On the road..

Vanuit het donkere bos was ze meteen doorgelopen richting de grotten. Ze wist dat de tempel daar ergens zou moeten zijn. Alleen had ze de pech dat ze nog nergens een drakenmug tegen was gekomen. Toxic had haar gezegd dat die uiteindelijk toch wel naar de tempel zouden gaan. Tot nu toe dwaalde ze een beetje tussen alle openingen door en keek hoe de zon steeds lager ging hangen. Vreemd genoeg zag het er hier best uitgestorven uit. Ze was er nooit eerder geweest en had verwacht dat het er een stuk drukker zou zijn. Vooral omdat draken zich vaak in grotten nestelen. Ook Toxic had hier een grot, eentje voor de hele groep zelfs. Ze zuchtte. Waarom kon ze die verdomde tempel nou niet vinden? Het was hier al niet erg licht en doordat ze zon al aan het zakken was, werd het haast onmogelijk om de tempel vandaag nog te vinden. Ze keek om zich heen. Van het dichtstbijzijnde struikje brak ze een tak en ze haalde haar twee vuurstenen uit haar buidel. Met haar geïmproviseerde fakkel sloop ze op goed geluk een grot in. Haar voetstappen weergalmden in de holle ruimte. De grot was niet groot. Er zouden met veel geprop misschien net aan twee draken in passen. Nogal logisch dat deze grot dan ook leeg was. Met een glimlach sloop ze verder. Met de brandende tak voor zich uit gestoken om wat te kunnen zien. In een van de hoeken stak ze de brandende tak in de grond en ging weer naar buiten. Daar haalde ze nog wat takken, om die in de grot bij elkaar te leggen en aan te steken als een warm vuur. Zo kon ze het wel een nachtje uithouden. Dan kon ze morgen weer verder met het zoeken. Overdag zou ze vast wel wat drakenmuggen tegenkomen die haar de weg konden wijzen. Ze dacht terug aan haar ontmoeting met een jongen. Ze hoopte dat ze hem nog eens tegen zou komen. Hij leek haar een geschikt lid voor in haar groep. Op het moment was haar groep nog niks. Alleen zij..

[Alleen Estrela & Shetani, later misschien ook Toxic of andere NW-leden]

Het was moeilijk om te zien waar ze heen ging. Het was nog donkerder in het donker bos omdat het nacht aan het worden was. Als ze niet snel ergens ging slapen dan zou ze zich nog flink kunnen verwonden. Waar moest ze naartoe gaan? Ze had gehoord dat er grotten in de buurt waren van het donker bos. Maar waar die waren dat was de vraag. Ze was ook niet echt voorbereid op het donker bos. Ze had niks om vuur mee te maken of licht. Ze moest dan maar voordat ze helemaal niks meer kon zien een slaapplaats zoeken. Hoe verder ze liep hoe minder de bomen. In welke richting zou ze nou weer lopen. Uiteindelijk kwam ze voor een grote berg terecht. Het leek wel op een vulkaan. Maar dat zou ze nu niet goed kunnen beoordelen. Ze liep verder naar de berg toe en zag een grot. Daar kon ze blijven. Terwijl ze in de richting van de grot liep hoorde ze gekraak van takken. Ze keek om en zag een flikkerend licht. Van wat kon het zijn? Ze verstopte zich bij een rots die voor de grot lag en keek naar het licht dat dichterbij kwam. Uiteindelijk zag ze waar het licht vandaan kwam. Het was van een meisje. Estrela keek toe hoe het meisje de grot in liep en even later weer na buiten kwam, dit keer zonder licht. Het meisje bleef hier waarschijnlijk ook overnachten. Toen het meisje terug kwam met takken wachtte Estrela nog even, maar daarna liep ze naar binnen de grot in. Ze keek het meisje met een normale blik aan. 'Ook overnachten.'zei ze rustig en ging op de grond van de grot zitten. En keek naar het meisje.

Terwijl ze vermoeid in de vlammen staarde, hoorde ze geschuifel buiten. Ze schonk er geen aandacht aan. Heet kon wel gewoon een dier zijn. Des te groter was haar verbazing, toen een persoon de grot binnen kwam. Een meisje. Een stuk ouder dan zij zelf en waarschijnlijk al een vrouw. Ze keek haar aan, 'Ook overnachten.' zei ze toen en ging zitten. Haar blik bleef op Shetani gericht. Die niet al te vriendelijk terug keek. 'Wat doe je hier?' vroeg ze toen.
Hoe kon ze hier in hemelsnaam terecht zijn gekomen? Het verbaasde Shetani dat ze geen Night Warriors tegen was gekomen. Dat vermoedde ze tenminste, want als ze dat wel gedaan had, had ze er nooit zo verzorgd uitgezien als nu. Ze snoof en trok haar blik van het meisje weer naar de vlammen. Die steeds verder omhoog probeerden te komen. Vechtend om het hoogste plekje likten ze met hun vurige tongen aan het hout. Zo hield ze het even vol, maar uiteindelijk werd haar blik toch weer naar het meisje getrokken. Haar haar was volledig zwart en ook haar kleding had niet veel kleur. Zelfs haar ogen hadden een donkere kleur. Ze had een boog en een koker met pijlen bij zich. En jager dus, constateerde Shetani. Het meisje leek een constante strijdlust op haar gezicht te hebben, wat haar in combinatie met haar uiterlijk een beetje gevaarlijke uitstraling gaf.

Het meisje keek niet al te vriendelijk terug dus veranderde de blik van Estrela. Ze keek er nu onvriendelijk. Als het meisje niet aardig tegen haar was dan was zij dat ook niet. 'Wat doe je hier?'vroeg het meisje. Goede vraag. Dat wist ze zelf ook niet. Ze hield wel van gevaarlijke dingen. Het gaf haar altijd wel een uitdaging. 'Zoeken voor een uitdaging.'zei ze uitdagend. Zo was ze vroeger ook altijd geweest. Geen uitdaging was voor haar genoeg geweest. Ze wilde altijd meer. Ze keek naar het vuur. Het wilde groter worden. Ze vond het er wel grappig uitzien, maar richtte haar blik weer op het meisje. Wat deed zij zo alleen hier, vroeg ze zich af. 'Wat doe jij hier eigenlijk?'vroeg ze uitdagend. Op de achtergrond hoorde je het geknetter van hour dat werd verbrand door het vuur. Het was een rustgevend geluid dat je overal wel kon horen in de avond. Buiten kon je allemaal bekenden avond geluiden horen. Het was een rustige avond voor nu. Er kon altijd nog van alles gebeuren. Ze keek even de grot rond. Maar richtte haar aandacht daarna weer op het meisje.

(flutpost)

Een uitdaging. Haar vermoedens waren dus goed geweest. Het bleef weer stil. De blik van het meisje was verandert. Ook zij keek nu niet erg vriendelijk. Shetani had daar geen moeite mee. Ze bleef in het vuur staren, terwijl naast haar weer de stem klonk. 'Wat doe jij hier eigenlijk?'
Ze klonk uitdagend. Die uitdaging kon ze krijgen. 'Ik overnacht hier, zodat ik morgen bij het licht weer naar de verblijfplaats van mijn groep kan.' antwoordde ze, zonder haar blik te verplaatsen. 'Misschien ga ik dan eerst nog even langs Toxic, om mezelf voor te stellen aan de Night Warriors.' bij die woorden schoot haar blik toch heel even naar het meisje. Om haar reactie te zien. Maar die keek nog steeds alleen maar naar haar. Had dat kind überhaupt wel eens van de Night Warriors gehoord, vroeg ze zich af. De knetterende vonken zweefden langzaam naar boven. Naast haar lagen nog wat extra takjes, waarvan ze er nog een paar in het vuur gooide. Met een ander porde ze wat in het vuur, waardoor de vlammen steeds een andere kant op dansten.

(Ik denk dat deze toch wel de prijs voor de meest flutterige post van het jaar waard is..)

'Ik overnacht hier, zodat ik morgen bij het licht weer naar de verblijfplaats van mijn groep kan.' Groep? Wat voor groep zou dat zijn? Maar voordat ze daarna kon vragen praten het meisje verder. 'Misschien ga ik eerst nog even langs Toxic, om mezelf voor te stellen aan de Night Warriors.' Night Warriors? Wie waren dat? Het klonk als iets gevaarlijks. Maar of ze er bang van werd, nee niet echt. Nou ja maakte niet uit. Ze zou eerst naar de groep van het meisje vragen. Het klonk wel interessant.
'Wat voor groep is die groep van je?'vroeg ze met een geïnteresseerde ondertoon. Ze zou wel willen weten wat het inhield. Ze keek toe hoe het meisje nog een paar stokjes in het vuur gooide en daarna met een andere stok in het vuur porde. Het zag er wel grappig uit. Ze zou eigenlijk wel willen weten hoe het meisje heten, maar dan moest ze zichzelf ook voorstellen. 'Trouwens ik heet Estrela.'zei ze met haar blik op het vuur gericht. Hoe zou het voelen om te verbranden, vroeg ze zich in eens af. Ze had het nog nooit meegemaakt. Niet dat ze dat graag zou willen, maar toch het was wel iets wat ze wilden weten. Misschien als ze op sterven lag dat ze het zou proberen. Dan wist ze het antwoord, en ging ze dood van de verwondingen. Veel verschil zou het niet maken, want dan ging ze toch al dood.
Meteen Schudde ze met haar hoofd. Ze moest ze nu niet denken. Het ging erom om zoveel mogelijk uitdagingen aan te gaan. Dat was nu het aller belangrijkste voor haar. Ze richtte haar aandacht weer op het meisje.

Het meisje leek haar wel wat. Ze was wat nieuwsgierig, maar daar kon ze wel doorheen kijken. Ze besloot haar een beetje te testen. 'Wat voor groep zou je willen dat het was?' vroeg ze toen. Het meisje was niet ingegaan op haar opmerking over Toxic. Maar of ze er niet van onder de indruk was of dat ze gewoon niet wist wie of wat ze waren, was Shetani niet duidelijk. 'Ik heet trouwens Estrela.' stelde ze zich ineens voor. 'Shetani.' was haar korte antwoord. Met een beetje samengeknepen ogen bekeek ze Estrela wat beter. Ja, ze zou een geschikt persoon kunnen zijn voor haar groep. Nu moest ze alleen nog een geschikt antwoord geven op haar vraag. En waarschijnlijk ook nog wel op nog veel meer vragen. Vragen die onbewust haar zouden testen. Als ze zeker wist met wat voor persoon ze te maken had, zou ze het haar rechtstreeks vragen. Shetani keek naar haar buik en gromde. Ze had honger. Maar het was geen goed plan om hier buiten te gaan jagen. Toxic had het haar uitgelegd. De dieren hier zouden besmet zijn met een of ander gif. Iets wat de mensen fataal zou worden als zij het binnenkregen. Ze dacht erover na. Daar zou Toxic wel wat mee te maken hebben. Maar hoe kreeg ze het voor elkaar om alle dieren van het bos van haar gif te voorzien? ze bleef er even over door mijmeren, maar gaf het al snel op. Haar blik ging weer naar Estrela. Haar antwoord afwachtend keek ze haar met een wantrouwende blik aan.

'Wat voor groep zou je willen dat het was?'vroeg het meisje. Daar moest ze niet lang over nadenken maar ze zat met haar hoofd even ergens anders. 'Ik heet trouwens Estrela.'stelde ze zichzelf voor. 'Shetani.'zei het meisje. Mooie naam. Bijzonder. Ze dacht weer terug aan de vraag van Shetani. "Wat voor groep zou je willen dat het was?"zo luide de vraag. Het zou sowieso een groep moeten zijn die geen zwakkelingen toe moest laten. Ze had een hekel aan mensen die gingen zeuren. Regels horen bij een groep dus moest je daar niet over gaan zeuren. 'Weet je wat voor groep ik zou willen dat het zou zijn. Een groep zonder zwakkelingen er in. Dat is alles wat ik zou willen dat in een groep hoort.' En dat was de waarheid. Ze hoefde er niet om te liegen dat was echt nergens voor nodig. Alleen als ze je niet mocht dan ging ze liegen. Maar nu was dat niet nodig.
Zou deze vraag een soort test zijn geweest. Om te kijken of ze misschien geschikt was voor de groep van Shetani. Als dat zo zou zijn zou het eerst haar intresse moeten wekken. Anders zou ze er toch niet in gaan. Meteen schudde ze haar hoofd. Ze dacht te veel over een simpele vraag na. Zo zou het niet kunnen zijn. Of toch wel. Nou ja niet belangrijk. Ze richtte zich weer tot het meisje.

(me isnpi is weggelopen )

[Sorry, late reactie..]

Langzaam en heel licht, bijna onzichtbaar, gingen de mondhoeken van Shetani omhoog. Goed geantwoord. Nu zou ze nog de rest van haar vragen moeten doorstaan. Als dat zo was, zou Shetani haar uitnodigen om in haar groep te komen. Ze zou dan nog wel in haar testfase zitten en zichzelf voortdurend moeten bewijzen, maar het was in ieder geval wel een begin van haar groep. Eigenlijk was er nog geen groep. Shetani staarde weer in de vlammen. De onzichtbare glimlach nog steeds op haar gezicht. 'Ben jij een zwakkeling?' vroeg ze toen, zonder haar blik van het vuur af te wenden. Ze vroeg zich af hoe ze hier op zou reageren. Er was maar een antwoord goed. En heel veel mensen konden dat antwoord niet vinden. Zijzelf had het de eerste keer ook fout. Het was bij een man. Deze had haar een hele boel dingen geleerd. Waaronder dit. Hij had haar dezelfde vraag gesteld. Shetani had het verkeerde antwoord gegeven. Maar als Estrela het goed had, dan kwam ze steeds dichter in de buurt van het perfecte lid. Geïnteresseerd keek Shetani haar nu aan. Afwachtend op haar antwoord boorde ze haar felblauwe ogen in de gitzwarte van Estrela.

'Ben jij een zwakkeling?'vroeg het meisje. Daar moest ze even over nadenken. Ze was niet sterk, maar ze was ook niet zwak. Een hele ingewikkelde vraag eigenlijk. 'Nou ik zou niet zeggen dat ik sterk was. Maar ik ben ook niet zwak. Ik zou niet gaan zeuren dat iets oneerlijk is als het wel eerlijk was.' Een beetje rare zin. 'Maar sterk, ach ja wat is eigenlijk sterk en zwak. Iedereen kijkt er anders naar. Ik vind een zwakkeling een zeurden en iemand die overal op geeft. Zo iemand ben ik niet. Dus vanuit mijn ogen ben ik geen zwakkeling. Maar iemand anders kan er anders overdenken.'zei ze als antwoord op haar vraag. Nu ze terug dacht over wat ze had gezegd was het behoorlijk ingewikkeld. Nu ze er over nadacht begreep ze er ook niet zo veel van, maar hopelijk begreep het meisje een beetje wat ze bedoelde. Ze keek haar even schuldig aan voor haar ingewikkelde antwoord, dat was alleen voor en snelle seconden. Daarna ging haar blik weer naar uitdagend.
Ze zat over de vraag nog heel lang te denken. Was ze nou wel zwak of niet? In haar eigen ogen in ieder geval niet. Maar misschien in iemand anders ogen zou ze wel zwak zijn. Uiteindelijk schudde ze met haar hoofd. Het werd veel te ingewikkeld als ze zo door bleef denken over een vraag. Wat zou Shetani eigenlijk zwakkeling vinden. Vragen? Dat was de enige manier om erachter te komen. 'Wat vind jij eigenlijk zwak?'vroeg ze. Ze keek haar even aan. Toen horde ze een gebrul achter zich. Ze keek om. Het klonk ver weg. Waarschijnlijk van een draak. Niet belangrijk, ze draaide zich weer om en richtte haar aandacht even op het vuur, maar daarna weer op het meisje.

Het was even stil, maar toen begon Estrela een verhaal. Het kwam er op neer dat ze volgens zichzelf geen zwakkeling was. Dat begreep Shetani er tenminste uit. Ze moest er wel even over nadenken. Was dit het goede antwoord? Eigenlijk wel. Maar ergens bespeurde ze twijfel.
'Wat vind jij eigenlijk zwak?' vroeg ze, nadat ze even was afgeleid door een verre brul. Shetani had zich even afgewend, maar keek haar nu weer aan. 'Zwak.' snoof ze, 'Zwak is wanneer je zelf niet weet of je zwak bent.' ze keek met een harde blik, 'Wanneer je deze vraag aan jezelf stelt en je antwoordt dat je dat niet over je zelf zou kunnen zeggen.' toen veranderde haar harde blik in een zachtere. Er verscheen een lichte glimlach op haar gezicht, 'En jij hebt goed geantwoord.' zei ze toen, daarna vertelde ze Estrela het verhaal over de man. Over dat ze zelf verkeerd had geantwoord. 'Je moet jezelf sterk vinden, anders ben je het niet.'
Daarna richtte ze haar blik weer op het vuur. Haar maag rommelde en ze zuchtte. De honger werd steeds erger. Maar ze zou het vol moeten houden. Morgen kon ze misschien aan het eind van de middag weer wat eten, daarvoor had ze nog andere dingen te doen. Ze pakte het takje weer en porde wat in het vuur, waardoor het wat harder knetterde. Toen ze de tak er weer uit haalde, smeulde deze een beetje en ze blies er tegen. Heel zachtjes begon er op de tak weer een vlammetje. Ze gooide hem in een hoek, waardoor de muur verlicht werd. Langzaam nam het vuur bezit van de tak. Shetani bleef er even naar staren. Goed wapen. Ze nam zich voor om een boog te maken. Dan kon ze pijlen van takken maken, die aansteken en zo had ze een sterk wapen. Haar aandacht ging weer naar Estrela.

'Zwak.'snoof Shetani. 'Zwak is wanneer je zelf niet weet of je zwak bent.' Shetani keek met een harde blik naar haar. 'Wanneer je deze vraag aan jezelf stelt en je antwoordt dat je dat niet over jezelf zou kunnen zeggen.' Toen veranderde Shetani's harde blik naar een zachtere. 'En jij hebt goed geantwoord.'zei Shetani. Was het dan toch een test. Daarna vertelde ze over een man die haar het zelfde had gevraagd. 'Je moet jezelf sterk vinden, anders ben je het niet.
Toen Shetani haar verhaal had gedaan en naar het vuur staarde rommelde haar maag. Estrela keek met een glimlach naar haar. Ze pakte haar tas er even bij en zocht naar de appels die ze op de markt had gekocht. Al snel voelde ze met haar hand een paar ronde dingen en haalde er een uit. 'Wil je een appel?'vroeg ze. Ze gaf hem aan Shetani en pakte zelf nog een appel en begon te eten. De appel smaakte lekker zoet en fris. Bij die kraam zou ze nog vaak langskomen. Maar eerst de boel een beetje verkennen. Daarna ging ze pas weer terug naar de stad om weer eten in te slaan. Onderweg zou ze vast nog wel wat voedsel tegen komen. Maar voor de zekerheid sloeg ze altijd een voorraadje in. Stel je voor als je eens zonder kwam te zitten. Dan was het pas moeilijk te overleven. Hé, dat was eigenlijk een leuke uitdaging. Kijken hoelang zij met weinig eten kon overleven. Dat zou ze nog wel een keer doen. Ze keek naar het vuur en geniete van de warmte en haar appel

Estrela had waarschijnlijk haar rommelende maag opgemerkt, want ze graaide in haar tas en haalde een tweetal appels tevoorschijn. 'Wil je een appel?' vroeg ze. Shetani pakte gewillig de appel van haar aan en at zwijgend. Het was lang geleden dat ze op de markt was geweest. De laatste keer was toen ze een klein draakje van de ondergang gered had. Samen met hem had ze een leuke tijd gehad, maar ze was hem uit het oog verloren. Jammer, vond ze. Tussen een paar happen door keek ze ineens op naar Estrela. 'Hoe kom je hier eigenlijk terecht?' vroeg ze, 'In dit gebied, bedoel ik.' ze vroeg zich af of Estrela wel begreep dat ze hier eigenlijk niet zou mogen zijn. 'Besef je wel welk gevaar je hier had kunnen lopen als je mij niet tegen was gekomen?' ze had geluk gehad dat ze Shetani tegen was gekomen. Anders had ze hoogstwaarschijnlijk een Night Warrior tegen het lijf gelopen en dat zou wel het laatste zijn wat je wilde, als mens zijnde, maar ook als draak van buitenaf. Shetani nam nog een paar happen van de appel en gooide hem in de hoek. Vlak bij de brandende tak die daar lag. Het vuur van die tak was iets kleiner geworden, maar niet minder fel. Ze keek Estrela weer aan in afwachting van haar antwoord.

'Hoe kom je hier eigenlijk terecht?'vroeg Shetani. 'In dit gebied, bedoel ik.'ging ze verder. 'Besef je wel welk gevaar je hier had kunnen lopen als je mij niet tegen was gekomen?' Estrela keek haar niet begrijpend aan. Was dit dan zo'n gevaarlijke plek? Ze had wel gehoord dat hier een paar draken waren die niet vriendelijk waren tegen over mensen. Maar ze had er niet naar geluisterd. 'Ik was gewoon het gebied hier aan het verkennen. Maar waarom is het hier dan zo gevaarlijk? Ik heb gehoord dat er draken waren die je aanvielen, maar ik had daar niet naar geluisterd.'zei ze nog steeds niet begrijpend. Was dit dan echt zo gevaarlijk? Ze at weer verder aan haar appel. Na drie happen was die op en ze gooide het appel huisje weg. Ze richtte haar blik weer op Shetani.
Misschien was het toch wel handig dat ze haar was tegengekomen. Als het hier echt zo gevaarlijk was. Ze had wel eens tegen een draak gevochten die haar wilde doden. Maar ze had toen hulp van een groep andere mensen. Ze hadden de draak gedood, maar de mensen hadden haar gezegd dat dit nog niks was. Ze hadden gezegd dat er nog veel sterkere waren, en dat dit een van de zwakste was die ze waren tegengekomen. Normaal had ze die draak niet aangevallen, maar omdat die haar eerst aanviel ging ze zich verdedigen. En toen werd ze dus geholpen door die groep mensen. Als ze er aan terug dacht was ze dankbaar dat die andere haar hadden geholpen anders zat ze hier nu niet meer.

Estrela had duidelijk geen idee waar ze het over had. 'Ik bedoel de Night Warriors.' zei ze, toen het meisje haar niet begrijpend aan had gekeken en uitlegde dat ze wel wat had gehoord over draken die mensen aanvielen. 'En zij vallen alles aan wat in hun gebied komt. Alles wat buiten hun groep valt, zijn goedzakjes. Vinden zij. De meesten zijn dat ook..' haar stem stierf weg.
'Hoe dan ook, als ik had gewild had ik jou ook weg kunnen jagen of aan kunnen vallen.' ging ze verder, 'De Night Warriors is een drakengroep, ze willen geen mensen in hun groep. Dus ik dacht, ik richt gewoon een eigen groep op en ik ben naar Toxic gegaan, hun leider.' zonder dat ze het eigenlijk doorhad, vertelde ze zo'n beetje het ontstaan van haar groep. Haar groep zonder leden. 'Eerst was ze geloof ik een beetje wantrouwig, maar nu valt mijn groep zo'n beetje onder de Night Warriors. Dus als ik had gewild had ik ze op je af kunnen sturen.'
Ze wendde haar blik van het vuur af en keek Estrela aan. 'Maar dat heb ik niet gedaan.' eindigde ze haar verhaal toen en ze tuurde weer het vuur in.

Estrela luisterde aandachtig naar Shetani. Ze vertelde over haar groep. Shetani had wel lef. Als die draken iedereen aanvielen had ze wel lef om met de leider te praten. Het had ook anders kunnen aflopen. Ze had bewondering voor haar.
'Eerst was ze geloof ik een beetje wantrouwig, maar nu valt mijn groep zo'n beetje onder de Night Warriors. Dus als ik had gewild had ik ze op je af kunnen sturen.'zei Shetani. Ze richte haar blik op Estrela. 'Maar dat heb ik niet gedaan.'eindigde Shetani haar verhaal. Met een gezicht vol bewondering keek ze haar aan. Als zij de leider was van een slechte groep voor mensen was ze een leider die gerespecteerd moest worden. Estrela zelf had dat niet gedaan. Maar Shetani deed het wel. En daar was Estrela behoorlijk van onder de indruk.
Maar wat ze zich wel af vroeg, was als Shetani ervoor had kunnen zorgen dat de Night Warriors haar doden waarom had ze het dan niet gedaan. 'Waarom heb je dat niet gedaan?'vroeg ze.

Ze zag hoe Estrela haar bewonderend aankeek. Nu Shetani het zo vertelde geloofde ze het zelf bijna niet. Zij, als 14-jarig meisje, die zo'n machtige draak aan had durven spreken. Op het moment zelf had het eigenlijk heel gewoon aangevoeld. Maar nu voelde ze een immense trots. Ze glimlachte. Nu keek Estrela haar vragend aan. 'Waarom heb je dat niet gedaan?' vroeg ze. Shetani dacht na. 'Je bent sterk.' antwoordde ze, na enige stilte. 'Ik wachtte je eerst af, maar daarna had ik al door dat het niet nodig was geweest om jou te verjagen.' Shetani grijnsde. Ze had nog nooit in een zin zoveel aardige dingen tegen iemand gezegd. 'Maar ik denk dat je nog steeds veel kan leren.' plakte ze er toen nog maar achteraan. Ze keek haar glimlachend aan. 'Wat denk je ervan?' vroeg ze toen, 'Zou je nog meer willen leren?' Shetani keek haar nu veelbetekenend aan. Ze zou het zeker oke vinden als Estrela zich bij haar zou aansluiten. Natuurlijk eerst nog in een soort proeffase, maar ze had er vertrouwen in dat ze die wel zou doorstaan. Als het weer licht werd, zouden ze samen de weg zoeken naar de verblijfplaats. En daarna zouden ze weer terug gaan om de NW op te zoeken. Shetani kon dan meteen het eerste lid introduceren. Haar blik was weer afgedwaald naar het vuur. Haar dag kon niet meer stuk.

'Je bent sterk.' antwoordde Shetani, na enige stilte. 'Ik wachtte je eerst af, maar daarna had ik al door dat het niet nodig was geweest om jou te verjagen.' Shetani grijnsde. 'Maar ik denk dat je nog steeds veel kan leren.' Estrela knikte. Ze moest inderdaad nog veel leren, maar dat zou ze zeker nog leren. 'Wat denk je ervan?'vroeg Shetani. 'Zou je nog meer willen leren?' Estrela zag de veel betekende blik van Shetani. Ze keek haar met een uitdagende glimlach aan. 'Het zou me een eer zijn.' Ze stond en maakt een kleine buiging voor haar nieuwe en eerste leider. Shetani als leider hebben zou geweldig zijn. Ze had bewondering voor haar, dus zou ze haar als een echte leider zien.
Ze ging weer zitten en keek naar het vuur. Ze zou in een groep komen. En niet zomaar een groep. Een groep die perfect bij haar zou passen.

(inspiratie loos)

Ineens voelde het best een beetje dubbel. Estrela was ouder dan zij. Maar Shetani was wijs. Veel wijzer dan haar jaren en dat maakte dat ze zich soms ook veel ouder voelde. Dat was niet altijd even makkelijk. Net zoals nu. De rollen hadden eigenlijk omgedraaid moeten zijn. Maar Shetani glimlachte. Het was nu eenmaal zo. En daar kon ze niets aan veranderen. 'Het zou me een eer zijn.' zei Estrela, toen stond ze op en maakte een kleine buiging. Shetani lachte. Nu zou het echt gaan beginnen. Haar groep begon. Er was dan wel nog maar een lid, maar het was een begin. Zoals elke stuiver het begin van een miljoen is*. Ze verschoof een beetje en keek Estrela aan. 'Ik zal je vast even wat uitleggen.' begon ze, 'Morgen ben ik van plan om mijn schuilplaats te zoeken, die Toxic me heeft aangeboden. En daarna wilde ik naar hun grot gaat, om me daar voor te stellen. En nu zal ik jou ook gelijk voorstellen, ook aan Toxic.' ze ratelde aan een stuk door, 'En daarna zullen we beginnen met trainingen. Misschien kan ik een van de Night Warriors zover krijgen om me te helpen. Maar in ieder geval krijg je wat les van mij. In vechttechnieken en ook in andere dingen. Zodat je optimaal beschikbaar bent. En vervolgens zal ik, door middel van observatie, je rang in de groep bepalen.' Shetani keek haar vastbesloten aan. Dit was haar plan. Ze begon na te denken over de reacties van de Night Warriors. Zou Toxic al over haar verteld hebben? Of nog niet. En wat zouden ze van haar vinden. Ze wist best dat er draken tussen zaten die een bloedhekel aan mensen hadden. Maar Shetani was vastbesloten zich daar niets van aan te trekken. Ze konden haar niets doen. Ze had Toxic achter zich. Ongemerkt was ze weer in het vuur gaan staren, maar ze keek nu verwachtingsvol naar Estrela.

'Ik zal je vast even wat uitleggen.' begon Shetani, 'Morgen ben ik van plan om mijn schuilplaats te zoeken, die Toxic me heeft aangeboden. En daarna wilde ik naar hun grot gaat, om me daar voor te stellen. En nu zal ik jou ook gelijk voorstellen, ook aan Toxic.' Estrela knikte met een glimlach, 'En daarna zullen we beginnen met trainingen. Misschien kan ik een van de Night Warriors zover krijgen om me te helpen. Maar in ieder geval krijg je wat les van mij. In vechttechnieken en ook in andere dingen. Zodat je optimaal beschikbaar bent. En vervolgens zal ik, door middel van observatie, je rang in de groep bepalen.' Ze knikte weer. Dit was wat je van een leider kon verwachten en Shetani deed precies wat ze moest doen als leider. 'Ik zou graag training krijgen om nog beter te worden.'zei Estrela dankbaar. Ze had wel eerder les gehad, maar dat was niet echt zwaar. Dit zou anders worden dat wist ze zeker. En met Shetani die haar dingen ging leren wist ze zeker dat het niet makkelijk zo worden, maar ze zou doorzetten.

Shetani glimlachte. Het was lang geleden geweest dat ze aardig tegen iemand had gedaan. Al helemaal tegen een mens. 'Ik zou graag training krijgen om nog beter te worden.' hoorde ze Estrela zeggen. Shetani knikte. Ze keek naar de pijl en boog van Estrela en keek haar toen weer aan, 'Misschien kan ik van jou ook nog wat leren.' grinnikte ze, doelend op de pijl en boog. Shetani had nog nooit met zo'n ding gewerkt. Altijd alleen maar dolken en zwaarden. Ze keek om zich heen. Het zou niet erg comfortabel worden vannacht, maar het kon er mee door. 'We zouden maar wat moeten gaan slapen, denk ik.' zei ze toen.

[echt ongelooflijk inspiratieloos --']

Shetani knikte. Estrela zag dat Shetani's blik naar haar pijl en boog ging. 'Misschien kan ik van jouw ook nog wat leren.'grinnikte Shetani. Estrela keek met een glimlach. 'Trainen met pijl en boog is makkelijk, maar als ik je lerares ben dan word het twintig keer zo moeiljk.'zei ze uitdagend. 'We zouden maar wat moeten gaan slapen, denk ik.'zei Shetani. En Estrela knikte instemmend. Rustig ging ze liggen en gebruikte haar tas als kussen zodat ze niet op de harde en koude grond van de grot hoefde te liggen met haar hoofd. 'Welterusten.'zei Estrela en sloot haar ogen. Ze viel alleen niet meteen in slaap. Ze zat met haar hoofd nog ergens anders. Ze had binnen een dag de leider van een nieuwe groep ontmoet. Ze kwam bij de groep te zitten. En morgen zou ze zien waar de groep meestal gaat verzamelen. En ze zou de Night Warriors ontmoeten. Dat was behoorlijk wat voor een dag. Uiteindelijk viel ze in slaap.

Shetani glimlachte. Ze ging ook liggen en sloot haar ogen. Ze was blij, echt blij, dat ze een mogelijk lid had gevonden. Een tijdje was ze al op zoek geweest naar potentiele leden. Maar tot dan toe zat er niet veel bij. In haar hoofd maakte ze een lijstje voor de volgende dag. Eerst zouden ze wat te eten gaan zoeken. Daarna zouden ze richting de schuilplaats gaan om vervolgens weer terug te lopen en de grot van de Night Warriors op te zoeken. Als het dan niet al te laat was, dan zouden ze misschien al wel beginnen met wat trainingen. Shetani zou haar eerst proberen te leren om te gaan met een zwaard en een dolk. Ze wilde Estrela ook leren hoe ze mensen kon misleiden. Misschien ook hoe ze dat bij draken kon doen, hoewel dat een stuk moeilijker was. Ze had krachttrainingen op het programma. Uithoudingsvermogen. Denkvermogen. Snelheid. Alles was van belang als ze een goed lid zou willen zijn van de Srivijaya. En oh, ze zou intussen ook nog op moeten letten of ze een goede rang voor haar kon vinden. Alles zat in haar hoofd. Maar nu moest ze het leegmaken. En ze sliep.

(Ik zal een nieuw topic openen)

Ooh, shit, ik zit nog op Misery