Gotcha! {Alle NW leden! Darko aanwezig}

Sombra genoot van het vertrouwen dat Darko in haar had. Ze liep telkens weer vooruit als een enthousiaste jonge draak en wachtte vervolgens tot Darko weer naast haar liep. Darko vroeg of haar ouders het echt goed zouden vinden en Sombra knikte instemmend "Heel zeker. Ze kunnen je vast helpen!" zei ze overtuigend. Ze glimlachte als een goedzakje naar hem. De grotten kwamen in zicht, ze kon haar geluk haast niet op! Ze dacht snel na: Welke grot kon ze hem het beste in leiden? Ze dacht aan een grot met veel zijwegen zodat hij niet zou kunnen ontsnappen. Dat leek haar een goed plan. Ze liep voor Darko uit maar bleef dit keer dichterbij zodat hij haar niet uit het oog verloor. "Blijf dicht bij me, het is hier net een doolhof!" haar stem echode door de gang. Ze passeerde meerdere zijgangen. Somdra telde ze zorgvuldig en sloeg toen een zijgrot in "Hierheen" het proces werd een aantal keer herhaald tot ze diep in het grottenstelsel waren. "Ik zal ze roepen" meldde ze Darko terwijl ze een fakkel aan de andere kant van de ruimte onhandig aanstak met een roodoranje vlam. Ze stak nog drie van de aan de wand hangende fakkels aan voor ze brulde. De betekenis zou voor Darko onbekend zijn maar de hele groep zou weten waar ze waren en dat ze een gevangene had. Ze kon moeilijk haar enthousiasme onderdrukken. Dit was een van de leukste dagen uit haar leven! Ze had het vermoeden dat ze ver weg het gesis van haar moeder hoorde maar vanaf deze afstand kon het net zo goed een slang zijn.

Shakey lag al in de grotten. Te slapen, hij had nog wat schrammen en wonden maar die waren al geheeld. Nou ja, ze waren bezig te helen. Hij vroeg Sombra niet ze te helen aangezien het maar onbenullige schrammetjes waren, niet de moeite waard. Wel was hij een beetje geirriteerd dat ze precies nu moest brullen. Toch ging hij staan en liep op vier poten naar de hoofdgrot. Een vreemde draak stond daar samen met Sombra. De dochter van Toxic was een verandering ondergaan. Eerst leek ze een soort slangachtige huid te hebben maar nu zag hij meer schubben. Ze waren van kleur veranderd en het was wat puntiger. Het zag er, het zag er slecht uit. Een siddering zou langs je rug lopen als je niet wist of je Sombra moest vrezen. Hij zag wel dat ze geen goedzakje was maar vandaag was ze wel erg vrolijk. Nee, dat was het verkeerde woord. Ze leek nogal enthousiast. Zijn blik gleed weer naar de draak. Hij was vuurrood met gouden tekens die over zijn hele lichaam liep. Hij hield zijn mond en bestudeerde hem. Hij kende hem niet, maar hij kende heel weinig mensen en draken dus dat zei niks. Misschien.. Misschien als iemand een naam gaf een tipje van de sluier onthulde dat er een lampje ging branden. Als een nieuw lid leek het in ieder geval niet, al zou de draak sterk genoeg zijn. Dit herinnerde hem eraan dat hij ooit nog zichzelf moest gaan bewijzen. Maar dat zou hij wel later vragen.
'Hoi Sombra, wat moet hij hier?' Doelend op Darko. Afwachtend staarde hij naar haar.

Een licht gesnuffel, bladeren die aan de kant werden geduwt en het trippelen van poten. De enige geluiden die een jonge draak in zijn oren opving. Zijn ogen stonden geconcentreerd naar voren, zijn oren naar achter. Een jong hert had zijn aandacht getrokken, en stond nu op zijn menu. Een aantal seconden bleef het stil, terwijl de jonge draak onbewegelijk bleef staan. De seconden leken wel minuten en al die tijd gebeurde er niks. Todat. Het konijn waagde zich aan een uitweg, sprong vanachter het struikgewas vandaan en probeerde zich uit de voeten te maken. De jonge draak had dit echter gezien. Zijn achterpoten duwde zich stevig af en zijn stompe snuit schoot naar voren. Vogels vlogen op toen een pijnlijk geschreeuw de stilte van het bos verjoeg. Niet veel later was de rust weer teruggekeerd.

Schrokkend en happend lag een groene draak van zijn maal te eten. Zijn klauwen zaten stevig in het vlees gedrukt en hielden zijn prooi tegen de grond, zodat het makkelijker was om stukken vlees af te scheuren. Hij had zijn ogen dicht van genot, het was lang geleden dat hij nog wild vlees tussen zijn kiezen had gehad. De laatste weken leefde hij op vis die hij ving tijdens het leren vliegen bij de kloof. Het vlotte niet, hij had echt geen idee hoe hij die dingen, vleugels genaamd, op zijn rug moest gebruiken. Waarschijnlijk zouden zijn siblings het wel al kunnen, en was moeder nu trots op ze. Hij herrinerde zich plots dat het al lang geleden was dat hij moeder nog had gezien. En Sombra..

Alsof ze zijn gedachten kon lezen klonk er een brul door zijn oren. Zijn lippen vormden automatisch een grijnsje en zijn ogen schoten open. Hij lag nog steeds te eten van zijn hert en hij wou dat smakelijke vlees niet opgeven. Hij gromde lichtjes en nam zijn prooi tussen zijn kaken terwijl hij op hoog tempo naar het NW gebied rende. Tja, als hij niet kon vliegen dan moest hij zijn poten maar trainen. Hij schoof nog een meter of twee vooruit, nadat hij zijn poten had bevolen om te stoppen met rennen, toen hij voor de ingang van de grot kwam. De geur van Sombra hing hier rond, vers. Samen met die van een onbekende. Zijn humeur daalde al snel, toen hij dacht dat Sombra misschien plezier aan het maken was met iemand anders. Hij wou haar, voor hem alleen. moeitloos en vlotjes liep hij dezelfde weg af die Sombra had gemaakt, alsof haar geur hem aantrok zoals zoete honing een beer lokte. Hij rook nu ook de geur van iemand anders, iemand die ook bij de NW zat, maar waarvan hij de naam niet wist. Vanuit het donker doemde hij op en voegde zich bij het drietal. Hij hoorde nog net hoe een groepslid vroeg wat de rode draak hier deed. Rhadamanth keek naar Sombra, glimlachte breed en keek toen met een kille blik naar de indringer. Kende Sombra deze draak en wat was ze van plan? Was dit haar partner en wou ze hem voorstellen aan de groep? Een steek van jaloezie ging door zijn lichaam en de draak liet een laag gegrom horen.

Zij was al in de grotten, zij: De onverschrokken leidster van de Night Warriors. Het was alweer een tijd geleden dat ze de laatste groepsbijeenkomst had gehouden. Er waren de afgelopen tijd weinig indringers geweest en het leven was zijn gangetje gegaan. Ze lag in haar grot botjes en veertjes aan elkaar te maken. Dit was een van haar bezigheden als ze zich verveelde. Ze maakte net als afsluiting een schedel van een rat aan een lange pees met veel kleine, holle botjes eraan toen ze een brul hoorde. Ze legde de pees neer en stond op. Ze was in vorm, goed gespierd en toe aan actie. Het bijzondere was dat Sombra brulde en er klonk een enthousiaste toon doorheen. Dat kon alleen maar goed nieuws zijn, toch? Ze rekte zich uit voor ze met snelle passen haar grot uit liep door de smalle gang. Ze liep om de grote rotsen in het midden van de hoofdgang heen en ging langs de ledenkamers een zijgrot in. Ze koos de juiste gangen, doelend op de ego van Sombra's brul. Ze minderde vaart toen ze licht zag een het einde van de gang waardoor ze liep. Ze begon nu voorzichtiger te lopen zodat ze niet te horen was. Haar gifgroene ogen glinsterden in het vage schijnsel van de fakkels. Vanuit de schaduwen van een stalagmiet keek ze de ruimte in. Ze zag Rhadamanth, Shakey en... Darko! Ze grijnsde breed "Sombra" zei ze grijnzend terwijl ze het licht in stapte. "Als dat Darko niet is. Ik ben trots op je Sombra, je hebt hem mooi in de val gelokt" ze knikte tevreden. "Shakey, Rhadamanth. Dit is Darko, een vijand van de groep. Weten jullie wat de beloning is voor het doden van een groepsvijand?" ze grinnikte "Een hogere rang" antwoordde ze zichzelf. Haar ogen glommen gevaarlijk terwijl ze dichter naar de vier draken toeliep. Dit was een gouden kans, ze was ongelofelijk trots op haar enige dochter. Darko mocht absoluut niet ontsnappen! Toxic had al vanaf het begin haar rang duidelijk gemaakt met behulp van haar houding, nu zwiepte ze triomphantelijk met haar staart en brulde ze om Sombra's brul te onderstrepen en meer leden te trekken. Het geluid zou kippenvel op de huid van een mens doen ontstaan en de rillingen over ruggen doen lopen. Het snerpende geluid rijkte ver over DW.

Toen Sombra hem een van de grotten in leiden Hoorde hij dat haar ouders het niet erg vonden, maar het gevoel van onbehagen werdt sterker toen twee andere draken op haar brul afkwamen en vragen begonnen te stellen. Darko keek hen even aan voor hij een stel gifgroene ogen opmerkten die duidelijk wist wie hij was. De vragen schoten door zijn kop toen de nieuwe draak duidelijk kleiner dan de rest aan kwam sluipen en vertelde zonder dat hij daar zelf om vroeg wie hij voor hun was. ‘Niet dat het veel zal schelen, maar jij herkent me maar mijn geheugen verraad me niet wie jij bent? Er zijn vragen waarop ik geen antwoord heb. Dat ik een vijand blijk te zijn voor jullie groep is nieuw voor me. Of beter gezegd ik heb helemaal geen toegang tot zijn verleden?!’ zei Darko kop schuddend. en hij keek alle draken even verbaasd aan en vouwde zijn vleugels hernieuwd.

Poison zat rustig een bot af te knabbelen en de restjes van het hert dat ze net had gevangen op te eten. Rustig at ze de kleine lapjes van het bot op en keek ineens op. Haar ogen verwijdde zich een brul, en ze kon het geluid van een dochter van Toxic er in herkennen. Ze grijnsde vol vermaak. Kalm stond ze op en probeerde zich te oriënteren. Ze wist waar ze naar toe moest. Ze kende de grotten op haar duimpje. Haar ogen keken op toen ook Toxic brulde. Ze grijnsde. Schoot vooruit. Verschillende bochten om en kwam op den duur bij een kamer. Haar ogen gingen naar Toxic en haar veren verlaagde zich om respect te tonen tegenover Toxic. Haar ogen gingen naar de grote draak die wat aan het praten was. "Een vijand van mijn zus is een vijand van mij..." siste ze dreigend. "Hogere rang? Ach wat jammer, ik kan niet hoger dan ik nu al ben..." sprak ze met een teleurstelling in haar stem. "Hoe dan ook wil ik maar wat graag de rest helpen..." siste ze er achter aan. Een kort gegrinnik volgde en haar blik ging naar Toxic.

Sumu was zich kapot aan het vervelen. HIj kon niet met de drakenmuggen gaan spelen, omdat die druk in de weer waren met paringsrituelen. Toen hoorde hij, als een hoopvolle opvullong van zijn saaie dag, de brul van zijn enige zus. Sumu Vloog senl naar de grotten waar hij de geur volgde van Sombra en dus ook het pad dat een paar hem al waren voorgegaan. Hij kwam aan in één van de grotere grotten waar hij zoals verwacht Sombra aantrof. Maar hij zag ook zijn moeder, zijn pleegbroertje, tante, Shakey en een vreemde draak. Hij had net voor hij de gang uitliep zijn moeder iets horen zeggen over dat deze draak, Darko genaamd, een vijand was van de groep. Sumu bessefte net dat hij de hele tijd had stil gestaan en een beetje dom naar iedereen had gekeken dus stapte hij verder de grot in en ging naast zijn tante staan en begroete haar: 'Goedendag tante.' en knikte naar de rest in de grot.

Iedere groep had er een: de draak die geheel aan de poten van zijn of haar leider lag. bij de Night Warriors, was Curse dat. Maar hij was niet de slijmbal die men verwacht als dit ene speciale lid van de groep. Bovendien was hij vals en gemeen tegen alles wat niet bij de Night Warriors hoorde. Het zat een soort van... in zijn bloed. En ookal keek hij op tegen Toxic en vond hij haar een groots leidster, hij liet het niet merken. Misschien viel het wel op dat hij haar op de wenken bediende als ze hem een bevel gaf maar de eigenschap van cannibaal evenaarde dat perfect. Dat was wat hij was: Een cannibaal. Voor zover hij wist verdroeg zijn maag en darmkanaal alleen drakenvlees, drakenbotten en drakeneieren. Hij was geboren in het nest van een andere soort draak en had al zijn pleegbroertjes en zusjes gedoodt en opgegeten tot zijn pleegouders doorkregen dat dit bij zijn natuurlijke routine hoorde en dat het geen uit honger gedwongen acties waren. Hun kind had bij de geboorte al de voorkeur gehad naar drakenvlees. Toen ze dat doorkregen werd hij verstoten maar tegen die tijd kon hij al voor zichzelf zorgen. Hij was begonnen als sluwe eierdief en was nu, in het heden een sterke draak die desnoods het gevecht aanging voor zijn lunch. De eerste brul was hem niet ontgaan maar hij had besloten te wachten tot Toxic ij besloot de grote ruimte van bovenaf binnen te komen. Het leek eerst alsof hij een omweg maakte tot hij lande bij een gat in de grond. Hij moest zijn vleugels vauwen om door het gat te passen want het was - ondanks dat hij ook niet groot was - erg klein. Toen hij oranje licht zag wist hij dat hij bij de plaats van delict was. Hij keek naar beneden door de opening die iets groter was dan het gat waardoor hij gekomen was en zag Darko, een vijand van de groep vanwege verraad. Hij zag een aantal draken uit de groep waaronder Poison, de zus van Toxic. Zijn vurige ogen reflecteerden het licht van de door Sombra aangestoken fakkels waardoor ze rood op leken te lichten vanuit zijn donkere schuilplaats boven Darko. Hij wachtte gewoonweg op het sein om aan te vallen. Darko had het misschien niet door maar hij werd langzaam ontdaan van al zijn uitwegen. Ieder lid kwam tot nu toe uit een andere gang en allemaal hadden ze het op hem gemumt: Darko kon straks geen kant meer op.

Cloud was verlegen geweest en een tijdje niet aanwezig geweest in de grot. Hopend op vergiffenis van Toxic vloog ze naar de grotten. Ooeens zag ze dat er vele draken in de grot waren. Ze landde zachtjes en keek naar de grond, Cloud krabbelde zenuwachtig aan de grotvloer. Ze liep de grot in en zag een onbekende draak. Ze ging naast Toxic staan en hoorde haar woorden "Als dat Darko niet is. Ik ben trots op je Sombra, je hebt hem mooi in de val gelokt" Ze lachte kil. Haar lach verdween snel toen ze Toxic aan keek. Ze wsit niet precies wat ze moest doen of zeggen in het bijzijn van haar leider die ze al even niet had gezien. "Ik... sorry dat ik zo lang weg was..." zei Cloud en keek weer naar de grond waar ze met haar nagel overheen ging. Ze probeerde te focussen op de onbekende en bromde van diep uit haar keel. Haar ogen vormde zich spits. Ze hield haar poot weer stil en zetten hem op de grond.

(Sorry voor de lange afwezigheid. Toxic, jij weet hoe het komt )

Darko begreep nog steeds niet wat deze draken van hem wilde. Ondanks zijn geheugen verlies had hij nog wel het gevoel dat hij in een groot gevaar was. Een enkele gang was nog vrij en Darko hielt die even in de gaten tot de laatste draak voorlopig binnen kwam en iets tegen Toxic zei. Dit was zijn kans om weg te komen en met een snelle run stormde de rode draak weg. Het was dezelfde gang die Sombra had genomen om hem hier te brengen dus was het nogal gemakkelijk voorlopig dan. Darko opende zijn grote vleugels toen hij de drukkende lucht in het gangen stelsel van de grotten achter zich had gelaten. Nu was het nog weg komen en nooit meer hier terug komen! Maar als deze draken zo op hem gebrand waren dat hij hun vijand was dan zou het vast nog moeilijk gaan worden om weg te komen, maar het ergste was dat Darko geen weet had van waar de grens lag. Hij was wakker geworden en wist niks meer zelfs niet wie hij eigenlijk was, maar de naam Darko sprak hem wel aan, misschien had hij beter een andere naam kunnen pakken? Met krachtige vleugelslagen kwam Darko op grote snelheid vooruit, maar het beste leek hem een heel eind terug vliegen van waar hij Sombra was tegen gekomen! Van daar uit zou de rode draak rechtuit vliegen, zonder zich in te houden.

Toxic had zich hoog genoeg opgericht om op Cloud neer te kunnen kijken toen deze naast haar kwam staan. Ze keurde het een beetje af dat Cloud telkens maar zo graag dicht bij haar stond. "Blokkeer de laatste gang maar Cloud, je hebt gemeld dat je er niet zou zijn dus het is oké" zei ze kil tegen Cloud die opnieuw gegroeid leek. Plots leek Darko door te hebben dat hij weg moest, hij was toch niet zó dom. Helaas had Cloud niet uit zichzelf bedacht om de laatste ingang te blokkeren waardoor Darko nog steeds wegkon. Nu Darko de ruimte uit was moesten ze hem door het gigantishe labyrint van de grotten jagen. Ze zag dat Darko vliegend wilde gaan. Als ze hem de goede kant op jaagden zouden de gangen te sma worden voor vliegen. "Aanvallen!" riep ze waarna ze bliksemsnel achter Darko aanschoot. Als leider zou ze voorop gaan en vlak achter Darko blijven terwijl de rest via zijgangen aan zou vallen. Ze zou sommigen ook toelaten om haar te helpen met opjagen. Omdat ze zo snel te voet was kon ze Darko gemakkelijk bijhouden. Ze merkte op dat hij verschillende malen verkeerde gangen nam en daarmee eerst dieper de grot in ging. Toxic hapte naar de staart van Darko. Ze maakte nu korte, stompe geluiden die betekende dat ze een prooi aan het opjagen was. Darko mocht niet ontsnappen!

(Darko, keuze van je leven: Wil je dood of niet? zeg ja, zeg ja, zeg ja!)

Cloud pupillen krompen toen ze de draak weg zag vliegen. Ze voelde de blik van Toxic dwars door haar heen boren. Ze wist dat Toxic er niet blij mee was dat ze lang weg was geweest. Opeens had Toxic "Aanvallen!" geroupen. Ze dacht dat hij het toch niet zou halen maar dit was misschien het moment om zich voor Toxic echt te bewijzen. Ze keek Toxic aan en schoot achter de rode draak aan. Cloud hield haar vleugels zo dicht mogelijk bij haar lichaam zodat ze de stenen pilaren van de grotten niet zou raken. Bijna was ze bij de draak. KLaar om de laatste dodelijke sprong te maken en een einde te maken aan het leven van de draak. "KLaar om dag te zeggen?" zei Cloud kil en zette zich af tegen een stalagniet. Ze greep de draak vast en liet haar nagels in de huid glijden. Bloed stroomde langs haar poten. Een rilling ging door haar heen, de geur van het bloed wat langs haar poten gleed deed haar het moordlustige gevoel meemaken. Ze hoorde het geluid om haar heen bijna niet meer. Ze was alleen gefocust op haar prooit die ze in haar klauwen had. Ze durfde Toxic niet aan te kijken maar toch deed ze het. voorzichtig richhte ze haar blik naar Toxic, "heb ik toestemming?" vroeg ze onzeker.

(Inderdaad! Zeg ja! xD)

Een van de draken sprong op zijn rug en verwonden hem , maar Darko vertrok geen spier en beukte tegen een van de pilaren een Gevoel van wegglijdende klauwen die uit de verwondingen glipte gaven Darko nieuwe kracht en hij renden stevig door. Opeens hielden de gangen op en de frisse lucht drong door zijn neusgaten naar binnen. Darko keerde en zwiepte zo met zijn staart dat wie hem vanachter zou proberen aan te vallen een gemene klap zou krijgen het opjagende geluid dat Toxic maakte bezorgde Darko een onbehagelijk gevoel, maar hij negeerde het en klapte krachtig met zijn vleugels en schoot van de grotopening weg naar de vrijheid van de open hemel. Hoewel het hem wat tijd gekost had om de goede weg te vinden had hij de aanvals roep van de leider wel gehoord. Zijn enorme vleugels maakte grote snelheden en de rode draak schoot door de lucht over de bomen. Zijn blik bleef naar voren gericht en Darko voelde wel dat Toxic haar tanden in zijn staart had gezet, maar de harde stekels hadden voorkomen dat Toxic haar gif had kunnen gebruiken. Als ze zuur had gespuwd zou dat wel gewerkt hebben. De plek waar hij Sombra had ontmoet kwam in zicht en Darko draaide iets bij en vloog verder. Het vleugelgeklapper van andere draken waren duidelijk te horen en Darko besloot dat hij niet zonder schrammen hier weg zou komen! De rode draak draaide zich om in de lucht en spuwde een vloeibaare straal van vuur dat verrasend veel verder kwam dan zijn gewone vuurstraal. De magmar substandtie schoot door de lucht op een van de draken af en na de straal afgekapt te hebben draaide Darko zich weer om en vloog verder.

Zodra Darko ervandoor ging en Toxic gebrult had dat ze mochten aanvallen kreeg Curse honger. En hij kon altijd maar zin hebben in één ding: Drakenvlees. Hij schoot uit zijn schuilplaats en ging vliegens achter Darko aan. Hij ging iets boven hem vliegen en schoot op het goede moment naar de andere kant zodat hij zijn harde kop niet stootte tegen de stalagmieten. Plots zat Cloud bovenop Darko, maar ze hield zich in en leek toestemming van Toxic te willen. Curse besloot haar een les te leren, ze hadden namelijk al toestemming om aan te vallen. Hij schoot naar beneden en greep darko in het vleugelgewricht zodat vliegen verschrikkelijk moeilijk zou worden. Deze kans zou hij niet laten gaan! "Als je mag aanvallen mag je ook doden tenzij wordt gezecht dat dat niet mag!" riep hij naar haar terwijl hij zich stevig vastgreep. Ondertussen had Darko meer ruimte gekregen om te vliegen want hij was op een onmogelijke manier buiten gekomen. Dat maakte nog niet dat Curse het op zou geven. Hij spreidde zijn vleugels zó dat hij alle wind ving en daardoor héél erg afremde, daarmee begon hij op het vleugelgewricht te kouwen alsof hij hem nu al wilde opeten. Hij sloeg met de knots aan zijn staart naar de heup van Darko en probeerde zo veel mogelijk schrammen te maken met zijn klauwen.


(Darko, geen antwoord is een ja!)

Toen Cloud hoorde wat Curse had gezegd krompen haar pupillen en klom ze soepel over het lichaam van de draak door haar nagels diep in de huid te graven. De diepe groeven die ze achter liet konden bloedvergifteging bezorgen als de wonden niet werden genezen. Maar Cloud had geen tijd om te wachten totdat de dood het lichaam in vloeide. Ze had liever dat de draak wist wat hij/zij tegenover zich had. Ze klauwde zich om één van de vleugels van de draak en probeerde de vleugel kapot te scheuren. Cloud had moordlust gekregen toen ze ruzie had gekregen met haar moeder. Ze had eigenlijk geen andere keuze dan dit te doen. Zou haar vader trots zijn? Ze wist het niet maar ze zette door ook al was het zwaar om zich nog vast te kunnen houden in deze hoge snelheid. 'Dood hem... dood hem... dood hem...' ging er door haar heen. Het geluid viel weg, Cloud nagelde zich vast aan de rug van de draak. "Nog laatste woorden?" fluisterde Cloud kil en beet hem in zijn nek. Toen ze het bloed had geproefd, kon ze niets anders dan doden!

(hebben we toestemming?)

( Nee alleen zwaar verwonden.)Opeens verscheen er een kleine groene draak die zich vast zetten in een van zijn vleugelgewrichten en de pijn vloeide door zijn lichaam, maar de klauwen van de langere rode draak schraapte over zijn schubben die hier en daar eraf werden gekrabt. Darko Draaide zijn kop om en spuwde een van de lavabommen in de richting van Cloud.  De klap waar het ei mee uiteen sprong zorgde er voor dat Darko een heel eind naar beneden viel, maar hij voelde geen draken meer op zijn rug die vreselijk prikte door de open wonden. De grens kwam onverwachts in zicht en de rode draak draaide zich hernieuwd om en spuwde een grote magmarstraal op zijn twee achtervolgers. De rode draak draaide zich weer om en scheerde over de bomen heen die niet ver meer onder hem door schoten. Ondertussen werden de bomen minder en kwam een helder groene weide in zicht die kennelijk de grens. Darko steeg iets hoger op en dook naar de groene vrijheid.

Sumu was net als de rest de gang ingestormd om Darko op te jagen. Omdat hij eerst nog de grote grot door moest was Darko al het gangenstelsel uit. Hij moestde rest dus volgen op geur, terwijl hij dat deed rook hij bloed. Sumu volgde ook de bloedsporen van Darko's verwondingen. Toen hij eindelijk buiten aankwam zag hij dat Darko ingechte in de lucht. Sumu gebruikte de vertraging van Darko's gevecht om hen allemaal in te halen, maar hij besloot het om het voorzichtig te spelen. Sumu Had gezien wat voor vevelende krachten Darko had en hij was niet erg brandbestendig. Dus werd hij praktisch onzichtbaar en sprong de lucht in om met snelle maar bijna geruisloze vleugelslagen. Sumu had hem al snzel ingehaald maar vloog een beetje verder om hem van achter aan te vallen. Te laat zag Sumu dat Darko zich al had omgedraaid en omlaag dook naar de grens. Sumu kon nog maar net de hoorns van Darko ontwijken, maar het was wel te laat om zijn staart weg te krijgen. Sumu werd net achter zijn poten in zijn staart gespiest. Door de pijn en schrik werd zijn camouflage uitgeschakeld. Hij begon heel,héél erg kwaad naar de keel van Darko te happen en te klauwen en -zich zelf erom schamend- bang naar zijn moeder te roepen met *lang,krakend geluid.


*@Toxic als je het niet leuk vind dat ik je idee gebruik dan haal ik de link wel weg.

Er was nogal een heisa nadat z'n moeder had gebruld nadat de draak Darko de benen had genomen. De rode draak moest nu door het moeilijke labyrint der gangen rennen, met een horde kwade draken achter hem aan. Niet allemaal. Rhadamanth was blijven staan, ookal had zijn moeder een bevel gegeven. Hij bleef bij Sombra staan, terwijl hij naar haar staarde. Ookal was hij geadopteerd door Toxic, in theorie was hij 'niks' van Sombra. Ze hadden niet hetzelfde bloed door hun aderen stromen, geen gelijkenissen van Toxic en de draak die Sombra, Sumu en de rest had verwekt bij haar. Hij was maar een vondeling. Terwijl hij langzaam naar haar toe liep, sloot hij zijn ogen. Hij snoof haar geur op toen hij aan haar voorbij liep en toen zijn flank pal naast die van haar stond, drukte hij met zijn snuit tegen haar buik, terwijl hij een glimlach op zijn lippen vormde. Hij hief zijn kop weer op, ademde diep in en rende toen achter de rest van de draken aan. Zijn staart die bijna even lang als zijn lichaam was, raakte onbewust de achterpoot van Sombra aan terwijl hij verder liep en een steek ging door Rhadamanth's kop. Hij stopte even, schudde met zijn kop en liep verder toen de pijn verdwenen was. Niet beseffend dat er net een nieuwe wereld voor hem open was gegaan.

Zijn sterke poten droegen hem door het gangen, achter de rest van de NW aan. De mengelmoes van geuren was zo sterk aanwezig, maar toch kon hij één bepaalde geur sterk ruiken. De geur van Darko. Hij had de rest al snel ingehaald, en sprong op een uitsekende richel een paar meter boven de rest. Groot genoeg voor hem om door te blijven rennen. Hij keek naar beneden. Hij rende nu vlak boven Darko en zag hoe een van zijn groepsgenoten op de rug van Darko sprong. Ze leek toestemming te vragen aan zijn moeder, en Curse de draak die hij ervan verdacht canibaal te zijn sprong ook op Darko. Zijn schaduw gleed over de muren van de grot, waardoor hij een inmens groot monster leek te zijn. Maar in werkelijkheid was hij nog niet half zo groot als zijn moeder. De richel liep op zijn einde, en de groene draak zette zich stevig af op zijn achterpoten om eraf te springen en recht bovenop de draak te landen. Het lukte niet en hij belande net naast de raak, maar toch wist hij zich met zijn klauwen vast te klampen aan Darko, ookal zou hij het niet lang uithouden daar te blijven hangen. Hij kraste met zijn nagels over de schubben van Darko, maar moest tervergeefs loslaten. Met een halve koprol kwam hij tot stilstand op de vloer, maar toch krabbelde hij zich snel overeind. Hij rende al snel weer achter de rode draak aan en negeerde de pijn in zijn achterpoot.

Plots schoten een paar draken de lucht in. Ook Rhadamanth opende zijn vleugels maar er gebeurde niks. Hij zweefde niet de hoogte in, nee hij bleef op de grond staan. Hij brulde, siste en gromde naar de draak, maar ook naar zichzelf. Waarom kon hij nou weer niet vliegen? Hij had toch getraind! Grommend begon hij te ijsberen. Was Sombra hen eigenlijk achterna gekomen?

Veel Night Warriors kwamen niet opdagen maar een groot deel van de groep was wel gekomen. Te beginnen met haar moeder die haar hielp met meer leden bij elkaar krijgen. Haar vermoedens waren goed geweest: Deze draak was inderdaad de verrader die op de vijandenlijst van de groep stond. Ze dacht eerst dat dit de beste dag van haar leven zou worden: De dag waarop Sombra een vijand van de groep in een val lokte en deze daarmee hielp ombrengen. Maar helaas had Darko net iets te snel door dat het een val was en hij ging ervandoor. Haar moeder brulde dat ze moesten aanvallen maar Sombra bleef een beetje wazig kijken. Alles leek in een waas te gebeuren.
De grot was leeg en Rhadamanth kwam naar haar toe. Ze had hem nooit als broer gezien. Zij was degene geweest die hem uit zijn ei geholpen had, niet haar moeder. Door het kleine leeftijdsverschil zag ze hem ook niet als zoon. Hij was er gewoon en ze had hem altijd aardig gevonden, ondanks dat hij nooit iets zei. Dat maakte hem... speciaal. Ze voelde hoe hij in haar buik duwde en ze kwam weer bij zinnen. Ze wis meteen dat ze achter Darko aan moest maar omdat ze alleen met Rhadamanth in de grot was bleef ze to hij voor haar uit liep. Ze vond zijn staart altijd al leuk, met die grote bos vacht eraan. Nu ging deze staart zachtjes langs haar achterpoot. Er ging hierdoor een vreemd gevoel door haar lichaam. Sombra negeerde het en ging achter Rhadamanth aan. Ze was niet zo'n goede renner waardoor ze eerst achter begon te lopen en daarna een verkeerde gang inging omdat ze haar eigen schaduw voor die van Sumu aanzag. Hierdoor raakte ze het geurspoor kwijt. Ze besloot gewoonweg de snelste route naar buiten te nemen.
Eemaal buiten zag ze bijna alle leden die op haar brul af waren gekomen met Darko vechten. Rhadamanth stond vanaf de grond met gespreidde vleugels toe te kijken. Even later begon hij te ijsberen. Sombra begon te vermoeden dat hij niet zou kunnen vliegen. Ze liep naar hem toe en ging zitten. Sombra was eigelijk niet zo'n vechter en bovendien wilde ze Rhadamanth graag helpen. 'Rhadamanth?' zei ze in de hoop dat hij zou stoppen met ijsberen 'Wat is er?' ze wist dat hij niet kon of wilde praten maar misschien kon hij het haar duidelijk maken met gebaren en bewegingen.

Toen Darko zich net had omgrdraait zag hij vanuit zijn ooghoek een lichte bruine draak die een verschrikt geluidje maakten en naar zijn keel wilde happen. Door zijn kop wat op te lichten ontweek Darko een doodsgreep van sterke kaken die hem zijn luchtweg zouden doen af klemmen. Darko tilde woestbrullend zijn voorpoot op en sloeg ermee naar de bruine draak. Darko voelde dat hij hem weg duwde en zijn vloeibaare vuurstraal schoot uit zijn bek naar de bruine draak. Wat er verder achterhem gebeurde hoorde of zag de rode draak niet en vloog door. Zijn vrijheid was in zicht en die wilde Darko zich niet laten ontnemen. De verwondingen eisten echter hun tol, maar Darko zetten door met een van woede vertrokken gezicht. De boomgrens gleed onder hem door en Darko zag duidelijk de overgang van duister naar licht en zijn ogen prikte een beetje van de plotselinge verandering. Darko zetten nog een tandje bij en schoot vooruit. De plek waar Curse gebeten had was irritant en scheurde steeds als hij zijn vleugels naar beneden sloeg. Darko draaide zich nog een keer om en spuwde verschillende explocieve eieren voor Darko zich voor de laatste keer omdraaide en verdween aan de horizon.
( Topic uit. )

Ook Sumu had de aanval ingezet en was niet slecht bezig. Helaas wist Darko hem te ontwijken. Omdat Cloud zo veel jonger was dan hij besloot hij haar in bescherming te nemen. Bliksemsnel schoot hij tussen haar en de vuurbal in. Binnen een halve seconde bewoog hij de knots aan zijn staart vuur hem waardoor deze de hitte opslokte. De knots begon rood te gloeien. Ook de lava stralen ving hij op waardoor de lava afkoelde en veranderde in gruis. Cloud stond bij hem in het krijt. Hij grijnsde en knikte naar Cloud waarna hij de achtervolging inzette. Darko was al bijna bij de drakenkerkhoffen en dus bijna bij de grens. Curse wilde dit niet laten gebeuren en zette nog eens hard aan. Toen hij binnen vuurafstand was spuuwde hij nog een straal richting Darko in de hoop hem russen de vleugels te raken. Hij was net niet snel genoeg omdat hij de explosive eieren moest ontwijken. Darko was de grens over: Hun kans om hem te doden was verkeken. Bij de grens landde hij, zijn maag knorde. Hopelijk was Toxic niet al te teleurgesteld... Hij zuchtte, zijn maag knorde. Eén ding was zeker: Darko was er nog goed vanaf gekomen, ookal was hij behoorlijk gewond geraakt bij de aanval. Alles was gewoon net niet goed genoeg uitgedacht. Zou Sombra dit gepland hebben? Hij overwoog de grens over te gaan en wat te eten te zoeken om zijn honger te stillen.

Toxic was Darko alleen aan het opjagen waardoor ze zowel Rhadamanth, Cloud en Sumu aan zag vallen. Ze kon werkelijk trots zijn als ze hen zo zag. Eemaal buiten de grotten remde ze af en liet ze de rest hun gang gaan. Het verbaasde haar eigelijk dat Darko kon blijven vliegen met drie tot vier draken op zich. Rhadamanth had het niet zo lang vol gehouden, hij leek te twijfelen of hij wel de lucht in wilde. Toxic zag Sombra naar hem toe gaan en besloot haar maar even te laten. Ze keek omhoog en zag Curse zich uitleven. Ze keurde zijn samenwerking met Cloud zeer op prijs. Hij had haar zelfs beschermd! Ze vond samenwerking erg belangrijk in de groep, eigelijk was er ook geen enkele draak die écht haat had aan een andere draak binnen de groep... zover ze wist dan. Helaas ontsnapte Darko. Ze was teleurgesteld maar je kon niet altijd winnen, tenslotte waren ze niet goed voorberijd: Er was een brul geweest en pas bij aankomst werd duidelijk dat er iemand in de val gelokt was. Ondanks dat was ze trots op Sombra: Zij had Darko zonder tegenstribbelen diep de grotten in gebracht en vervolgens alle leden geprobeerd te roepen. Ook Sumu had goed gevochten ondanks dat hij niet veel had uitgehaald. Ze besloot niet boos te zijn op de Night Warriors maar ook niemand overdreven te belonen. Rhadamanth's aanval was dapper geweest: Ondanks dat hij nog zo jong was had hij tóch aangevallen en was hij niet geweken voor het gevaar. Nu ze erover nadacht, Rhadamanth had zich nooit teruggetrokken in gevaarlijke situaties. Darko had alleen maar willen vluchten, de Night Warriors hadden weinig te maken met draken die ze moesten aanvallen terwijl deze alleen maar wilde vluchten. Ze brulde Cloud terug omdat ze haar even wilde spreken, de rest kon gaan doen wat hun instinkt hen vertelde te doen. Darko was ontsnapt maar iedereen had goed gevochten.

Ze zag de vuurbal op zich af komen, ze sloot haar ogen want ze wist dat het te laat was om hem te ontwijken. Toen ze dacht dat hij zou komen voelde ze de hitte verdwijnen. Ze deed haar ogen weer open en zag de knots van Curse net voor zich. Ze keek achter zich en keek recht in de ogen van Curse "Bedankt" zei ze. Bijna ademloos dacht ze na over wat Curse voor haar had gedaan. Curse was een soort voorbeeld voor haar, hij was sterk, moedig en ook niet zo groot. Ze zat nog steeds vast aan de draak en beet weer in zijn nek. Ze hoorde de botten onder haar poten kraken (rug dus). Ze was niet zwaar maar ze maakte zich nu zwaar zodat de rug van de draak zou breken. Dit was haar niet lukt maar ze wist het niet honder procent zeker. De draak vloog het gebied uit en ze liet los. Even viel ze een stukje naar beneden maar haalde de de draak al vliegensvlug weer in. Ze wilde niet falen voor de ogen van haar leidster. Ze wilde deze klus klaren zodat ze zich bewezen zou hebben. Ze wilde niet nog een keer vernederd worden zoals haar al eerder was gebeurd. Ze had de kracht, ze had de snelheid maar had ze het instinkt van een Night Warrior?

Zijn pleegbroer, Curse en een draak waarvan hij de naam niet wist zaten alledrie aan de rode draak vastgeklemd. Alsof hun klauwen zo diep in zijn huid waren gedrongen en er niet meer uit konden. Toch, Darko stribbelde zo hard tegen dat ze hem wel moesten loslaten. De draak ontsnapte.

Terwijl hij liep te ijsberen met passen vol woede, hoorde hij een bekende stem zijn naam zeggen. Hij stond meteen stil, met zijn rug naar haar toe gekeerd. Langzaam keek hij achterom. Sombra keek hem aan, en vroeg wat er was. Hij bewoog met zijn vleugels, en haalde toen zijn schouders op. Die dingen op zijn rug werkten volgens hem niet. Hij had ze al vaak geopend toen hij bovenaan een ravijn stond en hij had zichzelf daar naar beneden laten vallen. Maar elke keer belande hij weer in diezelfde rivier. De rivier die hem altijd opving en voor een kleine snack tussendoor zorgde. De vissen daar smaakten heerlijk. Hij zag dat Toxic naar hen keek, maar ze besloot niet dichterbij te komen. Ze brulde, naar een van de NW-leden. Hij negeerde het, het zou vast niet zó belangrijk zijn. Hij richtte zijn blik weer naar Sombra, liep naar haar toe en ging recht voor haar staan. Hij keek naar een van zijn vleugels en daarna terug naar haar, waarna hij flauwtjes glimlachte en met zijn ogen rolden. Vliegen zou hij toch nooit kunnen. Hij hoopte dat Sombra zijn gebaren snapte.

Dat hij vanaf vandaag met een draak kon communiceren had hij niet door. De steek in zijn hoofd na de onbewuste aanraking met sombra had hij genegeerd. Het zou wel door het koude water van de rivier gekomen zijn. Ookal kon hij niet praten, laat staan zijn stem laten horen, toch kon hij op een speciale manier met draken communiceren, ookal moest hij dat gedeelte nog ontdekken. Misschien straks, misschien morgen. Wie zou het weten?

Met een zucht ging hij zitten. Wat vond zijn moeder eigenlijk van hem? Hij dacht altijd dat hij niet goed was voor de groep. Hij kon niet praten, niet vliegen, snel rennen en muisstil zijn kon hij dan weer wel. Hij krulde zijn staart rond zijn poten en staarde naar de grond. Daar liepen mieren en andere insecten rond zijn poten, of verdwenen in de grond om daar in een doolhof van gangen weer verder te gaan. Zijn buik begon plots te rammelen. Maar, hij had toch net een hert op? Achja, groeiende draken hadden veel eten nodig. Een beetje blozend keek hij naar Sombra, had ze zijn buik ook gehoord? Hij hield zijn kop schuin en gebaarde toen met zijn poot naar zijn buik. Zou ze mee willen gaan, om achter een groep herten te gaan jagen? Afwachtend keek hij haar recht in haar ogen aan.

Zodra Rhadamanth haar hoorde stond hij stil. Ze dacht dat hij niet durvde te geloven dat zij het was toen hij voorzichtig omkeek maar de blik die hij naar haar toeworp gaf iets anders aan. Ze zette een streep door de gedachtes en keek hem aan. Sombra moest glimlachen toen Rhadamanth haar gebaarde dat hij niet wist hoe hij most vliegen - dat was wat zij eruit verstond dan - ze was berijd hem te helpen. Zijzelf kon goed vliegen maar beheersde ze beheersde haar krachten nog niet zo goed. Toen Rhadamanth ging zitten kwam ze wat dichterbij en ging ze tegenover hem zitten terwijl ze haar staart krulde zoals ze vaak deed. Rhadamanth gebaarde met zijn ogen rollend naar zijn vleugels alsof het hem niet kon schelen dat hij niet kon of wilde vliegen. Ze vroeg zich ver in haar achterhoofd af of hij misschien hoogtevrees had. Een laag, knorrend geluid drong haar gehoorgangen binnen. Eerst dacht ze dat het een van die leuke geluidjes van Rhadamanth was maar het had zo anders geklonken dat ze weer alert werd en zag dat Rhadamanth bloosde begreep ze dat het niet een van zijn stembanden was maar zijn maag die het geluid had geproduceerd. Ze grinnikte en stond op. Ze liep bergafwaards naar de bossen en bleef toen staan om hem te wenken. Ze maakte hem duidelijk dat ze wel met hem wilde gaan jagen, bovendien had ze zelf ook best wel honger en ieder moment dat ze alleen met Rhadamanth doorbracht kon ze nooit uiy haar kop krijgen. Ze wilde zo'n moment weer hebben, een jacht samen met Rhadamanth die de komende maand in haar kop bleef hangen. Ze verheugde zich er nu al op! Als ze samen zouden werken dan konden ze misschien wel een grote prooi vangen... Samenwerken met Rhadamanth... Ze werd er bijna dromerig van.