Almost asleep...

Twilight was ontspannen neergestreken in het veld terwijl de zon op haar schubben viel en een blauwe fonkeling over het groene gras uitspreidde. De zon stond recht aan de hemel zodat er niet zoveel schaduw van haar reusachtige lichaam afkwam. Ze leek wel een heuvel. Haar ogen vielen dicht terwijl ze genoot van de warme zonnestralen, ze was dol op de zon. Haar poten lagen over mekaar, en daarop laag haar kop. Haar vleugels waren netjes opgevouwen, maar hingen een beetje. Ontspannen zuchtte ze, ze leek wel te spinnen. Ze viel dan eindelijk in een lichte slaap. Ontspannen droomde ze over van alles en nog wat. Over de bliksem, over vuur dat rond haar cirkelde, en over haar toekomstige kracht: water. Dat zou binnenkort beginnen, heerlijk. Wat verkoeling, water was niet zo moeilijk, maar het zou gaan botsen met haar bliksemkrachten. Dus dat zou binnenkort een hoop geëlektrocuteerd water geven. Ze glimlachte in gedachte bij het idee, ze sliep verder en droomde over mist en alle andere dingen die water zouden gaan komen. Ze merkte niet dat er iets of iemand aankwam.

Laisve was zo geïntreseerd door twilight dat hij het niet kon laten haar te volgen. Zo was hij op een afstand gebleven tot hij aan haar gedachten merkte dat ze sliep. Hij lande zo zacht als een kevertje op het veld en legde zich voor haar neer. Hij volgde mee in haar hoofd met haar dromen en vond ze best intressant. Genietend legde hij zijn hoofd neer, 1 meter van de hare verwijderd. Hij stote van geluk een warm briesje uit en zijn ogen werden wazig. Hij viel in slaap met dezelfde dromen als Twilight.

Een lichtblauwe draak klapte haar vleugels in en hield ze zo dicht mogelijk bij haar lichaam. Geruisloos streek Scylla neer tussen de grassen. Ze glimlachte zelfvoldaan, een perfekte landing. Behoorlijk wat beter dan de afgelopen dagen, toen ze haar dagen zo lang mogelijk had gemaakt om zo ver mogelijk te kunnen vliegen. Eindelijk was ze ergens herbergzaam aangekomen, was dit dan het nieuwe thuis waar ze naar gezocht had? Scylla wist het nog niet, nog even orienteren hier. Ze stapte een paar passen, haar lange staart zwiepte heen en weer door de grassen, ze rook in ieder geval wel wat te eten. Planten, uiteraard, niet veel soeps, maar toch. Toen ze haar blik verder liet glijden, merkte ze ineens twee grote gestaltes op. Ze lagen allebei opgerold, en hun ritmische ademhaling was goed te zien. Niet goed wetend wat ze nu moest doen bleef Scylla ze aanstaren en nam ze in zich op. De ene was zoals haar blauw, terwijl de andere donkerder was. De lichtblauwe was vrouwelijk, terwil de ander - de donkere - een mannetje was. Liefde? Scylla kon het zich nauwelijks voorstellen, ze lagen daarvoor iets te ver apart. Misschien gewoon vrienden. Ze voelde zich schichtig, een gluurder, en wou met een laatste blik op de twee slapende daken weer opstijgen, maar ze hoorde iets. Met haar vleugels nog uitgeklapt wierp ze een blik naar de twee, hadden ze haar gehoord?

Twilight lag overheerlijk te slapen terwijl Laisve landde, dat merkte ze niet, hij was dan ook heel stil geweest, en Twilight sliep vrij diep. Zelfs toen hij tegenover haar kwam liggen merkte ze niets. Ontspannen sliep ze verder, ze werd wakker van de jonge blauwe draak, en opende haar ogen een heel klein beetje. Ze drong vrijwel direct naar binnen in haar bewustzijn. De jonge draak stond met opengeklapte vleugels en een omgedraaide kop naar hun te kijken. Twilight drong in haar gedachten naar binnen en beheerste even later al haar spieren en zenuwen, de jonge draak kon tegenstribbelen, maar het was een nestkuiken tegenover Twilight, haar mentale bewustzijn was veel minder indrukwekkend als het duizende jaren oude van Twilight. Ze sprak in de gedachten van de onbekende. Jonge draak, wat doe je hier? Ze opende haar ogen meer, en zag toen pas dat Laisve tegenover haar lag, daar verschrok ze eventjes van, maar ze vond het stiekem wel fijn. Ze vond hem wel cool. Hij was ietsje kleiner als haar, en dat is al een aardige prestatie.

Laisve was waker geworden door de plotselinge verandering van Twilight. Zonder er bij na te denken ging hij verdedigend voor haar staan met vleugels half open en zijn tanden bloot. Hij kalmeerde pas wanneer hij besefte hoe stom het was en klapte toen zijn zijn vleugels aprupt in, zijn tanden nog steets lichtjes ontbloot. Hij ging mee via Twilights gedachten omdat hij anders toch weer een pijnlijke geest ging krijgen door haar weerstand. Ookal was ze niet al te sterk mentaal het deed elke keer weer pijn. Het enige goede eraan was dat hij zoals alle pijnen er aan begon te wennen. Sorry, ik was nieuwschierig. En mijn instinkt om te verdedigen kwam naar boven. Hij zei het tegen de donker blauwe draak ,ondertussen schuin achterhem, als antwoord op waarom hij daar lag en waarom hij zo deed. Misschien was het laatste gelogen maar hij hield zich dat voor omdat ze dn de waarheid niet zag.


[Laisve is eigenlijk wit maar neemt door de schein van de omgeving die kleur op, o en ik bekijk het aantal berichten om te zijn hoe ze mentaal het sterkst zijn. Sky heeft dat aangeboden.]

Twilight keek even niet begrijpend toen Laisve plotseling voor haar stond. Zijn vleugels waren open geklapt, tanden ontbloot. Hij wou haar beschermen, Twilight trok een 'wenkbrauw' op, dacht hij dat ze zelf dat draakje niet aankon als dat nodig was. Toen hij zijn uitleg gaf waarom hij daar lag en waarom hij haar wou beschermen dacht ze dat het niet allemaal even waar was. Waarom was bij haar zijn verdediging instinct gestart? Ze liet het voor wat het was. De oude draak bleef liggen, ze had gewoon geen zin om op te staan. Hij had zijn vleugels ondertussen dichtgeklapt, toen hij door had hoe raar het was, vooral voor Twilight. Ze begreep het niet helemaal, dacht hij dat zo'n oude draak bescherming nodig had? Diep in haar hart was dat heel onwaarschijnlijk, hij wist hoe goed haar krachten zich hadden ontwikkelt, ook al was ze niet zo vreselijk sterk, haar krachten waren toch wel sterk genoeg voor dat draakje, ook voor nog veel sterkere draken. Maar toch had hij besloten voor haar te gaan staan, waarom? Hij zou er zelf nog wel achter komen. Maar onbewust bekeek ze toch eens zijn gedachten om er achter te komen, maar ze vond alleen wartaal als ze naar het antwoord zocht. Ze begreep er niets van en trok zich snel terug. Het zou voor hem nu waarschijnlijk vrij leeg voelen, want door haar leeftijd had ze toch een vrij grote impact op de draken en mensen die ze met een bezoekje in hun gedachten vereerde.

(Sorry, begrijp je niet helemaal. Wat zit je over witte draken te zeggen?)

[Sorry ik moet eten jullie moeten het hier maar even mee doen )

Scylla schrok op toen de oude draak zijn hoofd verhief en haar met een doordringende blik aankeek. Niet goed wetend wat te doen klapte Scylla maar langzaam haar vleugels in en hoorde hem vragen wat ze hier deed. 'Tsja,' stamelde ze. 'Een beetje verkennen, geloof ik, ik ben hier net nieuw.' Ze had haar zin nog niet eens afgemaakt of ze deinsde terug voor de andere draak, was die gek geworden? Met uitgeklapte vleugels en ontblote tanden stond de donkere draak woest tegenover Scylla. Langzaam laaide de branding in haar ogen weg, en zakten haar vleugels weer tegen haar lichaam. Fijn, dacht Scylla gealarmeerd. Ze mompelde iets over verdedigende instincten, en de oude draak leek niet echt minder verbaasd hierdoor. Stiekem dacht ze dat hij ook niet echt bescherming nodig had, maar ze wou hier geen ruzie uit gaan lokken en zei maar, 'Eh, ik ben trouwens Scylla.'

[Dat zijn schubben zo glanzen dat ze de schijn van de omgeving opnemen, kijk nu naar mijn onderschrift... Blauwe sneeuw hij ziet ook wat blauwtjes, ornaje vuur hij ook wat oranje... Scyla we praten in gedachten dat kan je niet gehoort hebben over de instincten ]

Een beetje boos en licht vernederd ging hij zitten en liet zijn lip terug over zij scherpe tanden gaan. Nu ja die verschoot ook nogal, en dat voor een draak die 10 jaar ouder is dan mij. Ik ze me gewoon op de ander storten... Ach ik zie er toch 50 keer ouder uit door dat littekenweefsel over m'n lichaam. Zei hij er zachtjes tegen zijn eigen erachter. Hij klapte zogenaamt verveeld met zijn vleugels over het gras en bloemen en wachte tot er iets zou gebeuren. Nou dat gebeurde dus niet en zei hij zelf maar iets. "Nieuw zeg je? Hoe lang ben je hier al? En waar kom je vandaan?" Normaal had hij dat zelf kunnen vinden door de gedachten door te zoeken maar hij wou gewoon de stiltes wegewerken, zelfs tijdens gevechten maakte hij altijd grapjes. Wat de vijand natuurlijk nog woedender maakte.

(Maar wat heeft dat te maken met hun mentale kracht?)

Twilight rolde met haar ogen. Helemaal. De oude draak snoof, natuurlijk vond ze dat hij er ouder uitzag dan hij eigenlijk was. Maar toen jaar maakte toch niet zoveel verschil uit. Twilight zag duidelijk hoe hij zich een beetje vernederd voelde. Ze vond het wel een beetje grappig. En raar, waarom voelde hij zich nu zo vernedert? Het hield geen steek! Maar ze glimlachte, had hij een andere rede om zo... vernedert te zijn? Verborg hij iets voor haar? Ze zou er wel achter komen hoor, daar kon hij op rekenen. Hij stelde ondertussen een paar vragen aan Scylla. Ze was niet echt benieuwd naar de draak, het kon haar niets schelen. Ze glimlachte wel toen ze merkte dat hij gewoon de stilte's probeerde te weg te werken. Hij zou het kunnen vragen in gedachten, zij wist het al. Ze had al lang door haar gedachten gezocht.

(Flutje)

Een stroom vragen rolden uit de mond van de donkere draak. Scylla glimlachte kort en hield toen weer haar gevoelens in de hand. 'Hoelang ik hier al ben? Sinds ik hier geland ben, een aantal minuten geleden,' antwoordde ze geamuseerd. Niet dat ze het echt snapte, deze twee hadden haar toch zien landen? Scylla schudde verward haar hoofd en besloot er geen verdere aandacht aan te besteden. Als antwoord op de tweede vraag zei ze vaagjes, 'Oh, nou ja, ergens ver van hier.' Waarvandaan wist ze eigenlijk zelf ook niet, telkens landde ze ergens, verbleef er een nachtje of twee en trok daarna weer verder. In korte tijd was ze als een nomade geworden, met en zonder verblijfplaats tegelijk.
'En jullie dan?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Ik weet niet eens jullie namen.' Eerlijk gezegd konden namen haar niet zoveel schelen, maar het was wat characteristieker dan 'die donkergekleurde draak', of 'de oude draak'. Scylla volgde het drukke gedoe van een vlinder met haar ogen en zonder na te denken schoot haar staart met een snelle beweging uit. Het miste het sierlijkgekleurde beestje nog maar net, en gealarmeerd stoof het weg. Scylla grijnsde en richtte haar blik weer op de twee nog vreemde draken voor zich.

[nee dit is inspiratie >.<]

Nu ja Laisve verveelde zich verschrikkelijk, zelf had hij het liever dat het op een gevecht uitliep. Omgaan met vriendelijke draken was niet echt zijn beste kant. Zonder dat hij het merkte zat hij met zijn klauw en staart te tikken, iets da hij altijd deed als hij zich verveelde. Ik ben Laisve. Anwoorde hij op de vraag. Heb toch liever een gevecht op leven en dood dan hier een gesprek op gang te houden. Hij zuchte diep in zijn gedachten en keek weer zogezecht heel geïntreseerd naar de lichtblauwe draak. Even kreeg hij een ingeving maar die liet hij snel weer varen. Het probleem was dat hij vaak die domme roekeloze ingevingen toch maar deed. Ook deze keer. Zeg heb jij ooit al eens gevochten op leven en dood, of toch in de aard daarvan? Met nu echte intresse keek hij licht opgewonden naar de draak voor hem. Van deze won hij met gemak. Hij trok onwillekeurig zijn lip een beetje op van ingehoude vechtdrang.

[sorry ff vraagje, van dat gekleurde deel, zijn de schuingedrukte stukken je eigen gedachtes?]

Laisve, zo stelde de donkere draak zich voor. Hij leek zich niet echt te amuseren, een vriendelijk gesprek tussen twee onbekenden trok hem blijkbaar niet zo. Nu ja, niet dat het uitmaakte, het was niet alsof ze van plan was met hem te gaan vechten; ervaring had ze helemaal niet. Ze schrok op van zijn stem, of liever van de woorden die door zijn stem gevormd werden. Een gevecht op leven en dood?! Dacht hij hieraan?
Geschrokken zocht Scylla Laisve's ogen op en zag in de uitgelaten glans haar eigen, verwarde houding gereflecteerd. 'Nee,' antwoordde ze, terwijl ze haar volgende woorden voorzichtig koos, zonder zwak over te komen. 'Nee, ik kan me prima verdedigen, daar niet van, ik ben gewoon niet zo'n ruziezoekend type ...' En jij wel, maakte ze haar zin in haar gedachten af. Hoewel ze helemaal geen zin had in een gevecht, spande ze experimenteel haar spieren. Haar woorden waren groot, maar in waarheid had Scylla nog nooit van haar leven een gevecht gehad. Niemand kennen had zo zijn voordelen - waarvan dit misschien wel de grootste was. Haar klauwen zonken zenuwachtig in het gras en kwamen bemodderd weer boven. Het getik van de staart en klauwen van Laisve doordrong haar gedachtes en het ritme deed haar ineens denken aan het tromgeroffel van een oorlog.

Het antwoord verbaasde hem niet en voor hem leek het alsof het deel dat ze in haar gedachten had uitgesproken gewoon luidopgezegt werd. Ja ik ben vecht graag. Mijn aard. Hij grinnikte geamuseerd door de gedachte van haar en dacht zelf Maar als je niemand kent kan er ook niemand voor je opkomen. De gespanne spieren verzuurde door het lange opspanne en hij ontspande ze even om ze daarna 2 keer zo hard aan te spannen. Vragend hield hij zijn kop schuine en hij merkte even niet dat zijn staart de grond in versmolt. Verdorve drakeadem! Hij trok snel zijn staart er uit en legde hem over zijn poten. Het gebeurde vaak dat als hij gespannen was hij versmolt en het was niet echt handig als je opeens helemaal kopje onder ging en dan je hoofd boven stak. Meestal wekte dit een neit zo goede reactie op. Hij vond het wel grappig en stak dan zijn tong uit zijn bek en liet zijn ogen wegdraaien alsof hij onthoofd was.
Hij keek terug naar de aanwezige draken.

Twilight glimlachte terwijl ze naar het gesprek luisterde. Ze gaf geen antwoord toen Laisve vertelde dat hij liever vocht dan een gesprek had. Of op gang moest houden. Het was inderdaad geen spraakzame aangelegenheid. Daar had hij een punt, dat moest ze toegeven. Ze hield haar kop wel scheef toen ze zijn staart zag wegsmelten en trok een wenkbrauw op. "Dat was ongewoon." De oude draak stond op en rekte zich uit. Ze was groter, maar slanker als Laisve, en torende boven de andere draak uit. Haar blauwen ogen, die alle tinten bevatte, aan de buitenkant waren ze donker, aan de binnenkant heel licht. Er zaten overal ook nog streepjes goud tussenin. Dat hielp haar kleurenzicht. Ze zag alle kleuren zeer goed, ze zag wel beter als de meeste draken. Maar blauw, die kleur zag ze het felst. Maar de andere kleuren waren ook duidelijk, en ze zag zoals ze waren. Heel handig. De oude draak keek ontspannen rond, donker vuur danste langs haar schubben af. Ze glimlachte toen ze de blik opving van Laisve. "Jullie zijn allebei nog zo jong. Zo jong..." Ze glimlachte even. Ze hield haar kop even scheef, ze herinnerde zich amper hoe het was om 30 te zijn, nee, dat was niet waaR. Ze wist heel haar leven nog perfect, ze wilde gewoon niet meer weten hoe het was om 30 te zijn, veel te veel pijnlijke herinneringen en gebeurtenissen in die tijd. Nee, dat wou ze gewoon niet meer herinneren. Dus deed ze dat ook niet.

Hij keek wat gepikeerd toen ze het over jong had. In ervaring was hij wel 200 jaar oud. Hij stond ook op, hij vond het niet leuk om kleiner te zijn. Dat was een onderdanige houding en hij wou nooit onderdanig zijn, maar ook om een reden die hij niet kon uitbrengen volgde hij de beweging van Twilight. Zonder dat de donker blauwe draak het merkten kon hij meeluisteren met haar gedachten. Het was raar maar hij merkten dat hij en Twilight al een vaste verbinding hadden. Het was veel makkelijker om zijn gedachten met haar te verbinden. Als ik zo vrij mag zijn. Wat is er misschien gebeurt?
Bij afwachting op haar antwoord draaide hij zich weer naar de licht blauwe draak. Goed waar was ik?