Luiheid ~

Met krachtige vleugelslagen vloog de blauwe draak door de lucht. Haar inktblauwe ogen waren op het tafreel onder zich gericht. De sterke windvlagen die om de punten van de rosten en bergen kwamen zetten waren een van de factoren waardoor het moeilijk was baan te houden. Met een geërgerde grom daalde Leona wat, om uit de trekkende luchtstroom te komen. Ze schudde met haar kop en snoof luid toen ze merkte dat dit maar een klein beetje hield. Uit pure ergenis zette ze de landing in. Dit was de plek, tenminste dit gebied, waar ze voor het eerst aangekomen was. Of het waren de hogere gelegen delen. Ze wist het niet meer precies. Wat ze wel herinnerde was dat alles kwam door die zware storm. Ze had geen zin in weer een pijnlijke poot, hierdoor stond haar beslissing vast. Rustig, ondertussen een goed plekje uitzoekend, maakte ze zich klaar voor de landing. Op haar gemakt zette ze de duikvlucht in, om op het goede moment haar vleugels te kantelen en de windstoot op te vangen. Op haar achterpoten ving ze de klap op, waarna meteen haar voorpoten neer kwamen en ze een paar stappen deed om haar evenwicht weer terug te vinden. Ze schudde met haar kop, schikte haar vleugels weer en klapte ze in om ze tegen haar lichaam aan te houden. Met een verveelde blik keek ze om zich heen. Waarom moest ze nou weer hier vast komen te zitten.

De wind was te sterk voor haar, maar de bergen hadden ook prima paden die door mens en dier gebruikt waren en met der tijd uitgeleten tot een diep pad waar de mensen gemakkelijk wagen door trekken konden. Gelukkig had Piosen de kleding die ze ooit van drakenjagers had gekregen toen Kliennie bij haar was om haar voorpoot gebonden zodat ze altijd als ze het Amulet gebruikte niet naakt door DW zou lopen. Piosen had zich in een grotje veranderd in een mensen meisje en daarna weer de grot uit gegaan en het pad verder gevolgd. De lente wind was nog koud, maar de winter was al een maand afgelopen en het weer was wispelteurig. Piosen stapte flink door en al snel had ze het niet meer koud. Een blauwe draak trok haar aandacht en ze keek toe hoe de draak landen. "Goed dat ik mijn vermomming heb en ben ik kleiner zodat ze wind me niet echt parten kan spelen zoals ik in mijn echte vorm ben." dacht Piosen en liep verder. De blauwe draak stond hoger dan zij en ze kon er bijna gewoon zonder gehoord te worden langs lopen, maar een grote kei liet haar struikelen en daardoor maakte ze een geluid dat de draak zeker op zou merken. Niet dat Piosen bang was dat de draak haar iets kon aan doen, maar de draak zou haar misschien kunnen aan zien voor een drakenjager, ookal had ze geen wapens bij zich kon ze nog wel als afleiding werken. Zacht vloekend stond Piosen op en klopte de kleine kiezels van haar kleren, daarna wilde ze door lopen tot een luide grom haar oren bereikte. Piosen keek op en zag de diep blauwe draak hoog boven haar uit toren.

Even strilde de spieren van haar vleugels, waarbij Leona ze even een klein stukje uitklapte en toen weer tegen haar lichaam vouwde. Gewoon een standaard beweging om de doorbloeding in het dunne vel opnieuw goed op gang te brengen en de warmte er weer doorheen te laten stromen. Ze rekte haar nek, schudde haar kop en zette een paar stappen. Instinctief ging haar blik langs de omgeving, verhult in een kalmte. Deze hoge plekken werden weinig bezocht, dat wist ze. Haar neusgaten opende zich verder, waarbij een geur binnen kwam die haar aandacht trok. Hoewel de verhoudingen erin haar even verbaasde, waardoor ze voor een moment niet wist waar ze naar moest zoeken, draaide ze haar kop net een moment voordat het meisje over de steen struikelde om. Haar inktblauwe ogen waren strak op het mensenkind gericht, gespannen. Haar flanken sidderde, waarbij ze zich naar het kind toe draaide. Dit scharmielige ding was geen gevaar voor haar, dat had ze zo gezien. Er was alleen een ding wat ze niet begreep. Zachtjes, diep vanuit haar keel, weerklonk haar grom zonder dat ze haar kaken van elkaar bracht. Strak keek ze op het dingetje neer, bracht langzaam haar kop dichterbij en snoof. 'Jij bent... geen draak. Maar ook geen mens,' besloot ze haar stem met deze woorden als eerste keer te laten weerklinken. Deze ontwetendheid, die de geur van het kind bij zich droeg opwekte, zat haar niet lekker, deed haar spieren spannen en haar blik vernauwen. Ze trok haar kop terug, keek met een gekrulde nek op haar neer. Haar scherpe nagels maakte krassen in het steen terwijl ze haar klauwen bewoog om een betere houvast te krijgen. Haar lange staart zwiepte al de hele tijd onrustig heen en weer. 'Wat ben je?' vroeg ze uiteindelijk, duidelijk makend dat ze niet van grapjes gedient was.

De draak kwam met haar kop naar Piosen toe en ze voelde de warme luchtstroom die de draak uitstoten wanneer ze haar adem uit blies. Piosen vernauwde haar ogen toen dit gebeurde en keek weer normaal toen de draak haar op weg trok, maar haar wel aan bleef kijken. De woorden die de draak gebruikte vond Piosen een beledeging en kruisde haar armen over elkaar en kreeg een koppige blik in haar ogen. Toen de draak vroeg wat ze was kon Piosen helemaal haar temperament niet meer binnen houden en zetten haar handen op haar heupen. 'Zeg vreemde dat mijn uiterlijk niet aangeeft wat ik werkelijk ben hoef je nog niet zo brutaal te zijn?!' riep Piosen boos en haar ogen werden nog roder dan ze al waren. een grote rots zou loerende ogen op afstand houden en ze liep weg naar de steen en trok de kleding uit, waarna ze het amulet aan raakte en weer in een draak veranderde. Haar groene lichaam kwam boven de rots uit en haar vleugels rekte ze even uit. Deze verandering deed geen pijn, maar het gaf wel een vreselijke vreemde jeuk. Piosen legde wat stenen op de kleding en sprong over de rots heen en begon zich langs de rots te schuren om de jeuk kwijt te raken. Het amulet wiebbelde heen en weer voor Piosen zich weer tot de draak wenden en haar strak aankeek met haar rode ogen. 'Eigenlijk ben ik een draak, maar je tussen die tweevoeters ophouden is soms best leuk.' zei Piosen plaagderig en sloeg haar vleugels even uit en vouwde ze weer op zich afvragend wat de blauwe draak nu zou zeggen of doen?

Onbewogen bleef ze het kleine ding aanstaren toen het duidelijk niet blij was met haar vraag. Ja zeg, wat wilde ze nou met zo'n rare en onbegrijpelijke geur. Ze snoof zachtjes en lang haar adem door haar opengesperde neusgaten uit, waardoor er kringeltjes rook omhoog kwamen en trok haar kop terug bij het horen van haar stem. Als ze wenkbrauwen had gehad was er nu eentje omhoog geschoten, om met een minachtende blik op het mensenkind neer te kijken. 'Wie is er hier brutaal? Ik stel je alleen een vraag, rustig en kalm. Brutaal is iets heel anders,' bromde ze verveeld met een lichte spottende toon in haar stem. Mensen die dachten dat ze slimmer waren dan draken, hoe hilarisch. Ongeïntreseerd volgde ze het meisje met haar blik, verder bewoog alleen haar staart nog lichtjes onrustig heen en weer. Haar inktblauwe ogen vernauwde zich even, om vervolgens in een ruk te verwijden en de hoogst verbaasde en verbouwereerde uitdrukking op haar hele gelaat te voltooien. Zelfs haar staart was opgehouden met bewegen toen de groene draak zich weer gemakkelijk maakte in haar lichaam. Dus dít was de verklaring voor de geur. Verbijsterd volgde ze de draak, wist in eerste instantie niets uit te brengen of te bewegen. Pas toen de draak zich naar haar richtte en sprak. Al even snel hoe haar uitdrukking was gekomen verdween hij weer, om weer neutraal de draak aan te kijken. 'Het spijt me, maar die mening deel ik niet met je. Over het algemeen zijn het verwaande tweevoeters die denken dat ze beter zijn dan elk ander dier. Als je het mij vraagt kan je ze beter allemaal in een uitgehouwde grot zetten. Zo kunnen ze moeder aarde en haar tróuwe wezens ook niet meer vernietigen,' ze spuwde haar mening haast uit. Zo, dat stond vast. Al sinds ze geboren was waren mensen iets wat ze niet mocht. Zelfs Laurens kon daar geen verandering in brengen. Hoewel ze natuurlijk met haar puberale koppigheid volhield dat mensen niets waren, was Laurens natuurlijk anders. Ze vroeg zich af hoe oud de draak was, om zo'n mening te kunnen vormen.

Kiara lande voor de groten, daar stonden twee draken. Een herkende Kiara, de andere niet. Kiara vloog naar ze toe, en lande naast hun. Ze keek naar de blauwe draak, en stelde zich voor, ''Hallo, ik ben Kiara'',. Toen keek ze naar Piosen, ''Hoe is het?'', vroeg ze, aan haar. ''Zal ze ook nog over de Amulet vragen?'' dacht Kiara bij zich zelf, maar deed het maar niet. Toen ging Kiara maar liggen, de zon maakte haar warm. Kiara sloot haar ogen, en genoot. Toen deed ze haar ogen weer open, en zag om piosen nek het amulet hangen, daar was het.

Piosen ging zitten en luisterde naar de blauwe draak die haar mening over de Mensen uiten, iets waar Piosen alleen maar om kon lachen en een brede grijns speelde op haar lippen. Een andere draak kwam aan vliegen en landen vlak bij hen en stelde zich voor aan de diep blauwe draak. Waarna zij zich naar Piosen richten en vriendelijk haar begroeten. Piosen knikte vriendelijk terug. 'met mij gaat het en hoe is het met jouw? Sorry dat ik je laatst zo aanviel met woorden en zo afstandelijk deed.' verontschuldigde Piosen zich tegen over Kiara en richten haar blik weer op de blauwe draak. 'Noem mij maar Piosen.' zei Piosen en zag hoe Kiara ging liggen. Ze had het blijkbaar niet erg gevonden en Piosen keek weer naar de blauwe draak die even verbaasd was geweest.

De grijns op de groene draak haar lippen deed het opstandige en koppige gevoel automatisch bij Leona opbloeien. Strak keek ze terug, voelde hoe haar geïrriteerdheid weer op kwam spelen. Misschien was het de onderbreking die de sterke wind haar hand gedwongen te maken een reden van de prikkelheid, of gewoon dat ze haar dag niet had. Leona's inkblauwe ogen schoten naar een bewegende vlek, wat zo te zien een andere draak was. Het was klaarblijkelijk druk op dit moment, vooral op deze plek. Haar staart krulde zich over de grond om haar poten heen, waarbij ze nog steeds met hoog opgeheven nek op de twee neerkeek. Haar blik ging naar de nieuwste draak op dit moment, die zich vanuit het niets voorstelde. Meteen daarna leek de groenige mensendraak zich ook voor te stellen. Met een wat koppige ondertoon stelde ze zich mompelend voor als 'Leona' waarbij ze haar kop wat wegdraaide. Het stond haar tegen dat een draak vrijwillig de vorm van een mens aan zou nemen, het lag gewoon tegen haar princiepes in. Ze brak haar blik van de twee draken, liet hem door glijden over de rotsachtige omgeving waarbij haar gedachtes de vrije loop namen. Wanneer zou ze iets van Rainbow horen. Hoewel het Leona's bedoeling was geweest socialer te worden in de buitenwereld leek het niet geheel te lukken. Zachtjes kwam er een zucht over haar lippen, en richtte ze haar blik weer op de twee voor zich. Ze had zich niet bewogen, stond nog steeds hogerop en keek weer op de draken neer. 'Dus...' begon ze, om de stilte te verbreken. Het was nogal ongemakkelijk om in zo'n stilte te blijven hangen.