Regen

Alweer een nieuwe plek. Als ze erbij stil stond, vond Scylla dat ze te vaak erop uit ging om een nieuw stekje te zoeken. De laatste tijd was ze gauw verveeld, en na een korte tijd was ze dan alweer toe aan iets nieuws, een nieuw gebied om te verkennen. Andere draken en temmers was ze genoeg gepasseerd, maar echt vrienden of kennissen had Scylla niet. Daarvoor was ze te beweeglijk, als een soort nomade-draak. Bij deze gedachte grinnikte ze, en wierp een blik naar beneden. Kale, onvruchtbare grond was het enige dat ze beneden zag, maar ze begon moe te worden van de lange vlucht, het vroor en ze begon bovendien trek te krijgen. Iets kouds landde op haar lichaam, en toen Scylla keek zag ze dat het een spatje was. Geleidelijk kwamen er steeds meer, en ze aarzelde geen moment meer en dook vlug naar beneden. Verbaasd maar opgelucht merkte ze op dat ze midden in een gebied met grotten terecht was gekomen. Nou ja, hoe dan ook, het zou een geschikte schuilplaats zijn. Ze stapte naar binnen en rekte zich lekker uit.
De grot was ruim, groot genoeg voor twee draken naast elkaar. Het was niet zo lang, maar in ieder geval lang genoeg. Scylla zakte neer op de grond en keek met heldere, ijsblauwe ogen hoe de wereld werd door de tranen van de natuur werd schoongespoeld.

Een donker schim vloog door een donkere wolk heen. Het regende. Maar de donkere draak werd niet nat. Voordat de druppels de draak raakte bevroren ze. Dat deed Trovoada met opzet. Ze had geen zin om nat te worden. Ze was op weg naar de groot die ze een tijdje gelden had gevonden. Het was een groot waar je makkelijk met zijn tweeën in kon. Maar Trovoada was in haar eentje en er waren toch niet veel draken in de bergen. Dus kon ze lekker van haar grote grot genieten.
Ze werd blij toen ze de kale vlakte onder zich zag. Ze was in de buurt. Ze sloeg wat harder met haar vleugels en vloog met een hoge snelheid naar de grot toe waar ze al een paar dagen achter elkaar was gebleven om te slapen. Al snel kreeg ze de grotten in zicht. Ze volgde de weg naar de grot en ze zag de grot al snel tevoorschijn komen. Het lach een beetje aan de top van de berg. Daar was het wel lekker fris. Rustig landde ze voor de grot. Maar toen ze naar binnen wou rook ze een andere draak. Toen ze naar binnen keek zag ze de draak zitten. Zo te zien was de draak ouder dan haar. Die was waarschijnlijk gaan schuilen voor de regen. Trovoada hoefde zich daar geen zorgen over te maken. Ze had gewoon de druppels bevroren. Met een rustig blik op haar hoofd liep ze de grot binnen en ging rustig liggen. 'Gaan schuilen voor de regen.'vroeg ze vriendelijk. Ze voelde een druppel op haar hoofd vallen. De druppel was bevroren doordat er nog een koude lucht om Trovoada heen hing. Ze keek omhoog en zag de lek zitten. Ze blies langzaam haar ijsvuur en het water dat uit het lek kwam was meteen bevroren. Het lek zat nu dicht. Met een tevreden glimlach keek ze weer naar de draak die bij haar in de grot zat.

Een donkergekleurde draak verscheen in de opening van de grot en liet Scylla opkijken. 'Gaan schuilen voor de regen?' hoorde ze haar vragen. 'Zeker,' antwoordde Scylla. Geinteresseerd keek ze toe hoe de regendruppels neervielen op de onbekende draak en bevroren. Een laag ijs omringde haar lichaam, het leek wel een keiharde pantserlaag. Een handig talent, dacht Scylla geamuseerd. Zelf had ze een hekel aan regen, niet zozeer door de kou want dat viel wel mee. Gewoon door de natheid, en de vliegende druppels die van haar vleugels dropen, en het gesop tussen haar voeten als ze liep. Als ze nat wou worden was ze wel een vis geweest, of een eend. Nee, regen was niets voor haar. Ijs was tot daar aantoe, maar het liefste had ze gewoon een stralend zonnetje.
Scylla gaapte en zei toen, 'Ik ben trouwens Scylla. En jouw gave kan ik wel raden.' Ze grinnikte. Niet dat dat zo moeilijk was, tenzij je of traag van begrip was of blind, dus ze voegde grijnzend toe, 'Knap he?' Haar grijns werd nog breder toen ze zag dat er toch nog een druppel doorheen viel, en de draak het foutje gauw herstelde. Eigenlijk had ze met haar twee gaven niets te klagen - haar schuilgave en haar opsporingsgave. Dat eerste was ze het meest trots op, en het was bovendien even nuttig als een persoonlijke, ingebouwde paraplu. En dat andere, opsporingsgave, was handig maar had ze nog niet zoveel hoeven gebruiken aangezien ze bijna niemand kende, en dus ook niemand hoefde te zoeken. Maar toch, het was fijn dat ze haar eigen krachten kende.

'Zeker,'antwoordde de draak. 'Ik ben trouwens Scylla. En jouw gave kan ik wel raden'zei Scylla grinnikend. Trovoada keek haar met een glimlach aan. 'Mijn naam is Trovoada. En mijn gave is inderdaad makkelijk te raden in dit weer.'zei ze rustig. Ze keek de draak onderzoekend aan. Ze zag niet echt iets wat haar gave kon aangeven. Het was hopelijk geen vuurdraak. Ze kwam liever niet te dicht in de buurt waar vuur was. 'Wat heb jij eigenlijk voor een gave?'vroeg ze vriendelijk.
Een harde klap was te horen. Het was begonnen met onweren. Trovoada vond het niet zo erg. Ze vond het er altijd heel mooi uitzien. Een keer onweerde het ook en toen schoot er een bliksemschicht precies op haar af. Toen had ze snel gereageerd door haar ijsvuur te gebruiken. Waardoor de bliksem een bevroren lading was geworden. Daarna was ze gewoon weer rustig verder gaan vliegen.

(me isnpi is een beetje op)

Een knalhard geluid deed Scylla voor de tweede keer die middag opschrikken. Het leek wel alsof een kudde loodzware ossen boven haar hoofd over de hemel raasden, geen prettig geluid. In tegenstelling tot anderen hield Scylla helemaal niet van de verrassingen die de natuur te bieden had. De nieuwkomer stelde zichzelf voor als Travoada, en Scylla knikte glimlachend naar haar. 'Wat heb jij eigenlijk voor een gave?' hoorde ze Trovoada vragen met een vriendelijke klank in haar stem.
Scylla grijnsde. 'Ik heb een soort kameleon-achtige gave. Dat wil zeggen dat ik mijn kleur kan veranderen in een totaal andere kleur - maar het moet wel ongeveer gelijk zijn aan de omgeving anders heb ik er weinig aan. Ook best handig, niet?' Zelf had ze er niet zo heel veel aan, behalve als ze geen zin had in veel mensen of draken. Om de een of andere reden was ze toch moeilijker te zien. 'Oh ja, en ik kan mensen en dingen opsporen. Dat heb ik eigenlijk bijna nooit gebruikt, maar je weet nooit, dat kan nog handig worden,' voegde ze toe. Scylla rekte haar nek en stak haar hoofd uit de grot. Dikke, vetgemeste druppels vielen met een pats op haar neus, en ze trok gauw haar hoofd terug. Even later was een bliksemschicht goed te zien, afgetekend tegen de steeds donkerder wordende lucht. In een mum van tijd werden de donkere silhouetten van de grotten in de spotlight gezet, en vervielen een ogenblik later weer in schaduw. Scylla huiverde, ze was allang blij dat ze niet meer in de lucht zat.