Steal, run, fight.

Tussen de drukte van de markt door glipte er een kleine jongen tussen de hoge mensen door. Overal waar hij liep hoorde hij gerinkel en geklets van muntstukken tegen elkaar. Bij de kleine opening van zijn tenue zag je nu twee bruine oortjes erboven uit steken. Afwezig plukte hij aan een van de oortjes terwijl hij met het gedrom meeliep de smalle straten over richting het marktplein. Dames in chique en minder chique jurken liepen met hun waaiers te wapperen terwijl ze zaten aan te pappen met een o zo adele of rijke heer, mannen zaten in de herberg brandewijn of bier te drinken, koopmannen prezen hun waar aan en drongen zich aan je op. Een sluw glimlachje gleed over het gezicht van de jongen. Het bruine haar stak boven al het andere uit, zijn huid was bleek al zag je dat niet door de vuile vegen die erop zaten. Bij zijn kleren zag je hier en daar een scheur en zijn wangen en ogen waren iets ingevallen door de honger. Toch glansden zijn haar en ogen gezond en vol levenslust. Behendig slalomde hij tussen de mensen door. Zijn ogen vielen op een stapel glansende rode appels die een koopman aanbood. Een vrouw met een koepeljurk en pofmouwen liep er heen. Haar parfum was van twee kilometer afstand nog te ruiken. Met een vieze blik wuifde hij de stank weg en liep achterhaar aan. Onopvallend keek hij hoe de vrouw en de koopman begonnen te discusseren over de prijs van de appels. Rustig lipe hij er langs en griste een appel mee. Hij wou langzaam zich weer tussen de dringende menigte werken toen hij ruw werd vastgepakt bij zijn schouder en terug werd getrokken. Zonder dat hij een kans kreeg op zich te verdedigen kreeg hij een klap tegen zijn linkerwang. Zijn ogen sloten zich kort voor de pijn en hij trok zich los. De boze blik van de man probeerde hem nog een tik te verkopen maar hij rende snel weg. De naschreeuwende koopman achter zich latend. Weer terug in de menigte wreef hij met zijn hand over zijn wang. Die was rood en behoorlijk pijnlijk, die man had er geen slappe handjes van. Verbeten zocht hij de appel maar zag al snel dat hij die was verloren tijdens het vluchten. Met moeite wist hij het vloeken in te houden. De tienjongen zocht naar een goedmaker. Zijn oren spitste zich toen hij een hoop gekletter en gerinkel hoorde. Geen zwaard gevecht, nee geld dat riep op gestolen te worden. Zijn ogen volgde het geluid en toen zag hij het. Een leren buideltje dat uitbuilde van de geldstukken. Soepeltjes trok hij zijjn kleine kling en sneed met een korte haast ontzichtbare zwaai het touwtje door. Voor hij weer een tik zou krijgen rende hij weg, niet wetend dat zijn slachtoffer hem achtervolgde.

[ Alleen mensen]

De laatste keer dat hij een draak verslagen had, had een jonge elf hem goed wat geld opgeleverd, maar hij wilde nu wel eens wat voor zichzelf kopen van deze munten! De stad was niet zijn meest favotiete plek, maar zo nu en dan was het wel weer even fijn om onder de mensen te zijn. Hoewel hij het nu erg druk vond en Shade slenterde langzaam door de mensen masse heen. Dieven waren op dit uur erg alert om je geld te stelen, maar Shade was niet bang voor zulke personen die lusten hij rauw. De waren van de kooplieden waren soms erg aanlokkend en zijn buidel puilde uit van het geld. Zo nu en dan bleef hij even staan kijken, maar dan liep Shade weer verder. Een paar goede werpmessen en dolken lagen voor hem en Shade keurde ze op kwaliteit, waarna hij een paar goed gekeurde werpdolken en stak ze meteen tussen zijn riem om ze meteen te kunnen gebruiken. Een jong kind durfde zijn buidel open te snijden en Shade gaf hem een tik voor het joch weg rende. Shade vloekte zacht en rende achter het kind aan. De mensen masse was te dicht, maar Shade sprong op en liep over de hoofden van de mensen heen en zag het knaapje richting een openplek lopen en sprong voor het joch en greep hem bij zijn arm. Zijn vingers sloten zich rond het kleine armpje als een schroefbank en dreigde de botten te breken van het kind. 'Hier met dat geld knul of ik snij je keel los!' gromde Shade dreigend en trok snel en behendig een van de nieuwe dolken en drukte deze tegen de keel van het kind.

Behendig en snel zigzagde hij tussen de mensen door. Thuis waren er ook zulke markten geweest, hij wist precies hij heen moest. Even naar links, dan weer naar rechts, even lopen en daarna weer rennen. Hij dacht niet dat zijn slachtoffer hem zal volgen, het was zo druk vandaag, die vond hem nooit meer al zou hij hem volgen. Yuka was niet klein voor zijn leeftijd maar ook niet groot, toch was hij klein vergeleken met alle andere mensen die over het marktplein liepen. Voorlopig was dit in zijn voordeel. Tussen alle jurken, pakken en benen door zag hij een open plekje. Snel zetten hij een spurt in, hij had mogelijke achtervolgers nu wel afgeschut. Nu moest hij weg uit de drukte, dan kon hij het geld tellen en kijken hoe lang hij het ermee kon uithouden. Vaak stal hij niet, maar soms was het nodig. Hij was alles kwijtgeraakt behalve zijn uitrusting die stevig aan zijn lijf was gebonden. Hij bukte wat om geen arm tegen zijn voorhoofd te krijgen en dook de menigte uit. Hij wou net opgelucht lachen en wegrennen het dorp uit toen hij een stevige greep om zijn arm voelde. De greep ging strak en pijnlijk en uit reactie probeerde hij zich los te rukken. Een glanzend staal zag hij glinsteren net vanaf zijn ooghoek. Het koude staal prikte zachtjes tegen zijn zachte vlees wat al niet erg dik was. Hij slikte en woog zijn kansen af. Hij was nog nooit in zo'n situatie gekomen, was dit het slachtoffer of een andere dief. Zijn arm deed pijn, hij hoopte niet dat zijn botten makkelijk te breken waren, hij moest beide armen houden om te overleven. Hij boog zijn hoofd iets naar achteren om een centimeter van het staal vandaan te komen, dat iets te dichtbij lag voor zijn gevoel. Hij voelde beweging bij zijn buik en borst. Een kriebeld gevoel en Liborio schoot uit zijn tenue. De jonge pup zette de aanval in om zijn baasje te redden en beet hard naar de belager zijn been. Hij probeerde zijn tanden goed te doorboren om te zorgen dat hij los zal laten. Gespannen wachtte hij op een reactie.

De jongen probeerde zich los te rukken, maar dat lukte hem niet en opeens schoot een hondenkop uit de tenue van het kind en wilde naar zijn arm grijpen die gepansterd was. De tanden van de pup drukte wel, maar bracht weinig schade aan zijn bepansering. Met de dolk nog in zijn hand rukte Shade de pup mee en slingerde hem weg zodat hij nu even alleen was met het knaapje. 'Leuk beestje, maar helaas voor hem zullen zijn aanvallen weinig effect hebben op een drakenjager!' zei Shade vals grijnzend en zijn ogen pikte de hond weer op. "Hm, Rot beest!" dacht Shade en wachten af wat het dier ging doen. 'waar heb je mijn geld gelaten straatrat?' vroeg shade nog dreigender en drukte opnieuw zijn dolk tegen de hals van het kind.

Kliennie liep rustige over de markt, en was op weg naar de slager die hier waarschijnlijke met zijn kraam stond hij was niet in de slagerij waar hij normaal was. Dus zou hij vast hier ergens moeten zijn met zijn vleeswaren. Hij had zijn vangst bij de slagerij achter gelaten en had het geld ervoor al van zijn vrouw gekregen. Kliennie wou even kijken hoe het met de man ging en misschien had hij nog wel wat nodige. Er liepen vele mensen over de markt vooral weer rijke en chivcge dames de er soms om vragen om bestolen te worden. Wat waarschijnlijk al was gebeurt en ze het nog niet gemerkt hebben of nog ging gebeuren. Kliennie had wel een hekel aan die mensen dachten vaak ook dat ze beter waren dan het gewone volk zoals ze het noemde. Kliennie liet even een zuchtje ontsnappen en zijn blik viel op een rennend kind dat door de menige een zigzagde en valk achterhem renden een oudere man. De jongen was misschien net 11 of 10, Kliennie ging er nieuwsgierige achter aan. Eens kijken wat er ging gebeuren of wat ze aan het doen waren. Het leek er op dat die man berooft was en achter de dader aan zat. Kliennie draaide zich om en rende hun kant uit, kliennie rende en zigzagde tussen de mensen door en moest flink door stappen om ze bij te houden. Hij raakte ze bijna kwijt, Kliennie zag de man een zijgangetje in rennen en richting een openplek gaan. Snel dook Kliennie er achter aan en zag de man en de jongen op een openplek staan.

De jongen had blijkbaar een verkeerd doelwit gekozen. 'Hier met dat geld knul of ik snij je keel los!' Riep de man kwaad, Kliennie minderde wat vaart en liep rustige er op af. De jonge probeerde zich los te rukken en er kwam een pup tevoorschijn die uit zijn tenue gekomen was. De pup beet in de arm van de man maar het had weining effect en de pup werd ruw weg gesmeten. 'Leuk beestje, maar helaas voor hem zullen zijn aanvallen weinig effect hebben op een drakenjager!’ Zei de man met een valse grijns, er ging een walging door Kliennie heen en een vlaag van woeden. 'Waar heb je mijn geld gelaten straatrat?' Voreg de man met een dreigende stem. Kliennie had wel genoeg gehoord. ‘Zo…Zo, een drakenjager die berooft word?’ Zei hij met een luide en duidelijke stem en met een sarcastisch ondertoon in zijn stem. ’Maar als je echt een draken jager ben dan kan je toch wat geld missen?’ kliennie stopte valk voor het tweetal, en keek de man met een minachtende blik aan. Daarna keek hij even naar de jongen, hij leek een gezonde en sterke jongen man en zou eigenlijk niet hoeven te stelen hij had een boog bij. Dus waarschijnlijk zou het een jager. Dat hij een ridder was leek hem nogal sterk. ‘Waarom steel je? Als je ook wat kan verdienen door wat klussen of jaagwerk voor andere mensen te doen. En dan bedoel ik niet op draken jagen maar gewoon op herten of op ander wild en dat dan verkopen? Of ben je geen jager?’ het kwam er wat strenger uit dan hij had gewild maar beter wat te streng nou. Misschien hoeft die jongen de volgde keer minder geluk als hij weer gaat stelen. Kliennie richten zijn blik weer op de zo genaamde drakenjager en zei met wat spot in zijn stem. ‘je voelt je zeker heel wat he? Tegen een jongen van 10 jaar of 11, en een pup, dapper hoor.’ Kliennie had totaal geen respect voor deze man, dat dreigen was nergens voor nodige en dan ook nog zo houding. ‘Maar hoeveel mis je dan kunne we misschien wat regelen?’

Kort ging de dolk van zijn keel en Liborio werd met een harde zwieper weggegooid. Woest begon hij te wurmen en te kronkelen om los te komen. Niemand zat aan Liborio zeker deze man niet. Een steek ging door zijn arm en hij kreunde zachtjes binnensmonds. Oké, dat was een slecht plan, de greep van de man was nog sterker dan steen. Bij zijn arm begon het nu te tintelen, ondanks dat zijn tenue tussen de hand van de man en zijn vlees zat remde hij de bloedsomloop af met zijn ijzeren greep. 'Drakenjager, puh, me neus!' Snauwde hij woedend. Hij wou nog steeds niet in de draken geloven, al had hij er al drie gezien. Hij wou het niet, het draalde tegen alles in waarin hij geloofde. Draken en drakenjagers, het was ngo steeds te gek voor woorden. Wat was er mis aan een normaal beroep zoals smid of boer! Hij had zelfs geruchten gehoord dat er ook nog elven bestonden, elven! Hij voelde het teken op zijn wang branden, het teken dat hij anders was. Hij beet op zijn wang en probeerde met zijn losse hand zich los te wrikken. Hij wou het niet maar als het niet anders kon moest hij de man neersteken, het was hij of die vreemdeling. Op de achtergrond hoorde hij Liborio piepen, zijn licht bruine ogen flitsten naar de kleine bruine pup. Het beestje stond weer wankelend op. Een zucht van opluchting, gelukkig hij was niet heel erg gewond. Een onbekende man kwam langs lopen en stopte voor hen. Schuw staarde hij de man, of eigenlijk jongen aan. De man die hem zo'n pijn deed en hem weer bedreigde met een mes was duidelijk ouder. De man voor hen wel iets jonger, maar veel zal het niet schelen. Boven zijn rug kon een stuk hout zien uitsteken, een boog waarschijnlijk. Half lang bruin haar omlijsten het gezicht van de jongvolwassene en op zijn kin kon hij een soort stoppelbaard zien die zijn vader ook had. Bij zijn buik voelde hij de harde buidel van het geld, maar die was beschermd voor de dolk door het blauwe pantser die hij gestolen had van zijn broers. De jongen begon te praten, met een blik vol walging en minachting. Afwachtend keek hij en luisterde hij naar zijn woorden. De jongen leek aan zijn kant te staan, voor nu dan. In dit land leek niets te zijn waarop het leek. Hij snoof en keek weg van de jongen toen hij het had over zijn doen en laten, hij voelde zich niet verplicht om zich te verantwoorden voor de twee vreemdelingen. Hij was blij dat zijn teken was gecamoufleerd door veel vuil en modder, straks dachten ze nog dat hij een vermomde dwerg was ofzo.

De plotselingen woorden van Minachtig klonken op van achter Shade die zich half naar de vreemdeling toe draaiden. 'Bemoei je met je eigen zaken!'zei Shade kil en hij maakte een bgebaar met de dolk dat betekende wegwezen! Shade voelde het joch zich probeerde los te rukken, maar zijn greep was hard en liet weinig ruimte toe. 'Jij lijkt me een drakenliefhebber, echt iets voor watjes om zo'n rot beest te willen behouden!' sneerde Shade en zijn glimlach werdt valzer. De jongen man leek dan wel ouder, maar hij rekende erop dat hij jonger dan zichzelf was. Shade's lange oren pikte het geluid van de pup op, maar het deed hem nu even weinig. 'Wat dit knulletje van me gepikt heeft kan jij onmogelijk betalen of je wilt dat leuke ding kwijt die lijkt me veel waard of heb je dat zelf uit de kristalgrot gehaald?' zei Shade en wees met de dolk naar het kristal dat de vreemde aan een touw om zijn hals had hangen.

Met een killle en minachting blik en houding keek Kliennie naar de rug van de jongen man (elf). En hoorde de kille woorden die hij uitsprak. Er kwam een glimlach op zijn gezicht, en Kliennie zag de beweing die hij maakte me zijn dolk. ‘En wat als ik het niet doe? Ga je dan je maatjes halen?’Zei Kliennie met een spottende stem, de jongen man draaide zich om en sprak nog wat woorden waar Kliennie weinig aandacht aan besteden. Zijn glimlach werd nog breder toen hij werd uitgemaakt voor watje. Hij was zeker wel wat ouder dan hem. ‘Watjes?? Misschien ben jij wel het watje en ze beest behoud je niet. Maar wat weet jij er van. Ik weet haast zeker dat je ze liever meteen dood dan eens een normaal gesprek me ze aan te knopen.’ Toen hij over zijn ketening begon schudde Kliennie zijn hoofd. Geen denken aan dat hij die weg ging geven aan zo iemand. Die had hij van Rainbow gekregen hij was er erg rots en zuinig op. Hij zou ook niet weten wat hij moet doen als hij die kwijt zou raken of verliezen. ‘Die ketening zou je uit me doden en koude handen moeten treken, die heb ik van een special iemand gekregen en ik geef die niet aan tuig zoals jou.’ Zei Kliennie met een kalme stem.

Yuka's ogen gleden naar de ketting waar Shade het over het. Het zag eruit als een kristal, maar dan helder en doorzichtig. Dat was vast een fortuin waard! De jongen stelde zich voor hoe hij die ketting zou verkopen aan de hoogste bieder. Hij zou een groot huis kopen voor hem en Libirio en alleen, hij kocht een voorraad vlees in voor de pup en voor hem een kokkin die geweldige dingen zou koken zonder vlees te gebruiken. Nooit meer honger of lijden, hij hoefde niet meer te stelen en Liborio zou goed groeien met al dat eten. Niet te veel natuurlijk, hij mocht niet te verwend en te lui worden. Hij zou leven als een koning en misschien nam hij een vrouw in huis die een beetje zijn pleegmoeder kon worden, dat leek hem wel iets. Dan had hij toch een soort familie. Zijn droom werd uit elkaar gespat toen hij hoorde wat de jongen zei over zijn ketting. Yuka besefte ook wel dat hij dat niet kon maken tegenover de jongen. Hij probeerde hem vrij te kopen terwijl de jongen hem niet eens kenden. Dan zou hij wel heel ondankbaar zijn. De elf die hem vast had leek hem niet snel te willen laten gaan. In plaats daarvan probeerde hij zich weer los te wrikken. Nors bromde hij en koos voor zijn laatste redmiddel. Hij moest uitkijken voor die dolk maar het was te proberen waard. De plek waar hij vast gehouden werd begon behoorlijk zeer te doen. Yuka gaf een harde trap achteruit en trapte op de tenen van de elf. Daarna beet hij hard in zijn hand en probeerde opnieuw los te komen.

De vreemdeling sprak hem aan over hoe hij met draken om zou gaan, wat voor een deel klopte, maar vooral van de zwarte draken de meeste liet hij gewoon weer gaan nadat hij de hoorns en klauwen van de draken had gezaagd. , maar voor Shade kon antwoorden voelde hij een trap en de tanden van de kleine dief. Zijn voet trok hij weg en liet zijn hand even los, maar daarmee wilde hij het kind een stomp in zijn gezicht verkopen. Luid vloekend schold hij de kleine dief uit, maar zijn aandacht ging uit naar wat de jongen leek te verliezen? 'Kom hier jij klein onderkruipsel!' riep Shade en wierp zijn dolk naar het kind.

Kliennie zag de ontsnapping van de jongen, die op een slimme manier ontsnapte en kon een grinnikte niet onderdrukken. 'Kom hier jij klein onderkruipsel!' riep de man meteen en werpt een dolk naar hem, dat ging wel erg ver en meteen rende Kliennie op hem af. En haalde met zijn vuisten uit, Kliennie hoefde hem niet dood maar de verleiding was wel groot. Zolang hij hem maar buiten westen kon krijgen zodat hij en die jongen konden ontsnappen. ‘Je laat hem met rust.’ Zei Kliennie met een duidelijke stem en haalde nog een paar keer uit met zij vuisten en voeten. Hij wist niet precies waarom hij het deed maar die jongen deed hem een beetje aan zichzelf denken. Hoewel ze totaal niet op elkaar lijken. Misschien kwam het door zijn reis die hij al op een redelijk jongen leeftijd had afgelegd om hier te komen. Kliennie zette de gedachte uit zijn hoofd en concerteerde zich weer op de man.

Als een speer rende de jongen naar zijn pup, hij dacht er niet over om zijn bruine kameraad achter te laten bij die twee vreemden. Al was die jongere knul wel erg goed van pas gekomen en zal hij Liborio geen kwaad doen. Toen hij kort achterom keek om te kijken naar de twee worstelende mannen struikelde hij over een kei. Zijn ongelukje had waarschijnlijk zijn leven gered want in zijn val schaafde het scherpe lemmet van de dolk langs zijn wang en kwam vast te zitten in het sterke eikenhout waar Liborio onder zat. De jongen hield stil bij zijn pup en pakte hem met trillende handen op. Hij propte het opgekrulde trillende bolletje in zijn tenue met hem kopje er net boven uit. Vanaf de boom keek Yuka naar de twee mannen. Hij snapte niet waarom de jongste niet wegrende, hij was vrij en hij zou niet zo makkelijk te pakken zijn, die blauwharige elf was geen makkelijke die je zo knockie sloeg. Als het een drakenjager was zoals hij beweerde, al leek het Yuka meer bluf, dan moest die elf wel erg sterk zijn. Het bestaan van draken was goed in zijn geheugen geprent al wou hij nog steeds niet geloven. snel legde de jongen een pijl op zijn gespannen boog en richtte die op de elf. Als zoon van een ervaren jager en broertje van twee talentvolle jagers zou hij vast wel iets geërfd hebben van hun talent. Schieten kon hij wel zo moeilijk was dat niet, maar nu hij met een trillende hand de boog gespannen moest houden en op het goede slachtoffer richten. Hij haalde diep adem en liet toen zijn pijl varen.

[Wat had Yuka moeten laten vallen?]

De jongen ontsnapte aan Shade, maar het kond viel en Shade schudden zijn hoofd. Het was gezichts bedrog geweest en hij werd getroffen door een stel vuisten. Shade deed een paar passen achteruit door de klappen die hij gekregen had, maar hij was hevigere aanvallen gewent en was niet zo snel buitenwesten door de vuisten van een mens of andere elfen. De woorden van de man drongen tot hem door en Shade dook opzij en de man miste zijn doel. Shade draaide weg en gaf zelf zo nu en dan ook wat klappen met zijn vuisten als hij een opening zag, maar blokkerde Kliennie wanneer hijzelf geen aanval kon doen. Het kind was Shade helemaal vergeten door zijn gevecht met de man en zag dus ook niet dat hij onder schot werd genomen. Toen de pijl los werd gelaten hoorde Shade een vaag gefluit van de pijl afkomen, maar was te laat met het ontwijken en in zijn draai om de pijl te omzeilen werd Shade getroffen in zijn linkerschouder en klapte achterover tussen de benen van verschillende mensen door. Kreunend stond Shade op en keek eerst naar de man waar hij mee had gevochten, maar die had geen boog vast en zijn blik zocht naar de mogelijke schutter en vond de jongen in de boom. Tanden knarsend keek hij naar het tweetal, maar kon nu vrij weinig uitrichten. 'Je hebt geluk kleine rat, maar de volgende keer zal je er niet zo gemakkelijk onderuit komen!' riep Shade kwaad en draaide zich om. De aftocht blazen was nu handiger dan door vechten nu hij zijn linkerschouder even niet kon gebruiken. Shade verdween tussen de mensen massa en liep terug naar waar hij en de andere de paarden hadden staan. Ze vertrokken meteen en reden naar hun volgende bestemming.

Kliennie trof een paar keer doel en focende zich nou helemaal op het gevecht. De tegen aanval zal nou snel komen, Shade leek in de war of zag iets wat er niet was. nadat hij geraakt was deed hij een paar stappen achteruit, maar verder hadden zijn klappen weinig effect. Toen de man opzij dook wist kliennie wat hij van plan was en bewoog met hem mee en blokkeerde de vuisten die hij op hem af zag komen. Hij werd een paar keer geraakt maar veel pijn en deed het niet en hard kwamen ze ook niet aan. Kliennie was wel wat gewend en had vaker gevochten op zijn reizen hier naar toe. Niet alleen met zijn vuisten maar ook met zijn dolken. Kliennie was het kind vergeten en bewoog lening om de man heen en haalde nog een paar keer uit. Toen er een vaag geluid klonk van een pijl die zijn kant op kwam. Zag kliennie de omgeving af naar het kind en zag dat de man in zijn schouderblad geraakt werd. Hij had daar zelf nog geen 5 seconden geleden nog gestaan had, blijkbaar was hij nog net op tijd opzij gestap. De man stond kreunend weer op en keek naar even naar Kliennie. Kliennie kon het niet laten en glimlachte gemeen naar hem, dat zal hem wel leren. Ook hij was op zoek naar de mogelijke schutter, Kliennie zag dat het kind in een boom zat met een boog in zijn handen. Kliennie was onder de indruk, zo jong en dan al zou goed met een boog overweg kunnen. Waarschijn jaagde hij of was zijn vader jager, maar waarom stal hij dan. 'Je hebt geluk kleine rat, maar de volgende keer zal je er niet zo gemakkelijk onderuit komen!' Riep de man kwaad waarna hij zich meteen omdraaide en de aftoch blaasde. Die was weg, Kliennie blaas nijdige en richten toen zijn blik weer op de boom waarin de jongen zat. . ‘Mooi schot je had hem goed te pakken.’ Zei duidelijk zodat hij het kon horen en kliennie knipoogde naar hem en ging vriendelijk onder de boom staan. ‘Heey kom maar, ik doe je niks.’ Zei kliennie vriendelijk en keek rustige naar boven met een vriendelijk blik keek hij naar de jongen. Het was nou zou goed als veilige, misschien kwam hij dalijk wel terug met wachters of zijn bende. ‘kom maar naar beneden dan gaan we hier weg.’ met zijn hand gebaarde Kliennie dat hij naar beneden kon komen, als hij niet kwam ging hij wel naast hem in de boom zitten. ‘Ik ben Kliennie en jij.’

Vanaf zijn veilige plek in de boom zag hij hoe zijn pijl doel raakte. Gelukkig was het geen fatale plek waarop hij had gemikt, en doordat de elf bewoog raakt hij alleen maar het zachte vlees vlakbij zijn schouderblad. Toch redelijk tevreden met zijn schot, maar ook iets misselijk hoorde hij de laatste bedreiging aan voordat de elf zich uit de voeten maakten. Eindelijk kon hij een beetje opgelucht ademhalen, zijn hand gleed onder zijn tenue langs Liborio heen die nu uit zijn short kroop en naast hem ging zitten. Zijn vingers grepen stevig het bundeltje geldstukken vast en propte hem in zijn broekzak. Die jongen met de lange bruine haren had hem goed geholpen, misschien moest hij hem ook een deel geven. Niet te veel natuurlijk, hij moest voor zichzelf en Liborio zorgen. Rustig aaide hij Liborio over zijn kleine kopje die luid begon te blaffen en kwispelen. Zachtjes grinnikte hij en haalde een klein stukje gedroogd vlees voor zijn snuit dat gretig weggegrist werd. Zijn aandacht keerde terug naar de oudere jongen die nu vlak bij zijn boom stond. ´Bedankt.´ Mompelde hij wat ongemakkelijk. Hij was niet gewend om complimentjes te krijgen, al helemaal niet van een vreemden. De jongen leek hem aardig, in dit opzicht. Hij wist niet of de jongen hem ging verklikken aan de wachters maar hij vertrouwde erop dat zijn benen snel genoeg waren om dan opnieuw op de vlucht te gaan. Hij liet zich half hangen aan de tak en wachtte tot de bruine pup op zijn hoofd ging liggen en liet zich toen vallen. Soepel kwam hij neer en veerde wat mee in zijn val. ´Yuka.´ Zei hij kort maar krachtig. Iets onzeker gaf hij een kleine glimlach die al snel weer verdween. Afwachtend en peilend keek hij naar Kliennie.

Kliennie keek met een glimlach naar het hondje die uit de tenue van de jongen kroop. En naast de jongen ging zitten. De jongen leek opgelucht te zijn dat het voor bij was. De jongen pakte het geldbundeltje en stopte het in zijn broekzak en aaide zijn hondje over zijn hoofd die luid blafte en met zijn staart kwispelden. ‘Hoe heet je hond, het lijkt me een leuk beestje.’ Vroeg kliennie met een kleine belangstelling in zijn stem. De jongen gaf zijn hond wat te eten die het met een gretige graai wist weg te pakken en gretige opat. Kliennie bleef rustige onder de boom wachten op een antwoord. Er kwam een bedankje van af en Kliennie knikte vriendelijke. De jongen leek een beetje achterdochtige te zijn en leek het niet helemaal te vertrouwen. Dat was duidelijk te zien aan de peilende blik van hem. Dat kon Kliennie wel begrepen, hij was vast bang dat Kliennie hem ging verlinken aan de wachters. Kliennie grinnikte zachtjes bij die gedachte, nee dat zou hij niet doen. hij kon niet echt een reden verzinnen, misschien omdat hij nog zo jong was of omdat hij hem een beetje aan zichzelf liet denken. Kliennie wist wel hoe het was om geen geld te hebben. De jongen liet zich soepel en behendige aan de tak hangen en liet daarna los en landen op de grond en veerde met zijn benen wat mee in zijn val. ´Yuka.’ Zei de jongen kort maar krachtige, Kliennie knikte vriendelijk. ‘Nou Yuka leuk je te ontmoeten.’ Kliennie zag de onzekere glimlach van hem die snel weer verdween, Kliennie schudde met zijn hoofd. Hij vertrouwde het nog niet helemaal. En keek daarna weer vriendelijke naar de jongen. ‘Ik gaa je niet aangeven bij de wachters,' Zei Kliennie met een kaleme stem, om de jongen wat geruste te stellen. 'Kom dan gaan we hier weg. Ik ben niet zo stads mens.’ vervolgde Kliennie rustige, en liep alvast rustige verder en wachten en stukje verder op. Om te zien wat Yuka ging doen.

Yuka snoof om te laten merken dat hij niet te bedriegen was. Iedereen kon zeggen dat ze dat niet deden, maar iedereen kon we een beetje liegen. Zeker als het ging om hun eigendommen, die Kliennie zou best wat geld kunnen vangen als hij hem zou aangeven. Aangezien het jongetje Kliennie ook niet kende bleef hij maar voorzichtig en op zijn hoede. Stijfjes knikte hij maar aarzelde kort toen Kliennie doorliep. Vragend keek hij omhoog naar Liborio die vrolijk blafte. Op zijn hoofd voelde hij het getik van Liborio's kwispelende staart. Hij haalde zijn schouders op en knikte in zichzelf. Als Liborio hem vertrouwde moest hij het er maar op wagen. Snel liep hij naar Kliennie die al op hem stond te wachten. Kort remde hij toen hij weer naast hem liep. Rustig liep hij verder en keek hem vragend aan. Hij probeerde Kliennie's gedachten te lezen of hem tenminste te peilen. Waarom had deze jongen hem gered, wat wou hij van hem. Mensen waren egoïstisch en dachten altijd aan zichzelf, waarom zou deze jongen anders zijn. Een koele bries stak op. Kort keek hij naar de bosrand een paar meter verderop. Abrupt stopte hij met lopen en porde met het puntje van zijn sandaal in de grond en maakte een kuiltje. 'Waarom heeft u me gered. Ik ben een straatschoffie, een wees. Niemand doet zoiets. Wat wilt u?' Met een doordringende blik keek hij naar Kliennie. Hij wou de waarheid weten.

De jongen snoof,Kliennie glimlachte vriendelijke maar het leek er op dat de jongen hem ging vertrouwen. Met een rustige houding wachten Kliennie op Yuka tot die bij hem was. als hij wegrende maakte hem dat weinig uit. De hond blafte vrolijke en kwispelde met zijn staart die nog steeds op de hoofd van de jongen zat. De jongen leek tot een beslissing te komen en haalde zijn schouders op. En liep snel naar hem toe, Kliennie wachten rustige tot Yuka naast hem liep en liep rustige met hem mee. Ze liepen richten de bossen en ineens bleef Yuka staan. Kliennie draaide zich rustige om en keek vriendelijke naar yuka. 'Waarom heeft u me gered. Ik ben een straatschoffie, een wees. Niemand doet zoiets. Wat wilt u?' klonk het, Kliennie keek even verbaast naar hem. Hij wou helemaal niks van hem. Rustige draaide Kliennie zich om zodat hi j het gezicht van de jongen weer zag. Met een warme glimlach op zijn gezciht en vriendelijke blik keek Kliennie naar hem. De doordringende blik viel meteen op, daar kon Kliennie hem geen ongelijk in geven. Je moest soms echt voorzichtig zijn, je wist soms niet wie je wel en wie je niet kon vertrouwen. Maar Kliennie kon je wel vertrouwen. ‘Ik wil helemaal niks van je, ik kon je moeilijk in die sitiaute alleen laten zitten bij zo vent. Ik heb al veel van de wereld gezien, en weet maar al te goed dat er meer ellende is in de wereld. Maar ik vind als iedereen elkaar eens helpt de wereld een stuk beter zal zijn. Er zijn al genoeg problemen, als iedereen elkaar nou eens af en toe helpt.’ Zo dacht Kliennie er wel eens over, maar af en toe leek hij wel de enige die er zo over dacht. Kliennie zuchten even en voegde er nog aan toe. ’En ik ben zelf ook een straatschoffie geweest.’ Zei Kliennie met een kalme stem. Hij had er dan zelf voor gekozen maar hij kon na de gebeurtenissen niet maar daar blijven en rustige opgroeien.

(btw ben jij temptation op WS???)

[Hoe weet je dat x) ]

Ongegeneerd bleef hij strak naar Kliennie kijken. Hij zag hoe de jongen zich omdraaide en een warme glimlach verzond dat hem ongemakkelijk deed wegkijken. Om zich een beetje af te lijden begon hij op zijn wang te kauwen terwijl hij vanuit zijn ooghoeken Kliennie scherp in de gaten hield. Hij luisterde naar de idealen van de jongen wat hem licht verbaasde maar hij liet dat niet blijken, in plaats daarvan keek hij nu weer doordringend naar zijn ogen en probeerde enig teken van een leugen te zoeken. Hij vond er geen, slechts de waarheid. Yuka hield zijn mond maar, de idealen waren leuk en aardig maar de realiteit was heel anders. Hij wist dat en Kliennie waarschijnlijk ook, dus hij liet de droom maar niet uit elkaar spatten als een bel. Realistisch zijn was een van de dingen die hij had geleerd, dromen en fantaseren. Allemaal geweldig maar op het einde had je er niks aan, je kon geen eten kopen van mooie dromen en fantasieën. Op het einde was het slechts verspilling van tijd. Dat vond zijn vader tenminste, en zijn vader wist altijd wel hoe hij dingen voor elkaar kreeg.
Dat Kliennie ooit een straatschoffie was geweest verbaasde hem nog meer dan net. Hij had dat helemaal niet verwacht. Weer begonnen zijn licht bruine ogen te zoeken naar een teken van een leugen. De man voor hem leek alles in volle eerlijkheid gezegd te hebben, iets wat maar weinig mensen deden. Hij propte verward zijn handen in zijn zakken en knikte. Zwijgend liep hij verder en staarde naar een stel vogels die vrolijk tjirpten en door de lucht vlogen hoog boven zijn hoofd.

( Had je aanvraagje bij Marits setjeszooi gezien toen ik daar ook een aanvraagje deed )

Yuka keek wat ongemakkelijke van hem weg en begon op zijn wang te kauwen. Wat en beetje een raar gezicht was. De jongen leek een beetje verbaast met zijn verhaal maar Kliennei ging er verder niet op in en glimlachte alleen maar. Kliennei zag dat hij naar leugens zocht, wat jammer voor he m was hij vertelden hem de waarheid. Kliennie was dat de wereld anders in elkaar zat, Yuka heild nog steeds zijn mond en had nog niets gezegd. Kliennie had wel een leuk weerwoord van hem verwacht. Toen Kliennie had gezegd dat hij ook een straatschoffie was geweest reageerde Yuka erg verbaast. De ogen van yuka zochten meteen weer naar leugens, Kliennie glimlachte en knikte. Het zag er dan misschien niet echt naar uit. Maar het was wel zo daardoor wist hij ook dondersgoed hoe de wereld in elkaar stak. ‘Moelijke te geloven he.’ Grapte Kliennie, ze liepen samen rustige verder naar het bos. Yuka had zijn handen in zijn zakken gepropt en staarde naar een stel vogels die vrolijke tjirpten en door de lucht vlogen. ‘Als je vragen heb stel ze maar gerust hoor.’ Zei Kliennie kalm en keek even achterom naar de jongen. Kliennie richten zijn blik weer naar voren en liep rustige het bos in, en ging op een steen zitten valkbij een riviertje.

(Oow xD nou ik vond Yuka wel vet en Marit maakt mooie setjes :3)

Dat Yuka vragen mocht stellen gaf hem geen reden om te praten. Hij had geen vragen voor Kliennie, hij was niet erg sociaal aangelegd noch nieuwsgierig, te veel vragen stellen bracht je vaak in de problemen en daar was hij niet zo voor. Zwijgend volgde hij Kliennie op de voet. Richting een riviertje dat langzaam door het bos liep. Het riviertje was heel helder en er zwommen kleine visjes in, maar niet groot genoeg om te eten. Ze zouden alleen bestaan uit graat en schubben die je niet kon eten. Hij snoof en liet zich bij de waterkant vallen. Hij schopte zijn sandalen uit en liet zijn voeten in het water hangen. Zonder naar Kliennie te kijken begon hij te praten. Zijn stem was zachter dan anders en zijn ogen staarden afwezig in het water. 'Je bent jager hé, ik zie het aan je boog.' Het was meer een conclusie dan een vraag. 'Ik zie het aan je boog, hij is lang, goed voor afstand schieten. Oorlogbogen zijn korter en dikken zodat je meer kracht erin kan zetten. Je boog is geen kruisboog zoals van de wachters bij de stad.' Vertelde hij verder zonder zijn blik maar een keer naar Kliennie te gaan. Zijn benen bungelde wat heen en weer. Wachtend op bevestiging.