see him again

rustig liep medira langs de vele hoge bomen. nadat ze een tijdje gewandeld had hoorde ze geritsel. 'wie... wie is daar?' vroeg ze. ze bleef naar de richting kijken van het geritsel. een klein muisje rende het bosje uit. 'het was maar een muisje.' dacht ze opgelucht. ze wilde niet weer een draak zien die haar van deze plek weg hield. rustig liep ze verder en keek af naar de bladeren boven haar. een tijdje gewandeld te hebben kreeg ze honger. ze zocht een goed plekje om te zitten. Ze at rustig een stuk brood dat ze op de markt gekocht had. het brood smaakte wat flauw ze rommelde even in een zakje en haalde er een stuk vlees uit. met een klein mesje snee ze er een stukje van af. en legde het op het brood. even keek ze rond. een dode treur wilg stond naast een meer in de buurt. rustig liep ze er naartoe. het meer zag er helder uit. ze klom in de boom die ze zonet gezien had. voorzichtig pakte ze wat takken en bond ze vast. adira kroop de boom uit en ging op de takken zitten die ze vast gebonden had. rustig begon ze te schommelen. de wind blies zacht door haar haren. even was alles vredig. tot dat ze geritsel hoorde. dit keer klonk het harder en ruiger dan met dat muisje. snel pakte ze al haar spullen bij elkaar en gin in de richting van het geluid staan.
(alleen ik en shade!)

Zijn ogen volgde het land onder zich en Shade genoot van de vlucht op Aldorak's rug. Het was te lang geleden dat hij gevlogen had met de gouden draak. Een hert onder hen deed de maag van Aldorak knorren als een jonge beer met kiespijn. "Ik heb honger Shade." Hoorde Shade aldorak zeggen via zijn mentale stem en Shade stemde knikken in. De landing van de draak was veiliger dan dat een paard zou doen na een sprong. Shade gleed van de schouder van Aldorak en zag hoe de draak weer weg vloog. "Ik zal niet ver zijn!" zei Shade nog via zijn gedachten tegen Aldorak. Gelukkig kon hij dat vanwegen het amulet dat van de gouden schubben van de draak waren gemaakt. Shade liep rustig tussen de bomen door naar het meer dat hij vanuit de lucht had gezien. Met rustige stappen kwam hij dichterbij en hoorde een bekende stem roepen naar iemand, maar dat kon net zo goed voor hem bedoelt zijn. Rustig kwam Shade uit de schaduw van de bomen. Meteen herkende hij Merida en glimlachte vriendelijk naar haar. 'Hoi ik weet niet of je iemand verwacht, maar het is altijd weer leuk om je te ontmoeten?' zei Shade half vragend en liep rustig naar haar toe. Shade had de groep drakenjagers een vrije dag gegeven en droeg zelf nu ook niet zo veel wapens als normaal.

een mens kwam uit de bosjes gelopen. medira herkende hem meteen. wat een toeval dat ze hem nog eens zou tegen komen. en zo snel al. 'Hoi ik weet niet of je iemand verwacht, maar het is altijd weer leuk om je te ontmoeten?' vroeg shade half vragend aan haar. ''o gelukkig jij bent het.'' zei medira opgelucht. ''leuk dat ik jou weer eens zie.'' shade kwam naar haar toe gelopen. ''wat brengt jou hier?'' vroeg ze en liep naar een grote platte steen die vlak naast hun lag, en ging er op zitten. medira keek om hoor. de takken van de bomen dansden met de wind mee. een kleine glimlacht verscheen op haar gezicht. eigenlijk kwam ze hier oor de rust. maar wat gezelschap kon ze wel gebruiken.
(gister had ik het nog. ik denk dat hem me niet meer wilde. mijn inspi is weggelopen!)

Shade zag Merida op staan en naar een rots lopen waar ze weer op ging zitten. Een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht en hij ging naast haar zitten. 'Ik ben hier met Aldorak hij wilde even gaan vliegen, maar nu is hij even gaan jagen.' zei Shade en keek Medira even aan voor zijn blik even naar de hemel was gericht. Zijn ogen zochten naar de gouden draak, maar die leek nog ver weg te zijn. 'En hoe vergaat het jouw? wat brengt jouw hier heen?' vroeg Shade en keek haar weer aan.
(is niet erg ik heb dat nu ook. )

shade kwam naast haar zitten. ''Ik ben hier met Aldorak hij wilde even gaan vliegen, maar nu is hij even gaan jagen.'' zei shade en keek omhoog. medira zag dat shade in de lucht naar iemand aan het zoeken was. medira boog voorover om te zien waar shade echt naar keek. een kleine goud achtige streep vloog door de lucht. medira had nog nooit een gouden draak gezien. ze zou die draak wel eens van dichtbij willen zien. maar ze kon toch niet gewoon gaat staan roepen hier midden in het bos? medira sloot haar ogen om nog even van het licht van de zon te genieten.
( 0.0 ik heb me inspiratie net zien schaatsen.)

De gouden draak kwam aangevlogen met iets in zijn muil en zetten de landing in. Aldorak liet Shade weten dat hij eraan kwam en Shade keek weer naar de hemel en zag de gouden draak landen aan hun kant van het meer. De wind die van zijn machtige vleugels afkwam was sterk, maar woei hem niet van de rots af. Shade stond op en liep een stukje onder de boom vandaan. "Gezellig dat je hier je buit komt op eten." zei Shade via zijn gedachten tegen de draak die hem geamuseerd aankeek en vlakbij de rots ging liggen. "Vind je dat erg dan? Mag ik weten wie dit is?" zei Aldorak met zijn mentale stem die je alleen in je hoofd kop horen. Shade glimlachte en liep naar de draak toe en streelde het over zijn kop voor de draak aan zijn maal begon. 'Merida dit is Aldorak een oude vriend voor ik hier heen kwam.' zei Shade en hij wees van het meisje naar Aldorak zodat hij hen beide voorstelden. Daarna keek hij van Merida naar Aldorak die even knipoogden.

De kleine goud achtige streep kwam dichterbij. De draak begon aan zijn landing. Met grote ogen keek medira het beest aan. Krachtige vleugel slagen blies het zand bij het meer weg. Medira hield haar capuchon voor haar ogen om er geen zand in te krijgen. Lang zaak zakte het zand weer op de grond. Medira haalde haar capuchon van haar hoofd om het enorme beest goet te kunnen zien. Nu pas zach medira dat het beest iets in mijn bek had. Ze had nog niet eerder een draak met een beest in zijn bek gezien. Ze wist dat draken moesten eten. Maar kon hij dat dan niet er gens anders doen mischien? Medira zag dat shade op stond op en naar de draak liep. Medira stond ook op en liep hen achterna. De draak kreeg een aai over zijn kop van shade. "medira. Dit is aldorak een oude vriend voor ik hier heen kwam." zei shade. "ehhh. Hoi." zei medira aarzelend. Rustig begon de draak aan zijn maal. Medira hield haar hand voor haar ogen. Zo'n sterke maag had ze nou ook weer niet. opeens schoot haar een idee binnen. ze wilde dragon world was eens van uit de lucht bekijken! ''euhh.... shade?'' kwam er verlegen uit. ''zou ik misschien een keer mee mogen vliegen op Aldorak?'' medira had nog nooit eerder gevlogen haar ouders zijden altijd dat mensen niet in de lucht hoorden maar op de grond. niet zichtbaar schudde ze haar hoof. 'nee niet daar aan denken. dan word het alleen maar erger.' dacht ze.
(het word al beter maar me inspie is er al bijna)