en nou

Faren was met moeite uit het gebeid van de N.W gekomen en de laatste woorden van Toxic gingen door zijn hoofd. "Daar ga je hoogstwaarschijnlijk spijt van krijgen" Had ze met een grinnikte zegde. "Oké, ik geef je een kans. Vertrek uit het gebied. Zie maar of je mijn gif overleeft en kom terug als je naam bekend is in DW" Hij kwam hellaas wat drukkenmuggen tegen toen hij bijna uit het donkere bos was. Die hij met wat geluk maar met veel moeite wist te doden. Faren zuchte een paar keer hoe moest hij zich gaan bewijzen. De pijn was ondraaglijk geworden die het gif veroorzaakte en dat maakte hem zwak. Daar hield hij niet van , hij moest eerste een tegengif maken maar alles wat hij had geprobeerd hield niet of weinige. Faren keek om zich heen hoorde hij nou iets of was het verbeelding. Hij haalde zijn schouders op en besloot weer verder te gaan het was al laat in de nacht. En Faren was al redelijk moei door de toch naar de groene bossen. Misschien dat hij een schuilplaats moest zoeken om de nacht door te brengen. Hij stond langzaam op van de steen waar hij op zat en liep met veel moeite verder. Je hoorde hem af en toe kreunen van de pijn. Wat was dit voor gif, en hoe kan ik er vanaf. Vroeg Faren inzichzelf. Hij kwam een grote eikenboom tegen en met veel moeite klom hij er in en ging op een grote tak liggen. Vrijwel direct daarna veil hij in een onrustige slaap. Hij schrok wakker en veil bijna uit de boom. hij kon nog net een tak vastgrepen. Faren keek wat geschrokken om zich heen en zag dat het al ochtend was ondanks zijn nachtmarrie die hij had gehad. Hij hoorde weer een geluid maar hij kon het telkens net niet plaatsen wat het was. Aandachtig luisterde hij naar het geluid die langzaam dichterbij leek te komen. Faren pakten zijn twee dolken en ging op de tak zitten en probeerde die vervloekte pijn te negeren. Faren stond al klaar om de persoon of wat het ook was een warme welkom te geven.

Het was al nacht toen Rainbow zich door de lucht bewoog Richting Kliennie die haar weg had geroepen bij Leona, maar ze wilde eigenlijk gelijk naar hem toe gaan, maar de nacht maakte het bijna onmogelijk om iemand te vinden en besloot ze te landen en ging tegen een boom aan liggen. Ze wenste Kliennie via het kristal dat hij droeg een goede nacht en viel in slaap. De nacht ging rustig voorbij en ze werdt de volgende ochtend wakker door een enkele zonnestraal die op haar gezicht scheen. Rainbow geeuwde luid en rekte zich al opstaand uit voor ze haar vleugels inklapte en begon te rennen. Haar achterpoten waren sterk en hadden stevige spieren waarmee zij zich afzetten terwijl ze haar poten stevig op de grond zetten en dan weer afzetten. Haar snelheid was hoog en ze rende zo voor een tijdje tussen de boomstammen door. Haar gehoor was scherp en ze hoorde een schuivend geluid in een van de bomen en hielt zich bereid voor elke aanval die kon komen. "Bah drakenjagers altijd weer die irritante mensen met hun bedoelingen snel en veel van die glimmende ronde dingen te krijgen. Rainbow sprong in een van de bomen en landen op een tak van een oude hazelnotenboom. Rainbow zag een gezicht op haar richten en ze gromde even voor haar Kristallen begonnen te gloeien en ze voelde dat deze persoon vreselijke pijnen lijden. Ze herkende het gevoel en merkte dat het van Toxic's gif afkomstig was. Zelf was ze er net vanaf, maar ze was nog niet helemaal de oude. 'Geen gedoe mens je hebt pijn en ik kan je helpen!' zei rainbow waarschuwend en wachten tot hij wat zou zeggen. Door haar contact met mensen kon ze het verschil ruiken tussen de twee geslachten en ze rook dat dit een mannetje van het menselijke ras was. Rainbow sprong uit de boom en keek naar de man.

Faren Luisterden aandachtige en al snel wist hij wat hij had gehoord. Het waren klauwen van een draak die snel voor zich uit bewoog en naar zijn kant kwam. Hij probeerde de luisteren waar het precies van daan kwam. Faren hoorde achter zich een kraken geluid van takken en geritsel van bladeren. Met een ruk draaide hij zich om en keek in de ogen van een draak die vele kleuren had. De draak gromde even en ze had vele kristallen vooral om haar nek als een soort ketening die zou zeker een paar duiten waard zijn dacht hij. 'Geen gedoe mens je hebt pijn en ik kan je helpen!' Zei ze op een waarschuwende toon. Faren keek ijzige naar de draak die alleen zijn ogen kon zien. De draak sprong weer uit de boom, en keek hem richt aan. Faren had geen hulp nodige, die draak zou het waarschijnlijke alleen maar zeggen om een makkelijke hap te scoren. Faren negeeerde de pijn en sprong naar beneden en gooide een stel werpmesjes naar haar tijdens zijn vlucht naar benenden. Hij kon zelf wel een geneesmiddel vinden. En als hij deze draak nog kon vangen en de kristallen wist af te breken of te krijgen had hij een flinke winst. Met moeite wist hij overheid te blijven toen hij landen en bukte even om de pijn te verwerken. Faren snauwde kill naar de draak. ‘En waarom zo je denken dat ik je hulp wil.’ Als hij niet vergiftig was door Toxic was dit een stuk makkelijk niet dat hij onervaren was maar een draak doden was een hele uitdaging soms.

Het mens wierp iets naar Rainbow en er schoot een wand van Kristal de grond uit en vingen de werpmessen voor haar op. Rainbow had hier geen zin in en haar kristallen begonnen te gloeien. Toen de man neer kwam zag ze dat hij moeite had met overeind te blijven en schoot een wand van kristal rond de man op en sloten zich rond hem heen als een koepel. Rainbow kwam achter haar eigen wand vandaan en liep naar de kristallenkoepel. 'Ik zei nog geen gedoe mens!' zei Rainbow met snijdende stem. Het gif dat je in je draagt heb ik zelf ook ooit eens mee te maken gehad.' zei Rainbow voor een deel opnieuw, maar voegde meteen een andere zin erachteraan. 'Toxic is geen gemakkelijke draak en is erg giftig. Een paar dagen terug heb ik zelf met haar gevochten en ik weet hoe het voelt... Dat is geen pretje.' voegde Rainbow eraan toe. Er is maar een tegengif voor haar gif, en die draagt Toxic zelf met zich mee, maar ik kan het verwijderen ookal voel jij je daarna nog wat suf, maar dat ligt eraan hoe lang je met die rotzooi rond hebt gelopen.' deze woorden kwamen nogal sarcasties over, maar daar had ze zelf nu geen aandacht voor. 'Wees blij dat ik langs kwam en geen andere draak die zou je verslinden.' Rainbow was misschien dan soms een rebbel, maar ze zei nooit iets stomzinnigs en sprak altijd wat waarheid was.

Faren zag dat zijn werpmesjes werden afweer door een wand van kristal die de draak kon oproepen. Hoe wist hij niet maar dat maakte hem ook niet zo veel uit. Deze draak zou leven meer waard zijn dan dood. Voordat Faren een tweede aanval kon doen groeide er een koepel om hem heen. Faren sloeg woedend tegen de wand aan maar had weinig nut de Kristal was veel te sterk om met je blote handen kapot te kregen. 'Ik zei nog geen gedoe mens! Het gif dat je in je draagt heb ik zelf ook ooit eens mee te maken gehad.' Zei ze met een snijdende stem, en voor een deel opnieuw. ‘Vertel me iets dat ik nog niet weet draak.’ Zei Faren met een woedende en kille stem, 'Toxic is geen gemakkelijke draak en is erg giftig. Een paar dagen terug heb ik zelf met haar gevochten en ik weet hoe het voelt... Dat is geen pretje.' Ging de draak meteen verder terwijl hij boos stond te roepen. ’Er is maar een tegengif voor haar gif, en die draagt Toxic zelf met zich mee, maar ik kan het verwijderen ookal voel jij je daarna nog wat suf, maar dat ligt eraan hoe lang je met die rotzooi rond hebt gelopen.' Faren keek even naar de draak, dat is wat hij niet wist. Zo bod hem te helpen, maar ze was overduidelijk een goedzakje in de termen van de N.W. Faren voelde weer de stekende pijnen van het gif door zijn aderen stromen en zakte op de grond. Hij had weinig keus, maar wat nou als toxic er achter kwam dan zat hij meteen in de nesten. Faren draaide zich met moeite om in zijn gevangenis en keek in de ogen van de draak. 'Wees blij dat ik langs kwam en geen andere draak die zou je verslinden.' Hoorde Faren haar nog zeggen, Faren knikte en beet zijn lippen op elkaar om de pijn weg te beten. Hij kon nog altijd jacht op haar maken, zo kon hij niet vechten. Of iets anders doen.

Koppig ging Rainbow voor de koepe; zitten toen de man begon te schreeuwen naar haar en bleef met een zure blik in haar ogen naar de man kijken. Maar hij leek toch tot in keer te komen nadat hij ging zitten en knikte zodat Rainbow de bol uit haar buidel haalde en zacht begon te zingen in de taal der draken. Langzaam maakte witte licht slierten zich los van de bol en kronkelde door de lucht richting de kristallen koepel, waar ze moeite loos door heen kwamen. Even beroerde de licht slierten de man voor ze in zijn huid doordrongen en een pijnloos gevoel achterlieten. Terwijl Rainbow voort zong verstreek de tijd langzaam en de slierten veranderde langzaam tot een gremeen groen licht dat terug werdt gebracht naar de bol die ook langzaam groen begon te worden. Rainbow hoorde verschillende geluiden uit het bos komen en de dieren die nogmaal schuw waren liepen zelfs kort langs de kristallen koepel en Rainbow, maar ze gaven elkaar verder geen indruk dat ze normaal vijanden voor elkaar waren. De zon stond al tot ver over het middag uur toen de slierten zich los maakten van de man en weer terug gingen in de bol. De bol gaf net zo'n gemeen groenzig licht als de slierten hadden gedaan. Rainbow hielt de bol nog hoger en blies haar regenboog vlammen tegen de bol aan. Een leek zou verwachten dat de bol zou knappen, maar niets was minder waar. As dwarrelde weg van Rainbow en de bol bleef even rood na gloeien voor het weer zijn normale doorzichtige kleur terug kreeg. Rainbow stopte de bol weer in haar buidel en kek de man even glimlachtend aan. Ze stond op en spreiden haar vleugels. 'Je bent genezen, maar doe het even rustig aan voor je weer volledig gaat bewegen.' zei Rainbow en sloeg krachtig met haar vleugels en steeg hoog boven de bomen uit voor ze de koepel weer de grond in liet zakken en de man weer vrij was te doen wat hij maar wilde. Rainbow zetten koers richting de plek waar kliennie op haar zou wachten en vloog op top snelheid daar heen.

De draak ging voor de koepel zitten en keek met een zure blik naar hem. Toen hij knikte haalde ze wat uit haar buidel en begon te zingen in een taal die Faren niet kon verstaan. Het was een mooi leid en Faren kwam langzaam tot rust en ging zitten. Er kwamen witte slierten tevoorschijn en drongen de koepel binnen. En gingen pijnloos door zijn huid heen, de slierten werden langzaam groen en de pijn die hij voelde verdween uit zijn lichaam. Faren had geen idee hoe laat het nou was. Faren keek even naar de zon die stond al hoog in de lucht en Faren schatte dat hij zo beetje middag zo moeten zijn. Faren keek nog eens goed naar de draak en wat ze vast hield. En toen zag hij wat het was een bol die groen kleurden net zoals de slierten die langzaam weer uit zijn lichaam kwamen en het leek wel of ze het gif mee droegen. De draak hield de bol nog hoger en spuugde een soort van vuur die in alle kleuren van de regenboog was. Faren dacht dat ze zou de bol zo vernietigen, maar in plaats daarvan kwam er as weg van de draak en de bol. Die weer langzaam wit kleurde. De draak stopte de bol weer in haar buidel en keek met een glimlach naar Faren. . 'Je bent genezen, maar doe het even rustig aan voor je weer volledig gaat bewegen.' Zei ze, Faren knikte wat onzeker. De draak sloeg krachtig met haar vleugels en verdween in de lucht. Faren stond nog steeds in de koepel en dacht even dat ze hem daar zo achterliet maar de koepel zakte langzaam weer in de grond. Faren haalde opgelucht adem en keek omzich heen, wat ging hij nou doen om zich aan Toxic te bewijzen. Faren haalde zijn schouders op en ging wat gemakkelijker zitten en dacht nog even terug aan wat de draak had gezegd.

[ik heb niet alles gelezen, lazy me..]

Haar sneeuwwitte vleugels sloegen in een rustig tempo om haar in een al net zo rustig tempo vooruit te duwen. Ze ademde de heerlijke lentegeuren in, van alles rook ze. Bloesem, bloeiend gras, pas uitgekomen boomknoppen. Een brede glimlach kwam op haar gezicht. Haar blik gleed over de felgroene deken onder haar. De bossen. Elk blaadje ritselde rustgevend in het kalme briesje dat er stond. Daar, daar was een mooie plek om te kunnen landen. Ze vertraagde haar slag en daalde langzaam op de uitgekozen plek af. Nu ze dichterbij het bos kwam, merkte ze dat de geuren sterker werden. Weer haalde ze diep adem. Om hem vervolgens in te houden. Stemmen. Ze concentreerde zich en luisterde goed. Twee stemmen, een mens en een draak. Twee onbekenden. De mens was een jongen, nog niet zo heel erg oud, misschien 16 of 17 en de draak.. Tsja, de draak, vrouwelijk, dat wel. Maar haar leeftijd kon ze niet zo gauw bedenken. Ouder dan 200, maar ook weer niet heel veel, hooguit 150 jaar ouder dan dat. Divya was blij met haar goede gehoor. Vooral op dit soort momenten. Elk woord kon ze duidelijk verstaan. 'Je bent genezen, maar doe het even rustig aan voor je weer volledig gaar bewegen.' hoorde ze de draak zeggen. Daarna waren er de slagen van vleugels en de aanwezigheid van de draak was verdwenen. De jongen had zich verplaatst. Hoever zou hij bij haar vandaan zijn? Een kilometer of twee? Ze kon het niet goed meer horen, aangezien de jongen amper bewoog. Heel zachtjes kon ze zijn ademhaling horen. Even aarzelde ze, maar toen won haar nieuwsgierigheid het en spreidde ze haar vleugels. Divya was niet zo groot, waardoor ze wat makkelijker tussen de bomen door kon zigzaggen. Maar af en toe moest ze toch wat boven de bomen uit gaan om ze te ontwijken. Niet veel later hoorde ze zijn ademhaling duidelijker, ze kon nu zelfs een beetje zijn hart horen slaan. Ze glimlachte. Voorzichtig landde ze een stukje bij hem vandaan en liep de rest van de afstand. Een meter of 5 van hem af bleef ze staan. Nieuwsgierig keek ze hem aan.