Blind...

Beer liep met zijn stok vooruit nogsteeds boos over de draak die zijn stok had gebroken. Hij voelde de schrale zon op zijn gezicht en rook de bloemen die op waren gekomen. Beer had gehoord dat de wereld er prachtig uit zag om deze tijd van het jaar. Hij zou dit ook wel eens willen zien maar er zou een wonder moeten gebeuren om hem te kunnen laten zien. Hij zuchtte diep en plofte neer in het midden van het veld in het hoge gras. Hij legde zijn stok naast zich neer en haalde zijn tas van zijn schouder. Hij graaide in de tas en pakte er een stuk brood uit. Hij nam een hap en ging liggen. Langzaam werd het kouder en Beer was ondertussen in slaap gevallen. De nacht viel en Beer rilde van de kou.

"Beer........ Beer........ Beer" fluisterde de stem van een jonge vrouw in zijn oor. Het geluid vervaagde. Een jonge man stond voor hem en keek hem aan met lege ogen. Beer keek naar de jongen die voor hem stond, hij stak zijn armen uit om aan de jongen te voelen. Daarna voelde hij aan zijn eigen liichaam en zag dat híj de jongen was die voor hem stond. Opnieuw wilde hij zijn armen uitsteken, hij zette een stap vooruit om aan de jongen te voelen. Op dat moment trok de grond onder hem weg en de jongen die daar stond viel om en verdween in het niets. "HELP!" riep beer en stond opeens voor een meisje. Ze stak haar hand uit "Bee-eer... Beer" fluisterde het meisje. Ze had een cape om en had lege ogen. Het leek net alsof ze hem niet aankeek... Ze was blind! Beer zag het meisje wegrennen, hij probeerde erachteraan te rennen maar kwam niet vooruit. "Wacht op mij!" riep hij, het meisje keek om maar rende verder. Beer realiseerde zich opeens dat hij niet kon zien en in zijn dromen zou dat ook niet mogelijk moeten zijn, maar toch gebeurde het!

Beer schrok wakker en greep zijn stok vast... het was zwart... hij zag niets... Beer deed zijn tas weer om zijn schouder en stond op. Hij liep een stukje vooruit een botste opeens tegen iemand op.

(Alleen Adira en ik!)

Adira liep langzaam door het hoge gras. De groene graspollen streelden haar blote benen - Adira had haar broek opgestroopt. De zon scheen op haar huid en gaf een warm gevoel af, ze genoot van het moment. Meestal was de zon niet warm genoeg om voor Adira te beseffen dat hij scheen, ze stond er ook weinig bij stil. Als de zon plotseling op zou houden met schijnen zou het voor Adira weinig uitmaken, ze was toch blind. Het enige waaraan ze zou merken dat de zon het 'niet meer deed' was de kou die dan zou volgen. Maar voor Adira zou dat alleen maar lijken alsof het winterseizoen eerder dan normaal was aangebroken.
Plotseling hoorde Adira een geluid. Bijna onopmerkbaar maar doordat Adira blind was waren haar zintuigen sterker - sterker was niet het goede woord, ze maakte er gewoon meer gebruik van en was oplettender. Het geluid leek op een zucht, een ademhaling. Daarna hoorde Adira de geluiden van bewegingen, het gras, kleding die ritselde bij het bewegen en daarna voetstappen. De voetstappen kwamen op Adira af en ze wilde verschrikt een paar passen achteruit doen - wie zou Adira nou zomaar benaderen zonder een woord te zeggen - maar het was al te laat. Adira voelde iemands lichaam tegen de hare opbotsen en het bracht haar uit evenwicht. Haar greep verstrakte om de houten stok die ze in haar handen had en ze leunde er op terwijl ze wankelde. Daarna hervond ze haar evenwicht en draaide zich naar het persoon toe dat tegen haar opbotste.
'Je mag wel een beetje uitkijken waar je loopt,' zei Adira. Het was bewust niet op een boze maar klein beetje verwijtende toon omdat ze liever geen conflicten uitlokte. Ze was minder weerbaar en was zich veel minder bewust van haar omgeving dan iemand die wel kon zien. Al zou Adira met haar houten stok vast wel een paar harde klappen uitdelen als dat nodig mocht zijn.

Beer botste tegen een vrouw aan, nog net op tijd kon hij zijn handen vastklemmen om de stok die hij vast had. Hij hoorde de zachte woorden van het meisje "Sorry ik kon je niet zien..." even was het stil "Ik ben blind snap je..?" zei hij met zijn zwoele stem. Hij deed een paar stappen achteruit en dacht terug aan haar stem. De stem van het meisje klonk precies als in zijn droom, zou zij dan ook hetzelfde aanvoelen? Eigenlijk wilde hij voelen of ze het meisje uit zijn droom was. Hij bedacht zich en bleef bewegenloos staan. "Gaat het?" vroeg hij zachtjes en klopte zijn kleren af. Een zwoele bries waaide door zijn haren en de geur van bloemen was sterk door de bijna aflopende lente. Hij ademde diep in "Wil je wat te eten?" vroeg hij met zijn zachte stem en graaide in zijn tas. Een stuk brood kwam tevoorschijn. Hij rijkte het aan naar het meisje...

(sorry voor de korte post )

Adira hoorde de woorden van de jongen die vertelden dat hij haar niet kon zien. Heel even vermoedde ze iets maar toen ze de gedachte weer wilde laten vallen klonk zijn stem weer, hij vertelde dat hij blind was. Bij zijn woorden bleef ze verstijfd staan. Adira besteedde vrijwel nooit aandacht aan het tonen van emoties op haar gezicht en haar mond viel dus niet open maar de verbazing die op haar gezicht te lezen was kon ze niet tegenhouden en zelfs niet onderdrukken.
'B... Blind?' stootte ze uit. De hapering in haar stem was duidelijk te horen maar ze had er geen erg in. Het was de enige manier om aan de jongen aan haar verbijstering te tonen want hij was blind. En daar had Adira zat ervaring mee.
'O, sorry, het spijt me dat ik zo onbeleefd doe,' verontschuldigde Adira zich. Ze haalde een hand door haar haar waarvan ze wist dat het lichtblond - tegen wit aan - was. 'Ik... Ik ben ook blind...' Ze sprak de woorden langzaam en duidelijk uit alsof de jongen het anders niet zou verstaan maar ze wist wel beter, als ze onduidelijk zou praten zou hij het ook verstaan want waarschijnlijk waren zijn zintuigen ook opmerkzamer dan die van gewone mensen.
'Gaat het?' vroeg de jongen toen. Adira hoorde het geluid van zijn kleding en kwam tot de conclusie dat hij het gras van zijn kleren afklopte of zoiets. Ze vroeg zich af waarom hij dat deed want hijzelf noch Adira kon zien of zijn kleding vies was.
'Ja, het gaat,' bevestigde Adira toen. 'Met jou?' Ze hoorde hem diep inhaleren en ze stemde toe toen hij haar eten aanbood. Haar maag rommelde op dat moment om haar honger te bevestigen. De jongen was even bezig en daarna was het stil. Adira realiseerde zich dat hij waarschijnlijk het eten naar haar toe reikte en ze bedacht dat dat niet zo doordacht was vanuit het perspectief van een blinde tegenover een blinde, hij zou toch beseffen dat Adira dat niet kon zien? Maar Adira maakte zich niet zo'n zorgen. Ze tilde haar arm op en greep in de lucht op buikhoogte, de hooge waarin de meeste mensen iets aangaven, wist Adira te vertellen. Ze vond een hand met daarin een stuk voedsel en pakte het aan.
'Bedankt,' zei Adira terwijl ze het stuk eten naar haar gezicht hield en de geur van brood inademde. Ze scheurde een stuk af en nam een hap, nu pas beseffend dat ze eigenlijk stervende honger had. Maar honger was nu eenmaal nooit het allerbelangrijkste in Adira's leven geweesd.
Adira ging zitten op de grond omdat ze weinig zit had om te staan. Ze schrokte het brood snel weg en zei tussen twee happen door: 'Het is vreemd om iemand tegen te komen die ook blind is.' En het was inderdaad heel vreemd. Ze wist precies wat hij doormaakte zonder zicht maar tegelijkertijd was het ook zo raar om iemand tegen te komen die hetzelfde probleem had als Adira. Om te weten dat zij niet de enige was.