somewhere to sleep

Leana liep met een sloffende passen door het bos. Haar ogen gleden naar alles wat ze dacht dat bewoog. Het begon al te schemeren en ze moest een slaapplek zien te vinden. Ze had alleen wat schaap gegeten wat ze van Twilight gehad had, maar dat was niet genoeg geweest dat ze fatsoenlijk haar spierkracht kon gebruiken. Dus ze kon niet met zware takken gaan sjouwen. Sloffend tussen de bomen door en kijkend naar iets wat al redelijk beschut was liep ze steeds verder. Na een tijdje lopen had ze nog steeds niks gezien. Ze wist dat ze het moeilijk zou krijgen met een slaap plek vinden zodra ze het weeshuis verlaten had. Zuchtend zeeg ze tegen een boom neer op de grond. Haar paarse slang achtige ogen gleden naar de toppen van de bomen. De lucht was al rood aan het kleuren. Met een hand ging ze hoor haar haren heen. 'Heb ik weer.' zei ze zuchtend. Ze had geen goed stok kunnen vinden om een boog te maken en ze had ook nog geen schuilplaats gevonden. Doordat ze stil zat tegen de boom kroop de vermoeidheid omhoog. Haar ogen gingen steeds verder dicht waardoor ze nu half indoezelde tegen een boom aan zat. Een konijn hupste voorbij en haar ogen schoten weer open. Haar blik stond nog wazig en zag alleen vlekken. Ze probeerde haar blik te focussen en merkte dat er iemand of iets voor haar stond. Verschrikt stond ze op en drukte haar rug zo ver mogelijk tegen de boom aan. wachtend tot haar blik zich scherp zou trekken zodat ze zou zien wat ze voor zich had.

Een opgetutte vrouw met nog tutterige kleding tikte met haar naaldhakjes op de bosgrond tijdens het voortschrijden tussen de dicht op elkaar staande bomen. Er stond een zure uitdrukking op haar gezicht. De lange blauwe jurk die was afgezet met allerlei kunstbloemen, franjes en tierelantijntjes moest bij halverwege de zoom vastgehouden worden om niet over de grond te slepen. De pofmouwtjes waren kort en gingen vanaf de bovenarmen over in lange doorzichtige zijden handschoenen. Haar boezem schudde bij iedere stap als gelatinepuddinkjes in het strakke bovenstuk. En op allerlei versiersels aan het chique maar nogal overdreven kledingstuk na, rinkelden er ook een hoop gouden en zilveren armbanden om haar polsen en blonken felle ringen aan haar vingers. De vrouw zelf had haar zilveren lokken strak naar achteren gekamd, op een aantal eigenwijze plukken na die in haar gezicht hingen. Aan de zijkant van haar hoofd was een narcis in haar haar vastgespeld, die komisch op en neer wiegde tijdens haar benende pas. Haar gezicht was zwaar opgemaakt; knalrode lipstick glansde op haar lippen, roze rouge op haar wangen zorgde ervoor dat het leek alsof ze bloosde en gigantische oorbellen die onder haar lokken door staken maakten het vrouwelijke beeld compleet. Niettemin was haar hele verschijning totaal haveloos; haar kleding was hier en daar gescheurd en zaten vol vlekken en vegen. Eigenlijk was het geen vrouw, maar Mao in vermomming. Alleen had hij zijn bril met donkere glazen niet op, evenals de ijzerachtige platen over zijn oorschelpen die moesten dienen als gehoorbeschermers om de stemmen in zijn hoofd tevergeefs tegen te gaan. Met een zwierig gebaar zodat het moest lijken dat hij daadwerkelijk ook een vrouw was, haalde hij een knalroze handtasje aan een arm tevoorschijn en hield dat tegen zijn borst gedrukt voor zich uit terwijl hij met een huilerige uitdrukking op zijn gezicht zijn benen onnodig hoog optilde om met de naaldhakjes door een verraderlijk plasje modder te ploegen. 'Het is áltijd.. ALTIJD - always, immers hetzelfde!' slaakte hij op een simmerig toontje in een snik. 'Maar ik zeg Ú..!' Hij nam de knopen van het handtasje tussen zijn lange rode valse nagels om die in een vloeiende beweging te openen en er een dobbelsteen uit te halen. 'Ik zeg ú, Debbie, dat dit de allerlaatste keer is, bestimmt!' Hij porde één van zijn valse nagels vastberaden in de lucht. Debbie de levenloze dobbelsteen staarde hem vanaf zijn handpalm roerloos aan met haar zes zwarte ogen. 'Mao heeft er genoeg van!' Abrupt kwam Mao tot stilstand en begon met hysterische inhaleringen in zijn tasje te zoeken, alsof zijn leven ervan af hing. Hij haalde er een witte kanten zakdoek uit en drukte die tegen zijn voorhoofd om vervolgens dramatisch huilend rondjes te draaien, zijn hoge dreinende geklaag weerklonk daarbij overdreven door het bos. 'OOH IRGEND JEMAND! N'IMPORTE QUI RED DEZE ARME KNAPPE VROUW VAN DIT LOT, VERLOS HAAR VAN DEZE ONDERGANG!' Hij was van mening dat er ook best veel medelijden met hem te hebben was; hij kwam zojuist terug van een straatopvoering op de markt die hij helemaal zelf in elkaar gerakt had - van alle rollen tot het decor - en nu was hij hier, verdwaald en wel. Daarbij begon het ook nog eens donker te worden. Hij moest nondetjuu terug naar zijn barbierswinkeltje, en gauw!

Mao bleef nog even een stukje om zijn as draaien, alsof er zich een toekijkend publiek om zich heen bevond die verschrikkelijk met hem te doen moest hebben. Hij stopte direct met zijn aanstellerige gejank en zijn acteerwerk voor niets toen hij pal voor iemand stond die tegen de stam van een boom zat en die zijn o zo tragische gezwier en gedraai ook opgemerkt moest hebben. Met de kanten zakdoek nog tegen zijn voorhoofd gedrukt leek hij verstijfd te zijn in de wijverige houding waarin hij geëindigd was, zijn blik bleef vanuit zijn ooghoeken beduusd gericht op de persoon bij de boom. Zoals hij daar stond had hij wel van iets weg dat een kruising was tussen een ballerina met gebroken benen en een totaal verwijfde en mislukte ken gehuld in barbie-outfit. Paarsig haar, tienerlijk, mannelijk en ogenschijnlijk ook verdwaald - net als hij. Kordaat draaide Mao zijn gezicht richting de 'jongen'. 'You there - ma boii!' Met vluchtige benende pasjes en waarbij hij de bevlekte zoom van zijn te lange jurk moest vasthouden, schrijdde hij op het joch af. De gele narcis die om zijn vrouwelijke gestalte compleet te maken tussen zijn zilvergrijze en door de war geraakte lokken was gestoken, hing zielig en slapjes naar beneden waardoor het bij iedere stap komisch meedeinste. Mao bleef nog even met een strenge gefronste blik op de jongen neerkijken tot hij uiteindelijk zogenaamd in huilen uitbarstte en zich verloren op zijn knieën liet vallen. Zijn nepboezem trilde ervan. Met lange hoge uithalen huilde hij uit, wreef ondertussen met een natte vinger over zijn zwaar opgemaakte oogleden zodat het moest lijken dat zijn make-up door de vele tranen was uitgelopen. Toen hij deed alsof hij weer op adem was, richtte hij zijn hoofd weer op en wapperde met een hand even puffend bij zijn nek. Hij maakte daarna zijn geglosseerde lippen van elkaar los om met een hoog vrouwelijk stemmetje zijn zogenaamde verhaal te doen. 'Okee, like - FIRST komt moi binnen in 'De Knipogende Geit', word ik er unglaublich opgelicht doordat monsieur me een drankje aanbied wat een regelrecht aftreksel van de ontlasting van Hettie de strontrollende kip is, dán blijft mijn peperdure hak steken in de geplaveide straten van het woondistrict, wil het ook nog eens afbreken - je suis condamné! - en ten slotte zijn er deze twee jonge Dummkopfen! LES MARMOTS! Die in de ontdekkingsfase zaten en mijn achterste vergeleken met een.. een..' Mao hief zijn handen ten hemel terwijl hij zijn dramatische schouwspel voortzette in een luid geblèr. 'MET EEN VERDAMMTE MOBY DICK!' Hij barstte opnieuw uit in een overdreven en hartverscheurend gejank waarna hij zijn gezicht in het zakdoekje verborg. Zo dacht hij immers het beste hulp te krijgen: uit medelijden.

Nog steeds met het boekje in haar hand, wist eindelijk dat Mao in leven was en hier ergens rondliep, wandelde Anabelle weer door het bos heen. De bruine merrie liep aan de teugel mee, allebei in een rustige pas. Onverstaanbaar murmelde Anabelle dingetjes terwijl het houtskooltje over het boekje heen ging, hier en daar een kruisje op de plattgegrond die erin te zien was te zetten en af en toe te fronsen. Haar aandacht werd getrokken door een luid gejammer, iets wat haar wenkbrauwen nog dichter naar elkaar trok. Ze liep door, kwam rond een bosje en stond wat verbazend stil. Een misschien wta benauwd kijkende jongenman met tegenover hem een vrouw, gehuld in jurk en op haar knieën. Het gejammer was van haar afkomstig, een reden waardoor haar ogen meteen venijdig toegeknepen naar de jongen schoten. 'Wat hebben we gedaan,' klonk haar snerende stem, stapte ruw door waardoor ze naast de vrouw kwam te staan en de jongen al even onhartelijk aankeek. 'Een vrouw aan het huilen krijgen is iets waar ophanging voor zou moeten staan,' sisde ze, waarna ze plots erg bezorgt zich naar de vrouw draaide. Hoewel haar uiterlijk niet geheel goed op elkaar was afgestemd bleef Anabelle naast haar staan. Haar eerste instantie was om haar op haar voeten te trekken en te zeggen dat ze haar rug recht moest houden onder dit mannelijke schorum. Maar bij het zien van haar wat verprutste uiterlijk bleef haar hand onhandig en ongemakkelijk in de lucht hangen, haar blik op de vrouw gericht met een wat verwalgende uitdrukking erin. 'Zeg, hallo?' klonk het wat vragend. Haar blik werd nors, haar handen kwamen in haar zij te staan en ze boog wat voorover om haar gezicht wat dichterbij te brengen. 'HOLA SEÑORITA!,' krijsde ze luid om nou eindelijk van de dame op zich te vestige. Een schande, dat mens had al om moeten kijken zodra Anabelle in beeld was gekomen. Hoe mensen deze dagen werden opgevoet was iets wonderlijks slecht.

Leana zag een vrouw met overdreven veel make up op uit haar vage gezichts veld uitkomen. Ze zag er nog al gehavend uit met de kleding die ze aan had en haar boezem wiebelde bijna overdreven veel en als haar overdreven gedrag. De vrouw begon in verschillende talen tegen haar te praten. Ze kenden alleen Nederlands en een paar simpele woorden in het Engels. Als een bang muisje sprong ze op en drukte zich zo ver mogelijk met haar rug tegen de boom achter haar aan. De vrouw begon te ratelen als een orkest met een hyperende dirigent. Haar ogen werden groot en keek vol verbazing naar de vrouw. Ze begreep er maar half van wat de vrouw allemaal uit kraamde. Het was blijkbaar iets wat ze net had meegemaakt en daar niet mee eens was. Leana vond de manier van praten van de vrouw wel grappig, maar dat lied ze maar niet merken. De vrouw verborg haar gezicht huilend in een zakdoek, maar op het moment dat ze net haar hand op de vrouw's arm wilde leggen kwam er nog iemand aan die ook al tegen haar begon te blèren en haar de schuld van de huilende vrouw op de grond beschuldigde. 'I-ik, dit is.. nee.' Begon ze stamelend, maar de vrouw luisterde er niet naar en praten maar door. De vrouw die met het paard aan gelopen was had zich naar de vrouw op de grond gewend. Leana keek even snel naar een uitweg, maar die kreeg ze niet gevonden. En boven dien was de vrouw op met het paard toch sneller als zij rennend. 'Dit uh... Is niet mijn schuld.' zei ze met haar onzijdige stem in de hoop dat de vrouw het zou geloven. Het was nu eenmaal haar schuld ook niet, maar wat ze er mee aan moest wist ze ook niet.

[sorry voor de flutpost x.x]

Zila scheerde over het bos en zocht een wijde blek waar ze de nacht kon doorbrengen. hier in het bos was het nogal irritant om iets open te vinden maar ze had geen zin om verder te gaan naar de velden. Nu ja als het nodig is gebruik ik wel Vervloeien. Ze begon te dalen en hoorde op dat moment een gebleir. Ze trok aprubt op en vloog nieuwschierig herheen. Zila was van aard al nieuwschierig en omdat ze nog niet al te veel mensen had gezien was ze nog benieuwder. Toen ze dichterbij de plek kwam hoorde ze ook nog een gesneer van een andere. Ze zag dat de plaats in kwestie groot genoeg was om te kunnen landen als ze haar vleugels en staart dicht genoeg bij zich hield.
In de avondzon kleurde haar goude schubben flonkerend oranje en tijdens het lande probeerde ze de 3 mensen niet te vertrappelen. Het paard dat erbij stond was beginnen te stijgeren en trok aan de teugels.
Zila Zelta keek nieuwschierig naar het gezelschap en merkte direct dat er vanalles aan de hand was. Met een verbazend zachte en lieve stem voor zo een grote draak vroeg ze licht verbaast En wat is hier aan de hand?
Terwijl ze wachte keek ze met knipperende ogen naar de mensen die amper tot aan het einde van haar klauwen kwamen. Ze keek ze één voor één aan en bemerkte toen wel wat grappige dingen. Door haar drakeninstinkt merkte ze dat, 3 vrouwen eingelijk maar 1 was en dat 2 mannen eingelijk maar 1 was. Het was even verwarend en ze schudde lichtjes met haar hoofd voor ze begon te lachen in een tintelen geluid alsof geld op kristal viel. Ze schudde haar manen goed en keek terug naar de mensen aan haar klauwen.
Wel? Niks te zeggen?