Destruction

Met langzame, men sierlijke stappen liep Leona dieper de krater in. Haar inkblauwe ogen op het gestalte voor zich; voor de mens groot, voor haar een normale afmeting. Haar staart volgde al even vloeiend haar bewegingen, zwiepte hierbij zachtjes heen en weer. De draak was duidelijk gefassineerd door de steen, die de krater veroorzaakt had. 'Kleine dingen kunnen soms een ongelovelijk grote kracht hebben, vind je niet?' sprak ze zachtjes, toen ze merkte dat de draak haar opgemerkt had. Vanuit het opstuivende, zwarte stof werd haar blauwgeschubde lichaam langzaam zichtbaar. Een eindje van de draak en de steen af bleef ze staan, haar blik op het zelfde bolletje aarde gericht. Ze had van deze plek gehoord, genoeg verhalen opgevangen in het voorbij vliegen, en het had haar aandacht gekregen. Langzaam gleed haar blik naar de draak. 'Het wist soms zelfs bewijzen uit van hun oorspronkelijke kracht,' sprak ze zachtjes, bijna melodieus. Ook zij liep met vele vragen, onbeantwoord en wel. Waarom ze precies door was gelopen, bij het zien van de draak die zich vanuit de hemel naar het vaste land verplaatste wist ze niet. Een goed gesprek, waarschijnlijk niet. Vragen om te beantwoorden, of die van haar te laten beantwoorden? He twas haar niet direct duidelijk.

Haar rustige blik vestigde ze weer op de draak waarbij haar kop wat draaide, bleef verder doodstil staan. Even speelde er een klein glimlachje op haar lippen, waarna ze kort knikte als teken dat ze het eens was met zijn woorden. Fascinerend was het zeker, maar aan de ene kant ook beangstigend. De kracht die dit veroorzaakt had, was groter dan de machtigste draak, iets wat je aan het denken kon zetten. 'De meteoor heeft dit gehele gebied veranderd. Voorzichtig, met haar nek wat uitgestrekt waarbij ze haar neus naar voren stak liep ze op de steen af. 'Blijkbaar is er meer buiten deze wereld dan we dachten,' mompelde ze bedenkelijk, alsof ze hardop tegen zichzelf sprak. Zachtjes en voorzichtig duwde ze haar neus tegen het zwarte gesteente. Haar staart zwiepte zachtjes heen en weer, haar vleugels bewogen even onrustig. Langzaam, met een klein glimlachje trok ze haar kop weer terug, krulde haar nek hierbij en richtte haar blik op de draak. Even nam ze in een oogwenk zijn gestalte in haar op, voor het geval ze hem later nog eens zou ontmoeten. Haar normale, helderblauwe schubben waren een beetje dof geworden door het opdwarrelende stof. Ze schikte haar houding, ging gemakkelijker staan en krulde haar staart een stukje boven de grond naar voren om haar poten heen. 'Wat brengt jou in DW, als ik vragen mag?' bij haar vraag kantelde haar kop een beetje, kwam hierdoor een stukje schuin te hangen.

Even fronste ze, gewoon bij haar eigen gedachtes. Maar al gauw kwam haar rustige en vriendelijke blik alweer terug toen de draak antwoord gaf. Er speelde een klein grijnsje omhoog bij zijn antwoord. 'Eigenlijk moet ik nu heel erg de neiging onderdrukken om te zeggen dat ik tijd genoeg heb,' hintte ze richting zijn woorden, en dat het haar nieuwschierigheid aardig op deed vlammen. Ze deed een paar stappen, draaide hierbij een stukje op haar plaats om de draak vanuit een rechte lijn aan te kunnen kijken. Haar vragende blik keerde weer terug bij het horen van zijn zachte grom, maar de blik in zijn ogen gaf aan dat hij met zijn gedachtes ver weg was. Ze richte haar kop op, liet haar staart weer zachtjes heen en weer gaan waarbij het zwartgrijze stof hierbij wat opdwarrelde. 'Maar, privé dingen zijn niets voor niets privé. Het was eigenlijk een onbeleefde vraag,' verontschuldigde ze zich, waarbij ze haar blik gauw weer op de steen richtte. Dat had ze beter niet kunnen doen, aangezien haar eigen gedachtes ook meteen weer daarheen vervlogen en de vragen hierbij terug kwamen.

Haar blik ging langzaam terug naar de draak terwijl hij sprak, waarbij er automatisch een klein glimlachje op haar lippen omhoog kwam. 'Dat heb ik vaker gehoord,' kwam het er nogal schuldbewust uit, waarbij ze nogal kleintjes grijnsde. bij zijn volgende woorden kon je de lichte verbazing, maar ook amusatie zien in haar ogen. Het was een kleine victorie voor haar dat hij blijkbaar wel zijn verhaal wilde vertellen. Ach, Leona zat af en toe nog steeds met haar hoofd in de pubertijd, en kon hierdoor soms nogal koppig uit de hoek komen. Haar glimlach verbrede ietjes toen hij zich voorstelde. 'Dat is een goed punt. Ik ben Leona, leuk je te ontmoeten op zo'n sfeerloze plek,' grijnsde ze, waarbij haar staart een wat krachtigere zwiep maakte om de omgeving aan te tonen. Ze had gezelligere plekken gekend om iemand te ontmoeten, en dit was er niet echt eentje van. Ze kantelde haar kop ietsjes, waarbij ze uiterst geïntreseerd Atelic aankeek. Hij zou zijn verhaal vertellen, waar ze nu op wachtte.

Demonstratief, als een kind dat een verhaaltje voor het slapen kreeg, zakte Leona door haar achterpoten. Terwijl ze zat, bleef haar kop wat schuin hangen en krulde haar staart zich om haar heen. Met een geïntresseerde blik bleef ze Atelic aankijken terwijl hij sprak. Bij de eerste zin van zijn verhaal was er een vlaag van onthuntstheid te zien. Maar het was voor draken eigenlijk niet echt iets onbegrijpelijks dat de ouders onbekend waren, ze had het wel meer gehoord. Toch bleef het voor haar iets ongemakkelijks. Zij had een goede en lange jeugt gehad, voordat ze soort van ongewild geheel werd afgesloten van haar eigen wereld. Er ging een duidelijke rilling door haar lichaam toen hij over de mensen sprak. 'Grotendeels zijn het bedorven wezens, die tweebenen,' mompelde ze instemmend. Hoewel zelfs Laurens geen verandering in haar denkwijze had kunnen brengen, was haar mening toch ietsjes verzwakt. Maar ze was nog steeds niet blij als er zo'n tweebeen in hun gehele donkere aanwezigheid erbij waren. Ze knikte instemmend bij het deel dat hij besloten had maar op te stappen, altijd het beste idee als je het haar vroeg. Bij zijn laatste zin had ze het complimentje niet aan zien komen. Haar kop kwam met een ruk weer recht te hangen, waarbij ze hem met wat verwijde ogen aankeek. Als het had gekunt waren haar kaken nu rood gekleurd, maar in plaats van dat schoot haar blik wat onwennig weg van hem en weer terug. 'Toch mijn zin gekregen,' grijnsde ze, op zijn woorden dat hij had verteld wat ze had gewild. Deels om zo niet op zijn compliment te reageren, gewoonweg omdat ze er niets op wist. 'De meeste mensen hier durven hun gebieden niet uit,' sprak ze terwijl ze weer opstond en haar vleugels schikte. 'En over het algemeen zijn er volgens mij meer actieve draken dan mensen, áls die tweebenen zich in onze gebieden durven te vertonen,' vervolgde ze met een grijns. 'Verder is het misschien handig om te weten, aangezien je blijkbaar net bent aangekomen, dat er een bepaald gebied is met draken die een te grote ego hebben dan ze aankunnen; het Night Warrior gebied. Ze voelen zich ooh zo slecht, maar durven je alleen aan als ze met drie of meer zijn,' de haat jegens de NW was duidelijk in haar stem te horen, iets wat haar woorden ook weerspiegelde. Hoewel ze ze nog nooit had ontmoet, en hierbij waarschijnlijk een vooroordeel had gecreëerd, niet dat dat haar iets uitmaakte, mocht ze ze al niet vanuit welke verhalen ze allemaal had opgevangen. 'Maar ze durven hun eigen gebied niet uit, dus dat is ook wel weer mooi,' grijnsde ze daarna vrolijk naar Atelic.

Ze zuchtte wat schuldbewust bij haar eigen gedachtes. Als haar mening jegens mensen eerst naar voren kwam, hoe ging ze dan ooit uitleggen dat ze Laurens onder haar vleugel had genomen. Naja, hij moest het niet in zijn hoofd halen zich haar témmer te noemen, dan kon hij een klap van haar staart verwachten. Haar inktblauwe ogen werden weer op Atelic gericht toen hij weer tegen haar sprak. In het eerste moment keek ze hem wat beduust aan, maar gelijkmatig speelde er een vrolijke glimlach op haar lippen omhoog. 'Maar natuurlijk. Als een echte gids kan ik je de verschillende gebieden hier in DW laten zien, tenminste de plekken die het waard zijn een bezoekje te brengen. Ik bedoel, de bergen kunnen wel interesant zijn maar de sterke windvlagen halen de lol al gauw weg,' ratelde ze al meteen enthousiast door, waarbij haar staart een paar extra vrolijke zwiepen maakte. 'Ik moet eerlijk zijn, ik ben de laatste tijd niet zo heel sociaal geweest in DW, maar dit geeft mij ook de kans om dat te worden,' sprak ze nogal schuldbewust, waarna haar blik alweer opklaarde door een speelse grijns. 'De enige draak die ik als vriendin kan beschouwen is Rainbow, maar die zullen we ook wel een bezoekje brengen. Ze heeft wel een mensenpersoon die zich haar temmer noemt, maar die kan je wel door laten gaan als 'aardig' als je het mij vraagt,' ze hielt Laurens nog maar buiten het gesprek, hoe langer ze dat erbuiten kon houden hoe beter.

Tja, ze had Kliennie liever onder andere omstandigheden ontmoet. Zonder die vervloekte Darko, maar het had zo moeten zijn. Leona richtte haar brede glimlach weer op Atelic toen hij reageerde op haar hele babbel verhaal. Ze stond op het punt om gauw wat onnodige informatie over wat andere gebieden te vertellen toen ze bij Atelic de frons omhoog zag komen. Bij zijn vraag sloeg haar bek weer dicht, maakte hierbij een zacht klap geluid toen de tanden elkaar raakte en staarde hem alleen maar aan. 'Nee, ik heb geen temmer. Wel een mens die ik onder mijn hoede heb genomen,' mompelde ze zachtjes, waarbij ze haar blik van hem af richtte en haar kop daarbij wat meenam. Ze schudde vaagjes haar hoofd bij zijn tweede vraag. 'Nee,' antwoorde ze hem weer zachtjes. 'Niet iedereen, het gebeurd soms gewoon. En zelfs bij draken waarvan je dacht dat het nooit zou gebeuren,' haar blik bleef op een ontzettend intressant maar willekeurig punt in de omgeving gericht. Na al haar gefoeter over die twee benen was het feit dát ze Laurens had iets wat haar mening en gevoelens... nogal tegenging. Hoe het precies zo was uitgekomen, ze wist het ook niet. Het enige wat ze wist was dat ze Laurens kon beschouwen als een net uit het ei gekropen drakenjong, dat nog veel toezicht nodig had. En hoewel Leona zelf geestelijk af en toe nog in haar pubertijd zat, had ze die taak op zich genomen. Íemand moest die Warhoofd toch de goede kant op sturen. 'Zijn er plekken die je eerst wilt bezoeken?' vroeg ze uiteindelijk schuchter om van onderwerp te veranderen, waarbij haar blik even naar Atelic schoot.

Haar blik schoot geschrokken terug naar Atelic, toen hij gromde. Ze wilde bijna panisch 'dat bedoelde ik ook niet' roepen om zich te verontschuldigen voor haar eigen woorden. Maar het enige wat ze deed was haar blik weer afwenden en onwillekeurig haar droog geworden keel slikken. Ze zou hem nu niet uitleggen hoe het bij haar zat, waarom zou ze eigenlijk. Ze kende hem amper, en eigenlijk hoefde ze geen verklaring af te leggen jegens haar gedrach. Met haar nieuwe moed keerde haar blik weer wat meer ontspannen terug naar die van Atelic. Bij zijn woorden kroop er een geamuseerde grijns op haar lippen. 'Ach, ik wilde je nou net kennis laten maken met de NW,' sprak ze quasie teleurgesteld. 'Naja, de bergen zijn niet echt iets om te zien. Dat is leuker om te bezoeken als je echt niet anders kan,' begon ze weer vrolijk, duidelijk minder gespannen als bij het vorige onderwerp. Haar staart zwiepte rustig achter haar aan, haar kop op Atelic gericht terwijl ze de steen haar rug toekeerde. 'Kom. Ik denk dat ik je de bossen kan laten zien. Op de meeste plekken staan de bomen ver genoeg van elkaar om zelfs voor de grote draken tussendoor te kunnen lopen. Ook hoog genoeg, en het dikke bladerdak bied genoeg dekking,' vervolgde ze terwijl ze Atelic mee wenkte. 'Het grote, uitgestrekte grasveld is ook heerlijk in de warmere dagen. Het meer, de zee en alle andere waterlandschappen zijn een van mijn favorieten,' grijnsde ze, waarna ze haar vleugels uitklapte. Met haar achterpoten zette ze zich af, sloeg hierbij haar vleugels krachtig naar beneden om de zwaartekracht te overmeesteren en schoot het luchtruim in. Met een paar slagen vloog ze rustig door, keek om om te zien of Atelic haar volgde. 'Dus, welke wil je eerst?' riep ze vrolijk naar hem. Ze vond het eigenlijk wel grappig dat zij zelf nu als gids door DW zou reizen.

[ Maakt niet uit deze word ook kort, ik maak wel een nieuw topic aan ]

Leona draaide haar kop weer naar Atelic, die haar volgde. 'Dan gaan we wel als eerste naar het meer, daarbij vlieg je ook over de grasvelden,' besloot ze uiteindelijk. Ze veranderde haar koers, helde af door haar vleugels te draaien en klapwiekte toen weer ontspannen door. Met een al even ontspannen glimlachje op haar lippen vloog ze hoog over het landschap heen.