De bloed rode maan......

Mudly was bezig om in de struiken een snack voor zijn draakje te maken. Toen hij het gegeven had greep hij naar zijn zwaard, hij hoorde water. Hij stond op en keek naar het water. Hij zag een meisje zitten die hem strak aankeek. Hij had haar nog niet gezien. Langzaam liet hij zijn hand van zijn zwaard afzakken en liep rustig met zijn draakje naar de waterkant. Ging zitten en zei: Sorry, heb ik ja laten schrikken. Milo, het draakje, fluisterde in zijn oor: Lijkt je dit wel een goed idee?

Mudly keek haar glimlachend aan. Mijn naam is Mudly, zei hij. Hij keek haar aan. Ze zag er wel lief uit. Terwijl Milo zei: je kunt nu nog weg!

Mudly keek op. Zat ze hem nou in te palmen. Doordat ze aan haar haar zat zag ze er schattig en onschuldig uit. Rustig bracht hij uit: Heb jij een draak? Hij keek haar vragend aan. Haar rode ogen keken hem diep aan. Hij kon nog net zijn rode wangen bedwingen en wachtte geduldig op haar antwoord.

Mudly wist niet goed wat hij moest zeggen. Ze zag er inderdaad aardig uit. Hij vergat gelijk wat hij over haar had gehoord. Milo fluisterde in zijn oor: 'Ik heb me vergist, maatje, neem je kans.' Mudly wierp een strenge blik naar het kleine draakje. Hij keek naar Maylin en zei: 'Het gaat goed.'
Hij dacht na: Het gaat zeker goed.
Hij vroeg langzaam: heb je honger? Hij keek langzaam naar de appelboom en weer terug naar Maylin.

Milo keek op en vroeg aan mudly: 'mag ik?' Mudly knikte. Milo vloog naar Maylin en lande bij haar op schoot. Hij zei: mijn naam is Milo. Ondertussen klom Mudly in de boom. Plukte wat appels en sprong er weer uit. hij had er een stuk of zes. Op zijn gemak sneed hij met een mesje in een van de appels. De rest legde hij tussen hem en Maylin in. Hij nam en stuk van de appel en graaide in zijn tas, om iets te pakken. Terwijl hij dit deed kijk hij in de mooie ogen van Maylin.

Mudly vond dat het ook warm was geworden, maar totaal niet van het weer. Hij deed zijn shirt uit en zijn broek. Zijn gespierde lichaam kwam tevoorschijn. Hij dook ook het meer in. Hij vergat Milo totaal. Hij zwom naar Maylin en zei: 'als je ooit onderdak zoekt kun je bij mij terecht.'
Hij had deze woorden nauwelijks uitgebracht of hij begon al met het soppen van Maylin.

Mudly genoot van de avond. Maar toen Maylin zich terug trok maakte hij zich zorgen. Hij zwom naar haar toe en legde zijn hand op schouder en vroeg: 'Is er iets, heb ik iets verkeerd gedaan.' Hij had haar net 'MM' horen stammelen. En de vreemde kleur van het medalion stelde hem ook niet gerust. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij voelde zelfs een beetje paniek komen.

Mudly had vele dingen bedacht die zou kunnen gebeuren, maar dit was het laatste dat hij had verwacht. Hij voelde iets van binnen en het voelde goed. Hij maakte onder het water een paar tekens met zijn handen. Zijn medalion begon wit te gloeien. De luchtstroom om Mudly en Maylin ging draaien. Weer maakte Mudly een paar tekens met zijn handen. Het medialion begon rood te gloeien. Er kwamen rode knoppen boven de grond te groeien. Toen de knoppen boven de grond kwamen klapte ze open en liette een rode glinsterende poeder vrij. Dit zorgde voor een romantischer gevoel.

Mudly deed zijn armen om de middel van Maylin en trok haar een beetje naam hem toe. Hij gaf haar een tedere zoen.

Ondertussen werd Milo wakker. Hij was in slaapgevallen vlak voor de 2 temmers in het water sprongen. Toen hij Mudly Maylin een kus zag geven viel zijn mond open.

Mudly zag dit en stopte even. Maakte weer een paar tekens, mompelde wat en zijn medalion begon groen te gloeien. Hij keek weer terug naar Maylin. Ondertussen vormde zich een kamer van steen om Milo.

'Als hij geen aandacht krijgt kan hij nogal irritant worden.' Zei Mudly

Hij richtte zich weer op Maylin en zette de kus voort.

Mudly had ook zijn ogen gesloten en genoot net zo veel als Maylin. Hij hield haar vast. Hij wou haar niet meer kwijt raken, nooit niet. Hij stopte even en vroeg: 'Zoek je misschien wat onderdak?' Hij keek haar vragend aan. Hij wou haar een paar spreuken leren die hij kon, maar die kon hij haar alleen leren als ze goed uitgerust was en daar voor zouden ze naar zijn huis moeten.
Hij wachtte op een antwoord. Hield haar nog steeds vast. Hij was bang, bang om haar te verliezen.

Dankzij zijn zwaard kon Mudly gewoon verstaan wat Luna zei. Hij reageerde terug: 'Ik doet dit mede voor de shadows, ik zou haar graag een paar sterke spreuken leren.' Hij keek Maylin aan. 'En wat dan nog, liefde is een gevoel dat kun je niet ontlopen' Mudly dacht effe na. Dit klonk nogal erg wijs uit zijn mond. 'Ik zou iedere schadow die ik in gevaar tegenkom beschermen met mijn leven. En daar hoor jij ook bij.' Hij keek de draak strak in de ogen aan. 'Oke, ik heb een drakenei gered. Wat dan nog. Had ik het dan aan zijn lot moeten overlaten.' Mudly dacht dat de draak wel zou zeggen 'Ja dat had je inderdaad moeten doen.' Hij keek naar Maylin en weer terug naar de draak. Hij maakte een paar bewegingen met zijn hand en mompelde: Cancel. De bloemen en het poeder verdwenen en de luchtstroom werd weer normaal. Hij keek de zwart paarse draak streng in de ogen.

Mudly grinnikte. Hij zei tegen Luna: 'Ja waarom laat je die boomstam niet los?' Hij keek naar Maylin en zei: 'Sorry voor mijn veiligheid had ik toen ik de draak zag -nadat je dat kusje op mijn neus ga- jullie gezichts- en gevoelszenuwen gemanipuleerd. Jullie keken naar een boomstam maar zagen mij.'

Ik kan een voorbeeld geven. Langzaam kwamen er meerdere exemplaren van Mudly om Luna te staan. Ze knielde allemaal voor de draak en zeiden tegelijk: "wilt u mij een kans geven en me laten bewijzen als een shadow?"

Nadat dit was gezegd verdwenen ze weer. En de echte Mudly stond ineens naast Maylin. Hij keek haar aan met een glimlach en zei: 'ze noemen me niets voor niets Mudly the Fast. Ik moet wel zeggen dat alles wat er gebeurt was, dat het de echte Mudly heeft meegemaakt.'

Hij keek de draak aan. Het zou nu wel onderhand zijn dat de illusie gestopt zou zijn. Hij zou zien dat hij een boomstam vasthield.

Hij keek naar Milo en gebaarde hem op zijn schouder te gaan zitten. 'Dankjewel' zei hij tegen Milo 'Dankzij jou kan ik dit.'

Luna keek naar de boom stam en kreeg een glimlach op haar gezicht"Jij bent niet de enigste die met Illusie kan spelen jogie"zij ze en ze verdween uit het niks.

Over al werdt het zwart .de bomen werden allemaal een Maylin die ondhooft was of iets anders ergs.En de stennen werden alle maar Mudly met een bebloede zwaard in de hand.Bloed van Maylin.

Toen hoorde de je overal de stem van Mudly en Maylin
Mudly lachde boos en Maylin gilde van de pijn

Mudly kreeg geen angst stond alleen stil. Keek naar de beelden. Hij zei: 'Dat is slim, zeggen dat je een illusie kan gebruiken en hem op dat moment ook gebruiken.' Hij wist dat het nep was. Hij zou Maylin nooit kwaad doen. Mudly bleef kalm. Zelfs deze beelden maakte hem niet over de zijk. Langzaam verdwenen de beelden en maakte plaats voor nieuwe....
(ik maak wel een nieuwe topic aan)