Trek. ~

Zijn blik gefocust op het blad wat zich ondertussen vijf centimeter voor zijn neus bevond. Sloom tilde het beestje wat hierop zat zijn pootje op en verplaatste dit naar voren. Facinerend.. Hij kon zich niet meer inhouden, nam afstand en haalde voorzichtig het diertje er van af. ‘Kijk Roos!’ Brulde hij uit. Uit het niets verscheen hij uit de bosjes, zijn handen voor zich uit gestoken en liep hij terug naar Roos die gewoon op het pad was gebleven. Ze liepen er al een tijdje, over dit pad. Af en toe liep hij naast haar en hield dan haar hand vast. Maar meestal liep hij vooruit, verdween tussen de bladeren en de bomen langs de kant en kwam óf vijf meter voor haar weer te voorschijn op het pad, óf vijf meter achter haar tevoorschijn op het pad. Dit keer had hij een lieveheersbeestje bij zich en bracht dit naar haar toe. ‘Kijk,’ Zei hij weer. Hij haalde haar hand omhoog en lepelde het diertje onhandig over op haar hand. ‘Als het wegvliegt, oh,’ Hij glimlachte vaagjes omdat het dier al zijn vleugels spreidde en opsteeg. ‘Je mag een wens doen.’ Hij grijnsde een keer breedt en draaide zich weer om om tussen de struiken te verdwijnen. Hierna kwam hij nog één keer terug om een ander diertje te laten zien, een reusachtige sprinkaan die hij zo geweldig vond dat hij hem op z'n schouder had gezet waar het dier ook kalm bleef zitten en de andere keer kwam hij terug met een bloem die hij had gevonden. ‘Kijk,’ De zoveelste kijk. ‘Eén van mijn lievelings bloemen,’ Vertelde hij haar terwijl hij de roos liet zien. Hij keek op en glimlachte vaagjes naar haar. In een vlugge beweging haalde hij het mes uit zijn zak, sneed de stengel er grotendeels af en verwijderde doorns die langs de kant zaten. Het mes stopte hij weg waarna hij voorzichtig de Roos in Roos' haar haren bracht, net boven haar oor. Eenmaal klaar grijnsde hij breed naar haar. ‘Staat je goed.’ En weer verdween hij, om even later drie meter voor Roos weer tevoorschijn te ploepen tussen de bosjes vandaan met een roos ergens bovenop zijn hoofd in zijn wilde haren. Het ding bleef gemakkelijk zitten, had genoeg houvast in zo'n rijkbewerkte wilde harenbos. Hij keek eerst de verkeerde richting op, bij het pad, op zoek naar Roos om vervolgens naar haar om te kijken. ‘Hier kom, er zijn zwanen langs het water,’ Zijn bui oppervrolijk. Hij was naar Roos toegelopen, had haar bij de hand genomen en trok haar mee. Drie meter naar voren om daar het zelfgemaakte pad in te slaan. Hij werkte haar mee tussen bosjes en bomen door, ontweek brandnetels en ging zijn pad langs de bomen. Even later kwamen ze langs een sloot kant uit. Hij hief zijn hand op en wees naar het zwanenstel. Zwarte zwanen. ‘Zouden ze vervloekt zijn?’ Opperde hij droogjes, hijzelf had nog nooit eerder zwanen gezien die zwart waren. ‘Ik bedoel, ze horen toch wit te zijn?’ Beredeneerde hij op zijn eigen ervaringen. ‘Ze zijn wel mooi,’ Zijn toon schouderophalend. Zijn blik ging na een tijdje weer naar Roos toe, de zwanen waren niet zo intressant om er een volle tien minuten naar te blijven kijken. Vooral niet als Roos naast hem stond. Voorzichtig pakte hij haar hand vast om vervolgens zijn vingers tussen die van haar door te laten glijden. Een tijdje lang bleef hij zo staan, zijn blik op haar gericht. ‘Het is niet ver meer,’ Verbrak hij het moment. ‘Het bos neemt al af, zullen we verder lopen?’ Opweg naar het bewoonde gedeelte, het kleine dorp wat voetgrensde aan het bos gelegen langs het kleine beekje wat hier al door het bos stroomde. Hun missie was iets te eten vinden. Hij wist niet wat Roos haar defenitie daarvan was, maar hij had er alles voor over om zijn maag een beetje te vullen.

Rooooooooooooosssabrikoos <3

Het is dat ze niet kon fluiten, anders had Rosemarijn nu luid fluitend over het pad gelopen. Nu de diepblauwe draak er niet was voelde ze zich eigenlijk een stuk ontspannender. Hoe het dier een constante druk op haar schouders kon leggen wist ze niet, maar de ijzige blikken van de draak waren vaak genoeg om Roos ongemakkelijk te doen voelen. Bij mensen negeerde ze het altijd, maar dat was een stuk moeilijk als een huizenhoog dier met klauwen en tanden zo scherp als een pasgeslepen zwaard het op je richtte. Niet te spreken over de kracht, snelheid en verdere aspecten van draken die ze behoorlijk gevaarlijk konden maken. Het verbaasde haar niet eens dat ze Laurens alweer uit het oog was verloren. Ja hoor, daar was zijn stem alweer te horen. Ze keek om, liep hierbij rustig door waarbij ze Laurens met uitgestoken armen naar zich toe zag komen. 'Wat is het?' vroeg ze liefkozend, meer als een moeder naar haar kind. Dit was waarschijnlijk de zoveelste keer dat Laurens met iets kwam aanzetten, ze was eerlijk gezegt de tel kwijt geraakt. Ze hield haar hand op, om het kleine insectje over te nemen. Maar niet voor lang, het vloog al gauw weer weg. 'Ik heb alles al,' antwoorde ze hem zachtjes op dat ze een wens mocht doen, waarna Laurens al weer even snel verdween als hij gekomen was. Stevig stapte ze door, haar blik voor haar gericht. Telkens verscheen er weer een brede lach op haar buitenlandse gezicht, omlijst door haar stijle, diepzwarte haar. Even glimlachte ze verlegen toen Laurens terug was gekomen met de roos en hem in haar haar zette. 'Dank je,' antwoorde ze hem nog net optijd, waarna hij weer verdween. Even slaakte ze een zachte zucht, waarna ze haar blik weer voor haar richt. Even was er een soort van proest te horen, waarna ze in een lach uitbarste toen Laurens tevoorschijn kwam met een zelfde roos in zijn haar. 'Wat ben je toch weer wild,' liefkoosde ze hem waarbij ze zijn hand greep om hem niet weer kwijt te raken in de bushbush. Wat verbaasd volgde ze hem, toen hij haar richting de plek van de zwarte zwanen loodste. Ze reageerde eerst niet op zijn oppering, keek alleen maar betoverd naar de zwarte dieren, die in hun elegantie op het water dreven. 'Ik denk het niet,' antwoorde ze hem even later, na zijn argument voor zijn eigen gedachtes. 'Ze zijn gewoon... anders,' er brak een glimlach op haar gezicht door. Haar vingers verstrengelde zich met die van Laurens, waarna ze in de stilte gehuld bleef staan kijken. Ze had eerst niet door dat Laurens zijn blik op haar had gevestigd, maar toen ze het vanuit haar ooghoeken opving voelde ze haar wat donkere huid lichtjes verkleuren. Ze knikte, waarna ze achter hem aanliep. Tegelijkertijd bedacht ze zich hoe ze aan eten zouden kunnen komen. Terug op het pad aangekomen bleef ze zijn hand vasthouden, alsof ze wilde zeggen dat hij niet weer moest verdwijnen tussen de struiken. Haar blik viel op een brede, uitgestrekte akker. Ze bleef staan, keerde zich naar het tafreel en zocht het boeren huisje. 'Hoe goed zijn jou... wacht,' mompelde ze. Waarschijnlijk zouden haar vrouwelijke charmes meer uithalen bij een boer, dan de toneelkunsten van Laurens. 'Trek in vers brood?' grijnsde ze naar hem, waarna ze half rennen voor hem uit ging, het pad afsloeg en pad op liep dat naar het erf leide. 'Ik heb een idee,' ze draaide zich om naar Laurens, waarbij er een speels glimlachje op haar lippen speelde. 'Ik praat met de boer, ondertussen pak jij een bescheiden deel van het rijpe graan. Misschien kan ik nog wat extra melk of iets dergelijks van de boer los peuteren,' terwijl ze sprak maakte ze wat knoopjes los, waarbij haar décolete wat beter zichtbaar werd, en trok haar shirt wat naar beneden. 'Snap je?' het was een beetje haperig uitgelegd, maar in haar hoofd lag heel het plan duidelijk uitgestippeld.