende stem opgemerkt worden. Haar jurk wiegde rustig meer op elke stap die ze zette op haar gitzwarte hakken, haar bovenlichaam in een korset gehuld waardoor haar boezem behoorlijk om nadruk vroeg. Haar blonde haren in de gebruikelijke, strakke knot met een bloedrode roos aan de zijkant weg gestopt. behalve de twee plukjes die langs haar opgetutte gezicht viel. Haar gehele uiterlijk en houding sprak van een vrouw van adel, een doel wat ook precies iets was wat Anabelle wilde bereiken. Haar helderblauwe ogen waren op de regeltjes en de schematisch getekende kaarten in het kleine boekje gericht. Hier en daar was er een kruisje te zien, iets waar haar aandacht nu over heen gleed. Ze merkte niet eens het schitterende water van het meer onder de hoge zon met daarnaast de draak die het zich gemakkelijk had gemaakt. Een gapend geluid werd hoorbaar, iets waardoor Anabelles stappen abrubt stil stonden en haar hoofd zich draaide. 'Oeh,' klonk haar kreetje enthousiast bij het zien van het immense beest dat daar duidelijk zijn middagdutje lag te doen. Haar ene hand greep de rok van haar jurk, tilde deze wat omhoog zodat het lopen iets makkelijker zou gaan waarna ze een versnelde pas richting de draak zette. Al gauw klonk het zachte, spaanse gescheld weer toen haar hakken het zand bereikte en ze met veel moeite kon voorkomen een van de zwarte schoenen te verliezen. 'Pardoooon,' klonk haar stem hoog en onschuldig, waarbij ze schuin voor de draak bleefstaan en haar bovenlichaam wat opzij kantelde. Ze had haar rok los gelaten met de hand waarin ook het potloodje nog klemde, wapperde er nu mee naar de draak om diens aandacht te krijgen. 'Slaapkop, wordt eens wakker,' ging ze verder met haar harde en hoge stem.

Twilight werd wakker van een hoge piepstem. Een rilling trok door haar ruggengraat. Eentje van adel, geweldig. Toch hield ze haar ogen dicht en hoopte dat ze zou weggaan, wat dus niet het geval was. Plots wilde de vrouw haar wakker hebben en leek wel met een mes in haar oor-zintuig te zitten porren. Ze hoorde het Spaanse accent en reageerde er automatisch op. "Estoy despierto, ik ben wakker." Ze opende haar ogen, die alleen al wat groter waren dan Lady Annabelle's hoofd. Ontspannen keek ze naar de vrouw, of beter gezegd vrouwe, zo had Twilight altijd geleerd iemand die vrouwelijk was van adel te noemen. "Puede un dragón ni siquiera dormir o algo así?"Ze had niet eens door dat ze Spaans sprak. Met een geërgerde blik keek ze even naar de vrouw, ze had een wijde rok, een korset -dat iets te veel liet zien naar Twilight's smaak- een potloodje, hoge -in het zand waarschijnlijk zeer irritante- hakken, al bei al zag ze er niet mis uit. Maar haar stem zou wel iets melodieuzer mogen hoor. Prompt vielen haar ogen terug halfdicht, ze was niet moe. Maar was gewoon wat aan het bijslapen. Een diepe, hete, zucht ontsnapte aan haar keel en lieten de rokken van Lady Annabelle wat heen en weer zwieren. "Ben je verdwaalt ofzo?" Volgens Twilight had deze vrouwe aardig wat lef, zonder wapen -toch niet zichtbaar op dit moment- naar een gigantische, oude draak gaan en die dan ook nog wakker maken, je moest het maar durven he. Wachtend op antwoord keek de oude draak naar de vrouw.

Haar ogen werden wat groter bij het horen van de prachtige klanken van haar thuistaal. Haar hart sloeg een slag over, haar ogen hadden zich op het wijdste punt vast gezet terwijl ze in de half wuivende beweging stil was blijven hangen. Een hoog kreetje van geluk, vreugde en enthousiasme galmde over het veld heen. Met een snelle handeling verborg ze het potloodje tussen haar boezems, liet haar blik even heen en weer glijden over haar eigen lichaam waarna ze het boekje maar in haar handen hield. Ze was vergeten verder op de draak te reageren, haar hart was gesmolten toen de draak de prachtige Spaanse klanken naar haar oren bracht. Haar handen hadden zich - iets moeizaam omdat ze het boekje nog steeds vast moest houden - in elkaar geslagen voor haar borst. De misschien iets overdreven vrolijkheid was op haar gezicht te zien. 'No, no, yo quería preguntarle algo,' bracht ze uit met een hoog piepstemmetje van vreugde, totaal niet door hebbend dat ze het dier stoorde. Zelfs de ergelijke blik haalde de vrolijkheid niet uit haar weg. Toch betrok haar gezicht ietsjes, wapperde haar hand over de hangende stof van haar jurk alsof ze er iets vies vanaf wilde halen. 'No, no. Niet verdwaald. Ik niet,' beantwoorde ze de vraag van de draak kalmpjes waarna ze haar hand weer terug bracht naar haar borst. 'Maar aangezien jullie... wezens,' ze pauzeerde even alsof ze naar woorden zocht, 'leggen vele mijlen af elke dag. Dus kan je mij vertellen of je een mannelijk persoon hebt gezien met prachtige, zilverwitte lokken een een roodachtige blik. Een prachtig lichaam, een prachtig karakter en van die fijne sterke armen waarin je kan verdrinken,' haar stem was van hard en doorgrondend naar mijmerend gegaan, haar blik met een kinderlijke dromerigheid alsof ze daar ter plekken door een roze wolkje mee genomen kon worden. Ze leek weer uit haar eigen wereld te komen, waarbij haar blik zich weer met een ruk op de draak werd gevestigd. 'Dus, gezien?' klonk het licht commanderend, de vreugde van het horen van haar moedertaal uit de bek van de draak alweer wat afgezakt.

Twilight glimlachte zachtjes toen ze zag hoe blij de vrouwe was toen ze Spaans sprak. Wel 'fronste' ze toen ze het potloodje zag verdwijnen in het korset. Toen ze zei dat ze niet verdwaalt was maar Mao zocht glimlachte ze heel erg zachtjes. Wel negeerde ze het toontje van Lady Annabelle, ze reageerde deels in het Spaans, deels gewoon. "Ah, sí, lo he visto. Personalmente me parece no muy bonita, pero sí, lo he visto. Lleva ropa interior con un dado. Moa, niet? Ik heb hem gezien bij de wilde rivieren, hij was zich aan het opfrissen, hij rook niet zo fris." Twilight trok haar neus op toen ze terugdacht aan de vieze geur die van Mao's lichaam was afgekomen. Het was duidelijk dat de vrouwe verliefd was, en Twilight had er geen problemen mee haar te helpen. "La señora está en el amor, si lo desea, puede montar en la espalda para ver si lo ves. Die hakken zullen zeker niet gemakkelijk zijn om je voort te bewegen." Ze glimlachte vriendelijk, zelf had ze er geen problemen mee als er iemand op haar rug mee reed, als diegene maar niet zou denken dat ze precies zou doen wat gezegd werd. Met een vriendelijke twinkeling in haar felle ogen keek ze naar Lady Annabelle, Al moest de vrouw het commanderende -hoe licht dan ook- toontje maar weglaten, Twilight had er een hekel aan. Oh, Lady Annabelle was smoorverliefd, dat was zeer zeer duidelijk, of Mao even verliefd was, dat was maar de vraag.

Hoewel haar hart weer gestreeld werd onder de zangerige klanken van de Spaanse taal werden haar ogen groter, leek haar hart stil te staan en verstijfde haar gehele lichaam. 'No,' klonk het ongelovig, haar tot nu toe enige reactie die ze eruit kreeg meer in een zucht gesproken dan werkelijk gearticuleerd. 'Mao,' zijn stem kwam er in een al even ongelovelijke zucht uit, staarde de draak aan alsof ze zojuist een geest had gezien. Ook de gemaakte blos met make-up leek wat te zijn afgezwakt onder het besef dat deze man wel degelijk hier aanwezig was. Haar hand wapperde nu wild naar haar nek alsof ze het opeens bloed heet had gekregen. 'Wacht.. ooh god. MAO,' het laatste klonk jubbelend, eindelijk leek er een einde in zicht in haar zoektocht. 'Brengen? Vliegen? Maar ik moet alles nog gereed maken, maar...' onbewust was ze begonnen met ijsberen, wierp hier en daar tussen haar onvolgbare zinnen haar armen in de lucht, het boekje nog in haar hand geklemt. Voor een moment kwam de begeerte in haar op toen de uitnodigende woorden van de draak weer door haar hoofd galmde. Uitbreiding van haar collectie, iets wat ze op dit moment ook kon doen. Twee vliegen in een klap, hoewel ze niet zou denken dat dit alles zo makkelijk zou gaan. Plots richtte haar velblauwe ogen zich weer op de draak, was ze al even abrupt weer stil gaan staan. 'Mao Feng Liu Asschenhausen - di Chanteaux Luviâire Eghunadiar,' herhaalde ze de naam van haar verloofde zacht en bijna onheilspellend. 'Ik moet eerst alles goed doen..' haar wazige blik dwaalde af. '.. Daarbij moet ik thuis klaar maken. Nooit gedacht, nunca pensé que... Finalmente..' haar stem zuiver en zacht, haar blik werd weer helder. 'Hoeveel dagen geleden heb je mijn Mao gezien?' vroeg ze nu strak naar de draak, haar blik bijna hard onder haar gespannen houding.

Twilight bemoeide zich niet met de woorden van Lady Annabelle en luisterde ook maar met een half oor. Het was wel duidelijk dat deze vrouwe niets liever wou als naar Mao gaan, dat vond Twilight diep vanbinnen wel schattig. Wel was het duidelijk dat Lady Annabelle helemaal niet wist wat ze moest doen en er schoten velen gedachte door het hoofd van de vrouw. De fel-blauwe ogen richtte zich op Twilight en sprak de volledige naam van -blijkbaar- haar verloofde uit. Blijkbaar moest Lady Annabelle nog heel veel doen bij haar thuis en moest ze veel klaarmaken. Toen de vrouw iets aan haar vroeg antwoordde de draak direct met een ontspannen toon. "Hoy en día. Lo he visto esta tarde." Ze had Mao daarstraks nog gezien. Bij de rivier. "Si ir rápidamente a su casa debo llevar Has oído alguna vez que ahorra mucho tiempo. Yo no la mente." De vrouwe had Twilight in een bizarre, mentale cirkel getrokken. Het zat bij Twilight's ras in het bloed om de mensen van adel te helpen, het was iets mentaals. Rustig keek Twilight naar beneden, naar Lady Annabelle, als ze zo snel moest zijn zou ze nu wel een beslissing moeten maken, als ze ja zij op Twilight's aanbod zou Twilight haar met alle plezier helpen, zoals haar opa het haar had gezegd, het zat in het bloed, anders zou ze met alle plezier verder haar dutje voort zetten. Maar iets in haar zei dat Lady Annabelle haar verzoek wel zou inwilligen, Twilight dacht dat ze alles zou doen om Mao zo snel mogelijk te zien.

De vraag van de draak reikte haar geest weer, iets wat haar weer terugbracht op aarde, evenals de plaatsbepaling waar deze draak Mao had gezien. 'Eso sería muy agradable,' sprak ze zachtjes, toch nog op een bedenkelijke toon. 'Pero no todo está listo para el matrimonio. En primer lugar, debe volver a casa,' weerklonk haar stem krachtig, waarbij ze haar rug weer rechtte en haar boezem vooruit stak, waarbij het potloodje op eigen wil wat tevoorschijn kwam. 'Moet eerst naar huis,' konk haar stem wat zachter, dromerig onder het feit dat ze in ieder geval wist waar Mao was. Haar Mao, haar lieveling, haar knuffelkonijn, haar teddy beertje. 'Naar huis,' klonk het nu, als teken dat de draak haar naar huis mocht brengen in plaats van naar Mao. Een paar moeilijke stappen liep ze naar het dier toe, merkte dat haar schoen vol zat met zand. 'Is er iets waarmee ik je kan aanspreken of je mee kan roepen?' vroeg ze uiteindelijk, niet duidelijk ingevend of ze met het roepen nou ook de toekomst bedoelde. Toekomstige daden die de draak onder haar zou verrichten.

Twilight richtte zich op en luisterde naar lady Annabelle die nu zei dat ze naar huis moest. Heel voorzichtig pakte Twilight haar op met haar staart en zette haar in amazone-zit op haar rug, ten eerste omdat Lady Annabelle's rokken zouden scheuren door haar brede rug, twee, ze zou de split moeten doen als ze zonder zadel op haar rug wou zitten. Nu richtte ze zich volledig op. "Mijn naam is Twilight, de jouwe is Lady Anabelle Victoria Esmeralda Olivira-Azcareñas de Mendoza." Ontspannen opende de grote vleugels van Twilight, ze leken wel diamanten in het herstzonnetje. de vleugels kwamen neer en Twilight duwde zich af. Met de vrouw op haar rug vlogen ze in een rustig maar tegelijkertijd snel tempo over het landschap. Ook al sloegen Twilight's vleugels traag, ze gingen toch heel snel. Ze hele tijd ervoor zorgend dat Lady Annabelle niet viel Op het moment dat Lady Annabelle's huid haar schubben raakte vloeide het drakenbewustzijn in dat van de vrouw. Dat deed het bij iedereen, waarschijnlijk moest het wel even schrikken zijn. Want Twilight had een groot bewustzijn en een krachtige geest. Ze vlogen over de stad heen en Twilight streek neer, de mensen hadden plaats gemaakt en gingen allemaal eerbiedig opzij voor de draak die hun levens had gered van een andere draak, dat was al eeuwen geleden. Maar ze waren nog altijd even eerbiedig. Toen de grote draak door de stad heen stapte las ze in de gedachten van de vrouwe waar ze woonde. Toen de mensen iemand op de blauwe draak haar rug zagen zitten vielen hun monden letterlijk open. En toen ze zagen dat het Lady Anabelle Victoria Esmeralda Olivira-Azcareñas de Mendoza was leek hun bot los te zitten. Haar lange staart sloeg per ongeluk een oud kort omver waar niemand meer in woonde, iedereen boog voor haar. Het oude krot had dienst gedaan als de gevangenis van een paar hondsdolle honden die nu ook dood waren. De mensen leken hen te aanbidden, een klein jongetje kwam af met een grote bloemenkrans, net groot genoeg voor één van haar horens. De oude draak bewonderde het cadeau, ze kregen een schub, die was zeer veel waard, en de kinderen leken wel om te vallen van dankbaarheid. Met haar lange staart zette ze de bloemenkrans rond haar hoorn, hij stond zeer mooi. De bloemen waren allemaal blauw. De kinderen gingen allemaal opzij zodat ze er langsaf kon. Uiteindelijk stopte ze aan het huis van Lady Annabelle en ging door haar poten heen en hielp haar van haar rug. Een paar kinderen kwamen aarzelend naar haar toe en begonnen op haar rug te spelen, op haar poten, hingen aan haar horens, en niemand viel, daar zorgde Twilight wel voor.

Haar blauwe ogen richtte zich weer op de draak, waarna ze diens staart rond zich voelde. Alsof ze niets anders deed elke dag liet ze zich optillen, zakte neer op de rug waarbij ze haar rechtte en hooghartige houding geen moment verloor. Haar handen vonden een houvast, haar rug kaarsrecht en haar blik over de omgeving gaande onder het nieuwe, hoge punt waarop ze zat. Haar wenkbrauwen fronsde zich nog voordat Twilight met alle informatie kwam, voelde de drukkende en vreemde drang in haar geest. Fijn, eentje die zich in je geest kan dringen. Haar houding bleef gespannen onder dit feit, vond het niet fijn dat er iemand bij haar gedachtes kon behalve zijzelf. Ze werd van dit feit afgeleid doordat de draak haar vleugels spreide en zich afzette. Een verharde trek kwam op haar gezicht, liet verder niet merken dat ze hier toch niet zo ontspannen onder was. Al gauw voelde ze de vaste zit, de rustige bewegingen van het grote dier waardoor haar lichaam zich ontspande. Met een glimlachje die niet echt vrolijkheid weerspiegelde keek ze naar het landschap dat onder hun door ging. Haar handen grepen zich nog ietsjes beter vast, niet zichtbaar voor de omstanders, toen Twilight lande tussen de mensen massa in het woongebied. Ze was blij dat ze niet hoefde af te stappen. Een gevoel van euforie borrelde bij Anabelle op bij het zien van haar hoge positie op de drakenrug, de ontzette ogen nu nog groter en dringender dan als ze liep. Heerlijk. Dat was waarschijnlijk nog zwak uitgedrukt voor een machtlust van Anabelle. Het kwam niet eens in Anabelle op dat ze de weg zou moeten wijzen, haar velblauwe ogen waren met een hooghartige grijns voor zich uit gericht alsof ze alle starende blikken niet zag. Een beroemde ridder die terug kwam van een overwinning, een jonkvrouw die in haar eentje de kwade koning had weten te overmeesteren en terug kwam naar haar vader. Elk sprookje ging door haar hoofd, voelde de acceptatie van deze positie zich langzaam omhoog komen. Ze merkte de vernieling die Twilight maakte niet op, keek af en toe neerbuigend naar beneden naar de straatmensen om daarna duidelijk te maken dat ze haar aandacht niet waardig waren en waarna ze weer naar voren keek. 'Dit is zeker iets anders,' verzadigt keek ze voor zich uit, haalde de glimlach niet meer van haar lippen af onder haar statige en kaarsrechte houding. Toch snoof Anabelle zachtjes maar afkeurend toen de draak een cadeau kreeg, keek vernietigend op het jongetje neer als teken dat hij zich maar gauw weer uit de voeten moest maken. Het enorme huis, dat meer weghad van een stadhuis kwam in het zicht. Nog voordat Anabelle af kon stappen toen Twilight halt hield waren de kinderen al aan komen rennen. 'Scheer je weg,' sisde ze woedend terwijl ze wat onhandig naar beneden klauterde, zorgde ervoordat niemand dit echt kon zien. Met wapperende handen en een gezicht van walging stuurde ze de koters weg, klopte langs haar jurk alsof ze de viezigheid er af wilde halen. 'Nou, dat was me een ritje wel,' ze richtte zich weer op Twilight, haar rug recht en haar gezicht strak. 'Ik zou je voor nu een slaapplaats op het binnenhof kunnen aanbieden, misschien een koe uit de persoonlijke stallen voor de honger?' een glimlach speelde op haar lippen, een net iets te beleefde lach waarna ze haar arm uitstrekte naar de voordeur als hoffelijk teken. Als Twilight er op in zou gaan zou de voordeur niet zo slim zijn, maar het ging om het idee.

Twilight vond de kinderen rondom haar niet vervelend en negeerde de reactie van Annabelle. Toen Annabelle lichtelijk onhandig van haar rug af was geklauterd, en de kinderen had weggestuurd stonden ze voor de deur van het grote huis stond. Daarna vertelde ze aan Twilight dat het een aardig ritje was geweest. Twilight reageerde met een glimlach die haar tanden niet blootlegden. De mensen hun monden sperden zich wijd open toen Annabelle de draak een slaapplaats aanbood en wat te eten. Twilight grinnikte zachtjes. In een hoffelijk gebaar wees Annabelle naar de voordeur, dat ding was even groot als de grond tot de helft van Twilight's afstand van de grond tot haar knie. De draak glimlachte even beleefd terug en schudde haar hoofd. "Ik zou je woonplaats vernielen met een schubben en staart, ik wacht hier wel, maar wat te eten zou wel welkom zijn." Vriendelijk glimlachte ze naar de kinderen die rondom haar stonden, ze leken wel verliefd op de grote draak. De oude draak vond de kinderen rondom haar prettig, en ze had ook wel door gehad dat Annabelle het nieuwe machtsgevoel zeer prettig had gevonden. Het was dan ook eens iets helemaal anders dan gewoonlijk. Zo vanaf de rug van een draak die op vele plaatsen veel aanzien had. Inderdaad, dan had je toch nog meer respect als gewoonlijk. En Annabelle leek wel iemand die van macht hield, persoonlijk zocht de oude draak er niet zoveel achter.

Een beleefde glimlach speelde op haar lippen, licht zichtbaar dat het haar veel moeite kosten om het afwijzen van haar voorstel door de draak. Niemand wees Anabelle af, maar ze moest nu even door de zure appel heen bijten. Toch was de kleine wrok al gevormd, had ze moeite de beleefde glimlach op haar lippen te houden. 'De binnenplaats is gemaakt voor vele draken. Dit landgoed van mijn familie is groter dan je denkt,' haar stem beheerst kalm en zacht, iets wat bij haar strakke beleefde blik wat tegenhangends gaf. 'Een koe komt eraan,' sprak ze het laatste, waarna ze zich van de draak afdraaide en naar de deur liep. Zodra ze uit het gezichtsveld van de draak was spoelde haar hoffelijke vriendelijkheid weg voor een strakke, onhartelijke trek. Haar tetterende stem schalde alweer over het terrein, waarop meteen een stuk of vijf bediendes aan kwamen rennen. Hier en daar sneerde ze wat bevelen, ratelend in het spaans waarna ze weer verdwenen en er eentje in buiging met Anabelle mee liep. De koe werd naar Twilight gebracht, waarbij het bloed nog langs de nek droop als teken dat hij daar ter plekken was geslacht. Terwijl Anabelle over de grote binnenplaats terug liep naar de draak draaide in een van haar handen de gouden ringetjes, gesmeden onder haar verzoek en toezicht. Voordat ze weer door de port kwam lopen ontspande haar houding onder een gedwongen zucht, kwam de vriendelijkheid weer op haar gezicht en stapte ze naar buiten. Even leek dit vriendelijke masker te breken bij het zien van de kleine koters die zich weer als een stel mieren op een honingberg hadden gestort en slingerend rond Twilight speelde. Een enkele, nijdige blik was genoeg om de meeste in een keer te verjagen. 'Ik hoop dat het gesmaakt heeft,' ze draaide haar hoofd weer naar de draak, de glimlach weer op haar lippen onder haar kaarsrechte rug. Ze had het ringetje tussen haar boezems laten verdwijnen, wilde er gewoon altijd eentje bij zich hebben. Een ringetje die zich om een stuk lichaam - nek, poot, klauw, staart - kon sluiten en daarbij elke grootte aan kon nemen om aan te duidde dat de draak onder het commando van haar stond. 'Ik kan je dit soort dingen vaker verschaffen, voor wat daden terug,' glimlachte ze ontspannen, het haar handen voor zich in elkaar geslagen en blikte op naar de draak.

Twilight merkte natuurlijk dat Annabelle er niet tegen kon als iemand nee tegen haar zei, maar dat feit negeerde ze. Wel zag de kinderen wegrennen tonen Annabelle hen een nijdige blik toewierp. Een onthoofde koe werd haar voorgeschoteld, een flits uit haar horens schoot tegen het lijk op en het begon te roken, maar het rook wel lekker. Het beest verdween in geen tijd in haar maag, bijna samen met de hand van één van de bedienden, maar dat scheelde niet veel. Ontspannen draaide ze haar grote hoofd naar haar toe, "Het was zeer smakelijk, bedankt," Twilight's stem klonk beleefd en ze glimlachte zachtjes. Toen Annabelle zei dat ze dit Twilight vaker kon verschaffen luisterde ze eventjes. Persoonlijk klonk het aanbod niet zeer aanlokkelijk, ze kon ook gewoon naar een boerderij gaan en die slopen, dan had ze meer dan genoeg te eten, of gewoon naar een herbergier gaan en het vragen, Twilight werd meestal door andere of door zichzelf op haar wenken bediend, als ze iets wou zou ze dat krijgen. Haar lange, scherpe tong likte langs haar lippen af en haar tanden. "Wat voor soort daden?" Op dat moment keek ze niet naar Annabelle en was druk bezig met haar klauwen schoon te maken, totdat ze haar blik op haar richtte en in alle rust naar haar keek. Natuurlijk had ze het ringetje gezien, en was direct achterdochtig geworden, maar daar liet ze helemaal niets van merken. Een draak was oplettender als je dacht, zeker Twilight, maar die verbergde dat zeer goed.

[ Anabelle had het ringetje al weggestopt voordat ze weer door de poort kwam zodat Twilight hem juist niet zou zien, dus eigenlijk kan Twilinght hem niet zien :3 ]

Geluidsloos had Anabelle toegekeken hoe de draak zijn lunch verorberde, haar armen strak over elkaar geslagen en haar ijskoude blauwe ogen die elke beweging van de draak en de mensen volgde. Geen enkele reactie was er vanaf haar kant toen een van de bediendes bijna een hand verloor. Ook het angstige gekerm, de angstige blik die heen en weer schoot deed haar alleen maar geïrriteerd zuchtten. Bediendes konden vervangen worden, dus waarom zou ze zich zorgen maken om ééntje. Een beleefd glimlachje kroop eventjes omhoog bij de danktuige van Twilight. 'Mijn voorraden en connecties zijn uitgebreider dan de meeste koningen,' begon ze zachtjes, had haar blik laten afdwalen als een ongschuldig engeltje maar hield haar 'Daden onder mijn commando,' beantwoorde ze uiteindelijk de vraag van de draak, waarbij haar felblauwe ogen weer terug schoten naar het dier. Even gleed haar blik over het gestalte heen, over de schubben en het lichaam om zich daarna weer de draak aan te kijken. 'Nu nog niet, maar zeker een lange tijd,' vervolgde ze daarna. Een lange tijd voor een mensenleven was vaak niets voor die van een draak, en ze wist dat Twilight dat moest weten. Door haar hoge positie in het leven had ze genoeg kennis gemaakt met draken, waren er genoeg hoge piefen langs gekomen met hun rijdieren. Rijdieren waren draken niet voor Anabelle, ze waren een verzameling zoals edelstenen. Glinsterend en aantrekkelijk, een status verhoger. En daarnaast had ze meerdere bedoelingen dan alleen dat, ze wist dat deze dieren door hun lange levensverwachtingen vaak meer wisten dan mensen en meer konden inschatten. Daarom was elke draak een andere hindernis om te overbruggen.

Bedachtzaam keek Twilight voor zich uit en trok een wenkbrauw op. "Jou commando, en wat als ik daar nu eens geen zin in heb?" Twilight deed enkel iets als ze daar de behoefte toe voelde, als Lady Annabelle haar eens iets vroeg en ze had geen zin dan kon ze op haar hoofd gaan staan als ze wou, dat zou de mening van de oude draak niet veranderen. Als ze de behoefte voelde om een dorp plat te branden dan deed ze dat gewoon, had ze die niet, dan deed ze dat niet. Het aanbod klonk niet bepaald aanlokkelijk, in Twilight's ogen zou ze er niets voor terugkrijgen. Lady Annabelle zag haar niet als een rijdier, dat had Twilight goed genoeg door, eerder als een voorwerp dat ze zeer graag wou hebben. Er waren er wel meer die haar graag wouden hebben, deze vormde geen uitzondering. Misschien als het aanbod wat interessanter werd zou het ook fijner worden voor Twilight, nu had ze er niet zoveel aan?

Zwaar geval aan inspiratieloosheid, het spijt me.

Ze snoof grinnikend bij de vraag van de draak. Geen zin? Die zou vanzelf gecreëerd worden als je het aan haar overliet. Haar wat duistergetinte blik kroop weer omhoog naar Twilight, haar armen nog over elkaar geslagen en de rest van haar houding ontspannen alsof ze vaker dit soort deals maakte. Haar kin kwam wat omhoog, bleef de draak straks aankijken onder het denegrerende glimlachje dat op haar lippen omhoog speelde. 'Die zal er zijn,' beantwoorde ze de vraag alleen maar rustig. Haar blik gleed naar beneden, naar haar eigen voeten terwijl ze langzaam en heupwiegend naar de gesloten port liep. 'Je krijgt veel meer kansen om ongestraft dingen te doen. Het grootste leger is onder het commando van mijn vader, onder míjn commando. En het niet hun eerste keer dat ze een draak gedood hadden. Hun levens schelen mij niet, dus het maakt niet uit hoveel ik erin moet zetten om mijn doel te achterhalen. Daarbij zal je niet de enige draak in het spel zijn,' haar blik was weer omhoog gegaan naar de lucht, maar toen ze weer stil viel keek ze Twilight met het sinistere glimlachje weer volkomen ontspannen aan. 'Je loopt elke minuut van de dag het gevaar om neergehaald te worden, als je onder mijn naam staat zal geen méns en draak nog een vinger durven uitsteken,' vervolgde ze luchtig, volkomen vertrouwend op deze feiten.

[ Druk druk druk, school heeft besloten dat VWO mensen geen sociaal leven mogen leiden ;D ]

Twilight luisterde, nog altijd niet interessant. "Als ik zin heb dan haal ik dat leger gewoon neer." Ze was geen gemakkelijke en bleef in de ogen van Lady Annabelle staren. Ze keek niet weg. "Ik hoef geen andere draken in de buurt als ik dat niet wil." Verder vervolgde ze iets wat ze nog nooit tot zover had doorgedrijfd. "Mi voluntad es ley." Ze liet zich niet commanderen, niet door adel, niet door haar drakenrijder als die er ooit zou komen, en niet door Lady Annnabelle! "Ik kan doen en laten wat ik wil, iedereen die tegen mij op komt is dood. Levens schelen mij soms, niet altijd." Ongeïnteresseerd wenddeze haar blik af. Niet uit onderdanigheid, eerder uit verveling, en ging verder met de vuiligheid tussen haar klauwen uit te halen. "Nee, dat doe ik niet, want gewone wapens gaan niet door mijn schubben heen, jij kunt het scherpste mes dat je hebt in mijn schubben proberen te steken, het lukt toch nooit. Als je een magisch wapen had, of een giftige stekel, klauw of tand zou het misschien lukken. Maar ik ben niet geïnteresseerd in een geboeid leven. Ik ben vrij en zal dat altijd zijn." Lady Annabelle leek niet te beschikken over iets wat haar het aanbod aanlokkelijker maakte, jammer voor haar. Twilight had geen compassie, niet met deze of andere mensen, behalve als ze het verdiende.

Ik ben mijn sociale leven kwijt sinds dat mijn inspiratie kwijt was en ik hem niet meer kon vinden en moest beginnen zoeken!

[ Zullen we er een einde aan breien? Aangezien ik de komende weken weinig online zal zijn D:... Heb nu al weinig tijd, sorry ]

Een kakelende lach kwam omhoog uit Anabelles keel, waarna de uithaal in een geamuseerde zucht uitmonde. De duistere amusatie in haar ogen was een tweede bewijs van het losse draadje in haar hoofd terwijl ze naar de draak keek. 'Qué piensa usted? Ach gut, je bent dan wel groot en machtig. Maar dat zal je niet lukken,' grijnsde ze sinister, er vol van overtuigd dat haar leger de draak naar beneden zou krijgen. 'Jou wil maakt dan iets minder uit,' vervolgde ze weer luchtig, plots hevig ontspannen terwijl ze naar haar nagels keek alsof die een stuk interessanter waren. Ze grinnikte bij het horen van haar moedertaal en wat er gezegd werd. 'Wat je zelf wilt, ik wéét wat voor kansen ik je bied. Blijkbaar ben je toch niet zo wijs als je uitstraalt,' grijnsde ze, haalde de gehele tijd haar ogen nog niet van haar nagels af. 'Gut ooh gut, blijf je nou door zeuren,' bromde ze verveeld waarbij haar blik even via haar ooghoeken naar de draak ging en ze een van haar goedgevormde wenkbrauwen omhoog deed kruipen. De duidelijke wat-jij-denkt-maakt-me-geen-moer-uit-houding was op haar lichaam te zien, evenals in haar ogen. Langzaam liep ze door naar de deur, luisterde half naar de woorden van de draak die haar probeerde te overtuigen dat ze bijna onschendbaar was. 'Tuurlijk,' klonk het sarcastisch. 'Het oog ziet niet alles,' sprak ze alleen maar rustig. 'Vrij is een begrip die op verschillende manieren kan worden bekeken en kan worden ingevult,' ze richtte haar aandacht nu op de draak. 'Denk er maar over na, ik hoor het wel,' grijnsde ze lichtjes waarna de deur bijna automatisch open leek te gaan en er nog net twee handen van bediendes te zien waren.