I'm Just Being Myself, Do You Got Any Problems With That? ...

Met langzame vleugelslagen vloog de blauwactige draak over de Wyvern Mountains. Zijn vleugels vormde een krachtige wind, en alles wat te dichtbij kwam werd hierdoor weggeblazen. Zijn lichtgevende ogen staarde in het niets, zijn gedachtes waren nergens bij. Een zucht verliet zijn bek. Langzaam ging hijlager vliegen, hij kon de toppen van de bergen bijna aanraken. Gedachtes schoten door zijn hoofd, doelloze gedachtes. Gedachtes die nergens op sloegen, die niks met hem te maken hadden. En toch zweefde ze door zijn hoofd. Als miniscule kleine wezentjes die erop uit waren om hem in de war te brengen. Waarom ging ik hier naar toe? Heb ik een doel? Ga ik iets bereiken? ... Hij schudde een keer met zijn kop. Denken had geen zin als je ook kon doen. Herinneringen kwamen op, over zijn jeugd, zijn ouders, eigenlijk alles wel.

Het kleine draakje klapte zijn vleugels uit om ze te strekken. Hij ademde een keer diep in om de geur van zijn ouders op te vangen. Maar het enigste wat hij rook was een muffe, stinkende lucht van rotte kadavers. Waar was hij, en waar waren zijn ouders? Hij keek een keer rond. Hij had ze eerder deze dag nog gezien. Hadden ze hem in de steek gelaten? Droevig liet hij zijn kop hangen. Met een ruk kwam deze weer omhoog toen hij vleugelslagen hoorde. Hij liep zo snel als zijn pootjes hem konden dragen naar de uitgang van de grot. Buiten vloog een grote adelaar. Zijn ogen loerend naar de grond, opzoek naar een prooi. De vleugelslagen klonken al niet zo hard, maar het had een draak in de verte kunnen zijn. Zijn ouders, of in ieder geval één van de twee. Hij strekte zijn vleugels uit en liet zich naar beneden vallen, de diepte in. Hij zweefde recht p de bomen af. Hij klapte een paar keer met zijn vleugels en langzaam bleef hij hangen. Hij moest veel moeite doen, maar hij vloog. Het ging steeds beter en langzam, langzaam maar zeker vloog hij zijn nieuwe toekomst tegemoet. Een toekomst zonder rolmodel, ouder of wie dan ook. Een toekomst helemaal alleen.

Omdat hij diep in gedachtes verzonken was ging hij steeds langzamer en lager vliegen. Hij knalde bijna tegen een berg op maar wist zijn vleugels net op tijd in beweging te brengen. Hij klapte weer een paar keer met zijn vleugels en loerde om zich heen. Was hij zolang in gedachtes verzonken? De bergen waren hoger en steiler hier. Ze waren enorm. En daarom had zijn gebied zijn naam eraan te danken. De enorme bergen... Hij bleef om zich heen kijken, niet in de gaten hebbend dat er nog meer levende wezens waren. Wezens die hem hadden zien wegzinken in gedachtes. Langzaam landde hij op een van de steile bergen. Hij nagelde zijn klauwen in de rotsachtige wand terwijl hij om zich heen keek. Hij snoof en keer de lucht om hem heen in. Hij ving verschillende geuren op en het was hem niet duidelijk of het een menselijk wezen was of een andere draak.

Open for everybody

Met krachtige vleugel slagen vloog Trovoada over de bergen. Ze had nog lang geen zin om te dalen. Het was lekker fris en koud. Daar hield ze van. Met haar ogen dicht vloog ze hoog boven de bergtoppen. Het was heerlijk om te vliegen. Ze was vrij. Ze kon alle kanten op. Maar helaas waren er altijd draken jagers die je maar wat vraag wouden doden of slechte draken. Zij was niet slecht of goed. Ze zat er tussen in. Moest ze iemand beschermen die ze kenden dan deed ze dat. Dat was laatst nog gebeurd. Solo, waar zou die nu eigenlijk zitten? Nou ja, die redde zich wel. Tenzij hij weer terug ging naar het donkere bos, maar dan was hij niet echt bepaald slim.
Ze bracht haar vleugels dicht naar elkaar toe en maakte zich klaar om naar beneden te duiken. Toen ze net een duik vlucht wou maken hoorde ze het geklap wiek van vleugel. Ze spreidde haar vleugels en bleef door de wind in de lucht hangen. Haar ogen schoten allen kanten op om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Ze was heel oplettend geworden zins ze hier was. Gevaar kon overal zitten. Dat wist ze van vroeger al, maar toen dacht ze er niet zo veel over na. Maar nu wel. Ze wist wel beter. Opeens zag ze onder zich een blauwe draak. Die draak zag er veel ouder uit dan haar. En ook wat groter. Maar dat kon ook komen omdat zij nog niet volgroeid was. Haar soort groeide langzaam, maar ze werden wel groot. Ze keek toe hoe de draak net op tijd geen berg top raakte. Daarna zag ze dat hij landde op een steile berg wand en daar bleef zitten. Hij zou haar waarschijnlijk al geroken hebben. Ze maakte zich klaar om ook op de rots wand te landen. Het had geen zin om zich te verstoppen.
Niet veel later drukte ze haar nagels in de steile rots wand niet ver van de draak vandaan. Ze keek hem van opzij aan. 'Hoi.'zei ze rustig. Ze liet nooit haar emotie's zien zelfs niet aan vrienden. Heel soms deed ze het wel, maar dat was heel zelden. Nu was er ook geen enkele emotie af te lezen. 'Ging net goed met die bergtop.' Daarna voelde ze even een koude wind over haar gaan en vond het heerlijk. Ze richtte haar aandacht weer op de draak.

Hij bracht zijn kop langzaam lager nadat hij de geuren had opgesnoven. Zijn blik schoot op de rotswand waar een draak was neer gestreken. Dat had hij dus gehoord. Toen ze hem begroette knikte hij even licht. Hij hief zijn kop iets hoger op bij het horen van haar woorden. ''Ik weet het ...''zei hij even sarcastisch. Hij rolde met zijn ogen. Zijn ogen gaven geen licht meer maar waren helder blauw geworden. Er was alleen geen pupil of iris te zien. Alleen een helderblauwe kleur. Een koude wind streek over hen heen. Als een deken van de opkomende winter. Een vroege begroeting van de komende kou. Hij stak zijn neus weer even in de lucht. ''Heeft deze dame ook een naam? ..''vroeg hij nonchalant terwijl hij haar aankeek. Ze was duidelijk jonger dan hem. Maar het was altijd handig om'contacten' in de buurt te hebben voor het geval dat. Hij bleef haar zo'n beetje aanstaren met zijn felblauwe ogen. Af en toe lichtte deze op. Hij zuchtte een keer diep.

'Ik weet het...'zei de draak sarcastisch. De ogen van de draak gaven eerst nog licht, maar nu niet meer. 'Heeft deze dame ook een naam?'vroeg de draak. Ze knikte rustig. 'Mijn naam is Trovoada. En die van jouw?'vroeg ze. Ze zag de blik van de draak die naar haar keek. Heel af en toe zag ze de ogen weer op lichten. Ze ging even wat dichterbij de draak in de buurt zitten zodat ze de woorden die hij zei makkelijker kon verstaan. Toen ze even uitademde kwam er een koude lucht uit. Dat was bij haar standaard. Ze was van binnen kouder dan de omgeving om haar heen. Zo zat haar lichaam in elkaar. Het was handig als je niet wou bevriezen. Zo kon ze het ook nooit koud hebben. Het was alleen irritant met hitte. Dan paste haar temperatuur zich niet aan. Maar ze kreeg het wel steeds warmer. En met vuur dan raakte ze altijd zwaar gewond. Ze had het gelukkig niet zo vaak meegemaakt. Maar die keren dat dat gebeurde dan deed het altijd heel veel pijn.

(flutpost)