Rainbow, vergeef me..

Met een eenzame blik vloog Kami over Long valley. Zijn vleugels sloegen langzaam op en neer. In de verte zag hij het meer liggen. Heel vredig sloeg het water kabbelend tegen de stenen aan de oever. Hij versnelde een klein beetje, maar niet veel. Het was niets voor hem om zo langzaam te vliegen. Maar hij had nu eigenlijk geen zin om zich uit te sloven. Nadat de clan uit elkaar was gevallen had hij haar niet meer gezien. Dat speet hem, net zoals het hem speet dat hij haar ook niet meer had opgezocht. Het was nu al zo lang geleden. Al die tijd had hij in een roes geleefd. Zonder zijn gedachten echt te gebruiken en alleen op zijn instincten af te gaan. Hij at wanneer hij honger had, hij dronk wanneer hij dorst had en hij sliep wanneer hij moe was. Punt. Maar een week of twee geleden was daar verandering in gekomen. Hij had tegen de grijze lucht aan een regenboog gezien. De kleuren drongen hem tot op het bot toe door. Eerst had hij het niet gesnapt, waarom maakte die regenboog zoveel indruk op hem? Hij had die toch wel vaker gezien? In zijn hoofd was hij nagegaan wanneer de laatste keer was geweest. Dat was voordat de clan was gebroken. Voordat zij aan hem haar liefde verklaard. Toen waren die regenbogen nog normaal geweest. Na die eerste regenboog leek het net of ze hem begonnen te achtervolgen. De volgende dag zag hij er weer een. En die dag daarna. En daarna. Een dag was hij vrij geweest van de kleurige bogen, maar daarna begonnen ze hem weer te plagen. En elke keer dat hij zijn blik er vanaf wendde, bleef het beeld van de boog op zijn netvlies staan. Gedurende de dagen begon dat beeld te veranderen. Langzaam vervormde de boog tot een prachtige draak.
Rainbow.
Het meer kwam dichterbij. Hij hoopte dat hij een goede plek had uitgekozen. Zijn snelheid verhoogde nog een beetje en snel daarna vertraagde hij weer. Kami sloeg zijn vleugels tegen de wind in en landde zacht aan de oever. Even bleef hij daar naar het water staren. Een droevige draak staarde terug. Zijn lila kleur was een beetje doffig geworden. De glans was eraf. Hij haalde diep adem en sprak zichzelf toe. Niet zo miezerig doen, doe wat je moet doen! Met die gedachte legde hij zijn kop in zijn nek en stootte een droevige, maar luide brul uit. Hopelijk zou ze komen.

Ze had net haar prooi op gegeten en lag nu heerlijk uit te buiken op een grote platte rots en hielt haar ogen gesloten waarna ze naar de geluiden van de natuur luisterde. Het was lang geleden dat ze Kami voor het laatst had gezien en Rainbow had al vaker voor zich uit zitten staren en dacht dan na over Kami. De draak waar ze gek op was en ze had met moeite haar gevoelens tegen hem geuit. Een droevige brul die aan haar gericht was deed rainbow haar kop met een ruk op tillen en ze opende haar ogen. Die brul herkende Rainbow uit duizende. "Kami!" dacht Rainbow en sprong de lucht in waarna ze haar vleugels uit sloeg en met hoge snelheid richting het rustige meer vloog. Al snel gleed het meer haar zicht in en Rainbow zag een grote lila draak aan de waterkant staan. Zijn schubben waren dof en Rainbow herkende de draak bijna niet meer. Met een brul als groet landen Rainbow een eindje van de draak af en Rainbow rende door en drukte zich tegen Kami aan. 'Kami eindelijk zie ik je weer!' riep Rainbow vrolijk en n bleef zo tegen de lila draak aan zitten. Misschien herkende hij haar stem wel, maar niet haar uiterlijk?

Kami keek op toen hij iets in zijn ooghoeken zag bewegen. Het was een draak die recht op hem af kwam vliegen. Kende hij haar? Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. De draak kwam met hoge snelheid steeds dichterbij. Een eindje bij hem vandaan landde ze. Haar vormen hadden bijna precies die van Rainbow, ze rende op hem af en drukte haar grote lijf tegen het zijne. 'Kami eindelijk zie ik je weer!' riep ze vrolijk. Kami zette een stapje achteruit en keek haar aan. Die ogen, die herkende hij uit duizenden. 'Rainbow!' riep hij en hij kwam weer tegen haar aan staan. Zo bleven ze even staan. Zonder iets te zeggen. Kami zuchtte en hij wist dat hij het niet eeuwig uit kon stellen. Voorzichtig ademde hij heel diep in en zette weer een stapje achteruit. Hij zag haar blije gezicht en sloeg zijn ogen neer. Hij wilde haar niet kwetsen, of teleurstellen. Maar hij kon niet anders. Hij kon zijn gevoelens niet dwingen. Er was bijna niets wat hij niet zou doen om ervoor te zorgen dat hij zou voelen wat zij voelde. Maar het ging niet. En dat speet hem. 'Rainbow..' begon hij, weer de droevige toon, 'Rainbow, ik moet je iets zeggen..'
Hij slikte. Hij durfde haar niet aan te kijken, bang voor de blik in haar ogen. Ze leek zo blij om hem weer te zien. En dat was wat hij wilde, dat ze gelukkig was. En hij stond op het punt om haar dat geluk af te nemen. Voorzichtig keek hij weer naar haar op. Maar sloeg zijn ogen meteen weer neer. Zoals altijd, wanneer hij zenuwachtig was, begon hij met de punt van zijn staart figuurtjes te tekenen in de grond.

Kami reactie was net zoals die van Leona, maar ze vond het niet erg, want Kami herkende haar stem en haar reactie op hem en kwam weer naar haar toe. Maar wat hij daarna deed vond Rainbow vreemd en zag Kami weer van haar weg stappen. "Waarom zou hij dat doen, wat is er gaande?" dacht Rainbow en keek met een vreemde blik in haar ogen. Iets zat Kami dwars, maar ze kon niet zeggen wat. Want zins haar transformatie had ze steeds gevoelens van anderen gevoelt zoals Rainbow haar eigen gevoelens voelde, maar Kami gevoelens waren zo door de war dat Rainbow niet kon herkennen wat hij wilde zeggen of bedoelen. Zijn zenuwachtige geteken met zijn staart betekende vast niks goeds en Rainbow ging verzitten zodat ze hem recht aan keek. 'Kami wat is er? Wat wil je zeggen?' vroeg Rainbow aan Kami niet wetend dat hij haar gelukkige gevoel snel zou stelen door een paar enkele woorden die niet lang meer op zich zouden laten wachten. Rainbow was blij dat ze Kami weer zag, maar zijn vreemde gedrag en de gevoelens die als een draaikolk door Kami heen gingen stelde Rainbow in een droevige stemming, waardoor haar ogen niet de normale werveling aan kleuren in haar ogen, maar de kleuren vervaagde steeds verder tot ze bijna grijs waren.

Heel voorzichtig hief hij zijn kop op. Zijn ogen bleven naar de grond gericht, maar ook die kwamen er daarna voorzichtig achteraan. Onzeker keek hij haar in haar ogen. De ogen die hem nu bezorgd aankeken. Maar nog altijd de ogen waarin hij duizend regenbogen zag. Hij slikte. 'Rainbow..' probeerde hij, 'Ik..Jij...Wij...' hij kreunde. Waarom kreeg hij het er niet gewoon uit? In een keer nam hij heel diep adem, om het er daarna in een keer uit te stoten; 'Rainbow, b-ben je nog steeds...v..verliefd op mij?' hij sloeg zijn ogen weer naar de grond. Bang voor het antwoord. Bang dat ze het verkeerde antwoord zou geven. Het antwoord waardoor hij haar eeuwig zou kwetsen. Hij beet op zijn lip en richtte zijn blik weer heel even op Rainbow, om te kijken of er iets af te lezen viel van haar gezicht. Maar er was niets.

whaah, korte post --'

Kami begon hakkelend te spreken en ze hoorde iets waar ze heel blij van werdt en ze begreep dan ook niet dat Kami zo moeilijk deed. Hoewel ze dat zelf ook eerst gedaan had! 'Ja ik ben nog steeds op je verliefd?' zei Rainbow half vragend en keek met een oog naar Kami voor ze haar kop weer gewoon naar het toe draaide en hem weer met twee ogen aankeek. 'Wat is er kami waarom doe je zo vreemd? Het lijkt wel of je iets dwars zit?' vroeg Rainbow en ging staan. Ze begreep zijn gehele houding niet en ze duwde haar snuit tegen die van Kami aan en dwong hem zachtjes wat hoger te komen met zijn kop voor ze weer haar snuit terug trok en weer naar Kami keek.

Daar kwam het antwoord. Het antwoord waar hij zo bang voor was. 'Ja, ik ben nog steeds op je verliefd?' er lag een vragende ondertoon in haar antwoord. Dit was het antwoord wat hij niet had willen horen. Hij zou haar kwetsen als hij haar nu de waarheid zou vertellen en hij boog zijn hoofd nog dieper, zodat ze zijn gezicht niet zou kunnen zien. 'Wat is er Kami, waarom doe je zo vreemd?' vroeg ze, hij zei niets. 'Het lijkt wel of je iets dwars zit?' drong ze aan. Hij hoorde aan haar bewegingen dat ze was gaan staan. Niet veel later voelde hij haar snuit tegen de zijne om zijn kop omhoog te brengen. Hij wist dat hij er niet veel tegenin zou kunnen brengen en dat hij het toch onder ogen moest zien. Langzaam hief hij zijn kop, maar ontweek toch haar blik. Waarom kreeg hij haar gedachten nooit door? Het irriteerde hem altijd al, maar nu nog meer. Hij zuchtte en ademde toen weer diep in. 'Het spijt me..' was het enige wat hij eruit kon krijgen. Heel even keek hij haar aan, maar zo bang als hij was voor haar reactie, wendde hij snel zijn blik weer in het niets achter haar. Waarom moesten deze dingen altijd zo moeilijk zijn. Hij haatte het in ieder geval.

Kami enige reactie was dat hij "Het spijt me" zei. Rainbow begreep niet wat Kami bedoelde en trok haar snuit terug. De gevoelens van Kami trilde door de lucht en de kristallen rond haar hals vingen deze trillingen op. "Kami wat bedoel je toch?" dacht Rainbow en ze keek hem met een scheve kop even aan. Het geluid van snelle vleugelslagen trok voor een moment haar aandacht en Rainbow zag een grote groep vogels weg vliegen uit de bomen. Daarna ging haar blik weer naar Kami die nog steeds haar blikken ontweek.