Routine

''Kom terug vuile dief!'' De woorden galmden nog lang bij hem na. Het kom hem niet schelen. In zijn ene hand had hij een tas vol met vers vlees en in de andere had hij een buideltje met geldstukken, eraf gesneden bij een rijke dame niet had opgelet en aan het discussiëren was met een handelaar over de kwaliteit van zijn servies. Zachtjes grinnikte hij, op zijn rug bonkte dit keer niet alleen zijn pijlkoker maar ook een zak. Yuka wist niet wat erin zat maar het was makkelijk mee te grissen en over zijn schouder te gooien dus nam hij het maar mee. De stof waarvan de licht bruine zak van gemaakt was kon altijd nog goed van pas komen, net zoals het touw dat eromheen zat om het dicht te houden. Lichtjes hijgde hij van het zware gewicht dat hij mee had maar hij kon nu niet stoppen. Een van de dingen die hij had geleerd was dat hij nooit moest omkijken of stoppen voordat hij goed weg was van zijn plaats delict. Sommige mensen waren verdraaid lastig en lieten een stel wachters of soldaten achter je aan gaan. Nou dan moest je rennen, want daar hing letterlijk je leven vanaf. Hij was hier slechts een dag maar dat zei hem niks. Een stad was een stad, een dorp was een dorp. Waar het was opgebouwd boeide hem niet, hij kon zijn ribben tellen en zijn tenue dat eerst nog strak om zijn laf zat lubberde nu over zijn lichaam omdat hij zo mager was. Toen hij zich had gewassen in een meertje had hij zijn eigen ribben kunnen tellen. Liborio, die naast hem renden, was niet zo dun. Gelukkig maar, de pup zou meteen bezwijken aan een of andere ziekten. De bruine pup was dan ook alles voor hem. Omdat hij zelf een vegetariër was maakte het hem moeilijk om genoeg eten te vinden. Laat staan om wat vet te creëren. Onder zijn voeten hoorde hij nu zacht getik van zijn slippers tegen het steen dat zwart en grijs uitsloeg. Hijgend stopte hij en legde zijn buit neer. Hij leunde op zijn knieën en gaf zichzelf en Liborio een rustpauze. Zijn bruine ogen gleden over zijn nieuwe omgeving. Alles was zwart, en grijs allemaal steen. Verder op zag hij een soort witte mistbank. Een luid gesis en een nieuwe witte wolk ontstond er. Stoom? Yuka dacht er niet lang over na en keek achterom. Opgelucht zuchtte hij en liet zich op het harde gesteente ploffen. Uit een handgeweven rietenmand pakte hij een stuk vlees dat verpakt was in een stukje papier. Zorgvuldig haalde hij het papier eraf en sneed met zijn kling twee flinke repen goed doorbloed vlees en gaf het aan Liborio. De pup stortte zich op het vlees als een hongerige wolf en begon te schrokken. Yuka glimlachte op de manier waarvan alleen Liborio ze kreeg. Het had iets zachts. Eigenlijk glimlachte hij tegen niemand, alleen zijn viervoeter. Rustig vouwde hij het papier weer om het vlees en legde het naast de drie andere vleespakketten. Genoeg voor nu. Hij haalde de zak van zijn rug en haalde de knoop uit het touw. Een triomfantelijke grijns kwam op zijn gezicht. Het was fruit, hij herkende aan de vorm en kleur dat het appels waren. Tientallen appels! Gretig pakte hij er een en zette hongerig zijn tanden in het harde fruit. Hij at snel en gooide het klokkenhuis weer weg en pakte een nieuwe appel. Door honger bezeten had hij niet door dat er nieuw gezelschap in aantocht was.

[Voor goede posters :3 Liefst minstens 4 à 5 regels ^^]

Verstopt en met haar ijzige blauwe ogen had ze gekeken hoe een jongen, amper tien jaar oud, voedsel had gestolen van een handelaar. Ze had toegekeken met een vermakelijke grijns op haar snuit. Sinds ze hier in een draak was veranderd voor de ogen van tientallen mensen moest ze oppassen met waar ze liep. Verschillende drakenjagers waren nu naar haar opzoek. Dat had ze gemerkt aan de vele papieren die in het stadje ophing met een schets van haar. Wie haar ving, kreeg een grote geldprijs. De kat vond dat ze helemaal niet op het wezen op het papier leek. Haar ogen waren te klein en haar hoorentjes waren te krom getekend. Ze rolde met haar ogen. Zelfs een kind kon haar nog beter tekenen dan die stomme jagers. Toen de jongen het op een lopen zette verdween de kat zelf ook, in een steegje. De zwarte schaduw van een kat was tegen de wand te zien, totdat er een hels gescheur en gegrom hoorbaar was. De schaduw-kat was niet meer en de schaduw van een grote draak werd afgetekend op de wand. Ze verdween achter de muur van de stad, het bos in, en sloot haar ogen. Daar liep ze rustig en met gecontroleerde stappen richting the blackscapes. Ze was er nog nooit geweest maar iets in haar zei dat ze er heen moest gaan. Ze liet haar leiden door haar neus. Ze had verhalen gehoord dat er in DW een grote komeet was ingeslagen en twee draken het grotendeels hadden vermeden. Een deel van het landschap was tot as vergaan. Het eerdere groen was nu veranderd in eeuwig zwart. Als je er heen wou gaan moest je de geur van as en verbrand volgen.

Enige tijd later voelde ze hoe de harde bosgrond veranderde in een rare zachtte materie. Ze opende haar ogen, zag niks anders dan grijs, wit en zwart en ze trok haar wenkbrauwen op. De krater had een grote verwoesting achtergelaten in DW. De draak, veranderde weer in een normale kat. Haar staart toch langer dan die van de huiskat en hoorentjes op haar kop. Blauwe ogen staarde naar al het donkere gedoe hier. Er leek hier echt helemaal geen leven te zijn, en ze besloot terug weg te gaan. Totdat.

Ze merkte een schim op in haar ooghoeken, ze draaide haar hoofd. Ze zuchtte en merkte op dat een sliert van mist plots haar zicht belemmerde. Toch probeerde ze de gedaante goed te kunnen zien. De jongen van eerder liep met een kleine bruine puppy naast hem ook in het zwarte as. Ze trok een wenkbrauw op toen de jongen zich neer liet ploffen in de as, iets naar de de hond gooide om daarna zelf van iets gretig te eten. Die had honger zeg! Nouja, heel erg gevoed zag hij er nou ook niet uit. Zou de kat het erop wagen, zou ze wel naar de jongen toe gaan? Hoe zou hij reageren? Ze haalde haar schouders op, wat boeide haar dat nou. Langzaam liep ze uit de stoom, richting de jongen en net op een meter afstand bleef ze staan. Haar kop schuin, nadat ze een korte miauw liet horen.

Bij zijn derde appel aangekomen zat het sap van de appel over zijn mond verspreid en maakte zijn vinger plakkerig. Gretig likte hij het sap van zijn vingers. Het was heerlijk om weer wat in zijn maag te hebben. Al waren het maar appels, het vulde toch behoorlijk. Doordat zijn maag nauwelijks gegeten had de afgelopen maanden moest hij nu niet te veel eten anders kon zijn maag dat niet meer aan en ging hij die kostbare appels weer uit braken. Dan had hij alsnog niks in zijn maag zitten, iets wat hij zonde vond. Hoe jammer hij het dus ook vond hij knoopte de zak weer stevig dicht, voor nu moest hij het fruit laten liggen voor wat het was. Liborio die nu zijn vlees ook naar binnen had geschrokt begon hij zijn muil en poten af te likken. Bij zijn snoet was hij donkerrood van het bloed dat uit het vlees was gesijpeld. Tevreden leunde hij iets achterover en kroelde zijn pup achter zijn oren. Zijn blik keek naar de hemel boven hem, die grijs gekleurd was doordat de zon niet door de dikke laag stoom heen kon breken. Dit land was vreemd, dat was Yuka's eerste indruk. Hij was hier gekomen nadat hij met moeite op het strand was aangekomen. Hij was even in slaap gevallen en de volgende keer dat hij zijn ogen opende lag er een draak voor zijn neus die hem warmte had verschaft. Vervolgens kon de draak ook nog praten en werd er een soort primitieve vuurbal op hem afgeschoten door een draak zonder vleugels. Het toppunt van alles was nog dat de draak een walvis meedroeg. In een dorpje aangekomen had hij wel meerdere geruchten gehoord en moest hij tot zijn spijt toegeven dat draken dus wel echt bestonden. Iets wat hij liever nooit had willen weten. Nu wist hij dat het hier stikte van de draken en er genoeg drakenjagers waren om hen neer te halen, al was dat zonder succes. Yuka wist niet meer wat hij moest denken van de wereld, als draken bestonden, zouden er dan ook boselfjes en centauren bestaan.. Hij hoopte vurig van niet, draken waren al gevaarlijk, maar nog meer van die mythische wezens moest hij niet hebben. Hij was een normale jongen, toevallig een dief in de dop. Hij kon van het ene op het andere moment vastgepakt worden tussen twee reuzen klauwen en daarna verpulverd worden door een stel enorme scherpe witte tanden van een draak. De gedachten alleen al deed hem huiveren.
Een miauw wekte hem uit zijn nachtmerrie. Verbaasd keek hij opzij en zag een witte poes. Twee blauwe ogen staarden hem aan. Opgelucht staarde hij naar het beestje, er waren dus nog normale beesten in dit land. Toen pas zag hij de horens op het beestje zijn kop en hij schrok zich kapot. Zo erg dat hij zijn evenwicht verloor en op zijn zij viel. Snel krabbelde hij op. Wat was er toch met dit land?! Katten met horens.. Hoe gek ging het nog worden, straks kreeg Libirio nog vleugels. Versteend keek hij naar de poes, zou zij straks in een grote leeuw veranderen en hem opeten ofzo. Hij hoopte maar van niet, nog even en hij bezweek aan een hartaanval.

mudpaw liep over het as van het gebied. zoekend keek ze voor uit. 'zo'n krater moet toch wel te vinden zijn?' dacht ze hoopvol. zoekend liep ze verder. ze zag aleen maar as en soms een over vliegende draak waar ze soms naar de krater vroeg. maar geen een wist het. ze keek naar ge grond. ze schok van een soort knorrend geluid. ze hoorde het een paar keer. ze keen naar haar buik. lachend keek ze ernaar. ''dus je wilt eten hé?'' zei ze. met haar klauwen groef ze wat in de grond. dood gras kwam tevoorschijn. ze plukte het en begon op andere plaatjes ook te graven. alleen maar dood gras. ze keek vooruit. een grote heuvel was te zien. haar ogen werden groter. het was een nest een mieren nest. snel rende ze er naartoe en stopte haar klauw er in. vele beestje kwamen met haar poot omhoog. snel likte ze de mieren er af en at het op. een grote lach verscheen op haar gezicht. 'dit is heerlijk!' dacht ze blij. het herhaalde het een paar keer en liep rustig verder. het lopen gin nu wat makkelijker maar heer volle maag zat wat in de weg. ze keek er naar, ging op haar kont zitten en begon te groeien. haar maag werd wel wat leger maar ze had er ieder geval geen last meer van. weer keek ze vooruit. met haar klauw boven haar ogen zocht ze het gebied af. niks alleen maar zwarte as. ze zocht een goog punt om het gebied beter te bekijken. met snelle passen krom ze een grote steen op. ze zag nu een stuk meer maar noch steeds geen krater. boos keek ze naar het gebied. ''waar ben je nou krater?'' zei ze. voorzichtig kroop ze de steen weer af en wilde weer verder lopen. maar een jongetje hield haar tegen. nieuwsgierig keek ze van achter de rots naar hem. hij zag er nog jong uit. voordat ze een stap wilde zetten merkte ze dat hij niet alleen was. het was een klein harig wezen zet zo als zij. haar het was anders. het had een hals band. raak keek mudpaw het zwarte ding aan. als draak hoef je toch geen halsband? met rustige stappen liep mudpaw naar de twee toe. maar haar gevoel zij dat ze moest blijven staan. van de blik van het jongetje voor haar bleef ze staan. ze zag een angstige blik in zijn ogen. misschien had hij haar als gezien. ze deinsde achteruit en bleef weer kijken van achter de steen. 'hij heeft vast al gezelschap. ik moet maar iemand anders vinden.' dacht ze sip. met haar hoofd naar de grond ding ze zitten. een zocht ontsnapte uit haar mond. en een traan glee langs haar wang. 'kom op! je bent hier toch niet voor een jongetje maar voor die krater?' zei een stem in haar hoofd. ''maar.'' zei mudpaw. 'niks te maren je gaat naar die krater en wel nu!'' dreigde de stem. ''nee ik ga niet meer naar die krater! ik ga naar hem toe!'' met haar klauw wees ze in de richting van het jongetje. met stevige passen liep ze naar het jongetje. maar bij iedere stap flitste een vraag door haar hoofd. onzeker bleef ze staan. wachtend tot dat het jongetje haar zag.