Don't be scared of me

Twilight was een tijdje op de achtergrond gebleven en had zich niet bemoeid met het hele gebeuren en doen en laten van het gebied. Terwijl ze met haar grote vleugels sloeg dacht ze diep na over sommige dingen. Over mensen bijvoorbeeld, ze waren nooit hetzelfde en hadden altijd een ander karakter, ze waren simpel te doorgronden, maar hun beweegredenen waren soms heel onwerkelijk. Dat begreep ze dan niet altijd. Je kon niet alles in het leven begrijpen. Ondertussen knalde ze bijna tegen een boom aan en schampte er met haar vleugel langs, maar die liep niets op. Haar schubben waren zeker niet ondoordringbaar, gewoon heel erg sterk gemaakt. Het was niet open gegaan, maar ze landde toch even omdat het een beetje brandde. Dat was soms heel onwerkelijk, je voelde de pijn, maar voor de rest zag je niet. Rustig vouwde ze haar vleugels tegen zich aan en schikte ze naar een prettige positie. Op dat moment zag ze een paar verdwaalde schapen rond druinen, als ze het had gekund had ze haar schouders opgehaald. De schapen leken niet echt van iemand te zijn, en met een vuurbal schoot ze ze alle vijf neer. Ze hield ervan dat het vlees niet te rauw was. Wel vond ze de wol niet zo prettig, dat bleef tussen je tanden steken en dan zat je de hele tijd met je tong tussen je kiezen. nu, deze hadden niet zo een hele dikke vacht dus at ze ze in alle rust op. Ze zette zich er eens rustig bij neer, één schaap ging al een paar keer in haar mond. Twilight haar ras bleef doorgroeien totdat het stierf, niet zo heel veel uiteindelijk. Maar ze gingen wel tot enorme omvangen, dat was wel cool. Ze wist nog dat haar grootvader nog vele groter was geweest, dat was echt bijna een monster geweest. Maar hij was gewond geraakt in een gevecht en was letterlijk oud geworden. Als een element-draak echt ernstig gewond raakt op een oude leeftijd wordt je ouder, je schubben verkleuren en je spieren verslappen. Het rare aan de element-draken was, dat ze niet per se de elementen stuurde. Je had de mogelijkheid om er een paar te leren, en maar eentje te perfectioneren. Samen met het vuur. Twilight had voor de bliksem niet echt gekozen, het was aangeboren geweest. Maar naarmate je ouder werd leerde je er veel over, de element-draken werden vroeger beschouwd als de meesters van kennis. Niet dat ze allemaal echt wijs waren, maar net zoals zoveel echt oude draken wisten ze ongelofelijk veel. Maar de element-draken leerde het vanzelf, ze wisten er plots wat van. Ze wisten dan technieken en weetjes, dat soort dingen, maar meestal konden ze het niet zelf. Terwijl Twilight rustig at had ze niet door dat er iemand in de buurt was, gewoonlijk scande ze de omgeving met haar gedachten, maar ze was nu in gedachten verzonken en luisterde niet echt naar de omgeving. Wie zou daar zijn?

Twilight en Leana

Leana liep met een gehaaste pas door het dorpje heen. Mensen hadden haar vreemd aangekeken. Vreemd was het niet. Het zag er waarschijnlijk uit alsof ze net iets gestolen had zo schichtig dat ze liep. Hoe verder ze door het dorpje liep stierf de drukte af. Haar omgeving van huizen en markt waren nu veranderd in schattige alleenstaande boerderij huizen. Hier en daar was een weiland met schapen en gewassen. Sommigen waren nog alleen maar zand of gras. Haar paarse ogen gleden schigterig naar de schapen die af en toe blaten. Met een klein zwart tasje op haar rug liep ze verder. Twee dagen achter elkaar had ze gelopen. Weg van het weeshuis. Geen idee waar ze was. Haar benen begonnen wat te trillen. Met een moeilijk gezicht stopte ze even. Op een open veldje, wat er uit zag dat het van niemand was, stonden een paar bomen. Met een lichtelijke trillerige pas liep ze naar een boom toe. In de schaduw van de boom plofte ze neer en liet haar rug tegen de boom rusten. Ze hoorden wat gekraak van iets wat tegen een boom vloog van achter haar komen. Haar smalle pupillen werden bijna rond en ze ging met een sprongetje op haar hurken zitten. Wat angstig keek ze om de boom heen. Zacht binnensmonds vloekend omdat ze haar pijl en boog in het Weeshuis had laten liggen. Een warmte gloed kwam haar kant op. Doordat ze even in gedachte verzonken was had ze de draak nog niet gezien. Een paar gebranden schapen lagen op de grond en een groot wezen ging er heen. Met grote ogen keek ze toe hoe de draak haar middageten aan het op peuzelen was. Ze draaide terug achter de boom en kwam even op adem. Voorzichtig stond ze op en liep tussen de bomen door zodat ze zichtbaar was voor de draak. Ze wist niet goed of de draak haar al opgemerkt had, maar als ze achter die boom was blijven zitten en die draak schrok van haar gegluur had ze nog wel eens kan dat zij ook gebraden werd net als die schapen die de draak aan het op peuzelen was. Ze stond een paar meter van de draak vandaan, maar de geur van de gebrande schapen was goed te ruiken. Haar maag begon als een gek te grommen. De paarse ogen gleden naar beneden en keken even naar de zwarte dichtgeriste bodywarmer. Twee dagen niks gegeten was niet zo bijzonder voor haar, maar fijn was anders. Ze schraapte even haar keel zodat de draak haar zeker zou zien. Ze maakte een beleefde buiging en bleef even naar de grond staren. Haar woede borrelde langzaam op nu ze steeds dichter bij de draak kwam. De beelden van haar ouders kwamen weer naar boven toe en lichtelijke tranen kwamen omhoog. 'Doe me niks alsjeblieft.' Ze moest nu wel aardig voor de draak zijn. Ze had niemand die mee vocht en al helemaal geen wapen. Hopelijk kreeg de draak niet door dat ze een haat aan hun hadden anders kon ze haar leven wel gedag zeggen.

Twilight likte met haar tong even langs haar tanden, plots hoorde ze een andere maag grommen, ze glimlachte zachtjes en deed alsof ze het niet had gehoord. Er werd een keel geschraapt, Twilight peilde haar gedachten. Ah zo, ouders vermoord door een draak, daar kwam de woede die ze uitstraalde vandaan. "Waarom zou ik je iets doen?" Ze keek met een vriendelijke blik in haar ogen naar Leana. "Eet wat." Ze duwde het gebraden schaap dat overgebleven was naar Leana toen en likte haar tanden en lippen schoon. "Mijn naam is Twilight, en jij bent Leana." Ze had haar goed gepeild, ze had duidelijk een moeilijke tijd achter de rug, want ze was net zachte boter. Vriendelijk stuurde ze haar wat energie en liet het brandende gevoel in de benen van de jonge vrouw verdwijnen. Rustig legde ze zichzelf neer en keek in alle rust naar Leana, ze had allang door dat ze draken verafschuwde. Maar het moest niet per se voor Twilight tellen, als ze nu rottig zou beginnen doen zou het één vlammetje zijn en ze zou levend verschroeien, maar dat wist Leana. Als ze in de eerste intsantie had gekeken had ze gedacht dat het een man was, maar ze zag beter als een mens, voelde dingen beter aan, zintuigen van draken zijn meestal beter als die van mensen. Dat was nu eenmaal zo, rustig keek ze naar de paarsharige onbekende. Lichtelijk nieuwsgierig naar haar opmerkelijk haarkleur en de reden waarom ze zo uitgeput was geweest, Twilight drong niet in iemands gedachten binnen zonder toestemming, of als het niet anders kon.

Leana's gezicht vertrok zich abrupt naar verbaast door de zin die de draag zei. Ze wist vrij weinig van de draken af. Een paar basis dingen wist ze wel, maar meer ook niet. Ze opende even haar mond om te antwoorden, maar er kwamen geen woorden uit. Alleen maar lucht zonder betekenis. Haar ogen gleden naar het schaap wat Twilight naar haar toe schoof en bood aan het te eten. Met een licht wantrouwende blik keek ze even naar de draak. Wat twijfelend zetten ze een paar stappen naar het schaap toe en gritsten er een stuk vees van af waarna ze het gehaast in haar mond propte. Dat wat nu eenmaal in haar mond zat konden ze minder snel afpakken. Het was een oude gewoonte die ze had gekregen toen ze in het weeshuis had gezeten. Bij het eten daar was het altijd vechten wie wat kreeg en hoe veel en als je niet oppaste haalden ze het zelfs uit je hand terwijl je nog zat te eten. Haar ogen gleden naar de draak die zichzelf voorstelde. Bij het horen van haar naam keek ze de draak vragen aan. Het brandende gevoel in haar benen werd in eens een heel stuk minder. Vol verbazing keek ze er naar, maar er was natuurlijk niks ander te zien als haar eigen broek. Ze slikte haar hap in haar mond door en keek de draak weer vragend aan. Door alle dingen die in die paar minuten gebeurt waren was haar haat voor draken even verdwenen. Ze had ze wel eens over zien vliegen over het weeshuis en toen had ze ze vanuit de grond goed uitgescholden, maar nu stond een draak voor haar en het was toch wel apart. Natuurlijk was haar haat niet helemaal weg. Ze dacht er momenteel niet aan. Haar gedachten stonden bij het eten van voedsel zodat ze overleefde en het brandende bevoel wat in haar benen plots verdwenen was. 'Wat deed je nou net?' Vroeg ze met volle verbazing in haar stem nadat de draak was gaan liggen en nam nog een flinke hap van het stuk schaap wat ze in haar handen had.

Twilight vond het grappig hoe Leana niet echt wist wat ze moest doen, en letterlijk op het eten aanviel. Ze vond het rot voor haar dat ze zo een moeilijke tijd achter de rug had. Ook vond ze het grappig dat Leana af en toe eens wantrouwend naar haar keek. Leana keek vol verbazing naar haar benen toen het brandende gevoel afnam, vol verbazing zag ze Leana naar haar benen kijken en haar stuk vlees in slikken. Ze had een vragende blik in haar ogen die Twilight beantwoordde met een glimlach. "Ik hielp je." Weer glimlachte ze vriendelijk en warm naar Leana. Twilight was een zeer vriendelijk draak die niets liever deed als helpen. "Smaakt het?" zei ze toen ze Leana een flinke hap van het stuk vlees in haar hand nam. Twilight was blij dat ze het geroosterd had, rauw vlees is niet goed voor je maag, toch niet voor mensen, en ook een stuk minder lekker. "Je mag ook rustig eten hoor, ik pak niets van je af." Zelf zag ze een klein bokje staan en keek er bedenkelijk naar, het was nog maar een lam, dus bleef ze ervan af. Maar een beetje verderop zag ze een pas gestorven ponytje liggen. Het was al oud geweest, dat kon je goed zien. Maar het was pas gestorven en lag er maar gewoon. De oude draak stond op en liep er naar toe, ze keek even rond, niemand. Rustig pakte ze het op en keek niet naar Leana terwijl de oude botten van de pony kraakte toen haar kiezen er druk op uit oefende. Bloed stroomde langs haar tanden af en hap en slik, de pony was verdwenen. Snel likte ze het bloed van haar lippen en tanden af en ging terug bij Leana liggen, ze at geen mensen. Dat was niet goed, ze at ook geen dieren die nog een jong waren of nog een heel leven voor zich hadden. Afgezien van beren, die at ze het liefst, vooral in de zomer, dan was hun vacht minder lang.
Terwijl ze een beetje aan het nadenken was wachtte ze rustig totdat Leana klaar was met eten, een klein riviertje stroomde in het bos, ze wou haar er daarna naartoe brengen zodat ze kon drinken en zich een beetje verfrissen. Ze had eruit gezien als een verdronken kat.

Leana was nog druk bezig met eten toen ze het tintelende gevoel in haar benen weg voelde gaan. Haar vragende blik naar Twilight werd beantwoord en ze bleef de draak even vreemd aankijken. hoe kon die draak haar helpen? ging het door haar hoofd, maar ze besloot er geen aandacht aan te besteden. Snel verder eten zodat haar maag weer gevuld was was voor haar nu meer van belang. Leana keek op van het schaap toen de draak vroeg of het smaakte. Wat twijfelend knikte ze en at gulzig verder. Ondanks de woorden van de draak veranderde ze haar eetgedrag niet. Ze had zo al jaren gegeten en het was niet zo dat ze door een paar woorden rustiger ging eten. De oude vrouw in het weeshuis had dat ook altijd gezegd. "rustig eten anders heb je er niks aan." waren haar woorden altijd, maar nooit luisterde daar iemand naar. Het was ook nooit fout gegaan dus ze hadden ook geen rede om rustiger te eten. Leana schrok toen de draak uit haar liggende positie ging. Met haar ogen volgde ze de draak en zag hoe ze een Pony naar binnen werkte. Snel draaide ze haar ogen terug naar haar eigen eten, maar het geluid van de krakende botten kon ze niet ontwijken. Een golf van kippenvel gleed over haar rug heen. Als die draak nog niet genoeg op heeft ben ik de volgende. Klonk het paniekerig in haar hoofd, terwijl ze haar lichaam zo rustig mogelijk probeerde te houden. De draak ging weer terug op haar plaats liggen en Leana at op een hoog tempo door.
Na een tijdje snel door te hebben gegeten was de schaap voor haar neus half leeg gegeten. Leana zat half smakkend haar vingers al te likken met een lichtelijk tevreden gezicht. Haar maag zat weer vol en ze kon weer een tijdje vooruit. Door de lunch pauze had ze ook wat gerust. Helemaal op en top fit was ze natuurlijk niet wand ze had nog steeds niet geslapen. Met een tevreden zucht ging ze wat naar over hangend steunend op haar ellebogen naar achteren hangen. 'Dank je voor de maaltijd.' Zei ze met een tevreden glimlach, maar die verdween nog al snel toen ze het door had dat ze haar gewoonte naar de draak zei. Haar ogen gleden naar die van de draak om haar reactie te zien en te horen.