Don't be afraid

Safira kon lan vliegen, zo jong en klein als ze nog was, maar niet al te lang want dan stoorte ze op een gegeven moment neer, en dat moment was nu aangebroken. Safira voelde hoe ze telkens laager daalde en ze vouwde haar vleugels tegen haar lichaam aan, ze was moe en hongerig. Beng met een smak kwam ze op de grond neer, deze keer wel harder dan andere keren maar ja, je kon niet alles hebben. Ze bleef even liggen totdat ze zich goed genoeg voelde om weer op te staan en rond te kijken. Safira stond op en keek om zich heen, ze was in de buurt van mensen beland! 'o nee' dacht ze en ze probeerde zich zo klein mogelijk te maken, dat lukte aardig, zo leek ze net op een blauwe bal met ongeveer een meter doorsnee, maar ze bedacht gelijk al dat het niet veel nut zou hebben omdat haar schubben tuqouse achtig gekleurd waren. Echter bleef ze wel zo opgerold liggen zelf toen ze voetstappen hoorde maar ze riep wel:'Ik zal je niks doen, laat me leven!'

Haar vingers bewogen zich soepel en snel door de dikke strengels heen. De kruidenier had zijn vrouw een cadeautje willen geven voor haar verjaardag. Omdat ze de man een beetje kende en de vrouw iets puur natuur wou had Aiwendil voor de vrouw een mand gegeven van donkergroene strengels van speciale bomen. In de lente zouden er bloemen aanbloeien als je de mand een keer per week in het water zou leggen zodat de wortels toch nog een beetje voeding krijgen. Haar mand was af en ze kreeg betaald ervoor, dat was dan ook de voornaamste reden dat ze dat deed. Zij zelf had nieuwe verband spullen nodig en die kon je niet puur natuur krijgen, tenminste. Niet als je niet elke keer wilt verversen, en elke keer was om het kwartier. Dus had ze geld nodig. Zachtjes neuriënd liep ze naar de boerderij van het echtpaar. Echter hield ze stil voor de deur toen ze iets glimmends zag. Aangetrokken door de kleur deed ze het tuinhek open en liep door tot ze pal voor het bolletje stond. Nou ja bolletje, bol. De steen, bal of wat het dan ook was, was ongeveer een meter doorsnee, zij het niet meer. Ze wou het ding net aanraken toen ze de lompe voetstappen hoorde. 'Aiwendil, je bent er nu al! En, hoe is het geworden. Denk je dat mijn vrouw het mooi zal vinden?' De zware stem was een en al vriendelijkheid. Snel ging ze voor de bal staan. 'Ik verzeker U mijn heer, ze zal het geweldig vinden.' Ze stak de mand vooruit die gretig werd weggegrist. 'Prachtig, echt vakmanschap.' Hoorde ze hem mompelen maar ze lette er niet op, in de plaats daarvan deed ze alsof haar mantel afviel en de donkerblauwe stof viel over de turquoise bol heen. Het geld was al van te voren betaald. Dus bedrogen zou ze niet worden. 'Nou, ik dank je hartelijk, ik zal vertellen dat jij dit hebt gemaakt. Ik spreek je snel.' Dat was het sein om weg te gaan. Snel griste ze de mantel, met de bol mee, De bol was ontiegelijk zwaar maar ze hield het uit tot een steegje. De mantel viel eraf en afwachtend keek ze wat de bol nou was.

Lome vleugelslagen deden hem op resen en weer dalen en Shade keek toe hoe een blauwe schim neer storten in de tuin van een boerderij, maar al snel kwam er iemand aanlopen die hij niet kenden. "Zou het een draak zijn geweest?" vroeg Shade aan de gouden draak waar hij op zat en Shade streelde de schubben van de draak die zijn hals kromde en zag een vrouw haar mantel oppakken en er mee weg lopen, maar nog Aldorak of Shade zag het tuqouse blauwe draakje meer. "Misschien heeft zij het draakje wel mee zonder het te weten?" zei Aldorak met zijn mentale stem tegen Shade en hij liet zijn bewustzijn de vrije loop en zocht naar het blauwe draakje. "Ze Zijn in de steeg hier vlak onder ons!" Riep Aldorak en Shade greep de stekel voor zich vast en de gouden draak dook naar benden. Aldorak was geen echte grote draak en kon gemakkelijk in de snalle steegjes door rennen als het nodig zou zijn en de draak schoot vlak over het hoofd van de vrouw heen, daarna maakte hij een salto en draaide zich in de lucht en landen soepeltjes in het steegje en liep langzaam, maar dreigend grommend op de vrouw af. Shade dacht zins zijn ontmoeting anders over draken, behalve de zwarte draken en zijn blik gleed van het opgerolde draakje naar de vrouw die ook langere oren had dan de mensen. 'Dus zij is een elf!" dacht Shade bij zichzelf en gleed van de rug van Aldorak af en liep richting het blauwe bolletje en legde zijn hand erop. "Don't be afraid." zei Shade met de hulp van zijn amulet tegen het blauwe draakje dat bang voor zowel hem als de vrouwelijke elf was. Shade liet allemaal rustgevende beelden overvloeien van zijn gedachten naar het amulet gaan en van het amulet naar het draakje. Daarna trok Shade zijn hand weer terug en keek nog even naar het draakje en zijn blik gleed toen naar de vrouw. Zijn blik was waarschuwend en niet dreigend.

Terwijl ze daar zo opgerold lag hoorde Safira een liefe vrouwelijke elfen stem, en daarna een noorse mensenmannlijke stem, er was een gesprek tussen die stemmen en ze bleef netjes opgerold liggen, toen er opeens een hand op haar licht blauwe schubben werd gelegd vervolgens klonk er een stemmetje in Safira's hoofd dat: "Don't be afraid zei", bij die worden rolde ze zich uit en zach ze de personen die gepraat hadden, eerst keek ze naar de elfenvrouw en daarna naar de gene die met een amulet tegen haar gepraat had, Sadira probeerde op te staan maar ze was te moe en geschokken dus bleef ze liggen en vroeg ze: 'Wie zijn jullie?' dit zij ze natuurlijk in draken taal dus wist ze niet of de elfen haar konden verstaan.

Het was dat Shade met draken was opgegroeit in het elfen dorp waar ze draken fokten. Het was zwaar geweest twee talig opgevoed te worden, want de taal der draken leerde je niet zomaar zelfs voor een kind was het nog moeilijk te begrijpen welke klanken de juiste waren. Shade glimlachte vriendelijk naar het draakje die in de taal der draken vroeg wie ze waren. Aldorak boog zijn hals over de schouder van Shade heen en hij duwde zijn gouden snuit tegen de blauwe snuitje van het draakje. "Ik ben Aldorak." zei de gouden draak zich voorstellend en trok zijn kop weer tot een bepaalde hoogte terug, maar bleef naar het draakje kijken. "Ik ben Shade een elf uit een dorp waar we bevriend waren met draken." stelde Shade zich voor en hij voelde zich warm worden bij deze woorden.

Snel dook ze naar beneden toen er een goude draak over haar heen scheerden. Haar ogen gingen gelijk naar de mogelijke bedreiging die nu een salto maakte en zo met zijn kop naar haar toe stond. Op zijn rug zat een jongen, eigenlijk een man. Uit reactie van de onverwachte sprong over haar hoofd lag er al een pijl gespannen op haar boog. Wantrouwig staarde ze naar de goude draak, hij was niet heel erg groot maar elke draak was minstens vijf keer zo sterk dan een mens, zij het niet sterker. En dan had ze het alleen nog maar over drakenjongen. Haar aandacht lag teveel bij de draak dan de man. Van nature was ze snel en soepel aangelegd, ter compensatie voor haar kracht. Ze was zeker niet slap maar ze was niet erg breed gebouwd en ze was nogal tenger. Wat op haar bot zat waren vooral spieren, vel, nog meer spieren en een het vet dat je nooit kwijt kon raken. Toen de man in beweging kwam kreeg ze door dat het een elf was, al kwam dat vooral door zijn puntige oren. Te puntig en iets langer dan bij normale mensen. Ondanks dat ze van het zelfde soort waren keek ze aftastend naar de man. Haar boog hield ze laag maar nog steeds op hem gerecht. Een verkeerde beweging en ze zou zijn keel versieren met een mooie pijl in het midden. Alleen was deze niet nep zoals bij festivals.
Het leek wel eeuwen geleden dat ze een elf had gezien. In feiten waren het 13 lange jaren. Al kon ze het gezicht niet meer voor geest halen. Ze kende nauwelijks de gebruiken, een ding wist ze wel. Elven kwamen nauwelijks hun eigen dorpen uit. Sommige voor handel of een ze reisde naar andere dorpen, maar elven waren altijd al een eigenzinnig volkje. Wat deed een volwassen elf in het dorp hier in Dragon World. Pas toen hij zij amulet liet zien en begon te praten in de taal der draken liet ze haar boog ontspannen. Ze ving een paar woorden op die ze in de tussen tijd had geleerd door de vele contacten met draken maar ze verstond er weinig van. Het frustreerde haar, zouden andere elven dit ook geleerd hebben.. Een ding verstond ze met haperingen maar genoeg om antwoord te geven. 'Ik ben Aiwendil, ik ben sinds mijn vijfde hier en opgegroeid in de bossen van Dw.' Sprak ze duidelijk. Haar houding veranderde een beetje maar met de gezonde argwaan bleef ze naar Shade en Aldorak kijken.

Safira was opgelucht dat in iedregeval één elf en de gouden draak haar verstonden, ze schrok er erg van toen de goudendraak met zijn kop richting haar kopje kwam en haar nues met de zijne aanraakte, saarna antwoorde ze 'O, ik ben Safira' en ze rende naar de vrouwelijke elf toe want die grote gouden draak vond ze eng, toen ze eenmaal bij de vrouwelijke elf aangekomen was verstopte ze zich achter de benen van de elf en voreg ook aan haar wie ze was, ze hoopte dat deze elf haar ook kon verstaan, want Safira had nooit een andere taal geleerd, Draaks had ze eerder haar zelf aangeleerd, want ze had haar ouders nooit gekend dus sprak ze ook dat gebrekkig.

De vrouwelijke elf stelde zich voor als Aiwendil en Shade zag het draakje snel in haar richting schieten. Shade nam zijn toevlucht tot de oude taal die de elfen in zijn dorp het liefste spraken. Deze taal kon niet iedereen verstaan, maar je begreep wel de bedoelingen van de woorden. Want deze woorden waren magische en iedereen had iets van magie in zich al werdt het niet geuit. "Leuk om jouw te ontmoeten Safira." zei Shade via zijn amulet en richten zich tot de vrouw en sprak in de taal der mensen ookal begreep hij niet dat de vrouwelijke elf hem niet in het elfs aansprak? 'Aangenaam Aiwendil ik ben Shade en deze gouden draak is Aldorak. We zagen het jong en wilde haar helpen.' zei Shade tegen Aiwendil en hij voelde Aldorak zijn adem die ging zitten en de grote gouden kop vlak boven zijn hoofd hielt.

Safira hoorde hoe de mannelijke elf zo als Shade voorstelde aan de vrouwelijke elf die Aiwendil heette en Safira bromde wat naar een langs rennende rat en ging er achter aan toen ze heel dichtbij de mis was sprong ze en belande bovenop de rat, ze pakte hem op en liep ermee naar Aiwendil toe en zei in het draaks tegen haar: 'kijk heb ik gevangen, nu kan hhij jou niet meer kwaad doen' Ze gromde vriendelijk en trots en hoopte echt dat ook deze alf draaks kon. Daarna liep ze naar Shade toe en zei trots tegen hem ook in het draaks: 'Ik heb een eng beest gevangen, nu kan hij jou niks meer kwaad doen!' Safira vond de rat echt een eng beest en wist niet wat ze ermee moest dus dupte ze hem bij de klauwen van Aldorak en zei lief: 'Cadeautje voor jou!' daarna liep ze tevreden terug maar Ailwendil en ging naast de benen van de elf zitten.

Aiwendil begon zich steeds minder op haar gemak te voelen bij de elf. Dat de draak geen mensentaal kende was ook niet even handig. Zijzelf kende alleen maar draken die de mensentaal kenden dus dat was nooit een probleem geweest voor haar. Nu zat ze tegen twee blokken aan. De ene was de elventaal en de andere was drakentaal. Voor het laatste schaamde ze zich minder erg da de eerste. Ze was zelf een elf maar ze kende haar eigen taal niet eens, een klein beetje met vlagen maar haast niks meer. Niet gek ook, vanaf haar vijfde had ze geen andere elf meer gesproken, alleen maar mensentaal en lichaamstaal. Safira was een leuk draakje, ze zag er niet veel kwaad in. Ondanks dat ze de taal niet snapte kon ze uit de uitdrukkingen en bewegingen net zo veel dingen eruit lezen dat ze net zo goed doof kon zijn voor elke taal die er maar werd gesproken. Ze grinnikte toen ze rat zag, het beestje keek nu met doffe zwarte ogen naar boven. Ratten waren niet haar favoriete dieren, ze doodde hen meestal ook niet omdat er geen vlees aanzat, en als het zo was was het te taai. Safira nam weer plaats bij haar benen die prettig warm aanvoelde door de warmte die de draak afgaf. 'Ik kan geen drakentaal of elventaal.' Zei ze wat blozend en ze probeerde uit alle macht aan iets anders te denken om geen gloeiende vuurvlieg te worden. Hopelijk werkte het.

Shade zag dat het blauwe draakje een rat ving en haar geruststellende woorden. Hij grijnsde toen ze de rat voor Aldorak legde en weer plaatst nam achter de benen van Aiwendil die zei dat ze de taal der draken niet sprak nog de taal der elfen. 'Geeft niet dat hoor ik wel vaker, maar als je wilt zal ik de taal leren?'zei Shade half vragend in de taal der mensen. Aldorak snuffelde aan de rat en likte het beest naar binnen. 'Eenhapscrakker!' zei Aldorak vrolijk met zijn mentale stem op iedereen rond hem gericht en duwde Shade tegen zijn schouder en vloog weg. Shade wist dat hij ging jagen om de rest van zijn maag te vullen. Shade keek afwachtend naar het tweetal.
(Sorry voor de late reactie.)

De kleine Safira keek naar de elfen op en probeerde te verstaan wat ze zeiden, wat ze zeiden begreep ze niet maar ze vondt het wel leuk ze op haar gebrekkige manier na te praten. 'Geeft niet dat hoor ik wel vaker, maar als je wilt zal ik de taal leren?'zei Shade en Safira zei hem vrolijke na: 'ge nie, daaat horre welle vakere, maaaar al je wil leren?' daarna zag Safira, Safira keek te vreden en vond dat ze het heel goed had na gezecht, daarna zag ze ook nog even dat Aldorak de enge beest opat en ze knikte tevreden terwijl ze dacht: 'Je kan enge beesten dus eten!' maar ze had haar mentale stem nog niet onder controle en dus hoorde iedereen die mentale woorden kon verstaan het. Safira begon moe te worden en rolde zich op tegen de lekker warme benen van Ailwendil en stopte haar kopje tusse4n haar schubben; zo leek ze weer op de blauwe bol zoals Ailwendil haar gevonden had en langzaamaan viel de kleine Safira heel lichtjes snurkend in slaap.

Aiwendil zag hoe Shade opsteeg op Aldorak. Ze snapte niet precies waar hij heen wou. Zij kon toch niet vliegen? Of wou ze dat ze op Saphra ging. Ze keek naar het blauwe draakje dat zich moe tegen haar benen opkrulde. Net een katje maar dan blauw geschubd met tanden en klauwen scherper dan welk  zwaard dan ook. En ze kon zich tot een bal oprollen. Niet wetend wat te doen klikte ze haar cape af en wikkelde dat om Saphira. Niet te strak natuurlijk maar genoeg om het draakje makkelijk mee te nemen. Zo in een klam steegje blijven was niet echt iets waar je warm van werd. Ze keek naar Shade en liep toen het steegje uit. Hij zou wel snappen dat Saphira moe was. Als het draakje een tijdje bij haar wou blijven konden ze wel communiceren via gebaren. Rustig liep ze naar een rustig pleintje waar ze Saphira neerlegde op haar schoot. Ze woog wel wat zwaar maar net niet te zwaar om haar op haar schoot te leggen. Zachtjes zong ze wachtend tot het draakje wakker zou worden.